Move on เป็นวงกลม (end)

ตอนที่ 32 : Move on Special | คุณพ่อจำเป็น

Move on Special

คุณพ่อจำเป็น

"ยังไงพี่ฝากเจ้าลูกหมูด้วยนะฟ้า"

พี่เดือนส่งเจ้าลูกหมูสายลมให้ผมอุ้มแทนเจ้าตัว ก่อนที่พี่เดือนจะหันไปหยิบตะกร้าของใช้เเละกระเป๋าเสื้อผ้าของลูกหมูให้พี่คินถือ

คงสงสัยกันเเล้วว่าพี่เดือนกับเจ้าลูกหมูสายลมคือใคร พี่เดือนคือพี่สะใภ้ของผมเอง ส่วนเจ้าลูกหมูสายลมก็คือลูกชายของพี่น้ำกับพี่เดือนที่ตอนนี้อายุสองขวบกว่าเเล้ว

"ไม่มีปัญหาครับพี่เดือน ลูกหมูอยากไปอยู่กับอาฟ้าอยู่เเล้วเนอะๆ "

ผมหันไปหยอกล้อกับสายลมที่กอดคอจ้องผมตาแป๋ว

"หมูอยู่กะฟ้า คิกๆ "

"อยู่กับฟ้าก็ดูเเลฟ้าดีๆ นะลูกหมู อย่าชวนฟ้าดื้อจนอาคินปวดหัวละกัน"

พี่น้ำที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยเอ่ยกับลูกชายตัวเอง เเต่มันใช่หรือไงกันเล่า!

มีอย่างที่ไหนให้หลานดูแลอา หึ้ย!

สาเหตุที่ผมต้องดูสายลมเเทนพี่น้ำกับพี่เดือน เพราะพี่น้ำดันเข้าโรงพยาบาลจากอาการอาหารเป็นพิษ

ทั้งสามคนลงมากรุงเทพฯ ได้สามวันเเล้ว เพราะมาทำธุระของสวนพี่น้ำเลยถือโอกาสพาพี่เดือนกับสายลมมาเที่ยวด้วยกัน เมื่อวานก็พาพี่เดือนไปดินเนอร์กันสองคนทิ้งสายลมไว้ให้ผมกับพี่คินดูเเล พอตกดึกดันท้องเสียกับอาเจียนไม่หยุดเลยต้องหามส่งโรงพยาบาลสุดท้ายต้องแอดมิท ผมกับพี่คินเลยอาสาเอาเจ้าหมูมาเลี้ยงให้

"หมูม่ายดื้อ ฟ้าม่ายดื้อน้าาาา"

แหนะ เราก็เป็นไปกับพ่อด้วยหรือไงเจ้าหมู

"มันเขี้ยวจริงเจ้าหมู เเบบนี้ต้องโดนพลังฟ้าพิฆาต"

ผมก้มลงไปฟัดพุงกลมๆ ของสายลมอย่างมันเขี้ยว เจ้าตัวก็หัวเราเอิ๊กอ๊ากชอบใจใหญ่

"พอเเล้วฟ้า เดี๋ยวหลานหายใจไม่ทันครับ"

พี่คินจับผมแยกออกจากหลานด้วยการมาอุ้มเจ้าหมูไป เเล้วคิดเหรอว่าเจ้าหมูจะยอมไป

ครับ...เจ้าหมูยอมไป

แม้ผมจะเป็นอาคนโปรดเเต่พี่คินเป็นอาคนโปรดกว่า เพราะพี่คินสามารถเล่นกับสายลมได้ทั้งวันโดยไม่หมดเเรงไปก่อนเหมือนผม ก็ใครจะคิดว่าเด็กเล็กจะมีพลังเหลือล้นขนาดนี้ เล่นตั้งเเต่เช้าจนเกือบเย็นไม่มีทีท่าว่าจะหมดเเรงเลย

ยิ่งตอนหันคลานใหม่ๆ นะ

โอ้โหหหหหหหหหหห

ถ้าไม่เอาลงคอกกั้นคือต้องตามจับทั้งวัน พอเดินได้ก็เดินมันทั่วบ้าน เดินพอเเข็งหน่อยก็เริ่มวิ่งวุ่น จะสงบได้เเค่ตอนกินกับตอนนอนเท่านั้น

เเล้วคนที่สามารถเอาอยู่ก็มีเเต่พี่น้ำกับพี่คินเท่านั้น พี่คินเลยกลายเป็นคนโปรดกว่าของเจ้าลูกหมูไป

"ถ้างั้นพวกผมกลับก่อนนะครับพี่จะได้พักผ่อน อีกอย่างสายลมไม่ควรอยู่โรงพยาบาลนานๆ ด้วย"

"จริงด้วย ยังไงก็ฝากด้วยนะคินฟ้า"

"ครับ/ครับ"

"หมูลมบ๊ายบายพ่อกับเเม่ก่อนเร็ว"

"บั๊บบายฮับ หมูปายก่อนน้าาาา"

เจ้าหมูโบกมือลาพ่อกับเเม่ตัวเองก่อนหันไปซบหน้ากับคอของพี่คินต่อ ส่วนผมก็ผันตัวมาเป็นคนถือของเจ้าลูกหมูเเทน

พี่น้ำต้องนอนดูอาการอีกวันสองวัน มาดูกันว่าระหว่างนี้ผมกับพี่คินในบทบาทคุณพ่อจำเป็นจะไหวหรือเปล่า

~♥~~♥~~♥~~♥~~♥~

"พาหลานกลับห้องก่อนนะฟ้า ใกล้ได้เวลานอนกลางวันเเล้ว ส่วนตอนบ่ายฟ้ามีคิดไว้หรือยังว่าจะพาสายลมทำอะไรดี"

"ดีเหมือนกันครับ ช่วงบ่ายฟ้าว่าจะชวนเจ้าหมูเล่นน้ำครับ คราวก่อนสัญญากับเเกไว้เเล้วว่าเจอกันอีกจะพาเล่น"

