I'm a priest not a villian girl ข้าคือบาทหลวงนะ มิใช่นางร้าย

ตอนที่ 49 : เสนียด

ในขณะที่วิลเลี่ยมกำลังสอนคณิตศาสตร์ให้มาเรียอยู่ เขาก็ขยับเข้าไปใกล้กว่าเดิมจะได้อธิบายได้ง่ายขึ้น มือเรียวสีน้ำนมที่เริ่มแข็งกระด้างจากการฝึกดาบรวมถึงออกกำลังกาย ชี้ไปยังโจทย์ปัญหาข้อต่างๆ ตัวก็โน้มเข้าไปใกล้มากขึ้นด้วย ทำให้หน้าอกหน้าใจของเขาชนกับแขนของมาเรีย แถมยังเบียดเข้าไปใกล้มากขึ้น

เด็กสาวถึงกับตากระตุก มาเรียเม้มปากแน่น เพราะว่านางนั้นไม่มีหน้าอกนั่นเอง เด็กสาวผมบลอนด์อดตัดพ้อพระเจ้าไม่ได้ที่ทำให้นางไม่มีหน้าอก แต่มันก็อาจจะเพราะนางนั้นงามล้ำอยู่แล้วจึงไม่จำเป็นต้องมี

นางพยายามคิดในแง่ดีเข้าไว้

"เข้าใจไหมคะ?"

วิลเลี่ยมกล่าวขึ้นมาเมื่อเห็นมาเรียเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ นางสะดุ้งโหยง ในความเป็นจริงนางแทบไม่ได้สนใจการสอนของอีกฝ่ายด้วยซ้ำ เพราะในใจนางนั้นเอาแต่ตัดพ้อพระเจ้าไม่หยุด

"ค-ค่ะ"

เพื่อไม่ให้ตัวเองดูเหมือนคนโง่ที่สอนแล้วทำไม่ได้ มาเรียจึงโกหกไป

"งั้นลองทำข้อนี้เองสิคะ"

วิลเลี่ยมชี้โจทย์ข้อหนึ่งที่เขาคิดว่าง่ายที่สุดให้อีกฝ่ายทำ แต่ในความเป็นจริงนั้น ข้อนั้นเป็นข้อที่แทบจะยากที่สุดด้วยซ้ำ เหตุที่วิลเลี่ยมคิดว่ามันง่ายเพราะตอนนี้เขาได้เรียนบทเรียนล่วงหน้าไปแล้ว แถมในบทของการถอดรูทวิลเลี่ยมก็เรียนซะจนแตกฉานจึงไม่แปลกที่เขาจะเห็นทุกข้อมันง่าย มาเรียที่เห็นโจทย์ข้อนั้นก็แทบจะเป็นลม มือสั่นเกร็ง เหงื่อเริ่มซึมออกมา

'ง่ายบ้านป้าแกสิวะนังอลิซ!!'

มาเรียถึงกับตะโกนคำหยาบขึ้นมาในใจ เด็กสาวเหลือบไปเห็นคำตอบข้ออื่นๆแล้วลองเอามาผสมกันแบบมั่วๆเพื่อให้ได้คำตอบ วิลเลี่ยมที่มองอยู่นั้นถึงกับขมวดคิ้ว....ทำไมนางจึงแก้รูทข้อนั้นแล้วได้คำตอบแบบนี้...เอ๊ะ? หรือนางจะมองเลขสลับกัน? ความคิดของวิลเลี่ยมคิดไปต่างๆนานา

"ข้อนี้คิดผิดนะคะ"

วิลเลี่ยมบอกไปก่อนจะสอนให้มาเรียคิดใหม่ มือเขียนแก้ให้ไปด้วย สรุปการบ้านทั้งหน้าของมาเรียนั้น นางไม่ได้ทำเองเลย แต่วิลเลี่ยมนั้นเป็นคนทำให้ทั้งหมด

"ถ้ามีอะไรไม่เข้าใจ มาหาข้าที่ห้องได้นะคะ"

เสียงนุ่มของวิลเลี่ยมกล่าวขึ้นมา ก่อนจะเดินออกไปพลางเปิดหนังสืออ่านเนื้อหาที่ค้างเอาไว้ มาเรียกำหมัดแน่น

