ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : !!Lovely forgetting!! Chao.1
| [Fic]…Lovely Forgetting… Chap.1 <Don’t forgot me> By CarYmono ถ้าพูดถึงความจำสั้นคงนึกถึงปลาทองใช่มั้ยครับ?? แต่ผมนึกถึงเขามากกว่าเสียอีก ก็มันขี้ลืมยิ่งกว่าปลาทองน่ะสิ ดงแฮเนี่ย!?! “....ดงแฮ...ฉันชอบนาย!!” เสียงนั้นดังไปท่ามกลางความเงียบของทุ่งหญ้าหลังโรงเรียนเหมือนกับฉากบอกรักในหนังสือการ์ตูน แต่ที่ไม่เหมือนคือที่นี่มันโรงเรียนชายล้วนนี่สิ!! “ห๋า....???” เสียงนั้นดัง ไม่นานนักหน้าขาวก็แดงขึ้นเรื่อยๆไปถึงหู “ไม่เป็นไร ด็อง ไว้เดี๋ยวค่อย....” ท่าทางคนบอกรักจะเขินไม่แพ้กัน “ไม่....คือ...ฉันก็ชอบนาย” เสียงนั้นตอบกลับจนอีกคนหัวใจพองโต ไม่คิดว่าคนที่ตัวเองแอบรักมานานจะเอ่ยกับเขาอย่างนี้บ้าง “งะ...งั้นหรอ....อ๊ะ! งั้นตอนเย็นกลับบ้านด้วยกันนะ.....” เขากระตุกมือขอดงแฮแรงๆเป็นการดีใจแล้ววิ่งหายไปด้วยความอาย “อืม........ค...คิบอม...” “ไง~ด็อง ฉันมารับแล้ว~~~” เสียงระรื่นดังที่หน้าห้องเรียนเพื่อมารับร่างเล็กที่กำลังจะกลับบ้าน แต่เสียงตอบรับที่ดังกลับมาทำเอาตั้งตัวไม่ติด “อะไร คิบอม............ใครบอกว่าจะกลับก่ะนาย” “ห๋า!!ก็วันนี้เรานัดกัน..ไว้” เสียงนั้นเล่นเอาร่างที่เข้ามาตกใจนิ่ง ทำไมกัน?? อย่าทำเป็นลืมแบบนั้นสิ “........ก็เรื่องที่ฉัน...บอก........ร......รักนาย.....” คิบอมพยายามปริปาก แต่แล้วเพื่อนของดงแฮก็เข้ามาเพื่อบอกความจริงบางอย่างแก่เขา “คือ...คิบอม ดงแฮเค้า......” “หืม...?? เยซอง....?? ความจริง?? หรือว่านายคบกับไอ้นี่?!? ดงแฮ...นี่มันอะไรกัน??” คิบอมสับสนอย่างแรง เยซองที่เข้ามาเอามือกายหน้าผากในความเอ๋อของเพื่อน “ไม่ใช่โว้ย!! ใครจะไปแย่งแฟนแกวะ??” เยซองทำหน้าเซ็งทันที “อืม.......แล้วเรื่องอะไร?” คิบอมถามต่อ “นี่พวกนายถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันจะกลับบ้านล่ะนะ” ดงแฮบ่นแล้วหยิบกระเป๋าตัวเองเดินผ่านเพื่อนทั้งสองไป “คือ....เมื่อหลายวันก่อนดงแฮเค้ากลับไปเยี่ยมญาติ แต่แล้วจู่ๆก็เกิดอุบัติเหตุขึ้น สมองของดงแฮได้รับการกระทบกระเทือน หมอบอกว่าเกิดความทรงจำแค่ระยะเวลาสั้นๆเท่านั้น......แล้วก็จะลืม....ยังไงล่ะ.......คือ เรื่องอะไรที่นายพูดไว้เมื่อ1ชม.ก่อน ป่านี้ดงแฮก็ลืมมันไปหมดแล้วล่ะ” “หมายความว่าด็องจะลืมทุกๆ1ชม.