I'm a priest not a villian girl ข้าคือบาทหลวงนะ มิใช่นางร้าย

ตอนที่ 48 : คนขยันแห่งชาติ กับ การสอนเลขมาเรีย

หลังจากการลง RANK วันนั้น หลายต่อหลายคนก็เริ่มมองวิลเลี่ยมในทางที่แปลกไป ยิ่งเฉพาะพวกต่างเผ่าที่เข้าหาเขามากขึ้นกว่าเดิม ส่วนใหญ่จะเป็นพวกกลุ่มต่างเผ่าที่มีความเลือดร้อนมาตั้งแต่กำเนิด เช่น สิงโต เสือ เสือดาว เสือดำ กระทิง ปีศาจ รวมถึงเผ่าฉลามที่มีความพยายามมากขนาดจ้างให้คนอื่นเอาน้ำมาใส่กล่องแล้วเข็นมาหาเขาถึงที่

และหนักกว่านั้นคือพวก 'รุ่นน้อง' ทำไมน่ะหรือ เพราะอันที่จริงแล้วที่นั่งดูจะให้ระดับชั้นต่ำสุดอยู่ล่าง ขึ้นไปอีกเรื่อยๆจะเป็นระดับชั้นที่สูงขึ้น รวมทั้งเพศหญิงอยู่ล่าง ชายอยู่บนด้วย ฉะนั้นรุ่นน้องที่ตัวเล็กๆนั้นก็เห็นมุมที่กระโปรงวิลเลี่ยมเปิดขึ้นมา....

นั่นคือประเด็นหลัก เพราะพวกรุ่นน้องผู้หญิงนั้นก็คิดว่า การโชว์กางเกงในคือท่าไม้ตายลับ นั่นเอง

จากนั้นพวกรุ่นน้องหญิงจึงตั้งหลักปรัชญาว่าทำไม การโชว์กางเกงใน จึงเป็นท่าไม้ตายลับได้ พวกนางต่างก็ถกเถียงเรื่องนี้กับตราบจนวันนี้ก็ยังหาข้อสรุปไม่ได้เสียที

โดยเฉพาะพวกปีศาจทั้งห้าที่พบกับความอัปยศอย่างถึงที่สุด ทุกครั้งที่พวกเขาเห็นวิลเลี่ยมต่างก็ต้องหน้าเห่อร้อนเสียทุกครา

"อาร์คเฟลเดโต้ เป็นตอนนั้นเจ้าสลบได้ยังไงน่ะ"

เจ้าผมเขียวถามเจ้าผมบลอนด์

"ข้าเห็นขานาง....ขานางมีกล้ามเนื้อเยอะกว่าข้าอีก....ทั้งๆที่ข้าวิ่งออกกำลังกายทุกวัน กล้ามเนื้อข้ายังไม่ขึ้นเลย!!! ทำไมกัน?!!! ตอนนั้นข้าตกตะลึงมาก และได้รับความอัปยศที่ตัวเองเป็นบุรุษแต่ไม่มีกล้ามเนื้อ ด้วยความรู้สึกแบบนั้นข้าเลยน็อคไป"

อาร์คเฟลเดโต้พูดด้วยความละอายใจ ทั้งที่ปีศาจตนอื่นนั้นฝึกแล้วก็มีกล้ามเนื้อได้ง่ายๆ ต่างจากเขาที่มีร่างกายค่อนข้างอ่อนปวดเปียกเพราะที่เขานั้นเป็นลูกครึ่งเผ่าปลาหมึก....

"เอาน่าๆ....ข้าคิดว่าพวกเราคงต้องไปขอโทษนางนะ...โดนบุรุษเห็นชั้นในแบบนั้น....นางคงรู้สึกอับอายไปนานเลยล่ะ...."

เจ้าผมดำกล่าวขึ้นมา....

