ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [SF][Kairi x Navi] ร่างที่แท้จริง
[SF][Kairi x Navi]ร่างที่แท้จริง
"ไปด้วยกันมั้ยขอรับ?" เสียงเล็กน่ารักจากปากของก้อนปุยขาว ทำให้หัวใจของ 'ไคริ' เต้นแรง
คนอย่างฉันเหรอ...
"ขอรับ!" ราวกับอ่านใจได้ ร่างเล็กในวงแขนขององค์หญิงแห่งทรอยแมร์จดจ้องมาที่เขาตาใสแจ๋ว ตอบกลับทันควัน
ลังเลอยู่ในใจ ทั้งๆที่ปกติจะตอบปฏิเสธในทันที
ก่อนความคิดหนึ่งจะไหลเข้าเข้ามาในหัว...
เจ้าก้อนปุยขาว...
ถ้าเป็นอย่างนี้...เจ้าก้อนปุยขาวจะโดนเจ้าพวกนั้นจับไปอีกมั้ย...
แถมเจ้าพวกนี้ยังดูอ่อนแอ ปกป้องใครไม่ได้อีก...
"ก็ได้"
ไม่แน่ว่า คราวนี้เขาอาจเข้าใจคำว่า 'พวกพ้อง' มากขึ้นก็เป็นได้
"เย้!~~" ร่างเล็กกระโดดออกจากอ้อมแขนเจ้าหญิงแห่งทรอยแมร์มายังร่างสูง โดยร่างสูงก็รับมาได้อย่างแม่นยำ
จริงๆแล้วท่านไคริน่ะ...
"ไปด้วยกันนะขอรับ~!" เสียงเล็กน่ารักเอ่ยขึ้นอย่างดีใจ มือเล็กๆกำเสื้อของไคริแน่น หูยาวๆกระดิกดุกดิกเขี่ยปลายคางร่างสูง จนรู้สึกจั๊กจี้ มือหนาลูบศีรษะเล็กที่ปกคลุมด้วยขนปุกปุยสีขาวสะอาดอย่างนุ่มนวล
"ไปด้วยกันนะคะ" เสียงหวานๆของเจ้าหญิงแห่งทรอยแมร์ดังขึ้นข้างหน้า พร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน มือบางที่ยื่นมาเป็นเชิงจับมืออีกฝ่าย
"อ...อืม"
นั่นสิ....พวกพ้องงั้นเหรอ
-------------
"ท...ท่านไคริ" ใบหน้ากลมมนของนาวิซีดเผือก เพียงช่วงเวลาสั้นๆ ที่เขาถูกไคริชิงมาจากอ้อมแขนขององค์หญิง ก่อนจะถูกโยนกลับไปราวกับทิ้งขว้าง
ท...ทำไมล่ะขอรับ
มันเจ็บนะครับ...โยนกลับมาแรงอย่างนี้น่ะ
แก้มขวาที่ปะกับอ้อมแขนของเจ้าหญิงหลังจากถูกโยนอย่างแรง ช้ำและบวมแดงเล็กน้อย
ขณะที่คิดก็ลูบแก้มที่บวมแดงออกมา หูก็ตกลงตามความคิด
"โทษทีนะ ที่ไม่ได้ทักทายตั้งแต่แรก...หมอนี่น่ะ คือ คนที่จ้างให้ฉันมาจับเจ้าก้อนปุยขาวไงล่ะ" พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่จริงจัง หูที่ตกไปพลันตั้งขึ้น ก่อนคำๆนึงจะแล่นเข้ามาในหัว
...ขอบคุณนะขอรับ...
ปากเล็กฉีกยิ้มน่ารักขึ้นมา มือที่เคยกุมแก้ม เปลี่ยนมาจับแขนองค์หญิง
ท่านไคริน่ะนะ...