น่ะหรอ” คิบอมถอนหายใจทันทีที่เยซองพยักหน้า “ประมานนั้น หมอบอกให้ลองมาเรียนดูก่อนน่ะ.............” เยซองบอกคิบอมและเดินเข้าไปตบบ่าเพื่อเป็นการปลอบใจก่อนจะเดินออกไป คิบอมยังคงนึกอึ้งอยู่กับความจริงที่เขาได้รับรู้ “ด็อง.............ดงแฮ...” “แฮ่กๆ....แฮ่กๆ................ดะ......ดงแฮ....” เสียงนั้นดังท่ามกลางสายฝนเมื่อร่างบางวิ่งมาถึงคนรัก เขายังเดินถือร่มใสไปท่ามกลางสายฝน “อะไรกัน คิบอม??...” ดงแฮหันหน้ากลับมาดูคิบอม “ดงแฮ....จำได้มั้ยว่าตอนกลางวันฉันพูดอะไรกับนายไว้” คิบอมหอบแฮ่กภายใต้ร่มใส “ฉันก็ออกไปกินข้าวกับนายตามปรกตินี่นา...อ้อ แล้วก็พูดเรื่องฟุตบอลเมื่อวานนี้ไง แม็ตที่3น่ะ....ทำไมหรอ” ดงแฮพูดอย่างเป็นธรรมชาติ ทั้งๆที่ไม่ใช่ “งั้นหรอ.....กลับบ้านกันนะ” คิบอมกันมายิ้มให้กับดงแฮ และประสานมือกันจากความหนาวและเสียงสายฝนเดินทางกลับบ้านอย่างที่เคย ซ่า.....ซ่า................ซ่า.............. ไม่ทันไรสายฝนก็กระหน่ำลงมาต่อเนื่องอย่างไม่มีทีท่าจะหยุด แต่ก็ถึงบ้านของดงแฮ บ้านของคิบอมต้องเดินลึกเขาไปในซอยอีกร่วมสิบเมตร “คิบอม......วันนี้อยู่ที่นี่จนกว่าฝนจะหยุดมั้ย........” ดงแฮพยายามชอนและเมื่อพับเก็บร่มในมือลง กลับหันมาบอกกับคิบอมอีกครั้ง “คิบอม…นายมาที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่อ่ะ” ด้วยสายตาที่ไร้เดียงสาสุดๆ “เอ๋…นี่ครบชม.แล้วหรอ?” คิบอมหันไปดูนาฬิกาทันที “ครบอะไร? อ๊ะ หรือว่าเพราะฝนตก….นายจะเข้ามาก่อนก็ได้นะ” ดงแฮยิ้มให้อย่างเคยแล้วพับร่มไปเก็บไว้ ก่อนจะเดประตูบ้านและเชิญเพื่อนคนสำคัญเข้ามา….เพื่อน “อือ…รบกวนด้วยนะ เฮ้อ~~” คิบอมถอนหายใจเบาๆ ต้องทำยังไงนายถึงจะไม่ลืมฉันนะ “เออ…งั้นฉันจะทำอะไรให้กินนะ” “เดี๋ยว….เออ….ดงแฮ จำอะไรไม่ได้เลยหรอ….” คิบอมขมวดคิ้วทันที “จำอะไร?? ฉันลืมอะไรไปหรอ” สีหน้าธรรมชาตินั้นทำคิบอมปวดใจ ทำไมกันล่ะ?? อย่าทำเป็นลืมนะ!! อย่ายิ้มอย่างปกติอย่างนั้นนะ!! ทำไมล่ะ?? ทำไมนายถึงลืมมันได้ง่ายๆ!! ทำไม!! “มะ…ไม่มีอะไร ไปเถอะ” คิบอมทรุดตัวลงบนโซฟาทันที หยาดน้ำใสมีทีท่าว่าจะไหลออกมาอย่างไม่ตั้งใจ แม้จะไม่ตั้งใจ แต่ก็ไม่สามารถห้ามได้นี่ “อึ่ก….” เสียงสะอื้นในลำคอที่ตามมาเช่นกัน ไม่เข้าใจ… “คิบอมจะอาบน้ำมั้ย…” เสียงใสดังมาจากในครัว “อือ…ขอใช้ได้มั้ยล่ะ” คิบอมเงยหน้าและกลั้นน้ำตาตอบกลับไป “ได้สิ ผ้าเช็ดตัวอยู่ข้างๆห้องน้ำนะ แล้วก็หยิบเสื้อจากในห้องฉันได้เลย” เสียงใสเล็กที่คุ้นเคยดังกลับมา