คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : !!Lovely Forgetting!! Chap.2
[Fic]…Lovely Forgetting… Chap.2 <I will…….>
By CarYmono
“ฉันจะทำยังไงดี…ดงแฮจำอะไรไม่ได้เลย….” เสียงสั่นกรอกลงไปในโทรศัพ
“แน่ใจหรอ…นั้นมันแผลนะ เดี๋ยวก็หาย นายเถอะคิบอม…ทำใจดีๆไว้”
“ถ้าวันนั้นมันไม่เกิดขึ้นล่ะ…เรียววุค”
“เฮ้อ…นั้นก็เรื่องส่วนอนาคต ตอนนี้ที่นายทำได้คือแค่นี้ไม่ใช่หรอ?”
“แต่….แต่….อึ่ก…”
“ทำใจดีๆไว้นะ เดี๋ยวฉันจะหาหมอดีๆให้ซักคน นายไม่ต้องห่วง เออ…แต่ว่าฉันอยากให้นายลองอย่างนึงน่ะ”
“หืม….?!?”
“นาย…มีอะไรกับดงแฮดูสิ”
“เขาไม่ยอม…แม้แต่จูบ เขายังไม่ให้ฉันทำจนจบเลย”
“น่า~~~ลองดูๆๆๆ” เสียงอีกฝ่ายที่แฝงไปด้วยความหื่น
“ไอ้บ้า!! ทะลึ่งจริง!! วางแล้วนะ!!”
ตึ่ง!!
เสียงกระแทกสายดังขึ้น อีกฝ่ายก็ได้หัวเราะในคอ
แต่คิบอมไม่ได้หัวเราะด้วยเลย
“ไม่ได้ช่วยอะไรเล๊ย!!”
“อะไรหรอ คิบอม…” ดงแฮเกาะแขนและเอียงคอถามน่ารักอย่างไร้เดียงสา
“อ๊ะ! ดงแฮ เมื่อวานนี้ขอบคุณนะ…ดีที่ได้นาย ไม่งั้นไข้ฉันกินแน่” คิบอมยิ้มพูดอย่างเคย แต่ลืมไปว่า…
“อา…เมื่อวาน…เมื่อวานนายกลับบ้าน แล้วก็…” สีหน้านั้นเศร้าลงทันที ดงแฮเลยเปลี่ยนเรื่องคุย
“นี่ๆ…เมื่อวานบอลคู่นี่นน่ะ มันส์มากเลยนะ~~นายได้ดูมั้ย คิบอม” ดงแฮเขย่าแขนของคิบอม
“เมื่อวาน….เมื่อวานไม่มีบอลนะ…”
“ไม่มีได้ไง…เมื่อวานแม็ตที่3ไง สนุกเนอะ…” ดงแฮยิ้มร่าเริง
“บ้า..เมื่อวานนี้ฉันเพิ่งจะ…..เดี๋ยวนะ…!” คิบอมเริ่มสะกิดใจอีกครั้ง แต่กว่าจะเอ่ยปากถามต่อดงแฮก็ถูกเยซองเรียกไปที่โต๊ะอื่นแล้ว
“อะไรหรอ เยซอง”
“นายคุยอะไรกันน่ะ” เยซองเอานิ้วจิ้มจมูกของดงแฮ จนอีกฝ่ายหน้าเบ้ไป
“เอ๋…อะไรหรอ ฉันคุยอะไร?” ดงแฮความจำสั้นอีกแล้ว- -‘’ นายน่าจะไปแข่งกับปลาทองนะ
“อ้าว ก็นายกับคิบอม….อ๊ะ! …ไม่มีอะไรหรอก ลืมไปๆ” เยซองนึกได้ว่าดงแฮเป็นโรคความจำสั้นอยู่
v
v
v
v
v
“ฉันนึกออกแล้ว!! ถ้านายบอกรักดงแฮจนเขาประทับใจไม่รู้ลืมละก็ มันอาจจะจำได้ก็ได้นะ…!!”
