คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Nobody Loves - Chap1 - รู้จักมั้ย? คำว่ารักน่ะ?
[fic] Nobody Loves =Chapter1=
By CarYmono
คดีนักศึกษา หายตัวไปเมื่อวันที่ xx เดือน yyy ปี zzzz นาม คิมฮยอนจุน :: ยกเลิกการค้นหา
ณ โรงแรมชื่อดังและห้องพักที่หรูเริ่ด เหมาะสำหรับผู้มีอิทธิพลแห่งกรุงโซล
ฮยอนจุงเจ้าของโรงแรมและสปา7-8แห่ง แต่ด้วยเพราะเป็นเจ้าของกิจการใหญ่ เบื้องหลังที่กลบเอาไว้นั้นคือพ่อค้ายาเสพติดที่ชื่อดังในโลกมืดเช่นกัน
“เป็นไง จองมิน คยูจง….งานที่ให้ไปทำเป็นไงบ้าง?” ฮยอนจุงวางเท้าไว้บนโต๊ะแสดงทีท่าใหญ่โตคุยเรื่องงานกับเพื่อนสนิทในห้องพักสุดหรูของเขา เฟอร์นิเจอร์ราคาดีสีแดงฉูดฉาด ตับกับสูทดำของเพื่อนทั้งสองนาม จองมินและยองแซง ผ้าม่านลูกไม้ที่ปิดบังกระจกใสบานใหญ่ที่สะท้อนแสงสีของนครโซลเอาไว้ และไม่ไกลนั้นห้องประตูกระจกสีขุ่นเขียวที่สะท้อนเงาบางๆนอนหลับอยู่บนเตียง
“ของชั้นไม่ค่อยมีปัญหาเหลือแต่ส่งยาวันพรุ่งนี้อย่างเดียว นายละคยูจง ไปถึงไหนแล้ว?” คนที่นั่งอยู่รูปร่างได้สัดส่วนทีเดียว ไหล่กว้างกล้ามเนื้อเล็กน้อย ใบหน้าที่โค้งมนดวงตาขุ่นมัวริมฝีปากสีแสดสะท้อนเงาที่คาบบุหรี่มวลโตอยู่ ปาร์คจองมิน
“หึ…ไม่ต้องห่วงๆ…ไปได้สวยทีเดียว เรื่องกลบข่าวด้วยโปรโมชั่นของโรงแรมเนี่ย ง่ายจะตาย!” เอ่ยออกมาก่อนจะกระดกเหล้าเข้าปาก จัดสูทสีดำขลับเข้ากับฐานะเล็กน้อย มือสวยยังคงถือแก้วเหล้าเอาไว้แล้วไปอิงกับใบหน้าสะอาดใส ดวงตาสีดำมองดูมือถือที่มืออีกข้าง เพื่อหาเบอร์โทรของสาวที่ควงในคืนนี้ คิมคยูจง
“งั้นหรอ ดีมาก…อ้อ จองมิน ชั้นมียาตัวใหม่อยากให้นายลองไปขาย” คนที่เท้ามือกับพนักพิงของเก้าอี้ประธานสุดหรู และเสื้อเชิ้ตที่ปรดกระดุมบนลงมาโชว์ถึงความเซ็กซี่และเพลบอยไปพร้อมๆกัน ริมฝีปากแดงระเรื่อกัดเบาๆ เมื่อพูดถึงของใหม่ที่เพิ่งจะได้ลิ้มลองด้วยตัวเองมาแล้ว ดวงตาทอประกายด้วยยิ่งเจิดจรัสเมื่อพูดถึงยาเสพติดที่ตัวเองชอบ ผู้ชายที่มีความลับและเงินไว้เป็นสเน่มัดใจสาว คิมฮยอนจุง
“งั้นขอรุ่นทดลองก่อนละกัน เอ…ว่าแต่ใช้ไปแล้วหรอ….” จองมินเลียริมฝีปากก่อนจะเหลือบตาไปมองที่ประตูกระจกสีเขียว “อา…นั้นสินะ….”
