I'm a priest not a villian girl ข้าคือบาทหลวงนะ มิใช่นางร้าย

ตอนที่ 56 : ได้รับสัตว์เลี้ยง ซีโน่:สีชมพู

วิลเลี่ยมหันหลังหนีไปทันที....ตามตรงนะ จะพูดยังไงดีล่ะ ถ้าเขาจะเอาสัตว์เลี้ยง....เขาอยากได้แพะหรือแกะมากกว่า พวกมันน่ารักดี...เขาไม่ต้องการมังกร คิดดูสิแค่ขนาดตัวก็กินพื้นที่ไปเท่าไหร่แล้ว ถึงจะดูใจร้ายไปหน่อย แต่ถ้าเขาเอามังกรไปเลี้ยง สถานที่อยู่ล่ะ? อาหารการกินล่ะ? ดูยังไงเขาก็ไม่สามารถรับผิดชอบเจ้ามังกรดำนี่ได้ด้วยซ้ำไป อีกอย่างมันเป็นมังกรนี่? มันสามารถหาอาหารกินเองได้สบายอยู่แล้ว ถึงเขาไม่รับเลี้ยงมัน มันก็มีชีวิตอยู่ได้ตามปกติ

"ท่านจะชนะข้า แล้วไม่รับเลี้ยงข้าไม่ได้นะ!"

เจ้ามังกรคำรามออกมา วิลเลี่ยมตวัดตาไปมองมัน ดวงตาสีแอเมทิกส์คู่งามหรี่ลง บรรยากาศเริ่มน่าอึดอัด เจ้ามังกรแทบจะยอมสยบแทบเท้าสตรีมนุษย์ตรงหน้าตนเมื่อเห็นสายตาเช่นนั้น

"ไปซะ....ข้าคงรับเลี้ยงเจ้าไม่ไหว"

วิลเลี่ยมพูดออกมาอย่างเย็นชา เพื่อนเขาบอกว่า ถ้าจะปฎิเสธก็ต้องปฎิเสธให้เด็ดขาด เขาถูกเพื่อนพูดแบบนี้มาตั้งแต่เด็กสมัยที่มีสตรีมาสารภาพรักเขาแล้วเขาต้องการปฎิเสธนางแต่ทำไม่เป็น เพราะคำสอนของเพื่อนทำให้วิลเลี่ยมแทบจะบอกปฎิเสธคนอื่นได้โดยไม่ไว้หน้า เว้นเสียแต่จะสนิทกันมากจนวิลเลี่ยมกลัวจะทำร้ายความรู้สึกอีกฝ่าย

"ข้าจะตามหาท่าน!!! แล้วทำให้ท่านเป็นเจ้านายข้าให้ได้!"

มันคำรามออกมาแล้วบินขึ้นสู่ท้องฟ้าไป วิลเลี่ยมถอนหายใจออกมาอย่างหน่ายๆ กว่าจะสู้ชนะได้เขาก็ปวดเมื่อยแขนขาพอสมควร มังกรนี่หนังเหนียวจริงๆเลยนะ....ดีที่กว่าเจ้ามังกรดำนั่นจะพ่นไปแต่ล่ะทีก็ใช้เวลาพอสมควร วิลเลี่ยมจึงฉวยโอกาสตอนที่มันกำลังจะพ่นไฟตลอด เขาจึงแทบไม่มีรอยขีดข่วนใดๆเลย

สตรีผมสีครีมหันไปมองกลุ่มที่เขาสุ่มได้มา ทั้งสี่คนกอดกันกลม วิลเลี่ยมไม่เข้าใจว่าทั้งสี่กลัวอะไรจึงพยายามยิ้มอย่างเป็นมิตรดู

"ไปกันต่อนะคะ?"

น้ำเสียงนุ่มเป็นเอกลักษณืของเขากล่าวขึ้นมา ทั้งสี่กลืนน้ำลายดังเอื๊อกก่อนจะรีบลุกขึ้นมาทันที อย่าขัดใจอลิซดีกว่าไม่งั้นพวกเขาไม่รอดแน่! ทุกคนต่างคิดเหมือนกันในใจ

วิลเลี่ยมยื่นมือขอแผนที่จากสตรีที่เป็นคนถือ เขามองแผนที่สักพัก....ก่อนจะสังเกตุได้ว่าแผนที่มันกลับด้าน....เฮ้อ...เขาถอนหายใจออกมาอีกคราก่อนจะนำทางพวกห้องCไปตามแผนที่ เพราะแบบนี้สินะถึงเจอมังกร...เพราะว่าเขาเดินผิดทางนี่เอง...

