คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Autumn - II
AUTUMN – II
แสงจากดวงอาทิตย์สาดส่องไปทั่วท้องนภา
สร้างความอบอุ่นให้แก่ผู้คนที่กำลังดำเนินชีวิตไปเหมือนเช่นทุกๆวัน
ภายในบ้านซาวาดะเด็กสาวผมสีน้ำตาลคาราเมลกำลังนอนซุกตัวอยู่ในผ้าห่มอย่างมีความสุข
ชายหนุ่มที่หน้าเปื้อนด้วยรอยยิ้มใช้ดวงตาสีน้ำตาลของเขามองเด็กสาวก่อนจะอดยิ้มออกมาไม่ได้
เมื่อก่อนเขาเคยสงสัยนะว่าสึนะโยชิ เพื่อนรักของเขาจะเพ้อถึงน้องสาวทำไมมากมาย
แต่พอมาวันนี้ชายหนุ่มคิดว่าเขาพอจะรู้คำตอบ
ไม่ใช่แค่เส้นผมสีน้ำตาลที่เข้ากับโครงหน้าเรียว
ไม่ใช่แค่ดวงตากลมโตสีน้ำตาลอันน่ารัก
หรือริมฝีปากสีชมพูจิ้มลิ้มที่เสริมใบหน้านั้นให้น่ารักมากขึ้นเมื่อเจ้าตัวฉีกยิ้มออกมา
แต่ทุกๆอย่างที่เขาเห็นในตัวเด็กสาวล้วนรวมกันออกมาดูดีไปสำหรับเขาแต่น่าแปลกที่ดูเหมือนเจ้าตัวและผู้ชายรอบตัวเธอจะไม่คิดแบบเดียวกัน
จนเขาก็นึกสงสัยเพียงแค่กรอบแว่นตาหนาเตอะกับเสื้อผ้าเชยๆมันบดบังเสน่ห์ของเด็กสาวได้ถึงขนาดนี้เลยหรือเนี่ย
แต่มันก็สมกับเป็นตระกูลซาวาดะละนะ...
สึนะเองรายนั้นสมัยมัธยมก็ดูห่วยจนผู้หญิงต้องส่ายหน้าไปตามๆกัน
แต่ถ้าจะให้พูดถึงเดี๋ยวนี้นะหรอขนาดเป็นบอสมาเฟียที่เต็มไปด้วยอันตรายและความเสี่ยงในชีวิตยังไม่สาวๆเข้ามาแวะเวียนอย่างไม่ขาดสาย
เป็นคำสาปของตระกูลที่ดูพิลึก
จนน่ากลัวจริงๆ
“จิเอะจัง ตื่นได้แล้วครับ ^ ^”
ทาเคชิเอ่ยเสียงเด็กสาวด้วยน้ำเสียงนุ่มทุ้ม ใจจริงวันหยุดแบบนี้ก็อยากให้เด็กสาวได้นอนพักผ่อนต่ออยู่หรอก
แต่ติดตรงที่ภารกิจที่ได้รับมาเนี่ยสิต้องรีบจัดการให้เสร็จก่อนวันดูตัวในอาทิตย์หน้าซะด้วย
“อือ...
พี่ชายขอนอนต่ออีกหน่อยนะคะ....” เสียงพูดงัวเงียอย่างไม่ค่อยมีสติของจิเอมิ
ทำให้ชายหนุ่มอดที่จะเอ็นดู เขาเอื้อมมือไปลูบหัวเด็กสาวอย่างแผ่วเบา
ก่อนจะโยกหัวเล่นเบาๆเป็นการปลุกให้เธอตื่นจากความฝันได้สักที
“ไม่ได้หรอก
ก็วันนี้จิเอะจังต้องไปทำธุระกับฉันละนะ ^ ^”
“ธุระ...”
เด็กสาวพึมพำด้วยเสียงัวเงีย ก่อนที่จิเอมิจะดีดร่างของตัวเองให้ลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว
“พี่เข้ามาได้ไงคะเนี่ย!”
