คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : จอมปลอม Chapter=4= I Love U
Chap4
“วันนี้ผมจะมาทวงวิญญาณคืนครับ....ริวอิจิคุง”
“เรียวเฮ....พ....พูดอะไรน่ะ” ริวอิจิหน้าซีดทันทีที่คำๆนั้นออกมาจากปากของเรียวเฮ
“เอ้า...!! เคตะ” เรียวเฮบอกแล้วเคตะก็เอากระเป๋ามาวางบนโต๊ะทำงานของริวอิจิและ เปิดออก ข้างในมีเงินจำนวนมาก
“12ล้าน พอจะซื้อบ่อนผมคืนได้มั้ย” เรียวเฮยิ้ม
“อะไรกันเรียวเฮ.....คุณเป็นแฟนผมนะ ผมไม่ยอมคืนเพราะเรื่องบ้าๆนี่หรอก ผมยึดบ่อนมาเพราะอะไรรู้มั้ยเรียว...............ผมต้องการคุณ เรียวเฮ...........รักเรียวเฮนะ”
“รัก........!?! นี่หัวแกเพี้ยนไปแล้วรึ....ชีวิตฉันมีแต่การเอาตัวรอด คำว่ารักมันเป็นสิ่งที่บ้าบอ!! มันเกือบฆ่าฉันมารอบนึงแล้วรู้มั้ย....” เรียวเฮกระแทกมือไปที่โต๊ะด้วยความโกรธ
“เรียว.......” เคตะจับที่ไหล่ขาวทั้ง2ข้างของเรียวเฮเพื่อไม่ให้เขาเป็นแบบเมื่อวานอีก
“เซ็นมา!! เซ็นใบสิทธิมา แล้วเอาเงินไป.......!!” เรียวเฮบอกแล้วยิ่งกระแทกอารมเข้าไปอีก
“ไม่เอาน่า.....ไม่ตัดใจจากเรียวเฮง่ายๆหรอก...” ริวอิจิตอบโต้ แต่พอเรียวเฮจะเอ่ยปากพูดเคตะก็เอามือปิดปากที่สั่นนั้น...
เรียวเฮ...พอทีเถอะครับ....
“เรียวเฮเลือกผม เป็นคนรักของผม........แต่ถ้ากลัวจะขาดทุนก็เอาเงินไปซะ แล้วก็ช่วยคืนบ่อนกิ๊กก๊อกนั้นมาด้วยครับ” เคตะบอกอย่างเรียบเฉยแทนคนตัวเล็ก
“นาย....คือ...ของเรียวเฮ..........ง.........งั้นหรอ” ริวอิจิหลบหน้าทั้ง2คน คงเพื่อปิดบัง.......น้ำตาละมั้ง
“อือ ค-น-รั-ก” เคตะพูดช้าๆเน้นทุกคำว่าเขาคือใคร
“งั้น....หรอ... เฮ้อ~คิดว่าจะรั้งคุณไว้ได้แล้วเชียว.......” ริวอิจิเอามือขึ้นมาปาดหน้าตัวเองแล้ว
ก้มลงหยิบปากกาและใบสิทธิขึ้นมาเซ็นบางอย่างแล้วยื่นให้เรียวเฮ
“เอาไปซะ.....ถึงเรียวเฮจะไม่มา ก็ต้องมีคนอื่นมาอยู่ดีล่ะนะ” ริวอิจิบอกเสียงสั่น
“หมายความว่าไง” เรียวเฮปัดมือของเคตะให้ออกจากปากน้อยๆของตัวเอง
“คนที่นายรู้จักดีไง........ชื่ออะไรนะ.....เรียวตะ งั้นหรอ.....”
“อึก.....!!! พี่......งั้นหรอ......พี่เรี......” เรียวเฮตาโตตกใจอย่างมากที่ชื่อนั้นเอ่ยขึ้น.....คนๆนั้นต้องการอะไรอีก ทั้งๆที่ทิ้งเขาไปแล้ว
ต้องการอะไรอีก....
