I'm a priest not a villian girl ข้าคือบาทหลวงนะ มิใช่นางร้าย

ตอนที่ 50 : เจ้าชายแห่งเทวา

หลังจากนั้นวิลเลี่ยมก็เดินไปหยิบอาภรณ์ศักดิ์สิทธิ์ของเขาเพื่อไปล้า แค่เปื้อนอย่างที่จดหมายบอก ไม่จำเป็นต้องล้างน้ำมนต์หรอก....เขาคิดก่อนจะลงมือซักเสื้อของเขาแล้วเอาไปตากไว้บนต้นไม้ใกล้ๆ บาทหลวงต่างโลกนั่งทบทวนบทเรียนของตนเองไปเรื่อยๆ แต่แล้วก็ฉุกคิดได้ว่าขนมที่เดธฝากให้ไปซื้อนั้นเขาวางทิ้งไว้ตรงต้นไม้....

วิลเลี่ยมรีบสาวเท้าวิ่งไปหยิบห่อขนมทันที พบว่ามันยังอยู่ที่เดมิ ชายวัยกลางคนถอนหายใจออกมา....ดีจริงๆที่ไม่หายไป....

"ไง วิลลี่ เจ้าถอดเสื้อทำไมน่ะ?"

จู่ๆเดธก็โผล่มานั่งบนกิ่งไม้ วิลเลี่ยมจึงหันไปหาอีกฝ่าย

"มิสโดรานี่ทำเสื้อขาด ข้าเลยเอาเสื้อไปคลุมให้นาง แล้วก็เพิ่งได้คืนจึงนำไปซักตากเอาไว้"

เขาอธิบายไป เทพแห่งความตายทำหน้าขยะแขยงเมื่อได้ยินนามสกุลของมาเรีย ให้ตายสิหมอนี่มันจริงๆเล๊ย ไม่สงสัยบ้างรึไงวะทำไมเสื้อนังนั่นถึงขาด? เฮ้อ สี่สิบปีที่ผ่านมาไม่ได้เรียนรู้มารยาหญิงบ้างเลยหรอ? เทพผมสีม่วงคิดอย่างปลงๆ ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าหมอนี่ถูกเลี้ยงดูมายังไง แค่หน้าตาแบบนี้ผู้หญิงหลายคนก็ใช้มารยาล่อลวงตลอดแน่ๆ แต่เจ้าวิลกลับไม่รู้เรื่องอะไรเลย....พ่อแม่มันขังไว้ในกรงตลอดเวลาแล้วค่อยปล่อยออกมาตอนสี่สิบรึเปล่าเนี่ย

"อ้อ แล้วขนมข้าล่ะ?"

ถามพลางยื่นมือออกไป วิลเลี่ยมยื่นห่อขนมให้อีกฝ่าย

"ข้าเอาหนังสือทำอาหารมาฝากล่ะ เจ้าลองเอาไปอ่านดูนะ มันเกี่ยวกับการทำอาหารแบบง่ายๆ แล้วก็..."

เด็กหนุ่มหายตัวไปแล้วกลับมาอีกทีพร้อมกับเสื้อที่มีโทนสีทอง ขาว เทา เป็นแบบหนาพิเศษด้วย

"เอานี่ไป ปกติแล้วเทวาจะมีร่างกายที่อ่อนไหวต่อความหนาวเย็นมาก ตอนนี้เจ้าใกล้เป็นเทพวาเต็มตัวแล้ว ควรระวังไว้ให้มาก"

เขายื่นชุดให้บาทหลวงหน้าเด็ก วิลเลี่ยมรับมาสวม เขารู้สึกดีขึ้นมาก มันอุ่นดี.....

"แล้วก็....จะไปเยี่ยมมิเกลไหม? ตอนนี้นางยังไม่นอนหรอก คงกำลังคิดสูตรทำอาหารอยู่ ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ไม่ไปฝึกกับนางซะล่ะ?"

