ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : จอมปลอม Chapter=1= วันแรกของเคตะ
Chap1
“เรียวเฮนี่เดินช้าๆหน่อยสิ” เคตะบ่นไปพลางถือถุงข้าวของรุงรังของเรียวเฮเพราะดันแพ้ในการแข่งขันไปเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้ว(เรียวซังชนะแล้วใช้อำนาจเลยอ่ะ)
“พูดมาก! บอกเองนี่หว่า ว่าแพ้แล้วจะยอมเป็นเบ้ให้น่ะ เอ้าถึงแล้วๆ....นี่ห้องฉันเอง” เรียวเฮทำตัวเป็นเจ้านายทันที แม้จะรู้จักกันได้ไม่กี่นาทีที่แล้ว แต่ก็ทำตัวสนิทสนมกับคนๆนี้ได้เร็วอย่างเหลือเชื่อเลย
เรียวเฮเปิดประตูเข้าไปในห้องเช่าในตึกแถวที่รกโคตๆแล้ววางของไว้ที่ทางเข้าหลังจากนั้นก็เดินเข้ามาแล้วไปนั่งที่โซฟาตัวเดิน ดื่มเหล้าที่อยู่ข้างหน้าอย่างเคยชินโดยที่ไม่สนใจคนที่ตามหลังมาเลยซักนิด
“เรียวเฮ อยู่ที่นี่หรอครับ....”
“อืม....นายเองก็ต้องมาอยู่ด้วย...”
“หา....!! เอางั้นจิงดิ๊” เคตะงงๆ จะให้คนที่รู้จักกันไม่ถึงนาทีเข้ามาอยู่ด้วย
“ทำไม มีแฟน? หรือมีครอบครัวแล้วรึ? แต่ถึงจะตอบว่ามียังๆนายก็ต้องมาอยู่ที่นี่อยู่ดีน่ะแหละ เค-ตะ-คุง” เรียวเฮพูดแล้วกดเปลี่ยนช่องทีวีที่อยู่ตรงหน้าไปเรื่อยๆ เคตะก็ค่อยๆเดินผ่านกองขยะที่อยู่ตรงหน้าประตู แล้วเดินเข้ามาวางของต่างๆที่เรียวเฮใช้ให้ถือมาไว้ข้างๆประตูสีฟ้านั้น ที่ท่าทางจะเป็นประตูห้องนอนของเรียวเฮ
“เรียวเฮ........เออ.......”
“ฉันให้เวลานายถึงพรุ่งนี้ บ่าย3 ย้ายข้าวของซะ......แล้วก็....” เรียวเฮบอกแล้วก็ต้องชะงักเมื่อหน้าของอีกฝ่ายเข้ามาใกล้มากจนแทบแลกลมหายใจกันได้เลย
“แล้วก็......อะไร” เคตะพูดและมองลึกเข้าไปในดวงตาสวยนั้น พรางเอามือใหญ่มาลูบปอยผมของเรียวเฮ
“ละ....แล้วก็ ทำความสะอาดให้เสร็จ ภ.....ภ.....ภายในวันนี้ด้วย” คนตัวเล็กรีบพลั่กเคตะออกไป แล้วหันกลับเดินเข้าห้องประตูสีฟ้านั้น
“หึ......เด็กหนอ เด็ก.....ว่าแต่ เอาให้เสร็จพรุ่งนี้จริงหรอ- -“ เคตะพูดพลางมองไปทั่วห้องนั่งเล่นที่เข้ามานั้นซึ่งเต็มไปด้วย….ขยะ
เคตะพยายามหายงงแล้วลงมือปัดกวาดพื้น เอาขยะไปทิ้ง เช็ดกระจก ล้างจานที่เหมือนกับไม่เคยโดยแฟ็บมา10ปี- -a))
เคตะเหมือนแม่บ้านยังไงอย่างงั้น......เคตะทำมันทุกอย่างเลย- -
“ฮ้าวววววว.............โอย ~โคตง่วงเลย” เรียวเฮยันตัวขึ้นช้าๆและบิดขี้เกียดไปมาอย่างน่ารักเหมือนเด็กตัวเล็กๆ แล้วก็เริ่มรู้สึกว่าท่อนล่างของตัวเองขยับไม่ได้.........ต.......ติด
เรียวเฮเลยเปิดผ้าห่มดู
“เคตะ......~!!! เฮ้ยยยยยยยย มาได้ไงวะ ออกไปนะ”
“งึม......งัมๆๆๆๆ เรียวเฮ อ่าใช้เค้าซะดึกเลยน้า.......นอนกอดหน่อย....ม่ายได้หรออออ” เคตะงัวเงีย
“ไอนี้.......อืม” เรียวเฮขยับตัวเล็กๆเพื่อให้หลุดจากอ้อมกอดนั้นแล้วค่อยๆยันตัวออกมาและเดินไปที่ห้องนั่งเล่น
ประตูสีฟ้าถูดเปิดขึ้นโดยเรียวเฮช้าๆ ภาพข้างหน้าคือข้าวของที่วางเป็นระเบียบเรียบร้อย ทั้งโซฟา ขยะที่ไม่มีเหลือให้เห็น เคะทำให้เขาหมดเลยหรอ....