เหตุใดอลิซจึงทำการบ้านภาษาวิบัติพวกนี้ได้อย่างง่ายดายนัก!!! ทั้งๆที่นางฉลาดมากขนาดนี้ยังไม่เข้าใจเลยสักนิด!! ดวงตากลมโตของมาเรียมองไปยังโจทย์สมการที่ถูกเขียนด้วยลายมือของวิลเลี่ยม เป็นลายมือที่งดงาม ประณีตมาก เด็กสาวคิดจะฉีกการ้านทิ้ง แต่ก็ต้องหักห้ามใจไว้เพราะถ้าฉีกไปจนเองก็จะไม่มีการบ้านส่ง....

วิลเลี่ยมเดินเข้าห้องเรียนของตนเอง สายตาคู่คมก้มอ่านหนังสือตลอดเวลา กระทั่งถึงห้องเรียน ฟรานซิสส์วิ่งมากอดคนที่เพิ่งเข้ามาให้ทันที ทำให้หนังสือของเขาแทบจะหลุดลงพื้น

"อ่านอลิซเจ้าค๊า! สอนการบ้านหน่อยจิ"

เด็กสาวผมทวินด์เทลพูดขึ้น วิลเลี่ยมพยักหน้า มืดปิดหนังสือที่อ่านแล้วเดินตามอีกฝ่ายไป ฟรานซิสส์หยิบสมุดการบ้านวิทยาศาสตร์ของตนเองที่มีลายมือเขียนแบบเละๆ แถมยังขี้ฆ่ามั่วซั่วจนอ่านไม่รู้เรื่องขึ้นมา...

วิลเลี่ยมถอนหายใจ เขาก้มหน้าก้มตาสอนอีกฝ่ายไป ทั้งที่เป็นอิสตรี เหตุใด ไฉนจึงมีลายมือแบบนี้กันเล่า....

ฟรานซิสส์มองวิลเลี่ยมด้วยดวงตาทอประกายแวววาว สมกับเป็นท่านอลิซ! ช่างทรงปัญญา สง่างาม แถมยังสุขุมมากอีกด้วย ดวงตาของนางจ้องมองไปยังวิลเลี่ยมที่เขียนโจทย์ในหน้าใหม่ให้ฟรานซิสส์ด้วยลายมืออันงดงาม 

"ถ้าตามหลักการแล้ว.."

วิลเลี่ยมเริ่มร่ายมหากาพย์การอธิบายวิทยาศาสตร์ให้ฟรานซิสส์ฟังโดยไม่สะดุดเลยแม้นแต่นิดเดียว ฟรานซิสส์ถึงกับตามไม่ทัน อะไรมันจะขนาดนี้ นี่ท่านอลิซจำทั้งหมดนี้ได้ยังไง?!!! นางคิดอย่างอึ้งๆ

อธิบายเสร็จ วิลเลี่ยมก็ถามย้ำว่าเข้าใจไหม ฟรานซิสส์จึงตอบไปว่าเข้าใจ เมื่อได้คำตอบเขาก็ลุกไปนั่งโต๊ะตนเองเพื่อที่จะอ่านหนังสืออย่างสงบเสงี่ยม มืออีกข้างควานหาสมุดสำหรับจดบทสรุปแบบง่ายๆเอาไว้ด้วย....เมื่ออ่านจบบทหนึ่งเขาก็เขียนหัวข้อว่าเป็นบทอะไรแล้วเขียนอธิบายจนละเอียดยิบ....มันทำให้คนที่เอาสมุดเขาไปอ่านหรือยืมไปสามารถเข้าใจบทเรียนได้ง่ายขึ้น...

"สวัสดียามเช้า"

เดธเดินมาทักทายวิลเลี่ยม เจ้าตัวส่งเสียงในลำคอตอบรับไป เทพแห่งความตายก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะเข้าใจว่าอีกฝ่ายกำลังใจจดใจจ่ออ่านหนังสือของตนเองอยู่.....

"อีกเดี่ยวจะได้วันที่เจ้าจะเข้าร่างเดิมแล้วนะวิลลี่"

เขากระซิบข้างหูของวิลเลี่ยม แต่เจ้าตัวก็ยังส่งเสียงในลำคอตอบเหมือนเดิม เดธไหวไหล่แล้วไปนั่งที่ประจำของตนเอง....วันนี้โดดดีไหมน๊า? 