ขึ้นรถมาได้เรียบร้อยก็เตรียมตัวพาเจ้าลูกหมูกลับคอนโดก่อน เพราะใกล้ได้เวลานอนกลางวันบวกกับวันนี้ต้องมาอยู่โรงพยาบาลกับพ่อตั้งเเต่เช้าผมว่าเจ้าหมูคงเพลียไม่น้อย กลับไปนอนพักเอาเเรงเเล้วช่วงบ่ายค่อยพาทำนู้นนี่นั้นต่อตามประสาเด็กพลังเหลือล้นที่ต้องใช้พลังงานให้หมด

กลับบ้านคราวก่อนผมทำสัญญากับสายลมเอาไว้ว่าจะพาเจ้าตัวไปเล่นน้ำที่สวนน้ำ มาคราวนี้ก็เลยจะทำตามสัญญาสักหน่อยเพียงเเต่เปลี่ยนมาเล่นที่สระตรงระเบียงคอนโดพี่คินเเทนการไปสวนน้ำเนื่องจากสถานการณ์ไม่อำนวยเท่าไหร่

"เอาแบบนั้นก็ได้ เเต่เรายังไม่มีอุปกรณ์เล่นน้ำสำหรับสายลมเลยนะ เอางี้เดี๋ยวเเวะห้างก่อนล่ะกันจะได้ซื้อของกินเข้าไปเลย ตอนเย็นเราก็ทำกับข้าวให้สายลมกินด้วย"

"เอาตามนั้นเลยครับ"

สรุปแล้วเราก็มาเเวะห้างก่อนถึงคอนโด เจ้าหมูเหมือนรู้ว่าได้มาเที่ยวก็ดีอกดีใจใหญ่สองขาดีดไปมาขณะที่เจ้าตัวยังนั่งอยู่บนคาร์ซีท

"โก โก หมูจาเที่ยวว"

"ครับๆ มาครับฟ้าพาลง อึบ! อีกหน่อยฟ้าอุ้มไม่ไหวเเล้วเเน่ๆ เจ้าหมูเอ้ยยย"

"อุ้มหวายฉิ หมูตัวนิ๊ดนึง"

ไม่พูดเปล่าเจ้าตัวยังเอานิ้วชี้จรดนิ้วโป่งเพื่อบอกให้รู้ว่าเจ้าตัวน่ะตัวนิ๊ดดดดดนึง

"มาครับอาคินอุ้มเอง ฟ้าครับถือกระเป๋าหลานมาด้วยนะอย่าลืม"

เข้ามาในห้างเราสามคนเลือกที่จะไปดูอุปกรณ์สำหรับเล่นน้ำกันก่อน พวกห่วงยาง ชุดว่ายน้ำ เเล้วก็แพมเพิสสำหรับใส่ว่ายน้ำ

"สายลมชอบห่วงยางลายไหนครับ"

พี่คินหันไปถามสายลมในตอนที่เราอยู่หน้าชั้นวางห่วงยางสำหรับเด็ก

"หมูจาลง หมูเลือกเอง"

เจ้าหมูดิ้นเล็กน้อยเพื่อบอกให้รู้ว่าเจ้าตัวอยากลงมายืนเลือกของเอง

"หมูเอานี้ หมูชอบฉีเหยือง"

สายลมจิ้มเอาห่วงยางลายมินเนี่ยนสีเหลืองสดใส จิ้มที่กล่องอย่างเดียวไม่พอเจ้าตัวยังช้อนสายตามองอ้อนพร้อมเอียงคอเล็กน้อยมาให้อีก

เอาเลยครับหลานอาฟ้า อยากได้อะไรบอกอาฟ้าพร้อมเปย์!

เลือกห่วงยางเรียบร้อยก็ถึงคราวชุดว่ายน้ำบ้างเเล้ว สายลมก็ยังคงคอนเซ็ปต์ฉีเหลือง เอ้ย สีเหลืองอีกตามเคย เเต่ผมว่าไม่น่าจะชอบเเค่สีเหลืองเเล้วล่ะ หลานน่าจะชอบมินเนี่ยนด้วยเพราะคราวนี้ก็ยังเลือดชุดว่ายน้ำลายมินเนี่ยนมาอีก

"ชอบมินเนี่ยนหรือไงเรา"

"มิน เนี่ยน? "

หมูลมเอียงคอเล็กน้อยพร้อมทำหน้าตาสงสัยว่าอะไรคือมินเนี่ยน

"ครับ ตัวนี้บนเสื้อของหมูคือมินเนี่ยน"

"ฮับ หมูชอบมินเนี่ยน มินเนี่ยนชอบกินก้วยเหมือนหมู"

"สายลมน่าจะเคยดูการ์ตูนเรื่องนี้เเน่ๆ "

พี่คินตอบพลางลูบหัวเจ้าหมูไปด้วย

"หมูดู มินเนี่ยนย้องบาบานานา"

"แฟนคลับตัวยงเเล้วเเบบเนี่ย"

เเล้วเจ้าหมูก็คลายข้อสงสัยว่าเจ้าตัวรู้จักได้ยังไง เเถมยังร้องเเล้วเต้นโชว์ด้วยการส่ายสะโพกดุ๊กดิ๊กไปมาอีก

มันน่าเอ็นดูจริงๆ เล้ยหลานอาฟ้า มันเขี้ยวโว้ย!!