ส่วนตัววิลเลี่ยมเองในระยะเวลาที่ผ่านมาเขาเองก็ลืมไปแล้วว่าตนเองโดนเห็นกางเกงใน เพราะช่วงนี้เขาต้องอ่านหนังสือมากกว่าปกติ เพราะตอนนี้วิลเลี่ยมเจอเรื่องที่ไม่เข้าใจ...ในคณิตศาสตร์อยู่บางเรื่อง จึงทุ่มเวลาให้กับการอ่านหนังสือ ทำความเข้าใจ และแก้แบบฝึกหัดที่พวกมาร์ชเมลโล่กับแคนดี้หามาให้

เวลาพักกลางวันวิลเลี่ยมจึงไปขลุกอยู่กับการติวคณิตศาสตร์ ต่อมาจึงเจียดเวลาในตอนเย็นเพื่อเรียนวิทยาศาสตร์เพิ่ม นี่ยังไม่รวมวิชาร้องเพลงในรอบดึกที่มีเผ่าที่เรียกว่าแวมไพร์ หรืออะไรสักอย่างนั่นมาสอนให้ด้วยล่ะนะ เขาไม่รู้จักว่าแวมไพร์คืออะไร แต่เดธอธิบายว่าเป็นเผ่าที่กินเลือดเป็นอาหาร กับแพ้แสงอาทิตย์เท่านั้น ค่อนข้างจะถือตัวมากพอๆกับชนชั้นสูงที่เป็นผู้ทรงปัญญา ทั้งยังมีความเร็ว รวมถึงพละกำลังที่มากด้วย

ในตอนกลางคืนนั้นวิลเลี่ยมก็ได้เมดคอยมาดูแลตอนที่ฝึกร้องเพลงนอกคฤหาสต์ตรงบริเวณสวนดอกไม้ เสร็จแล้วจึงไปทานอาหาร อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อ อ่านหนังสือ สวดสายประคำ อธิษฐาน สุดท้ายตบด้วยการนอน

วิลเลี่ยมทำแบบนี้โดยไม่เบื่อเลยด้วยซ้ำ เขาชอบการศึกษาหาความรู้มากจนเรียนหนักๆได้โดยไม่สะทกสะท้านเลยแม้เพียงนิด แม้นแต่อาจารย์ยังต้องเกรงใจไม่กล้าสั่งการบ้านวิลเลี่ยมเยอะ เมื่อเวลาที่ถูกสั่งการบ้านวิลเลี่ยมก็มักจะทำอย่างรวดเร็วจนเสร็จในคาบเลยด้วยซ้ำไป ด้วยการที่วิลเลี่ยนได้ไปเรียนพิเศษนอกเวลากับหลายๆคน เขาจึงมีความเชี่ยวชาญในวิชาต่างๆมากกว่าผู้ใด 

เขามีชื่อเสียงที่ดีมาก ทั้งเรื่องความฉลาด ความแข็งแกร่ง หน้าตา ชาติตระกูล ใครต่างก็คิดว่าเขาช่างสมบูรณ์แบบ...วิลเลี่ยมเองก็ไม่ได้สนใจข่าวรอบตัว พอถึงเวลาว่างที่ไม่มีตารางเรียนพิเศษเขาก็ไปห้องพักครู แล้วจึงถามว่าการบ้านที่จะสั่งต่อไปมีอะไรบ้าง เมื่อได้คำตอบมาแล้วจึงไปทำการบ้านทันที

เขาเป็นเด็กที่ขยันมากๆ อาจารย์เลยเอ็นดูเขารวมถึงเกรงใจตลอด

เดธเองก้ไม่เข้าใจว่าวิลเลี่ยมนั้นเกิดมาจากอะไร อะไรจะขยันขนาดนี้ เอาเหอะ ตั้งแต่รับตำแหน่งเทพมาหลายล้านปี เขายังไม่ขยันขนาดนี้เลย...อันที่จริงเขาก็จำไม่ได้แล้วว่าอยู่ในตำแหน่งนี้มานานเท่าไหร่ แค่นับอายุตัวเองเขายังนับไม่ได้ด้วยเลขสิบหลัก....

"ถามจริงวิลลี่ วันๆนอกจากการเรียนการออกกำลังกาย เจ้าคิดจะทำอะไรอย่างอื่นบ้างไหม? คือแบบ...ไปสังสรรค์กับเพื่อน จับกลุ่มคุยเรื่องซุบซิบกัน หรือเล่นเกมส์ฆ่าเวลา....วันๆเจ้าเอาแต่อ่านหนังสือ ข้าแค่เล่มเดียวยังแทบน้ำตาจะไหลเลย!"