วิลเลี่ยมพยักหน้า จากนั้นเขาก็ถูกส่งตัวไปหามิแลงเกลล์ที่กำลังทำอาหารอยู่ นางฮัมเพลงไปด้วยขณะที่ทำ วิลเลี่ยมยืนมองนางอย่างสนอกสนใจ ทักษะการทำอาหารของนางนั้นสูงมากจริงๆ

มิเกลหันหลังมามองวิลเลี่ยม ก่อนจะยิ้มออกมาบางๆ

"สวัสดีค่ะ มีอะไรหรือคะ?"

เนื่องจากนางสามารถมองเห็นวิญญาณจริงของคนอื่นได้ จึงได้เห็นรูปลักษณ์จริงของวิลเลี่ยมตั้งแต่ในร่างอลิซแล้ว

"ข้าอยากจะมาเรียนทำอาหารอีก"

น้ำเสียงนุ่มทุ้มมีเสน่ห์ของบาทหลวงต่างโลกกล่าวขึ้นมา เทพสาวหัวเราะแล้วรีบทำอาหารของตนเองให้เสร็จอย่างเร็วไว เทพีแห่งสันติเดินมามองวิลเลี่ยม

"อยากเรียนอะไรรึเปล่าคะ? อ๊ะ เรียนทำขนมหวานไหม?"

นางเสนอขึ้นมา คิ้วของวิลเลี่ยมขมวดเบาๆ เขาไม่ค่อยชอบขนมหวานเสียสักเท่าไหร่ คงต้องตอบปฏิเสธไป...

"ไม่ล่ะ...ข้าไม่ค่อยชอบขนมหวาน"

มิแลงเกลล์เอียงคอน้อยๆ เขาสังเกตุเห็นริมฝีปากสีเชอร์รี่ใต้ผ้าปิดหน้าของนาง

"ตอนนี้ท่านยังไม่ได้เป็นเทวาเต็มตัว ไม่แปลกที่จะไม่ชอบนะคะ แต่ว่าถ้าท่านได้เป็นเทวาเมื่อไหร่ ขนมหวานจะเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของท่าน ขอแนะนำให้ท่านฝึกไว้จะดีกว่าค่ะ"

นางตอบกลับมา....วิลเลี่ยมที่ได้ยินเหตุผลดังนั้นจึงพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง ถ้านางพูดแบบนั้นเขาก็ควรจะเชื่อสินะ แสดงว่าเทวาเป็นเผื่อที่กินของหวานเยอะมากเลยรึเปล่า?

เทพีแห่งสันติยิ้มหวาน นางเริ่มสอนวิลเลี่ยมทำขนมหวานแบบง่ายๆ ซึ่งเขาเองก็ทำตามอย่างเก้ๆกังๆ ซึ่งมันก็พอถูๆไถๆไปได้บ้าง วิลเลี่ยมเรียนรู้การทำอาหารจากมิเกล รวมถึงเทคนิคลับต่างๆจากนาง มันทำให้เทวาหนุ่ม? อดสงสัยไม่ได้ว่านางคงทำอาหารมานานมากแล้วสินะ จึงชำนาญเสียขนาดนี้

ในขณะที่ทำอาหารวิลเลี่ยมก็รู้สึกถึงสายตาที่เต็มไปด้วยความอาฆาตจากเทพทั้งสาม ยูกิโอะ ดาเรน กับซาเมนไปด้วย ทั้งสามเคี้ยวฟันของตนเอง สายตามองไปยังชายผู้ที่ทั้งสามไม่เคยพบหน้ามาก่อน ในหมู่เทวาก็ไม่เคยมันด้วย กล้าดียังไงมาอยู่ใกล้มิเกล?!

แม้จะรู้สึก แต่เทวาหนุ่ม? ก็ไม่ได้คิดมากแต่อย่างใด ถึงจะไม่ค่อยเข้าใจก็เถอะนะว่าพวกเขาจะมองมาที่ตนเพราะอะไร เขาก็แค่เรียนทำอาหารเอง....