“นายจะให้เราทำอะไรต่อจากนี้รึเปล่า….แต่ยังไงก็ช่วยเบาๆหน่อยเถอะ ถึงจะเป็นคนก็ทนไม่ไหวเหมือนกันนะครับ…” คยูจงจ้องตาเขม็งไปที่ฮยอนจุง
“นั้นสิๆ….เจ้านั้นยังอายุน้อยอยู่เลย ถ้าพลั่งมากไปจะแย่นา….แฟนเจ้านี่ยิ่งเป็นห่วงอยู่ด้วย ได้ข่าวว่ากำลังเก็บเงินเพื่อมารื้อคดีนี้อยู่….” นิ้วเรียวเอาบุหรี่ออกจากปากก่อนเคาะเบาๆที่ถาด และเอากลับไปสูบใหม่
“นั้นเป็นของๆชั้น….อะไรที่ชั้นอยากได้ก็ต้องได้….จำไว้….” ฮยอนจุงยิ้มเป็นเรศนัย ก่อนจะกวักมือไล่เพื่อนทั้งสองให้ออกจากห้อง
เมื่อสิ้นเสียงฝีเท้าของแขกทั้งสอง ฮยอนจุงรีบเดินไปที่ห้องข้างๆที่ว่าทันที
ยังไม่ฝื้นอีกหรอ…ฮยอนจุน มือสวยไล้ไปตามเส้นผมและร่างที่สั่นเทา
“ก็ตื่นอยู่นี่นา….ไหน หันมาซิ…” ฮยอนจุงจิกหัวของร่างที่นอนอยู่หันมาทางเขา ในห้องว่างเปล่านั้นมีเพียงแค่เตียงสีขาวที่เปื้อนผ้าปูที่นอนคลุ้งไปด้วยกลิ่นของความใคร่ โต๊ะทรงสูงที่บนโต๊ะนั้นมีเพียงเทียนแซ่ เมื่อฮยอนจุงขยับ ข้อเท้าที่ถูกโซ่ตรึงไว้ย่อมมีเสียงออกมาธรรมดา โซ่ที่ปลายด้านหนึ่งล้ามข้อเท้าของร่างบางไว้และอีกด้านนั้นถูกตรึงไว้ที่ขาเตียง ความยาวนั้นสูงสุดเพียงแค่สามารถเดินเข้าไปที่ห้องน้ำข้างๆได้แค่นั้น ห้องแคบเท่าแมวดิ้นตายนั้นไม่อาจจะทำให้คนที่นอนอยู่หนีจากเงื้อมือของอีกฝ่ายได้
“ไอ้เอา…..อา….แฮ่กๆ….” เสียงหอบทรมานของร่างที่นอนคุดคู้อยู่ พยายามดิ้นหนีจากฮยอนจุง
“ยายังไม่หมดนี่นา….ถ้ายังไงคงต้องต่อให้หายคึกหน่อยละมั้ง? ฮยอนจุน” ร่างใหญ่กดทับคนที่หอบกระสั่นไว้ข้างใต้ หายใจรดตามต้นคอก่อนจะไปโลมเลียที่แก้มใส ไล้ลงมาถึงซอกคอ สร้างรอยจูบเอาไว้ มือที่ว่างนั้นพยายามถอดเสื้อเชิ้ตตัวบางออก และกดข้อมือทั้งสองเข้าไปกับเตียงไม่ให้ขัดขืน
“ไม่!!!อย่านะ!!! ไม่เอา! ออกไป!! อย่า!!!”
“พูดออกมาซะทีสิว่านายรักชั้น ฮยอนจุน พูดออกมาว่านายต้องการฮยอนจุงคนนี้….” ฮยอนจุงบีบคั้นร่างข้างใต้โดยการขึ้นคร่อมก่อนจะค่อยๆลิ้มรสร่างกายนี้อีกครั้ง
“ไม่!!!! คนที่ผมรักคือยองแซง!! ยองแซงคนเดียว!!! ปล่อย!!!” ฮยอนจุนดื้อดึง แรงที่น้อยนิดนั้นไม่สามารถทำอะไรฮยอนจุงได้เลย
“ดื้อนักใช่มั้ย?!”
เพี๊ยะ!!!
