ตอนที่ 28 : ฝันที่เป็นจริงของฟรานซิสส์
'มุมมองของฟรานซิสส์'
ข้ามองพวกห้องAตกอับกำลังพยายามกระชากลากถูเหล่าสาวกที่ข้าชี้นำแสงสว่างให้ หึ ดีจริงๆ ในห้องพวกนั้นยังมีบุคคลที่สามารถเข้าใจคำสอนอันสูงส่งที่ท่านอลิซสั่งสอนได้ นับว่ามิเลวเลยทีเดียว
ดวงตาของข้ามองขึ้นไปบนท้องฟ้า อ่า...นี่ผ่านมานานถึงเพียงนี้เชียวหรือ? มิรู้ตัวเลยสักนิดว่าผ่านมานานแล้ว คงจะเป็นเพราะข้ากำลังทำความเข้าใจคำสอนศักดิ์สิทธิ์ของท่านอลิซอย่างเดียวโดนมิสนใจภายนอกเลยกระมั้ง?
เมื่อข้าได้หันไปมองใบหน้าของท่านอลิซที่งดงามราวเทพธิดามาจุติก็คิดได้ว่า สมควรแก่เวลาที่จะไปหาวัตถุดิบมาทำอาหารให้ท่านแล้ว
"ท่านอลิซเจ้าคะ นี่ก็เย็นแล้ว เดียวข้าไปหาอาหารมาให้ท่านนะเจ้าคะ"
ข้ากล่าวออกไปแล้วฉีกยิ้มกว้างให้ท่านอลิซ นางพยักหน้าแล้วยื่นมือมาลูบหัวข้าตวามรู้สึกอันอบอุ่นถูกถ่ายทอดออกมาอย่างไร้ความเสแสร้ง แต่...แม้จะเพียงเล็กน้อยแต่ข้าก็สัมผัสได้...มือของนางแข็งกระด้างขึ้น เมื่อก่อนมือของนางนั้นนุ่มมากกว่านี้...เกิดอะไรขึ้นกับมือของท่านอลิซกัน?! ข้าเริ่มใช้ความคิดคำนวนหาสาเหตุที่มือของท่านอลิซแข็งกระด้างขึ้นอย่างบ้าคลั่ง
"ดูแลตัวเองด้วยล่ะฟรานซิสส์...ให้ข้าไปด้วยไหม? หรืออย่างน้อยก็พาสหายคนอื่นไปด้วยก็ได้"
น้ำเสียงที่แสดงความเป็นห่วงจากท่านอลิซทำใหข้าหยุดความคิดเรื่องมือของท่านไปชั่วขณะ ข้ายิ้มให้ท่านอลิซอีกครั้ง
"มิต้องห่วงเจ้าค่ะท่านอลิซ! ข้าจะระวังตัวให้มาก!"
อาหารมื้อนี้ข้าจะลงมือทำให้ท่านอย่างสุดฝีมือ แม้นข้าจะมิได้เก่งกาจมากนัก แต่ข้าจะต้องหาวัตถุดิบเองกับมือ ถ้าแค่หาของทำอาหาข้ายังทำมิได้ แล้วจะปกป้องท่านอลิซได้อย่างไร้กันเล่า!
มิรอช้าข้ารีบสาวเท้าเข้าไปในป่าเพื่อหาวัตถุดิบอย่างรวดเร็ว ข้าคิดว่าจะทำหนึ่งในเมนูโปรดของข้า ผัดหมูป่าสมุนไพร7สี! จำได้ว่าเห็นอยู่แถวๆนี้นะ...ทั้งพวกสมุนไพรและหมูป่าด้วย
ข้าสอดส่องหาเหยื่อจากพุ่มไม้ อ่านั่นไง!
เจ้าหมูป่าตัวขนาดกลางไม่เล็กไม่ใหญ่กำลังเดินมาทางนี้พอดิบพอดี เอาล่ะ...จงภูมิใจเสียเถิดที่จะโดนกินโดยท่านอลิซ!!
ข้าร่ายเวทย์ไฟมาบนฝ่ามือแล้วใช้มันตัดกิ่งไม้จากต้นไม้เพราะว่าถ้าใช้เวทย์ไฟจัดการมันจะทำให้เนื้อบางส่วนสุกได้ และอาจจะปรุงให้รสชาติเข้ากันได้ยากยิ่ง แต่ดูเหมือนมันจะได้ยินเสียงของข้ามันจึงวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว
หึ!