"ว้ากกกกก!/อ้ากกกกกก!/กรี๊ดดดดดด!" เสียงหวีดร้องของแต่ละคนดังขึ้น เมื่อพื้นข้างใต้เท้าหลุบลงไป
"กรี๊ดดดดดดด!"
"เจ้าหญิงขอรับ!" นาวิที่หลุดออกจากอ้อมแขนกระเด็นห่างจากองค์หญิง แต่ก็เบาใจที่อีกฝ่ายลอยไปทางเจ้าชายอาร์วี่
"หวาาาา! อ้ะ!" พอเบาใจได้ ก็เผลอมองพื้นข้างล่างที่ยังมองไม่เห็นที่สิ้นสุด แต่ก็รู้สึกถึงความอบอุ่นที่กอดร่างตัวเองไว้
"ท...ท่านไคริ" พอหันกลับไปก็พบใบหน้าคมเข้มล้อมด้วยผมสีบรอนส์สวย กับนัยน์ตาสีเดียวกันที่มองมายังนาวิ
...ทั้งใจดีและอ่อนโยนนี่นา...
"ไม่รู้ว่า ข้างล่างจะมีกับดักอีกมั้ย เป้าหมายของพวกนั้นก็ คือ นาย เพราะฉะนั้นต้องระวังไว้ก่อนล่ะ ฮึบ!"
รู้สึกตัวอีกทีก็ถึงพื้นเบื้องล่าง ไคริรักษาสมดุลและยืนได้อย่างสง่างามไร้รอยขีดข่วน แต่เมื่อมองไปรอบๆ
เจ้าหญิงที่นั่งทับอาร์วี เบียคุโยที่กำลังโวยวายเรื่องผมเสียทรง(?) ฮินาตะที่กำลังร้องไห้โวยวายทะเลาะกับเมดี้ มีเพียงไคริกับนาวิที่ยังปลอดภัย
"เฮ้อออออ" ไคริถอนหายใจยาวๆ
"ฉันคิดถูกใช่มั้ยที่มารวมกลุ่มกับพวกนายเนี่ย"
"แหะๆ ถูกสิขอรับ พวกเจ้าหญิงน่ะ ใจดีและอ่อนโยนมานะขอรับ" นาวิหัวเราะแห้งๆให้พร้อมบอกข้อดี
"คนพวกนี้จะกำจัดปีศาจกินฝันและปกป้องนายได้แน่เหรอ?"
"แน่นอนขอรับ เพราะคำว่า 'พวกพ้อง' ไง ขอรับ"
"พวกพ้องอีกแล้วเหรอ?"
ระหว่างที่ทั้งคู่คุยกัน คนอื่นๆก็เริ่มลุกขึ้นก่อนจะสังเกตเห็น...
"ลูคหายไปไหน?"
------------
"ยิงมันซะก็สิ้นเรื่อง!" ด้วยอารมณ์โมโห ไคริเล็งปืนไปยังลูค
"ไม่ได้นะคะ!" องค์หญิงแห่งทรอยแมร์กล่าวห้ามไคริ แต่อีกฝ่ายยังมองลอดที่เล็งปืน นิ้วที่พร้อมจะเหนี่ยวไกได้ทุกเมื่อ
"อย่านะขอรับ!" เสียงเล็กในอ้อมแขนองค์หญิงที่เห็นท่าไม่ดีจริงรีบพูดขัด ซึ่งการกระทำนั้น ทำให้ร่างสูงชะงัก
ก็แค่หยิบมาขู่ระบายอารมณ์โมโหที่หมอนั่นมาว่าฉันก็แค่นั้นแหละ...
"ที่ฉันจะยิงน่ะไม่ใช่เจ้านี่ซะหน่อย!" ไคริหันปืนไปอีกทิศทางหนึ่ง ซึ่งโดนปีศาจกินฝันพอดี
แต่ทำไมต้องชะงักตอนที่เจ้าก้อนปุยขาวบอกด้วยนะ...