วิลเลี่ยมใช้เวลาเรียนไปนานพอตัว ก่อนที่จะเปลี่ยนเรื่องไปทำพวกตระกูลน้ำซุป ซึ่งมันเป็นอาหารประเภทที่วิลเลี่ยมทำบ่อยที่สุด ตอนสมัยก่อนนั้นเขาไม่คิดอะไรมาก ใส่น้ำ ต้ม ใส่ของกิน แค่นั้นก็จบ แต่เมื่อมาเรียนกับเทพีสาว เขาก็พบว่ามันมีอะไรมากกว่านั้น....

การเรียนดำเนินไปเรื่อยๆจนใกล้รุ่งสาง เดธโผล่มาพาตัววิลเลี่ยมไปยังคฤหาสต์ของตนเองทันทีที่เจ้าตัวทำอาหารเสร็จเรียบร้อย มิเกลโบกมือไปมาทั้งๆที่ทั้งสองจากไปแล้ว เทพทั้งสามตนที่เฝ้าสังเกตุการณ์มาหลายชั่วโมงหันหน้าไปมองกันซ้ายขวา ไอ้เจ้าเดธรู้จักกับเจ้านั่นงั้นหรือ?.....

"เอาล่ะ หลับซะ เจ้าจะได้กลับร่างอลิซเสียที...."

เดธกล่าวเสียงนุ่ม มือเรียวยื่นโพชั่นนอนหลับไปให้กับบาทหลวงอีกคน วิลเลี่ยมรับมาดื่มแล้วจมเข้าสู่นิทราไป....เดธถอนหายใจออกมา

"ให้ตายซี่ เจ้าสามคนนั้น....ถ้าปล่อยไว้นานกว่านี้ ถ้าวิลลี่สลบในห้องครัว มีหวังโดนลากไปทรมาณแน่ๆ เฮ้อ....กว่าจะขอความร่วมมือสร้างร่างเนื้อให้มันไม่ใช่เรื่องง่ายนะ..."

ปากบ่นพึมพำออกมา เขาเอาร่างของบาทหลวงต่างโลกไปเก็บไว้ในห้องเฉพาะก่อนจะรีบไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อจะไปโรงเรียนทันที วันนี้ไม่โดดก็แล้วกัน.....

วิลเลี่ยมลืมตาตื่นขึ้นมาในร่างของอลิซ เขาถอนหายใจเบาๆ เมื่อวานได้ความรู้เพิ่มขึ้นมากเลย...นับว่าเป็นเรื่องดี คงต้องเจียดเวลาการเรียนเสริมไปฝึกทำอาหารดูบ้างแล้วล่ะ....

เขาคิดก่อนจะรีบไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อไปโรงเรียน เมื่อไปถึงเขาก็ถูกต้อนรับโดยกลุ่มนักเรียนกลุ่มใหญ่ที่เป็นสหายของเขาเอง ฟรานซิสส์กระโดดกอดคอวิลเลี่ยมทันทีที่เดินไป คนอื่นๆหัวเราะกันคิกคัก ทุกคนดูสนุกสนานกันเป็นอย่างมาก.....จนกระทั่ง...

แว๊บบบบ

มีแสงเกิดขึ้นบนท้องฟ้า พร้อมกับเด็กหนุ่มในชุดที่แปลกกว่านักเรียนคนอื่นๆ เขามีปีกสีฟ้าใสสามคู่ ใบหน้าสวมหน้ากากสีขาวมุก ที่มีตรงตาของหน้ากากเป็นสีอความารีน ผมสีเงินเงางาม ผิวสีขาวอมชมพู เขามีใบหูที่เป็นปีก สีเช่นเดียวกับตาของหน้ากาก มีตัวX สีอความารีนอยู่ตรงไหล่ทั้งสองข้าง อาภรณ์มีโทนสีขาว ทอง เทา คริสตัลสีเหลืองอ่อนที่มีปีกสีอความารีนใส่ลอยอยู่เหนือหัวของเจ้าตัว แล้วก็เกิดเกิดออร่าสีทองอร่ามไปทั่วจนทุกคนต้องปิดตากันถ้วนหน้า

เด็กหนุ่มคนนั้นค่อยๆร่อนลงกับพื้นอย่างสง่างาม พวกเผ่าต่างๆโดยเฉพาะเผ่ามีปีกต่างทรุดลงไปคุกเข่ากับพื้นทันที

"ท่านซีโนเอล!"