“เป็นไงบ้างครับ คนสวย” เคตะเข้ามาจากข้างหลังและกระซิบถ่อยคำแสนหวานให้เรียวเฮ
“อ๊ะ.....เออ........ด.....ดีมาก นี่อย่าเข้าใกล้มากได้มั้ย” เรียวเฮพลั่กเคตะออกไปอีกครั้ง แล้วเดินไปที่ครัว เรียวเฮทำกับข้าวเอง ทำเองทุกวันอยู่แล้ว
แต่วันนี้มีพ่อตัวดีทำให้แต่เช้าแฮะ
“เคตะ.....นี่นายทำเองหรอ น่ากินจัง” เรียวเฮบอกแล้วดูอาหารเช้าที่เคตะทำให้กองอยู่บนโต๊ะ
เรียวเฮนั่งลงที่เก้าอี้แล้วกินอาหารเช้า เริ่มจากไส้กรอกข้างหน้า แล้วรู้ตัวว่าเห็นเคตะยืนอยู่ เลยหันไปถามตาแป๋ว
“แล้วเคตะจะกินอะไรล่ะ....”
“กิน......เรียวเฮ..............”
“มะ.....เมื่อกี๊” เรียวเฮได้ยินไม่ชัด แต่แน่ใจว่าประโยคนั้นส่อถึงอะไร
คนตัวใหญ่กดเรียวเฮลงกับพื้นแล้วขึ้นคร่อมร่างกายและแขนทั้ง2เอาไว้เพื่อไม่ให้เรียวเฮขยับได้ เคตะใช้มือข้างนึงปิดปากเรียวเฮที่ไม่มีทางสู้อยู่แล้วนั้น แล้วใช้อีกมือจัดการกับส่วนล่างของตัวเอง
“เรียวเฮ..........เด็กดีซะนะ”
เคตะกำลังปรดตะขอกางเกงอยู่นั้น เสียงอ๊อดประตูที่ช่วยชีวิตเรียวเฮก็ดังขึ้น เรียวเฮจึงใช้โอกาสให้เป็นประโยชน์
กัดเข้าที่มือของเคตะอย่างแรงจนเคตะทนไม่ได้และปล่อยมือจากเรียวเฮ
“ช่วยยยยด้วยยยย........” เรียวเฮร้องลั่นจนผู้มาเยี่ยมต้องรีบพลั่กประตูเข้ามาดูเหตุการณ์
“ระ........เรียวเฮ” เพื่อนเรียวเฮตะโกนลั่น แต่ภาพที่เห็นนั้นปรกติดี เรียวเฮที่นอนเหมือนกับว่าล้มลงไปที่พื้นแค่นั้นและชายตัวสูงที่กำลังล้างจานอยู่อย่างนิ่งๆ
“เรียวเฮเป็นอะไรมั้ย....” เพื่อนเรียวเฮถามอีกครั้งพร้อมกับส่งมืออกไปให้เรียวเฮพยุงตัวลุกขึ้น
“อา.....” เรียวเฮหันไปเห็นสายตาโกรธของเคตะเข้า และโกรธมากด้วย มองมาทางเพื่อนของเขา ”ไม่เป็นไร แค่สะดุดล้มน่ะ” เรียวเฮจับมือนั้นและพยุงตัวขึ้น
“เรียวเฮ......ผม.....เออ.....นั้น...” เพื่อนเรียวเฮตะกุกตะกัก เพราะเห็นเคตะอยู่ในห้อง และเพราะเคตะเป็นคนที่เขาไม่รู้จัก
“อ๋อ......เบ้!!....ของฉันน่ะ” เรียวเฮกระแทกเสียง เน้นคำว่าเบ้อย่างชัดเจน
“เค้าชื่อ ทาจิบานะ เคตะคุง เจอกันที่บ่อนเมื่อคืนน่ะ” เรียวเฮพูดพร้อมกับนั่งลงกินข้าว
“เออ ผมว่าจะมาชวนเรียวเฮไปทานอาหารเย็นนี้ด้วยกันน่ะครับ” อีกฝ่ายเสนอแล้วเสยผมสีน้ำตาลเข้มขึ้น ผมที่ยาวประบ่านั้น
“อา........ได้สิๆ ไม่ได้ออกไปกับริวอิจิคุงตั้งนานแล้ว ที่ไหนล่ะ....มีเรื่องเล่าให้ฟังตั้งเยอะเลย” เรียวเฮยิ้มเล็กๆและจับมือดีใจกับเพื่อน
“ที่โรงแรมแถวนี้แหละ เดี๋ยวผมมารับดีกว่านะ” เพื่อนเค้ายิ้มให้อย่างน่ารัก แล้วหันมาสะดุดตากับอาหารเช้าเข้า
“เรียวเฮทำเองหรอ.......น่ากินจังเลย........ ขอกินด้วยดิ” เพื่อนของเรียวเฮทำท่าเหมือนหิวโซแล้วนั่งลงที่หัวโต๊ะ ตรงข้ามกับเรียวเฮ
“อา.......อือ ได้สิ ค....เคตะ หยิบจานให้ริวอิจิที” เรียวเฮสั่งเบ้คนนั้นอย่างเป็นเจ้านายโดยไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะมองมาอย่างขุ่นเคืองยังไง
เคตะก็หยิบจานจากชั้นวางของเหนืออ่างล้างจานแล้วส่งมันอย่างกระแทกกระทันให้
ตึง....!!
