I'm a priest not a villian girl ข้าคือบาทหลวงนะ มิใช่นางร้าย

ตอนที่ 7 : ยินดีต้อนรับสู่ห้องF!(รีไรท์ และเปลี่ยนชื่อครับ)

เดธที่เห็นเด็กสาวผมบลอนด์เซมาทางเขาก็หลบทันที เขามินิยมยุ่งกับมนุษย์ผู้อื่นที่เขามิสนใจเสียเท่าไหร่หรอกนะ เพราะมันหาได้มีความจำเป็นที่จะต้องยุ่ง ถ้าหล่อนจะล้มลงก็เรื่องของหล่อน เขาไม่สนใจหรอก

"กรี๊ด!"

มาเรียร้องขึ้นเมื่อหน้าของตัวเองนั้นคว่ำไปที่พื้นอย่างแรง ผู้คนที่เห็นเหตุการ์ต่างร้องขึ้นมาอย่างตกใจ...วิลเลี่ยมนั้นเดินไปพยุงมาเรียให้ยืนขึ้นมา แล้วเขาก็เดินเข้าไปในอาคาร สร้างความแปลกใจให้แก่ทุกคนเป็นอย่างมาก...นี่ตาฝาดรึเปล่า? อลิซช่วยมาเรีย? เป็นไปได้ยังไงกัน?!

ท่ามกลางความเหวอของทุกคน แม้แต่มาเรียก็ยังอดแปลกใจมิได้...ส่วนทางด้านวิลเลี่ยมนั้น เดธได้วิ่งตามเขามาอย่างรวดเร็ว...สักพักหนึ่งทั้งคู่ก็เดินวนอย่างไร้จุดหมาย เหตุเพราะวิลเลี่ยมมิรู้ทางเดินและเดธเองก็มิต่างกัน...

ตึก ตึก ตึก ตึก

มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นมาข้างหลังของทั้งสองคน ทั้งเดธและวิลเลี่ยมจึงหันไปมอง ก็พบกับชายหนุ่มผมบลอนด์ที่สวมชุดสเว็ตเตอร์สีน้ำตาลอ่อนทับด้วยเสื้อขนสัตว์สีน้ำตาลอ่อนอีกทีหนึ่ง ในอ้อมแขนเขากอดสมุดปกหนังเล่มหนาไว้ด้วย

"แฮ่กๆ น-ในที่สุดก็เจอตัวสักที! ก-กระผมคือ รองผอ.คนใหม่ ลัซ เนาติลุชท์ ขอรับ! คุณหนูใช่มิสอควาเรียสรึเปล่า?"

เจ้าตัวหอบแฮ่กๆ วิลเลี่ยมเอียงคอน้อยๆแล้วพยักหน้าเบาๆ อีกฝ่ายยื่นสมุดปกหนังมาให้เขา วิลเลี่ยมรับมันมาแล้วมองอีกฝ่ายอย่างสงสัย

"ค-คือกระผมได้รับคำสั่งมาจากครูใหญ่ที่ได้รับการแจ้งมาจากท่านดยุกอควาเรียสว่าคุณหนูนั้นสูญเสียความจำทั้งหมดไป...ดังนั้นแล้วกระผมจึงทำสมุดเล่มนี้มาไห้ มันรวบรวมเกี่ยวกับแผนที่โรงเรียน ข้อมูลของคุณหนู คาบเรียนต่างๆ ชมรมและกฏระเบียบ การแต่งกาย ฯลฯ ให้ครับ"

เขากล่าวพร้อมเอานิ้วชี้จิ้มกัน...วิลเลี่ยมพยักหน้าแล้วเปิดสมุดปกหนังดูซึ่งเดธก็ชะเง้อคอมองด้วยความอยากรู้อยากเห็น

"ข-ขอตัวก่อนนะขอรับกระผมมีรายงานต้องไปทำ"