พวกเขาร้องออกมา เด็กหนุ่มสวมหน้ากากไม่ได้พูดอะไร อีกสีอความารีนสลายหายไปกับอากาศ เขาก้าวไปข้างหน้าอย่างสง่างาม.....

"ท-ท่านซีโนเอล....ไม่คิดว่าเขาจะมาเรียนในโรงเรียนนี้ด้วย"

อารีพูดเสียงสั่น....คาเอลก้มมองผีเสือสาว? ที่คุกเข่าอยู่กับพื้นทันที

"เขาเป็นใครงั้นหรืออารี?"

อดีตเพศที่สามเอ่ยถามนางอย่างสงสัย เผ่ามนุษย์ที่อยู่ใกล้ๆเองก็เช่นกัน หลายคนต่างมองนางอย่างต้องการคำตอบ

"ท่านซีโนเอล หรือชื่อเต็มคือ ซีโนเอล มิแลง เดอ วาเนชก้า เขาเป็นบุตรชายของราชินีเผ่าเทวา...เขาเป็นชนชั้นที่สูงที่สุดรองลงาจากราชินีนั่นเอง...ปกติเขาจะไม่ค่อยว่างเสียสักเท่าไหร่ นั่นคงอธิบายได้ว่าตั้งแต่เปิดเทอมทำไมเขาถึงเพิ่งมาปรากฎตัวเอาตอนนี้...."

อารีอธิบายเสียงสั่น หลายคนต่างอุทานออกมาทันที บุตรชายของราชินีเผ่าเทวางั้นหรือ?! งั้นก็เป็นเจ้าชายของเทวาน่ะสิ หลายคนต่างมองชายหนุ่มผมสีเงินอย่างสนอกสนใจทันที โดยเฉพาะสาวๆจากห้องอื่นที่ไปได้ยินคำอธิบายด้วย พวกนางต่างกรี๊ดกร๊าดกันใหญ่ แม้จะไม่เห็นหน้า แต่แค่เห็นภายนอกก็รู้แล้วว่าต้องรูปงามแน่ 

"ราชินีเผ่าเทวา....?"

วิลเลี่ยมพึมพำ ผู้นำของเผ่าเทวาคือมิแลงเกลล์นี่นา...งั้นก็แสดงว่า....ซีโนเอลคือบุตรของมิแลงเกลล์งั้นหรือ? อืม....น่าสนใจจังเลย...

ซีโนเอลเดินไปหาเทวาคนหนึ่งที่คุกเข่าลงกับพื้นก่อนจะเอียงคอ ดูเหมือนเทวาตนนั้นจะเข้าใจในสิ่งที่อีกฝ่ายสื่อได้ในทันที

"ก-กระผมไปดูห้องให้ท่านตอนวันเปิดเทอมแล้วขอรับท่านซีโนเอล ท่านอยู่ห้องA....มัธยมศึกษาปีที่สองขอรับ!"

