ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : จอมปลอม =Chapter6= Ryota?
Chap.6
“อือ........” เคตะตื่นขึ้น และใช้อีกมือนึงขยี้ตาเบาๆเพื่อรับกับแสงสว่างในยามเช้าที่ลอดผ้าม่านผืนใหญ่เข้ามา แล้วใช้แขนเล็กๆนั้นยันร่างกายขึ้น เคตะมองไปรอบๆแล้วเอากางเกงที่ถอดไว้มาใส่
“อ.......อา.....” เรียวเฮพลิกตัวช้าๆ เคตะจ้องมองร่างนั้น น่ารักเหมือนกัน เด็กชะมัดเลย ขี้แงอีกต่างหาก เคตะดีดที่จมูกยาวของเรียวเฮทีนึง คนตัวเล็กละเมอเอามือขึ้นมากำจมูกนั้น น่ารักจริงเชียว
เคตะเห็นเลือดที่ปลายเท้าเรียวเฮแล้วตกใจเล็กน้อยหลังจากนั้นก็ตีหน้านิ่งแล้วเอาผ้าห่มสีขาวคลุมท่อนล่างของคนข้างๆไว้ เคตะเดินไปหยิบกางเกงแล้ววางไว้ให้เรียวเฮ ที่ปลายเตียงแล้วเข้าไปอาบน้ำ เสียงน้ำที่ไหลผ่านร่างกายร่างบางนั้นลงไปเรื่อยๆ
เสียงหยดน้ำน้อยๆนั้นทำเอาเรียวเฮตื่น
เรียวเฮตื่นขึ้นเพราะเสียงน้ำที่ดังมาจากห้องน้ำของเคตะ เรียวเฮส่ายหัวอย่างมึนๆเบาๆ แล้วสังเกตเห็นกางเกงที่อยู่ปลายเท้า ท่าทางมันใหม่จัง แต่ถึงจะเป็นของเคตะ แต่ก็ขอเอามาใส่ก่อนละกัน เรียวเฮสะบัดหัวทีนึงหลังจากใส่เสร็จ เสียงน้ำยังไหลอยู่ในห้องน้ำ เรียวเฮค่อยๆลงจากเตียง แต่ก็ต้องล้มลงไปนั่งเพราะแรงที่ขามันเหมือนกับหมดไปดื้อๆ และความเจ็บที่แล่นเข้ามาทางแขนข้างขวายังไม่หมด ถูกตรึงไว้สินะ........เจ็บ...........เจ็บเจียนตายเลย..........
“อ่าว ตื่นแล้วหรอนายของขวัญ.......”
“เราชื่อ จิบะ เรียวเฮ .......เราไม่ได้ชื่อของขวัญแล้วก็ไม่ได้เป็นของขวัญใครด้วย!!” เรียวเฮตะโกน แล้วก็พยายามปิดร่างกายท่อนบนที่ไม่มีอะไรสวมใส่
“งั้นหรอ........เอ้าไปอาบน้ำได้แล้ว...” เคตะบอก แล้วก็ลากดึงเอาเรียวเฮไปในห้องน้ำ และเสื้อผ้าถูกเตรียมไว้ที่ประตู เรียวเฮเนื้อตัวมอมแมม
“โทรมมาเชียว....เอ้า” เคตะบอกแล้วเอาสบู่มาถูไปตามตัวของเรียวเฮ ทำเอาเรียวเฮเสียวไปทั่วทุกส่วนของร่างกาย แต่ก็ยอมให้เคตะทำ คงเพราะกลัวสินะ...
....ถ้าขัดขืนอาจจะเป็นแบบนั้นอีก แบบเมื่อวานนี้.....
