ยามลมพัดหวน

เสียงคลื่นซัดสาดกระทบฝั่ง ในยามย่ำสนธยานี้ พระอาทิตย์อัสดงคล้อยเคลื่อนเลื่อนลงลับขอบฟ้า เหล่าหมู่นกพากันบินกลับรัง ท้องฟ้าในยามนี้อ้างว้างเหลือเกิน ไร้ซึ่งชีวิตจิตใจ สร้างความเงียบสงบให้แก่ทะเล เวลานี้มีเพียงเสียงลมพัดหวน ดังครื้นครื้น 

สายตาคู่หนึ่งทอดยาวออกไปไกลแสนไกล ด้วยแววตาที่เงียบเหงา สงบ เยือกเย็นและโดดเดี่ยว มองท้องทะเลจนประจบกับเส้นขอบฟ้าที่อยู่แสนไกลเกินเอื้อมถึงอย่างไร้จุดหมายปลายทาง

ลมจากทะเลหอบความเหงาเข้ากระทบฝั่ง ยิ่งทำให้เขารู้สึกวังเวงในหัวจิตหัวใจเหลือเกิน กลิ่นดอกพลับพลึงหอมอ่อนๆ สัมผัสแผ่วเบาที่ปลายจมูก กลิ่นหอมช่วยปลุกให้เขาตื่นจากภวังค์ความเงียบเหงา ลมพัดเลียดกับผิวกายให้รู้สึกได้เหมือนลมกำลังจูบอย่างแผ่วเบา น่าประหลาดใจ เพียงครู่เดียวเขารู้สึกได้เลยว่าเหมือนมีคนอยู่ข้างกาย เมื่อมองไปรอบๆกลับไม่เห็นใครแม้สักคนหนึ่ง ความโดดเดี่ยวในขณะนี้ได้มลายหายไปสูญสิ้น เขาเอามือกางออกแล้วกอดลมอย่างเบาๆ เขารู้สึกอบอุ่นเหมือนดังวันวาน 

วันวานที่หวานชื่นระหว่างเขากับคนรัก “พลับพลึง” ซึ่งในเวลานี้ได้ลาลับไปเสียแล้ว...