ตอนที่ 27 : ล้างสมอง(อดีต)ห้องA
หลังจากที่นั่งเงียบกินฟักทองไปได้ไม่นานนักมาเรียก็ผละออกไปโดยบอกทิ้งไว้แค่ว่า ท้องเสีย
"อย่ากินตรงที่ไหม้สิ เพื่อนข้าเคยบอกว่ากินของไหม้มากๆจะทำให้สุขภาพเสียนะ"
เดธเอื้อมมือไปบิฟักทองส่วนที่ไหม้ออกแล้วโยนทิ้งไปที่อื่น
"จริงหรือ? ขอบคุณที่บอกข้านะ"
วิลเลี่ยมเอ่ยขอบคุณเดธไป เขาได้ความรู้ใหม่แล้ว กินของไหม้อาจเสียสุขภาพ...
"ไม่เป็นไร~"
ทั้งคู่นั่งเคี้ยวฟักทองต่อ สักพักฟิลลิปส์ก็เดินมานั่งข้างๆอดีตคู่หมั้นของตนเอง ไม่ว่าอย่างไรเขาก็จะไม่ปล่อยนางไปเด็ดขาด ในตอนนี้ยังมิมีผู้ใดทราบว่านางมีสามธาตุยกเว้นเสียแต่ดยุกอควาเรียส ถึงแม้สัมพันธ์ของเด็กใหม่กับนางจะดูแน่นแฟ้นมากแค่ไหนก็ตาม
จริงๆแล้วระหว่างการเดินทางในวันแรก มีสัตว์ร้ายหลายตัวเข้ามาโจมตีกลุ่มของเขา และทุกครั้งเดฟจะแสดงความสามารถเพื่อช่วยให้ทุกคนปลอดภัย...เขาไม่คิดว่าคนในรุ่นเดียวกันจะแข็งแกร่งถึงขนาดนั้น...จากการที่เขาสังเกตุมาหมอนั่นสามารถร่ายบทเวทย์ได้อย่างคล่องแคล่วรวดเร็วราวกับไม่ได้ร่าย ทั้งยังควบคุมพลังเวทย์ได้อย่างสมบูรณ์แบบ...อดที่จะสงสัยไม่ได้จริงๆ...นี่ใช่เด็กรุ่นเดียวกับเขาแน่หรือ?
ฟิลลิปส์คิดในใจอย่างมิเชื่อ
"ว่าไงอลิซ"
ฟิลลิปส์ทักสตรีร่างบางที่แผ่ออร่าแปลกๆออกมา เมื่ออยู่ใกล้แล้วทำให้เขารู้สึกรู้เหมือนกับว่านางคือเทพีผู้บริสุทธิ์ผุดผ่องไร้มลทินอย่างไรอย่างนั้น ยิ่งเมื่อเห็นดวงตาสีสวยมองเขาอย่างไร้เดียงสาแล้ว
"สวัสดีค่ะ เจ้าชายฟิลลิปส์"
เสียงหวานตอบกลับไปพอเป็นมารยาท
"เรียกข้าว่าฟิลลิปส์ก็พอ"
"ค่ะ ฟิลลิปส์"
วิลเลี่ยมตอบรับแล้วเคี้ยวฟักทองที่เหลือในมือจนหมด ก่อนจะสวดบทหลังรับประทานอาหาร
"เจ้า...สนใจศาสนาหรออลิซ?"
วิลเลี่ยมพยักหน้าตอบไปแทน
"งั้นหรอ มิเห็นจะเคยรู้เลยว่าเจ้าสนใจศาสนาถึงเพียงนี้"
"ค่ะ"
วิลเลี่ยมตอบกลับไปสั้นๆ แต่ฟิลลิปส์ก็นิ่งเงียบไปสักพักเพราะไม่รู้ว่าจะชวนอีกฝ่ายคุยอะไรดี เป็นเดธที่ชวนวิลเลี่ยมไปคุย สักพักฟรานซิสส์ก็วิ่งมาพร้อมกับสมุนไพรมากมายในกระเป๋ากระโปรงนาง และมือของนางข้างหนึ่งยังถือหอกที่มีปลาเสียบไว้ราวๆห้าตัวสภาพนางมอมแมมดูมิได้จนวิลเลี่ยมคิ้วระตุก
"ไปทำอะไรมาหรือคะ? ฟรานซิสส์"
เขาเอ่ยถามอย่างสงสัย ทำตัวมิเป็นกุลสตรีเลยจริงๆ....