“เรียวเฮอาบน้ำเสร็จแล้วหรอ......” เคตะเอ่ย เพราะเขาออกมาก่อน เคตะจ้องมองเนื้อตัวของเรียวเฮ
สีแดงเป็นจุดๆอยู่รอบๆคอขาวนั้น
เรียวเฮใส่เสื้อผ้าที่เตรียมไว้ อย่างกับชุดผู้หญิง แต่เรียวเฮก็ต้องใส่มันเพราะเสื้อผ้าที่ใส่มานั้นถูกเคตะฉีกขาดไปหมดแล้ว เสื้อสีขาวกางเกงขาใหญ่ราวกับกระโปง
“ทาจิบานะ.....นี่มัน.....ชุดนี้มัน......” เรียวเฮพูดอย่างเขินอาย แต่ก็ไม่ทันขาดคำเคตะโอบดึงเอวให้ล้มลงไปนั่งที่ตักใหญ่ๆของอีกฝ่าย เคตะสูดดมความหอมนั้นที่แก้มของเรียวเฮ เสยผมสีน้ำตาลนั้นให้เรียวเฮเพื่อที่จะได้มองเขาถนัดๆ
“ทำไมล่ะ น่ารักดี” เคตะบอก แต่มืออีกข้างกลับค่อยๆล้วงลึกเข้าไปข้างในเสื้อผ้านั้น เรียวเฮสะดุ้งทันทีที่มือใหญ่สัมผัสโดยตรงกับร่างบาง เรียวเฮใช้มือจิกไปที่เนื้อของเคตะอย่างไม่เกรงใจจนเคตะรำคาญ
“นี่.....เลิกจิกซักทีได้มั้ย มันเจ็บ!!” เคตะดุใส่เรียวเฮ ทำเอาสะดุ้งและปล่อยมือออกมาจากร่างเคตะ
เลือดไหลซิบๆ ที่ปลายนิ้วของเรียวเฮ เคตะจับมือที่สั่นเทานั้นมาจูบและโลมเลียมันที่ปลายนิ้ว เรียวเฮไม่เข้าใจคนข้างหน้า รู้แต่ว่าคงต้องยอมไปก่อน
“วันนี้จะออกไปข้างนอก ไปซื้อของเล่นเพิ่มเพราะอันเก่าท่าทางจะพังแล้วด้วย เรียวเฮต้องออกไปด้วยนะ” เคตะบอกพร้อมกับโลมเลียผ่ามือนั้นต่อ
หลังจากนั้นเคตะก็เดินนำเรียวเฮออกไปที่ประตู
“ตามมาสิเรียวเฮ พออยู่ข้างนอก ถ้านายคิดหนี ฉันจะลงโทษนายอย่างหนักเลย คอยดูสิ!!” เคตะบอก คำพูดนั้นทำให้เรียวเฮกลัว แต่นี่คือโอกาสเดียวที่จะหนีได้ หนีจากปิศาจ.....
ที่ห้าง....
“คุณหนูครับ อันนี้ก็น่ารักนะ.......อันนู้นก็ดี หรือจะอันนั้นก็ได้นะ” เหล่าคนใช้ต่างเข้ามาเอาใจเคตะใหญ่ ทำเอาเรียวเฮที่ยืนอยู่ข้างๆทำท่าอ้วกตามไม่ได้
“ลูกคุณหนูจริงๆ ให้ตายสิ.........” เรียวเฮบ่น อยากจะหนีเหมือนกัน แต่บอร์ดี้การ์ดอีก2คนตามประกบอยู่นั้นทำให้เรียวเฮไม่กล้า
“ไม่เอาอะไรหรอเรียวเฮ” เคตะถาม แต่น้ำเสียงไม่ได้บอกว่าเป็นห่วงอะไรซักนิด เรียวเฮเลยทำแกล้งอายให้เคตะเห็นเล่นๆ ผลตรงกันข้าม เคตะรู้สึกหน้าแดงตามไปด้วย คงแปลกสินะที่ถามอย่างนั้น
“ก็.......ไม่มี......เพราะสิ่งที่อยากได้มันเสียไปแล้ว...” เรียวเฮบอก แล้วเดินสวนกับเคตะไปนั่งรออีกมุมหนึ่ง เคตะก็เดินตามไปดูเรียวเฮ
“ไม่มีเลยหรอ..........”