ฝ่ามือตบลงไปที่แก้มใสอย่างแรง จนฝ่ายที่โดนต้องหันตามแรงของอีกฮยอนจุง
“บอกแล้วไง ว่าถ้าเป็นเด็กดี….ชั้นจะก็จะดีด้วย แต่ถ้าดื้ออย่างนี้ต้องโดนทำโทษ” ฮยอนจุงจิกหัวของฮยอนจุน ลิ้นยาวลากไปตามร่างกายและผิวละเอียดของอีกฝ่าย อีกมือเร่งเร้าที่ยอดอกและหนักแน่นที่หน้าท้องแบนราบ
“อึ่ก….ฮือออ…..ฮึ่กๆ….” หมดหนทางแล้ว อีกครั้งแล้วที่ร่างกายนี้ต้องเสียให้กับปีศาจ คนที่ไร้จิตใจและเอาต่ำได้
“เลิกร้องได้แล้วหนวกหู….” ฮยอนจุงขึ้นเสียงเมื่อรู้สึกลำคาญและบีบแรงๆที่แกนชายของร่างที่อยู่ข้างใต้ ฮยอนจุนเมื่อรู้สึกเจ็บกลับยิ่งร้องใหญ่
“ฮึ่ก ฮืออออ….ฮือออ…..ฮืออออ…..” ร่างใหญ่ที่หมดความอดทนไปหยิบเข็มขัดมา และฟาดอย่างแรงไปที่ร่างของฮยอนจุง ฟาดไปที่ต้นขาแรงจนเนื้อบางเป็นสีแดงได้ในทันที
“โอ๊ย! (เพี๊ยะ!!) พอ!!! ฮึ่ก! (เพี๊ยะ!!) อ๊า!!! (เพี๊ยะ!!)” ฮยอนจุนพยายามกลั้นน้ำตาเพื่อไม่ให้โดนทำโทษ แต่ยิ่งฝืนก็ยิ่งเจ็บไปเท่านั้น หัวเข็มขัดที่ฟาดมากระทบบ้างก็ขูดเนื้อจนเป็นแผลแดง
“เอ้า…ร้องสิ! (เพี๊ยะ!!) ร้องให้พอเลย (เพี๊ยะ!!) เสียงร้องนายเพราะดีออก (เพี๊ยะ!) ร้องออกมาสิ!!” ฮยอนจุนรีบหนีไปที่มุมเตียงอต่ก็ถูกกระชากโซ่ที่ขาจนพาร่างที่อ่อนแอให้กลับมาที่เดิม
“แหมๆ เจ็บมั้ย? เจ็บสินะหนีไปถึงนั้นแหน่ะ….ถ้ายังดื้อจะโดนอีกเข็ม เข้าใจมั้ย?” ฮยอนจุงเดินไปเตรียมยาใส่หลอดเข็มก่อนจะวางไว้ที่โต๊ะตรงหัวเตียง และกลับมาจัดการกับเด็กดื้อบนเตียงต่อ
“ปล่อยผมไปเถอะ….ปล่อย…ขอร้อง….” ฮยอนจุนพึมพำอยู่คนเดียว เสียงที่จะวิงวอนขอชีวิตนั้นแทบจะไม่มี
ฮยอนจุงที่เกิดรำคาญอีกก็ดึกร่างนั้นมาและกดจูบลงไปอย่างรุนแรง ลิ้นที่พยายามตวัดพันอย่างทารุณ ริมฝีปากที่ขยับตลอดราวกับต้องการให้ความต้องการที่เพิ่มขึ้นของตัวเองได้หยุดลง
“ร่างกายนายน่ะ ลิ้มลองเท่าไหร่ก็ไม่เบื่อ…” ไม่รอช้าและกระแทกแกนกายเข้าหาฮยอนจุนทันที เมื่อตัวเองมีอารมณ์ก็ยิ่งแข็งใหญ่จนทำอีกฝ่ายที่บีบรัดช่องแคบจนเจ็บเป็นที่สุด
“ไม่! อา…เอาออกไป!! อา…!”