ข้าแสยะยิ้มในใจแล้ววิ่งตามมันไปอย่างรวดเร็ว...ข้าน่ะฝึกฝนตนเองตลอดหลังจากที่ได้ถูกตั้ง? เป็นมือขวาของท่านอลิซ เพื่อที่จะอารักษ์ขาท่าน ข้าจึงออกกำลังกายอย่างหนัก และที่ข้าทำบ่อยที่สุดคือการวิ่ง ขาของข้าจึงมีกล้ามเนื้อที่แข็งแรงนัก เมื่อถึงขนาดนี้แล้ว เหตุใดข้าจะตามหมูป่านั่นมิทันเล่า...
ข้ากระโดดสูงขึ้นเมื่อเจ้าหมูป่าอยู่ในระยะที่ใกล้พอแล้วก่อนจะใช้กิ่งไม้ขนาดกลางด้านแหลงแทงกลางลำตัวขอมันอย่างแรง
อี๊ดดดด!
มันร้องออกมาอย่างเจ็บปวด แต่ข้าหาได้ใส่ใจไม่ ความหิวของท่านอลิซต่างหากที่สำคัญที่สุด เอาล่ะได้หมูป่าแล้ว..เหลือแค่สมุนไพร7สีสินะ?
การหาสมุนไพรที่เป็นส่วนประกอบสำคัญของอาหารมือนี้นั้นเริ่มต้นทันที โดนที่ตัวข้านั้นแบกหมูป่าไปด้วยในขณะที่หาสมุนไพร หนักนิดหน่อยแต่ก็ไม่เป็นไร ถือว่าฝึกกล้ามเนื้อให้แข็งแรง ข้าจะได้แข็งแกร่งมากพอที่จะปกป้องท่านอลิซได้!
ใช้เวลานานพอสมควรกว่าข้าจะหาสมุนไพรครบ ชุดของข้ามีแต่คราบดิน เลือดของหมูป่า และเศษใบไม้ อืม...ดูมิจืดเลยแฮะ แต่ดีจริงที่ข้าได้พกสมุนไพรทำความสะอาดมาด้วย! ดีนะที่รอบคอบ เอาล่ะได้เวลากลับแล้ว ข้ารีบเดินกลับไปหาท่านอลิซ ดวงตาของท่านเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อยเมื่อเห็นสภาพของข้า ท่านอลิซตรงดิ่งมาปัดฝุ่นตามตัวให้กับข้าแล้วหยิบผ้าเช็ดหน้าให้ข้า
กรี๊ดดดด!!!!!!!!!! ผ้าเช็ดหน้าของท่านอลิซ!!!!!!! พระบิดาทรงโปรด พระบิดาทรงโปรด!!!!!!!!!!
ข้ากรีดร้องในใจอย่างบ้าคลั่งอีกครา พลางกำผ้าเช็ดหน้าที่มีกลิ่นหอมเฉพาะตัวของท่านอลิซ...ช่างหอมหวนเหลือเกิน
"เจ้า...ล่าหมูป่ามางั้นหรือ? บาดเจ็บรึเปล่า"
"ไม่บาดเจ็บเลยสักนิดค่ะท่านอลิซ!! ท่านคงหิวแล้ว ขอตัวไปปรุงอาหารให้ท่านก่อนนะคะ!”
ข้าวิ่งแจ้นไปปรุงอาหารให้ท่านอลิซทันทีโดยใช้โล่ของเพื่อนชายคนหนึ่งในชั้นเรียนมาแทนกระทะ โดยที่ไม่มลืมล้างวัตถุดิบและโล่นี่ก่อนด้วย ไม่งั้นท่านอลิซท้องเสียแน่!!