เรียวเฮส่ายหน้านิ่ง แล้วหันหน้าออกไป เคตะเริ่มสับสนว่าเรียวเฮเป็นอะไร เลยเข้าไปจับมือนั้น
เรียวเฮปัดมือนั้นออก นั้นกลับทำให้เคตะอารมณ์ขึ้น ใช้กำลังของเด็กบังคับคร่อมเรียวเฮกับมุมอับมุมหนึ่งในห้าง
“อะไรกัน.....ทาจิบานะ ไม่เอา” เรียวเฮบอก พร้อมพยายามพลั่กเคตะออกไป แต่ทำไม่ได้
“เรียวเฮ......ตอนนั้นหน้าแดงหรอ น่ารักจริงๆ” เคตะบอกพร้อมกับใช้หน้าซุกไซ้ที่แก้มขาวและใช้มือเข้าละลาบละล้วงที่ซอกน้อยของเรียวเฮ เรียวเฮสะดุ้งใหญ่และเริ่มหอบคราง
“อ................อา..........ทาจิบานะคุง..........ไม่เอา.....ป.........ปล่อย” เรียวเฮพยายามดัน แต่แล้วมือทั้ง2ก็ถูกกดและแยกออก เรียวเฮเริ่มกลัว หน้าซีด เคตะประกบจูบปากกับริมฝีปากแดงกุหลาบของเรียวเฮ ลิ้วยาวตะหวัดเข้าอย่างชำนาญกอบโกยความหอมหวาน น้ำลายเหมือนรวมกันเป็นหนึ่ง เรียวเฮเริ่มแย่จึงใช้แรงพลั่กเคตะออกและเริ่มวิ่งหนี
ตึก.....ๆๆๆๆๆๆๆ
เรียวเฮหนีจากอ้อมกอดเคตะและวิ่งเพื่อที่จะออกไปที่ประตูของห้าง แต่แล้วก็
หมับ....!!! ปึ่ก.......
ถูกจับได้
สันมือปะทะเข้าที่ท้ายทอยของเรียวเฮจนสลับไป.......
“อ.....อือ.......อา.....เฮ้ย!!....” เรียวเฮตื่นขึ้นและพบว่าเคตะกำลังทำรักกับร่างกายตัวเองอยู่ เรียวเฮสะดุ้งและพยายามหนี เคตะสังเกตได้ว่าเรียวเอตื่นแล้วเลยขึ้นมาคร่อมท่อนบนของร่างบางนั้น
“เรียวเฮ คิดหนีหรอ......”
เรียวเฮหลบหน้า
“ไม่ตอบหรอ.........” เคตะก้มหน้า “ผมชอบที่สุดตอนไหนรู้มั้ย..........ตอนที่เรียวเฮร้องไงล่ะ”
เคตะพูดแล้วหยิบเข็มขัดเส้นยาวออกมา แล้วตีไปที่เรียวเฮหลายที
เพี๊ยะ!! เพี๊ยะ!! เพี๊ยะ!! เพี๊ยะ!! เพี๊ยะ!!
“……อึก.....ไม่เอา........ไม่.........ฮือ.........ทาจ.......ทาจิบานะ........พอที……” เรียวเฮร้องไห้ราวกับการร้องขอชีวิตน้ำตาไหล่ไม่หยุด พลางคิดแค้นพี่ชาย ทำไมเขาต้องมาโดนอย่างนี้ด้วย
.....ทำไมเขาต้องมาอยู่กับคนๆนี้ด้วย ถ้าไม่ใช่พี่....
.....ถ้าไม่ใช่เรียวตะ เขาคงไม่ต้องมาทำอย่างนี้....
.....โกรธแค้น....
ขอสาปแช่ง!!
ขอสาปแช่ง เรียวตะ!!!
ร่างกายยังถูกกระเทือนเพราะสายเข็มขัดหนังของเคตะที่ฟาดไปมา จนร่างกายเรียวเฮเป็นรอยแผลเต็มไปหมด เจ็บ.........เจ็บมากๆ..........
เรียวเฮขดตัวกลมและสั่น การฟาดยังคงทำต่อไป ดีที่แรงเคตะมีไม่มากนักเลยไม่ได้เจ็บเจียนตาย
เรียวเฮร้องไห้ สะอื้น
“แฮ่กๆ.........เรียวเฮ..........” เคตะหอบและปาดเหงื่อตัวเอง
ร่างกายของเรียวเฮมีรอยแผลเต็มไปหมด เลือดไหลซิบๆไปทั่วร่างกาย....เจ็บ...