“อย่าดื้อได้มั้ย….” ฮยอนจุงจับร่างบางให้หันหลังทั้งๆที่ของแข็งยังคาอยู่อย่างนั้นก่อนจะค่อยๆทาบตัวเองไปบนร่างกายของอีกฝ่ายช้าๆ เมื่อแผ่นอกแนบกับแผ่นหลังแล้ว จึงค่อยเร่งจังหวะที่ข้างท้ายให้เร็วขึ้น ความร้อนรุ่มที่มอบให้แทบจะทำให้คนถูกกอดทาบละลายไปตรงนั้นได้ทันที
มีเพียงเสียงครางปนน้ำตาเท่านั้นในห้องที่มืดมิด ยามราตรีคลืบคลานเข้ามาเรื่อยๆ แม้อากาศข้างนอกจะเย็นเท่าไหร่ ความรุ่มร้อนในห้องนั้นก็ยิ่งทวีคูณไปได้เรื่อยๆ
ดวงตาหลี่ลงด้วยม่านน้ำที่เกาะ ร่างกายเริ่มมีรอยแดงช้ำจากการจูบ เร่งให้ผิวขาวนวลได้แดงระเรื่อ
เสียงกระสั่นดังมานานจนหยุดในที่สุดเมื่อคนเอาแต่ใจหมดแรงและนอนลงข้างๆแทน
“แฮ่กๆ อา….ฮยอนจุน…” ดึงคนที่สั่นให้เข้ามาในอ้อมกอดและแนบริมฝีปากที่ใบหูราวกับต้องการกระซิบคำหวานออกไป มือที่ว่างลูบไล้ร่างที่เป็นแผลซักพัก
“ฮึ่ก…ฮือ….ไม่เอาแล้ว….ปล่อยผมเถอะ…”
“อะไรที่ชั้นอยากได้ก็ต้องได้เข้าใจมั้ย? เป็นไง อาการ ’อยาก’ หายแล้วรึ…?” ฮยอนจุงเลียริมฝีปากที่ใบหูเบาๆ และถามอย่างเป็นห่วง คนในอ้อมกอดนิ่งเงียบ
“นายเลิกทำรุนแรงได้มั้ย?”
“ฮยอนจุนก็เป็นเด็กดีสิ แล้ว็เป็นคนของชั้นคนเดียวเท่านั้น…ทำได้มั้ย?” มือที่ว่างเริ่มอยู่ไม่สุขและแล่นเข้าไปทักทายกับทางเข้าข้างล่างของฮยอนจุนอีกครั้ง
“อึ่ก…! นิ้ว….มัน” ฮยอนจุงค่อยๆชักเข้าออกไปเรื่อยๆจากหนึ่งเป็นสอง และยิ่งทำให้ทางเข้าของฮยอนจุนต้องขยายขึ้น พอยิ่งเสียดสีกับนิ้วเรียวก็ยิ่งเจ็บร้อน
“ทำหน้าหมือนไม่ชอบเลยนะ…ทั้งๆที่ตัวเองก็หลั่งออกมาเหมือนกันแท้ๆ” ฮยอนจุงปาดน้ำที่ไหลออกมาจากยอดแกนของฮยอนจุนให้เจ้าตัวดู ก่อนจะสอดเข้าปากและบังคับให้ดูดกลืนมัน
“อึ่ก!!ไม่เอาแล้ว…วันนี้นายก็ได้ชั้นไปเยอะแล้ว….” ร่างในอ้อมกอดเบือนหน้าหนีอีกครั้ง
“นายเหนื่อย แต่ชั้นยังไม่เหนื่อย!” ฮยอนจุงจิกที่เส้นผมสีน้ำตาลของฮยอนจุนและบังคับใบหน้าสวยให้หันเข้าหาแกนชายของเขา
“ทำสิ ฮยอนจุน ชั้นยังมีอารมณ์อยู่เลย…อ้อ แต่ถ้านายกัดละก็ คงรู้นะว่าจะเป็นไง…”
ฮยอนจุนที่ไม่มีทางเลือกก็เริ่มใช้ปากปรฏิบัติกับแกนกลางของฮยอนจุง ลิ้นยาวเลียไปตามแท่งใหญ่ ไล้จากโคนถึงปลาย ริมฝีปากร้อนปะทะกับเนื้อย่นแถวนั้นยิ่งเร่งอารมณ์ให้กับฮยอนจุงยิ่งนัก
“อะ…อืม…ดีมาก…” จนกระทั้งน้ำคาวไหลออกมา ฮยอนจุนตกใจก็กลืนมันเข้าไปบ้าง
“อือ….” ฮยอนจุงใช้นิ้วเชียคางของร่างบางก่อนจะจูบและเลียตามใบหน้าที่เปื้อน ก่อนจะพากันล้มตัวนอนในที่สุด
“เป็นเด็กดีแบบนี้สิ….ชั้นชอบ…”
“พาผมไปหายองแซงที…”
“ถ้านายพูดอีกครั้ง ชั้นจะเอาปืนมายิงลิ้นน่ารักแล้วเอาห่วงใส่ไว้จูงหมาตอนเดินเล่นซะเลยดีมั้ย?” ฮยอนจุงขู่ซะน่ากลัว ก่อนจะซบกลิ่นหอมจากกายของฮยอนจุน
ถ้าวันพรุ่งนี้ไม่มาก็คงดี….ต้องเจอกับคนๆนี้อีกนานเท่าไหร่นะ
จะต้อง…โดนทรมานอย่างนี้…ไปอีกนานแค่ไหน….
