I'm a priest not a villian girl ข้าคือบาทหลวงนะ มิใช่นางร้าย

ตอนที่ 54 : ตอนพิเศษ : เดธ x วิลเลี่ยม

*คำเตือน

*ตอนนี้ไม่เกี่ยวกับเนื้อเรื่อง

*วิลไม่ปิดกั้นเรื่องรักเพศเดียวกัน และไม่ได้เป็นบาทหลวง

------------------

ชายวัยกลางคนผมสีขนอีกาเดินในตลาด ดวงตาสีนภาคู่คมมองไปรอบๆเพื่อที่จะหาร้านที่เขาสนใจ วันนี้คิดว่าจะมาซื้อหนังสือเสียหน่อย เกี่ยวกับร่างกายมนุษย์ สมัยก่อนนั้นเขาเองก็ไม่ได้ศึกษาได้มากเท่าไหร่นักเพราะบิดาเขาสั่งห้ามเด็ดขาด ตอนนี้เขามีโอกาสได้ศึกษาเสียที คิดแล้วก็ตื่นเต้น....

แต่ถ้าไม่ติดว่ามีสตรีมากมายรายล้อมเขาแล้วล่ะก็เขาคงเห็นของที่เขาอยากได้ง่ายขึ้นแน่ๆ...ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าพวกนางจะมารุมเขาทำไม หรือว่าเขาทำอะไรผิด?

"วิลลี่"

เดธที่เพิ่งเดินมาทักวิลเลี่ยม เจ้าตัวพยักหน้ารับก่อนที่เด็กหนุ่มผมม่วงจะฝ่าฝูงชนสาวๆทั้งหลายไปหา แล้วดึงเจ้าตัวออกมา

"ขอบคุณ"

น้ำเสียงนุ่มทุ้มของวิลเลี่ยมกล่าวออกมา รอยยิ้มอันอ่อนโยนปรากฎขึ้นบนใบหน้าของคนสูงวัย

"ไม่เป็นไรวิลน้อย"

เดธหัวเราะคิกคัก วิลเลี่ยมขมวดคิ้ว ไม่เข้าใจว่าทำไมอีกฝ่ายถึงเรียกเขาว่าวิลน้อย? จะเปรียบว่าเขาเด็กกว่าอีกฝ่ายกระมั้ง เทพแห่งความตายเอาแขนของตนเองโอบไหล่วิลเลี่ยม แล้วดันให้เจ้าตัวมาใกล้ๆเขา 

ชายวัยกลางคนก็ไม่ได้คิดอะไรมาก สมัยเป็นทหารเพื่อนๆก็โอบไหล่เขาบ่อยจะตาย....

"มาทำอะไรล่ะ หืม?"

"มาซื้อหนังสือเกี่ยวกับร่างกายมนุษย์ แต่ข้ายังหาไม่ค่อยเจอเลย สตรีมารุมล้อมข้าเต็มไปหมดจนแทบจะหาอะไรไม่เจอแล้ว ไม่รู้ว่าพวกนางจะมารุมข้าทำไม..."

น้ำเสียงของวิลเลี่ยมเต็มไปด้วยความสงสัยจนถึงที่สุด เขาไม่เคยเข้าใจอิสตรีมาก่อนเลย พวกนางมักจะมารุมล้อมเขาเสมอ....เดธหัวเราะให้กับความอ่อนต่อโลกของมนุษย์ข้างตน แก่ป่านนี้แล้วยังไม่เข้าใจผู้หญิงเลยหรอเนี่ย เฮ้อ...เห็นแล้วก็เหนื่อยใจ ทีหลังควรจะสอนเกี่ยวกับมารยาหญิงให้หมอนี่มันรู้แล้วล่ะนะ....

"งั้นเจ้าจะไปห้องสมุดบ้านข้าไหมล่ะ ข้ามีหนังสือเยอะแยะเลยนะ"

เทพแห่งความตายยิ้มออกมา แต่เป็นรอยยิ้มที่เจ้าเล่ห์แฝงนัยยะ วิลเลี่ยมพยักหน้าทันทีแบบไม่ต้องคิดอะไร

เขากับเดธเดินเข้าไปในป่าก่อนที่จะหายตัวไปอีกทีที่คฤหาสต์ของเดธ

วิลเลี่ยมมองไปรอบๆ กี่ครั้งๆที่นี่ก็ยังสวยเหมือนเดิม ในขณะที่เดธจูงมือวิลเลี่ยม มือของเดธก็บีบมือหยาบกร้านของอีกฝ่ายเป็นระยะๆ นิ้วโป้งของเขาวนไปวนมาที่หลังมืออีกฝ่ายอย่างนุ่มนวล