การเรียนการสอนเริ่มไปเรื่อยๆจนถึงคาบแนะแนว....วันนี้เป็นหัวข้อเกี่ยวกับคู่รักและเพื่อนสนิท...

ให้ทุกคนมาแนะนำเพื่อนสนิทกับคู่รักของตนเอง การแนะนำเริ่มไปเรื่อยๆจนถึงวิลเลี่ยม...เขาไม่รู้ว่าจะเรียกใครว่าเืพ่อนสนิทได้บ้าง จึงเลือกเดธ ฟรานซิสส์ สุดท้ายคือคาเอล....แล้วก็ต่อไปเรื่อยๆจนถึงคู่คาเอล เจ้าตัวแนะนำเพื่อนสนิทของตนเอง

"และนี่คือมาเรียแอน....พวกเราสองคนกำลังคบหาดูใจกันอยู่..."

สิ้นคำทุกคนในห้องยกเว้นวิลเลี่ยมต่างกรีดร้องกันไปทั่วเมื่อได้ยินแบบนั้น ว่าแล้ว!!!!!!! ว่าแล้วมันต้องมีอะไรแหม่งๆ!!!!!!! ว่าแล้วว่าทำไมเจ้าคาเอลเลิกแต่งสวย!!!! เพราะแบบนี้ใช่ไหม?!!!!

หลายคนกรีดร้องในใจ แม้นแต่พวกสาวๆที่ส่งเสียงร้องด้วยความเสียดาย คาเอลก็นับว่าป็นคนที่หน้าตาดีมากคนหนึ่ง เลิกเป็นที่สามแล้วทำไมไม่บอกจะได้รีบอ่อย!!! ปั๊ดโถ่เอ๊ย!!!!

อารีกับคาเอลมองหน้ากันเมื่อหลายต่อหลายคนร้องออกมา ทั้งคู่มองกันอย่างไม่เข้าใจ ก่อนจะเดินควงแขนกันกลับไปนั่งที่ หนึ่งมนุษย์หนึ่งผีเสื้อต่างคุยกันราวกับโลกมีอยู่เพียงสองคนโดยไม่สนใจใครอีก

วิลเลี่ยมรู้สึกดีใจที่คนรอบข้างมีคนรักกันแล้ว...ก่อนจะก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือต่อไป....

แล้ววันนี้ก็จบไปด้วยดี....

ทุกอย่างดำเนินไปเหมือนเดิม

เวลาเดินต่อไปเรื่อยๆจนถึงวันที่วิลเลี่ยมต้องเข้าร่างเดิมของเขา....

เมื่อเข้าร่างเดิมตั้งแต่ตอนฟ้าสว่าง เดธก็พาเขาไปยังป่าพร้อมกับถุงเงินเพื่อจะฝากซื้อขนมทันที...วิลเลี่ยมไม่คิดอะไรมาก ตอนนี้เขาพับปีกของตนเองได้แล้ว คงไม่เป็นจุดเด่นมากเสียซะเท่าไหร่...

แต่เมื่อก้าวเท้าออกจากป่า ผู้คนต่างจู่โจมมาทางเขา รวมทั้งสตรีมากมายที่เสนอตัวเองให้กับเทวาหนุ่ม? อย่างหน้าไม่อายใครเลย... ตาของวิลเลี่ยมกระตุกทันที...อ-อะไรกัน? สตรีเดี๋ยวนี้เขาเสนอตัวเองให้บุรุษแล้วหรือ ไฉนจึงไร้ความเป็นกุลสตรีถึงเพียงนี้...

เขาคิดอย่างขนลุกแล้วเดินไปเข้าร้านขนมเพื่อซื้อของที่เดธสั่งไว้ จะได้กลับป่าแบบเร็วไว ขนาดไม่มีปีกทำไมทุกคนจึงจำเขาได้กันล่ะ....หรือว่าหน้าเขาน่ากลัวจนใครๆ็จำได้กันนะ?