หัวใจ สิ้นหวังเหลือเกิน
ซ่า…ซ่า…
เสียงจากฝักบัวในห้องน้ำดังขึ้น ร่างบางเดินไปอาบน้ำด้วยความทะมัดทะแมงอีกเช่นเคย โซ่ที่ล่ามข้อเท้านั้นเริ่มมีสนิมขึ้นมาเล็กน้อย เพื่อล้างคราบขาวตามตัวออกด้วยความสเนียด
“อึ่ก….ร้อนจัง…” น้ำที่อุณหภูมิสูงขึ้นอย่างไม่รู้ตัว ขัดเกลาผิวที่แดงระเรื่อให้ต้องแดงขึ้นไปอีก แชมพูหรือของราคาแพงแถวนั้น ฮยอนจุนไม่แม้แต่จะมอง เพราะเป็นของๆฮยอนจุง…ราวกับสะท้อนภาพตัวเองที่แม้แต่ร่างกายก็เป็นของๆฮยอนจุง
เพล้ง!! ข้าวของถูกฝ่ามือปัดกระจายลงไปกับพื้น
“โอ๊ย! อึ่ก……ฮือออออออ” เศษจากขวดแก้วปาดเข้าไปที่มือของฮยอนจุนจนได้ เลือดสีแดงไหลออกมา ละลายปนกบน้ำร้อนจากฝักบัว
“ฮือออ….ยอง…ยองแซง….” ฮยอนจุนร้องไห้อีกแล้ว น้ำตาต้องเสียเท่าไหร่ถึงจะพอสำหรับคนๆนั้น
….ฮยอนจุงคนไร้หัวใจ….
“อาบน้ำเสร็จแล้วหรอ….” ฮยอนจุงนั่งรอร่างบางที่เตียง ร่างบางรีบชักมือตัวเองไปข้างหลังเพื่อไม่ให้คนตรงหน้าหาเรื่องเขาอีก เสื้อเชิ้ตที่มีเพียงตัวเดียวสำหรับฮยอนจุน ไม่มีอาพรเบื้องล่างอันอื่นใดเลย ยิ่งขับให้ผิวที่ต้นขายาวนั้นดูสว่างและน่าลิ้มลองสำหรับคนตรงหน้ายิ่งนัก
“วันนี้ไม่ไปทำงานหรอ….ครับ….”
“เดี๋ยวก็ไป…แค่อยากเห็นหน้าฮยอนจุนตอนเช้าเท่านั้นแหล่ะ นายเป็นคนแรงที่ชั้นอยากเจอตอนตื่นนะ…” ฮยอนจุงกวักมือให้ร่างบางเข้าไปนั่งข้างๆ ฮยอนจุนเดินเข้าไปหาและนั่งลงที่ข้างกาย
“หอมจัง…” ลิ้นยาวเลียลากไปที่แก้มใสอีกครั้ง “เค็มนะ…ร้องไห้รึไง….บอกแล้วไงว่าอย่าร้อง…” ฮยอนจุงใช้นิ้วปาดไปตรงที่เคยเป็นรอยน้ำตาที่เด่นชัดบนแก้มอมชมพูระเรื่อ
ร่างบางในอ้อมกอดนั่งนิ่งด้วยสายตาที่เหม่อลอย ร่างกายที่ไม่ใช่ของตัวเอง พอได้อยู่ใกล้ฮยอนจุงก็ยิ่งไม่เชื่อฟังคำสั่ง ราวกับถูกเข็มตอกเอาไว้กับที่อยู่อย่างนั้น
“มือน่ะ ขอดูหน่อยสิ” เสียงที่เย็นชาเอ่ยขึ้น และไม่รีรอเข้าไปดึงข้อมือของฮยอนจุนขึ้นมาดู ผ้าพันแผลแบบลวกๆจากชายเสื้อเชิ้ตของฮยอนจุน ที่เจ้าตัวใส่อยู่
“อยากตายขนาดนั้นเลยหรอ….”
ฮยอนจุนส่ายหน้า “แก้วมันบาดในห้องน้ำ….น่ะ”
“แน่ใจ?”
