ลำดับตอนที่ #10
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : จอมปลอม =Chapter9= Memory?
Chap.9
“อือ…..” เรียวเฮตื่นขึ้นในเช้าวันถัดมา สะบัดหัวยุ่งๆของตัวเองเล็กน้อยแล้วเดินออกมาจากห้องนอนประตูสีฟ้า วันนี้เคตะไปไหนกัน ปรกติต้องนอนกอดเขานี่นา
เรียวเฮสังเกตเห็นโน้ตแผ่นเล็กๆที่โต๊ะกินข้าว…
‘เรียวเฮครับ ถึงผมจะรู้ว่าเรียวเฮยกโทษให้ผม แต่ผมก็ยังรู้สึกผิดอยู่ดีกับการกระทำลงไป ถ้าไม่รับรู้เลยก็น่าจะดีสินะ ตอนนี้เรียวอาจจะอยากอยู่คนเดียวและผมก็ต้องออกไปจัดการธุระด้วย อาจจะไม่กลับมาอีก ไม่ต้องตามหาหรอกครับ จาก เคตะ’
ชั่วเวลานั้นขาของเรียวเฮเรียกได้ว่าอ่อนฮวบลงไปทันที เคตะหายไปไหน…
…คนรักจะต้องจากเขาไปอีกหรอ
ไม่นะ เคตะ…
….ไม่…
…..ไม่นะ!!!
ตัวคนเดียว อีกแล้วสินะ
โดนทิ้งอีกแล้วสินะ
ไม่มีใครอีกแล้วสินะ
ไม่เอา ไม่ต้องการแล้ว!!!!!!!!!!!!!!!!
หัวใจเจ็บปวดราวกับโดนบีบรัด บีบรัดจากการลาจาก บีบรัดจากการสูญเสีย
“เคตะ หายไปไหนกัน ทำไมถึง…….” เรียวเฮเหมือนกับสติจะหลุดไป ร่างกายเหมือนชักกระตุกอย่างรุนแรงและเป็นลมล้มลงไป
ที่โรงพยาบาล
“เรียวเฮ….ทำใจดีๆไว้….เรียวเฮ….เรียว….” ร่างบางถูกเขย่าซ้ำหลายครั้งจนเรียกสติตัวเองได้
“ร…ริวอิจิ…” เรียวเฮลืมตาดูคนข้างหน้า แล้วพยายามยันตัวขึ้นจากเตียง มองไปรอบๆและยังเห็นว่าเป็นห้องพยาบาลนี่เขาสลบไปสินะ
“เรียวเฮ…เกิดอะไรขึ้นหรอ เคตะไปไหนแล้วล่ะ” ริวอิจิเอ่ยถามเพราะความเป็นห่วง
แต่คำตอบที่ได้คือ….
“เคตะ…ใครหรอ….”
“เรียวเฮ ทะ….ทำไม” ริวอิจิรู้สึกท่าทางไม่ดี เลยรีบไปตามหมอ
“คนไข้….จิบะ เรียวเฮ ร่างกายปกติครับ แต่คงเพราะจิตใจมากกว่าที่อยากจะลืมบางอย่างเลยยึดเหนี่ยวไปถึงความทรงจำ ทำให้มันขาดหายไปช่วงนึง อาจจะใช้เวลา2-3เดือน ไม่สิ แล้วแต่การยอมรับของจิตใจคนไข้ครับ เรื่องนี้ก็สุดกำลังหมอเหมือนกัน” คุณหมอบอกริวอิจิหลังจากที่ดูใบประวัติของเรียวเฮ
“เรียวเฮ…จำได้มั้ย นี่ผมไง ริวอิจิ” ริวเข้าไปดูเรียวเฮหลังจากที่คุยกับคุณหมอเสร็จ
“จำได้สิ…ว่าแต่ริว ทำไม…”
“เมื่อวานนี้ผมกะว่าจะไปเยี่ยมเรียวเฮ เรื่องของเรียวตะน่ะครับ แต่เห็นเรียวเฮนอนหมอสติอยู่ที่ครัวแล้วท่าทางทรมานมากเลยพามาส่งที่นี่ แล้วจำอย่างอื่นไม่ได้เลยหรอ”
“อะไรกัน!! จำได้สิ ก็ริวอิจิคืนบ่อนให้เราแล้วนี่นา ตอนนั้นไปเอาเงินมาจากไหนนะ ลืมไปแล้วสิ…” เรียวเฮยิ้มและบอกจนประโยคสุดท้ายทำเอาเรียวเฮปวดหัวจี๊ด
“จำเคตะไม่ได้หรอ….”
