ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : จอมปลอม Chapter=2=เข้มแข็ง
Chap2
“ผมเป็นอะไรสำหรับเรียวเฮกันแน่”
“เคตะ......อ่านแล้วสินะ.....อ่าน’นั้น’แล้วสินะ” เรียวเฮกอดอกและจิกไปที่แขนบางของตัวเองแรงขึ้น
“อือ อ่านแล้ว ผม....เป็นอะไรสำหรับเรียวเฮ แล้วริว คนๆนั้นเป็นใครกันแน่” เคตะถามย้ำด้วยน้ำเสียงที่เจ็บปวด
“ริ.......ฉันจะไปแล้ว ริวคงกำลังมารับแล้วล่ะ เคตะก็ไปหาเสื้อใส่ซะนะ” เรียวเฮไม่ตอบแล้วเปลี่ยนเรื่องทันทีพร้อมกับเดินออกไปอย่างเงียบๆ
“เรียวเฮ....”
“เรียวเฮมาแล้วครับๆ รอนานมั้ย” ริวอิจิเข้ามาพร้อมกับช่อดอกไม้ในมือ ดอกลินลี่สีชมพูสวย แต่ก็ยังสวยไม่เท่ากับเรียวเฮ
“ไม่นานเลย ....ว้าว!!~ ดอกไม้หรอ....อืม....หอมจัง ขอบคุณครับ” เรียวเฮรับดอกไม้มาไว้ในอ้อมอก
“เรียวเฮ ไปได้แล้วๆ” เคตะเข้ามาทางข้างหลังเรียวเฮเพื่อทำลายบรรยากาศโดยเฉพาะ
“....คือ เคตะเค้าจะไปด้วยได้มั้ยอ่ะ ริวอิ....จิ” เรียวเฮขอร้องคนข้างหน้าอย่างเกรงใจ
“อา.....ก็ได้ครับ ไปกันเถอะ” ริวอิจิพาเรียวเฮไปกินข้าวข้างนอก เรียกได้ว่าแทบจะเป้นครั้งแรกของเรียวเฮเลยละมั้งที่ได้ออกไปกินข้าวกับริวอิจิ
“เรียวเฮชอบไปที่บ่อนนั้นบ่อยๆหรอครับ” ริวอิจิถามขึ้น ในร้านอาหารที่ประดับไปด้วยแสงไฟอ่อนพื้นลายแกรนิตสีนวล อาหารที่เลิศรสทั้งคาวหวานถูกเสิร์ฟไว้บนโต๊ะใหญ่ยาวของคนที่ได้ชื่อว่าเจ้าของโรงแรมอย่าง โองาตะ ริวอิจิ
“ครับ.....นั้นเป็นที่เดียวที่ผมจะไปได้ ตอนนี้ผมไม่ค่อยมีเงินเลย ก็ลำบากอย่างนี้ล่ะครับ” เรียวเฮหยุดกินแล้วหันมาสนทนากับคนข้างหน้า เคตะที่นั่งอยู่อีกมุมหนึ่งของโต๊ะก็รับฟังด้วย
“งั้นหรอครับ.....เรียวเฮอยู่ที่นั้นหรอครับ ผมเกือบขายมันไปแล้วเชียว” ริวอิจิพูดแล้วหยิบแก้วไวน์ข้างหน้าขึ้นมาจิบ
“หึ....ริวอิจิจะยอมขายบ่อนนั้นได้ไงกัน นั้นเป็นเพียงที่เดียวที่ผมไปได้นะครับ” เรียวเฮยิ้ม ซึ้งนั้นเหมือนยิ้มจอมปลอมมากกว่า
“หึๆ ไม่ต้องห่วงครับ เรียวเฮ ถ้าเรียวเฮมาอยู่กับผม แค่บ่อนจิ๊บจ้อยนั้นผมจะปล่อยๆมันไปซักที่ก็ยังได้” ริวอิจิพูด เคตะพอเข้าใจแล้วว่ามันหมายความว่ายังไง....บ่อนนี่ ที่นี่ ทุกอย่างคือของริวอิจิ
เรียวเฮไม่ได้รักริวจากก้นบึ้งของหัวใจ…
เรียวเฮทำไปเพื่อช่วยสิ่งที่เขาเหลืออยู่…
นั้นคือที่ๆเรียวเฮทำงานและยึดติดกับมัน…
เรียวเฮไม่ยอมขายบ่อนนั้น ถึงกับต้องแลกด้วยตัวเอง…
เรียวเฮก็ยอม....
