<fiction-TVXQ>Love Life or Dea-l-H?:แจยุนXมิกเซียมิน:[NC-15]

Fiction name     : Love Life or Death?

Chapter            : INtro

Fiction from      : TVfXQ & SM town.

Present & Write By CarYmono

มันเป็นความทรงจำของเขาที่เขาเจ็บปวด..........

   มันเป็นความทรงจำที่ไม่อาจลบเลือน...............

    มันเป็นความทรงจำที่เขา......ทำให้คนถึง2คนเจ็บปวด...............

        และนี่เป็นบาปที่เขาไม่สามารถลบเลือนไปได้ตลอดชีวิต..........................

วันนั้น......ผมผู้เศร้าใจได้เดินเข้าไปในสถานที่ต้องห้าม....

กระจกนับร้อยและส่องแสงสีเมื่อแดดยามบ่ายมากระทบในวันที่ฝนตกหมาดๆ...

แผ่นหลังของใครซักคน...หันหน้าให้แก่ไม้กางเขน ท่องถ้อยคำราวกับปลุกเสกมนต์จนหลังไหล

ภายในโบสถ์ของโรงเรียน ดวงตาคู่สวยไม่สนใจความสวยงามของสถานที่อีกต่อไป สายตาสวยจับจ้องตรงไปเรื่อยๆที่ร่างตรงหน้า...บาทหลวงยังคงกล่าวต่อไปราวกับเสียงเพลงไพเราะ เหมือนกับเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน...

สายตาไม่ลดละ และเข้าไปนั่งข้างในไม่ห่างจากที่ๆร่างบางยืนอยู่...

"อาเมน...."

คำสวดจบลงในที่สุด ผมยังคงมองเค้าอยู่ตรงนี้ ละสายตาไปไม่ได้จริงๆ

อยากรู้จัก หน้าตาเป็นยังไงนะ? ดวงตาคู่นั้นจะสวยมั้ย? แล้วเค้าจะใจดีรึเปล่านะ?

คำถามที่เกิดขึ้นเพื่อรอคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ

บาทหลวงหันกลับมาพร้อมกับหนังสือในมือ...

ริมฝีปากระเรื่อแดง ดวงตาคู่สวยแต่ก็แฝงแววเศร้าเอาไว้ แก้มชมพูใสตัดกับผิวขาวสีอ่อน เส้นผมสีทองปลกหน้าสวยบดบังดวงตาคู่เรียวเอาไว้ราวกับต้องการให้ผู้เชยชมได้ค้นหาเข้าไป ร่างสวยสูงในชุดสีดำยาวลายไม้กางเขน กระดุมเม็ดบนถูกปลดออกเล็กน้อยเพราะความร้อน เหงื่อหยาดน้อยยังไหลรินอยู่ข้างแก้ม รอยยิ้มน้อยๆผุดออกมาในไม่ช้าเมื่อคนรู้จักของเขาเอ่ยทักขึ้น...

"ว่าไง แจจุง??..."

ท่าทางกระหืดหระหบวิ่งมาไม่ช้าและหยุดลงที่หน้าเขา เสียงหอบจนเกิดไอบางเบารอยอยู่ไม่ห่างจากริมฝีปาก ร่างใหญ่ที่วิ่งมาก้มตัวยันกับเข่าเอาไว้เพื่อผ่อนแรงเหนื่อย บาทหลวงลงเตะไหลของเพื่อนช้าๆและส่งยิ้มเย็นๆให้

"ทำไมหรอครับ...? คุณชางมิน...?"

เสียงเพราะกล่าวออกมา ไพเราะไม่ต่างจากที่เขาเคยเอ่ยเมื่อยามท่องมนต์

ผมยังคงจ้องดูท่าทีต่อไปและเกรงใจจนไม่สามารถก้าวเท้าออกไปทำความรู้จักกับคนตรงหน้าได้

รอยยิ้มนั้นกับคำปลอบโยนราวกับสนิทชิดเชื้อกับคนตรงหน้ามากนั้น ทำเอาผมกลัวที่จะทักออกไป กลัวจะเป็นการเสียมารยาท...

