คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : จอมปลอม Chapter=2= Get back my soul
Chap3
“แก...ออกไป.....”
“อะไรกันเรียวเฮ.....นี่’พี่’นายไง” เสียงของอีกฝ่ายดังขึ้นหลังจากที่ประตูของห้องเช่าของเรียวเฮเปิดออก
“ออกไป!!!” เรียวเฮปิดประตูกระแทกใส่หน้าคนๆนั้นแต่มือใหญ่ๆของเขาก็ยื่นเข้ามามากกว่าที่จะสามารถพลั่กให้ออกไปได้
“เรียวเฮ ออกไปข้างนอกกันหน่อยสิ”
“ไม่!! แกออกไปเลยนะ!!ไอ้ปิศาจ แกขายฉันไปแล้วนะโว้ย!! ขายฉันไปแล้ว” เรียวเฮพูดและพยายามพลั่กเขาออกไปอย่าสุดแรง
“แหม ยังจำได้หรอ...เรื่องใน’คืนนั้นน่ะ’ เรื่องที่แกต้องไปนอนกับ’เขา’น่ะ.......” คนที่เข้ามาเตือนสติเรียวเฮ ทำให้เขานึกเรื่องที่ไม่อยากนึก
นึกเรื่องที่อยากลืม
นึกเรื่องที่เป็นไปไม่ได้
“แก.....ออกไป!!!” เรียวเฮตะโกนอย่างกรรโชกและพยายามดันคนที่ได้ชื่อว่า’พี่’ออกไป
คนนั้นๆก็ทำท่าจะไม่ยอมแต่เมื่อเห็นเงาที่เดินมาจากหัวมุมบันไดของตึกเช้านี้ก็รู้แล้วว่าควรทำตัวยังไง
“งั้นก็ได้เรียวเฮ พี่กลับก่อนนะ ไว้วันหลังจะมาใหม่”
“ไม่ต้องมาเลย!!” เรียวเฮกระแทกเสียงใส่พอดีกับที่เคตะเข้ามา
“เรียวเฮทำอะไรอยู่ครับ?”
“อ่อ....แขกที่ไม่สมควรจะมาน่ะ ว่าแต่นายอ่ะ..ไปไหนก็ไม่บอกเลย” เรียวเฮพูดพร้อมกับลากเคตะให้เข้ามาในห้องเช่า
“เรียวเฮ ออกไปกันเถอะ....” เคตะที่เท้าเตะเข้ามาในห้องได้ไม่ทันไรก็จะชวนเจ้าของห้องออกไปอีกแล้ว
“ไป......ไปไหนอีกอ่ะ”
“ไปดูรถไง” เคตะบอกแล้วชี้ไปทางหน้าตึกเช่านั้นมีรถวอลโว่คันใหญ่สีดำสนิทจอดไว้อยู่ เรียวเฮไม่คุ้นเลยจริงๆว่ามันมาได้ไง
“เคตะ นี่มันอะไรกัน ของใคร” เรียวเฮพูดอย่างงงๆแต่ก็ยังมัวดึกเคตะให้เข้าไปในห้องเพราะมีเรื่องจะคุยด้วย
“อ่าว....ก็ของเรียวเฮไงครับ” เคตะบอกแล้วก็ยื่นกุญแจรถให้กำมันและวางไว้บนมือเรียวเฮ ก่อนที่จะจับมือนั้นมาหอมซักฟอด
“เอ๋....ข.....ของผม” เรียวเฮอึ้งไปซักพัก คนอย่างเรียวเฮเนี่ยนะจะได้ขับรถ เขาไม่เคยได้ขับรถเลยเพราะเรียวเฮเป็นคนที่ถูกทิ้งมาตั้งนานแล้ว เลยไม่มีเงิน ไม่มีปัญญาซื้อรถ
“ ใช่ครับ ของเรียวเฮ” เคตะบอกแล้วลูบที่ผมเส้นน้อยนั้นเบาๆ ของเรียวเฮ เคตะทำให้เรียวเฮ
“จำไม่ได้หรอ ผมบอกแล้วว่าถ้าผมแพ้ผมจะซื้อให้ไง รถคันสวยก็ต้องคู่กับคนสวยนะ”
“เอ๋...อ....อือ...จะจีบกันรึไงกัน เคตะ” เรียวเฮบอกหน้าแดง
“นี่ผมจีบคุณอยู่นะเรียวเฮ” เคตะพูดแล้วยิ้ม แล้วจู่ๆก็จับมือคนตัวเล็กและลากลงไปที่ชั้นล่างเพื่อไปดูรถคันงามนั้น
“เคตะ จะทำอะไรน่ะ” เรียวเฮถามที่จู่ๆตัวเองก็โดนจับยัดไปที่นั่งคนขับ
“ก็สอนเรียวเฮขับรถไง หรือ….อยากให้สอนอย่างอื่นด้วย” เคตะพูดพร้อมกับขยับตัวเข้ามาใกล้เรียวเฮจนเรียวเฮแทบจะติดกับประตูรถ
“ไม่เอา เค....อ.......คตะ” เรียวเฮครางเบาๆหลังจากที่คนตัวใหญ่ รุกเข้าไซ้ที่ซอกคอขาวของเรียวเฮ
“ชอบมั้ยเรียวเฮ เรียวเฮเคยบอกว่าชอบนะ ชอบให้ผมทำอย่างนี้ไง” เคตะพูด
“อ.....ออกไป....แล้วบอกตอนไหนกันว่าชอบน่ะ....” เรียวเฮเอามือขึ้นมาห้ามเบ้ตัวเองแต่ก็เหมือนจะไม่เป็นผลเพราะมือน้อยๆนั้นถูกรวบให้ไปอยู่ในมือใหญ่ได้ภายในครั้งเดียว
“เอ.....เรียวเฮ จำเมื่อตอน ‘ คืนนั้นน่ะ‘ ไม่ได้เลยหรอ.....”