เข้มแข็งจริงๆ คนที่อยู่ตรงหน้าของเคตะ คนที่ร่างบางราวกับโปร่งใส แต่ข้างในกับแข็งกร้าว
เคตะเริ่มดีใจนิดๆแล้วว่าเรียวเฮมีเคตะคนเดียวจริงๆ แม้จะอยู่ในฐานะเพื่อนก็ตาม
“เรียวเฮ ผมไปห้องน้ำแป็บนะครับ” เคตะพูดและลุกพรวดเดินไปเรื่อยๆปล่อยให้ทั้ง2คุยกันโดยที่ไม่สนใจเขาแล้วก็มุดลงไปที่ใต้โต๊ะที่เรียวและริวทานอาหารเย็นกันอยู่โดยที่ไม่มีคนสังเกตเห็น และยิ่งโต๊ะนั้นมีผ้าคลุมที่ยาวมากๆจึงสะดวกคนตัวโย่งในการแอบเข้าไปใต้โต๊ะอย่างยิ่ง
“อือ.....ริวอิจิ ทำงานใหญ่เลยสินะ.......อ๊ะ!” เรียวเฮสะดุ้งเมื่อมือใหญ่มาจับเข้าที่ต้นขา และค่อยๆปรดซิบกางเกงของเค้าลงช้าๆ เรียวเฮเดาได้เลยว่าฝีมือใคร
“ค.....เคตะ ทำอะไรน่ะ นี่!!” เรียวเฮกระซิบเสียงแห้งๆดุคนที่กำลังจะทำลุ่มล่ามเขาที่นี่
“เรียวเฮ เงียบๆหน่อยสิ” เคตะพูดและจับปลายแท่งกายของเรียวเฮ ใช้ลิ้นที่แห้งของเคตะ แตะเข้าที่ยอดอย่างช้าๆ และมือที่ค่อยๆสัมผัสไปที่โคนของมันช้าๆทำเหมือนเร่งเร้าเข้าออกเพื่อปลุกอารมรักของคนตัวเล็ก
“อ๊ะ.......อา......ค.....เค......” เรียวเฮเริ่มอ่อนไหวไปตามแรงนั้น แต่ก็ได้แค่ครางเบาๆเพราะริวอิจิก็กำลังมองเขาอยู่เหมือนกัน เรียวเฮเลยต้องชักสีหน้าเงียบไว้ก่อน
“เรียวเฮ เป็นอะไรรึเปล่าครับ หน้าแดงเลยนะ” ริวอิจิถามพร้อมกับเดินเข้ามาใกล้ๆจากหัวมุมโต๊ะอีกฝั่งหนึ่ง เรียวเฮเลยทำได้แค่กดหัวเคตะให้เข้าไปใต้ผ้าคลุมโต๊ะให้ได้มากที่สุด และเอาชายผ้าคลุมโต๊ะน้อยๆนั้นบังท่อนล่างของตัวเองที่เกือบจะเปลือยเปล่าในทันทีที่เคตะรุกเข้ามา
“ไม่เป็นไรครับ คือ สงสัยอากาศมันเย็น....เลย หน้าแดงเหมือนเป็นไข้” เรียวเฮบอกแล้วพยายามหลีกเลี่ยงริวอิจิ เพื่อไม่ให้เขารู้ว่าตอนนี้มีคนกำลังหยอกล้อกับเขาอยู่ใต้โต๊ะ
เคตะที่ยิ่งได้ยินเสียงว่าริวอิจิเข้ามาใกล้ก็ค่อยๆอมลึกเข้าไปในปากจนมิด ลิ้นที่ซุกซนก็ลูบไล้และหยอกล้อกับแกนยาวนั้นอย่างสนุกสนาน และเป็นผล มันทำให้เรียวเฮเสียวไปทั่วร่างกายจนแทบคลั่ง หน้าก็ยิ่งแดงเข้าไปใหญ่ เรียวเฮแทบทนไม่ไหวแล้ว........
