ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : จอมปลอม =Chapter8= Love lesson
Chap.8
“เคตะ คุณรู้ทุกอย่างเลยใช่มั้ย.......แล้วยังเข้ามาใกล้เรียวเฮอีก”
“เรียวตะ นาย”
“ใช่ ผมขายเรียวเฮเพื่อเอาเงินมารักษาแม่ แต่พอเรียวเฮหนีไปจากเคตะ เคตะก็ตามมาฆ่าแม่ของพวกเรา หลังจากนั้น10ปีก็เป็นมาเฟียใหญ่ ตอนนั้นชื่อทาจิบานะ เคตะ คงหายไปจากโสดประสาทนายแล้วละมั้งเรียวเฮ
บ่อนนั้นคงรักมากสินะ ว่าจะช่วยซื้อไปซะแล้วนะนั้น........แต่เสียดายที่แกซื้อไปก่อนแล้วเรียวเฮ.........แกทำให้คนสำคัญของฉันตาย ฉันก็จะฆ่าคนสำคัญของแก” เรียวตะเอ่ยที่ข้างหูแล้วเดินออกไปจากห้องของเรียวเฮ
เรียวเฮล้มทั้งยืนเมื่อรู้ว่าอดีตเป็นยังไง
เคตะคนนี้คือ ทาจิบานะ........คือปืศาจคนนั้นนะหรอ
เรียวเฮก้มหน้านิ่ง
เคตะเข้ามาเพื่อปลอบใจแต่มือนั้นก็ถูกปัดออกไป
ตอนนี้เรียวเฮอยากอยู่คนเดียว
ทั้งๆที่จะไปได้ดีแล้ว ทั้งๆที่ใจตรงกับเคตะแล้วแท้ๆ แต่..........
ทั้งๆที่ไม่จำเป็นต้องรู้ก็ดีอยู่หรอกนะ
ถ้าไม่รู้ว่าเคตะเป็นไงก็ดีอยู่หรอก
“เคตะ รู้มาตลอดสินะ.....” เรียวเฮก้มหน้าถาม เคตะพยักหน้าเบาๆเมื่อรู้สึกผิด และพยายามเข้าไปโอบเรียวเฮ
ปึ่ก.........
เรียวเฮซัดหมัดไปที่ท้องเคตะจนจุก
“เคตะ นายเป็นมาเฟียหรอ…” เรียวเฮถามเสียงสั่น
“….เออ…” เคตะนิ่งเงียบ
“นายฆ่าแม่งั้นหรอ!!” เรียวเฮถามเสียงดังยิ่งขึ้น
เคตะเงียบอีก
“นายรู้ทุกอย่างสินะ!! เรื่องแพ้พนันครั้งแรกด้วย นายแกล้งใช่มั้ย!! แกล้งแพ้เพื่อที่จะให้ทุกอย่างเข้าแผนนายใช่มั้ย!!” เรียวเฮตะโกนด้วยอารมณ์เข้าไปอีก
“มันก็ใช่แต่…”
เพี๊ยะ…..!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“นายมัน…คนหลอกลวง!!…จอมปลอม!!!!”
“อยากอยู่คนเดียวตอนนี้ โทษที แล้วก็จานที่ไม่ได้ล้างมา2วันน่ะ ล้างให้ด้วย” เรียวเฮบอกแล้วเดินงอนตุบๆเข้าไปที่ประตูสีฟ้า ห้องนอนของเรียวเฮ
“อึก.........ฮือ..........ๆๆๆๆฮือ” เรียวเฮก้มหน้าร้องไห้ ร้องออกมาเสียงดัง เคตะที่ยืนเอาหลังพิงประตุสีฟ้านั้นรับรู้ถึงความเจ็บปวดของเรียวเฮดี
เรียวเฮร้องไห้ เคตะก็เจ็บปวดไปด้วย หลังแผ่นใหญ่ที่พิงกับประตูนั้นรับรู้ความเจ็บปวดดี
รู้ดี........
คนที่เขารัก........ทำไมต้องเป็นคนที่เขาแค้น.........
ถ้าเคตะดีขนาดนั้น...........ทำไมต้องทำร้ายกันอย่างนี้ด้วย...........