"ไปหาสมุนไพรมาเจ้าค่ะท่านอลิซ! ข้าว่าจะทำปลานึ่งสมุนไพรด้วย มากินกันไหมคะ?"
"ขอปฏิเสธค่ะ ข้าเพิ่งกินฟักทองไปเมื่อครู่เอง"
เด็กสาวผมบลอนด์คอตกทันทีเมื่อโดนปฏิเสธ....วิลเลี่ยมถึงกับทำตัวไม่ถูก...
"งั้น...ลองชิมดูสักหน่อยก็ได้ค่ะ"
เด็กสาวเงยหน้าขึ้นมามองหน้าวิลเลี่ยมทันที
"ขอบคุณนะคะท่านอลิซ! เห้ยมาเร็วๆสิวะ รอพ่อมาตัดริบบิ้นให้หรอ?!!!"
ฟรานซิสส์ตะโกนสั่งงานเหล่าผู้ชายและผู้หญิงให้เตรียมอุปกรณ์สำหรับทำปลาอบสมุนไพร เมื่อเตรียมเสร็จฟรานซิสส์ก็ลงมือทำปลาสมุนไพรอย่างพิถีพิถัน ฟรานซิสส์หาอะไรสักอย่างมาแทนซึ้ง พร้อมกับประสานร่ายเวทย์ไฟกับนักเรียนชายคนหนึ่งที่มีเวทย์น้ำ เพื่อที่จะทำการนึ่งปลาได้อย่างมีประสิทธิภาพ โดยมีไอพลังเวทย์ที่ค่อนข้างมากจนเห็นด้วยตาเปล่ากระจายออกมา
"เอาจริงดิ...?"
ได้กลิ่นปลานึ่งสมุนไพร ทั้งหมดจ้องมองไปยังฟรานซิสส์และเพื่อนของเธอที่ร่ายเวทย์ประสานกันอย่างสามัคคีเพื่อทำปลาอย่างอึ้งๆ เอาจริงดิ? นี่หล่อนร่ายเวทย์ประสานกันซะอลังการงานสร้างขนาดนี้เพื่อนึ่งปลา? ไหนจะไอพลังเวทย์ที่มองเห็นด้วยตาเปล่านั่นอีก...รู้แล้วว่าทำไมฟรานซิสส์ถึงชนะเวลามีเรื่องกับห้องอื่นทุกครั้ง ก็นางน่ะ...แข็งแกร่งซะขนาดนี้...
"เอาล่ะ พร้อมกันนะ!"
ฟรานซิสส์กล่าวขึ้น เด็กหนุ่มที่ใช้เวทย์น้ำพยักหน้าก่อนจะร่ายเวทย์บทสุดท้ายพร้อมกับนาง....ฟรานซิสส์ปาดเหงื่อแล้วหยุดร่ายเวทย์ก่อนจะเปิดซึ้ง
มีไอน้ำมากมายออกมาจากซึ้งและปลานึ่งสมุนไพรที่หน้าตาดูน่ากินมาก ฟรานซิสส์ลองเอานิ้วจิ้มๆตรงเนื้อปลา แค่เล็กน้อยนางก็รู้แล้วว่าเนื้อปลาสุกกำลังพอดี มันสมบูรณ์แบบมากพอที่จะให้ท่านอลิซทานแล้ว!
