Bunch Of Harry Potter's ships Short-fic

ตอนที่ 1 : (Modern)TMR/HP : The Stalker Feat.Police! James Potter (COMEDY300%) Part 1

ชายหนุ่มคนหนึ่งในชุดสเว็ตเตอร์สีแดงเลือดหมู เร่งรีบวิ่งออกจากบ้านด้วยใบหน้าตื่นตระหนก

แฮร์รี่สาวเท้าอย่างเร็วไวที่สุดเท่าที่ตนเองจะทำได้ เขาก้มมองนาฬิกาไปพลางมองหนทางตรงหน้าไปพลาง

อีก10นาทีคลาสจะเริ่มขึ้น ในขณะนี้ที่เขายังไปไม่ถึงไหนเลย เขาหยิบแซนด์วิชที่แม่ของเขาทำออกมาจากถุงอาหารกลางวัน มือรีบยัดแซนด์วิชชิ้นใหญ่เข้าปากในคำเดียว เคี้ยวไปไม่กี่ครั้งก็หยิบขวดน้ำมาดื่มน้ำตามไปเพื่อฝืนให้อาหารก้อนใหญ่ที่ติดในลำคอไหลลื่นลงสู่กระเพาะ

ชายหนุ่มผมสีรัตติกาลนุ่มฟูยืนหอบอย่างเหนื่อยล้าตรงประตูเข้าคลาส เข่าของเขาปวดแปร่บไปหมด วิสัยทัศน์ของเขาเบลอไปเล็กน้อย หลังจากที่ตั้งตัวได้เขาจึงไปนั่งที่ประจำของตนเองในทันที

"ว่าไงพ็อตตี้ คุณชายสายเสมอ~ นายยังสมเป็นพ็อตเต๊อร์ พ็อตเตอร์เหมือนเดิมเลยนะ"

มัลฟอยส่งเสียงน่ารำคาญออกมาให้ชายหนุ่มหงุดหงิดเช่นเดิมในตอนเช้า แฮร์รี่ถอนหายใจออกมาดังพรืด คิ้วมุ่นขดเป็นปม หัวน้อยๆของเขาหันไปมองเจ้าเด็กมัลฟอยปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมอย่างเกรี้ยวกราด

"เก็บปากของนายไว้ดูดจุกนมเถอะมัลฟอย ถ้าปากของนายจะว่างมากขนาดที่จะเสร่อเรื่องของคนอื่นได้"

"อู้ววว แรวงส์!"

รอน เพื่อนสนิทก๊วนเดียวกันกับแฮร์รี่ร้องขึ้นมา เขาทำหน้าล้อเลียนใส่หนุ่มผมบลอนด์อย่างได้ใจ

"ให้ตายเถอะ เมื่อไหร่พวกนายสองคนจะโตกันสักที"

เฮอร์ไมโอนี่บ่นเสียงต่ำ หญิงสาวกำลังง่วนอยู่กับการอ่านหนังสือเพื่อเตรียมสอบไฟนอลที่ใกล้มาถึงนี้

"ไม่ใช่เรื่องของหล่อนที่จะมายุ่ง ยัยเกร็นเจอร์!"

"ว่าไงน--"

"อะแฮ่ม"

ไม่ทันที่การโต้เถียงจะเริ่มขึ้น เสนปก็ส่งเสียงเตือนทั้งสองคนที่กำลังเปิดศึกในชั้นเรียน เขามองนักเรียนของตนทั่วทั้งรอบห้องด้วยดวงตาดำมืดยากจะหยั่งถึง

"มิสเกร็นเจอร์ หักจิตพิสัย สามคะแนน"

"แต่อาจารย์คะ! มัลฟอยเขาเริ่--"

"ฉันไม่ต้องการคำอธิบายของเธอ ทีนี้นั่งให้เรียบร้อยซะ เราจะได้เริ่มบทเรียนกันสักที"

ชายวัยกลางคนสะบัดมือของตนเองพร้อมหรี่ตามองเหล่านักเรียนของตนไปด้วย

ไม่ต้องหันไปมอง ทุกคนก็พอจะเดาสีหน้าเยาะเย้ยของมัลฟอยได้ว่าเป็นอย่างไร

'คิดแล้วก็คันฝ่าเท้ายิบๆเลยแฮะ"