ในหัวเรียวเฮมีแต่คำถาม ซ้ำไปๆมาๆ ใคร ทำไม อะไรกัน เรียวเฮมาสามารถบอกได้ เรียวเฮไปแล้วแม่ต้องตาย ทั้งๆที่เรียวตะน่าจะผิด ทำไมต้องมาทำร้ายจิตใจเขาด้วย ทำไมๆๆๆๆ
“เรียวเฮ กินข้าวเถอะครับ” เสียงเคาะประตูของเคตะ
เคตะเคยเลวขนาดนั้น
เคตะเคยทำร้ายเรียวเฮขนาดนั้น
ตอนนี้เขาจะเชื่อเคตะได้มั้ย
จะเชื่อที่เคตะยังรักเขาอยู่ได้มั้ย
“อือ…” เรียวเฮนั่งลงที่โต๊ะอาหาร วันนี้มีแต่ความเงียบเข้าครอบงำ ทั้งเรียวเฮและเคตะต่างเงียบ คงเพราะฟังเรื่องนั้นมาสินะ เรื่องอดีตบ้าๆนั้น
“เคตะ….คือ….” เรียวเฮค่อยๆเอ่ยปากพูด
“ว้าว อันนี้อร่อยจัง” แต่เคตะตัดบทไป เพราะอะไรกันนะ
“เคตะ นี่!” พอเรียวเฮจะพูดก็ทำเป็นไม่ได้ยิน….เคตะกำลังแกล้งยิ้มและหัวเราะที่โต๊ะอาหารเพื่อให้เรียวเฮสบายใจแต่สายตานั้นดูยังไงก็เศร้าศร้อยอยู่ดี
“เคตะ….เป็นมาฟียหรอ…”
“ฮ่าๆๆ เลิกไปแล้วน่า” เคตะยิ้ม แต่เสียงที่พูดนั้นสั่น เคตะเลิกแล้วจริงๆหรอ
เรียวเฮเงียบคิด ฆาตกรอยู่ตรงหน้าแท้ๆ แต่กลับทำอะไรไม่ได้เลย ไม่ใช่สิ ไม่ใช่ทำไม่ได้ แต่ไม่กล้าทำ เพราะเคตะเป็น….
“เรียวเฮ….” เคตะสังเกตเห็นแววตาที่เศร้าหมองของเรียวเฮ
เรียวเฮรู้แล้วสินะ
เขาทำให้เรียวเฮต้องเจ็บปวด
ทำให้เรียวเฮต้องสูนเสีย
ทำให้เรียวเฮต้องร้องไห้
สมควรแล้วสินะ
คงโดนเกลียดสินะ
ขอร้อง อย่าให้มันเป็นอย่างนั้น…ขอร้อง…..
“นายเบ้….นายบอกว่าจะสอนฉัน ขับรถใช่มั้ย” เรียวเฮเปลี่ยนเรื่องแล้วทำหน้านิ่ง
“อือ….” เคตะมองตาม แล้วจู่ๆเรียวเฮก็ลากเคตะลงไปที่ลานจอดรถแล้วก็เหวี่ยงพ่อกล้ามไปนั่งที่เบาะหน้าแล้วตัวเองก็ขึ้นไปนั่งที่คนขับ
“อะ….อะไรหรอ เรียวเฮ” เคตะถามอย่างงงสุดๆ นี่เรียวเฮนึกยังไงกันแน่ นี่มันจะ3ทุ่มแล้วนะ
คนตัวเล็กจ้องไปที่พวงมาลัย แล้วสตาร์ทรถ เสียงเครื่องยนดังขึนแต่ข้างในรถกลับเงียบสงัด เคตะค่อยๆพูดขึ้น
“มองไปที่ถนน ดูตามเส้นที่พื้นสีขาวน่ะ แล้วก็….นี่เป็นเกียออโต้ แค่ประคองพวงมาลัยก็พอ แล้วค่อยๆเหยียบคันเร่งเบาๆ เท่านี้ก็ขับได้แล้ว” เคตะบอก เรียวเฮพยักหน้าแล้วก็ลองเหยียบคันเร่งดู…ง่ายเหมือนกันแฮะ
“นั้นละ ค่อยๆใจเย็นๆ” รถค่อยเคลื่อนออกไปจากลานจอด ออกไปสุดลูกหูลูกตา เคตะที่นั่งอยู่ข้างๆและคอยสวนเรียวเฮก็ม่ได้เอ่ยถามอะไร เพียงในใจมีแต่คำถามว่า เรียวจะเกลียดเขามั้ย เคตะกังวลที่สุด