“อึ๊......อ....” เรียวเฮพยายามเก็บเสียงของตัวเองอย่างเต็มกำลัง แต่เคตะไม่รู้เลยว่าคนตัวเล็กทรมารแค่ไหน ตอนนี้น้ำขาวขุ่นของเรียวเฮค่อยๆไหลออกมาแล้ว ไหลออกมาจากยอดปลายนั้นบ่งบอกว่าเรียวเฮกำลังแย่ เคตะเห็นดังนั้นแต่ก็ไม่ยอมถอยกลับ กลับหยอกล้อกับเรียวเฮ กอบกุมน้ำเมือกขาวนั้นขึ้นมาและนำมาหยอกล้อกับยอดปลายของเรียวเฮต่อ
“เค........อ.........ไม่ เอา.......แล้ว....พอ......พ....” เรียวเฮพูดเสียงแหบๆอีกครั้งแล้วพยายามพลั่กให้เคตะออกไปซักที
เคตะส่ายหน้านิ่ง
เรียวเฮไม่มีทางเลือก
“เออ....ริว ผมกลับก่อนนะครับ สงสัยจะมีไข้” เรียวเฮบอกแล้วโขกกำปั้นไปที่หัวฟูๆของเคตะแรงๆจนเขาเกือบจะร้องโอ๊ยออกมา เรียวเฮรีบใส่กางเกงให้เข้าที่แล้วลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว เดินไปที่ทางออกโดยที่ไม่สนเลยว่าริวอิจิจะมีท่าทียังไง
“เรียวเฮ ผมไปส่งก็ได้นะ” ริวอิจิมาส่งเขาที่หน้าโรงแรม
“ไม่เป็นไรครับ......ผม.....ก....กลับเองดีกว่า เคตะ!!!” เรียวเฮตะโกนเรียกร่างสูงดังๆซึ้งแปลว่าเขาไม่พอใจอย่างมาก
“มาแล้วๆ เรียวเฮรีบจังนะครับ อ๊ะ...” เรียวเฮกระชากแขนใหญ่นั้นแรงๆแล้วลากออกไปที่ป้ายรถ
“แฮ่ก....ๆๆๆ...” เรียวเฮหอบแรงๆเพราะเหนื่อย
“อะไรกับเรียวเฮ รีบกลับทำไม” เคตะพูดขึ้นท่ามกลางความเงียบและแสงไฟที่แล่นไปมาเพราะรถบนถนนที่วิ่งผ่านไป
“เค.....เคตะ นายจะทำอะไรกันแน่!!” เรียวเฮกระแทกเสียงพูดอย่างไม่พอใจ
“ก็........ทำเพื่อเจ้านายไง.....”
“นายนี่มัน..........เฮ้อ....โอเคๆๆๆ ฉันยอมแล้ว นาย......จะตอบคำถามนั้นก็ได้”
“.....คำถาม...อ่อ...”
“นายคือสิ่งที่ฉันจะออกปากพูดแบบนี้ครั้งแรกนะ จำไว้”
เรียวเฮชี้นิ้วมาทางเคตะ ซึ้งเคตะก็เงียบฟัง
“นายคือ................”
ตุบ.........!!!! ก่อนที่คำสุดท้ายของเรียวเฮจะออกมาจากปาก เขาก็สลบไปกับพื้นก่อนแล้ว
“เหนื่อยแล้วสินะ นางฟ้าของผม....”