บาทหลวงต่างโลกเริ่มคิดถึงตนเองไปในทางแย่ๆ....ซื้อเสร็จแล้วจึงรีบวิ่งกลับป่าของตนไปในทันที โดยที่มาเรียนั้นที่ตื่นมารอดูเขาตั้งแต่ฟ้าสางก็วิ่งตามไปด้วย...เมื่อเข้ามาในป่าแล้ววิลเลี่ยมก็ว่างห่อขนมไว้ใกล้ๆกับต้นไม้ ดวงตาสีนภาคู่คมหันไปมองเด็กสาวผมบลอนด์ที่วิ่งตามเขามา

"จ-เจอกันอีกแล้วนะคะท่านเทวา"

มาเรียพุดด้วยใบหน้าที่แดงราวกับผลเชอร์รี่...วิลเลี่ยมพยักหน้า ว่าแต่มิสโดรานี่ตามเขามาทำไมนะ?....

"น-นามของท่านคืออันใดหรือคะ?"

ถามพลางบิดเนื้อบิดตัวไปมาอย่างเขินอาย

"วิลเลี่ยม ฟอร์เร็ซ"

เขาตอบไปแบบสั้นๆ มาเรียพยักหน้าก่อนจะแนะนำตัวเองกลับไป วิลเลี่ยมเองก็พยักหน้ากลับไปเช่นกัน...จากนั้นบรรยากาศก็เริ่มเงียบขึ้นมาทันที เพราะวิลเลี่ยมไม่รู้ว่าจะคุยอะไรต่อจึงได้แต่ทบทวนบทเรียนอยู่ในใจ ส่วนมาเรียเองก็คิดไปว่าอีกฝ่ายกำลังเขินที่ได้คุยกับนาง....เด็กสาวยิ้มหวาน...เป็นเนื้อคู่กันไม่จำเป็นต้องเขินอายกันก็ได้....

เด็กสาวเดินไปใกล้วิลเลี่ยมมากขึ้นเรื่อยๆ ก่อนที่นางจะสะดุดล้มไปทางวิลเลี่ยม แต่แล้วเสื้อของนางก็ไปเกี่ยวกับกิ่งไม้จนขาดไปครึ่งหนึ่งทำให้วิลเลี่ยมที่ได้ยินเสียงบางอย่างขาดแล้วเงยหน้าขึ้นมารีบหันหน้าหนีทันที

บัดสีบัดเถลิง!!! 

เขาตะโกนคำนี้อยู่ในใจ 

"ว-ว๊าย!"

มาเรียร้องออกมา นางรีบเอามืดปิดช่วงบทของนางที่เหลือเพียงเสื้อบางๆที่ทับไว้ กับเสื้อในด้านในทันที 

พระบิดา โปรดอภัยให้ลูกด้วย! 

วิลเลี่ยมพูดซ้ำๆอยู่ในใจ ตอนนี้เขาได้กระทำบาปไปอีกแล้วใช่หรือไม่วิลเลี่ยมยืนขึ้น หลับตาของตนเอง แล้วถอดอาภรศักดิ์สิทธิ์ของตนยืนให้นางทั้งๆที่ยังหลับตาอยู่ มาเรียรับมาแล้วคลุมตัวเอง จมูกของนางสูดดมกลิ่นเสื้อของอีกฝ่ายทันที กลิ่นหอมเฉพาะตัวของวิลเลี่ยมทำให้ร่างกายของเด็กสาวรุ่มร้อนขึ้นมา

"ป-เป็นอะไรรึเปล่า"

วิลเลี่ยมถามทั้งยัหลับตาอยู่เหมือนเดิม เด็กสาวใช้ดวงตากลมโตของนางมองไปยังบาทหลวงหนุ่ม? อย่างแทะโลม....

"ม-ไม่มีอะไรค่ะ!!"

นางรีบตอบกลับไปอย่างอายๆ วิลเลี่ยมรีบวิ่งหนีไปทันที วันนี้เขาได้กระทำบาปไป!! เขาต้องไปสารภาพบาปแล้ววิงวอนต่อพระบิดาโดยเร็วที่สุด แม้นเขาจะมิได้ทำเสื้อนางขาด แต่เขาก็เกือบจะเห็นนาง มันทำให้เขารู้สึกแย่มากๆในตอนนี้

เด็กสาวไม่ได้วิ่งตามเทวาหนุ่มไปเพราะกำลังง่วนอยู่กับการสูดดมอาภรณ์ของอีกฝ่ายอยู่...อ๊า...มันช่างหอมเสียนี่กระไร...

