ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : จอมปลอม =Chapter5=past time
Chap5
ในวันนั้น.....
เมื่อ15ปีก่อน....
เรียวเฮ โดนขายให้กับปิศาจ....
ในวันที่หิมะหนักในตรองซอกซอยหนึ่ง เด็กชายผิวขาวตัวเล็กนั่งสั่นเทาอยู่ในบ้านที่ซอมซ่อเพราะความหนาวพร้อมกับครอบครัวทั้งพี่ชายและแม่ของเขา
เด็กชายตัวน้อยนามเรียวเฮเดินเข้าไปดูอาการของแม่เขา เรียวเฮเขย่าตัวหล่อนช้าๆจนเธอตื่น
“ม่าม๊าครับ ผมออกไปทำงานดีมั้ย” เรียวเฮพูดด้วยปากที่สั่นเทาพร้อมกับจับกุมมือแม่เขาไว้
แม่เรียวเฮยิ้มให้อย่าเงียบๆแล้วลูบหัวลูกชายครั้งสุดท้ายเบาๆ
“ครับ ผมจะอยู่กับแม่.....” เรียวเฮยิ้ม เหมือนนางฟ้าตัวน้อยๆเลย
ก๊อก.......ก๊อก.........ก๊อก.......
“พี่.....กลับมาแล้วหรอฮะ.... อ๊ะ!” เรียวเฮต้องตกใจเมื่อเปิดประตูออกมาเห็นพี่ชายกับกลุ่มคนชุดดำ
“เรียวเฮ พี่ขอโทษ.....” เรียวตะเอ่ย แล้วชายกลุ่มคนเหล่านั้นเอาเรียวเฮไป
เรียวเฮเห็นทั้งหมด
หลังจากที่โดนจับโยนใส่ในรถสีดำแล้ว
ภาพที่เห็นคือ.....การส่งมอบเงิน ….
กลุ่มคนเหล่านั้นมอบเงินจำนวนมากให้เรียวตะ.......
ช็อค.......เรียวเฮตาโตกับภาพที่เห็น
เรียวตะขายเขา...........ขายเรียวเฮ
“นี่หรอเด็ก..........หน้าตาดีนี่นา เอาไปให้ตาลูกชายจอมกวนฉันละกัน” หัวหน้าชายชุดดำที่ผมรู้จักว่า มาเฟีย เอ่ยขึ้น
แล้วหลังจากที่ร่างเล็กโดนนำลงมาจากรถคันดำอย่างงงๆ และโดนพาเข้าไปในบ้านคฤหาสน์หลังใหญ่แล้วเขาก็โยนเรียวเฮเข้าไปในห้องสีขาว มีแค่เตียง ประตูสีฟ้าใบใหญ่ท่าทางจะเป็นห้องน้ำ เหล่าของเล่นและอุปกรกีฬาที่วางเต็มไปหมด
เรียวเฮนึกเรื่องการส่งมอบเงินทำเอาเขาร้องไห้ยกใหญ่ และเรียวเฮก็ต้องตกใจเมื่อมีอีกเสียงนึกดังมา
“อะไรกัน พ่อเอาของเล่นมาให้อีกแล้วหรอ” เด็กชายอีกคนเดินเข้ามาดูร่างบางที่นั่งร้องไห้
“นาย.....อึก.....” พี่ชายขายเขา ขายให้กับคนอื่นเพื่อแลกกับเงิน เกลียดที่สุด!!
“ร้องไห้น่ารำคาญ นี่นายของขวัญ เข้ามาใกล้ๆซิ” เด็กอีกคนนั่งลงที่เตียงใหญ่แล้วเรียกเรียวเฮจากมุมห้องให้เข้าไปหาเขา
แต่เรียวเฮก็ก้มหน้าร้องไห้นิ่ง จนเด็กอีกคนรำคาญและเข้าไปกระชากปรอยผมสีน้ำตาลของเรียวเฮ
“หน้าตาดีนี่.......น่ารัก หึๆๆ พ่อคงซื้อมาแพงสินะ”
“ซื้อ.........อะไร........แล้วก็ปล่อยนะ!! เราเจ็บ จะกลับบ้าน....ที่นี่ที่ไหน เราจะไปหาม๊า” เรียวเอร้องไห้ไม่หยุด เด็กอีกคนยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
“ที่นี่คือบ้านตระกูลทาจิบานะ มาเฟียแห่งญี่ปุ่น ฉัน ทาจิบานะ เคตะ นายโดนซื้อมา พ่อคงใช้มุขเดิมละมั้ง แลกเด็กอย่างนายมาด้วยเงิน หึๆ”เคตะหัวเราะเบาๆแล้วจิกหัวเรียวเฮและลากร่างบางมาวางไว้บนเตียง
ค่อยๆถอดเสื้อสีขาวของตัวเอง ใช้หนังของเข็มขัดมัดมือข้างขวาของเรียวเฮเอาไว้กับหัวเตียง เรียวเฮเริ่มกลัวอีกครั้ง
เขาโดนขายแล้วใช่มั้ย จะกลับไปไม่ได้ใช่มั้ย
เรียวเฮคิด และดิ้นรนหาทางหนี
“นี่ นิ่งๆสิ!!” เคตะตะคอกแล้วพยายามทำให้เรียวเฮหยุดดิ้น แต่แล้วก็ใช่วิธีที่เขาทำบ่อยๆ
“ปล่อยเรา....เราจะ.......อุ๊บ!!” เคตะประกบปากของตัวเองกับปากของคนตัวเล็ก ใช้ลิ้นกวาดไปทั่วและประสานกับลิ้นเล็กของอีกฝ่ายอย่างเนินนานเรียวเฮแทบหายใจไม่ออกและกัดลงบนมุมปากของเคตะ
“โอ๊ย! ร้ายนักนะ!!” เคตะจับเลือดซิบที่มุมปากแล้วตบฉากใหญ่ลงที่หน้าเรียวเฮ
เพี๊ยะ!!! เพี๊ยะ!!!