เคตะประคองร่างบางขึ้นแล้วพาไปส่งบ้าน
“อือ........เคตะ อยู่ไหนน่ะ” เรียวเฮตื่นขึ้นในเช้าวันถัดมา พลางลุกขึ้นจากที่นอนช้าๆวันนี้คนตัวโตไม่ได้มานอนกอดเค้าแฮะ เรียวเฮเลยลุกขึ้นอย่างงงๆใส่กางเกงสีเทาตัวใหญ่และสวมเสื้อเชิ้ตล่วกๆพลางเดินออกจากห้องประตูสีฟ้านั้น เดินไปดูที่โทรศัพท์และเห็นฝากข้อความซักพักครั้งได้ เรียวเฮเอากาแฟมาดื่มแล้วเกาหัวตัวเองเบาๆพร้อมกับกดดูโทรศัพท์นั้น
‘เรียวเฮ ทำไมวันก่อนกลับก่อนล่ะครับ’
‘เรียวเฮ โกรธผมหรอครับ’
‘เรียวเฮ.......’ เสียงที่พูดถึงเขาซักพันเสียงไม่ใช่เสียงที่อยากฟังเลยซักนิด เสียงของริวอิจิ ไม่ใช่ของเคตะ จนมาถึงเสียงสุดท้ายที่จะได้ยิน
‘เรียวเฮ ผมออกไปข้างนอกนะครับ ข้าวเช้าอยู่ในตู้เย็น เดี๋ยวก็กลับมาแล้วนะครับ ห่วงนะครับ เคตะ’
“ตาบ้า.....ออกไปไหนก็ไม่บอกนะ...” เรียวเฮยิ้มให้กับน้ำเสียงในเครื่องโทรศัพท์นั้นซักพัก แล้วเสียงประตูก็ดังขึ้นอีกครั้ง
ก๊อก.....ก็อก...ก็อก.......
“ครับ..........อึก...!!” เรียวเฮต้องกระตุกมือเข้าเมื่อรู้ว่าคนที่มาเป็นใคร
“แก....ออกไป.....” เรียวเฮทำเสียงเย็นชาพร้อมกับไล่คนข้างหน้า
“อะไรกันเรียวเฮ........จำหน้า ‘พี่‘ คนนี้ไม่ได้หรอ”
_________________
“ผมเป็นอะไรสำหรับเรียวเฮกันแน่”
“เคตะ......อ่านแล้วสินะ.....อ่าน’นั้น’แล้วสินะ” เรียวเฮกอดอกและจิกไปที่แขนบางของตัวเองแรงขึ้น
“อือ อ่านแล้ว ผม....เป็นอะไรสำหรับเรียวเฮ แล้วริว คนๆนั้นเป็นใครกันแน่” เคตะถามย้ำด้วยน้ำเสียงที่เจ็บปวด
“ริ.......ฉันจะไปแล้ว ริวคงกำลังมารับแล้วล่ะ เคตะก็ไปหาเสื้อใส่ซะนะ” เรียวเฮไม่ตอบแล้วเปลี่ยนเรื่องทันทีพร้อมกับเดินออกไปอย่างเงียบๆ
“เรียวเฮ....”