“ใครหรอ…เห็นพูดตั้งแต่เมื่อกี๊แล้ว”
“ก็เรียวเฮอยู่กับคนที่ชื่อเคตะไม่ใช่หรอ เคตะเป็นเบ้เรียวเฮไง”
“เอ๋…เราไม่เคยนอนกับผู้ชายนะ! เรามันตัวคนเดียวมาตลอด!” เรียวเฮบอกแล้วก็ล้มตัวลงนอน
อะไรกัน เรียวเฮจำได้หมดนี่นา ยกเว้นความทรงจำเกี่ยวกับเคตะ ทำไมกัน…หรือว่าเรียวเฮอยากลืมเคตะงั้นหรอ
“เรียวเฮ จำได้มั้ยว่าเป็นลมไปเพราะอะไร” ริวอิจิถามหน้าตาจริงจัง
“อืม จำไม่ได้ซะแล้วสิ….ตอนนั้นทำอะไรน้า…” เรียวเฮลองนึกแต่ยิ่งนึกยิ่งปวดหัวแปล็บ
“โอ๊ย…ปวดหัว” เรียวเฮจับหัวตัวเอง แล้วนอนลง
“เรียวพักไปก่อนก็ได้ครับ…นอนไปก่อนก็ได้” ริวอิจิบอกแล้วห่มผ้าให้เรียวเฮ เรียวเฮขยี้ตาเบาๆแล้วนอนหลับไป
ริวอิจิหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดโทรออกไปหาลูกน้องคนหนึ่ง
“เฮ้….ตาหาเคตะให้ทั่วญี่ปุ่นเลยนะ….อืม….หาให้เจอ หา ทาจิบานะ เคตะ ให้เจอ!!”
“เรียวตะ….นายทำเพื่อแก้แค้นสินะ…” เสียงเคตะดังไปทั่วโกดังมืดมิด ต่อหน้าเรียวตะที่โดนมัดไว้กับเก้าอี้ เรียวตะก้มหน้าและไม่ตอบอะไร
เคตะค่อยๆชักปืนออกมาจากชุดสูทสีดำของเหล่าเจ้าพ่อมาเฟียใส่กัน แต่เหล่าลูกน้องที่ยืนอยู่หลังเคตะนั้นนิ่งดูการกระทำของหัวหน้าตัวเอง เคตะใช้ปืนนั้นจ่อไปที่หัวของเรียวตะ
“แกฆ่าฉันก็ไม่มีประโยชน์หรอกน่า…..เคตะ ถ้าแกฆ่าฉันได้เรียวเฮก็ต้องเสียใจอยู่ดี”
“เสียใจ…”
“โทษทีนะ ที่ครั้งแรกของเรียวเฮเป็นฉัน ไม่ใช่แก…!!”
“!?!”
“ก่อนที่เรียวเฮจะเกิด แม่ของเรียวเฮน่ะ มีแฟน2คน…แน่นอน…ฉันกับเรียวเฮเป็นพี่น้องต่างมารดา…”
“อ่อ…มิน่าละ หน้าตาไม่เหมือนกันเลย…”
“แล้วไอผู้ชายชั่วนั้นก็ทิ้งหล่อนไปให้ดูแลลูกชาย2คน นั้นคือฉันกับเรียวเฮ พี่น้องมีอะไรกัน คงไม่ผิดหรอกนะ หึๆฮ่าๆๆๆๆๆ” เรียวตะหัวเราะลั้น
“แกตายไปคงไม่มีอะไรเกิดขึ้นหร๊อกเรียวตะ ยังไงเสีย เรียวเฮก็จำไม่ได้แล้วว่ามีพี่น้องอย่างแก”
“แต่ถ้านายจับปืนและยิงฉัน…นายจะต้องกลับไปเป็นปิศาจ…เป็นมาเฟีย แล้วยังจะกลับไปหาเรียวเฮอีกหรอ!!”
“แล้วฉันจะยิงแกเองทำไมวะ เฮ้ย! ยูสุเกะ” เคตะเอ่ยทักลูกน้องคนหนึ่ง ยูสุเกะสาวเท้าเข้ามาและ…..