แล้วนางก็เดินกลับบ้านของตนเองในทันที......

วิลเลี่ยมขังตัวเองอยู่ในโบสถ์นับแต่ตอนที่เขาวิ่งกลับมา เขาคุกเข่าลงแล้วสวดมนต์ไปมาไม่หยุด ทั้งยังตบหน้าของตนเองด้วย...เพราะเขานึกถึงคำสัญญากับเพื่อนสนิทที่เป็นอิสตรีเพียงคนเดียวของเขา...

"วิลเลี่ยม เจ้ารู้ไหม ถ้ามีผู้หญิงมาแก้ผ้าต่อหน้าเจ้า แม้จะเล็กน้อย เจ้าต้องตบหน้าตัวเองหนึ่งร้อยทีนะถ้านางไม่ใช่คนรักของเจ้า"

น้ำเสียงใสของเด็กหญิงกล่าวขึ้นมา

"ท-ทำไมหรือ?"

เขาเอ่ยถามอย่างใสซื่อ?

"ก็แค่รับคำ แล้วสัญญากับข้าซะว่าเจ้าจะทำ!!"

"อ-อื้อ"

เขาตอบรับไปแบบงงๆ

เมื่อคิดถึงคำสัญญาของตนในตอนนั้นวิลเลี่ยมก็รู้สึกผิดขึ้นมาเมื่อคำสัญญาที่ให้อีกฝ่ายไปถูกทำลาย เข้ารีบตบหน้าของตนเองไปมาทันที สัญญาคือสัญญา เมื่อรับคำแล้วก็ต้องทำตามที่ลั่นวาจาไปแล้ว

เขาตบหน้าของตนเองไปมาด้วยมือซ้ายและขวา กว่าจะครบใบหน้าของวิลเลี่ยมก็เป็นรอยแดง ทั้งยังมีจุดช้ำไปทั่ว ปากของวิลเลี่ยมแตกจนเลือดหยดลงไปที่พื้น เขายังคงคุกเข่าสารภาพบาปของตนที่ทำไปในวันนี้ ทั้งยังอ้อนวอนขอการอภัยจากพระบิดาไม่หยุดจนสิ้นวัน

โดยไม่รู้ตัวเลยว่ามีคนที่แอบมองเขาอยู่ตลอดเวลา...

เมื่อถึงตอนกลางคืน ก็มีเสียงเกิดขึ้นอยู่หน้าโบสถ์ วิลเลี่ยมจึงลุกขึ้นไปมองว่าเกิดอะไรขึ้น แล้วก็พบกับอาภรณ์ศักดิ์สิทธิ์ของตนเองที่ถูกพับพร้อมกับวางไว้ตรงพื้น มีจดหมายวางอยู่ด้านบน...

ข้าขอแนะนำให้เจ้าล้างอาภรณ์ของเจ้าด้วยน้ำมนต์ เพราะมันดันไปถูกกับเสนียดจัญไรโสโครกมา แค่ล้างด้วยน้ำสะอาดคงไม่พอ

ปล.แนะนำว่าอย่าให้ใครหน้าไหนได้แตะอาภรณ์เจ้าอีก....

-S

วิลเลีย่มขมวดคิ้ว ใครคือS? กันนะ แล้วเสนียดจัญไรหมายความว่าอย่างไร จะสื่อว่ามีบางอย่างที่แย่มากๆมาโดนอาภรณ์ของเขางั้นหรือ? แต่เดี๋ยวนะ อาภรณ์เขา เขาได้ให้มิสโดรานี่คลุมทับไปแล้วนี่นา? แล้วทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ? บางทีมิสโดรานี่อาจให้ใครสักคนเอามาคืนให้กระมั้ง...

เขาคิดอย่างงงงวยก่อนจะเดินกลับเข้าโบสถ์ไป...

------------------------

ไม่ได้มาต่อนานเลยครับ พอดีไรท์กำลังติดนิยายอังกฤษอยู่น่ะ ฮาาาา ยังคงอยู่เสมอน่ะ >W< วันนี้ไม่มีรูปมาฝาก เหตุเพราะไรท์ไม่มีอารมณ์วาด(โดนตบ) ขออภัยน๊า