ฝ่ายที่นั่งอยู่มองอย่างสับสน แต่ก็รับมันมาอยู่ดี แล้วลงมือทานอาหารเข้ากับเรียวเฮ โดยมีสายตาของเคตะ คนที่เป็นได้แค่คนรับใช้ที่คอยตามก้นเจ้านาย......เป็นได้แค่นั้น.......
เรียวเฮหัวเราะให้กับเขา
เรียวเฮพูดคุยอย่างเพื่อนสนิทกับเขา
เรียวเฮเอามือปาดข้าวที่ติดมุมแก้มเล็กๆของเขา
เขา คือคนอื่น.........ที่ไม่ใช่........เคตะ........
“บ๊ายบายจ้ะ ริวอิจิ” เรียวเฮกล่าวอำลาแล้วกลับไปนั่งที่โซฟาตัวเดิม เปิดไปทีวีช่องเดิม และชีวิตที่น่าเบื่อเหมือนเดิม
“เรียวเฮ....จะไปด้วยนะ” เคตะพูดเหมือนเด็กดื้อ หลังจากที่แขกคนสำคัญของเรียวเฮกลับไปแล้ว
“ไปไหน.....อ๋อ....ตอนเย็นน่ะหรอ จะไปทำไม อยู่เฝ้าบ้านไปน่ะแหล่ะ” เรียวเฮพูดอย่างเย็นชา ทำไมต้องเย็นชากับเขาตลอดเลยนะ ทำไมถึงยิ้มให้กับคนอื่น แต่กลับเย็นช้ากับเขาตลอดเลยนะ.....เคตะไม่เข้าใจ
“จะ-ไป-ด้วย” เคตะลากเสียงยาวๆ
“ไม่-เอา......ไม่-ห้าย...ป....” ก่อนที่คำสุดท้ายจะออกมา ตอนนี้คนตัวเล็กถูกประชิดด้วยร่างใหญ่ซะแล้ว เรียวเฮพยายามทำสีหน้าให้เป็นปรกติแต่ก็อดตกใจไม่ได้เหมือนกันที่จู่ๆเคตะก็เข้ามาใกล้อย่างงี้
“บอกแล้วไงว่าห้ามเข้ามา....”
“เรียวเฮถ้าไม่ให้ไป จะ-จูบ-เรียว-เฮ-ตรงนี้เลย.....ดีมั้ย”
เคตะพูดแล้วเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้อีก ริมฝีปากสีชมพูและริมฝีปากอันแห้งผากสัมผัสกันเพียงผิวเผินและ....