------------
"แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก" เสียงหอบหายใจของแต่ละคนดังขึ้น หลังจากออกจากวิหารได้ แต่ละคนก็นั่งพักบนพื้นทราย ทิ้งมาดเจ้าชายที่สง่างามจนหมดสิ้น อากาศช่วงกลางคืนหนาวจนขนลุก
"ทุกท่าน..." นาวิมองทุกคนตาละห้อย
เพราะผมแท้ๆเลย...
หูสีขาวที่ลู่ลงตามอารมณ์ที่เศร้าหมอง นัยน์ตาสีฟ้าที่ก้มลงมองพื้นที่อยู่ห่างไปเรื่อยๆ...
ห่างไปเรื่อยๆ?
"อ้ะ!...อะไรน่ะขอรับ"
"ไม่ใช่ความผิดของนายซะหน่อย"
ท่านไคริ...
ไคริอุ้มร่างเล็กๆมากอดแนบอก หัวใจยังคงเต้นระรัวจากความเหนื่อยล้าจนนาวิรู้สึกได้ ลมหายใจหอบน้อยๆที่เป่ารดข้างหูยาวๆสีขาวของตน ทำให้รู้สึกแปลกๆ จนต้องลู่หูลงเพื่อหนีลมหายใจอีกฝ่าย
ทั้งอุ่น ร้อน จนรู้สึกแปลกๆ...
"นายบอกเองไม่ใช่เหรอว่า 'พวกพ้อง' น่ะ เพราะฉะนั้น มันไม่ใช่ความผิดนายหรอก"
คิดได้ดังนั้นอารมณ์ที่เศร้าหมองก็เบิกบานขึ้น
"ขอบคุณนะขอรับ ท่านไคริ" ท่านเล็กพิงอกอีกฝ่าย ใบหน้ากลมมนเงยหน้าสบตาอีกฝ่ายที่กอดตนจากด้านหลัง ยิ้มหวานให้อีกฝ่ายอย่างน่ารัก จนไคริชะงัก
อ...อีกแล้ว...
"น่ารัก..."
"ขอรับ?"
ไคริพึมพำเสียงเบา แม้แต่นาวิยังได้ยินเพียงแผ่วๆ
แก้มที่ขึ้นริ้วแดงจางๆ แต่เพราะความมืด ทำให้ไม่ทันสังเกตเห็น
"พวกพี่ชายเป็นอะไรน่ะ หอบแฮกเลยหนิ"
เสียงที่ไม่คุ้นหูดังขึ้น เรียกความสนใจจากทุกคนให้หันไปมอง
"อ้าว ภูตจิ๋วก็อยู่ด้วยนินา~" เด็กหนุ่มผิวแทน อายุราวๆ 15 ผมสีขาวสั้นที่ถูกถักเป็นเปียเล็กๆ 2 ข้าง นัยน์ตาสีฟ้าและรอยยิ้มบนใบหน้า
"ร...หรือว่า เป็น เจ้าชายชารอนของอาณาจักรราเบีย เเดนทะเลทรายน่ะขอรับ"
"ช่าย เจ้าก้อนปุยที่แปลกดีนะ พูดได้ด้วย"
"ผมชื่อนาวินะขอรับ!"
-----------
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
"ใครน่ะ" หลังจากที่พบเจ้าชายชารอน ก็มาพักในปราสาทของอาณาจักรราเบีย ไคริที่ยืนอยู่ตรงระเบียงก็หันมาสนใจก็เสียงเคาะประตูห้อง
"นาวิ ขอรับ"
"เข้ามาสิ"
ร่างเล็กของนาวิกระโดดจับลูกบิดประตูอย่างคล่องแคล่ว ร่างเล็กๆดันประตูห้องที่มีขนาดใหญ่กว่าตนเองหลายเท้าอย่างไม่ยากเย็น
ร่างเล็กๆเดินไปยังระเบียง แล้วกระโดดไปนั่งบนขอบ ให้ส่วนสูงพอๆกับอีกฝ่าย
"มาทำไมเหรอ เจ้าก้อนปุยขาว"
"ผมชื่อนาวิขอรับ!" ร่างเล็กๆลุกขึ้น พร้อมอมลมไว้ในแก้มอย่างงอนๆ
น่ารักแฮะ...