เลือกของสำหรับเจ้าหมูเเล้วก็ถึงคราวมาซื้อของกินกันบ้าง จะให้ซื้ออาหารสำเร็จรูปไปเลยก็ได้เเต่พี่คินเป็นห่วงเรื่องความปลอดภัยของอาหารที่สายลมจะกิน เลยเลือกที่จะทำเองดีกว่าเพื่อความสบายใจ

เลือกซื้อของเสร็จก็เดินทางกลับคอนโด เจ้าลูกหมูพอนั่งคาร์ซีทปุ๊บก็หลับปั๊บทันที ขนาดอุ้มมาถึงห้องยังไม่มีวี่เเววว่าจะตื่นเลย

ระหว่างนี้ผมเลยทำมื้อกลางวันสำหรับเราสามคน ส่วนพี่คินทำการเตรียมห่วงยางเเละพื้นที่สำหรับให้สายลมมาเล่นตอนเจ้าตัวตื่น

"อื้ออออ ฟ้า คิน อยู่ ฮึก หนายย"

"ชู่ๆ อาคินอยู่นี่เเล้วครับ"

พี่คินเข้าไปหาหลานทันทีที่เจ้าตัวส่งเสียงเรียก คงเพราะเพิ่งตื่นเเละรู้สึกแปลกที่แปลกทางเลยทำให้สายลมงอเเงออกมา เเต่พอพี่คินเข้าไปกอดเอาไว้เจ้าตัวก็คลายสะอื้นลงเปลี่ยนมากอดรัดรอบลำคอของพี่คินเเล้วเอนหัวซบไปที่ไหล่เพื่อหลับต่อ

"ปลุกสายลมเลยครับพี่คิน จะได้มาทานข้าวกัน"

"ได้ครับ สายลมครับตื่นก่อนเดี๋ยวอาคินพาไปหม่ำๆ นะ"

"หม่ำ หม่ำ"

ส่งเสียงออกมาเเต่ตายังไม่อยากจะลืมเลยครับ สุดท้ายพี่คินก็ต้องอุ้มทั้งที่งัวเงียอยู่แบบนั้นไปล้างหน้าล้างตาให้เรียบร้อยก่อนพาออกมาทานข้าวกัน

จัดการมื้อกลางวันเสร็จนั่งพักจนอาหารย่อย ก็เปลี่ยนชุดเตรียมลงเล่นน้ำโดยพี่คินจะลงไปเล่นกับสายลม ส่วนผมสแตนด์บายรอด้านบนเพื่อจะได้หยิบจับอะไรต่างๆ ได้สะดวก

ส่งตัวเจ้าหมูลงห่วงยางที่มีพี่คินคอยจับอยู่ พอลงได้เรียบร้อยเจ้าตัวก็ออกอาการดีดดิ้นใหญ่ สองขาสองมือตีน้ำเปาะเเปะกระจายเป็นวงกว้าง กระเด็นจนผมเปียกตามไปด้วย

"หมูครับ ฟ้าเปียกหมดเเล้วนะ"

"เย่น เย่น ฟ้าเย่นกับหมูน้าาาา"

เอาเเล้วไง อย่ามามองอ้อนอย่างนี้นะหมู

"ว่าไงครับ หลานชวนเล่นด้วยเลยนะ"

"หยานชวน หยานชวน"

"โอเคครับ ฟ้าเล่นด้วยเดี๋ยวไปเปลี่ยนชุดก่อนนะ"

ลูบหัวสายลมด้วยความเอ็นดูก่อนจะลุกไปเปลี่ยนชุดมาเล่นกับหลาน โดนอ้อนไปขนาดนี้ใครบ้างจะไม่ใจอ่อนล่ะครับ

เล่นน้ำกันไปชั่วโมงกว่าๆ ก็ต้องเลิกเล่นเเล้วไม่งั้นสายลมจะป่วยเอาได้ เเต่กว่าจะยอมขึ้นมาจากน้ำก็มีงอเเงบ้างเล็กน้อยเพราะยังติดลมอยู่ เลยต้องกล่อมว่าจะพาไปเล่นเครื่องเล่นที่สวนถึงจะยอมขึ้นมาได้

อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยก็ฝากให้พี่คินดูเเลลูกหมูต่อ ส่วนผมเข้าครัวเตรียมมื้อเย็นไว้ก่อนกลับมาเเล้วจะได้ไม่เสียเวลาสามารถลงมือทำได้เลย

ระหว่างเตรียมมื้อเย็นผมก็คอยเหล่มองสองอาหลานว่าทำอะไรกันอยู่ พี่คินเอาเลโก้ออกมาต่อเล่นกับสายลมทั้งสองคนคุยกันงุ้งงิ้งจนผมอดอิจฉาไม่ได้ คงต้องเร่งมือเตรียมของให้เสร็จเร็วๆ จะได้ออกไปเล่นกับเจ้าหมูบ้าง

"สายลมอยากต่อเป็นอะไรครับ"

"หมูหยักต่อบั้น คินช่วยหมูน้าาา"

"มาครับ อาช่วยนะ"

"ฟ้าขอเล่นด้วยคนได้ไหมน้าา"

"ฟ้าาาา เย่นกันๆ หมูต่อบั้นอยู่"

เจ้าตัวชูตัวต่อเลโก้ขึ้นทั้งสองมือเเล้วบอกด้วยสีหน้าจริงจังว่ากำลังต่อบ้านอยู่

"ว้าววว หมูต่อบ้านให้ใครครับ"

"บั้นหมู"

"เเล้วบ้านหมูนี่มีใครอยู่บ้างครับ"

ระหว่างที่ผมคุยกับสายลมอยู่หันไปมองอีกทีคือพี่คินประกอบฐานบ้านเรียบร้อยเเล้ว ตอนนี้กำลังประกอบตัวบ้านอยู่

ถ้าถามว่าทำไมพี่คินถึงต่อได้คำตอบคือพี่คินเสิรช์หาแบบบ้านที่ต่อจากเลโก้เเล้วทำตามแบบนั้นครับ ส่วนบ้านที่กำลังต่อมีแบบที่ไม่ยุ่งยากมากเหมาะที่จะให้สายลมช่วยต่อได้

"หมูต่อบั้นหย่ายให้พ่อกะเเม่ คุงปู่คุงย่า คุงตาคุงยาย ให้ฟ้ากะคินโด้ยย"