“ไม่เอาแล้ว.......ไม่........” เรียวเฮละเมอ หรือพูดออกมาก็ไม่อาจจะรู้ได้ ความเจ็บแล่นเปล็บไปทั่วร่าง คราบน้ำตานองไปทั่ว น้ำตาของเรียวเฮ
“อือ........” เคตะตื่นขึ้น และใช้อีกมือนึงขยี้ตาเบาๆเพื่อรับกับแสงสว่างในยามเช้าที่ลอดผ้าม่านผืนใหญ่เข้ามา แล้วใช้แขนเล็กๆนั้นยันร่างกายขึ้น เคตะมองไปรอบๆแล้วเอากางเกงที่ถอดไว้มาใส่
“อ.......อา.....” เรียวเฮพลิกตัวช้าๆ เคตะจ้องมองร่างนั้น น่ารักเหมือนกัน เด็กชะมัดเลย ขี้แงอีกต่างหาก เคตะดีดที่จมูกยาวของเรียวเฮทีนึง คนตัวเล็กละเมอเอามือขึ้นมากำจมูกนั้น น่ารักจริงเชียว
เคตะเห็นเลือดที่ปลายเท้าเรียวเฮแล้วตกใจเล็กน้อยหลังจากนั้นก็ตีหน้านิ่งแล้วเอาผ้าห่มสีขาวคลุมท่อนล่างของคนข้างๆไว้ เคตะเดินไปหยิบกางเกงแล้ววางไว้ให้เรียวเฮ ที่ปลายเตียงแล้วเข้าไปอาบน้ำ เสียงน้ำที่ไหลผ่านร่างกายร่างบางนั้นลงไปเรื่อยๆ
เสียงหยดน้ำน้อยๆนั้นทำเอาเรียวเฮตื่น
เรียวเฮตื่นขึ้นเพราะเสียงน้ำที่ดังมาจากห้องน้ำของเคตะ เรียวเฮส่ายหัวอย่างมึนๆเบาๆ แล้วสังเกตเห็นกางเกงที่อยู่ปลายเท้า ท่าทางมันใหม่จัง แต่ถึงจะเป็นของเคตะ แต่ก็ขอเอามาใส่ก่อนละกัน เรียวเฮสะบัดหัวทีนึงหลังจากใส่เสร็จ เสียงน้ำยังไหลอยู่ในห้องน้ำ เรียวเฮค่อยๆลงจากเตียง แต่ก็ต้องล้มลงไปนั่งเพราะแรงที่ขามันเหมือนกับหมดไปดื้อๆ และความเจ็บที่แล่นเข้ามาทางแขนข้างขวายังไม่หมด ถูกตรึงไว้สินะ........เจ็บ...........เจ็บเจียนตายเลย..........
“อ่าว ตื่นแล้วหรอนายของขวัญ.......”
“เราชื่อ จิบะ เรียวเฮ .......เราไม่ได้ชื่อของขวัญแล้วก็ไม่ได้เป็นของขวัญใครด้วย!!” เรียวเฮตะโกน แล้วก็พยายามปิดร่างกายท่อนบนที่ไม่มีอะไรสวมใส่
“งั้นหรอ........เอ้าไปอาบน้ำได้แล้ว...” เคตะบอก แล้วก็ลากดึงเอาเรียวเฮไปในห้องน้ำ และเสื้อผ้าถูกเตรียมไว้ที่ประตู เรียวเฮเนื้อตัวมอมแมม
“โทรมมาเชียว....เอ้า” เคตะบอกแล้วเอาสบู่มาถูไปตามตัวของเรียวเฮ ทำเอาเรียวเฮเสียวไปทั่วทุกส่วนของร่างกาย แต่ก็ยอมให้เคตะทำ คงเพราะกลัวสินะ...
....ถ้าขัดขืนอาจจะเป็นแบบนั้นอีก แบบเมื่อวานนี้.....