แฮร์รี่ขยับเท้าของตนขยุกขยิกไปมา มือจับด้ามปากกาจดข้อความบทกระดานไปเงียบๆ

จนถึงเวลาพักเที่ยง แฮร์รี่ก็หยิบกล่องอาหารกลางวันของตนเองไปหาที่กินคนเดียว ในช่วงหลายวันมานี้เขามัดจะไปสถานที่เดิมเสมอโดยไม่บอกใคร

"พักนี้ทำไมนายปลีกตัวออกห่างเราจังเลยนะแฮร์รี่?"

รอนเอ่ยถามเมื่อเห็นเพื่อนรักของตนหันแผ่นหลังให้เตรียมจะเดินไปทางอื่น

"เป็นความลับของฉันน่ารอน"

แฮร์รี่หลุดหัวเราะทันทีเมื่อเห็นใบหน้างอง่ำของเพื่อนรัก

"น่าๆ สักวันฉันจะบอก โอเคนะ?"

รอนพยักหน้าแล้วพาเฮอร์ไมโอนี่ที่นั่งกินอาหารด้วยกัน

แฮร์รี่เดินไปที่ต้นไม้ต้นหนึ่งหลังโรงเรียน

เขาหยิบแซนด์วิชทูน่าสลัดออกมาแล้วปาดส่วนทูน่าลงใส่ห่อกระดาษเล็กๆวางไว้ตรงรากไม้

ไม่นานก็เห็นร่างของสิ่งมีชีวิตตัวน้อยเดินออกมาทั้งร้องเมี้ยวๆ

"ค่อยๆกินนะเจ้าหนู ขอโทษที่มาข้าไปหน่อยนะ พอดีวันนี้อาจารย์เขาปล่อยช้าน่ะ"

เขาพูดคุยกับแมวน้อยเสมือนว่ามันสามารถตอบกลับเขามาได้

ชายหนุ่มยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน พลางใช้มือเรียวขยับลูบเส้นนุ่มฟูของแมวน้อยด้วยความเบามือ

"ไหนดูซิใครคือเจ้าก้อนขนตัวน้อยของฉัน~ เธอไง!"

เขาจับตัวลูกแมวขึ้นมาแล้วกดใบหน้าถูกับท้องของมัน แฮร์รี่ใช้หน้าของตนถูกับแมวน้อยอย่างไม่รังเกียจมันเลยสักนิด