ร่างสูงมองร่างเล็กที่กำลังงอนแก้มป่อง มือหนาเอื้อมไปลูบหูยาวๆสีขาวที่ดูนุ่มนิ่ม
"อ๊าาา อย่าขอรับ!" เพียงลูบไม่กี่ที อีกฝ่ายก็มีปฏิกิริยาแปลกๆ หูทั้งสองข้างขยับลงมาปิดใบหน้าตนเอง
"อย่า...จับหูขอรับ" แก้มที่ปกคลุมด้วยขนปุกปุยขึ้นสีแดงจางๆ
แปลกดีแฮะ...
น่าแกล้งชะมัด...
พอคำๆนี้ไหลเข้ามาในหัว มือหนาก็เอื้อมไปลูบหางที่มีขนฟูนุ่ม ซึ่งปฏิกิริยาก็เหมือนเดิม
"อ๊าาาา หางก็ไม่ได้นะขอรับ!" ร่างเล็กที่จับหูและหางของตนเองเอาไว้ เกินถอยหลังไปเรื่อยๆอย่างไม่ระมัดระวัง
"ระวัง!"
"หวาาา!" เนื่องจากลืมว่ายืนอยู่ตรงระเบียง เมื่อเดินหนีจึงเสียหลักตกลงไป
"เจ้าก้อนปุยขาว!" ไคริกระโดดตามลงไป กอดร่างเล็กๆไว้ในอ้อมแขน
"บ้าเอ๊ยตั้งหลักไม่ทันแล้ว!" เพราะความสูงเพียง 3 ชั้น ทำให้ไคริตั้งหลักไม่ทัน ร่างทั้งสองกำลังร่วงลงตามแรงโน้มถ่วงของโลก
แย่แล้ว!!
แวบ!!!!
แสงสีขาวสว่างจ้า จนไคริต้องหลับตา แต่รู้สึกว่า ร่างเล็กๆในอ้อมแขนดูหนักมากขึ้น และตัวโตมากขึ้น แต่ยังคงความนุ่มนิ่มเอาไว้
แวบ....
แสงค่อยๆจางลง เมื่อไคริลืมตาขึ้นก็พบว่าตนเองกลับมานั่งอยู่บนเตียง โดยมีร่างเล็ก...ไม่สิ...ร่างบางนั่งคร่อมตักอยู่
"ใคร?"
"ปลอดภัยสินะ...ขอรับ"
ร่างบางในอ้อมแขนไคริลืมตาขึ้นช้าๆ นัยน์ตาคมของไคริมองอีกฝ่ายตั้งแต่หัวจรดเท้า
ดวงหน้าหวานใสน่ารักที่มีรอยช้ำนิดๆที่แก้มขวา ผมสีขาวสะอาดที่หวีจนเรียบร้อยและรวบผมต่ำ นัยน์ตาสีแซฟไฟร์ที่ปรือขึ้นช้าๆ ชุดเสื้อเชิ้ตกับสูทแขนยาวสีกรมท่าที่คุ้นเคย เพิ่มกางเกงขาสั้นสีกรมท่าที่ดูสุภาพ กับรองเท้าที่ดูคล้ายรองเท้านักเรียน ร่างเล็กบางน่ารักดูอ่อนกว่าเขาไม่กี่ปี ที่อยู่ในอ้อมกอดเขา...
"เจ้าก้อนปุยขาว?" หูยาวๆสีขาว กับหางฟูนุ่ม เครื่องแบบที่เป็นเอกลักษณ์แบบพ่อบ้าน ดูคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก
"ผมชื่อนาวิขอรับ!"
ไม่ผิดแน่...