นางรีบจัดแจงนำปลาที่ดูสมบูรณ์แบบที่สุดมาใส่จานที่ทำจากใบไม้ขนาดใหญ่นำไปให้กับวิลเลี่ยมในท่าคุกเข่า ก้มกัวลงและชูใบไม้ที่มีปลาไว้เหนือหัว วิลเลี่ยมกับสมาชิกห้องอื่นมองนางอย่างมิเข้าใจ แค่ให้อาหารต้องทำถึงเพียงนี้เชียว? แต่วิลเลี่ยมก็มิได้กล่าวอะไรออกไป เขาพอจะจำได้ว่านางน่ะดื้อดึงเพียงไหน เขาเคยบอกนางเรื่องนี้หลายคราแล้วแต่นางบอกให้แบบปกติมันไม่สมเกียรติ...
"ขอบคุณค่ะ"
เขากล่าวแล้วรับปลานึงสมุนไพรมาไว้บนตัก ใบไม้ใหญ่ซะขนาดนี้...วางไว้บนตักคงไม่หกเรี่ยราดหรอกนะ? วิลเลี่ยมค่อยๆบิดปลาออกมากินอย่างมีมารยาท คงใช้ช้อนส้อมมิได้เพราะไม่ได้เตรียมมาเลย...อย่าว่าแต่เขา คนอื่นๆนั้นกินทั้งๆที่ปลาเสียบไม้อยู่เลยด้วยซ้ำไป...
ทุกคนมองวิลเลี่ยมที่กินปลาอย่างช้าๆ มีไอความร้อนออกมาจากตัวปลาให้เห็นดูก็รู้แล้วว่าปลานั้นร้อนเพียงใด. แต่นางกลับหยิบมันกินอย่างช้าๆโดยไม่รู้สึกอะไรเลย...
วิลเลี่ยมไม่รู้สึกว่าปลานี่ร้อนด้วยซ้ำ คงเพราะการสวดโดยเสริมพลังป้องกันตามร่างกายกระมั้ง? มือเขาถึงด้านได้เพียงนี้
เมื่อเนื้อปลาอันนุ่มนิ่มเข้าปากวิ่งเลี่ยมไปเจาก็หลับตาลงเพื่อซึมซับรสชาติจากปลา กลิ่นสมุนไพรหอมอ่อนๆ เนื้ออันนุ่มของปลาที่สุกกำลังพอดี อีกทั้งยังมิมีกลิ่นคาวเลยเพียงนิด...อร่อย...
"อร่อยมากค่ะ..."
เขาพูดขึ้นมาเบาๆ ฟรานซิสส์เมื่อได้ยินก็กระโดดโลดเต้นไปมาไม่หยุดราวกับคนบ้า
"ไหนๆข้าลองบ้าง! เฮ้ย ร้อน ร้อน!"
เดธเอามือไปบิเนื้อปลาบนตักของวิลเลี่ยมแต่ก็ชักมือกลับแทบไม่ทัน โอ๊ยยย! ร้อนเว้ย! ทำไมฉันไม่เกิดมามีธาตุแสงและทักษะนักบวชมั่งวะ!
เดธคิดในใจ. วิลเลี่ยมถอนหายใจแล้วเอามือบิเนื้อปลามาเป่าเบาๆจนเริ่มอุ่นก่อนจะป้อนให้เดธ
"หร่อยอ่ะ!"
เด็กหนุ่มผมม่วงพูดด้วยดวงตาทอประกายแวววาว แต่ฟรานซิสส์กลับกระโดดตีลังกาไปเตะปลายคางของเดธจนเขาหงายหลัง
"โอ๊ยยย!"
"อันนี้ข้าให้ท่านอลิซคนเดียวเว้ย!!!"
นางร้องออกมาก่อนจะลงมือกระทื้บเดธท่ามกลางสายตาทุกคน แต่เดธก็สร้างโล่จากธาตุมืดมาบังไว้ได้
เถื่อน!! ห้องนี้แ*่งอย่างเถื่อน!!! อะไรจะโหดขนาดนี้?! แค่กินปลายังไม่ได้เลย ดีนะไม่ได้หน้าด้านไปขอชิมบ้างไม่งั้นได้ไปกองกับพื้นเหมือนเจ้าเด็กใหม่ไปแล้ว! ห้องAคิดอย่างโล่งอก
"ฟรานซิสส์คะ ทำแบบนั้นมันไม่ดีเลยนะคะ"
ทันทีที่สตรีที่ฟรานซิสส์เคารพสุดหัวใจกล่าวขึ้นมา นางก็หยุดไปกองกับเท้าของอีกฝ่ายแทบไม่ทัน
"ขอโทษค่ะท่านอลิซ!!"