สรุปว่าต่อบ้านให้ทุกคนอยู่ด้วยกันนี่เอง น่ารักจริงๆ หลานอาฟ้าเนี่ย

ต่อเลโก้บ้านหมูเสร็จเรียบร้อยสายลมก็ขอถ่ายรูปคู่กับบ้านของตัวเอง เเถมยังอ้อนให้พี่คินส่งรูปให้พ่อกับเเม่รวมถึงปู่ยาตายายอีกด้วย คงอยากจะอวดว่านี่บ้านของเขานะ บ้านที่ทุกคนจะได้มาอยู่ด้วยกัน

~♥~~♥~~♥~~♥~~♥~

เสร็จสิ้นภารกิจบ้านหมูก็ได้เวลาพาสายลมลงไปเดินเล่นที่สวนของคอนโด โครงการนี้มีสวนขนาดใหญ่ติดริมเเม่น้ำเพื่อให้ลูกบ้านได้ใช้เป็นสถานที่พักผ่อน

บริเวณสวนจะมีเเยกเป็นโซนๆ ทั้งโซนออกกำลังกาย โซนสำหรับพักผ่อนที่สามารถเอาเสื่อมาปูนั่งเล่นได้ เเถมด้วยโซนสนามเด็กเล่นไว้รองรับลูกบ้านที่อยู่กันเเบบครอบครัวอีกด้วย

วันนี้ผมกับพี่คินจะพาเจ้าหมูไปปูเสื่อรับลมเย็นๆ กับพาไปเล่นเครื่องเล่นต่างๆ ผมจำได้ว่าช่วงเวลาประมาณนี้ห้องไหนที่มีลูกเล็กมักจะพากันออกมาเล่นที่โซนนี้ ผมเลยคิดว่าวันนี้เจ้าหมูน่าจะพอมีเพื่อนมาเล่นด้วยเเน่ๆ

เตรียมตัวเรียบร้อยก็พาสายลมลงมาด้านล่าง วันนี้อากาศดีไม่ร้อนมากเเถมยังมีลมพัดเอื่อยๆ มาอีกเหมาะกับการมาพักผ่อนจริงๆ

ผมให้พี่คินพาสายลมไปเล่นก่อนส่วนผมเเวะมาปูเสื่อไว้สำหรับนั่งเล่น เเล้วค่อยตามไปสมทบทีหลัง

"กรี๊ดดดด ฉูงอีก ฉูงอีก"

ระหว่างเดินเข้าไปหาสองอาหลาน ผมได้ยินเสียงกรี๊ดของลูกหมูที่ดังออกมาจากสนามเด็กเล่น เลยรีบเดินเข้าไปดูว่าสองคนนี้เล่นอะไรกันปรากฏว่าพี่คินพาเจ้าหมูเล่นชิงช้า

"สูงกว่านี้ไม่ได้ครับสายลมเดี๋ยวตกนะ"

ผมเข้าไปหาทั้งสองคนพร้อมบอกเจ้าหมูว่าไม่สามารถไกวชิงช้าให้สูงกว่านี้เเล้ว ยังไม่สามขวบยังเเสบขนาดนี้ขืนโตกว่านี้อาฟ้าคงต้องเตรียมยาดมเเล้วหมูเอ้ยยย

"ฟ้า มาเย่นกะหมูนะฮับ"

"ครับๆ ฟ้ามาเล่นด้วยเเล้ว พี่คินจะไปพักก่อนไหมครับเดี๋ยวฟ้าดูหลานเอง"

"ไม่เป็นไรฟ้า พี่ไม่ได้เหนื่อยอะไร ฟ้ามานั่งชิงช้าสิเดี๋ยวพี่ไกวให้"

"พี่คินไกวให้เจ้าหมูเถอะ เดี๋ยวฟ้าไกวเองได้ครับ"

"พี่ทำได้ครับมานั่งเร็ว"

สุดท้ายก็ต้องยอมไปนั่งชิงช้าให้พี่คินไกวให้เเต่มันดันออกมาเเบบทุลักทุเลจนพี่คินต้องยอมแพ้ เเละแก้ปัญหาด้วยการที่ให้ผมนั่งเเล้วเอาเจ้าหมูนั่งตักอีกทีพี่คินถึงไกวได้สองคนพร้อมกัน

"คิคิ คินคินฉูงอีก"

พอมีผู้ใหญ่อย่างผมนั่งด้วยพี่คินเลยไกวได้สูงขึ้น ถูกใจเจ้าหมูเขาเเหละ

นั่งเล่นชิงช้าไปสักพักลูกบ้านคนอื่นๆ ก็ทยอยพาลูกหลานลงมาเล่นบ้าง เจ้าหมูที่เห็นว่ามีเด็กวัยใกล้ๆ ตัวเองมาเล่นด้วยก็อยากจะไปเล่นกับเขาบ้าง เลยขอให้ผมว่างเจ้าตัวลงบนพื้นก่อนจะวิ่งเข้าหาเด็กผู้ชายที่กำลังนั่งเล่นทรายอยู่

"หมูขอเย่นด้วยน้า"

สายลมเดินไปสะกิดเด็กคนนั้นก่อนจะเอ่ยปากขอเล่นด้วยคน ผมยืนมองภาพนั้นด้วยความสุขปนกับความอุ่นๆ ในใจ พอมองไปทางพี่คินพี่เขาเองก็มองด้วยสายตาที่ไม่ต่างจากผมเลย

"เอาสิ เล่นด้วยกัน"

พอได้รับคำอนุญาตเจ้าหมูก็ทรุดตัวลงนั่งข้างเด็กคนนั้น ก่อนจะช่วยกันใช้ชุดเครื่องเล่นทรายตักทรายใส่พิมรูปร่างต่างๆ

"หมูชื่อฉายยม อายุฉองขวบ นี่ชื่อไย"