"ทำไมมองผมอย่างนั้นล่ะขอรับ?"ร่างบางเอียงคอน้อยๆ อย่างน่ารัก เหมือนไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับร่างกายตัวเอง
"นี่นาย..."
"อ...ร..หรือว่า!" นาวิมองที่ร่างกายตัวเอง
เดี๋ยวสิ...
ร่างกายที่เคยเป็นก้อนปุยขาวน่ารักที่มีขนฟูนุ่ม กลายเป็นร่างมนุษย์ที่ดูสุภาพแต่ยังคงความน่ารักเอาไว้
"น่าสนใจแฮะ...."
มือหนาลูบหูยาวๆสีขาวอีกครั้ง ซึ่งร่างบางก็แสดงปฏิกิริยาทันที
"อ๊าาาาา ไม่! อย่านะขอรับ!" แขนเรียวกอดคอคนตรงหน้าอย่างลืมตัว คางเล็กที่วางอยู่บนไหล่ร่างสูง จนใบหน้าของร่างสูงซุกอยู่กับซอกคอ
หอม....
กลิ่นหอมแปลกๆฟุ้งอ่อนๆมาจากซอกคอขาว ทำให้ร่างสูงเริ่มคลั่ง
"อ...อื้อ!" นัยน์ตาสีแซฟไฟร์เบิกโพลง เมื่ออีกฝ่ายจับคางตนเองแล้วกดริมฝีปากหนาลงบนริมฝีปากบาง ลิ้นอุ่นที่แทรกเข้ามาในโพรงปากบาง เล่นกับลิ้นเล็กที่ไม่ประสีประสา
มือหนาลูบไล้ขาอ่อนเรียวสวยที่เผยออกมาจากกางเกงขาสั้นสีกรมท่าตัดกับผิวสีขาว ลมหายใจหอบของร่างบางเป่ารดแก้มของร่างสูงจนคุมสติไม่อยู่
ริมฝีปากหนาผละออกเล็กน้อย ลิ้นอุ่นเลียริมฝีปากบางของอีกฝ่าย ก่อนจะบดเบียดริมฝีปากอีกครั้ง ลิ้นเล็กที่เริ่มปรับตัวได้ ก็เริ่มขยับตามเกมส์ที่ร่างสูงวางไว้ แต่ไม่นานก็ต้องหายใจหนักๆ
"แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก" ใบหน้าหวานซุกกับอกแกร่งของอีกฝ่าย มือเล็กๆกำเสื้อบริเวณบ่าอีกฝ่ายจนยับยู่ยี่ ใบหน้าขาวใสขึ้นสีแดงอย่างเห็นได้ชัด หางสีขาวฟูนุ่มที่โผล่ออกมาจากบั้นท้ายดูฟูนุ่มจน....
"อ๊าาาาา!" น่าจับมาก
มือหนาเริ่มลูบปลายหางฟูนุ่มช้าๆ ก่อนจะไล่ลงไปยังโคนหาง แขนเรียวบางกอดคออีกฝ่ายแน่น แผ่นอกบางเบียดเข้ากับแผ่นอกหนาจนแทบลุกเป็นไฟ
"ไงล่ะ มาหาฉันเรื่องอะไรล่ะ?" ประโยคคำถามเอ่ยออกมาจากปากร่างสูง ทั้งๆที่มือยังลูบหางสีขาว พร้อมทวีความเร็วเพิ่มขึ้นอีก
"ผม....แฮ่ก....จะมา...อ...ขอบ...อ๊าาา...ขอบคุณ...อึก...ขอรับ..." คำตอบถูกกล่าวออกมาอย่างยากลำบาก เหงื่อเริ่มไหลลงอาบแก้มที่ร้อนผ่าว มือหนาชะงักไปเล็กน้อย ทำให้อีกฝ่ายได้พักหายใจบ้าง
"แล้ว...แก้มนาย...ไปโดนอะไรมาน่ะ" มือหนาละออกจากหางฟูนุ่ม มายังแก้มขวาที่บวมแดงนิดๆ
"ตอนนั้น....กระแทกแขนเจ้าหญิงน่ะขอรับ"
"ฉันเป็นคนทำใช่มั้ย? นาวิ" นัยน์รีขวางดูอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด เต็มไปด้วยความอ่อนโยน เห็นใจ และ
รู้สึกผิด...