สิ้นเสียงเจ้าชายแห่งเทวาก็พยักหน้าด้วยความเข้าใจ เจ้าเทวาตนนั้นชี้ไปที่ตำแน่งตึกที่ห้องA อยู่ พร้อมกับบอกว่าอยู่ชั้นไหนอะไรยังไงบ้าง ซีโนเอลพยักหน้าอีกคราก่อนจะเดินจากไปเพื่อที่จะเข้าห้องของตนเอง

"ชิส์"

เจ้าชายฟิลลิปส์จิ๊ปาก เขาหมั่นไส้พวกเทวามาตั้งแต่วันคลอเดียแล้ว ยิ่งมาเจอเจ้าชายของพวกเทวาอีก เห็นแล้วมันคันไม้คันมือเสียจริง เปิดตัวมาซะอลังการเชียวนะ....เป็นได้แค่พวกเทวาแท้ๆ....พวกแกมันหน้าหมั่นไส้ ขี้เก๊ก น่ารำคาญที่สุด ไม่เข้าใจทำไมคนอื่นๆถึงได้เทิดทูนเทวามากนัก....

วิลเลี่ยมกับกลุ่มของเขาเองก็ทยอยเดินขึ้นไปบนห้องเช่นกัน เดธลอบกรอกตาเบาๆ....เห็นทีคราวนี้คงได้อธิบายอะไรให้วิลเลี่ยมฟังอีกเยอะเลยล่ะ...แค่คิดก็เมื่อยปากแล้ว...

เมื่อไปถึงก็เห็นเด็กหนุ่มที่ซ่อนใบหน้าภายใต้หน้ากากนั่นอยู่บนแถวหน้าสุดของห้อง...ซึ่งที่ตรงนั้นมันเป็นที่ว่างพอดี เนื่องจากที่ห้องนี้ไม่ค่อยมีใครอยากนั่งข้างหน้าเสียสักเท่าไหร่จึงไม่มีปัญหา....

"ท-ท่านซีโนเอล..."

อารีเดินไปคุกเข่าต่อหน้าเจ้าชายแห่งเทวา ซีโนเอลโบกมือไปมาเพื่อสื่อว่า ไม่ต้อง ทำตัวตามสบายได้เลย...

หลายคนเริ่มอึดอัด เอาจริงๆนะ มันอึดอัดมาตั้งแต่รู้ว่าเดฟเป็นเจ้าชายของอาณาจักรทมิฬไร้พ่ายแล้ว ไหนจะมีเจ้าชายของเทวามาอยู่ในชั้นเรียนอีก ชั้นเรียนนี้เป็นศูนย์รวมชนชั้นสูงหรือไร?

ซึ่งซีโนเอลก็นั่งอยู่ทางด้านซ้ายของวิลเลี่ยมพอดี ส่วนฟรานซิสส์อยู่ด้านขวา...มันทำให้เด็กสาวรู้สึกอึดอัดขึ้นมาเล็กน้อย...ไม่นานนักการเรียนก็เริ่มต้นขึ้น ซึ่งวันนี้อาจารย์หลายท่านดูเกร็งๆมากกว่าปกติ เพราะอาจารย์หลายคนที่มาสอนห้องAนั้นเป็นพวกเผ่าต่างๆที่ไม่ใช่มนุษย์ พวกเขาจึงรู้ดีว่าเด็กชายใส่หน้ากากคนนี้เป็นผู้ใด....

พอถึงคาบพักเที่ยว สาวๆจากห้องอื่นก็พยายามมาคุย มาตีสนิทกับเจ้าชายแห่งเทวา แต่ก็ไม่ได้อะไรเลย ได้กลับมาเพียงความเงียบจากเจ้าตัวเท่านั้น

เพื่อนสนิทของฟรานซิสส์ ใจกล้าลองไปถามว่าจะไปกินข้าวร่วมกับพวกเขาไหม ซึ่งได้รับคำตอบมาเพียงการพยักหน้าเท่านั้น ดังนั้นทุกคนจึงเดินไปทานอาหารกันด้วยความเกร็งแบบถึงที่สุด แม้นกระทั่งไปนั่งทานอาหารก็ยังเกร็งเลย วิลเลี่ยมสวดบทก่อนทานอาหารแล้วรีบกินเข้าไปอย่างรวดเร็ว จบด้วยการสวดบทหลังทานอาหาร ซีโนเอลมองการกระทำของวิลเลี่ยมอย่างนิ่งเงียบ เมื่อวิลเลี่ยมลุกไปทุกคนก็อยู่ในความเงียบอีกครั้ง...หลายคนรีบก้มลงกินอาาร แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นมาก็พบว่าจานของซีโนเอลนั้นว่างเปล่าไปแล้ว....