“คิดว่างั้นหรอ….อึ่ม….งั้นก็…เอาดิ๊!!”
v
v
v
v
v
“ดงแฮ~~I love U น้า~~~!!!!” ดอกไม้ที่เรียงเป็นรูปหัวใจที่สนามโรงเรียนและตะโกนดังลั่นจนเพื่อนทั้งอาคารต้องหันมามองตาม
“ไอบ้า~~~” ดงแฮที่ชะโงกหน้ามามองก็หน้าแดงสุดๆไปแล้ว
“เฮ้ย~~คิบอมรักด็องหรอเนี่ย ไม่น่าเชื่อ~~ชิงบอกรักก่อนซิวอนก่ะฮีชอลอีกแน่ะ~~ฮิ้ว~~”
“ใจกล้าโค๊ตเลยวะ คิบ๊อมมม~~”
“กร้ากกกก~~นายแน่มากเพื่อน อีกคนหน้าแดงรึยัง?? ฮ่าๆๆ”
เสียงเพื่อนๆต่างกิ้วก้าวกันยกใหญ่
“ดง…ดงแฮ…” เยซองรีบเข้ามาดูดงแฮ
แต่กว่าจะ/ได้ถามอะไรต่อ
“หืม…? คิบอมเค้าทำอะไรของเขาหรอ” ดงแฮหน้าเหลอหลาทันที เยซองก้มลงดูนาฬิกาข้อมือตัวเองและพบว่า…
“บ่าย2โมงพอดี…ลืมอีกแล้วสินะ” เยซองหันไปตะโกนที่หน้าต่าง
“คิบอม!!!ดงแฮจำไม่ได้แล้ว~~!!!”
“อ๊ะ! ดงแฮ ได้ยินมั้ย~~!!! ดงแฮ๊!!!ฉัน….” กว่าคิบอมจะพูดต่อ อาจารย์ตัวดีก็มาไล่ทันที
“ไอคิบอม!!!นี่มันเวลาเรียน!! ไปเข้าห้องซะ…!!”
“โด่~~อ.ซิวอน~~แป็บเดียวเอง~~อุส่าทำ”
“ไม่ต้องเลย!! เสียเวลาชาวบ้านเค้า…ไป!!” ซิวอนเข้ามาแข่กหัวของคิบอม และไล่ให้เก็บข้าวของ
คิบอมซึ้งไม่กล้าเถียงอาจารย์จึงทำตามแต่โดยดี
“ชิ….” คิบอมถอยทัพไปแต่โดยดี
v
v
v
v
v
“เป็นไงบ้างวะเพื่อน” เรียววุคเดินเขามาตบบ่าเพื่อนที่ห้องเรียน
“อายแทบจะทรุดแผ่นดินหนีน่ะสิวะ!!จารย์วอนไม่น่าเลย~~” คิบอมหน้าแดงไม่หยุด และก้มหน้าตลอด
“อ่าว โดนจารย์วอนขัดขวางงั้นหรอ…แย่จริงแฮะ” เรียววุคหัวเราะลำคอ
“อืม ไม่สบอารมเลยจริงๆ นี่จะครบชม.นึงอีกแล้ว คงจะลืมกันอีกล่ะ…” คิบอมมองดูนาฬิกา และรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น
“ที่จอดรถจักรยาน…นายมารอที่นี่ทำไมวะ” เรียววุคมองดูเหล่านักเรียนที่กลับบ้าน ผ่านไปคนแล้วคนเล่า
“เพราะว่า…ที่นี่ ดงแฮ จะออกจากร.ร.ตรงนี้ทุกวัน ต่อให้จำไม่ได้…เขาก็จะมาที่นี่อยู่แล้วล่ะ ฉันมั่นใจ” คิบอมยิ้มอยู่คนเดียวและมองดูเหล่าเพื่อนร่วมโรงเรียนที่กลับบ้านไปคนแล้วคนเล่า
“เฮ้…คิบอม มานอนอะไรตรงนี้” ดงแฮสะกิดคิบอมที่หลับชันเข่าอยู่
“อ๊ะ!เลิกแล้วหรอ เย็นจัง” คิบอมขยี้ตาเมื่อเห็นดงแฮยืนอยู่ตรงหน้า
“ก็วันนี้….เอ…เออ วันนี้ทำอะไรนะ….” ดงแฮพูดต่อไม่ได้เลยทีเดียวเลยว่าจะทำอะไร
ดงแฮยังคงอ้ำๆอึงๆอยู่ แต่คิบอมก็มองเห็นกระเป๋าเสื้อกีฬาในมือก็พอดูออก
“อืม ไม่เป็นไร ฉันพอรู้แล้วล่ะ” คิบอมยิ้มน่ารัก ดงแฮกลับหน้าแดงซะเองนั้นสิ
“หรอ…งะ…งั้นกลับด้วยกันมั้ย” ดงแฮหน้าแดงไม่หยุดและทำตัวไม่ถูก สุดท้ายคนที่เดินด้วยก็หยุดไม่อยู่……
“หมั่นเขี้ยวคนน่ารัก~~!!” คิบอมหอมแก้มดงแฮซะฟอดใหญ่ จนเจ้าตัวแทบจะทรุดล้มลงไปเลย
“อ๊ะ!คะ..คิบอม” ดงแฮลูบไปบนแก้มใสบางที่ถูกเจ้าหมาป่าตรงหน้าขโมยไปเมื่อกี๊
“ฮ่าๆ…หน้าแดงใหญ่แล้วนะ” คิบอมยิ้มร่าเริ่งและหัวเราะไปทั่ว
“รักนายนะ~~” คิบอมขยี้หัวของดงแฮราวกับเอ็นดู
“นี่~ยุ่งหมดแล้ว!” ดงแฮพยายามปัดมือใหญ่นั้น
“แล้วพรุ่งนี้นายจะจำได้มั้ยน้า~~ว่านายคยรักฉันเนี่ย~~”
“คิบอม….เออ…”
“ไม่ต้องอาย ฉันรู้น่า~~นี่ๆไปหาหมอวันไหนหรอ ไปด้วยสิ~~”
“ฉันไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อย จะไปทำไม?”