“เรียวเฮ จะไปไหนครับ??” เคตะถาม ตอนนี้ขับออกมาไกลสมควรแล้วล่ะ
“เคตะ….ขอถามอะไรหน่อยนะ เลิกเป็นมาเฟียจริงๆหรอ”
เคตะพยักหน้า
“เงินนั้นได้มาจากไหน” เรียวเฮถามเสียงเรียบ เย็นชาเหมือนตอนที่เพิ่งเจอกันตอนแรกเลย
“ยืมมาจากลูกพี่ลูกน้องที่รับกิจการมาเฟียต่อจากพ่อน่ะ” เคตะตอบ
“อืม…งั้นหรอ” เรียวเฮเอ่ยเบาๆ ท่ามกลางสายลมที่พัดผ่านไปช้าๆ
“เคตะ…ในฐานะเจ้านายและเออ…คนรักของนาย…เคตะ ฉันจะพยายามไม่สนว่าอดีตจะเป็นยังไง ไม่ว่าจะร้องไห้เท่าไหร่ก็ไม่อาจจะกลับไปแก้ไขอะไรมันได้ สิ่งที่ทำอยู่ตอนนี้เวลานี้เท่านั้นที่เป็นตัวตัดสิน…” เรียวเฮพูดผ่านสายลมเหล่านั้น
เคตะลองใช้ความกล้าถามดูอีกครั้ง
“เรียวเฮ เกลียดผมมั้ย…”
เรียวเฮนิ่งและมองหน้าเคตะซักพักก่อนที่จะส่ายหัว
“ไม่มีเหคุผลอะไรที่ควรจะเกลียดเคตะ”
เรียวเฮยิ้มที่มุมปาก
“ผมเป็นหนี้เคตะด้วยซ้ำ…”
“หนี้…”
“ค่าเล่าเรียนสำหรับคำว่า รัก ยังไงล่ะ” เรียวเฮจอดรถแล้วมองหน้าเคตะชัดๆก่อนที่จะประกบจุมพิตเบาๆที่ริมฝีปากของเคตะนั้น แล้วกลับไปนั่งที่คนขับแต่นั้นกลับเป็นการปลุกอารมณ์เคตะซะงั้น
ริมฝีปากตรงเขาที่ซอกคอขาวนั้น แล้วดูดดื่มกับมัน
ใต้แสงจันทร์ที่ส่องสว่าง และความรักที่สว่างไสว
“เคตะ คุณรู้ทุกอย่างเลยใช่มั้ย.......แล้วยังเข้ามาใกล้เรียวเฮอีก”
“เรียวตะ นาย”
“ใช่ ผมขายเรียวเฮเพื่อเอาเงินมารักษาแม่ แต่พอเรียวเฮหนีไปจากเคตะ เคตะก็ตามมาฆ่าแม่ของพวกเรา หลังจากนั้น10ปีก็เป็นมาเฟียใหญ่ ตอนนั้นชื่อทาจิบานะ เคตะ คงหายไปจากโสดประสาทนายแล้วละมั้งเรียวเฮ
บ่อนนั้นคงรักมากสินะ ว่าจะช่วยซื้อไปซะแล้วนะนั้น........แต่เสียดายที่แกซื้อไปก่อนแล้วเรียวเฮ.........แกทำให้คนสำคัญของฉันตาย ฉันก็จะฆ่าคนสำคัญของแก” เรียวตะเอ่ยที่ข้างหูแล้วเดินออกไปจากห้องของเรียวเฮ
เรียวเฮล้มทั้งยืนเมื่อรู้ว่าอดีตเป็นยังไง
เคตะคนนี้คือ ทาจิบานะ........คือปืศาจคนนั้นนะหรอ
เรียวเฮก้มหน้านิ่ง
เคตะเข้ามาเพื่อปลอบใจแต่มือนั้นก็ถูกปัดออกไป
ตอนนี้เรียวเฮอยากอยู่คนเดียว
ทั้งๆที่จะไปได้ดีแล้ว ทั้งๆที่ใจตรงกับเคตะแล้วแท้ๆ แต่..........
ทั้งๆที่ไม่จำเป็นต้องรู้ก็ดีอยู่หรอกนะ
ถ้าไม่รู้ว่าเคตะเป็นไงก็ดีอยู่หรอก
“เคตะ รู้มาตลอดสินะ.....” เรียวเฮก้มหน้าถาม เคตะพยักหน้าเบาๆเมื่อรู้สึกผิด และพยายามเข้าไปโอบเรียวเฮ
ปึ่ก.........