ซ้ำที่เดิมถึง2ครั้งแล้วค่อยๆกระชากเสื้อของเรียวเฮออกแล้วเริ่มโรยจูบไปตามร่างกายอันผอมบางนั้น ค่อยๆจูบ กัดเม้ม เคตะทำร้ายร่างกายนั้น แล้วค่อยๆปรดซิบกางเกงตัวเองออก
“อึกฮือ.........ฮือๆๆๆๆ.......ไม่.......” เรียวเฮร้องไห้แง เคตะก็เริ่มคล้ายกับรำคาญเสียงนั้น แล้วกระแทกแกนกายของตัวเองเข้าไปในร่างเล็กจนร่างเล็กเกือบชักกระตุกเลยทีเดียว เรียวเฮแกร็ง
ทรมาน.....
“อ๊า.........อออออ........อออ.....ออ....อ....อ...”
เรียวเฮร้องอย่างเจ็บปวดเมื่อรู้สึกถึงร่างกายของเคตะส่วนที่ค่อยๆเข้ามาลึกเรื่อยๆ
ไม่เอาแล้วนะ!!
พอที!!
เรียวเฮสลบไปคาเตียงนั้น
เคตะหอบอย่างแรงแล้วกอดเรียวเฮเอาไว้
กอดไม่ปล่อยยยย......
ในวันนั้น.....
เมื่อ15ปีก่อน....
เรียวเฮ โดนขายให้กับปิศาจ....
ในวันที่หิมะหนักในตรองซอกซอยหนึ่ง เด็กชายผิวขาวตัวเล็กนั่งสั่นเทาอยู่ในบ้านที่ซอมซ่อเพราะความหนาวพร้อมกับครอบครัวทั้งพี่ชายและแม่ของเขา
เด็กชายตัวน้อยนามเรียวเฮเดินเข้าไปดูอาการของแม่เขา เรียวเฮเขย่าตัวหล่อนช้าๆจนเธอตื่น
“ม่าม๊าครับ ผมออกไปทำงานดีมั้ย” เรียวเฮพูดด้วยปากที่สั่นเทาพร้อมกับจับกุมมือแม่เขาไว้
แม่เรียวเฮยิ้มให้อย่าเงียบๆแล้วลูบหัวลูกชายครั้งสุดท้ายเบาๆ
“ครับ ผมจะอยู่กับแม่.....” เรียวเฮยิ้ม เหมือนนางฟ้าตัวน้อยๆเลย
ก๊อก.......ก๊อก.........ก๊อก.......
“พี่.....กลับมาแล้วหรอฮะ.... อ๊ะ!” เรียวเฮต้องตกใจเมื่อเปิดประตูออกมาเห็นพี่ชายกับกลุ่มคนชุดดำ
“เรียวเฮ พี่ขอโทษ.....” เรียวตะเอ่ย แล้วชายกลุ่มคนเหล่านั้นเอาเรียวเฮไป
เรียวเฮเห็นทั้งหมด
หลังจากที่โดนจับโยนใส่ในรถสีดำแล้ว
ภาพที่เห็นคือ.....การส่งมอบเงิน ….
กลุ่มคนเหล่านั้นมอบเงินจำนวนมากให้เรียวตะ.......