เรียวเฮดึงใบสิทธิในบ่อนซึ้งตอนนี้เรียกได้ว่า’ของเรียวเฮ’ออกมาจากมือของริวอิจิ แล้วตรงดิ่งออกไปจากที่นั้นไปนั่งรอเคตะในรถ
“แฮ่กๆๆๆ อา......โอย.....” เรียวเฮหอบเมื่อนั่งลงในรถ ทั้งเหนื่อย.......ทั้งเจ็บปวด......
ทำเป็นใจกล้าพูดอย่างนั้นออกไป.... ทำเป็นใจกล้าแต่ก็ตื่นเต้นชะมัดที่ต้องพูดอย่างนั้นออกไป...
“เรียวเฮ.....เป็นอะไรมั้ย”
“เคตะ......” คนตัวเล็กวิ่งมากอดคนตัวใหญ่ เหมือนกับว่าในโลกนี้ไม่มีใครที่เป็นห่วงเขาอีกแล้วนอกจาก........เคตะ
เรียวเฮวิ่งกอดเอวใหญ่นั้นจนทำให้คนตัวใหญ่ล้มตึงลงไปนั่งกับพื้น
“เรียวเฮ จั๊กจี้น่า......” เคตะหัวเราะเบาๆพร้อมท่าทางขี้อ้อนของเรียวเฮ
“เคตะ..........ผมจะทำไงดี....” เรียวเฮก้มหน้านิ่ง ไม่บอกก็รู้ว่าเรียวเฮทำหน้ายังไง....คงทรมานมากสินะ
“อะไรหรอ......ได้อย่างที่ต้องการแล้วไง”
“ไม่..........ผมยังค้างคาใจ เรื่องของพี่......”
“อืม.....ทำไงให้น้ำตาไม่ไหลดีนะ” เคตะพูดพร้อมกับเอามือใหญ่มาปาดน้ำตาน้อยๆนั้นออกไปจากหน้าคนสวย
“ พี่กลับมา......ผมจะทำไงดี กลัว....กลัวเหลือเกิน” เรียวเฮคุดคู้เหมือนก้อนกลม เคตะเลยย้ายไปที่นั่งคนขับแล้วตัดสินใจขับรถออกไป
“เคตะ จะไปไหน” เรียวเฮปาดน้ำตาแล้วเอ่ยถาม
“ไปที่ๆเรียวเฮสบายใจที่สุด” เคตะบอกแล้วขับรถแล่นออกไป 2ข้างทางตั้งแต่ออกจากเมืองมาได้เกือบ10นาทีแล้วมีแต่ต้นไม้ใบหญ้าและสายลมอ่อนๆที่พับมาให้ความรู้สึกเย็นและเป็นธรรมชาติ
เรียวเฮเปิดหน้าต่างรถออกไปสูดสายลมเย็นข้างนอก เคตะขับรถไปเลี้ยวที่หัวมุมและเจอกับสถานที่คุ้นเคย.......ที่ๆเรียวเฮรักที่สุด.....
“เคตะ....ที่นี่มัน”
“อือ หลุมศพของคุณแม่....จิบะซังไงครับ” เคตะพูดแล้วเดิน ออกจากรถเดินมาที่ป้ายหลุมศพรูปไม้กางเขน เคตะนำช่อดอกไม้ที่ซื้อมาตอนไหนก็ไม่รู้มาวางไว้ และคุกเข่าเอ่ยคำต่อหน้าหลุมศพแม่ของเรียวเฮ เรียวเฮก็เดินตามมาเหมือนกัน
“แม่ครับ.....ไม่ได้เจอะกันนานนะ” เรียวเฮบอกท่ามกลางความเงียบของธรรมชาติ
“คุณนายจิบะ ผมพาคนที่คุณรักที่สุดมาแล้วครับ….” เคตะบอก “แต่ก่อนจะไปในวันนี้ผมก็มีเรื่องจะบอกเหมือนกัน...”