“ก็มาม๊าเปิดประตูให้เข้ามานะสิ ^ ^ เห็นเจ้าตัวบอกว่าวันนี้ต้องไปธุระแต่ลูกสาวสุดที่รักไม่ตื่นสักทีเลยให้ฉันขึ้นมาปลุกเองเนี่ยแหละ”
“ค- คือช่วยออกไปก่อนได้ไหมคะ”
จิเอมิเอาหน้าซุกผ้าห่มด้วยความอาย
จะไม่ให้เธออายได้ยังไงเมื่อตื่นมาเจอชายหนุ่มที่ดูดีขนาดนี้นั่งอยู่ข้างเตียงแล้วดูสภาพเธอสิ
คงเป็นยัยเพิ้งหัวยุ่งในชุดนอนลายการ์ตูนน่ารักที่ไม่เหมาะกับผู้หญิงที่อายุ
19 เลยสักนิด.... แถมไม่รู้ว่าเธอนอนน้ำลายยืดด้วยรึเปล่า
มาม๊านะ
มาม๊า... ไม่หวงลูกสาวบ้างเลยรึไง
“อ่า นั่นสินะ จิเอะจังโตเป็นสาวแล้วนี่นะ”
ชายหนุ่มว่า
ก่อนจะมองจิเอมิด้วยรอยยิ้มที่ทำให้เธอเขินมากกว่าเดิมโดยไม่ทราบสาเหตุ
“งั้นฉันรอข้างล่างละกัน ^ ^”
ทันทีที่ชายหนุ่มได้เดินออกไปจากห้องของเธอ
จิเอมิก็พุ่งตัวไปล็อคประตูด้วยความเร็วสูง
ก่อนจะเม้มริมฝีปากแน่นเมื่อคิดถึงใบหน้าของชายหนุ่มเมื่อครู่
ตอนนี้เธอเริ่มไม่เข้าใจขึ้นเข้าไปอีก
เธอต้องหมั้นกับผู้ชายคนนึงแต่พี่ชายสุดที่รักกลับส่งผู้ชายที่แสนจะดูดีมาให้เธออีกคนเนี่ยนะ! ถึงจะยังไม่รู้ว่าส่งมาทำไมก็เถอะ
พี่ชายไม่นึกเป็นห่วงจิตใจน้องสาวคนนี้บ้างเลยรึไงเนี่ย เห็นแบบนี้เธอก็หวั่นไหวเป็นนะ...
เกิดมาจิเอมิไม่เคยรู้สึกลำบากใจขนาดนี้มาก่อน
เด็กสาวมองเสื้อผ้าภายในตู้ของตนก่อนจะถอนหายใจออกมาแรงๆ
เป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้ที่เธอรู้สึกตระหนักได้ถึงความเชยของเสื้อผ้าในตู้ตัวเอง
เด็กสาวมาเสื้อผ้าที่ถูกนำออกมากองอยู่บนเตียงอย่างถอนใจ
นี่เธอต้องใส่เสื้อผ้าพวกนี้ออกไปเจอกับคนๆนั้นจริงๆหรอเนี่ย
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“จิเอะจัง”
“ค- คะ!” เด็กสาวสะดุ้งด้วยความตกใจเมื่อจู่ๆเสียงเคาประตูห้องก็ดังขึ้นมา
“คือ...
ไม่ได้จะเร่งหรอกนะแต่ว่ายังไม่เสร็จอีกหรอ”
“ก- ใกล้แล้วค่ะ ขอโทษด้วยนะคะ”
จิเอมิรีบลนลานหยิบชุดที่คิดว่าดูดีที่สุดบนเตียงมาสวมอย่างรวดเร็วก่อนจะหวีผมอย่างลวกๆ
โชคดีที่ปกติเธอเป็นคนไม่แต่งตัวอะไรมากมายทำให้เธอสามารถจัดการตัวเองได้อย่างรวดเร็ว
เด็กสาวรีบเปิดประตูออกไปหาชายหนุ่มที่เคาะประตูเมื่อครู่
แต่ก็พบว่าเจ้าตัวยืนส่งยิ้มให้เธออยู่ที่หน้าประตูหน้าห้องเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“ขอโทษจริงๆนะคะ...” เธอโค้งให้ชายหนุ่มอย่างรู้สึกผิดที่ใช้เวลานานกับการแต่งตัวนานมากไป...