“ได้ๆๆๆ ไปก็ได้!!!” เรียวเฮตะโกนลั้นก่อนที่ริมฝีปากนั้นจะสอดลิ้นแห้งฝาดนั้นเข้ามา
เคตะหัวเสียเล็กน้อย แล้วทำหน้าเซ็งๆ สงสัยคงอยากจูบคนตัวเล็กมากกว่าที่จะอยากตามไปดินเนอร์ด้วยมากกว่ามั้ง “พูดแต่แรกก็จะได้ไม่เป็นเรื่องแล้ว”
“อา....อืม ไปได้แล้วๆ จะต้องไปทำงานแล้ว ห่างจากนี้ไปคงต้องต่อรถ2เที่ยวล่ะนะ” เรียวเฮบ่นๆแล้วหยิบเสื้อโค๊ตสีขาวขึ้นมาใส่เพราะนี้มันเดือนกุมพาอันแสนหนาวนี่นา
“เรียวเฮจะไปไหน”
“ไปทำงาน ที่บ่อนอีกที่นึง.....อยู่บ้านดีๆล่ะ เย็นๆจะกลับมา” เรียวเฮบอกแล้วเดินไปที่ประตูโดยไม่สนใจคนที่อยู่ด้วยเลย
เย็นชาอีกแล้วนะเรียวเฮ ทำไมต้องเย็นชากับเขาด้วย
แล้วเรื่องอะไรที่เคตะจะอยู่เฉยตามเจ้านายล่ะ
เคตะเริ่มจากค้นข้าวของเล็กๆในห้องประตูสีฟ้า ห้องนอนของเรียวเฮที่ห้ามนักห้ามหนาว่าไม่ให้เข้า
“คนอย่างเรียวเฮ จะเก็บอะไรไว้กันนักกันหนาวะ.......อ๊ะ...นั้น ไดอารี่ด้วยเว้ย มันจะเขียนอะไรบ้างวะวันๆ” เคตะบ่นก็จริงแต่ก็เปิดอ่าน
วันที่XเดือนO
วันนี้ก็เหมือนๆทุกวัน ออกไปทำงานที่เดิมๆหน้าเดิมๆ โลกนี้ช่างน่าเบื่อและไร้สาระ
การมีชีวิตอยู่ช่างไร้สาระ อยู่คนเดียว โดดเดี่ยว ความรู้สึกนี้เรารู้อยู่เต็มอก
วันที่#เดือน%
วันนี้เจอกับเด็กใหม่ รำคาญเหมือนกัน เข้าๆออกอยู่นั้นน่ะแหละ ไอบ้า...!!
วันที่+เดือน-
ได้เบ้กลับบ้านมาตัวนึงล่ะ!!!
เด็กใหม่คนนั้นชื่อทาจิบานะ เคตะ เคตะๆๆๆๆๆคุง หล่อชะมัดเลย จะใช้ทำงานซะให้เข็ด ฮ่าๆๆ
ตั้งแต่จำความได้ก็ต้องสู้ชีวิตมาตลอด คนเดียวตลอด แต่...ในที่สุดเราก็ได้รู้จักคำว่าเพื่อนแล้ว เพื่อนคนแรกซะด้วย ต้องเป็นเพื่อนกันตลอดไปได้แน่ๆเลย น่ารักจิงๆ เคต้าคุง
“พ....เพื่อน......เพื่อนคนแรก...ของเรียวเฮ” เคตะอ่านไปจนสะดุดกับประโยคสุดท้าย คำที่เขาไม่เคยได้ยินจากปากเรียวเฮ
แต่นั้นเป็นสิ่งที่ยืนยันว่า
’เป็นเพื่อนกัน ได้ตลอดไปแน่ๆเลย’
เขาจะได้อยู่ข้างๆคนๆนี้ได้ตลอดไปสินะ
เขามีสิทธิสินะ.....สิทธิที่จะได้อยู่ข้างคนที่เขารักตลอดไปน่ะ
ติ๋ง........น้ำใสนั้นหยดลงบนหนังสือไดอารี่ของเรียวเฮ จนทำเอาตัวหลังสือเรือนลางได้เลย
แต่แล้วความคิดนั้นก็หยุดลง...
คนที่เรียวเฮรู้จักล่ะ ที่ชื่อ....อะไร ริวๆเนี่ยล่ะ...
เขาคืออะไร คำว่า รัก ของเรียวเฮหรอ...ถ้านั้นคือคำว่ารักของเรียวเฮ เขาคงเป็นได้แค่คำว่าเพื่อนงั้นหรอ...
เคตะคิดอย่าสับสน และเจ็บปวดไปในใจ สำหรับเขาคืออะไร....เขาเป็นอะไรสำหรับเรียวเฮกันแน่....
เพื่อน...แค่นั้นหรอ
“เคตะ....ตื่นเถอะ นี่เคตะ...!” เรียวเฮเขย่าร่างใหญ่ให้ตื่นจากนิทรา เคตะค่อยลืมตาช้าๆด้วยความล้าแล้วปัดผมบางๆของตัวเองให้เข้าที่เพื่อมองหน้าเรียวเฮให้ชัด
“ข้อที่1ห้ามเข้าใกล้ฉัน....ข้อที่2ห้ามเข้ามาในห้องนี้อีก...เข้าใจมั้ย คุณลูกหมา” เรียวเฮบ่นพร้อมกับหยิบหนังสือจากมือเคตะเก็บให้เข้าที่ หนังสือไดอารี่ของเขาเอง
“อ่าว เผลอหลับไปหรอ....”
“เมื่อคืนนี้ทำงานบ้านให้ซะดึกจริงๆด้วย แต่ก็....”
“....”
“.....ขอบคุณนะ........”
“อือ.......ไม่เป็นไรน่า เรียวเฮบอกว่าให้ทำก็จะทำ ถ้าเรียวเฮต้องการละก็” เคตะเกาหัวแก้เขิน
“เออ....เรียวเฮ ผมเป็นอะไรสำหรับ....เรียวเฮกันแน่....”