ฮยอนจุนพยักหน้า
ร่างใหญ่ตรงหน้าประคับประคองมือสวยเบาๆ จูบลงบนฝ่ามือและเลียเอาเลือดสีแดงที่บาดแผลช้าๆ
“อ๊ะ! อื้อ!!” ฮยอนจุงสะดุ้งอีกครั้งเมื่อลิ้นเลียไปโดนปากแผล น้ำสีแดงค่อยๆจางออกทีละน้อย
“หวานจัง….” ลิ้นแดงดุนที่ปากแผลทำเอาฮยอนจุนแสบ แต่พอจะชักมือกลับมือของฮยอนจุงกลับล็อกขืนเอาไว้
พอเสร็จแล้วฮยอนจุงจึงบรรจงพันแผลให้อย่างเบามือ
“ชั้นจะกลับมาตอนเย็น….ระหว่างนั้นจะให้คยูจงมาอยู่เป็นเพื่อน มีอะไรก็เคาะกระจกเอาละกัน…”
ฮยอนจุนมองดูแต่แผลที่มือของตัวเอง ฮยอนจุงที่เมื่อสั่งเสร็จก็เดินออกจากห้องและเดินไปทำงาน
แผลที่มือ….นั้น
อีกแล้ว….ยิ่งเขาทำดีเท่าไหร่ ก็ยิ่งเจ็บปวด…
แผลนี่…ก็ราวกับเป็นของๆฮยอนจุง
ยิ่งอ่อนโยน…ยิ่งได้รับการดูแล…ยิ่งอบอุ่น เท่าไหร่…
ก็ยิ่งเจ็บปวด…ยิ่งไม่เหมือนกับเป็นตัวของตัวเอง…ยิ่งทรมาน…
อย่าลืมสิ…คนๆนี้คือปิศาจ…เขาทำร้ายฮยอนจุน…ทำร้ายยองแซง
ต่อให้ได้รับความอ่อนโยนแค่ไหนก็ตาม…ต้องใจแข็ง…ต้องแก้แค้นฮยอนจุง ต้องตอบโต้
แต่ว่าตอนนี้…คนที่ถือไพ่เหนือกว่าคือฮยอนจุง สิ่งที่ทำได้ตอนนี้คือก้มหัว…และเมื่อถึงทีของฮยอนจุน
….สิ่งที่นายได้รับจะต้องสาสม
“ไหนๆ….คิม-ฮยอน-จุน” เสียงกวนประสาทดังขึ้นมาในทันใด ร่างที่เปิดประตูเข้ามาทักทาย คงเป็นคนที่ชื่อคยูจงละมั้ง ร่างบางที่นั่งอยู่เงยหน้ามอง ก่อนจะหนีไปที่สุดเตียงและนอนหันหน้าหนีด้วยความกลัว
“กลัวอะไร…ชั้นไม่ใช่พวกซาดิสซะหน่อย ก็แค่เพื่อนร่วมวงการเท่านั้นเอง….เออ…” คยูจงมองดูร่างที่คุดคู่อยู่
ผิวขาวผ่องที่มองทะลุผ่านจากเสื้อตัวบาง และรอยแดงที่มีไปทั่ว ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าร่างที่นอนอยู่นั้นได้รับการกระทำที่รุนแรงมานานเท่าไหร่แล้ว
“อา….พอเข้าใจแล้วละว่าทำไมถึงได้กลัวขนาดนี้…” คยูจงเอื้อมมือไปเตะที่รอยแดงกลางหลัง เล่นเอาฮยอนจุนสะดุ้งไปทั้งตัว โดนแค่นี้ แต่กลับหวั่นไหวไปทั้งร่าง …คงไม่ใช่แค่การนอนด้วยกันธรรมดาแล้วละมั้ง
“ฮยอนจุน…เออ…ชั้นคยูจงนะ นายคง….โดนมาไม่น้อยแหล่ะเนอะ…” อีกฝ่ายเงียบฟัง คยูจงจึงเริ่มพล่ามออกมา
“เมื่อก่อน…ก่อนที่ฮยอนจุงจะเข้ารับตำแหน่งต่อจากพ่อ… เขาก็เหมือนกับเด็กทั่วไปแหล่ะ ชั้นกับจองมินก็คือเพื่อนที่เขาไว้ใจ เราคบกันด้วยผลประโยชน์ซะส่วนใหญ่น่ะนะ…จองมินทางบ้านก็มีปัญหา ส่วนของชั้นก็เป็นเพราะตกงานน่ะ…เราเลยเป็นเพื่อนกันทางเรื่องงาน…ฮยอนจุงเมื่อก่อนน่ะ พ่อแม่ไม่ค่อยสนใจ…ก็เลยหาความสุขทางอื่น เขานอนกับผู้หญิงไปทั่ว แต่ว่าวันนึงที่จู่ๆเขาก็ติดใจนายขึ้นมา…แล้วก็เริ่มวางแผนลกพาตัวมา…นายคงได้ยินว่าหมอนั้นเอาแต่ใจแค่ไหน อะไรที่อยากได้ก็ต้องได้…เข้าใจใช่มั้ย…?”