โดยที่เขาไม่รู้เลยว่ามีใครบางคนจับตามองดูเขาอยู่จากมุมมืด

~~~~

"ท่านประธานครับ คือว่--"

"เงียบ! ลูเซียส ไม่เห็นรึไงว่าฉันกำลังยุ่งอยู่"

คำพูดของชายวัยกลางคนถูกขัดโดยผู้เป็นนายอย่างทอม มาร์โวโล่ ริดเดิ้ล

นายของเขา ถูกเรียกได้ว่าเป็นชายผู้กุมอำนาจในตลาดมืด และมีอิทธิพลสูง

เป็นชายที่ได้รับความเคารพอย่างสูงจากแวดวงชั้นใต้ดิน แต่ทว่าในขณะนี้นั้น ชายผู้น่าเกรงขามคนนั้นได้กลายเป็น...

คนโรคจิตที่ตามสโตร๊คเกอร์เด็กหนุ่มที่ยังเรียนไม่จบชั้นมัธยมปลายคนหนึ่ง

อีกทั้งยังเป็นลูกชายสุดที่รักของเจมส์ พอตเตอร์ ที่เป็นตัวตั้งตัวตีกับบริษัท LV อย่างเต็มตัวเสียด้วย!

ไม่รู่ว่าท่านลอร์ดของเขานั้นคิดอะไรอยู่กันแน่ อาจจะคิดหาทางจัดการเจ้าพอตเตอร์ผ่านทางลูกชายของเขา

หากเป็นเช่นนั้นจริง เขาก็คงต้องเทิดทูนนายเหนือหัวผู้ปราดเปรื่องคนนี้ แต่ทว่า หากจะเป็นไปเช่นนั้น เหตุใดนายของเขาจึงต้องตามถ่ายรูปจดบันทึกหนุ่มน้อยคนนี้อย่างใกล้ชิดโดยไม่สนแม้กระทั่งเวลาทำงาน!

การที่ท่านประธานนั้นหายตัวไปบ่อยครั้ง การทำงานของลูกจ้างในบริทษัทก็ยากขึ้นไปด้วย ลูเซียสจำต้องตามนายของเขาเพื่อที่จะปรึกษาเรื่องงานไปพร้อมๆกับแอบถ้ำมองทายาทตระกูลพอตเตอร์

หากนักธุรกิจใต้ดินอย่างประธานริดเดิ้ลจะถูกจับ คงไม่จบด้วยข้อหาฉ้อโกง รึ ทำธุรกิจด้านมืดเท่านั้น....หากแต่จะโดนเพิ่มข้อหาพรากผู้เยาว์ไปด้วยนี่สิ!

ลูเซียสอยากจะหลั่งน้ำตาของตนออกมาเป็นสายโลหิต เขาจะบอกลูกชายของเขาที่ภูมิใจในตัวพ่อของตนได้อย่างไรว่าวันๆเขาต้องคอยตามประธานที่มาแอบถ้ำมองลูกชายของศัตรูคู่อาฆาต....ราวกับคนโรคจิตก็ไม่ปาน

"ลูเซียส กลับไปบริษัทแล้วทำงานซะ-"

"แต่- มายลอร์---"

"แล้วทำเอกสารให้ฉันด้วย"

ประธานริดเดิ้ลลุกขึ้นแล้วคอยเดินตามเด็กหนุ่มที่เดินออกไปยังบริเวณอื่นอย่างใกล้ชิด ทิ้งให้ลูเซียส มัลฟอยต้องนั่งนวดขมับของตนเพื่อคลายความเครียดที่สั่งสมมานานให้ทุเลาลงไปบ้าง

ทุกวันนี้เขาแทบจะดื่มกาแฟแทนน้ำเปล่าอยู่รอมร่อแล้ว งานที่ได้รับมันช่างมากมายเกินกว่าที่ชายอายุเท่าลูเซียสจะรับมันไหว

ได้แค่เพียงภาวนาให้เจ้าเด็กพอตเตอร์แดบดิ้นอยู่ภายใต้ร่างประธานของเขาในเร็ววัน นรกนี่จะได้จบสิ้นเสียที

~~~~

ทอม ริดเดิ้ล ได้แอบตามชายหนุ่มมาพักใหญ่ๆแล้ว จุดเริ่มต้นของมันมาจากการที่เขาส่งสายสืบไปสืบเรื่องของตระกูลพอตเตอร์ และทราบมาว่า เจ้าพอตเตอร์จอมดื้อด้านนั่นมีลูกชายผู้เป็นทายาทของตระกูล กับผู้หญิงชั้นต่ำคนหนึ่งที่ชื่อลิลี่ อีแวนส์

เขาต้องยอมรับว่า ในคราแรกที่เขาพบว่ามันมีลูก ก็ไม่นึกว่าจะมีผู้หญิงที่ไหนจับมันมาทำพันธุ์

ทอมได้ศึกษาข้อมูลแล้วล้วงลึกลงไป

วางแผนซับซ้อนมากมายที่จะทำให้เจมส์ยอมสยบแทบเท้าของเขาอย่างน่าสมเพช

แต่ไม่นึกเลยว่า ยิ่งเขาถลุงลึกลงไป เขายิ่งหลงใหลในตัวของทายาทพอตเตอร์อย่างโง่หัวไม่ขึ้น รู้ตัวอีกที เขาก็เปลี่ยนจากการส่งสายไปตามดู เป็นแอบตามเจ้าเด็กนั่นด้วยตัวเอง

กิจวัตรประจำวันของเจ้าเด็กนั่น เขารับรู้หมดทุกอย่าง ในขณะเดียวกันเขาก็วางแผนจะใช้เจ้าสัตว์หน้าขนที่หนูน้อยพอตเตอร์โปรดปรานมาเป็นเครื่องมือในการล่อลว--