แล้วเขาก็เหลือบไปเห็นฟรานซิสส์กำลังเกาะตัวที่เหมือนปลา แต่แบนๆ บินอยู่บนฟ้า แถมพ่นไฟได้ด้วย...มันตัวเล็กกว่ามังกรดำที่เขาเจอประมาณหนึ่งเท่าได้

"หยุดสิวะไอ้มังกรเวร!!! ให้***จับซะดีๆ!!! "

นางตะโกนถ้อยคำที่ไม่สมเป็นกุลสตรี ก่อนที่นางจะใช้หมัดที่เคลือบด้วยพลังไฟจากการที่นางใช้ไม้กายสิทธิ์ร่ายต่อยไปที่กลางลำตัวมัน มันกรีดร้องอย่างตกใจ ฟรานซิสส์เกาะลำตัวมันไปเรื่อยๆจนถึงหัว ก่อนที่นางจะงับครีบใกล้กับส่วนหัวมันอย่างแรงจนมันเสียหลักตกลงไปข้างล่าง แต่ข้างล่างเป็นน้ำ....

ตู้ม!!!!

ทั้งฟรานซิสส์และมังกรที่เหมือนปลาตกลงไป ก่อนที่ฟรานซิสส์จะขึ้นมาจากน้ำ...างถึงกับตาค้างเมื่อเห็นสตรีที่นางเคารพรักมองนางอยู่....

นางเผลอพูดคำหยาบออกไปแล้ว.....

นางรู้ดีว่ากฎข้อห้ามที่สตรีที่นางเคารพนั้นยึดถือมากที่สุดคืออะไร....การเป็นกุลสตรี....

วิลเลี่ยมกอดอกมองฟรานซิสส์....

"คัดตำรา มารยาทที่สตรีพึงมี ห้ารอยจบ ส่งอาทิตย์หน้าค่ะ"

วิลเลี่ยมกล่าวออกมาอย่างเฉียบขาดก่อนจะเดินออกไป ฟรานซิสส์ได้แต่โอดครวญออกมา สักพักก็ขึ้นจากน้ำไปหาเพื่อนในกลุ่มนางที่จับพวกนก พวกกาอยู่ ซึ่งยังจับไม่สำเร็จสักคน

เมื่อวิลเลี่ยมเดินมาเรื่อยๆก็เจอกับทุ่งหญ้าเขียวขจี น้ำตก สายรุ้ง ต้นไม้หลากหลายสายพันธุ์ พร้อมกับสัตว์ต่างๆ...

เขาอยากจะได้แพะ....

ไม่รอช้าวิลเลี่ยมเดินลิ่วๆไปทันที ดวงตาคู่งามกวาดมองไปรอบๆ ก่อนจะไปสะดุดที่แพะตัวหนึ่ง...มันมีขนาดที่ใหญ่กว่าแพะปกติสองเท่าตัว ขนที่ปกติมันจะเป็นสีขาว หรืออื่นๆ กลับเป็นสีฟ้า แถมยังเปล่งแสงได้ด้วย.....

เขาของมันเป็นสีม่วงกึ่งน้ำเงินเข้ม ดวงตาของมันเป็นสีเหลือง...

วิลเลี่ยมมองมันอย่างสนใจ ดูเหมือนว่ามันจะรับรู้ได้ว่ามนุษย์ที่กำลังมองมันอยู่นั้น กำลังท้าทายมันเพื่อจะได้เป็นเจ้าของมัน 

เจ้าแพะสีน้ำเงินถอยหลังไปสองสามเก้า ก่อนจะพุ่งชนมาหาวิลเลี่ยม เขาเอียงตัวหลบมัน มือเขาจำลำตัวมันทำให้มันขยับไปไหนไม่ได้ ด้วยกำลังอันมากเหลือล้นของเขาจากกล้ามเนื้อที่เป็นมัด? กับทักษะนักบวชของธาตุแสง 

แต่มันก็ดิ้นหลุดออกไปได้ วิลเลี่ยมใช้เวลาสยบมันนานมาก นานเสียยิ่งกว่าเจ้ามังกรดำเสียอีก เพราะเจ้าแพะตัวนี้ไม่ได้ใช้เพียงกำลังอย่างเดียว แต่มันกลับฉลาดด้วย....