ช็อค.......เรียวเฮตาโตกับภาพที่เห็น
เรียวตะขายเขา...........ขายเรียวเฮ
“นี่หรอเด็ก..........หน้าตาดีนี่นา เอาไปให้ตาลูกชายจอมกวนฉันละกัน” หัวหน้าชายชุดดำที่ผมรู้จักว่า มาเฟีย เอ่ยขึ้น
แล้วหลังจากที่ร่างเล็กโดนนำลงมาจากรถคันดำอย่างงงๆ และโดนพาเข้าไปในบ้านคฤหาสน์หลังใหญ่แล้วเขาก็โยนเรียวเฮเข้าไปในห้องสีขาว มีแค่เตียง ประตูสีฟ้าใบใหญ่ท่าทางจะเป็นห้องน้ำ เหล่าของเล่นและอุปกรกีฬาที่วางเต็มไปหมด
เรียวเฮนึกเรื่องการส่งมอบเงินทำเอาเขาร้องไห้ยกใหญ่ และเรียวเฮก็ต้องตกใจเมื่อมีอีกเสียงนึกดังมา
“อะไรกัน พ่อเอาของเล่นมาให้อีกแล้วหรอ” เด็กชายอีกคนเดินเข้ามาดูร่างบางที่นั่งร้องไห้
“นาย.....อึก.....” พี่ชายขายเขา ขายให้กับคนอื่นเพื่อแลกกับเงิน เกลียดที่สุด!!
“ร้องไห้น่ารำคาญ นี่นายของขวัญ เข้ามาใกล้ๆซิ” เด็กอีกคนนั่งลงที่เตียงใหญ่แล้วเรียกเรียวเฮจากมุมห้องให้เข้าไปหาเขา
แต่เรียวเฮก็ก้มหน้าร้องไห้นิ่ง จนเด็กอีกคนรำคาญและเข้าไปกระชากปรอยผมสีน้ำตาลของเรียวเฮ
“หน้าตาดีนี่.......น่ารัก หึๆๆ พ่อคงซื้อมาแพงสินะ”
“ซื้อ.........อะไร........แล้วก็ปล่อยนะ!! เราเจ็บ จะกลับบ้าน....ที่นี่ที่ไหน เราจะไปหาม๊า” เรียวเอร้องไห้ไม่หยุด เด็กอีกคนยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
“ที่นี่คือบ้านตระกูลทาจิบานะ มาเฟียแห่งญี่ปุ่น ฉัน ทาจิบานะ เคตะ นายโดนซื้อมา พ่อคงใช้มุขเดิมละมั้ง แลกเด็กอย่างนายมาด้วยเงิน หึๆ”เคตะหัวเราะเบาๆแล้วจิกหัวเรียวเฮและลากร่างบางมาวางไว้บนเตียง
ค่อยๆถอดเสื้อสีขาวของตัวเอง ใช้หนังของเข็มขัดมัดมือข้างขวาของเรียวเฮเอาไว้กับหัวเตียง เรียวเฮเริ่มกลัวอีกครั้ง
เขาโดนขายแล้วใช่มั้ย จะกลับไปไม่ได้ใช่มั้ย
เรียวเฮคิด และดิ้นรนหาทางหนี
“นี่ นิ่งๆสิ!!” เคตะตะคอกแล้วพยายามทำให้เรียวเฮหยุดดิ้น แต่แล้วก็ใช่วิธีที่เขาทำบ่อยๆ
“ปล่อยเรา....เราจะ.......อุ๊บ!!” เคตะประกบปากของตัวเองกับปากของคนตัวเล็ก ใช้ลิ้นกวาดไปทั่วและประสานกับลิ้นเล็กของอีกฝ่ายอย่างเนินนานเรียวเฮแทบหายใจไม่ออกและกัดลงบนมุมปากของเคตะ
“โอ๊ย! ร้ายนักนะ!!” เคตะจับเลือดซิบที่มุมปากแล้วตบฉากใหญ่ลงที่หน้าเรียวเฮ
เพี๊ยะ!!! เพี๊ยะ!!!
ซ้ำที่เดิมถึง2ครั้งแล้วค่อยๆกระชากเสื้อของเรียวเฮออกแล้วเริ่มโรยจูบไปตามร่างกายอันผอมบางนั้น ค่อยๆจูบ กัดเม้ม เคตะทำร้ายร่างกายนั้น แล้วค่อยๆปรดซิบกางเกงตัวเองออก
“อึกฮือ.........ฮือๆๆๆๆ.......ไม่.......” เรียวเฮร้องไห้แง เคตะก็เริ่มคล้ายกับรำคาญเสียงนั้น แล้วกระแทกแกนกายของตัวเองเข้าไปในร่างเล็กจนร่างเล็กเกือบชักกระตุกเลยทีเดียว เรียวเฮแกร็ง
ทรมาน.....
“อ๊า.........อออออ........อออ.....ออ....อ....อ...”
เรียวเฮร้องอย่างเจ็บปวดเมื่อรู้สึกถึงร่างกายของเคตะส่วนที่ค่อยๆเข้ามาลึกเรื่อยๆ
ไม่เอาแล้วนะ!!
พอที!!
เรียวเฮสลบไปคาเตียงนั้น
เคตะหอบอย่างแรงแล้วกอดเรียวเฮเอาไว้
กอดไม่ปล่อยยยย......
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น