เด็กหนุ่มผมเงินไปเก็บถาดอาหารแล้วเดินจากไปทันที มือถือคัมภีร์ที่ปกทำจากเหล็กอย่างถนุถนอม เขาจะไปหาที่สงบเสงี่ยมอ่านหนังสือเสียหน่อย....

เจ้าชายฟิลลิปส์ที่เห็นดังนั้นจึงยกพวกไปรุมล้อมซีโนเอล....มันอาจจะเป็นการกระทำที่โง่มากในสายตาทุกคน เจ้าชายมนุษย์ อาจหาญไปมีเรื่องกับเจ้าชายของเทวา....แต่เพราะในวัยนี้ เป็นวัยรุ่นที่เลือดร้อน และอาจจะไร้สติยั้งคิดมากที่สุดมันจึงทำให้เรื่องจบด้วยการที่ฟิลลิปส์ไปหาเรื่องเด็กหนุ่มผมเงิน...

"ข้าอยากรู้เสียจริง ใบหน้าภายใต้หน้ากากของเจ้าจักเป็นอย่างไร...ใครๆต่างก็บอกว่าเทวานั้นมีใบหน้าที่หล่อเหลา งดงามกันเสียทั้งนั้น แต่เจ้ากลับปิดบังใบหน้า...แสดงว่ามันคงแย่มากเลยสินะ...."

เขาพูดถากถางอีกฝ่ายไปด้วย ใบหน้าของซีโนเอลก้มลงเล็กน้อย...ความเป็นจริง ตั้งแต่เด็ก ซีโนเอลนั้นเคยไปไหนมาไหนตลอดด้วยใบหน้าของตนเอง แต่ทุกคนต่างก็เป็นลมไม่ก็รีบหลบหน้าหลบตาตน เขาจึงต้องปิดใบหน้าของเขาเพราะคิดว่าตัวเองนั้นอัปลักษณ์....มันทำให้เขารู้สึกแย่มากขึ้นไปอีก แต่ก็ไม่ได้ตอบโต้อะไรเพราะคิด่ามันเป็นเรื่องจริง....เทวาเป็นเผ่าพันธุ์ที่รักสงบ เมื่อถูกแกล้งก็เป็นปกติที่จะไม่ตอบโต้...

พวกเผ่าอื่นๆเริ่มโมโห เผ่าเทาเป็นเผ่าที่มีบุญคุณต่อเผ่าอื่นมาก ยิ่งเจ้าชายเทวาที่คอยช่วยเหลือคนอื่นแล้วยิ่งไปอีก...พูดแบบนี้พวกเขาสามารถจัดการเจ้ามนุษย์ปากเสียนั่นทิ้งได้ด้วยซ้ำไป...

อารีเริ่มทนไม่ไหว นางปลดปล่อยพลังธาตุแสงของตนออกมา เตรียมสำหรับโจมตีโดยเฉพาะ...วิลเลี่ยมที่กำลังประมวลผลอยู่ว่าเกิดอะไรขึ้นจับไหล่นาง

"เกิดอะไรขึ้นหรือคะ? จะใช้เวทมนต์ทำไมกัน..."

"พวกมันเหยียดหยามเจ้าชายซีโนเอล!....ข-ข้าทนไม่ได้น่ะค่ะ..."

"ใจเย็นนะคะ กำลังไม่ใช่ตัวตัดสินทุกสิ่ง..."

อารีพยักหน้าแล้วขอให้วิลเลี่ยมช่วยจัดการเรื่องนี้ให้ เขาก็ทำหน้างงๆแล้วก็ถูกดันออกไปห้ามพวกฟิลลิปส์ก่อนที่เจ้าตัวจะโดนคนจากเผ่าอื่นๆรุมทึ้งจนขาดเป็นชิ้นๆ

"ทำอะไรหรือคะ?"