ปึ่ก.........!!!!
พลั่ก.....กกกก........
“โอ๊ย.....ต่อยมาก็ไม่บอก...” เคตะพูดแล้วเช็ดเลือดที่ไหลซิบๆอยู่ที่มุมปาก โดนซัดซะเต็มแรงจนติดกับประตูรถอีกด้านเลยไงล่ะ
“ร......รู้ได้ยังไง........เรื่องนั้นน่ะ.....เรื่องนั้น.....” เรียวเฮหอบมือสั่นเครือ เพราะเรื่องนั้น เรื่องที่อยากลืม มันกลับแล่นเข้ามาในสมองของเขาอีกแล้ว เจ็บ....ที่หน้าอก
“ร.....เรียวเฮ......ผม.....” เคตะก็พูดไม่ออกเหมือนกันเมื่อเห็นท่าทางของคนตัวเล็กตรงหน้า
เรียวเฮโกรธขึ้นหน้าเลยล่ะ
“.....เ......เคตะ......หยุดพูดนะ.....อย่ามาทำให้เราเป็นอย่างนี้......” เรียวเฮพูดอย่างเย็นชาและกระแทกประตูเดินกลับขึ้นห้องตัวเองทันทีโดยที่ไม่รอเคตะเลย ไม่ถามเลยว่าเคตะรู้มาได้ไง
“เรียว....!! เรียวเฮ......แฮ่กๆๆ เรียวเฮ ผมขอโทษ!! เออ.....” เคตะวิ่งตามมาจนถึงห้องของเรียวเฮ
“อึก......อึก......ฮือ.....ฮือๆๆๆๆๆ” เรียวเฮนั่งซบหน้ากับหัวเข่าและร้องไห้ใหญ่ เคตะได้แต่เข้าไปช้าๆ มือใหญ่นั้นลองแตะที่ตัวสั่นๆของเรียวเฮดู เมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กไม่ได้ต่อต้านเขา ก็เข้าไปโอบกอดเรียวเฮอย่างอ่อนโยน
“เมื่อกี๊....ผมพูดแรงไป ขอโทษนะ....” เคตะบอกแล้วจูบที่หน้าผากเรียวเฮ กดหัวของเรียวเฮเพื่อมาซบอกเขาเป็นที่เช็ดน้ำตา
“ร้องไห้เลยเรียวเฮ ร้องไห้จนพอใจเลยนะ......” เคตะกระซิบเบาๆยิ่งทำให้คนตัวเล็กปล่อยโฮเต็มที่
เรียวเฮทั้งอ่อนแอ
แต่ก็ปิดไว้ด้วยการกระทำอันแข็งแกร่ง
เคตะมองเห็นเรียวเฮทั้ง2ด้าน
เคตะเข้าใจ
เคตะรู้สึก
เคตะชื่นชม
เคตะรัก....
รักเรียวเฮ
“อา........อือ.........ไม่.......อ๊า.......”
“ร้องสิ เรียวเฮ ร้อง.....”
“อึก........ฮึก........อือ........”
“ไอสินค้าอย่างนาย.......ทำตามความต้องการฉันหน่อยสิ....”
“ม่ายยยยยยยยยยยยยย................”
ควับ....!!!
“อ........ฝันหรอเนี่ย.......ไม่นะ” เรียวเฮขยี้ตาตัวเอง2-3ที ตาบวมเพราะร้องไห้หนักเลยสินะ เรียวเฮขยับแขนซ้ายเบาๆซึ่งมันติดเหมือนมีอะไรทับไว้ คนตัวเล็กๆค่อยยันตัวลุกขึ้นมาดู.....อ๋อ....กล้ามเคตะนั้นเอง เคตะอยู่ให้เขาซบจนหลับเลยหรอ คนตัวเล็กขยี้หัวเคตะอย่างหมั่นไส้ทีนึงจนเคตะตื่น
“อ๊ะ.....ร.....เรียวเฮ ไม่เป็นไรแล้วหรอ” เคตะตื่นขึ้นมาพบเรียวเฮยิ้มให้เขาอย่างหมั่นไส้
และเปลี่ยนเป็นสีหน้าเย็นชาในทันที
“ฉันจะไม่ถามว่านายรู้มาได้ไง แต่อย่าพูดเรื่องนั้นกับเราอีก”
“ได้ๆๆๆ แต่เรียวเฮโกรธผมอยู่รึป่าวเนี่ย.....”
“โกรธ!! โกรธมากด้วย!!!” เรียวเฮตะคอก
“ง่า....>< งั้นจะทำไงให้เรียวหายโกรธล่ะคับบบบ” เคตะรีบยกมือไหว้กลัวเรียวเฮจะผีเข้าอีกละมั้ง
“ .......นายรวยใช่มั้ย....เคตะคุง” เรียวเฮทำหน้ายิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ถ้าเคตะรวยขนาดซื้อรถได้ก็คง....
“อะ....อะไร” เคตะเหงื่อตกเพราะเดาไม่ออกเลยว่าเรียวเฮคิดอะไร...
วันต่อมา....
“สวัสดีริวอิจิ...” เรียวเฮเดินเข้ามาในห้องทำงานของริวอิจิอย่างไม่แกรงใจพร้อมกับกระเป๋าใบใหญ่ยักษ์
“ไง ริวคุง วันนี้ผมจะมาทวงวิญญาณตัวเองคืน”
ความคิดเห็น