วิลเลี่ยมหันไปมองอีกฝ่ายด้วยใบหน้าเฉยชา

"ตอนนี้อยู่ในวัยเรียน เจ้าก็รู้ดี ในวัยนี้ต้องศึกษาหาความรู้ให้มาก การทำอะไรแบบนั้น มันมีอะไรที่ดีกว่าการอ่านหนังสือล่ะ?"

วิลเลี่ยมไม่เคยจับกลุ่มพูดเรื่องซุบซิบ แม้นแต่ตอนเด็กเขาก็แทบจะไม่ได้ออกจากคฤหาสต์ด้วยซ้ำ บิดาเขามักจะพร่ำบอกเสมอว่า เดี๋ยวเขาจะเป็นเด็กสารเลวเหมือนพวกเดียวกัน บิดาของเขาจึงขังวิลเลี่ยมอยู่ในบ้านแทบจะตลอดเวลา จะได้ออกไปไหนมาไหนก็เดือนละครั้งสองครั้ง แต่ถึงกระนั้นเขาก็ยังมีสหาย....

"เฮ้อ...เจ้านี่มันจริงๆ ขยันจนคนอื่นเขากลัวแล้วนะรู้ไหม?"

มันเป็นเรื่องจริงที่คนอื่นกลัวความขยันที่มากเกินไปของวิลเลี่ยม มันมากเกินไปจนวันๆเหมือนถูกตั้งคำสั่งใต้ทำตามตารางทั้งหมดอะไรแบบนั้น ไม่มีความเหนื่อย้า หรือเบื่อหน่ายกับการทำแบบเดิมซ้ำๆเลย

"ก็ปล่อยให้พวกเขากลัวไปสิ....ข้าไม่สนหรอก..."

เขาตอบปัดไปอย่างมิใคร่ใส่ใจนัก....ปริมตรของปริซึมนี่คงต้องใช้สูตรนั้นสินะ...

วิลเลี่ยมคิดในใจ มือควานหยิบกระดาษมาเขียนแก้สมการอย่างรวดเร็ว ตอนนี้วิลเลี่ยมสามารถเข้าใจสมการปริซึมได้หลายต่อหลายส่วนแล้ว มันทำให้เขาค่อนข้างจะพอใจมาก....

เดธเองก็ทำอะไรไม่ได้กับความขยันของอีกฝ่าย....เกิดมาหลายล้านปีไม่เคยเจอมนุษย์ที่บ้าเรียน บ้าหาความรู้ขนาดเจ้านี่เลย....คงต้องไปหาอะไรมาให้เจ้านี่คลายเครียดบ้างแล้วสิ

"วิลลี่ ข้าจำได้ว่าเจ้าไม่ถนัดวิชาทำอาหารใช่หรือไม่?"

เอ่ยขึ้นมา สตรีผมสีครีมจึงหันมามองอีกฝ่าย

"แล้วมันทำไมหรือ?"

"เจ้าอยากแก้จุดอ่อนของเจ้าไหมล่ะ มิแลงเกลล์น่ะเก่งการทำอาหารมากๆเลยนะ เจ้าลองไปฝึกกับนางดูสิ"

ได้ข่าวมาว่าการทำอาหารทำให้ผ่อนคลาย หวังว่ามันจะทำให้เจ้าหมอนี่ผ่อนคลายจากความเครียดลงบ้าง...วิลเลี่ยมชั่งใจไปสักพักก่อนจะพยักหน้า

"ดีมาก ข้าจะพาเจ้าไปหามิเกล"

จากนั้นเดธก็พาวิลเลี่ยมไปหามิเกล นางกำลังฮัมเพลงอย่างมีความสุขในขณะที่กำลังตีส่วนผสมสำหรับทำขนมให้เท่ากัน ผมสีน้ำตาลยาวสลวยของนางปลิวไสวไปกับสายลม แม้นจะไม่เห็นหน้า แต่เพียงแค่นั้นก็ทำให้นางงดงามแล้ว

"มิเกล ช่วยสอนเขาทำขนม หรือทำอาหารหน่อยสิ นะ"

เทพสาวหันหน้ามามองผู้มาใหม่ทั้งสองก่อนจะฉีกยิ้มกว้างอย่างสดใส

"รับทราบค่ะ!"