“เรียวเฮนี่เดินช้าๆหน่อยสิ” เคตะบ่นไปพลางถือถุงข้าวของรุงรังของเรียวเฮเพราะดันแพ้ในการแข่งขันไปเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้ว(เรียวซังชนะแล้วใช้อำนาจเลยอ่ะ)
“พูดมาก! บอกเองนี่หว่า ว่าแพ้แล้วจะยอมเป็นเบ้ให้น่ะ เอ้าถึงแล้วๆ....นี่ห้องฉันเอง” เรียวเฮทำตัวเป็นเจ้านายทันที แม้จะรู้จักกันได้ไม่กี่นาทีที่แล้ว แต่ก็ทำตัวสนิทสนมกับคนๆนี้ได้เร็วอย่างเหลือเชื่อเลย
เรียวเฮเปิดประตูเข้าไปในห้องเช่าในตึกแถวที่รกโคตๆแล้ววางของไว้ที่ทางเข้าหลังจากนั้นก็เดินเข้ามาแล้วไปนั่งที่โซฟาตัวเดิน ดื่มเหล้าที่อยู่ข้างหน้าอย่างเคยชินโดยที่ไม่สนใจคนที่ตามหลังมาเลยซักนิด
“เรียวเฮ อยู่ที่นี่หรอครับ....”
“อืม....นายเองก็ต้องมาอยู่ด้วย...”
“หา....!! เอางั้นจิงดิ๊” เคตะงงๆ จะให้คนที่รู้จักกันไม่ถึงนาทีเข้ามาอยู่ด้วย
“ทำไม มีแฟน? หรือมีครอบครัวแล้วรึ? แต่ถึงจะตอบว่ามียังๆนายก็ต้องมาอยู่ที่นี่อยู่ดีน่ะแหละ เค-ตะ-คุง” เรียวเฮพูดแล้วกดเปลี่ยนช่องทีวีที่อยู่ตรงหน้าไปเรื่อยๆ เคตะก็ค่อยๆเดินผ่านกองขยะที่อยู่ตรงหน้าประตู แล้วเดินเข้ามาวางของต่างๆที่เรียวเฮใช้ให้ถือมาไว้ข้างๆประตูสีฟ้านั้น ที่ท่าทางจะเป็นประตูห้องนอนของเรียวเฮ
“เรียวเฮ........เออ.......”
“ฉันให้เวลานายถึงพรุ่งนี้ บ่าย3 ย้ายข้าวของซะ......แล้วก็....” เรียวเฮบอกแล้วก็ต้องชะงักเมื่อหน้าของอีกฝ่ายเข้ามาใกล้มากจนแทบแลกลมหายใจกันได้เลย
“แล้วก็......อะไร” เคตะพูดและมองลึกเข้าไปในดวงตาสวยนั้น พรางเอามือใหญ่มาลูบปอยผมของเรียวเฮ
“ละ....แล้วก็ ทำความสะอาดให้เสร็จ ภ.....ภ.....ภายในวันนี้ด้วย” คนตัวเล็กรีบพลั่กเคตะออกไป แล้วหันกลับเดินเข้าห้องประตูสีฟ้านั้น
“หึ......เด็กหนอ เด็ก.....ว่าแต่ เอาให้เสร็จพรุ่งนี้จริงหรอ- -“ เคตะพูดพลางมองไปทั่วห้องนั่งเล่นที่เข้ามานั้นซึ่งเต็มไปด้วย….ขยะ
เคตะพยายามหายงงแล้วลงมือปัดกวาดพื้น เอาขยะไปทิ้ง เช็ดกระจก ล้างจานที่เหมือนกับไม่เคยโดยแฟ็บมา10ปี- -a))
เคตะเหมือนแม่บ้านยังไงอย่างงั้น......เคตะทำมันทุกอย่างเลย- -
“ฮ้าวววววว.............โอย ~โคตง่วงเลย” เรียวเฮยันตัวขึ้นช้าๆและบิดขี้เกียดไปมาอย่างน่ารักเหมือนเด็กตัวเล็กๆ แล้วก็เริ่มรู้สึกว่าท่อนล่างของตัวเองขยับไม่ได้.........ต.......ติด
เรียวเฮเลยเปิดผ้าห่มดู
“เคตะ......~!!! เฮ้ยยยยยยยย มาได้ไงวะ ออกไปนะ”
“งึม......งัมๆๆๆๆ เรียวเฮ อ่าใช้เค้าซะดึกเลยน้า.......นอนกอดหน่อย....ม่ายได้หรออออ” เคตะงัวเงีย
“ไอนี้.......อืม” เรียวเฮขยับตัวเล็กๆเพื่อให้หลุดจากอ้อมกอดนั้นแล้วค่อยๆยันตัวออกมาและเดินไปที่ห้องนั่งเล่น
ประตูสีฟ้าถูดเปิดขึ้นโดยเรียวเฮช้าๆ ภาพข้างหน้าคือข้าวของที่วางเป็นระเบียบเรียบร้อย ทั้งโซฟา ขยะที่ไม่มีเหลือให้เห็น เคะทำให้เขาหมดเลยหรอ....