ปังงงงงง!!!!
“โอ๊ย….!!” เสียงของเรียวตะดังขึ้นลั้นโกดังเลย ยูสุเกะยิงไปที่ต้นขาของเรียวตะที่เดียวกับที่เคตะเคยยิงไปที่ขาของแม่เรียวเฮ
“ไอนี่ ฉันยกให้แก จะเอาไปไหนก็ไปเลย แล้วอย่าให้มันไปหาเรียวเฮอีกนะ” เคตะเอ่ยกับยูสุเกะแล้วเดินออกจากโกดังไปที่รถสีดำ พลางถอนหายใจเบาแล้วสังเกตว่ามีโทรศัพท์เข้ามาแต่ไม่ได้รับจึงโทรกลับไปหาปลายสาย
“ฮัลโหล มีอะไรหรอ ฮิโรกิ…”
“เรื่องที่นายให้ฉันเป็นสายเข้าไปในโรงแรมของไอริวอิจิน่ะ ทางมันบอกว่าให้ตามหาตัวนายซะวุ่นเลย เรื่องของเรียวเฮซะด้วย นายกลับไปหาเรียวหน่อยเถอะ”
“ไม่เอา….เรียวเฮจะร้องไห้อีกถ้าเจอฉัน ฉันเคยทำร้ายเรียวไว้มาก”
“อึก…ฉันไม่อยากพูดให้นายลำบากใจนะ แต่ตอนนี้เรียวเฮเข้าโรงพยาบาล นายไปหาเขาหน่อยเถอะ…”
“หา!! เรียวเฮเข้าโรงบาล…!!”
“ขอร้องละเคตะ ไปเยี่ยมเรียวเฮหน่อย…”
เคตะฝืนใจตัวเอง ต่อให้รู้ว่าเรียวเฮจะต้องร้องไห้
“เฮ้ย อากิระ ออกรถ ไปที่โรงพยาบาลQ ฉันจะไปเยี่ยมเรียวเฮ!!”
ตึง!!!
เสียงประตูห้องคนไข้ที่เรียวเฮนอนอยู่ดังขึ้นกลางดึกทันทีที่เคตะมาถึง….
“เรียวเฮ!!”
“หือ…ใครครับ?”
“อือ…..” เรียวเฮตื่นขึ้นในเช้าวันถัดมา สะบัดหัวยุ่งๆของตัวเองเล็กน้อยแล้วเดินออกมาจากห้องนอนประตูสีฟ้า วันนี้เคตะไปไหนกัน ปรกติต้องนอนกอดเขานี่นา
เรียวเฮสังเกตเห็นโน้ตแผ่นเล็กๆที่โต๊ะกินข้าว…
‘เรียวเฮครับ ถึงผมจะรู้ว่าเรียวเฮยกโทษให้ผม แต่ผมก็ยังรู้สึกผิดอยู่ดีกับการกระทำลงไป ถ้าไม่รับรู้เลยก็น่าจะดีสินะ ตอนนี้เรียวอาจจะอยากอยู่คนเดียวและผมก็ต้องออกไปจัดการธุระด้วย อาจจะไม่กลับมาอีก ไม่ต้องตามหาหรอกครับ จาก เคตะ’
ชั่วเวลานั้นขาของเรียวเฮเรียกได้ว่าอ่อนฮวบลงไปทันที เคตะหายไปไหน…
…คนรักจะต้องจากเขาไปอีกหรอ
ไม่นะ เคตะ…
….ไม่…
…..ไม่นะ!!!
ตัวคนเดียว อีกแล้วสินะ
โดนทิ้งอีกแล้วสินะ
ไม่มีใครอีกแล้วสินะ
ไม่เอา ไม่ต้องการแล้ว!!!!!!!!!!!!!!!!
หัวใจเจ็บปวดราวกับโดนบีบรัด บีบรัดจากการลาจาก บีบรัดจากการสูญเสีย
“เคตะ หายไปไหนกัน ทำไมถึง…….” เรียวเฮเหมือนกับสติจะหลุดไป ร่างกายเหมือนชักกระตุกอย่างรุนแรงและเป็นลมล้มลงไป
ที่โรงพยาบาล
“เรียวเฮ….ทำใจดีๆไว้….เรียวเฮ….เรียว….” ร่างบางถูกเขย่าซ้ำหลายครั้งจนเรียกสติตัวเองได้
“ร…ริวอิจิ…” เรียวเฮลืมตาดูคนข้างหน้า แล้วพยายามยันตัวขึ้นจากเตียง มองไปรอบๆและยังเห็นว่าเป็นห้องพยาบาลนี่เขาสลบไปสินะ
“เรียวเฮ…เกิดอะไรขึ้นหรอ เคตะไปไหนแล้วล่ะ” ริวอิจิเอ่ยถามเพราะความเป็นห่วง
แต่คำตอบที่ได้คือ….