จากนั้นรองผอ.หนุ่มก็วิ่งจากไป แล้วก็สะดุดล้มหน้าคะมำลงกับพื้น...วิลเลี่ยมเปิดหน้าหนังสือไปเรื่อยๆก็พบกับประวัติของ อลิซ อควาเรียส...เขาอ่านไปเรื่อยๆก็พบว่านางอยู่ชั้นปีที่2จาก6ของที่นี่..และประวัติอื่นๆของนางนั้นส่วนใหญ่จะถูกเขียนในด้านลบ และสัมพันธ์กับสตรีที่ชื่อมาเรียเสมอ...วิลเลี่ยมเปิดหนังสือไปหน้าต่อไป มันก็สมเหตุผลสมมิใช่หรือ? มีเรื่องกับสตรีที่แย่งคนรักไปน่ะ? ถึงเขาจะมิเข้าใจเรื่องความรักก็เถอะแต่เขาคิดว่าการแย่งคนรักของผู้อื่นมันมิใช่เรื่องที่ดีเลยสักนิด....

เขาเปิดไปเจอหน้าที่เป็นแผนที่ราวๆ 3-4 หน้ามันเขียนตำแหนงชื่อรายละเอียดเช่นชื่อห้อง ห้องประจำชั้น และอีกนานามากมายที่เขายังนับชนิดไม่หมดเขาย้อนกลับไปอ่านหน้าประวัติของอลิซ อควาเรียส...นางอยู่ปี 2 ห้อง Fสินะ...แล้วเขาก็เปิดหนังสือหาตำแหน่งว่าปี2ห้องFอยู่ไหน...แล้วเขาก็ตัดสินใจเดินตามแผนที่ไป ตรงข้างทางมีลำธารสายเล็กๆที่ดูลึกประมาณครึ่งตัวและดอกไม้นานาพรรณ...เขาอ่านในแผนที่ก็พบว่ามันคือสวยสำหรับปิกนิคหรือดื่มน้ำชา...ซึ่งอาคารที่เขาต้องการไปคืออาคารรากไม้มีลักษณะเป็นสีเขียวและมีต้นไม้รกรุงรังรอบๆอาคาร...ซึ่งมันก็มิไกลากนัก พอหันไปทางขวาก็เจอทันทีวิลเลี่ยมก้าวท้าวยาวๆไปยังอาคารนั้น

'ประกาศ ประกาศ ให้นักเรียนชั้นปีที่2ไปรวมตัวกันที่หอประชุมนาฬิกา'

มีเสียงดังกังวาลไปรอบๆโรงเรียน จากนั้นคนกลุ่มใหญ่ๆก็มุ่งหน้าเดินไยังหอประชุมนาฬิกา..ส่วนวิลเลี่ยมนั้นยืนงงอยู่ว่าเสียงนั้นมาจากไหน เดธที่เห็นดังนั้นจึงหัวเราะเบาๆ

"นั่นคือเวทย์กระจายเสียงน่ะ อาศัยเวทย์ธาตุลมในการกระจายเสียงไปทั่วบริเวณ เข้าใจนะ?"

วิลเลี่ยมที่ได้รับคำอธิบายพยักหน้าหงึกๆ เขาเดินตามกลุ่มคนที่คาดว่าน่าจะอยู่ปีเดียวกันกับเขาไป...ทุกคนเดินไปยังอาคารขนาดใหญ่ที่สูงที่สุดในโรงเรียน แล้วก็เดินเข้าไปในประตูไม้....พอวิลเลี่ยมและเดธเดินเข้าไปก็พบกับบันไดที่วนเป็นวงกลมสูงขึ้นไปเรื่อยๆที่พอมองด้วยตาเปล่าดูแล้วแทบจะหาจุดสิ้นสุดมิเจอ...