“เป็นไงบ้างครับ คนสวย” เคตะเข้ามาจากข้างหลังและกระซิบถ่อยคำแสนหวานให้เรียวเฮ
“อ๊ะ.....เออ........ด.....ดีมาก นี่อย่าเข้าใกล้มากได้มั้ย” เรียวเฮพลั่กเคตะออกไปอีกครั้ง แล้วเดินไปที่ครัว เรียวเฮทำกับข้าวเอง ทำเองทุกวันอยู่แล้ว
แต่วันนี้มีพ่อตัวดีทำให้แต่เช้าแฮะ
“เคตะ.....นี่นายทำเองหรอ น่ากินจัง” เรียวเฮบอกแล้วดูอาหารเช้าที่เคตะทำให้กองอยู่บนโต๊ะ
เรียวเฮนั่งลงที่เก้าอี้แล้วกินอาหารเช้า เริ่มจากไส้กรอกข้างหน้า แล้วรู้ตัวว่าเห็นเคตะยืนอยู่ เลยหันไปถามตาแป๋ว
“แล้วเคตะจะกินอะไรล่ะ....”
“กิน......เรียวเฮ..............”
“มะ.....เมื่อกี๊” เรียวเฮได้ยินไม่ชัด แต่แน่ใจว่าประโยคนั้นส่อถึงอะไร
คนตัวใหญ่กดเรียวเฮลงกับพื้นแล้วขึ้นคร่อมร่างกายและแขนทั้ง2เอาไว้เพื่อไม่ให้เรียวเฮขยับได้ เคตะใช้มือข้างนึงปิดปากเรียวเฮที่ไม่มีทางสู้อยู่แล้วนั้น แล้วใช้อีกมือจัดการกับส่วนล่างของตัวเอง
“เรียวเฮ..........เด็กดีซะนะ”
เคตะกำลังปรดตะขอกางเกงอยู่นั้น เสียงอ๊อดประตูที่ช่วยชีวิตเรียวเฮก็ดังขึ้น เรียวเฮจึงใช้โอกาสให้เป็นประโยชน์
กัดเข้าที่มือของเคตะอย่างแรงจนเคตะทนไม่ได้และปล่อยมือจากเรียวเฮ
“ช่วยยยยด้วยยยย........” เรียวเฮร้องลั่นจนผู้มาเยี่ยมต้องรีบพลั่กประตูเข้ามาดูเหตุการณ์
“ระ........เรียวเฮ” เพื่อนเรียวเฮตะโกนลั่น แต่ภาพที่เห็นนั้นปรกติดี เรียวเฮที่นอนเหมือนกับว่าล้มลงไปที่พื้นแค่นั้นและชายตัวสูงที่กำลังล้างจานอยู่อย่างนิ่งๆ
“เรียวเฮเป็นอะไรมั้ย....” เพื่อนเรียวเฮถามอีกครั้งพร้อมกับส่งมืออกไปให้เรียวเฮพยุงตัวลุกขึ้น
“อา.....” เรียวเฮหันไปเห็นสายตาโกรธของเคตะเข้า และโกรธมากด้วย มองมาทางเพื่อนของเขา ”ไม่เป็นไร แค่สะดุดล้มน่ะ” เรียวเฮจับมือนั้นและพยุงตัวขึ้น
“เรียวเฮ......ผม.....เออ.....นั้น...” เพื่อนเรียวเฮตะกุกตะกัก เพราะเห็นเคตะอยู่ในห้อง และเพราะเคตะเป็นคนที่เขาไม่รู้จัก
“อ๋อ......เบ้!!....ของฉันน่ะ” เรียวเฮกระแทกเสียง เน้นคำว่าเบ้อย่างชัดเจน
“เค้าชื่อ ทาจิบานะ เคตะคุง เจอกันที่บ่อนเมื่อคืนน่ะ” เรียวเฮพูดพร้อมกับนั่งลงกินข้าว
“เออ ผมว่าจะมาชวนเรียวเฮไปทานอาหารเย็นนี้ด้วยกันน่ะครับ” อีกฝ่ายเสนอแล้วเสยผมสีน้ำตาลเข้มขึ้น ผมที่ยาวประบ่านั้น
“อา........ได้สิๆ ไม่ได้ออกไปกับริวอิจิคุงตั้งนานแล้ว ที่ไหนล่ะ....มีเรื่องเล่าให้ฟังตั้งเยอะเลย” เรียวเฮยิ้มเล็กๆและจับมือดีใจกับเพื่อน
“ที่โรงแรมแถวนี้แหละ เดี๋ยวผมมารับดีกว่านะ” เพื่อนเค้ายิ้มให้อย่างน่ารัก แล้วหันมาสะดุดตากับอาหารเช้าเข้า
“เรียวเฮทำเองหรอ.......น่ากินจังเลย........ ขอกินด้วยดิ” เพื่อนของเรียวเฮทำท่าเหมือนหิวโซแล้วนั่งลงที่หัวโต๊ะ ตรงข้ามกับเรียวเฮ
“อา.......อือ ได้สิ ค....เคตะ หยิบจานให้ริวอิจิที” เรียวเฮสั่งเบ้คนนั้นอย่างเป็นเจ้านายโดยไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะมองมาอย่างขุ่นเคืองยังไง
เคตะก็หยิบจานจากชั้นวางของเหนืออ่างล้างจานแล้วส่งมันอย่างกระแทกกระทันให้
ตึง....!!