ไม่สิใช้เวลากับการเลือกชุดนานเกินไปมากกว่า
“ไม่เป็นไรหรอก ผู้หญิงก็แบบนี้แหละนะ ^ ^ เรารีบกันหน่อยดีกว่าต้องไปกันอีกหลายที่”
“เอ่อ... พอจะบอกได้ไหมคะว่าเรากำลังจะไปไหน...”
“อ่า จริงสิลืมไปเลย
วันนี้จะพาจิเอะจังไปเตรียมความพร้อมสำหรับการดูตัวอาทิตย์หน้ายังไงละ”
จิเอมิมองร้านค้ารอบๆที่เต็มไปด้วยเสื้อผ้า
กระเป๋า
รองเท้ารวมถึงร้านเครื่องสำอางและร้านเสริมสวยมากมายที่รายล้อมอยู่ตลอดรอบทางที่เธอเดินโดยความตื่นเต้น
เธอไม่เคยมาเดินสถานที่แบบนี้มาก่อน
ก็นะ... ใครจะกล้ามาความเฉิ่มของตัวเองมาโชว์ในสถานที่ๆเต็มไปด้วยแฟชั่นนำสมัยมากมายขนาดนี้ละ
“ก่อนอื่นคงต้องไปตัดผมก่อนละนะ”
“ต- ตัดผมหรอคะ”
เด็กสาวพูดตะกุกตะกักอย่างแปลกใจ ธุระของเขาที่ว่าคือพาเธอมาตัดผมอย่างนั้นหรอ
“ใช่แล้วจะแปลงโฉมมันก็ต้องเริ่มจากทำผมสิ
^ ^”
“แปลงโฉม?”
“เพื่อเตรียมความพร้อมสำหรับการดูตัวยังไงละ
นี่เป็นคำสั่งของสึนะน่ะ ไม่ใช่ความคิดของฉันเลยนะ ^ ^”
คำสั่งของพี่ชายอีกแล้วหรอเนี่ย...
“ก็ได้ค่ะ...”
เธอตอบรับด้วยเสียงแผ่วเบาถึงผมของเธอไม่ได้สวยอะไรมากแต่ก็อดเสียดายไม่ได้อยู่ดีหากจะต้องตัดมันออก
แต่ในเมื่อเป็นคำสั่งของพี่ชายก็นะ...
เธอไม่คิดจะขัดขืนให้ผู้ชายที่มาด้วยมีปัญหาเอาหรอก
“ไม่ต้องห่วงนะ ^ ^”
ทาเคชิพูดเหมือนรู้ความลำบากใจเล็กๆของเด็กสาวก่อนจะปลอบประโลม
“ฉันจะบอกให้เอาทรงที่ไม่ต้องตัดผมทิ้งเยอะแล้วกัน”
“ข- ขอบคุณนะคะ”
จิเอมิส่งยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว
“เจ๊
ผมฝากจัดการให้สวยที่สุดเลยนะครับ อ่า... แต่ขอไม่ต้องตัดผมออกเยอะนะครับ”
ชายหนุ่มเอ่ยทักหญิงสาวภายในร้านที่ค่อนข้างมีอายุมากกว่าเขานิดหน่อยอย่างเป็นกันเอง
ซึ่งเธอก็ส่งรอยยิ้มอย่างเป็นมิตรตอบ
ก่อนจะมองสำรวจแล้วเดินเข้ามาจับผมจิเอมิอย่างถือวิสาสะ
“ค- คือจะทำอะไรผมหนู...”
“หยาบกร้านมาก! ไหนจะความไร้น้ำหนักของเส้นผมนี่อีก!!
แล้วหน้าม้านี่คืออะไร! เธอจะไว้ให้ผมมันทิ่มตาเลยรึไงหะ!”
“น-หนู...”