"เราชื่อตะวัน สี่ขวบเเล้ว คนอะไรชื่อฉายยมแปลกจริง"

ผมกับพี่คินหลุดขำออกมาเพราะเจ้าหมูยังพูดไม่ค่อยชัดทำให้ชื่อที่บอกเพื่อนใหม่ไปเพี้ยนจากความเป็นจริง

"น้องชื่อสายลมครับ ไม่ใช่ฉายยม"

พี่คินเดินเข้าไปหาทั้งสองคนก่อนบอกชื่อที่ถูกต้องเเทนเจ้าหมู

"ใช่ๆ ฉายยม! "

พูดไม่ชัดเเล้วยังจะมาย้ำอีกนะหมู

"ครับ สวัสดีครับผมชื่อตะวัน"

"อาชื่อคิน ส่วนนี้อาน่านฟ้าเป็นอาของสายลม"

"สวัสดีครับอาน่านฟ้า"

"หวัดดีครับตะวัน ว่าเเต่ตะวันมาเล่นกับใครครับ"

"ผมมากับม้าครับ นั้นครับ"

ตะวันชี้มือไปทางผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังเดินเข้ามาหาพวกเรา

"สวัสดีครับคุณเเม่ของตะวัน"

"อ่า สวัสดีค่ะนี่พวกคุณรู้จักตะวันด้วยเหรอคะ"

"เพิ่งรู้จักวันนี้ครับ พอดีผมพาหลานมาเล่นเเล้วหลานผมขอมาเล่นกับน้องตะวันน่ะครับ"

คุณเเม่ของตะวันพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ ก่อนจะก้มลงมองตามเเรงสะกิดของเจ้าหมู

"ฉาหวัดดีฮับ หมูชื่อฉายยม อายุฉองขวบ"

สายลมทักทายคุณเเม่ตะวันด้วยการยกมือไหว้ก่อนจะก้มตัวลงจนหน้าเเทบทิ่มพื้นพร้อมเเนะนำตัวด้วย

"สวัสดีครับสายลม ป้าชื่อเบญเป็นเเม่ของพี่ตะวันครับ"

"พี่ ตา วัน? นี่เหยอ"

เจ้าหมูชี้นิ้วไปที่น้องตะวันพลางเอียงคอถามด้วยความสงสัย คงจะงงว่าอะไรคือพี่เพราะปกติสายลมจะเรียกคนอื่นที่ไม่ใช่พ่อเเม่ปู่ยาตายายด้วยชื่อ พวกผมเองก็เหมือนกัน

"ใช่ครับ พี่ตะวันอายุสี่ขวบส่วนสายลมอายุสองขวบ พี่ตะวันอายุมากกว่าเลยเป็นพี่ของสายลมครับ"

พี่เบญอธิบายให้เจ้าหมูฟังด้วยรอยยิ้ม ส่วนพี่ตะวันก็ย้ายไปยืนข้างๆ เจ้าหมูเเล้ว

"เรียกตะวันเฉยๆ ก็ได้ครับเเม่ น้องน่าจะยังไม่เข้าใจเท่าไหร่"

"ฟ้าครับ เด็กสี่ขวบนี่โตขนาดนี้เลยเหรอ"

"ฟ้าก็ไม่รู้ครับ รอเจ้าหมูสี่ขวบก่อนดีกว่า"

นั้นสิครับ คำพูดของตะวันฟังดูเเล้วไม่น่าจะใช่คำพูดของเด็กเท่าไหร่

"พี่ตาวัน คิก"

ไม่รู้ว่าเข้าใจหรือเปล่าเเต่เจ้าหมูก็ยอมเรียกตะวันว่าพี่เเล้วล่ะนะ เอาเป็นว่าคงต้องค่อยๆ สอนเรื่องการเรียกคำนำหน้าชื่อของคนอื่นบ้างเเล้วล่ะ

ปล่อยสองเด็กเล่นกันไปส่วนผู้ใหญ่อย่างเราสามคนก็มานั่งล้อมวงคุยกัน เเลกเปลี่ยนประสบการณ์การเลี้ยงเด็ก วีรกรรมต่างๆ ของเด็กๆ ว่าเเสบซนขนาดนั้น

สายลมดูเข้ากับตะวันได้ดี ตะวันเองก็ดูเเลสายลมดีมากเช่นกัน น้องถามอะไรก็ตอบหมดไม่มีรำคาญ น้องอยากเล่นอะไรก็ตามใจกันหมด ตอนเล่นสไลด์เดอร์ก็ให้น้องนั่งหน้าส่วนตัวเองนั่งหลังเเล้วกอดเจ้าหมูเอาไว้ก่อนสไลด์ตัวลงมาพร้อมกัน

ผมกับพี่คินเเทบจะไม่ต้องดูเเลสายลมเลยเพราะมีตะวันคอยดูเเลให้เเล้ว พวกผมเลยหันมาเป็นช่างภาพเก็บทั้งภาพนิ่งกับวิดีโอส่งเข้ากรุ๊ปไลน์ของครอบครัว

ตลอดเวลาที่ทั้งสองคนเล่นด้วยกันเต็มไปด้วยความสนุกสนานเเละเสียงหัวเราะ ยกเว้นก็เเต่ตอนที่ต้องเเยกย้ายกันกลับห้องเจ้าหมูร้องไห้งอเเงเพราะไม่อยากเเยกกับพี่ จนต้องทำสัญญาเกี่ยวก้อยกันว่าพรุ่งนี้จะมาเล่นด้วยกันอีกถึงจะยอม

กลับขึ้นมาที่ห้องจัดการทุกอย่างเรียบร้อยทั้งกินข้าว อาบน้ำ ดูการ์ตูนก็ถึงเวลเข้านอนของสายลมเเล้ว ก่อนนอนทุกคืนต้องมีคนเล่านิทานให้ฟังไม่งั้นกว่าจะยอมนอนได้ก็ใช้เวลานานเเถมเจ้าตัวจะงอเเงอีกต่างหาก

ดังนั้นก่อนนอนห้ามลืมเล่านิทาน!