เรียวเฮมองเคตะเงียบๆ
“วันนี้ผมมาขอคนที่รักที่สุดของคุณไปนะครับ แล้วจะดูแลอย่างดีเลยทีเดียว...เพราะเขาคือคนที่ผมรักที่สุด ไม่ใช่เพื่อการไถ่บาปนะครับ....ผม......”
“รัก...........เรียวเฮครับ”
เคตะเอ่ยขึ้นแล้วยิ้มให้คนน่ารักข้างๆ เรียวเฮก็หน้าแดงไม่แพ้กัน
“แล้วเรียวเฮรักผมม่ะครับบบบบ” เคตะลากเสียงยาวถามกลับไป แต่เรียวเฮก็หลบหน้าอย่างเขินอาย
“แม่ครับ ผมจะใช้เบ้คนนี้ให้เต็มที่เลยละกัน” เรียวเฮพูดเพื่อตัดบท แล้วรีบเดินกลับไปที่รถ แม้จะพยายามหลบแต่เคตะก็เห็นหน้าตาน่ารักของเรียวเฮจนได้
“หน้าแดงใหญ่แล้วๆฮ่าๆๆ” เคตะพูดแล้วลุกขึ้นเดินตามคนสวยไปที่รถ ต่อไปนี้เขาจะดูแลเรียวเฮเอง
………..ผมสัญญา……….
“กลับมาแล้ววววววว” เรียวเฮพูดพร้อมกับไขกุญแจเดินเข้าบ้าน แต่ทำไมประตูกลับเปิดอยู่ล่ะ จำได้นะว่าปิดไปแล้ว
“เรียวเฮ วันหลังออกจากบ้านก็ปิดประตูแน่นๆด้วย”
เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นมาอีกครั้ง ชายที่เรียวเฮไม่อยากพบที่สุดในโลกนั่งอยู่บนโซฟาตัวใหญ่ของห้องเขา เรียวเฮหน้าซีดทันที เคตะที่เข้ามาเห็นเรียวเฮยืนนิ่งก็ชะเง้อไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น...
“นาย.........พี่เรียวเฮสินะ” เคตะบอก แล้วเข้าไปกันเรียวเฮที่ตัวสั่นเพราะความกลัว
“ใช่.....” เรียวตะเอ่ยแล้วโค้งให้กับเคตะ
“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับ เคตะ โอ๊ะ!ไม่สิ อดีตมาเฟียแห่งมุมมืดมากกว่า”
เรียวตะเอ่ย......มาเฟียหรอ เคตะคือมาเฟียงั้นหรอ
เคตะทำหน้าเหี้ยมทันที เรียวเฮไม่เคยเห็นเคตะทำหน้าอย่างนี้มาก่อนเลยยิ่งกลัวเข้าไปอีก
“ออกไปซะ......สั่งให้ออกไป!!!” เคตะตะโกน แต่คนข้างหน้าท่าทาจะไม่สะทกสะท้าน
“อะไรกันเจ้านายผมแค่จะมาพูดกับคนข้างหลังหน่อยก็เท่านั้นเอง….จริงมั้ย เรียวเฮ”
เรียวตะยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆเรียวเฮที่สั่นเทา
“จำเรื่องในวันนั้นได้ดีเลยสินะ.....เรียวเฮ”
“นาย ทำเพื่ออะไร” เคตะเอามือปัดหน้าอันขยะแขยงของเรียวตะออกไป แล้วพยายามปกป้องเรียวเฮ
“เพื่อการล้างแค้นครับ”
“ออกไป!! ไปให้พ้น!!” เรียวเฮตะโกนไล้แต่เรียวตะท่าทางไม่สะทกสะท้านอะไรเลย พลางค่อยๆเอามือมาจับหน้าเรียวเฮ เคตะก็คอยปัดมือนั้น
“วันนี้ผมมาเล่านิทานแสนสนุกให้ฟังนะครับ” เรียวตะยิ้ม เรียวเฮตาเบิกกว้างเพราะรู้ว่าเรียวตะต้องการพูดถึงอะไร
ในวันนั้น.....
เมื่อ15ปีก่อน....
เรียวเฮ โดนขายให้กับปิศาจ....
ความคิดเห็น