เรียวเฮซัดหมัดไปที่ท้องเคตะจนจุก
“เคตะ นายเป็นมาเฟียหรอ…” เรียวเฮถามเสียงสั่น
“….เออ…” เคตะนิ่งเงียบ
“นายฆ่าแม่งั้นหรอ!!” เรียวเฮถามเสียงดังยิ่งขึ้น
เคตะเงียบอีก
“นายรู้ทุกอย่างสินะ!! เรื่องแพ้พนันครั้งแรกด้วย นายแกล้งใช่มั้ย!! แกล้งแพ้เพื่อที่จะให้ทุกอย่างเข้าแผนนายใช่มั้ย!!” เรียวเฮตะโกนด้วยอารมณ์เข้าไปอีก
“มันก็ใช่แต่…”
เพี๊ยะ…..!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“นายมัน…คนหลอกลวง!!…จอมปลอม!!!!”
“อยากอยู่คนเดียวตอนนี้ โทษที แล้วก็จานที่ไม่ได้ล้างมา2วันน่ะ ล้างให้ด้วย” เรียวเฮบอกแล้วเดินงอนตุบๆเข้าไปที่ประตูสีฟ้า ห้องนอนของเรียวเฮ
“อึก.........ฮือ..........ๆๆๆๆฮือ” เรียวเฮก้มหน้าร้องไห้ ร้องออกมาเสียงดัง เคตะที่ยืนเอาหลังพิงประตุสีฟ้านั้นรับรู้ถึงความเจ็บปวดของเรียวเฮดี
เรียวเฮร้องไห้ เคตะก็เจ็บปวดไปด้วย หลังแผ่นใหญ่ที่พิงกับประตูนั้นรับรู้ความเจ็บปวดดี
รู้ดี........
คนที่เขารัก........ทำไมต้องเป็นคนที่เขาแค้น.........
ถ้าเคตะดีขนาดนั้น...........ทำไมต้องทำร้ายกันอย่างนี้ด้วย...........
ในหัวเรียวเฮมีแต่คำถาม ซ้ำไปๆมาๆ ใคร ทำไม อะไรกัน เรียวเฮมาสามารถบอกได้ เรียวเฮไปแล้วแม่ต้องตาย ทั้งๆที่เรียวตะน่าจะผิด ทำไมต้องมาทำร้ายจิตใจเขาด้วย ทำไมๆๆๆๆ
“เรียวเฮ กินข้าวเถอะครับ” เสียงเคาะประตูของเคตะ
เคตะเคยเลวขนาดนั้น
เคตะเคยทำร้ายเรียวเฮขนาดนั้น
ตอนนี้เขาจะเชื่อเคตะได้มั้ย
จะเชื่อที่เคตะยังรักเขาอยู่ได้มั้ย
“อือ…” เรียวเฮนั่งลงที่โต๊ะอาหาร วันนี้มีแต่ความเงียบเข้าครอบงำ ทั้งเรียวเฮและเคตะต่างเงียบ คงเพราะฟังเรื่องนั้นมาสินะ เรื่องอดีตบ้าๆนั้น
“เคตะ….คือ….” เรียวเฮค่อยๆเอ่ยปากพูด
“ว้าว อันนี้อร่อยจัง” แต่เคตะตัดบทไป เพราะอะไรกันนะ
“เคตะ นี่!” พอเรียวเฮจะพูดก็ทำเป็นไม่ได้ยิน….เคตะกำลังแกล้งยิ้มและหัวเราะที่โต๊ะอาหารเพื่อให้เรียวเฮสบายใจแต่สายตานั้นดูยังไงก็เศร้าศร้อยอยู่ดี
“เคตะ….เป็นมาฟียหรอ…”
“ฮ่าๆๆ เลิกไปแล้วน่า” เคตะยิ้ม แต่เสียงที่พูดนั้นสั่น เคตะเลิกแล้วจริงๆหรอ
เรียวเฮเงียบคิด ฆาตกรอยู่ตรงหน้าแท้ๆ แต่กลับทำอะไรไม่ได้เลย ไม่ใช่สิ ไม่ใช่ทำไม่ได้ แต่ไม่กล้าทำ เพราะเคตะเป็น….
“เรียวเฮ….” เคตะสังเกตเห็นแววตาที่เศร้าหมองของเรียวเฮ
เรียวเฮรู้แล้วสินะ
เขาทำให้เรียวเฮต้องเจ็บปวด
ทำให้เรียวเฮต้องสูนเสีย
ทำให้เรียวเฮต้องร้องไห้
สมควรแล้วสินะ
คงโดนเกลียดสินะ
ขอร้อง อย่าให้มันเป็นอย่างนั้น…ขอร้อง…..