"ไม่ต้องขอโทษข้าหรอก เจ้าควรไปขอโทษเดเด้นะ"
นางทำท่ากระอักกระอวนแต่ก็ยอมแต่โดยดี
"โทษ!"
ฟรานซิสส์กล่าวอย่างกระฟัดกระเฟียด เดธสลายโล่ออกแล้วยันตัวเองขึ้นกับพื้น ผู้หญิงบ้าอะไรแรงเยอะขนาดนี้? มนุษย์วิวัฒนาการมาถึงเพียงนี้เชียว?
จากนั้นทุกอย่างก็เป็นไปตามปกติ วิลเลี่ยมยกปลาให้เดธกินเพราะเขาบอกแล้วว่าแค่ชิมเท่านั้น ส่วนปลาตัวอื่นๆฟรานซิสส์ก็นำไปแจกให้ลูกสมุน? ที่ซื่อสัตย์ของตน คนจากห้องอื่นต่างกลืนน้ำลายเอื๊อกๆอย่างอดไม่ได้
"กลับมาแล้วค่ะ"
มาเรียที่เดินกลับมากล่าวขึ้น ก่อนจะชะงักเมื่อเห็นกลุ่มเพื่อนๆของวิลเลี่ยมกำลังนั่งกินปลานึ่งที่มีกลิ่นหอมสมุนไพรออกมาจางๆ ท้องของนางดันร้องขึ้นมาเบาๆ เอาจริงๆคือนางไปอ้วกฟักทองออกมา นางไม่ชอบรสชาติของมัน ตั้งแต่รู้จักกับเจ้าชายฟิลลิปส์ไปจนถึงคบกันนางก็แทบไม่ได้กินของถูกๆอย่างฟักทองเลย มันไม่ถูกปากนางเลยสักนิด ไม่รู้ว่าทั้งคู่กินมันเข้าไปได้อย่างไรกัน
"ข-ขอทานด้วยได้ไหมคะ?"
นางเดินไปถามนักเรียนชายที่นั่งสวาปามปลานึ่งอย่างไม่เกรงใจใคร และไม่สนใจด้วยว่าปลาจะร้อนเพียงใด เด็กหนุ่มส่ายหน้าไปมาแล้วใช้มือหยิบเนื้อปลามากินเอาๆ
มาเรียพยายามไปขอเนื้อปลามาทานแต่ก็มิมีคนให้ ห้องAเองก็ทานกันจนหมดแล้ว คงหาของกินให้นางไม่ได้หรอก...
แต่วิลเลี่ยมกลับไปหาใบไม้มาแล้วไปบิเนื้อปลาจากปลาที่เพิ่งให้เดธไปมาใว้ในใบไม้ เขาคัดก้างออกจาเนื้อแล้วนำไปยื่นให้มาเรีย
"นี่ค่ะ"
เขายิ้มอย่างเป็นมิตรให้มาเรีย ฟรานซิสส์และสมาชิกในห้องต่างมองวิลเลี่ยมน้ำตาไหลพราก ท่านช่างเป็นนางฟ้าที่บริสุทธิ์ผุดผ่องอย่างแท้จริง! ท่านอลิซ!
"ข-ขอบคุณค่ะ"
มาเรียกล่าวก่อนจะยื่นมือที่สั่นเทาไปรับใบไม้มานั่งกินอย่างเงียบๆคนเดียว สมาชิกจากอีกห้องก็เริ่มเห็นแล้วว่า พวกห้องFนั้นให้ความเคารพต่ออีกฝ่ายถึงเพียงใด ขนาดน้ำตาไหลไหลเพราะซาบซึ้งเนี่ย มันเกินไปไหม?