“เรียวเฮมาแล้วครับๆ รอนานมั้ย” ริวอิจิเข้ามาพร้อมกับช่อดอกไม้ในมือ ดอกลินลี่สีชมพูสวย แต่ก็ยังสวยไม่เท่ากับเรียวเฮ
“ไม่นานเลย ....ว้าว!!~ ดอกไม้หรอ....อืม....หอมจัง ขอบคุณครับ” เรียวเฮรับดอกไม้มาไว้ในอ้อมอก
“เรียวเฮ ไปได้แล้วๆ” เคตะเข้ามาทางข้างหลังเรียวเฮเพื่อทำลายบรรยากาศโดยเฉพาะ
“....คือ เคตะเค้าจะไปด้วยได้มั้ยอ่ะ ริวอิ....จิ” เรียวเฮขอร้องคนข้างหน้าอย่างเกรงใจ
“อา.....ก็ได้ครับ ไปกันเถอะ” ริวอิจิพาเรียวเฮไปกินข้าวข้างนอก เรียกได้ว่าแทบจะเป้นครั้งแรกของเรียวเฮเลยละมั้งที่ได้ออกไปกินข้าวกับริวอิจิ
“เรียวเฮชอบไปที่บ่อนนั้นบ่อยๆหรอครับ” ริวอิจิถามขึ้น ในร้านอาหารที่ประดับไปด้วยแสงไฟอ่อนพื้นลายแกรนิตสีนวล อาหารที่เลิศรสทั้งคาวหวานถูกเสิร์ฟไว้บนโต๊ะใหญ่ยาวของคนที่ได้ชื่อว่าเจ้าของโรงแรมอย่าง โองาตะ ริวอิจิ
“ครับ.....นั้นเป็นที่เดียวที่ผมจะไปได้ ตอนนี้ผมไม่ค่อยมีเงินเลย ก็ลำบากอย่างนี้ล่ะครับ” เรียวเฮหยุดกินแล้วหันมาสนทนากับคนข้างหน้า เคตะที่นั่งอยู่อีกมุมหนึ่งของโต๊ะก็รับฟังด้วย
“งั้นหรอครับ.....เรียวเฮอยู่ที่นั้นหรอครับ ผมเกือบขายมันไปแล้วเชียว” ริวอิจิพูดแล้วหยิบแก้วไวน์ข้างหน้าขึ้นมาจิบ
“หึ....ริวอิจิจะยอมขายบ่อนนั้นได้ไงกัน นั้นเป็นเพียงที่เดียวที่ผมไปได้นะครับ” เรียวเฮยิ้ม ซึ้งนั้นเหมือนยิ้มจอมปลอมมากกว่า
“หึๆ ไม่ต้องห่วงครับ เรียวเฮ ถ้าเรียวเฮมาอยู่กับผม แค่บ่อนจิ๊บจ้อยนั้นผมจะปล่อยๆมันไปซักที่ก็ยังได้” ริวอิจิพูด เคตะพอเข้าใจแล้วว่ามันหมายความว่ายังไง....บ่อนนี่ ที่นี่ ทุกอย่างคือของริวอิจิ
เรียวเฮไม่ได้รักริวจากก้นบึ้งของหัวใจ…
เรียวเฮทำไปเพื่อช่วยสิ่งที่เขาเหลืออยู่…
นั้นคือที่ๆเรียวเฮทำงานและยึดติดกับมัน…
เรียวเฮไม่ยอมขายบ่อนนั้น ถึงกับต้องแลกด้วยตัวเอง…
เรียวเฮก็ยอม....
เข้มแข็งจริงๆ คนที่อยู่ตรงหน้าของเคตะ คนที่ร่างบางราวกับโปร่งใส แต่ข้างในกับแข็งกร้าว
เคตะเริ่มดีใจนิดๆแล้วว่าเรียวเฮมีเคตะคนเดียวจริงๆ แม้จะอยู่ในฐานะเพื่อนก็ตาม
“เรียวเฮ ผมไปห้องน้ำแป็บนะครับ” เคตะพูดและลุกพรวดเดินไปเรื่อยๆปล่อยให้ทั้ง2คุยกันโดยที่ไม่สนใจเขาแล้วก็มุดลงไปที่ใต้โต๊ะที่เรียวและริวทานอาหารเย็นกันอยู่โดยที่ไม่มีคนสังเกตเห็น และยิ่งโต๊ะนั้นมีผ้าคลุมที่ยาวมากๆจึงสะดวกคนตัวโย่งในการแอบเข้าไปใต้โต๊ะอย่างยิ่ง
“อือ.....ริวอิจิ ทำงานใหญ่เลยสินะ.......อ๊ะ!” เรียวเฮสะดุ้งเมื่อมือใหญ่มาจับเข้าที่ต้นขา และค่อยๆปรดซิบกางเกงของเค้าลงช้าๆ เรียวเฮเดาได้เลยว่าฝีมือใคร
“ค.....เคตะ ทำอะไรน่ะ นี่!!” เรียวเฮกระซิบเสียงแห้งๆดุคนที่กำลังจะทำลุ่มล่ามเขาที่นี่