“นายเบ้….นายบอกว่าจะสอนฉัน ขับรถใช่มั้ย” เรียวเฮเปลี่ยนเรื่องแล้วทำหน้านิ่ง
“อือ….” เคตะมองตาม แล้วจู่ๆเรียวเฮก็ลากเคตะลงไปที่ลานจอดรถแล้วก็เหวี่ยงพ่อกล้ามไปนั่งที่เบาะหน้าแล้วตัวเองก็ขึ้นไปนั่งที่คนขับ
“อะ….อะไรหรอ เรียวเฮ” เคตะถามอย่างงงสุดๆ นี่เรียวเฮนึกยังไงกันแน่ นี่มันจะ3ทุ่มแล้วนะ
คนตัวเล็กจ้องไปที่พวงมาลัย แล้วสตาร์ทรถ เสียงเครื่องยนดังขึนแต่ข้างในรถกลับเงียบสงัด เคตะค่อยๆพูดขึ้น
“มองไปที่ถนน ดูตามเส้นที่พื้นสีขาวน่ะ แล้วก็….นี่เป็นเกียออโต้ แค่ประคองพวงมาลัยก็พอ แล้วค่อยๆเหยียบคันเร่งเบาๆ เท่านี้ก็ขับได้แล้ว” เคตะบอก เรียวเฮพยักหน้าแล้วก็ลองเหยียบคันเร่งดู…ง่ายเหมือนกันแฮะ
“นั้นละ ค่อยๆใจเย็นๆ” รถค่อยเคลื่อนออกไปจากลานจอด ออกไปสุดลูกหูลูกตา เคตะที่นั่งอยู่ข้างๆและคอยสวนเรียวเฮก็ม่ได้เอ่ยถามอะไร เพียงในใจมีแต่คำถามว่า เรียวจะเกลียดเขามั้ย เคตะกังวลที่สุด
“เรียวเฮ จะไปไหนครับ??” เคตะถาม ตอนนี้ขับออกมาไกลสมควรแล้วล่ะ
“เคตะ….ขอถามอะไรหน่อยนะ เลิกเป็นมาเฟียจริงๆหรอ”
เคตะพยักหน้า
“เงินนั้นได้มาจากไหน” เรียวเฮถามเสียงเรียบ เย็นชาเหมือนตอนที่เพิ่งเจอกันตอนแรกเลย
“ยืมมาจากลูกพี่ลูกน้องที่รับกิจการมาเฟียต่อจากพ่อน่ะ” เคตะตอบ
“อืม…งั้นหรอ” เรียวเฮเอ่ยเบาๆ ท่ามกลางสายลมที่พัดผ่านไปช้าๆ
“เคตะ…ในฐานะเจ้านายและเออ…คนรักของนาย…เคตะ ฉันจะพยายามไม่สนว่าอดีตจะเป็นยังไง ไม่ว่าจะร้องไห้เท่าไหร่ก็ไม่อาจจะกลับไปแก้ไขอะไรมันได้ สิ่งที่ทำอยู่ตอนนี้เวลานี้เท่านั้นที่เป็นตัวตัดสิน…” เรียวเฮพูดผ่านสายลมเหล่านั้น
เคตะลองใช้ความกล้าถามดูอีกครั้ง
“เรียวเฮ เกลียดผมมั้ย…”
เรียวเฮนิ่งและมองหน้าเคตะซักพักก่อนที่จะส่ายหัว
“ไม่มีเหคุผลอะไรที่ควรจะเกลียดเคตะ”
เรียวเฮยิ้มที่มุมปาก
“ผมเป็นหนี้เคตะด้วยซ้ำ…”
“หนี้…”
“ค่าเล่าเรียนสำหรับคำว่า รัก ยังไงล่ะ” เรียวเฮจอดรถแล้วมองหน้าเคตะชัดๆก่อนที่จะประกบจุมพิตเบาๆที่ริมฝีปากของเคตะนั้น แล้วกลับไปนั่งที่คนขับแต่นั้นกลับเป็นการปลุกอารมณ์เคตะซะงั้น
ริมฝีปากตรงเขาที่ซอกคอขาวนั้น แล้วดูดดื่มกับมัน
ใต้แสงจันทร์ที่ส่องสว่าง และความรักที่สว่างไสว
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น