แต่ทำไมมันถึงเปลี่ยนเป็นความเจ็บปวดได้นะ ถ้าตอนนี้นายพูดอย่างนี้ ถ้าตอนนี้นายยิ้มให้ฉันอย่างนี้ ฉันอบอุ่น ฉันขอบใจนายดงแฮ แต่ทำไมนายต้องลืมในสิ่งดีๆที่ทำกับฉันด้วย นายเป็นคนทำให้ฉันรัก แต่นายกลับลืมมัน ไม่เข้าใจ!! “ขอบใจนะ…” คิบอมเดินไปพูดกับดงแฮใกล้ๆ โดยที่เจ้าตัวไม่รู้ตัว สายตาเข้มคู่สวยราวกับมองเข้าไปหาอีกฝ่าย สายตาที่ร้อนแรง แต่แฝงไปด้วยความเศร้า ริมฝีปากสีชมพูสวยกัดเม้มเพราะไม่กล้าจะเอ่ยวาจาใดออกไปท่ามกลางความเศร้าในจิตใจ “อ๊ะ! ไปอาบน้ำเด้ อย่ามายืนอย่างนี้นะ>,,,,<” ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคนพูดหน้าแดงแค่ไหน “ดงแฮ….ฉันรักนายนะ” คิบอมเอ่ยอีกครั้ง แต่ความรักครั้งนี้มันอะไรกันแน่?? ทำไมคิบอมต้องทำหน้าเศร้าใจขนาดนั้น ทั้งๆที่มันน่าจะแบ่งบานไม่ใช่หรอ “อือ….ฉันก็…ชอบนาย…….” ดงแฮเข้าไปซบลงที่อกกว้างของคิบอม ไม่นานคางของคนข้างหน้าก็ถูกเชยขึ้น และรับกับริมฝีปากบางของอีกฝ่าย คิบอมแค่เพียงขยับริมฝีปากเบาๆเท่านั้น ดงแฮพลั่กคนตรงหน้าออกไป และหลบหน้า “ไปอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวฉันจะทำกับข้าว” สีหน้าที่แดงมาถึงหู ถึงจะบอกรัก ทำไมแม้แต่จูบยังปฏิเสธล่ะ? “อืม…” คิบอมส่ายหน้าในความไม่เอาไหนของตนเอง แล้วไปที่ห้องน้ำ ฉันมันไม่ดีพอรึไง? เมื่อคิบอมอาบน้ำเสร็จและทั้งคู่ต้องเผชิญหน้ากันที่โต๊ะอาหาร ไม่มีอะไรนอกจากความเงียบ เสียงซ้อมที่กระทบกันกับจานที่วางอยู่ คิบอมรู้สึกอึดอัดเลยพูดออกไป “ดงแฮ…อร่อยมากเลย ขอบคุณนะ” “ไม่เป็นไร…” ดงแฮยังคงหน้าแดงอยู่ และกินข้าวอย่างเงียบๆ “ไปร.ร.ไหวหรอ?” “ไหวสิ ฉันไม่ได้เป็นอะไรนี่ เมื่อวานยังไปซ้อมฟุตบอลกับคิบอมได้เลย” ดงแฮเหมือนจะหัวเราะ ผิดแล้วล่ะ… เมื่อวานนี้นายอยู่ที่โรงพยาบาล ส่วนฉันกำลังทำงานอยู่ที่บ้านคุณพ่อ “งั้นหรอ….” คิบอมนั่งเงียบ…ถ้าฉันบอกนายไป อีกไม่นานนายก็จะลืมอีก…ไม่มีประโยชน์ “งั้นฉันกลับบ้านก่อนนะ ขอบคุณมาก…” คิบอมยิ้มและเดินไปหยิบกระเป๋า ออกไปจากประตูหน้าบ้านไป ท่ามกลางความมืด ละอองของฝนที่ยังกระเซ็นราวกับสายหมอกไปทั่ว เสียงสะอื้นของคนที่กำลังเดินอยู่เพื่อกลับบ้าน “ดงแฮ…จะให้บอกอีกกี่ร้อยครังฉันก็จะทำ… ฉันรักนาย” ============ ถึงจะที่ลงน้อยแต่ใจรักที่จะแต่ง ยังไงเรื่องนี้ก็ขอละนะครับ อิอิ |
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น