วิลเลี่ยมเอ่ยออกมา ทำให้ความเงียบหายไป ฟิลลิปส์หันไปมองอดีตคู่หมั้นของตนเอง ขณะที่มือพยายามดึงหน้ากากของซีโนเอลออก โดยที่เจ้าชายแห่งเทวาไม่ได้ตอบโต้อะไรเลย.... 

"อลิซ..."

แต่เดิมฟิลลิปส์มีความคิดที่จะทำให้อดีตคู่หมั้นของตนกลับมารัก ก็รีบหยุดการกระทำของตนเองทันทีทันใด

"ค-คือ...ข้าแค่สงสัยว่าใบหน้าของเขาเป็นอย่างไรน่ะ"

อธิบายด้วยน้ำเสียงเบาหวิว พยายามแก้น้ำขุ่นๆไป

"การทำแบบนี้โดยที่เขาไม่อนุญาตมันเสียมารยาทนะคะ....ถ้าเขาปิดหน้าของตนเองแสดงว่าเขาก็มีเหตุผลของเขาสิ...."

เขาเอ่ยตำหนิอีกฝ่าย น้ำเสียงนุ่มกดต่ำลงเล็กน้อยซีโนเอลเงยหน้ามองมนุษย์ผู้หญิงที่มาช่วยเขา มนุษย์ผู้หญิงที่สวดบทก่อนและหลังทานอาหารเพียงคนเดียว คนนั้น....

แต่มีหนึ่งในกลุ่มไม่ฟังปัดหน้ากากของซีโนเอลออก...เด็กหนุ่มรีบวิ่งหนีไปทันทีพร้อมกับมือที่ปิดใบหน้าของตนเองไปด้วย...วิลเลี่ยมมองหน้ากากที่อยู่บนพื้น ก่อนจะหยิบแล้ววิ่งตามอีกฝ่ายเพื่อเอาไปคืน...

ฟิลลิปส์หันไปต่อยเจ้าคนที่ปัดหน้ากากของเจ้าชายเทวาออก...อลิซต้องโกรธเขาแน่ๆ!! แล้วแบบนี้จะคืนดีกันได้ยังไง!?

วิลเลี่ยมวิ่งตามอีกฝ่ายไป เมื่อซีโนเอลหยุดแล้วหันมามองคนที่ตามเขามา...

วิลเลี่ยมมองเด็กหนุ่มที่ค่อนข้างจะรูปงามตรงหน้าตนเองก่อนจะยื่นหน้ากากคืนให้

"เจ้าทำตกน่ะค่ะ"

อธิบายไป เขาก็ยิ้มให้อย่างเป็นมิตร ซีโนเอลที่หน้าแดงตั้งแต่ที่หน้ากากตนเองหลุดก็รีบหยิบหน้ากากมาสวมทับทันที...เขากังวลมากเรื่องใบหน้าอันแสนอัปลักษณ์ของตนเอง...แต่สตรีตรงหน้าไม่ได้เป็นลมหรือหลบหน้าเขา...แถมยังสวดมนต์ได้ด้วย...มนุษย์ที่สวดมนต์เป็นเขาก็เพิ่งเคยเห็นครั้งแรกนี่ล่ะ....

"กระผม...ซีโนเอล มิแลง เดอ วาเนชก้า...."

เขาแนะนำตัวเอง

"อลิซ อควาเรียส..."

วิลเลี่ยมแนะนำตัวเองกลับ...

--------------------------

วาดรูปมาฝากแหละ รูปของซีโนเอล!!!

แบบใส่หน้ากาก(ลงสีลวกๆนะครับเพราะขี้เกียจ)

แบบไม่ใส่ แต่ถ้าใครไม่ชอบที่ผมลงสี แบบขาวดำก็มีน๊า