"วันนี้อยากฟังเรื่องอะไรครับ"

"เยื่องนี้"

สายลมหยิบนิทานเรื่องลูกหมูสามตัวส่งให้พี่คิน ก่อนจะค่อยๆ ปีนขึ้นเตียงโดยมีผมคอยประคอง ลูกหมูจัดเเจงนอนลงกลางเตียงห่มผ้าเรียบร้อย ที่สำคัญคือกอดตุ๊กตาหมีตัวโปรด นี่คือสิ่งที่ทำประจำเพื่อว่าบอกเขาพร้อมที่จะฟังนิทานเเล้ว

"ให้ใครเล่าครับหมู"

"หมูหยักให้คินเล่า เป็นภาษาอังกิดนะฮับ"

หมูลมหันไปหาพี่คินก่อนเอ่ยความต้องการตัวเองออกมา เเล้วมีเหรอที่พี่คินจะปฏิเสธหลานได้

"มาครับ อาคินอ่านให้ฟัง"

พี่คินเริ่มเล่านิทานเป็นภาษาอังกฤษตามคำขอ มีการใช้โทนเสียงสูงต่ำเพื่อเพิ่มความสนุกให้กับนิทาน ส่วนผมมีหน้าที่ลูบผมเจ้าหมูเพื่อเป็นการกล่อมให้หลับสบาย

อ่านไปไม่ถึงครึ่งเรื่องสายลมก็หลับไปแล้ว คงเพราะวันนี้เล่นมาทั้งวันเลยทำให้นอนหลับง่าย

"หมูลมหลับเเล้วครับพี่คิน"

"เเบตหมดเเล้วเจ้าตัวเเสบ ฟ้าง่วงหรือยังครับ"

"เริ่มง่วงเเล้วครับ แบตหมดตามลูกหมูเเล้ว"

"ถ้างั้นนอนนะ ฝันดีครับ"

พี่คินเดินอ้อมมาห่มผ้าให้ก่อนจะก้มลงจุ๊บหน้าผากผม เลยไปจุ๊บสายลมเเล้วค่อยเดินกลับไปนอนอีกฝั่งของเตียง

~♥~~♥~~♥~~♥~~♥~

กิจกรรมสำหรับเช้านี้คือการวาดรูประบายสีโดยมีผมนั่งเล่นกับหมูลม ส่วนพี่คินรับหน้าที่ทำมื้อเช้า

"ไหนหมูวาดอะไรอยู่ ฟ้าขอดูได้ไหมครับ"

"ดูด้ายคับ หมูวาดคอบคัว นี่หมูเอง นี่พ่อ นี่เเม่ นี่คุงตาคุงยาย นี่คุงปู่กะคุงยา มีฟ้ากับคินโด้ย นี่พี่ตาวันกับป้าเบนคับ"

ลายเส้นยึกยือตามประสาเด็กที่ผมก็มองไม่ออก เเต่จินตนาการของหมูลมนี่คือภาพครอบครัวที่มีคนที่เขารัก เเถมยังมีเพื่อนใหม่อย่างตะวันกับคุณเเม่อีกด้วย

"มื้อเช้าเสร็จเเล้วหิวหรือยัง หืม"

"หิวเเย้ว หมูหิวเเย้ว"

"งั้นไปกินข้าวกันครับ ไปกันฟ้า"

พี่คินจูงมือสายลมข้างหนึ่ง อีกข้างส่งมาให้ผม ผมเอื้อมมือไปจับก่อนที่พี่คินจะกระชับมือเเล้วพาเราทั้งหมดเดินไปที่โต๊ะกินข้าวพร้อมกัน

ช่วงสายเราสามคนเดินทางมาโรงพยาบาลเพื่อเยี่ยมพี่น้ำ พร้อมเอามื้อกลางวันมากินด้วยกัน

"ไงหมูลมของพ่อ"

"ฉาหวัดดีคับพ่อ ฉาหวัดดีคับเเม่"

พี่คินอุ้มสายลมส่งให้พี่น้ำที่รอรับอยู่บนเตียง ก่อนที่สองพ่อลูกจะกอดจะฟัดกันจนพอใจ

"พี่น้ำเป็นยังไงบ้างครับพี่เดือน"

"อาการดีขึ้นเเล้วล่ะ หมอบอกว่าพรุ่งนี้ก็ออกจากโรงพยาบาลได้เเล้ว"

"พี่อยากออกวันนี้ด้วยซ้ำ เบื่อเเล้วเนี่ย"

"อยู่ดูอาการให้ชัวร์ก่อนดีกว่าพี่ ยังต้องขึ้นเครื่องกลับเชียงใหม่อีกเกิดเป็นอะไรระหว่างทางจะเเย่เอา"

"ฟ้าก็คิดเเบบพี่คินนะ เอาให้ชัวร์ดีกว่า"

"พูดมาแบบนี้เเล้วพี่จะทำอะไรได้"

ตลอดช่วงสายถึงบ่ายเราห้าคนใช้เวลาอยู่เเต่ในห้องพักผู้ป่วย ไม่ว่าจะเป็นกินข้าว เล่น หรือเเม้เเต่ฟังเจ้าหมูเล่าว่าตัวเองทำอะไรบ้างตั้งเเต่เมื่อวานจนก่อนมาโรงพยาบาล เเละเรื่องที่ขาดไม่ได้เลยคือการเจอเพื่อนใหม่อย่างพี่ตะวัน เล่าสะจนพี่น้ำกับพี่เดือนอยากจะเจอตัวจริงเลย

"พี่ตาวันนนนนนนน"

"มาเเล้วเหรอสายลม สวัสดีครับอาคิน อาน่านฟ้า"

"หมูมาเเย้ว เย่นกันๆ "

"สวัสดีครับตะวัน มารอน้องนานไหม"