“เรียวเฮอาบน้ำเสร็จแล้วหรอ......” เคตะเอ่ย เพราะเขาออกมาก่อน เคตะจ้องมองเนื้อตัวของเรียวเฮ
สีแดงเป็นจุดๆอยู่รอบๆคอขาวนั้น
เรียวเฮใส่เสื้อผ้าที่เตรียมไว้ อย่างกับชุดผู้หญิง แต่เรียวเฮก็ต้องใส่มันเพราะเสื้อผ้าที่ใส่มานั้นถูกเคตะฉีกขาดไปหมดแล้ว เสื้อสีขาวกางเกงขาใหญ่ราวกับกระโปง
“ทาจิบานะ.....นี่มัน.....ชุดนี้มัน......” เรียวเฮพูดอย่างเขินอาย แต่ก็ไม่ทันขาดคำเคตะโอบดึงเอวให้ล้มลงไปนั่งที่ตักใหญ่ๆของอีกฝ่าย เคตะสูดดมความหอมนั้นที่แก้มของเรียวเฮ เสยผมสีน้ำตาลนั้นให้เรียวเฮเพื่อที่จะได้มองเขาถนัดๆ
“ทำไมล่ะ น่ารักดี” เคตะบอก แต่มืออีกข้างกลับค่อยๆล้วงลึกเข้าไปข้างในเสื้อผ้านั้น เรียวเฮสะดุ้งทันทีที่มือใหญ่สัมผัสโดยตรงกับร่างบาง เรียวเฮใช้มือจิกไปที่เนื้อของเคตะอย่างไม่เกรงใจจนเคตะรำคาญ
“นี่.....เลิกจิกซักทีได้มั้ย มันเจ็บ!!” เคตะดุใส่เรียวเฮ ทำเอาสะดุ้งและปล่อยมือออกมาจากร่างเคตะ
เลือดไหลซิบๆ ที่ปลายนิ้วของเรียวเฮ เคตะจับมือที่สั่นเทานั้นมาจูบและโลมเลียมันที่ปลายนิ้ว เรียวเฮไม่เข้าใจคนข้างหน้า รู้แต่ว่าคงต้องยอมไปก่อน
“วันนี้จะออกไปข้างนอก ไปซื้อของเล่นเพิ่มเพราะอันเก่าท่าทางจะพังแล้วด้วย เรียวเฮต้องออกไปด้วยนะ” เคตะบอกพร้อมกับโลมเลียผ่ามือนั้นต่อ
หลังจากนั้นเคตะก็เดินนำเรียวเฮออกไปที่ประตู
“ตามมาสิเรียวเฮ พออยู่ข้างนอก ถ้านายคิดหนี ฉันจะลงโทษนายอย่างหนักเลย คอยดูสิ!!” เคตะบอก คำพูดนั้นทำให้เรียวเฮกลัว แต่นี่คือโอกาสเดียวที่จะหนีได้ หนีจากปิศาจ.....
ที่ห้าง....
“คุณหนูครับ อันนี้ก็น่ารักนะ.......อันนู้นก็ดี หรือจะอันนั้นก็ได้นะ” เหล่าคนใช้ต่างเข้ามาเอาใจเคตะใหญ่ ทำเอาเรียวเฮที่ยืนอยู่ข้างๆทำท่าอ้วกตามไม่ได้
“ลูกคุณหนูจริงๆ ให้ตายสิ.........” เรียวเฮบ่น อยากจะหนีเหมือนกัน แต่บอร์ดี้การ์ดอีก2คนตามประกบอยู่นั้นทำให้เรียวเฮไม่กล้า
“ไม่เอาอะไรหรอเรียวเฮ” เคตะถาม แต่น้ำเสียงไม่ได้บอกว่าเป็นห่วงอะไรซักนิด เรียวเฮเลยทำแกล้งอายให้เคตะเห็นเล่นๆ ผลตรงกันข้าม เคตะรู้สึกหน้าแดงตามไปด้วย คงแปลกสินะที่ถามอย่างนั้น
“ก็.......ไม่มี......เพราะสิ่งที่อยากได้มันเสียไปแล้ว...” เรียวเฮบอก แล้วเดินสวนกับเคตะไปนั่งรออีกมุมหนึ่ง เคตะก็เดินตามไปดูเรียวเฮ
“ไม่มีเลยหรอ..........”