จิเอมิสะดุ้งก่อนพูดอย่างตะกุกตะกักอย่างคนทำอะไรไม่ถูก
เมื่อจู่ๆก็โดนตะคอกเป็นชุดใส่แถมผู้หญิงคนนั้นก็ยังทำหน้าตาน่ากลัวอีกต่างหาก
เด็กสาวมองชายหนุ่มอย่างขอความช่วยเหลือ
แต่ก็ได้รับเพียงรอยยิ้มแห้งๆเป็นคำตอบ
“เอ่อ... ยังไงก็ฝากด้วยนะครับ”
“ฮึ
ถ้าออกไม่สวยก็อย่ามาเรียกกันว่าเจ๊เลย” หญิงสาวพูดอย่างมันใจก่อนจะจับผมทั้งสองข้างของจิเอมิขึ้นมาดูก่อนแววตาของเธอจะแปรเปลี่ยนไปด้วยความท้าทายในงานนี้อย่างเต็มเปี่ยม
จิเอมิรู้สึกเหมือนโดนทารุณกรรมชอบกลหลังจากโดนคนที่เรียกตัวเองว่าเจ๊คนนั้นลากมาจัดการกับเส้นผมของตัวเอง
เส้นผมของเธอก็โดนจับใส่ใส่นู่นใส่นี่แถมยังโดนเข้าเครื่องอบไอน้ำร้อนๆหัวอีกต่างหากถึงมันจะสบายอยู่บ้างตอนที่เส้นผมถูกนวดให้นิ่มสวยก็เถอะ...
“เรียบร้อย!”
จิเอมิกระพริบตามองกระจกอย่างแปลกตาเล็กน้อยเมื่อเส้นผมของเธอถูกจัดการอย่างเรียบร้อยมันไม่ดูฟูจนไร้น้ำหนักหรือลีบแบนติดหัวอีกต่อไป
เส้นผมของเธอดูมีน้ำหนักมากขึ้นและทิ้งตัวคลอเคลียกับใบหน้าหวาน รวมถึงหน้าม้ายาวๆที่เคยปิดบังดวงตากลมโตก็ถูกซอยออกเป็นหน้าม้าบางๆที่เข้ากับใบหน้ารูปไข่
“เป็นไงละ อึ้งไปเลยละสิเด็กน้อย”
เจ๊เจ้าของร้านพูดอย่างภูมิอกภูมิใจในฝีมือของตัวเอง
“ขอบคุณนะคะ...”
“โอ๊ยไม่ต้องมาขอบคุณฉันหรอก
ไปขอบคุณพ่อหนุ่มกระเป๋าหนักที่นั่งยิ้มอยู่โน่นดีกว่า” หญิงสาวว่า
ก่อนจะโบ้ยปากปากไปทางชายหนุ่มที่ยังคงยิ้มแย้มเหมือนเดิม
แต่เหมือนข้างตัวเขาจะมีถุงอะไรเพิ่มไม่รู้เต็มไปหมด
“ย- ยังไงก็ขอบคุณจริงๆนะคะ”
จิเอมิโค้งให้หญิงสาว ก่อนจะรีบเดินไปหาชายหนุ่มที่นั่งรอเธออยู่ด้วยความรวดเร็ว
“ขอโทษนะคะที่ให้รอนาน...”
“ไม่หรอกๆ ^ ^ ไม่นานเลย” ทาเคชิตอบรับก่อนจะมองสำรวจเด็กสาวที่ดูแปลกตาไปจากเดิม
“เอ่อ... คือมันแปลกรึเปล่าคะ?”
“ไม่เลย
เข้ากับจิเอะจังสุดๆไปเลยต่างหาก ^ ^” ชายหนุ่มว่าก่อนจะพาหญิงสาวออกจากร้าน
ก่อนจะยื่นถุงที่ตัวเองถืออยู่ให้หญิงสาวดูอย่างเพิ่งนึกได้
“อ๊ะ ระหว่างรอซื้อเสื้อผ้ามาให้เรียบร้อยแล้วละ”
“เสื้อผ้า?” จิเอมิรับมาดูด้วยความงุนงง
ก่อนจะหยิบเสื้อผ้าภายในถุงที่ทาเคชิยื่นให้
แต่ใบหน้าของเธอก็เปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อเมื่อพบว่ามีอยู่ถุงหนึ่งเป็นชุดชั้นในแถมยังซื้อมาถูกไซส์อีกตั้งหาก...