-หลอกให้เจ้าเด็กนั่นมาติดกับเขา

ทอมกระหยิ่มยิ้มในใจของตนเอง พอตเตอร์ตัวน้อยนั่นชอบสัตว์ตัวเล็ก และมักจะมีจิตรเมตตาสงสารคอยไปให้อาหาร ให้ความดูแลเสมอ

เจ้าแมวนั่นคือตัวที่แฮร์รี่รักมากที่สุด

หากมันหายไปแล้วหนูน้อยนั่นมาตาม เขาก็ปค่เสนอตัวไปว่าเป็นคนรับมันไปเลี้ยง และหาเรื่องไปพบทุกวัน

เท่านี้แผนการก็สมบูรณ์แบบ

ประธานแห่งโลกใต้ดินคิดอย่างภาคภูมิใจแผนการอันเพอร์เฟ็คแบบ300%ของตนเอง

คอยดูเถอะเจมส์ ฉันจะใช้ลูกชายแก้วตาดวงใจของแกมาเป็นเครื่องมือในการทำลายตัวแกเอง

~~~~

เจมส์ พอตเตอร์ ขอสาบานและปฏิญาณในฐานะของพ่อ

ว่าต่อให้เป็นตายร้ายดีอย่างไรก็จะไม่ปล่อยไอ้แก่โรคจิตอย่าง ทอม มาร์โวโล่ ริดเดิ้ล มาใกล้ลูกชายของเขาอย่างเด็ดขาด!

หัวหน้าตำรวจอย่างเจมส์ ได้แต่เอาหน้าซุกลงไปในฝ่ามือของตนเอง เขาอับจนหนทางเหลือเกิน ตั้งแต่เจ้านักธุรกิจในโลกมืดอย่างทอม ริดเดิ้ล นั้นดูเหมือนจะหาทางเข้าใกล้ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของเขา แฮร์รี่ มันก็ทำให้ชายผู้เป็นพ่ออย่างเขาต้องนั่งหน้าดำคร่ำเครียดอยู่ทุกวี่ทุกวัน และไม่ได้หลับเต็มอิ่มอีกเลย

ตำรวจวัยกลางคนเปิดวอร์มฟังการรายงานสถานการณ์จากเพื่อนรักของเขาซีเรียสและรีมัส ว่าเจ้าริดเดิ้ลมีแผนการณ์อย่างไร

'เจมส์- ฉันมีเรื่องจะบอกว่ะ'

"อะไร?"

เขากดวอร์ตอบกลับไปในทันทีก่อนจะลุกขึ้นนั่งหลังตรง

"ริดเดิ้ลมันหายไปจากบริษัทอีกแล้ว...เป็นไปได้ว่ามันจ---"

"มันแอบตามลูกชายฉัน!!!"

เจมส์แยกเขี้ยวคำรามออกมาเสียงดังซะจนหญิงผู้เป็นภรรยาอย่างลิลี่ถึงกับสะดุ้งโหยงแล้วชะโงกหน้าจากคอมที่ตนกำลังเขียนเอกสารรายงานสำนักงานใหญ่อยู่

"ฉันสาบาน- สาบานว่าจะลากคอมันมา แล้วตัด***มันทิ้งซะถ้าหากมันคิดจะแตะต้องลูกชายฉัน!"

หัวหน้าตำรวจคว้าปืนเหน็บไว้กับซองใส่แล้วย่างเดินออกจากสถานีด้วยความโมโหโกรธาอย่างแรงกล้าเสียจนไม่มีผู้ใดกล้าเข้าไปขัด

ลิลี่ได้แต่ส่ายหัวไปมาแล้วกลับมาเขียนเอกสารที่ต้องส่งต่อ การที่หล่อนจะเข้าไปยุ่งกับที่จะเกิดขึ้นในอนาคตมันคงไม่ทำให้เธอปลอดภัยเท่าไหร่ เธอจึงขอเลือกอยู่ฝ่ายกลางเพื่อจบปัญหาไป