“เคตะ…ใครหรอ….”
“เรียวเฮ ทะ….ทำไม” ริวอิจิรู้สึกท่าทางไม่ดี เลยรีบไปตามหมอ
“คนไข้….จิบะ เรียวเฮ ร่างกายปกติครับ แต่คงเพราะจิตใจมากกว่าที่อยากจะลืมบางอย่างเลยยึดเหนี่ยวไปถึงความทรงจำ ทำให้มันขาดหายไปช่วงนึง อาจจะใช้เวลา2-3เดือน ไม่สิ แล้วแต่การยอมรับของจิตใจคนไข้ครับ เรื่องนี้ก็สุดกำลังหมอเหมือนกัน” คุณหมอบอกริวอิจิหลังจากที่ดูใบประวัติของเรียวเฮ
“เรียวเฮ…จำได้มั้ย นี่ผมไง ริวอิจิ” ริวเข้าไปดูเรียวเฮหลังจากที่คุยกับคุณหมอเสร็จ
“จำได้สิ…ว่าแต่ริว ทำไม…”
“เมื่อวานนี้ผมกะว่าจะไปเยี่ยมเรียวเฮ เรื่องของเรียวตะน่ะครับ แต่เห็นเรียวเฮนอนหมอสติอยู่ที่ครัวแล้วท่าทางทรมานมากเลยพามาส่งที่นี่ แล้วจำอย่างอื่นไม่ได้เลยหรอ”
“อะไรกัน!! จำได้สิ ก็ริวอิจิคืนบ่อนให้เราแล้วนี่นา ตอนนั้นไปเอาเงินมาจากไหนนะ ลืมไปแล้วสิ…” เรียวเฮยิ้มและบอกจนประโยคสุดท้ายทำเอาเรียวเฮปวดหัวจี๊ด
“จำเคตะไม่ได้หรอ….”
“ใครหรอ…เห็นพูดตั้งแต่เมื่อกี๊แล้ว”
“ก็เรียวเฮอยู่กับคนที่ชื่อเคตะไม่ใช่หรอ เคตะเป็นเบ้เรียวเฮไง”
“เอ๋…เราไม่เคยนอนกับผู้ชายนะ! เรามันตัวคนเดียวมาตลอด!” เรียวเฮบอกแล้วก็ล้มตัวลงนอน
อะไรกัน เรียวเฮจำได้หมดนี่นา ยกเว้นความทรงจำเกี่ยวกับเคตะ ทำไมกัน…หรือว่าเรียวเฮอยากลืมเคตะงั้นหรอ
“เรียวเฮ จำได้มั้ยว่าเป็นลมไปเพราะอะไร” ริวอิจิถามหน้าตาจริงจัง
“อืม จำไม่ได้ซะแล้วสิ….ตอนนั้นทำอะไรน้า…” เรียวเฮลองนึกแต่ยิ่งนึกยิ่งปวดหัวแปล็บ
“โอ๊ย…ปวดหัว” เรียวเฮจับหัวตัวเอง แล้วนอนลง
“เรียวพักไปก่อนก็ได้ครับ…นอนไปก่อนก็ได้” ริวอิจิบอกแล้วห่มผ้าให้เรียวเฮ เรียวเฮขยี้ตาเบาๆแล้วนอนหลับไป
ริวอิจิหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดโทรออกไปหาลูกน้องคนหนึ่ง
“เฮ้….ตาหาเคตะให้ทั่วญี่ปุ่นเลยนะ….อืม….หาให้เจอ หา ทาจิบานะ เคตะ ให้เจอ!!”