กว่าจะสยบมันได้เสื้อผ้าวิลเลี่ยมเองก็ขาดเป็นรอยตรงน้นทีตรงนี้ทีเพราะมันใช้เขาพุ่งชนเขา ความเร็วของมันช่างหน้าตกใจ แถบพลังขาของมันอีก มีคราหนึ่งที่เขาพลาดท่าโดนขาหลังของมันถีบที่ท้อง ยอมรับเลยว่าถึงกับปวดหนึบๆเลยทีเดียว...

วิลเลี่ยมหอบเล็กน้อย เขาก้มมองเจ้าแพะที่สยบอยู่แทบเท้าเขา...

"คำถาม เจ้าจักยอมเป็นสัตว์เลี้ยงข้าหรือไม่ เจ้าแพะน้ำเงิน"

วิลเลี่ยมเอ่ยถามมันออกมา มันค่อยๆลุกขึ้นเมื่อมันยืนเสร็จแล้วจึงก้มหัวให้วิลเลี่ยม

"ข้ายอมรับท่าน....นายแห่งข้า...นามของข้าคือ ดิเรก เนเทอร์รอลล์โพรเทคเทอร์"

"อลิซ อควาเรียส"

วิลเลี่ยมตอบกลับไป มันก้มหัวลงต่ำกว่าเดินก่อนที่จะสยบลงแทบเท้าวิลเลี่ยม เขาถอนหายใจออกมา ตอนนี้ในที่สุดก็ได้สัตว์เลี้ยงสักที...ในคราแรกอยากจะได้แพะสีขาว แต่แพะสีฟ้าก็ไม่เลวนะ....เอ๊ะ....แต่เดี๋ยวนะถ้ามาลองคิดดูอีก...ที่บ้านเขายังมีเจ้าต้นไม้อยู่นี่นา...แล้วเวลาอยู่ด้วยกัน หวังว่าเจ้าต้นไม้จะไม่จับสัตว์เลี้ยงเขากินหรอกนะ....

----------------บรรยายส่วนของซีโนเอล------------------

เทวาหนุ่มเดินไปพร้อมกับกลุ่มนักเรียนจากห้องB ซึ่งเกือบทั้งหมดจะเป็นอัธพาล ทั้งยังเป็นสตรีอีกด้วย เขาโดนสตรีอันธพาลสามคนหยอดมุกเสี่ยวใส่ แต่เด็กหนุ่มนั้นยังคงนิ่งเฉย เหตุเพราะเขาเป็นคนไม่ค่อยคุยกับคนแปลกหน้าอยู่แล้ว ยกเว้นแต่จะถูกชะตากันจริงๆ อีกทั้งยังไม่เคยถูกใครหยอกมุขใส่มาก่อนจึงไม่รู้เรื่อง

แต่ซีโนเอลนั้นกำลังสนใจกับเด็กสาวคนหนึ่ง นางมีรูปร่างค่อนข้างอ้วนท้วม แก้มของนางป่อง ดูนุ่มๆเหมือนกับขนมปัง ดวงตาของนางเป็นสีสองสีผสมกัน ทั้งม่วงกับชมพู มันสุกสว่างยิ่งกว่าดาวนับล้านดวงรวมกันในยามราตรี ผมสีน้ำตาลอ่อนถูกมัดรวบแบบตึงๆ ชุดที่เกือบจะแน่นเปร๊ียเพราะไซส์ที่ไม่พอดี แต่ถึงกระนั้นนางยังชวนเขาคุยไปด้วยตลอดทางด้วยความสดใสและเป็นมิตร....แต่ก็โดนอันธพาลอีกสามคนรังแกทั้งยังถากถางเรื่องหุ่นของนางอยู่ร่ำไป...

ส่วนตัวสำหรับเขาแล้ว เขาไม่คิดว่านางจะน่าเกลียดตรงไหน คงเป็นเพราะเผ่าเทวาเป็นเผ่าที่มีระบบย่อยอาหารอันดีเลิศทำให้เทวานั้นไม่อ้วนเลยสักคน แค่อวบก็ยังไม่มีด้วยซ้ำ การได้พบเจอคนที่มีรูปร่างอวบอ้วน ทำให้เขาไม่เข้าใจเลยว่าตรงไหนของนางนั้นน่าเกลียด นางดูนุ่มนิ่ม...น่าหยิก...น่าดึง 

"นี่ๆ เจ้าชื่ออะไรหรอ ข้าโดโรธี ฟรองค์เซ่นะ!"