"วันนี้ก็มาสารภาพบาปหรอ?" ร่างบางเอ่ยขึ้นอีกครั้งและเดินนำไปที่ตู้กล่องทำจากไม้แกะสลักอย่างงดงาม ก่อนจะเปิดประตูออกและเชิญเพื่อนคนนั้นเข้าไปนั่ง

ผมมองสายตาไม่ลดละจากบาทหลวงคนนี้ได้

เมื่อคนที่ถูกเรียกว่า ชางมิน เดินเข้าไปในตู้ บาทหลวงก็เปิดประตูให้และเข้าไปข้างในตู้ที่ตั้งไว้ติดกัน

ผมพยายามเงียหูฟัง......

"ผม.....ผิดอีกแล้ว.....ผมไม่สามารถช่วยเขาได้ เขากล่าวผมไร้ประโยชน์ ไม่มีค่าพอเลยสำหรับเขา ผมโกรธ โกรธมาก! มีดที่อยู่ใกล้ๆตัวนั้น ผม.....ผม.....ผม....หยิบมันและแทงใส่เขา.....ละ...ละ....แล้วเลือดก็ออก...ออกมาเต็มมือผมเลย.....ผมกลัว....ตัวสั่น....มันน่ากลัว...." เสียงที่ค่อยๆสั่นขึ้นเรื่อยๆจนรู้ได้เลยถึงสีหน้าของคนๆนั้น....ชางมิน

"นายนะ........ไม่........เท่าไหร่......ใจ...............เท่า.............บาปนั้น..............ได้รับ.......แล้ว...."

คำตอบรับของบาทหลวงที่เดี๋ยวดังเดี๋ยวค่อยจนผมไม่สามารถจำใจความได้ ก็สารภาพบาปนี่นา...

คนในตู้แรกออกมาพร้อมน้ำตาและโค้งให้บาปหลวง แต่ในมือนั้นกำอะไรบางอย่างไว้ สีขาว...??

แล้วร่างนั้นก็จากไป

บาทหลวงออกมาและถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะเดินไปที่เปียโน นิ้วเรียวจรดคีย์บนแป้น แต่จู่ๆมือถือก็มีข้อความเข้ามา ผมจึงต้องละสายตาออกมาชั่วคราว...

'จะอู้ไปถึงไหน? กลับมาทำงานซะ'

ข้อความสั้นๆเท่านั้น ผมถอนหายใจบ้างและเดินกลับไปที่รถซึ้งจอดอยู่ตรงข้ามกับรั้วของโบสถ์

ถ้าได้พบกันอีกก็คงดี.....

ในใจคิดได้แค่นั้น.....แล้วผมก็ขับรถออกไป

"มาซักที ให้ตายซิ!งานการมีไม่ทำ....วันๆเอาแต่เที่ยวไปไหนล่ะ??"

เสียงเพื่อนรักผมเองดังขึ้นเมื่อมาถึงสถานที่ทำงาน

เตียงบางเตียงถูกเข็นตัดหน้าไป กลิ่นของน้ำยาฆ่าเชื้อและผ้าสะอาดกระจายไปทั่วปะปดกับกลิ่นเลือด

ก็.....ที่นี่มันโรงพยาบาล...นี่นา

ผมเข้าไปประจำที่แผนกฉุกเฉิน

ทำงานท้าทายกับความเป็นและความตาย...

รถชนวันนี้2คัน คันนึงที่เลี้ยวหลบจนตกขอบถนนและลงไปในป่า

สาหัส3คนและบาดเจ็บเพียงคนเดียว

"เรา....ไปกันเถอะ ยุนโฮ..." เพื่อนรักกระทบไหล่เบาๆและเรียกให้ไปทำงาน

"อือ ไปกันเถอะ ซิวอน..." ร่างใหญ่ลุกจากเก้าอี้และตรงไปที่ห้องฉุกเฉิน

ระหว่างความเป็น...หรือตาย...มันอยู่ในมือเขาแล้ว

งานที่ต้องตราบาปอย่างนี้...ทำมันจนชินซะแล้วล่ะ

แต่ก็ไม่เท่าบาปที่เขาเคยทำ พรากคนรักไปถึง2คน