“เรียวตะ….นายทำเพื่อแก้แค้นสินะ…” เสียงเคตะดังไปทั่วโกดังมืดมิด ต่อหน้าเรียวตะที่โดนมัดไว้กับเก้าอี้ เรียวตะก้มหน้าและไม่ตอบอะไร
เคตะค่อยๆชักปืนออกมาจากชุดสูทสีดำของเหล่าเจ้าพ่อมาเฟียใส่กัน แต่เหล่าลูกน้องที่ยืนอยู่หลังเคตะนั้นนิ่งดูการกระทำของหัวหน้าตัวเอง เคตะใช้ปืนนั้นจ่อไปที่หัวของเรียวตะ
“แกฆ่าฉันก็ไม่มีประโยชน์หรอกน่า…..เคตะ ถ้าแกฆ่าฉันได้เรียวเฮก็ต้องเสียใจอยู่ดี”
“เสียใจ…”
“โทษทีนะ ที่ครั้งแรกของเรียวเฮเป็นฉัน ไม่ใช่แก…!!”
“!?!”
“ก่อนที่เรียวเฮจะเกิด แม่ของเรียวเฮน่ะ มีแฟน2คน…แน่นอน…ฉันกับเรียวเฮเป็นพี่น้องต่างมารดา…”
“อ่อ…มิน่าละ หน้าตาไม่เหมือนกันเลย…”
“แล้วไอผู้ชายชั่วนั้นก็ทิ้งหล่อนไปให้ดูแลลูกชาย2คน นั้นคือฉันกับเรียวเฮ พี่น้องมีอะไรกัน คงไม่ผิดหรอกนะ หึๆฮ่าๆๆๆๆๆ” เรียวตะหัวเราะลั้น
“แกตายไปคงไม่มีอะไรเกิดขึ้นหร๊อกเรียวตะ ยังไงเสีย เรียวเฮก็จำไม่ได้แล้วว่ามีพี่น้องอย่างแก”
“แต่ถ้านายจับปืนและยิงฉัน…นายจะต้องกลับไปเป็นปิศาจ…เป็นมาเฟีย แล้วยังจะกลับไปหาเรียวเฮอีกหรอ!!”
“แล้วฉันจะยิงแกเองทำไมวะ เฮ้ย! ยูสุเกะ” เคตะเอ่ยทักลูกน้องคนหนึ่ง ยูสุเกะสาวเท้าเข้ามาและ…..
ปังงงงงง!!!!
“โอ๊ย….!!” เสียงของเรียวตะดังขึ้นลั้นโกดังเลย ยูสุเกะยิงไปที่ต้นขาของเรียวตะที่เดียวกับที่เคตะเคยยิงไปที่ขาของแม่เรียวเฮ
“ไอนี่ ฉันยกให้แก จะเอาไปไหนก็ไปเลย แล้วอย่าให้มันไปหาเรียวเฮอีกนะ” เคตะเอ่ยกับยูสุเกะแล้วเดินออกจากโกดังไปที่รถสีดำ พลางถอนหายใจเบาแล้วสังเกตว่ามีโทรศัพท์เข้ามาแต่ไม่ได้รับจึงโทรกลับไปหาปลายสาย
“ฮัลโหล มีอะไรหรอ ฮิโรกิ…”
“เรื่องที่นายให้ฉันเป็นสายเข้าไปในโรงแรมของไอริวอิจิน่ะ ทางมันบอกว่าให้ตามหาตัวนายซะวุ่นเลย เรื่องของเรียวเฮซะด้วย นายกลับไปหาเรียวหน่อยเถอะ”
“ไม่เอา….เรียวเฮจะร้องไห้อีกถ้าเจอฉัน ฉันเคยทำร้ายเรียวไว้มาก”
“อึก…ฉันไม่อยากพูดให้นายลำบากใจนะ แต่ตอนนี้เรียวเฮเข้าโรงพยาบาล นายไปหาเขาหน่อยเถอะ…”
“หา!! เรียวเฮเข้าโรงบาล…!!”
“ขอร้องละเคตะ ไปเยี่ยมเรียวเฮหน่อย…”
เคตะฝืนใจตัวเอง ต่อให้รู้ว่าเรียวเฮจะต้องร้องไห้
“เฮ้ย อากิระ ออกรถ ไปที่โรงพยาบาลQ ฉันจะไปเยี่ยมเรียวเฮ!!”
ตึง!!!
เสียงประตูห้องคนไข้ที่เรียวเฮนอนอยู่ดังขึ้นกลางดึกทันทีที่เคตะมาถึง….
“เรียวเฮ!!”
“หือ…ใครครับ?”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น