คยูจงมองดูแผ่นหลังที่แน่นิ่งอีกครั้ง จนอีกฝ่ายพยักหน้า
“ไม่ใช่แค่เค้าซะหน่อยที่ต้องลำบาก….ผมน่ะ….ผม…ก็ลำบากมาเหมือนกัน แม้จะมีครอบครัว แต่ก็ต้องแบกรับเรื่องต่างๆและความหวังของคนอื่นเอาไว้เหมือนกัน….ตะ…แต่พอผมทำไม่ได้…เขาก็ทิ่งผม….ตอนนี้ทุกคนคงมีความสุขกัน จนลืมผมไปแล้ว…แต่ผมก็เชื่อ เชื่อว่าคนที่รักจะต้องไม่ทิ้งผม ผมเชื่อในยองแซง….” ฮยอนจุนปาดน้ำตาตัวเอง เสียงสะอื้นดังออกมาเบาๆ
“ฮยอนจุน…นายอย่าพูดชื่อของคนรักนายต่อหน้าฮยอนจุงสิ…นายก็รู้ว่าเขาไม่ชอบ และจะยิ่งทำร้ายนาย….”
“ซักวัน…ผมจะต้องแก้แค้น…ในสิ่งที่ฮยอนจุงทำกับผม…!!” ฮยอนจุนแปล่งออกมาด้วยเสียงที่หนักแน่น คยูจงถอนหายใจ
“ถ้านายทำสำเร็จน่ะนะ “ถ้า”…” คำพูดที่เน้นพยางค์สุดท้าย คยูจงลูบหัวฮยอนจุน “จะทายามั้ย? ถ้าเจ็บก็บอกได้นะ…ชั้นจะช่วย เท่าที่ทำได้…” แม้ไม่ต้องหันไปมองก็รู้ว่ากำลังยิ้มด้วยความอ่อนโยนแน่นอน… หลังจากนั้นคยูจงออกไป และกลับเข้ามาพร้อมกับยาทาแผล ฮยอนจุนที่ไม่มีทีท่าตอบโต้ ก็คิดว่าคงไม่ชอบ และยิ่งถ้ารู้ว่าคยูจงจับต้องของๆฮยอนจุงละก็คงโวยวายแน่เลย
“วางไว้ตรงโต๊ะนี้นะ…มีอะไรก็เคาะประตูละกัน” คยูจงวางยาเอาไว้เพราะไม่อยากรบกวนร่างบางและเดินออกไปในที่สุด
…แสงสว่างราวกับจะกลับเข้ามาหาทีละน้อย…
Talk Zeau said:: หว่า~! ตอนที่1ก็ยาวซะแล้วอ่ะ>___<เขียนเพลินจริงๆ ตอนแรกก็ว่าเอาเป็นShot ficนะ แต่ทำไมเป็นงี้อ่ะ=___= หน้าที่7ซะแล้วด้วย อา…เยอะเกินไปละมั้ง… แต่พอได้เขียนคู่นี้ก็จิ้นสนุกไปอีกแบบเนอะ(?) เออ…เกร็งเหมือนกันนะเนี่ยตอนเขียน กลัวพิมพ์ชื่อผิดมากๆเลย-___-]] มันไม่เหมือนกันแค่’ง’ก่ะ’น’เองนะ!!!
เออๆ>___< ตอนแรกมาก็มีฉากนั้นซะแล้ว รุนแรงไปใช่มั้ย? รุนแรงไปใช่มั้ยคะ~~~@__@!! ซึนเองคงต้องลดความหื่นลงหน่อยแล้ว….โอ้~! พลังYช่างน่ากลัว!! ถ้ายังไงก็ติดตามตอนหน้าด้วยนะคะ!!((โค้งงามๆหนึ่งที))
ความคิดเห็น