[W-inds.:Fic:.]จอมปลอม [Yaoi=KRyo]

ลำดับตอนที่ #8 : จอมปลอม =Chapter7= Love from past

Chap.7

“อือ.....” เรียวเฮตื่นขึ้นที่เตียงขาวอีกครั้ง รอยแผลเต็มตัวเลยทีเดียว เรียวเฮรีบเดินเข้าห้องน้ำโดยที่ไม่ได้มองเลยว่าเคตะตื่นหรือยัง เรียวเฮล้างตัวด้วยน้ำ แต่รอยแผลที่มีอยู่มากทำเอาสะดุ้งและแสบไปทุกส่วน รอยแดงเห็นเป็นทางยาว เข็มขัดหนังที่ฟาดมานั้นเจ็บพอดูเหมือนกัน แต่ไม่เจ็บเท่าเมื่อวานนี้ เรียวเฮลูบไล้ร่างสวยของตัวเองพลางน้ำตาไหลพราก รอยแดงและเลือดที่เหมือนจะไหลอีกครั้ง ราวกับเข็มที่ทิ่มแทงร่างกายไปทั่ว

เรียวเฮใช้น้ำราดไปที่ร่างกายช้าๆเพื่อล้างครบน้ำตาและเลือดแห้งๆ เรียวเฮร้องไห้ปนกับสายน้ำนั้นด้วย

“ต้องอยู่นี่อีกนานเท่าไหร่.....ต้องโดนอย่างเมื่อวานจนถึงตอนไหน......ต้องร้องไห้อีกกี่ครั้งถึงจะพอใจ....” เรียวเฮเอ่ยและทำหน้าเหยเกไปตามมือที่ลูบไปที่ร่างกายตัวเอง.........เจ็บ........

“เรียวเฮ เสร็จรึยัง....” เคตะเอ่ยถาม พร้อมเคาะประตู

“ครับๆ” เรียวเฮตอบ ตอนนี้คงได้แต่ทำตามทาจิบานะคุงสินะ

ทำได้แค่นั้น....

แค่ของเล่น...



เพล้งงงงงง!!!


จานแก้วข้างๆเคตะหลนลงมาแตกละเอียดที่พื้นหลังจากที่เรียวเฮออกมาจากห้องน้ำ

“โอ้ย.....” เคตะสะดุ้งเพราะเศษแก้วตำเข้าไปในนิ้วของเคตะ
เรียวเฮเห็นก็ตกใจ แต่ที่หน้าตกใจกว่านั้นคือน้ำตาของเคตะที่นองอยู่ที่หน้า ที่แท้ก็บอบบางเองน่ะหรอ
คนที่ทุบตี
คนที่ทำให้เรียวเฮร้องไห้ตั้งไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง
ตอนนี้กลับร้องไห้ เพราะเศษแก้วเล็กๆที่บาดมือ

“อยู่นิ่งๆ” เรียวเฮเข้าไปกุมมือเคตะอย่างไม่ได้ตั้งตัว เรียวเฮนึกถึงตอนที่ชอบทำแก้วแตกบ่อยๆ มันบาดมือ และแม่เขาก็มักจะเอาออกให้เสมอ เรียวเฮหันมาทำอย่างนั้นกับเคตะ ทำเหมือนตอนที่แม่เขาเคยทำให้

เรียวเฮใช้มือนึงบีบเศษแก้วออกมา แล้วใช้นิ้วเรียวหยิบมันออก แล้วหาผ้าชุบน้ำมาเช็ดเลือดของเคตะ แล้วอมนิ้วนั้นเพื่อหยุดเลือดแล้วถึงจะใช้ผ้าขาวๆแถวนั้นผูกให้กับเคตะ

เรียวเฮถอนใจแล้วหันมายิ้มน่ารักๆให้เคตะที่น้ำตานองหน้า

เรียวเฮใช้มือหนึ่งปาดน้ำตานั้นให้เคตะแล้วยิ้มให้ เคตะด้วยความอายจึงหลบหน้าแล้วพูดกับเรียวเฮ