เมื่อไปถึงห้องหนังสือ วิลเลี่ยมก็เดินไปดูตามชั้นหนังสือแต่ละชั้นว่ามีหนังสือเกี่ยวกับร่างกายมนุษย์ไหม เดธมองวิลเลี่ยมที่พยายามหาหนังสืออย่างตั้งอกตั้งใจ  มือของเขาขยับไปมาเพื่อจะทำให้หนัสือเกี่ยวกับร่างกายมนุาย์ที่อยู่ในห้องนี้หายไปอยู่ที่ห้องหนังสือของไลฟท์ เดธยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์

ใช้เวลานานมากวิลเลี่ยมก็ไม่เจอหนังสือเกี่ยวกับร่างกายมนุษย์สักที 

"เดเด้ เจ้าแน่ใจรึว่าห้องหนังสือเจ้ามีน่ะ"

วิลเลี่ยมหันไปถามอีกฝ่าย คิ้วขมวดเล็กน้อย เดธตีหน้าซื่อ ทำตาโตกระพริบปริบๆ

"หรอ? สงสัยตอนที่เจ้าไลฟท์มาจัดระเบียบบ้านข้า คงจะเอาไปเก็บไว้ที่ไหนสักที่ล่ะมั้ง"

แสร้งทำเสียงไม่แน่ใจไป วิลเลี่ยมก้มหน้าลงอย่างผิดหวังเล็กน้อย เสียดายจริง เดธแสยะยิ้มออกมามุมปาก เขาเดินไปหาวิลเลี่ยมแล้วผลักอีกฝ่ายไปจนมุมตรงกำแพง แขนของเขาขวางกั้นไม่ให้อีกฝ่ายหนีไปไหนได้ 

"งั้นถ้าไม่มีหนังสือ เรามาเรียนแบบ ภาคปฏิบัติดีไหม จะได้เรียนรู้ไปด้วยเลย"

เดธก้มลงกระซิบข้างหูวิลเลี่ยม มือปลดกระดุมของอีกฝ่ายทีละเม็ดๆ วิลเลี่ยมเงยหน้ามองอีกฝ่ายอย่างสงสัย มันมีภาคปฏิบัติด้วยหรอการเรียนรู้ร่างกายมนุษย์เนี่ย แต่ก่อนที่เดธจะได้ทำอะไรประตูห้องหนังสือของเขาก็ถูกถีบเข้ามาอย่างไร้มารยาทโดยซีโนเอล...

ตึง!

เทวาหนุ่มทุ่มหนังสือเกี่ยวกับร่างกายมนุษย์เล่มหนาราวๆหนึ่งนิ้วลงกับพื้นอย่างแรง ในตอนนี้เจ้าชายแห่งเทวาไม่ได้ใส่หน้ากาก ดวงตาสีอความารีนมองไปยังเดธที่มองกลับมายังตน

'ไอ้เด็กเปตร!!!'

เดธคิดในใจ หนึ่งเทวา หนึ่งเทพความตายต่างมองใส่กันอย่างกดดันอย่างไม่มีครยอมใคร วิลเลี่ยมดันเดธออกแล้วเดินไปหยิบหนังสือที่ซีโนเอลทุ่มลงกับพื้นมาดู พบว่าเป็นหนังสือเกี่ยวกับร่างกายมนุษย์

"ขอบคุณนะซีโนเอล"

กล่าวก่อนจะไปหาที่นั่งอ่าน เดธเดินตามวิลเลี่ยมไปโดยที่เดินผ่านเทวาหนุ่มด้วย ในระหว่างนั้นตอนอยู่ใกล้กัน เดธก็กระซิบคำหนึ่งออกมาอย่างคับแค้นใจ

"ฉันจะฟ้องแม่แก...."

"ฟ้องไปสิขอรับ....ผมก็จะฟ้องลุงไลฟท์คืนเหมือนกัน"

ซีโนเอลกระซิบตอบอย่างทันควัน

-------

วันนี้คิดตอนเนื้อเรื่องหลักไม่ออก....//เลยเขียนตอนนี้ซะเลย ฮาาา!!  มีภาพประกอบด้วยนะ