“อ- เอ่อ
///// รวมส- เสื้อชั้นในด้วยหรอคะ”
“อื้อ ^ ^ ทำไมหรอ”
“ค- คือมัน...” จิเอมิเริ่มกลับมาพุดตะกุกตะกักอีกครั้งอย่างเขินอาย
โดยเฉพาะเมื่อเห็นท่าทีสบายๆไม่คิดอะไรของเขา
ก็พอจะเข้าใจหรอกว่าเขาก็มีอายุมากกว่าเธอ
อาจจะผ่านอะไรมาเยอะจนไม่คิดอะไร แต่นี่เธอเพิ่งจะ 19 เองนะ! จะให้รับมืออะไรแบบนี้ไหวได้ยังไงกัน
“ไม่ต้องห่วงเรื่องใส่ไม่ได้หรอกนะ ^ ^ ฉันค่อนข้างจะกะไซส์แม่นอยู่”
“คือไม่ใช่...”
“หรือว่าเลือกไม่ถูกใจ?”
“ไม่ใช่ค่ะ...”
จิเอมิสูดหายใจเข้าลึกๆก่อนจะพูดสิ่งที่คิดออกไป “ แต่ว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกัน
การซื้อของแบบนี้ให้นี่มัน....”
“อ่า จริงด้วย... ลืมคิดไปสนิทเลยแหะ”
ทาเคชิยิ้มแห้งๆเป็นเชิงขอโทษ “งั้นขอคืนก็แล้วกันนะ”
“ก็แย่แล้วค่ะ! นี่มันไซส์ฉันนะคะ
พี่จะเอาไปทำอะไรได้” เด็กสาวโวยออกมาอย่างลืมตัวทำให้ทาเคชิอมยิ้มกับท่าทีที่เปลี่ยนไปของจิเอมิ
ก็ถ้ากล้าโวยใส่เขาแสดงว่าเราก็เริ่มสนิทกันแล้วละนะ
“อ่านั่นสินะ ^ ^ แต่แสดงว่าเลือกถูกจริงๆด้วยแหะ”
คำพูดของทาเคชิทำให้จิเอมิได้แต่ก้มหน้ามองพื้นได้ความเขินอายและไม่ตอบรับอะไร
ซึ่งทาเคชิก็พอจะเข้าใจท่าทีนี้ดีละนะ
ถ้าจะให้พูดตามตรงปีนี้เขาก็อายุ 29
เข้าไปแล้วเรื่องผู้หญิงก็ผ่านมาไม่น้อยด้วยหน้าตาและรูปลักษณ์ของเขา
นั่นถึงเป็นสาเหตุที่สึนะเพื่อนของเขามอบหมายหน้าที่จัดการแปลงโฉมน้องสาวให้
เนื่องจากเขาค่อนข้างจะคุ้นเคยกับผู้หญิงเป็นอย่างดี
แต่ท่าทีเขินอายรวมถึงความไร้เดียงสาของเด็กสาวที่แสดงออกมาอย่างเป็นธรรมชาติ
โดยไม่ต้องพยายามแบบพวกผู้หญิงที่เคยเจอทำให้เขารู้สึกอมยิ้มได้ทุกครั้ง
อ่า... นี่เขาคงไม่ได้รู้สึกดีกับเด็กสาวที่อายุน้อยกว่าเขาเป็น
10 ปีหรอกใช่ไหม? เพราะถ้าแบบนั้นสึนะต้องตามมาฉีกอกเขาเป็นชิ้นๆแน่
ถ้าหากเขาดันไปรู้สึกอะไรมากกว่าที่ควรจะเป็น... หรือบางทีเขาควรจะสร้างภูมิต้านทานกับจิเอมิสักหน่อยละมั้ง…
ความคิดเห็น