ฝ่ายที่นั่งอยู่มองอย่างสับสน แต่ก็รับมันมาอยู่ดี แล้วลงมือทานอาหารเข้ากับเรียวเฮ โดยมีสายตาของเคตะ คนที่เป็นได้แค่คนรับใช้ที่คอยตามก้นเจ้านาย......เป็นได้แค่นั้น.......
เรียวเฮหัวเราะให้กับเขา
เรียวเฮพูดคุยอย่างเพื่อนสนิทกับเขา
เรียวเฮเอามือปาดข้าวที่ติดมุมแก้มเล็กๆของเขา
เขา คือคนอื่น.........ที่ไม่ใช่........เคตะ........
“บ๊ายบายจ้ะ ริวอิจิ” เรียวเฮกล่าวอำลาแล้วกลับไปนั่งที่โซฟาตัวเดิม เปิดไปทีวีช่องเดิม และชีวิตที่น่าเบื่อเหมือนเดิม
“เรียวเฮ....จะไปด้วยนะ” เคตะพูดเหมือนเด็กดื้อ หลังจากที่แขกคนสำคัญของเรียวเฮกลับไปแล้ว
“ไปไหน.....อ๋อ....ตอนเย็นน่ะหรอ จะไปทำไม อยู่เฝ้าบ้านไปน่ะแหล่ะ” เรียวเฮพูดอย่างเย็นชา ทำไมต้องเย็นชากับเขาตลอดเลยนะ ทำไมถึงยิ้มให้กับคนอื่น แต่กลับเย็นช้ากับเขาตลอดเลยนะ.....เคตะไม่เข้าใจ
“จะ-ไป-ด้วย” เคตะลากเสียงยาวๆ
“ไม่-เอา......ไม่-ห้าย...ป....” ก่อนที่คำสุดท้ายจะออกมา ตอนนี้คนตัวเล็กถูกประชิดด้วยร่างใหญ่ซะแล้ว เรียวเฮพยายามทำสีหน้าให้เป็นปรกติแต่ก็อดตกใจไม่ได้เหมือนกันที่จู่ๆเคตะก็เข้ามาใกล้อย่างงี้
“บอกแล้วไงว่าห้ามเข้ามา....”
“เรียวเฮถ้าไม่ให้ไป จะ-จูบ-เรียว-เฮ-ตรงนี้เลย.....ดีมั้ย”
เคตะพูดแล้วเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้อีก ริมฝีปากสีชมพูและริมฝีปากอันแห้งผากสัมผัสกันเพียงผิวเผินและ....