".....บ้าเอ้ย"

เดธพูดขึ้นมา ส่วนวิลเลี่ยมเดินขึ้นบันไดไป เมื่อเด็กหนุ่มผมม่วงเห็นว่าอีกฝ่ายไปโดยไม่รอเขาเลยก็รีบวิ่งตามไปทันที...ระยะเวลาผ่านไปเรื่อยๆนักเรียนทุกคนที่เดินขึ้นบันไดก็หอบอย่างหนัก มีเหงื่อกาฬไหลชุ่มไปทั่วตัว น้อยสุดก็แค่ใบหน้า... 

"เมื่อไหร่จะถึงเนี่ย!"

เดธพูดขึ้นมาแล้วก้าวขึ้นบันไดต่อไปทั้งที่ยังหอบแฮ่กๆอยู่..วิลเลี่ยมนั้นเดินขึ้นบันไดไปโดยมิได้บ่นอะไรเลยแม้แต่คำเดียว ในขณะที่เดินก็มีเสียงบ่นของนักเรียนคนอื่นดังขึ้นมาแทบมิขาดสาย..สุดท้ายแล้วทุกคนก็เดินไปถึงจุดสูงสุดของหอประชุมนาฬิกาได้อย่างสำเร็จลุล่วง...

"ในที่สุด!!"

ทั้งเดธและนักเรียนคนอื่นพูดเสียงดังขึ้นแล้วทรุดลงไปกองกับพื้น....ส่วนวิลเลี่ยมเองก็แทบจะพยุงตัวเองมิอยู่ ร่างนี้นี่ช่างอ่อนแอเสียนี่กระไร....แต่ก็คงจะโทษอะไรมิได้ ก็นี่มันคือร่างของอิสตรีนี่นะ? จะอ่อนแอมากก็มิแปลก

"เอาล่ะนักเรียนที่อาจารย์เรียกทุกคนมาวันนี้เพราะมีนักเรียนใหม่ที่จะเข้ามาเรียนกับเรากลางคันนะ...เอาล่ะ มิสเตอร์ เดฟ ลอว์เร้นซ์ ออกมาข้างหน้า"

เดธเดินไปข้างหน้าอย่างช้าๆ...ให้ตายสิเหนื่อยขนาดนี้ยังจะไห้ไปยืนข้างหน้าอีก! เห็นไหมว่าคนเขาเหนื่อยน่ะห๊ะ!

"เอาล่ะนะ ลัซ นำลูกแก้ววัดพลังมาซิ"

รองผอ.หนุ่มนำลูกแก้วสีขาวมุกขาดพอดีมือมายื่นให้เดธ เด็กหนุ่มผมม่วงรับมันมา แล้วลูกแก้วก็ส่องแสงสีดำไปทั่วบริเวณพร้อมกับมีสัญลักษณ์รูปพระจันทร์เสี้ยว จู่ๆก็มีเสียงพูดคุยดังกระหึ่มขึ้นมาทันทีเมื่อทุกคนเห็นดังนั้น

"ธาตุมืดสายพิเศษ?! เอาล่ะๆ จริงๆข้าก็อยากจะให้เจ้าไปอยู่ห้องพิเศษนะ แต่เนื่องด้วยเจ้าเข้ามาเรียนกลางคันดังนั้นมากสุดข้าให้เจ้าอยู่ห้องAแล้วกัน"

ผู้อำนวยการพูดขึ้นอย่างเสียดาย สาวๆห้องAต่างกระโดดแล้วกรี้ดขึ้นด้วยความดีใจ ฝั่งผู้ชายนั้นจิ๊ปากแล้วกอดอกอย่างมิสบอารมณ์.....

เดธเดินกลับไปยืนข้างวิลเลี่ยมโดยไม่รออะไรก่อน...มาเรียเดินมาทางเดธ ใบหน้าของนางมีรอยแดงจากการที่หน้าคว่ำพื้นไปในตอนแรก....