หลังจากที่ล้างเสร็จแล้วก็เริ่มปรุงอาหารทันทีไม่งั้นท่านอลิซรอนาน ข้าให้เหล่าสาวกนำฟางมาวางไว้ใต้โล่ที่ข้าถือแล้วข้าจึงร่ายเวทย์ไฟจุดที่ฟาง เมื่อโล่ที่ข้าถือเริ่มร้อนข้าจึงเริ่มปรุงอาหารอย่างคล่องแคล่ว กลิ่นสมุนไพรอันหอมหวนลอยฟุ้งไฟหมด สมุนไพร7สีมีคุณสมบัติที่ช่วยให้รสชาติไม่เหมือนกัน มันสามารถทำให้เนื้อของหมาป่านุ่มจนแทบจะละลายในปาก ส่งกลิ่นหอม และขับรสชาติให้เด่นชัดมากขึ้นอีกด้วย
เมื่อปรุงเสร็จก็หาสิ่งของมารองแล้วนำไปถวายแด่ท่านอลิซทั้งๆที่ยังร้อนๆอยู่เพื่ออรรถรส
เมื่อท่านอลิซเห็นผัดหมูป่านางก็ชะงักไปเพียงครูหนึ่ง คิ้วคู่งามขมวดเป็นปมสักพักก็คลายออก นางจ้องมองมายังผัดหมูป่าของข้าอย่างพินิจพิจารณา คิ้วขมวดอีกคราเป็นแบบนี้ซ้ำแล้วซ้ำอีก…
“อะไรหรือคะท่านอลิซ? หรือว่าข้าทำมิถูกใจท่าน…”
“เปล่าหรอกค่ะฟรานซิสส์ ข้าเพียงแต่ไม่ค่อยได้กินหมูป่าบ่อยนัก…และเนื้อของมันอาจจะเหนียวเกินกว่าที่ข้าจะกินด้วยน่ะค่ะ”
“มิต้องห่วงหรอกค่ะท่านอลิซ! ข้าปรุงมันมาให้นุ่มละมุนลิ้น ไร้ซึ่งสัมผัสที่เหนียวเคี้ยวยากเพื่อท่านโดยเฉพาะ!”
ใช่ว่าข้ามิสังเกตุ….ท่านอลิซมักเลือกทานอาหารที่มีความนุ่ม เช่นมะเขือเทศต้มที่ต้มจนเละอะไรเถือกนั้น ข้าจึงเลือกทำผัดหมูป่าสมุนไพร7สี
ใบหน้าของท่านอลิซจากที่ตอนแรกนั้นดูมิแน่ใจก็ดีขึ้น นางคงกำลังเชื่อในสิ่งที่ข้าพูดกระมั้ง ไอ้เด็กใหม่ไปหาของที่ใช่จิ้มอาหารแทนส้อมมาให้ท่านอลิซ แม้จะมิพอใจกับท่าทางสนิทสนมของมันกับท่าน แต่ข้าก็มิอาจทำอะไรที่แย่ไปมากกว่านี้ได้ เห็นแก่ที่มันสามารถตอบสนองความต้องการของท่านอลิซได้ดีหรอกนะ! มิใช่ง่ายๆที่จะมีคนเข้าใจท่านอลิซ เพราะท่านอลิซน่ะ ใสซื่อบริสุทธิ์และไม่ทันคนอย่างมาก มากจนมิสามารถเข้าใจสิ่งที่หลายคนกำลังสื่อกับนางได้ถ้ามิพูดออกมาตรงๆ
“งั้น…ข้าของลองชิมนะคะ?”
ท่านอลิซกล่าวขึ้น ข้ารีบพยักหน้าทันที ท่านอลิซมักเป็นคนมีมารยาทเสมอเวลาจะทำอะไรส่วนใหญ่ก็มักจะขออนุญาตก่อนเสียทุกครา
ข้ามองท่านอลิซที่จิ้มเนื้อหมป่าไปกิน เมื่อเข้าปากนางก็ทำตาโตทอประกายแวววาว มันทำให้หัวใจของข้าพองโตขึ้นทันที ท่านอลิซกำลังอร่อย! ท่านอลิซกินอาหารของข้าด้วยใบหน้ามีความสุข! ข้ากรีดร้องในใจแต่ก็ยังคงต้องปั้นหน้ายิ้มไว้ ต่อหน้าท่านอลิซข้ามิอาจปลดปล่อยอารมณ์ได้หมด
“ถูกใจไหมคะท่านอลิซ?”
ข้าเอ่ยถามไป ท่านอลิซพยักหน้าหงึกๆอย่าน่าเอ็นดู อะไรจะน่ารักขนาดนี้!!! พระบิดาทรงโปรด!!
“งั้นก็เชิญท่านได้เลยนะคะ ส่วนอื่นๆข้าจะนำไปแจกเพื่อนๆเอง”
ข้าพูดไป ถึงจะอยากให้ท่านอลิซลิ้มรสของชั้นเลิศเพียงผู้เดียวแต่ก็ตาม ข้านำเนื้อหมูป่าผัดสมุนไพร7สีไปแจกจ่ายให้ทุกคนเสร็จแล้วจึงวิ่งเข้าไปในป่าลึกโดยที่ข้าร่ายเวทย์จุดไฟบนมือเพื่อให้ความสว่างเพราะกว่าจะทำอาหารเสร็จท้องฟ้าก็มืดพอดี
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!”