“งั้นดูในกระเป๋าตังค์สิ นายมักจะเก็บใบแพทย์ไว้ในนั้น ฉันจำได้”
“ไหน….อ๊ะ! จริงด้วย..วันที่14 แล้วฉันเป็นหวัดตั้งแต่เมื่อไหนล่ะ”
“วันที่เราพบกัน…พิษรักก็โจมตีนายแล้วล่ะ!!” คิบอมยิ้มและหัวเราะไปตลอดทางกระโดดโลดเต้นอย่างสนุก
“คิบอม~~เสียงดังไปแล้ว” ดงแฮพยายามห้าม
“ฮ่าๆๆๆ ดงแฮรักฉันแล้วนี่นา”
ถึงแม้จะเป็นเวลาแค่ชม.เดียว แต่ฉันก็มีความสุขที่ได้อยู่กับนายแล้วล่ะ
ถึงแม้จะเป็นเพียงแค่นั้น แต่ฉันจะเคียงข้างนาย
จนกว่านายจะจำได้
จนกว่านายจะรู้ว่าฉันเป็นคนที่รักนายที่สุด
“ไม่ดีนะคิบอม~~เดี๋ยวแฟนนายจะเข้าใจผิ…..อุ๊บ!!” ดงแฮบกมือขึ้นปิดปากเมื่อรู้ว่าตัวเองจะพูดอะไรออกไป
“คิบอมฉันขอโทษ…กลับก่อนล่ะ!!” ดงแฮวิ่งหนีออกไป คิบอมที่เห็นก็ยิ่งงงและพยายามจะวิ่งตาม แต่มือนั้นก็ไม่สามารถคว้าคนรักไว้ได้อยู่ดี
“ดงแฮ….”
ดงแฮหายไปในความมืดอีกครั้ง
คิบอมได้แต่เดินกลับบ้านคนเดียว
และเมื่อเดินไปถึงบ้านของดงแฮ ก็ได้เพียงแค่ชะเง้อมองร่างบางไปจากข้างล่างตรงทางเดิน
“ดงแฮ….”
คิบอมเจ็บปวดใจยิ่งกว่าทุกครั้ง
แฟน…?!?
ฉันคือแฟนนายดงแฮ นอกจากนายแล้วฉันไม่มีใครแล้ว!!
ฉันไม่เคยทรยศนาย…นายไปเอาจากไหนมาพูด
ยกเว้นว่า….วันนั้น นายจะเห็นทุกสิ่งทุกอย่าง….
“ดงแฮ คิบอมมาหาจ้ะ…”
“คิบอมมาทำไม ดึกแล้วนะ” ดงแฮเปิดประตูให้คิบอมเข้ามาในห้องนอนตัวเอง
ไม่มีคำพูดอะไรออกมาจากเจ้าตัว และจู่ๆข้อมือของดงแฮก็ถูกมือใหญ่กดทับลงบนเตียง
“เดี๋ยวนายคงลืมสินะ ดงแฮ…..งั้น…”
ดงแฮตาเบิกกว้างเมื่อรู้ว่าคิบอมจะทำอะไร….
*************
โอ้~~ขอบใจนายมากแบงค์ที่ตามเม้นทุกกระทู้-*-ทั้งๆที่รับไม่ค่อยจะได้ เหอๆ
ขอบคุงน้ำคุงนะงับ><ที่เข้ามาอ่าน เหอๆ-*- เพราะSJนี้แต่งตามความชอบแนวซาดิสเหอๆ
ปล.ฟิคของแท้ต้องเฮียซึน (เล่นSMตั้งแต่ง3ตอนup)
ความคิดเห็น