"เจ้าไม่สมควรจะให้นาง"
เดธดุวิลเลี่ยม
"อย่างกนักสิ เจ้าก็เพิ่งกินฟักทองหมดไปนี่ น่าจะอิ่มได้แล้วนะ มิเห็นจำเป็นต้องงกปลาเลยนี่?"
เขากล่าวยิ้มๆ เด็กหนุ่มได้แต่กรอกตาไปมาสองสามที
"ท่านอลิซเจ้าคะ! ท่านเล่าเรื่องเกี่ยวกับพระบิดาให้ฟังได้ไหมคะ? ท่านชอบเล่าหลังอาหารกลางวันไม่ใช่หรือคะ?"
เด็กสาวท้วงวิลเลี่ยม เขาพยักหน้าแล้วพาสมาชิกร่วมห้องเขาไปหาที่เงียบๆเล่าเรื่อง สมาชิดห้องAบางคนที่อยากรู้อยากเห็นจึงแอบเดินตามไป ส่วนสมาชิกที่เหลือก็เข้าไปนอนกลิ้งในกระโจมของตน
วิลเลี่ยมเริ่มเล่าเรื่อง ฟรานซิสส์ที่เห็นพวกห้องAก็ไปลากคอมานั่งฟังด้วยกัน พร้อมๆกับพูดกรอกหูไปด้วย ทำให้ห้องAเริ่มเคลิ้มกับคำสอนผสมกับเรื่องเล่าที่วิลเลี่ยมเล่า ประกอบกับฟรานซิสส์ที่คอยกระซิบข้างหูตลอดเวลาอีก...
เวลาผ่านไป พวกห้องAที่นอนกลิ้งในกระโจมจนเผลอหลับนั้นสะดุ้งตื่นขึ้นมา ก็พบว่านี่เย็นแล้ว จึงเดินไปตามเพื่อนที่ไปแส่รู้เรื่องของอีกห้องให้กลับกระโจม...
ปรากฎว่าเพื่อนๆของพวกเขาต่างร่วมสวดภาวนากับสมาชิกห้องFเสียอย่างนั้น...
"เห้ยเพื่อน พวกแกทำอะไรอยู่?"
คนหนึ่งทักเพื่อนของตนที่ไปร่วมสวดภาวนาด้วย
"เพื่อน! ข้าค้นพบความจริงแล้ว! ฮึก! โอ้พระบิดา!"
แต่คนที่เขาทักกลับหันมาพูดด้วยใบหน้าที่น้ำหูน้ำตาไหลพราก
"เห้ย?! แกเป็นอะไร?!"
ทุกคนดูตกใจอย่างมาก แล้วรีบตรงไปลากกลุ่มเพื่อนในห้องของตนเอง แต่พวกเขาไม่ยอมขยับไปไหนจนสวดภาวนาจบจึงยอมให้โดนลากไปแต่โดยดี
"หึหึหึ"
ฟรานซิสส์หัวเราะในลำคอเมื่อเห็นสภาพของสาวก? คนใหม่ไม่เสียแรงที่พูดกรอกหูใส่มาหลายชั่วโมงเลยจริงๆ....
“สาวก...อ๊ะ ไม่สิ เพื่อนของเจ้าช่างร้ายกาจเสียจริงนะลิซ”
“คะ?”
วิลเลี่ยมขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจสิ่งที่อีกฝ่ายพูด........
ขออภัยที่ไม่ได้มาต่อนานฮา พอดีไรท์กำลังวุ่นกับการทำคอมมูนะฮะ ยังไม่ลืมน๊า แต่บทนี้แก้ไปราวๆ5รอบได้ ใจจริงอยากจะวาดรูปมาฝากด้วย แต่ตอนนี้...อยู่ที่รร.ครับผม! งั้นตอนหน้าอยากให้ผมวาดอะไรรีเควสในคอมเม้นท์เลยนะฮะ แฮ่!
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
รอตอนต่อไป~~