ข้ากรีดร้องออกมาอย่างบ้าคลั่งเมื่อแน่ใจว่าวิ่งออกมาไกลเกินกว่าที่จะมีผู้ใดได้ยิน ข้าเอาหัวโขกกับต้นไม้ ในขณะที่ยังกรีดร้องไม่หยุด เวลาผ่านไป เมื่อข้ารู้สึกว่าพอใจจะหยุดจึงหยุดเสียงงกรีดร้อง มือควานหาสมุนไพรสมานแผลชั้นสูงที่แอบขโมยมาจากบิดามารักษาบาดแผลที่หัว อ่า ดีจริงๆที่ได้ระบาย…เอาล่ะได้เวลากลับไปหาท่านอลิซแล้ว
เมื่อไปถึงทุกคนก็เตรียมตัวเข้านอนกันพอดี ท่านอลิซเดินตรงมาหาข้าด้วยใบหน้าที่เรียบนิ่งแต่เต็มไปด้วยความอ่อนโยนดั่งเช่นทุกครา
“คือ…ใบไม้ที่ใช้ปูนอนของเจ้านั้นเดเด้เผลอไปเหยียบจนขาดน่ะ..”
ห๊ะ?!!!!!!!! ไอ้ลูกหมานั่นบังอาจมาเหยียบใบไม้ปูนอนข้าเชียวหรือ?! ใบใหญ่ๆก็ไม่มีแล้วด้วย แบบนี้ไม่ใช่เผลอ แ*งเรียกว่าจงใจแล้วเว้ย!!!
“แต่…ข้าเองก็รู้สึกมิดีนัก เพื่อรับผิดชอบแทนเดเด้…สนใจมานอนกระโจมเดียวกับข้าไหมคะ?”
ทันทีที่ท่านอลิซกล่าวจบ ข้าก็เบิกตาโพล่งขึ้นมา น-นอนกับท่านอลิซ!!??? ม-มันช่างเหมือนฝัน เหมือนฝันจริงๆ!!! ขอบคุณพระบิดา ขอบคุณที่ทำให้ข้ามีวันนี้!!!
แต่ใช่ว่าจะตอบตกลงไปในทันที ต้องปฏิเสธเป็นมารยาทไปก่อนเดี๋ยวท่านอลิซจะคิดว่าเราไร้ความเกรงใจ
“จ-จะดีหรือคะท่านอลิซ? ท่านจะมิอึดอัดหรือ?”
“ไม่เลยสักนิดฟรานซิสส์ ให้ข้าได้ชดใช้เถอะนะ”
จากนั้น….ข้าก็ได้ไปนอนในกระโจมของท่านอลิซ!!! กรี๊ดดด!!! เหมือนฝันจริงๆ!!! ข้าสูดอากาศเข้าไปลึกๆ กลิ่นกายอันหอมหวนของท่านอลิซลอยเต็มกระโจมไปหมด หัวใจของข้าเต้นไม่เป็นจังหวะ อยากจะตบหน้าตัวเองแรงๆสักทีเพื่อพิสูจน์ว่านี่คือความจริง!! ถ้ามิติดว่าจะปลุกท่านอลิซล่ะก็นะ…
ข้าหันไปมองใบหน้าอันงดงามของนาง…พระเจ้า พระเจ้า พระเจ้า พระเจ้า!!!