แถมยังจงใจเรียกชื่อเขาออกมาด้วย...
"ไม่หรอกขอรับ" มือบางดันหัวอีกฝ่ายให้พิงกับไหล่ของตนเอง "เพราะท่านไคริก็ช่วยผมไว้ตั้งหลายครั้ง"
"ขอบคุณนะขอรับ" ประโยคสั้นๆเอ่ยออกจากปากเล็กอีกครั้ง มือหนาซุกซนเริ่มยุ่งกับหางอีกครั้ง ร่างบางๆถูกดันลงกับฟูกนุ่มๆบนเตียง
"อ๊าาาาา" จมูกโด่งไล้บริเวณคอ จนรู้สึกถึงความเปียกชื้น ก่อนจะรู้สึกเจ็บนิดๆจากการโดนกัดเบาๆ มือหนาที่เริ่มลามมาบริเวณสะโพก ทำให้เสียวซ่านไปทั้งตัวจนกระทั่ง...
คร่อก...
"สลบไปแล้วแฮะ" ร่างสูงมองคนใต้ร่างที่สลบไป แขนหนารวบตัวร่างบางขึ้นมานอนในอ้อมกอดของตนเอง
"ราตรีสวัสดิ์นะ" ริมฝีปากหนากดจูบเบาๆที่หน้าผากเนียนใสที่ยังมีเหงื่อเกาะเล็กน้อย
------
"อือ" เสียงครางงัวเงียดังขึ้น นัยน์ตาสีแซฟไฟร์ปรือขึ้นช้าๆ รู้สึกถึงแรงรัดบริเวณเอว และความอบอุ่นทั่วร่าง พอเงยหน้าก็ต้องตกใจ
ท...ท่านไคริ!?
เก็บอาการตกใจไว้ในใจ เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายที่นอนหลับอยู่ตื่นขึ้นมา
"@&/)&:&:(฿/@>|¥\€$" ร่างเล็กร่ายเวทย์พึมพำเบาๆ แสงสีขาวสว่างวาบทั่วห้อง ร่างบางกลายเป็นร่างเล็กขนฟูดังเดิม แล้วค่อยๆคลานออกจากอ้อมแขน
"กลับร่างแล้วเหรอ? เจ้าก้อนปุยขาว" แต่กลับถูกอ้อมแขนอีกฝ่ายกอดไว้อีกครั้ง
"ผมชื่อนาวินะขอรับ! ทำไมตอนนั้นยังเรียกผมเลยล่ะขอรับ!" ใบหน้ากลมหันมาค้อนน้อยๆ จากชื่อที่ถูกตั้งให้จนดูน่ารักเกินไป
"งั้น....ไว้นายกลับเป็นร่างคน ฉันจะเรียกนายว่านาวิ แต่ตอนนี้นายคือก้อนปุยขาว"
อ....
อะไรกันน่ะขอรับบบบบ!!!!!
"เพราะฉะนั้น ถ้าอยากให้ฉันเรียก 'ชื่อ' นาย ก็กลับเป็นร่างคนซะสิ" รูปประโยคที่จงใจเลี่ยงชื่อจริงๆของ ทำเอาอีกฝ่ายพองลมอย่างขัดใจ
"ท...ท่านไคริ!!~~~"
เปิด short fic เรื่องแรกก็เป็น ไครินาวิซะแล้ว/เกาหัว แกรกๆ
เดี๋ยวตัวละครนาวิร่างคนจะวาด....น่าจะเป็น sd...ไว้ตอนหลังนะคะ/หัวเราะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น