กล่าวไปก็ตีส่วนผสมไป เดธหายตัวทิ้งให้วิลเลี่ยมอยู่กับมิเกลสองคน นางเดินมาหาวิลเลี่ยม ทิ้งส่วนผสมเอาไว้ที่แท่นน้ำแข็งที่สามารถส่งความเย็นออกมาเพื่อถนอมอาหารได้...

"ท่านอยากเรียนอะไรหรือคะ?"

นางเอ่ยถามเสียงนุ่ม 

"อะไรก็ได้ที่ทำง่ายๆน่ะ..."

ตอบกลับไป มิเกลจึงไปเตรียมอุปกรณ์เพื่อทำอาหาร นางบอกเขาว่าจะสอนเขาทำข้าวผัด วิลเลี่ยมจึงพยักหน้าหงึกๆ...ข้าว...เป็นสิ่งที่เขาไม่ค่อยได้กินบ่อยนัก มันเริ่มทำให้เขานั้นตื่นเต้นขึ้นมาเล็กน้อย

จกานั้นวิลเลี่ยมก็ได้มิเกลคอยสอนเรื่องการทำอาหาร...แน่นอนว่าระบบการจุดไฟของโลกนี้มันยากมากเพราะมันปรับได้ จึงทำให้วิลเลี่ยมเกร็งหน่อยๆ เพราะเขาทำอาหารไม่ค่อยเก่งเท่าไหร่ มิเกลจึงให้เขาทำใจให้สงบ ให้จุดไฟเหมือนกับตอนที่ปรุงยา ได้ยินดังนั้นมันจึงง่ายสำหรับวิลเลี่ยมมาก

เทพสาวอธิบายขึ้นตอนต่างๆไปพลาง มือทำข้าวผัดไปพลาง นางอธิบายวิลเลี่ยมได้อย่างละเอียดมาก เมื่อทำเสร็จนางก็จัดใส่จาน...

ครานี้เป็นคราที่วิลเลี่ยมลองทำบ้าง...ด้วยความที่ไม่ได้เก่งด้านการทำอาหาร เขาจึงตอกไข่ไก่แล้วใส่ข้าวไปช้าเกินไป ทำให้ไข่จับตัวเป็นก้อน ไม่ค่อยติดกับข้าว...เขาดูหงอยลงเล็กน้อย มิเกลได้แต่ปลอบวิลเลี่ยม เมื่อข้าวผัดทำออกมาเสร็จ มันทำให้เห็นถึงความแตกต่างอย่างเห็นได้ชัด...

"ไม่เป็นไรนะคะ เดี๋ยวลองใหม่นะ ลองทำอันที่มันง่ายกว่านี้แล้วกัน ขอมิเกลไปเตรียมก่อนนะ ข้าวผัดนั่นถ้ามีเด็กๆมาขอกิน หรือท่านจะกินก็ได้นะคะ เอาไปเลย"

นางกล่าวก่อนจะเดินออกไป วิลเลี่ยมยืนกระพริบตาปริบๆพลางครุ่นคิดถึงจุดที่เขาพลาดไป....สักพักก็ได้ยินเสียงตะกุกตะกักข้างหลัง หันไปก็พบว่าเป็นซาเมนนั่นเอง...

"เฮ้เจ้าน่ะ ข้าขอซื้อต่อข้าวผัดของมิเกลได้ไหม?"

ซาเมนพูดขึ้น ในมือถือเพชรน้ำดีใหญ่เท่าฝ่ามือหลายสิบเม็ด แต่จู่ๆดาเรนก็โผล่มา

"ข้าขอซื้อต่อด้วยอานาจักรใต้บาดาล!"

เขากล่าวขึ้นมา แต่ร่างกายก็แข็งปรากฎร่างเทพหนุ่มผมขาว

"ข้าขอซื้อต่อด้วยการสอนพิเศษทุกวิชา!!"

ยุกิโอะกล่าวขึ้น ตอนนี้เทพทั้งสามต่างพยายามเพิ่มมูลค่าให้ข้าวผัดที่มิแลงเกลล์ทำขึ้นมา วิลเลี่ยมเกาหัวเล็กน้อย...นางบอว่าให้ใครกินก็ได้นี่นา วิลเลี่ยมจึงยกจานขึ้นมายื่นไปตรงหน้าระหว่างทั้งสามคนหวังว่าจะให้พวกเขาแบ่งกันกิน....