นางแนะนำตัวเอง  ดวงตาของนางทอประกายแวววาว ซีโนเอลหากระดาษมา แล้วเขียนชื่อของตนเองให้นางดู เด็กสาวยิ้มกว้างอย่างสดใสให้ซีโนเอล 

กลุ่มของเขาเดินต่อไปเรื่อยๆจนพบกับนกยักษ์ตัวหนึ่ง ขนของมันเป็นเหล็ก ตัวของมันมีขนาดใหญ่มากๆ เกือบเทียบเท่ากับมังกรได้เลย.....ทุกคนกรี๊ดออกมาอย่างตกใจเว้นแต่ซีโนเอลกับโดโรธี แต่เด็กสาวร่างอวบกับกระโดดขึ้นมาขี่คอเทวาหนุ่ม?แทน แขนที่เต็มไปด้วยไขมันอันนุ่มนิ่มของนางกอดรัดใบหน้าของซีโนเอลแน่นจนเกือบจะบังช่องลูกตาของเขา

เจ้านกร้องคำรามออกมาก่อนจะสะบัดขนเหล็กของมันมายังซีโนเอล...

ฟีบ! เคร้ง!

ตัว X ที่ลอยอยู่บริเวณไหล่ของเขาอันหนึ่งลอยออกมาก่อนจะขยายเป็นโล่รูปสี่เหลี่ยมผืนผ้า ทันทีที่ขนเหล็กของมันกระทบกับโล่ มันก็สะท้อนการโจมตีกลับไปในทันที

โดโรธีทำตาโต ก่อนที่นางจะคิดอะไรบางอย่างได้

เด็กสาวหยิบดินสอออกมาแล้วขีดๆเขียนๆบริเวณหน้ากากของซีโนเอล เพิ่มคิ้วให้หน้ากากของอีกฝ่ายให้ดูเข้มๆน่ากลัวๆ กับปากบึ้งๆ แสดงให้เห็นว่าตอนนี้อีกฝ่ายกำลังจริงจังอยู่นะ อะไรแบบนั้น

เสียงหัวเราะคิกคักของโดโรธีดังขึ้นมา....

ตัวX อีกข้างที่ยังเหลืออยู่ กับ X ที่ไปเป็นโล่ป้องกันนั้นเริ่มเปลี่ยนเป็นสีชมพู.....

"ซีโนเอลสู้ๆ ซีโนเอลสู้ตาย!! จัดการมันเลย!!!"

นางเชียร์เจ้าชายแห่งเทวา พลางหัวเราะคิกคักไม่หยุด ตามมาด้วยเสียงท้องร้อง

โครกกก!!!

เด็กสาวสะดุ้งโหยงกับเสียงท้องร้องของนาง จะว่าไปเช้านี้นางนั้นกินข้าวมาแค่สองจานเองนี่นา...แหะๆ...คงต้องไปหาอาหารเตรียมไว้แล้วล่ะนะ...

ซีโนเอลเองก็รู้สึกประหลาดใจ เสียงอันใดกัน? เทวาอย่างเขานั้นไม่เคยท้องร้องมาก่อน คนรอบตัวเขาก็ไม่เคย อย่าบอกนะว่านี่คือสเียงเวลาที่ท้องเริ่มหิวน่ะ? ใช่หรือไม่? เสียงเมื่อครู่เปรียบเสมือน ราชสีห์คำรามก็ไม่ปาน เพราะมันดังจนสะท้อนไปทั่ว.....จนได้ยินกันอย่างชัดเจน ทำให้ฝูงสัตว์ภายนอกแตกตื่นกันยกใหญ่

------------------

มาแว้วววว เย้!! 

วันนี้เมาส์ปากกาไรท์รวนครับผม วาดภาพประกอบโดโรธีไม่ได้ ของซีโนเอลก็ไม่ได้ เลยเอารูปเก่ามาตัดต่อใหม่

เอามารีเมคใหม่ตอนที่โดโรธีเอาดินสอเขียนหน้า+ตัวXเป็นสีชมพู