เรียวเฮส่ายหน้านิ่ง แล้วหันหน้าออกไป เคตะเริ่มสับสนว่าเรียวเฮเป็นอะไร เลยเข้าไปจับมือนั้น
เรียวเฮปัดมือนั้นออก นั้นกลับทำให้เคตะอารมณ์ขึ้น ใช้กำลังของเด็กบังคับคร่อมเรียวเฮกับมุมอับมุมหนึ่งในห้าง
“อะไรกัน.....ทาจิบานะ ไม่เอา” เรียวเฮบอก พร้อมพยายามพลั่กเคตะออกไป แต่ทำไม่ได้
“เรียวเฮ......ตอนนั้นหน้าแดงหรอ น่ารักจริงๆ” เคตะบอกพร้อมกับใช้หน้าซุกไซ้ที่แก้มขาวและใช้มือเข้าละลาบละล้วงที่ซอกน้อยของเรียวเฮ เรียวเฮสะดุ้งใหญ่และเริ่มหอบคราง
“อ................อา..........ทาจิบานะคุง..........ไม่เอา.....ป.........ปล่อย” เรียวเฮพยายามดัน แต่แล้วมือทั้ง2ก็ถูกกดและแยกออก เรียวเฮเริ่มกลัว หน้าซีด เคตะประกบจูบปากกับริมฝีปากแดงกุหลาบของเรียวเฮ ลิ้วยาวตะหวัดเข้าอย่างชำนาญกอบโกยความหอมหวาน น้ำลายเหมือนรวมกันเป็นหนึ่ง เรียวเฮเริ่มแย่จึงใช้แรงพลั่กเคตะออกและเริ่มวิ่งหนี
ตึก.....ๆๆๆๆๆๆๆ
เรียวเฮหนีจากอ้อมกอดเคตะและวิ่งเพื่อที่จะออกไปที่ประตูของห้าง แต่แล้วก็
หมับ....!!! ปึ่ก.......
ถูกจับได้
สันมือปะทะเข้าที่ท้ายทอยของเรียวเฮจนสลับไป.......
“อ.....อือ.......อา.....เฮ้ย!!....” เรียวเฮตื่นขึ้นและพบว่าเคตะกำลังทำรักกับร่างกายตัวเองอยู่ เรียวเฮสะดุ้งและพยายามหนี เคตะสังเกตได้ว่าเรียวเอตื่นแล้วเลยขึ้นมาคร่อมท่อนบนของร่างบางนั้น
“เรียวเฮ คิดหนีหรอ......”
เรียวเฮหลบหน้า
“ไม่ตอบหรอ.........” เคตะก้มหน้า “ผมชอบที่สุดตอนไหนรู้มั้ย..........ตอนที่เรียวเฮร้องไงล่ะ”
เคตะพูดแล้วหยิบเข็มขัดเส้นยาวออกมา แล้วตีไปที่เรียวเฮหลายที
เพี๊ยะ!! เพี๊ยะ!! เพี๊ยะ!! เพี๊ยะ!! เพี๊ยะ!!
“……อึก.....ไม่เอา........ไม่.........ฮือ.........ทาจ.......ทาจิบานะ........พอที……” เรียวเฮร้องไห้ราวกับการร้องขอชีวิตน้ำตาไหล่ไม่หยุด พลางคิดแค้นพี่ชาย ทำไมเขาต้องมาโดนอย่างนี้ด้วย
.....ทำไมเขาต้องมาอยู่กับคนๆนี้ด้วย ถ้าไม่ใช่พี่....
.....ถ้าไม่ใช่เรียวตะ เขาคงไม่ต้องมาทำอย่างนี้....
.....โกรธแค้น....
ขอสาปแช่ง!!
ขอสาปแช่ง เรียวตะ!!!
ร่างกายยังถูกกระเทือนเพราะสายเข็มขัดหนังของเคตะที่ฟาดไปมา จนร่างกายเรียวเฮเป็นรอยแผลเต็มไปหมด เจ็บ.........เจ็บมากๆ..........
เรียวเฮขดตัวกลมและสั่น การฟาดยังคงทำต่อไป ดีที่แรงเคตะมีไม่มากนักเลยไม่ได้เจ็บเจียนตาย
เรียวเฮร้องไห้ สะอื้น
“แฮ่กๆ.........เรียวเฮ..........” เคตะหอบและปาดเหงื่อตัวเอง
ร่างกายของเรียวเฮมีรอยแผลเต็มไปหมด เลือดไหลซิบๆไปทั่วร่างกาย....เจ็บ...
“ไม่เอาแล้ว.......ไม่........” เรียวเฮละเมอ หรือพูดออกมาก็ไม่อาจจะรู้ได้ ความเจ็บแล่นเปล็บไปทั่วร่าง คราบน้ำตานองไปทั่ว น้ำตาของเรียวเฮ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น