มือของข้ายื่นไปเพื่อหวังจะสัมผัสแก้มอันขาวเนียนของท่านอลิซ แต่ก็มีบางอย่างแยกข้าออกจากท่านอลิซ!! ข้ามองไปยังช่องว่างที่ต่อให้ข้าเบียดไปแรงเท่าใดก็มิสามารถเข้าไปใกล้ท่านอลิซได้เลย หรือเพราะว่าความบาปในจิตใจของเรามันรุนแรงจนพระบิดากลัวว่ามันจะแปดเปื้อนท่านอลิซจึงแยกข้าออกห่างจากนาง? ใช่ ใช่ ใช่ มันต้องเป็นเช่นนั้นแน่ๆ ใช่แล้ว! เพราะความบาปในจิตใจของข้าสวรรค์จงมิอาจให้ข้าเข้าใกล้ท่านอลิซ..พระบิดา ข้าเข้าใจท่าน ท่านทำดีแล้ว…
ข้าหลับตาแน่นแล้วพยายามกำจัดความคิดออกจากสมอง นอนดีกว่า…จิตใจจะได้สงบ แม้มันจะน่าตื่นเต้นเพียงใดที่ได้อยู่ใกล้ชิดท่านอลิซขนาดนี้ก็ตาม แต่ข้าต้องชำระล้างจิตใจของข้าให้บริสุทธิ์เมื่อตื่นขึนข้าจะได้แตะต้องท่านอลิซได้อีกครั้ง…ขอบคุณสวรรค์ที่เตือนข้า…
-มุมมองปกติ-
เจ้าต้นไม้ที่ล่องหนอยู่พยายามทำตัวให้ลีบแบนที่สุด มันกำลังรอวิลเลี่ยมอยู่ในกระโจมของอีกฝ่าย เมื่อมันเห็นผ้าเปิดขึ้นก็เตรียมตัวกระโจนทับ? วิลเลี่ยม..แต่มันกลับหยุดชะงักเมื่อมีสตรีผมบลอนด์ที่มันค่อนข้างจะเห็นตัวบ่อยมากับวิลเลี่ยมด้วย
ทั้งคู่ล้มตัวลงนอน วิลเลี่ยมหลับไปก่อนคนแรก เจ้าต้นไม้มองฟรานซิสส์ที่ทำใบหน้าหื่นกระหายขณะที่มองไปยังวิลเลี่ยม….ทันทีที่มันเห็นมือของนางยื่นไปใกล้วิลเลี่ยมมันก็รีบเดิน? ไปแทรกระหว่างกลางทันที
ฟรานซิสส์ทำหน้าตื่นตระหนกและขมวดคิ้ว ใบหน้าเหมือนจวนจะร้องไห้เต็มที เจ้าต้นไม้มอง? ปฏิกิริยาของนางอย่างสนอกสนใจ สักพักหนึ่งนางก็หลับ เจ้นต้นไม้เลื่อนตำแหน่งไปยืนอยู่ตรงขอบดั่งเช่นเมื่อครู่…อยู่ระหว่างกลางมันอึดอัดราก…
เช้าวันรุ่งขึ้น วิลเลี่ยมตื่นขึ้นมาด้วยสภาพผมฟูฟ่อง นี่ขนาดตัดผมแล้วมันก็ยังจะฟูอีกหรือ? เฮ้อ…
เขาส่ายหน้าไปมาอย่างจนปัญญา ร่างเก่าเขายังผมไม่ฟูขนาดนี้เลยนะ
วิลเลี่ยมหันไปมองฟรานซิสส์ที่ยังไม่ตื่น เขายังมิจำเป็นต้องปลุกนาง ปล่อยให้นางนอนไปจะดีกว่า เขาหยิบเสื้อผ้าแล้วออกจากกระโจม ฟ้ายังมิทันสว่างเลย ดูท่ากำลังเช้ามืดอยู่กระมั้ง ดีจริงจะได้ไปอาบน้ำ…วิลเลี่ยมรีบเดินไปหาแหล่งน้ำแล้วอาบน้ำทันที
เมื่ออาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วเขาก็เดินกลับไปยังกลุ่มของตนแก็พบกับเดธที่นั่งแกว่งขาบนต้นไม้
“ตื่นเช้าจังนะ”
“อืม”
เขาตอบกลับไปสั้นๆ เด็กหนุ่มหัวเราะแล้วกระโดดลงจากต้นไม้ ก่อนที่จะเดินกลับไปพร้อมกับวิลเลี่ยม
------------------------
คิดถึงไหมฮะ? ฮาาาา วาดรูปมุมมองที่ฟรานซิสส์เห็นว่าอลิซ(วิลเลี่ยม)นั้นเป็นยังไงมาด้วยล่ะ
นี่คือภาพที่ฟรานซิสส์มองอลิซ(วิลเลี่ยม)นั่นเอง
อธิบาย: ฟรานซิสส์เห็นวิเลี่ยมเป็นแค่เด็ก(?)น้อยไร้เดียงสาคนหนึ่งน่ะฮะ ฮาาาา
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
คนอ่าน : อ้ากกกกกกกก
หาหมอรับยาด่วน *ทั้งคู่ อินไปนิด
ท่านอลิซจงเจริญ
ข้าขอคาระวะชาแก่ฟรานซิสผู้ซื่อสัตย์
มีความเป็นติ่งจริงๆ