"ย-ยินดีต้อนรับสู่ห้อง Aนะคะ"

เด็กสาวผมบลอนด์มองเดธแล้วหน้าขึ้นสี...ถึงแม้จะดูยากเรพาะหน้าของนางมีรอยแดงอยู่แล้วก็ตาม เดธยืนนิ่งและไม่ยอมพูดกับมาเรียพลางคิดอย่างไม่เข้าใจ สตรีผู้นี้เมื่อตอนนั้นนี่? จะมาหาเขาทำไมกัน แค่มาทักทายแค่นี้น่ะนะ?

"เอาล่ะ! ขอเชิญนักเรียนทุกคนกลับไปเรียนต่อได้! ส่วนเดธให้เพื่อนๆให้ห้องAนำทางเจ้าไปนะ"

ผอ และ รองผอ.เดินลงจากหอประชุมนาฬิกาตรงทางเดินอีกทาง วิลเลี่ยมเดินลงบันได ซึ่งขากลับนั้นเร็วกว่าขาขึ้นเป็นเท่าตัว ทุกคนเดินลงบันไดอย่างรวดเร็วบางคนก็เร็วจนเกือบล้ม...

พอวิเลี่ยมลงไปถึงข้างล่างแล้วก็เดินไปที่อาคารรากไม้ทันที ส่วนเดธที่ต้องเดินไปคนละทางกับเขานั้นมองตามเขาตาละห้อยอย่างน่าสงสาร...โดยมีมาเรียและสาวๆจากห้องAชวนคุยตลอดทาง

พอวิลเลี่ยมไปถึงอาคารรากไม้แล้วจึงเปิดแผนที่ดูว่าห้องอยู่ตรงไหน...ห้องFอยู่ชั้นสอง จากนั้นเขาก็ขึ้นไปแล้วก็เจอห้องที่เขียนตัวFตัวใหญ่ๆ น่าแปลกที่รอบๆห้องนั้นมีการเอาหมึกมาเขียนอยู่ทั่ว..

'ไอ้พวกห้องรากหญ้า' 'ไอ้พวกสมองกลวง' 'พวกสวะ'

และอีกมากมาย วิลเลี่ยมมิเข้าใจว่าทำไมถึงมาเขียนไว้ตรงกำแพงนอกห้องกัน...นี่มันเข้าข่ายทำลายทรัพย์สินของโรงเรียนเลยมิใช่หรือ? เขาเดินไปเปิดประตูไม้เก่าๆ ก็พบกับสมาชิกในห้องที่แต่งตัวมิเรียบร้อยเสียสักเท่าไหร่ ฝั่งผู้หญิงค่อนข้างจะแต่งตัวด้วยชุดสั้นๆ ส่วนผู้ชายจะแต่งตัวชุ่ยๆ...อ่านี่มันอะไรกัน?

"หืม?....เจ้าคืออลิซ อควาเรียสคนดังของห้องCเมื่อปีที่แล้วใช่ไหม?"

มีเด็กสาวผมบลอนด์ที่มัดผมแกะสองข้าง นางใส่เสื้อที่สั้นมากจนแทบจะเห็นเอวของนาง และกระโปรงที่เลยเหนือเข่า...แถมยังแต่งหน้าจัดจนเขานึกถึงตอนเด็กที่มีพวกป้าๆมายัดเยียดลูกสาวของพวกนางให้เขา..

"อื้อ"

เขาตอบสั้นๆ อีกฝ่ายจับมือเขาทั้งสองข้างแล้วเขย่าอย่างแรง

"เยี่ยม!!! ข้าอยากเจอเจ้ามานานแล้ว!! ยินดีต้อนรับสู่ห้อง F นะ อลิซ!"

นางพูดและยังไม่หยุดเขย่ามือของวิลเลี่ยม...

"อ-อื้อ?"

วิลเลี่ยมเริ่มงงเล็กน้อย จำเป็นไหมที่จะต้องมาเขย่ามือคนอื่่นซะแรงขนาดนี้?