“เรียวเฮ เงียบๆหน่อยสิ” เคตะพูดและจับปลายแท่งกายของเรียวเฮ ใช้ลิ้นที่แห้งของเคตะ แตะเข้าที่ยอดอย่างช้าๆ และมือที่ค่อยๆสัมผัสไปที่โคนของมันช้าๆทำเหมือนเร่งเร้าเข้าออกเพื่อปลุกอารมรักของคนตัวเล็ก
“อ๊ะ.......อา......ค.....เค......” เรียวเฮเริ่มอ่อนไหวไปตามแรงนั้น แต่ก็ได้แค่ครางเบาๆเพราะริวอิจิก็กำลังมองเขาอยู่เหมือนกัน เรียวเฮเลยต้องชักสีหน้าเงียบไว้ก่อน
“เรียวเฮ เป็นอะไรรึเปล่าครับ หน้าแดงเลยนะ” ริวอิจิถามพร้อมกับเดินเข้ามาใกล้ๆจากหัวมุมโต๊ะอีกฝั่งหนึ่ง เรียวเฮเลยทำได้แค่กดหัวเคตะให้เข้าไปใต้ผ้าคลุมโต๊ะให้ได้มากที่สุด และเอาชายผ้าคลุมโต๊ะน้อยๆนั้นบังท่อนล่างของตัวเองที่เกือบจะเปลือยเปล่าในทันทีที่เคตะรุกเข้ามา
“ไม่เป็นไรครับ คือ สงสัยอากาศมันเย็น....เลย หน้าแดงเหมือนเป็นไข้” เรียวเฮบอกแล้วพยายามหลีกเลี่ยงริวอิจิ เพื่อไม่ให้เขารู้ว่าตอนนี้มีคนกำลังหยอกล้อกับเขาอยู่ใต้โต๊ะ
เคตะที่ยิ่งได้ยินเสียงว่าริวอิจิเข้ามาใกล้ก็ค่อยๆอมลึกเข้าไปในปากจนมิด ลิ้นที่ซุกซนก็ลูบไล้และหยอกล้อกับแกนยาวนั้นอย่างสนุกสนาน และเป็นผล มันทำให้เรียวเฮเสียวไปทั่วร่างกายจนแทบคลั่ง หน้าก็ยิ่งแดงเข้าไปใหญ่ เรียวเฮแทบทนไม่ไหวแล้ว........
“อึ๊......อ....” เรียวเฮพยายามเก็บเสียงของตัวเองอย่างเต็มกำลัง แต่เคตะไม่รู้เลยว่าคนตัวเล็กทรมารแค่ไหน ตอนนี้น้ำขาวขุ่นของเรียวเฮค่อยๆไหลออกมาแล้ว ไหลออกมาจากยอดปลายนั้นบ่งบอกว่าเรียวเฮกำลังแย่ เคตะเห็นดังนั้นแต่ก็ไม่ยอมถอยกลับ กลับหยอกล้อกับเรียวเฮ กอบกุมน้ำเมือกขาวนั้นขึ้นมาและนำมาหยอกล้อกับยอดปลายของเรียวเฮต่อ
“เค........อ.........ไม่ เอา.......แล้ว....พอ......พ....” เรียวเฮพูดเสียงแหบๆอีกครั้งแล้วพยายามพลั่กให้เคตะออกไปซักที
เคตะส่ายหน้านิ่ง
เรียวเฮไม่มีทางเลือก
“เออ....ริว ผมกลับก่อนนะครับ สงสัยจะมีไข้” เรียวเฮบอกแล้วโขกกำปั้นไปที่หัวฟูๆของเคตะแรงๆจนเขาเกือบจะร้องโอ๊ยออกมา เรียวเฮรีบใส่กางเกงให้เข้าที่แล้วลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว เดินไปที่ทางออกโดยที่ไม่สนเลยว่าริวอิจิจะมีท่าทียังไง
“เรียวเฮ ผมไปส่งก็ได้นะ” ริวอิจิมาส่งเขาที่หน้าโรงแรม
“ไม่เป็นไรครับ......ผม.....ก....กลับเองดีกว่า เคตะ!!!” เรียวเฮตะโกนเรียกร่างสูงดังๆซึ้งแปลว่าเขาไม่พอใจอย่างมาก
“มาแล้วๆ เรียวเฮรีบจังนะครับ อ๊ะ...” เรียวเฮกระชากแขนใหญ่นั้นแรงๆแล้วลากออกไปที่ป้ายรถ
“แฮ่ก....ๆๆๆ...” เรียวเฮหอบแรงๆเพราะเหนื่อย
“อะไรกับเรียวเฮ รีบกลับทำไม” เคตะพูดขึ้นท่ามกลางความเงียบและแสงไฟที่แล่นไปมาเพราะรถบนถนนที่วิ่งผ่านไป
“เค.....เคตะ นายจะทำอะไรกันแน่!!” เรียวเฮกระแทกเสียงพูดอย่างไม่พอใจ
“ก็........ทำเพื่อเจ้านายไง.....”