ซาเมนดึงไปอย่างรวดเร็วก่อนจะโยนถุงเพชรหนักอึ้งมาให้เขาแล้วหายตัวไปทันที

"ไอ้ซาเมน!!!!!!!!" "ซาเมน!!!!"

ทั้งสองตะโกนออกมาก่อนจะหายตัวไป

"เกิดอะไรขึ้นรึเปล่าคะ?"

มิเกลที่เพิ่งเดินมาเอ่ยถามวิลเลี่ยม...

"พวกซาเมนมาขอกินข้าวผัดน่ะ...ตอนนี้ไปแล้ว"

ถามมาก็ตอบกลับไปตามความจริง หญิงสาวพยักหน้าก่อนจะสอนวิลเลี่ยมทำอาหารต่อ หลังจากนั้นเมื่อเขากลับมาจากการฝึกทำอาหารก็ไปอ่านหนังสือต่อทันที

วันต่อๆมา การเรียนการสอนก็ทวีคูณความหนักไปเรื่อยๆ นักเรียนมนุษย์ที่ไม่ชินกับหลักสูตรดั้งเดิมต่างก็น้ำตาแทบไหลเป็นสายเลือด เว้นแต่ห้องAหลายคนที่ได้วิลเลี่ยมคอยช่วยติว แม้จะรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้างก็เถอะ ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเวลาแค่นั้นยัดความรู้ตั้งมากมายไปได้อย่างไร

แต่ก็มีหลายคนที่เกือบจะร้องไห้ตะโกนด่าออกมาเพราะไม่เข้าใจกับคำเรียน....

วิลเลี่ยมที่เดินไปอ่านหนังสือไปในตอนเช้านั้นเดินไปเจอมาเรีย 

"ทำไมมันยากขนาดนี้?!"

นางกล่าวออกมาเมื่อเจอคำถามคณิตศาสตร์เกี่ยวกับการถอดรูท ทั้งห้องนางยังคูณเลขไม่เป็นด้วยซ้ำ คนให้ลอกก็ไม่มี อาจารย์ห้องนางก็โหดหิน แล้วการบ้านต้องส่งวันนี้อีก!!! ใครมันจะไปเข้าใจ?!!

วิลเลี่ยมที่เห็นดังนั้นจึงเดินไปใกล้ๆนาง

"ให้ข้าช่วยไหมคะ?"

กล่าวเสียงนุ่ม มาเรียที่ได้ยินเสียงวิลเลี่ยมก็สะดุ้งสุดตัว นางหันไปมองค้อนใส่อีกฝ่าย แต่เมื่อนึกถึงบทลงโทษที่อาจารย์บอกไว้ว่า ถ้าไม่ส่งจะโดนไม้เรียวฟาด....นางก็ตัวสั่นระริก...จึงต้องจำใจยอมกล้ำกลืนพยักหน้า

"งั้น เราจะมาทำความเข้าใจก่อนนะคะ"

น้ำเสียงอันทรงเสน่ห์ของเขากล่าวขึ้น ก่อนจะเริ่มอธิบายส่วนต่างๆให้มาเรียเข้าใจ พลางถามว่ามีตรงไหนที่ไม่เข้าใจอีกไหม นางจึงบอกว่า ยังไม่เข้าใจการคูณกับหาร ดังนั้นวิลเลี่ยมจึงเริ่มสอนให้นางตั้งแต่ต้น แล้วค่อยๆไปยังเรื่องการถอดรูท....ซึ่งมันใช้เวลานานมากเลยทีเดียว....

------------------

มาแล้ว วันที่ไม่ได้อัพเพราะมีธุระน่ะครับ ฮาาา มีคนส่ง FA มาเยอะแยะมากมายเลย

มาเรียกับอลิซ จากคุณ Jitthana Makwiang

อลิซจากคุณ Preeyanut Hauyhongthong

 

วิลน้อยจาก Klling Cat Kuro

และมาถึงช่วงงานวาดโง่ๆของไรท์!!!

วิลเลี่ยมได้อัพเกรดหน้าตาไปแล้ว ดังนั้นจึงได้วาดมาเพิ่ม...บวกกับเวลาที่ผ่านมาทำให้ผมยาวขึ้น

เนื่องจากมีคนผมสั้นสองคน จึงเอามารวมกัน(?) 555555