“ได้ๆๆๆ ไปก็ได้!!!” เรียวเฮตะโกนลั้นก่อนที่ริมฝีปากนั้นจะสอดลิ้นแห้งฝาดนั้นเข้ามา
เคตะหัวเสียเล็กน้อย แล้วทำหน้าเซ็งๆ สงสัยคงอยากจูบคนตัวเล็กมากกว่าที่จะอยากตามไปดินเนอร์ด้วยมากกว่ามั้ง “พูดแต่แรกก็จะได้ไม่เป็นเรื่องแล้ว”
“อา....อืม ไปได้แล้วๆ จะต้องไปทำงานแล้ว ห่างจากนี้ไปคงต้องต่อรถ2เที่ยวล่ะนะ” เรียวเฮบ่นๆแล้วหยิบเสื้อโค๊ตสีขาวขึ้นมาใส่เพราะนี้มันเดือนกุมพาอันแสนหนาวนี่นา
“เรียวเฮจะไปไหน”
“ไปทำงาน ที่บ่อนอีกที่นึง.....อยู่บ้านดีๆล่ะ เย็นๆจะกลับมา” เรียวเฮบอกแล้วเดินไปที่ประตูโดยไม่สนใจคนที่อยู่ด้วยเลย
เย็นชาอีกแล้วนะเรียวเฮ ทำไมต้องเย็นชากับเขาด้วย
แล้วเรื่องอะไรที่เคตะจะอยู่เฉยตามเจ้านายล่ะ
เคตะเริ่มจากค้นข้าวของเล็กๆในห้องประตูสีฟ้า ห้องนอนของเรียวเฮที่ห้ามนักห้ามหนาว่าไม่ให้เข้า
“คนอย่างเรียวเฮ จะเก็บอะไรไว้กันนักกันหนาวะ.......อ๊ะ...นั้น ไดอารี่ด้วยเว้ย มันจะเขียนอะไรบ้างวะวันๆ” เคตะบ่นก็จริงแต่ก็เปิดอ่าน
วันที่XเดือนO
วันนี้ก็เหมือนๆทุกวัน ออกไปทำงานที่เดิมๆหน้าเดิมๆ โลกนี้ช่างน่าเบื่อและไร้สาระ
การมีชีวิตอยู่ช่างไร้สาระ อยู่คนเดียว โดดเดี่ยว ความรู้สึกนี้เรารู้อยู่เต็มอก
วันที่#เดือน%
วันนี้เจอกับเด็กใหม่ รำคาญเหมือนกัน เข้าๆออกอยู่นั้นน่ะแหละ ไอบ้า...!!
วันที่+เดือน-
ได้เบ้กลับบ้านมาตัวนึงล่ะ!!!
เด็กใหม่คนนั้นชื่อทาจิบานะ เคตะ เคตะๆๆๆๆๆคุง หล่อชะมัดเลย จะใช้ทำงานซะให้เข็ด ฮ่าๆๆ
ตั้งแต่จำความได้ก็ต้องสู้ชีวิตมาตลอด คนเดียวตลอด แต่...ในที่สุดเราก็ได้รู้จักคำว่าเพื่อนแล้ว เพื่อนคนแรกซะด้วย ต้องเป็นเพื่อนกันตลอดไปได้แน่ๆเลย น่ารักจิงๆ เคต้าคุง
“พ....เพื่อน......เพื่อนคนแรก...ของเรียวเฮ” เคตะอ่านไปจนสะดุดกับประโยคสุดท้าย คำที่เขาไม่เคยได้ยินจากปากเรียวเฮ
แต่นั้นเป็นสิ่งที่ยืนยันว่า
’เป็นเพื่อนกัน ได้ตลอดไปแน่ๆเลย’
เขาจะได้อยู่ข้างๆคนๆนี้ได้ตลอดไปสินะ
เขามีสิทธิสินะ.....สิทธิที่จะได้อยู่ข้างคนที่เขารักตลอดไปน่ะ
ติ๋ง........น้ำใสนั้นหยดลงบนหนังสือไดอารี่ของเรียวเฮ จนทำเอาตัวหลังสือเรือนลางได้เลย
แต่แล้วความคิดนั้นก็หยุดลง...
คนที่เรียวเฮรู้จักล่ะ ที่ชื่อ....อะไร ริวๆเนี่ยล่ะ...
เขาคืออะไร คำว่า รัก ของเรียวเฮหรอ...ถ้านั้นคือคำว่ารักของเรียวเฮ เขาคงเป็นได้แค่คำว่าเพื่อนงั้นหรอ...
เคตะคิดอย่าสับสน และเจ็บปวดไปในใจ สำหรับเขาคืออะไร....เขาเป็นอะไรสำหรับเรียวเฮกันแน่....
เพื่อน...แค่นั้นหรอ
“เคตะ....ตื่นเถอะ นี่เคตะ...!” เรียวเฮเขย่าร่างใหญ่ให้ตื่นจากนิทรา เคตะค่อยลืมตาช้าๆด้วยความล้าแล้วปัดผมบางๆของตัวเองให้เข้าที่เพื่อมองหน้าเรียวเฮให้ชัด
“ข้อที่1ห้ามเข้าใกล้ฉัน....ข้อที่2ห้ามเข้ามาในห้องนี้อีก...เข้าใจมั้ย คุณลูกหมา” เรียวเฮบ่นพร้อมกับหยิบหนังสือจากมือเคตะเก็บให้เข้าที่ หนังสือไดอารี่ของเขาเอง
“อ่าว เผลอหลับไปหรอ....”
“เมื่อคืนนี้ทำงานบ้านให้ซะดึกจริงๆด้วย แต่ก็....”
“....”
“.....ขอบคุณนะ........”
“อือ.......ไม่เป็นไรน่า เรียวเฮบอกว่าให้ทำก็จะทำ ถ้าเรียวเฮต้องการละก็” เคตะเกาหัวแก้เขิน
“เออ....เรียวเฮ ผมเป็นอะไรสำหรับ....เรียวเฮกันแน่....”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น