“นายนี่มัน..........เฮ้อ....โอเคๆๆๆ ฉันยอมแล้ว นาย......จะตอบคำถามนั้นก็ได้”
“.....คำถาม...อ่อ...”
“นายคือสิ่งที่ฉันจะออกปากพูดแบบนี้ครั้งแรกนะ จำไว้”
เรียวเฮชี้นิ้วมาทางเคตะ ซึ้งเคตะก็เงียบฟัง
“นายคือ................”
ตุบ.........!!!! ก่อนที่คำสุดท้ายของเรียวเฮจะออกมาจากปาก เขาก็สลบไปกับพื้นก่อนแล้ว
“เหนื่อยแล้วสินะ นางฟ้าของผม....”
เคตะประคองร่างบางขึ้นแล้วพาไปส่งบ้าน
“อือ........เคตะ อยู่ไหนน่ะ” เรียวเฮตื่นขึ้นในเช้าวันถัดมา พลางลุกขึ้นจากที่นอนช้าๆวันนี้คนตัวโตไม่ได้มานอนกอดเค้าแฮะ เรียวเฮเลยลุกขึ้นอย่างงงๆใส่กางเกงสีเทาตัวใหญ่และสวมเสื้อเชิ้ตล่วกๆพลางเดินออกจากห้องประตูสีฟ้านั้น เดินไปดูที่โทรศัพท์และเห็นฝากข้อความซักพักครั้งได้ เรียวเฮเอากาแฟมาดื่มแล้วเกาหัวตัวเองเบาๆพร้อมกับกดดูโทรศัพท์นั้น
‘เรียวเฮ ทำไมวันก่อนกลับก่อนล่ะครับ’
‘เรียวเฮ โกรธผมหรอครับ’
‘เรียวเฮ.......’ เสียงที่พูดถึงเขาซักพันเสียงไม่ใช่เสียงที่อยากฟังเลยซักนิด เสียงของริวอิจิ ไม่ใช่ของเคตะ จนมาถึงเสียงสุดท้ายที่จะได้ยิน
‘เรียวเฮ ผมออกไปข้างนอกนะครับ ข้าวเช้าอยู่ในตู้เย็น เดี๋ยวก็กลับมาแล้วนะครับ ห่วงนะครับ เคตะ’
“ตาบ้า.....ออกไปไหนก็ไม่บอกนะ...” เรียวเฮยิ้มให้กับน้ำเสียงในเครื่องโทรศัพท์นั้นซักพัก แล้วเสียงประตูก็ดังขึ้นอีกครั้ง
ก๊อก.....ก็อก...ก็อก.......
“ครับ..........อึก...!!” เรียวเฮต้องกระตุกมือเข้าเมื่อรู้ว่าคนที่มาเป็นใคร
“แก....ออกไป.....” เรียวเฮทำเสียงเย็นชาพร้อมกับไล่คนข้างหน้า
“อะไรกันเรียวเฮ........จำหน้า ‘พี่‘ คนนี้ไม่ได้หรอ”
_________________
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น