“เรียวเฮ วันนี้ฉันไม่อยู่ อยู่บ้านดีๆล่ะ”

“วันนี้ไปไหนครับ....”
เรียวเฮถามหน้านิ่ง

“ไปซื้อของ”

“หรอครับ กลับกี่โมง”

“อีก2ชม.ก็กลับแล้วล่ะ.....ไปนะ”
เคตะพูดแล้วกระชากเข้าไปจูบเรียวเฮแรงๆ จนเรียวเฮตกใจและแทบตั้งตัวไม่ติด เด็กกว่าตั้งปีนึงแท้ๆทำซ่า
แล้วเคตะก็ออกไป ระหว่างนั้นบอร์ดี้การ์ดที่บ้านออกไปแทบหมด
นี่เป็นโอกาสเดียวเท่านั้น

...หนี...


เพล้งงงงงง!!! เสียงแก้วแตกดังอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ไม่ใช่จาน แต่เป็นกระจกใบใหญ่ เรียวเฮทำให้มันแตกแล้วปีนออกไป แล้ววิ่งหนี วิ่งๆๆๆๆๆๆๆ จนออกไปจากบริเวณบ้านเคตะ

เรียวเฮต้องการวิ่งกลับบ้านเหมือนกัน แต่ถ้าเคตะถามถึงเรียวเฮ เรียวตะคงส่งตัวเขากลับไปอีก เรียวเฮเลยหนีออกไปที่ซอกซอยหนึ่ง
เรียวเฮเดินหาอาหารแถวนั้นอย่างอดอยาก
จนหลายวันต่อมา มีคนแก่คนหนึ่งนอนหลับอยู่แถวนั้น เรียวเฮลองเข้าไปพูดคุยกับเขา เขาก็เป็นคนไม่มีบ้านเหมือนกัน เรียวเฮจึงเข้าไปพูดคุย และเขาก็สอนการเล่นไพ่และการพนันต่างๆให้เรียวเฮ พร้อมกับให้เงินที่มีเพียงน้อยนิด เรียวเฮฝึกการเล่นไพ่แล้วลองเข้าไปแข่งในบ่อนใกล้ๆนั้น
เรียวเฮชนะมาโดยตลอด และค่อยๆสะสมเพิ่มเงินนั้นจนร่ำรวยและซื้อห้องเช่าที่ตอนนี้เรียวเฮยังคงอาศัยอยู่....
จนปัจจุบันนี้...

แต่ก่อนหน้านั้น........

.....หลังจากที่เรียวเฮหนีออกไป...


.....รู้มั้ยว่ามีคนเจ็บปวดแค่ไหน

“เรียวเฮกลับมาแล้ว” เคตะเข้ามาพร้อมกับกุหลาบช่อใหญ่เพื่อจะให้เรียวเฮ เพื่อขอบคุณที่เรียวเฮยอมทนอยู่กับเขา แต่แล้วก็ต้องพบกับภาพๆนึง
กระจกแตก และร่องรอยการหนีของเรียวเฮ

เคตะช็อคมาก

คนที่รักของเขาหนีไปแล้ว.......

......หนีไปจากชีวิตเขาแล้วใช่มั้ย.........

วันนั้นเคตะร้องไห้......

......ร้องไห้เพื่อเรียวเฮ.......

......ร้องไห้เพื่อคนรักที่จากไป..........

จะไม่ได้เจออีกแล้วใช่มั้ย......

....จะไม่ได้อยู่กับเรียวเฮแล้วใช่มั้ย...............


.............ความรักครั้งแรกและสุดท้ายของเขา จากไปแล้วใช่มั้ย...........