กลับจากโรงพยาบาลก็ให้สายลมนอนกลางวันก่อนจะลงมาเล่นกับตะวันตามเวลาที่นัดกันไว้เมื่อวานนี้

"ไม่นานครับ ผมก็เพิ่งมาถึง"

"งั้นอาฝากน้องด้วยนะ เดี๋ยวอานั่งอยู่เเถวนี้เเหละ"

"ได้ครับ ไปเล่นทรายกันสายลม"

"ปายเยย! "

สองเด็กจูงมือกันไปที่บ่อทรายก่อนจะนั่งลงเเล้วเล่นด้วยกัน ตะวันยังคงดูเเลน้องดีเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือเอาหมวกของตัวเองสวมให้น้องด้วย เเล้วผมก็ไม่พลาดที่จะถ่ายรูปนั้นส่งกรุ๊ปไลน์ครอบครัว

"น่ารักเนอะพี่คิน"

"นั้นสิ น่ารักมาก เห็นแบบนี้พี่เองชักอยากมีลูกเเล้วสิ"

นั้นสินะ ถ้าพี่คินมีลูกต้องน่ารักมากเเน่ๆ เเล้วพี่คินก็จะเป็นพ่อที่ดีที่สุดในโลก สังเกตจากการที่พี่คินดูเเลสายลมพี่เขาทำมันออกมาได้ดีเเละดูมีความสุขมากเวลาได้อยู่กับสายลม

เเต่ผมมีลูกให้พี่คินไม่ได้

มีไม่ได้….

"คิดอะไรหืมหน้าเครียดเชียว"

"เรื่องลูกครับ"

"ฟ้าครับ ไม่ใช่กำลังคิดว่าตัวเองมีลูกให้พี่ไม่ได้ใช่ไหม"

ผมก้มหน้างุดไม่กล้าสบตาพี่คิน กลัวว่าพี่คินจะรู้ว่าผมกำลังคิดอะไรแบบนั้นอยู่

"มองหน้าพี่ครับฟ้า"

พี่คินเฉยคางผมให้สบตากับพี่เขา

"ครับ"

"ฟ้าฟังพี่นะ พี่ไม่เคยคิดถึงเรื่องลูกตั้งเเต่พี่เริ่มชอบฟ้าเเล้วเพราะพี่รู้ว่าเรามีลูกด้วยกันไม่ได้ อีกอย่างพี่มองภาพตัวเองเลี้ยงเด็กคนหนึ่งให้เติบโตขึ้นมาไม่ออกจริงๆ เเต่พอได้เจอสายลมพี่ก็คิดว่าน่ารักดีนะเด็กเล็กๆ เนี่ย ได้คอยดูเเลคอยเล่นคอยสอนเขาในสิ่งที่ดี ในสิ่งที่จำเป็นกับเขา ได้เห็นเขาทำตามที่เราสอน ได้เห็นเขามีความสุขในเเต่ละวันมันดีมากจริงๆ จนอดคิดไม่ได้ว่าถ้ามีเป็นของตัวเองก็คงดี"

"....."

"เเต่คนที่จะมาเป็นเเม่ของลูกพี่ หรืออยู่ข้างๆ พี่คอยเลี้ยงเขาให้เติบโตต้องเป็นฟ้าเท่านั้น ถ้าไม่ใช่ฟ้าพี่ก็มองไม่ออกเหมือนกันว่ามันจะเรียกว่าครอบครัวของเราได้ยังไง"

ผมโผเข้ากอดพี่คินทันทีที่พูดจบ เเอบก่นด่าตัวเองในใจที่เผลอคิดอะไรเเย่ๆ อย่างการที่จะยอมให้พี่คินมีลูกกับคนอื่น

คิดไปได้ยังไงน่านฟ้า แย่ที่สุดเลย!

"เเล้วพี่คินอยากมีลูกจริงๆ ไหมครับ"

ผมเงยหน้าขึ้นไปถามพี่คินทั้งที่ยังกอดเอวไว้ไม่ปล่อย

"มีก็ได้ไม่มีก็ได้นะ ทุกวันนี้โลกเรามันไม่ค่อยน่าอยู่เท่าไหร่เเล้วทั้งสภาพอากาศ โรคภัยต่างๆ อีก พี่กลัวจะดูเเลเขาได้ไม่ดีพอ เเต่ถึงไม่มีเราก็ช่วบกันเลี้ยงสายลมได้"

"อื้ม! มาช่วยกันเลี้ยงสายลมนะครับ"

~♥~~♥~~♥~~♥~~♥~

วันนี้พี่น้ำได้ออกจากโรงพยาบาลเเล้ว เเละมีกำหนดขึ้นเครื่องกลับตอนค่ำเพราะงานที่สวนมีปัญหาเลยต้องรีบกลับไปจัดการ

ออกจากโรงพยาบาลก็มาพักที่คอนโดก่อนเเล้วตอนเย็นผมกับพี่คินจะขับรถไปส่งที่สนามบินอีกที

"ฟ้า พอจะติดต่อน้องตะวันได้ไหมจ๊ะ พี่อยากขอบคุณน่ะที่คอยเป็นเพื่อนเล่นกับสายลม"

พี่เดือนถามผมตอนที่เรากำลังนั่งทานมื้อกลางวันอยู่ เมื่อวานหลังจากที่คุยกันเรื่องลูกเสร็จพี่เบญก็เดินมาหาพวกผมพอดี เรานั่งคุยกันเหมือนเดิมเเละเเลกช่องทางการติดต่อไว้เรียบร้อยเพราะจะได้ส่งรูปของเด็กๆ ให้กันหลังจากที่ลูกหมูกลับไปเเล้ว

"มีครับ พี่เดือนจะนัดเจอน้องที่ไหนดีครับ หรือว่าจะรอเจอตอนเย็นเลยทีเดียวดีเพราะสองคนนี้เขานัดกันไว้เเล้ว"

"ถ้างั้นเจอตอนเย็นเลยก็ได้ พี่เองจะลงไปด้วยเหมือนกัน"

พี่น้ำสรุปให้เสร็จสรรพว่าจะเจอกันเย็นนี้

ว่าเเต่เย็นนี้จะมีคนร้องไห้ไหมเนี่ยที่ต้องเเยกกันเเล้ว

ตกเย็นเราห้าคนก็ลงมาที่สนามเด็กเล่นเจอกับพี่เบญเเละตะวันที่รออยู่ก่อนเเล้ว สายลมทำหน้าที่เเนะนำทุกคนให้รู้จักกัน ตัวเเค่เนี่ยเก่งจริงๆ เลยหลานอาฟ้า

"น้าขอบคุณตะวันมากนะที่เป็นเพื่อนเล่นกับสายลม"

"ไม่เป็นไรครับ น้องน่ารักดี"

"ช่ายๆ หมูน่ายักที่ฉุด"

"ฮ่าๆ ชมตัวเองก็ได้ด้วยนะเจ้าหมูลม ไปครับไปเล่นกันเดี๋ยววันนี้อาคินเล่นด้วย"

พี่คินพาสองเด็กเเยกไปเล่น พวกเราที่เหลือก็นั่งคุยกันไปจนถึงเวลาที่ต้องเเยกย้ายกัน

"ม่าย หมูม่ายกับจาอยู่กับพี่ตาวัน"

มาเเล้วครับน้ำตาน่ะมาเเล้ว เจ้าหมูเขารู้ตัวว่าเเยกกันวันนี้ไม่เหมือนวันอื่นๆ เพราะกว่าจะได้เจอกันอีกทีก็ใช้เวลานานเลย

"หมูครับ เราต้องกลับบ้านเราเเล้วนะ"

"ฮึก หมูหยักเย่นกับพี่ตาวันอีก"

"สายลมฟังพี่นะ เรามีเบอร์กันเเล้วไว้เราค่อยโทรหากันก็ได้ หรือไว้มีวันหยุดพี่จะขอม้าไปหาเราที่เชียงใหม่ก็ได้ หรือสายลมจะมาหาพี่ที่นี่ก็ได้พี่ไม่ไปไหนอยู่เเล้ว รอสายลมอยู่นี่เเหละ"

"ฮึก ยอจิงๆ น้า"

"รอจริง สัญญา"

"อืม ฉันยา"

ภาพที่เด็กสองคนเกี่ยวก้อยสัญญากันทำเอาผู้ใหญ่อย่างเราๆ น้ำตาซึมกับมิตรภาพเล็กๆ ที่จะอีกหน่อยมันต้องยิ่งใหญ่อย่างเเน่นอน

บอกลากันเรียบร้อยก็เเยกกลับมาเตรียมตัวเดินทางไปสนามบิน ที่จริงเเล้วพี่เบญกระซิบบอกว่าอีกประมาณสองสัปดาห์ต้องขึ้นไปทำธุระที่เชียงใหม่พอดีเลยว่าจะเเวะไปหาสายลมที่โน้นด้วย คงมีคนดีใจจนสวนเเตกเเน่นอนล่ะงานนี้

"ถึงโน้นเเล้วบอกฟ้าด้วยนะพี่น้ำ"

"อืม เราเองก็ดูเเลตัวเองดีๆ นะ คินด้วยล่ะ"

"ครับพี่น้ำ"

"บอกลาอาคินกับอาฟ้าด้วยนะสายลม เราต้องไปกันเเล้ว"

ถึงเวลาเเยกจากกันจริงๆ เเล้วคราวนี้อดใจหายไม่ได้เลย เเม้จะรู้ว่าอีกไม่นานก็ได้เจอกันอีก

"มาให้อาฟ้ากอดหน่อยเร็ว"

ผมนั่งยองๆ ตรงหน้าหลานเเล้วกางเเขนออกรอให้เจ้าตัวเดินเข้ามากอด

หมับ

"คิคิ กอดฟ้าเเน่นๆ เยย"

"เป็นเด็กดีนะครับ ไว้ฟ้าเเวะไปหานะ"

"คับ กอดคินโด้ย"

พี่คินเดินเข้าไปกอดหลาน พูดคุยกันอีกเล็กน้อยก็ถึงเวลาต้องไปเเล้ว เเต่ก่อนไปก็ยังกอดเเละหอมกันอีกหลายฟอด ถึงจะยอมโบกมือลากันจริงๆ

"เสร็จสิ้นเเล้วเนอะ ภารกิจคุณพ่อจำเป็น"

"ครับ ฟ้าก็หวังว่าเราจะได้ทำภารกิจแบบนี้บ่อยๆ "

บ๊ายบายนะครับลูกหมูสายลมของอาฟ้า เเล้วเจอกันใหม่นะ

………………………..……………….

#moveon_เป็นวงกลม

Caramel Macchiato's talk

เอาความน่ารักของเจ้าลูกหมูสายลมมาฝากค่า ช่วยกันเอ็นดูเจ้าหลานตัวกลมของน้องน่านกับพี่คินกันด้วยนะคะ

ให้กำลังใจกันได้นะคะ เมลรออ่านคอมเมนต์จากทุกคนอยู่

ติดตามข่าวสารการอัพเดทและพูดคุยติ-ชมนิยาย ได้ที่ทวิตเตอร์ @CaramelWritter​​​​​​​ เเละ #moveon_เป็นวงกลม

ตอนนี้เมลมีเพจทางเฟซบุ๊กเเล้วนะคะเผื่อนักอ่านคนไหนสะดวกพูดคุยผ่านทางเฟซบุ๊กจะได้เข้ามาพูดคุยกันได้ค่ะ ฝากกดไลก์เพจให้เมลด้วยนะคะ จิ้มเลย >> https://www.facebook.com/CarmelMacchiatowritter/