หลังจากนั้นเคตะก็ลองไปที่บ้านของเรียวเฮ ที่ซอกซอยนั้น

“ผมขายเรียวเฮไปแล้วไงครับ ผมได้เงินมาก็ไม่ได้เอาไปทำอะไรผิดนี่ ผมเอามารักษาแม่แล้วนะครับ คุณทาจิบานะ!!” เรียวตะพยายามอธิบาย “เรียวเฮหนีไปหรอ เขาไม่ได้มาที่นี่ครับ !!ไม่ได้มา”

“บอกมาเรียวเฮอยู่ไหน!!” เคตะยังคงถามซ้ำ ถึงเรียวเฮ

“ไม่อยู่เขาไม่ได้อยู่ที่นี่!!” เรียวตะยังคงตอบคำถามแบบเดิม

“ใครหรอ เรียวตะ......” แม่ของเรียวตะและเรียวเฮพยายามเดินออกมาต้อนรับแขก เคตะแย่งปืนมาจากบอร์ดี้การ์ดคนหนึ่งมาถือไว้ ราวกับว่าจะเล็งไปที่แม่ของเรียวตะ
“เรียวเฮกลับมารึยังเรียวตะ” แม่เขาถามถึงเรียวเฮ เหมือนทุกๆครั้งที่ประตูบ้านเปิดขึ้น เหมือนกับรออยู่ตลอดเวลาว่าลูกเขาจะต้องกลับ...

.....เรียวเฮต้องกลับมา..........

“เรียวเฮ.......อยู่-ไหน” เคตะถามแล้วยิงไปที่ต้นขาของแม่เรียวเฮ



ปังงงงงงงงง!!!!!!!



“แม่!!! พอทีครับ.....เคตะไม่อยู่ เขาไม่อยู่ที่นี่!!!” เรียวตะบอกแล้วเข้าไปพยุงแม่เขา

“ค้นให้หมด ภายใน10วิ ถ้าฉันไม่เจอเรียวเฮ นังนี่ตาย” เคตะตะโกนบอกพักพวก แล้วทุกคนก็ออกหาอย่างชุลมุน

10
“ไม่นะ พอที่เถอครับ”
9
“หา......หาให้เจอ”
8
ปังงงงงงงงง
เคตะยิงไปที่ขาอีกข้างของแม่เรียวตะ
7
“พอที อึก.....ฮือ.....”
6
“เรียวเฮอยู่ไหน”
5
“เรียวตะ แม่เจ็บ.....”
4
“อึก ฮือๆๆๆๆ”
3
“บอกลาโลกซะ ยัยแก่”
2
“ไม่.......!!!!!!!!!!!!!!”
1
ปังงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง


งานศพของแม่เรียวตะจัดขึ้นอย่างเรียบๆ มีแค่ญาติและพระที่ท่องคำสวดราวกับการร้องเพลงที่ดังระงมไปทั่ว
ร่างไร้วิญญาณถูกฝังลงในดิน กลบลงไป เรียวตะต้องไปอยู่กับญาติของพ่อที่ตายไปก่อนแล้ว
ต้องโดนทุบตีทุกวันๆ

เรียวตะเคียดแค้น

ทั้งๆที่เรียวเฮไปแล้ว

ทั้งๆที่ขายไปแล้ว

ทำไมยังต้องกลับมาทำร้ายกันด้วย

แกฆ่าแม่



เรียวเฮ แกฆ่าแม่

หลังจากนั้น10ปีต่อมาเคตะถูกแต่งตั้งให้เป็นมาเฟียรุ่นต่อจากพ่อเขา เคตะต้องเขาไปทำงานทั้งที่อายุน้อยที่สุด(15ปี) ระหว่างที่ทำงาน เคตะยังไม่เลิกตามหาเรียวเฮ ยังคงออกตามหานางฟ้ารักแรกของเขาไปเรื่อยๆ
เคตะเชื่อ.....
เชื่อว่าซักวันเขาจะเจอ........

........เจอ........คำว่ารัก..........อีกครั้ง.....




“เคตะ.............” เรียวเฮหันมองหน้าเคตะ หลังจากที่เรียวตะเล่าทุกอย่างจบ

ม่านเวทีแห่งอดีตปิดลง และละครบทแห่งอนาคตกำลังจะเริ่มขึ้น