ตอนที่ 22 : ฉลอง
"ทุกคนทำอะไรกันอยู่หรอคะ? ขอมาเรียร่วมวงด้วยได้ไหม?"
มาเรียเดินมายืนอยู่ข้างหน้าโต๊ะของพวกห้องF นางมองไปยังทุกคนอย่างสงสัยใคร่รู้ ห้องFเบะปากมองบนกันเป็นแถวนี่นางยังกล้ามายุ่งกับพวกเขาอีกหรือ ให้ตายสิน่ารำคาญเสียจริง วิลเลี่ยมมองไปยังมาเรีย เขาเอียงคอน้อยๆพลางมองไปยังโต๊ะที่เพื่อนร่วมชั้นของตนนั่งอยู่ ซึ่งทุกคนโต๊ะเต็มหมดแล้ว
"ขอโทษนะ แต่โต๊ะเต็มแล้วล่ะ"
วิลเลี่ยมตอบกลับไปอย่างสุภาพแล้วก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือต่อ
"ค-ค่ะ ม-มาเรียเข้าใจ"
มาเรียพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือและสะอื้นไปด้วยก่อนที่นางจะวิ่งจากไป ในครานี้มิมีใครที่จะมาช่วยนางเลยแม้แต่เจ้าชายฟิลลิปส์....
ทุกอย่างกลับไปอยู่ในความสงบอีกครา วิลเลี่ยมนั้นมิได้ยินมาเรียสะอื้นเพราะอ่านหนังสืออยู่ สักพักหนึ่ง...ช่วงเวลาการสอบก็เริ่มต้นขึ้นทุกคนทยอยเดินไปยังห้องเรียนประจำของตน ที่ห้องเรียนมีสิ่งที่แปลกไปคือโต๊ะที่แยกห่างกันทุกๆโต๊ะมีอาจารย์หญิงที่ค่อนข้างจะอายุมากเดินเข้ามาในห้องขณะที่ทุกคนนั่งที่กันเรียบร้อยแล้ว
"ข้าจะเป็นอาจารย์คุมสอบของพวกเจ้านะพวกสมองนิ่ม! หวังว่าพวกเจ้าจะไม่ลอกกัน อ๊ะ ไม่สิ ต่อให้ลอกกันก็มิมีอะไรแตกต่างไปจากเดิม อย่างไรซะพวกเจ้าน่ะก็โง่ดักดานกันทั้งห้องอยู่แล้ว ฮะๆๆ!"
นางหัวเราะพลางมองนักเรียนทุกคนในห้องอย่างดูถูก คนอื่นๆเริ่มกำหมัดแน่นยกเว้นเสียแต่วิลเลี่ยม เขาหันไปมองฟรานซิสส์ที่นั่งอยู่โต๊ะข้างขวาของเขา นางกัดฟันแน่นมากดูก็รู้แล้วว่ากำลังโกรธจัด..
"ไม่เป็นไรหรอกฟรานซิสส์ พิสูจน์ให้เขาดูสิว่าเราไม่ได้สมองนิ่มด้วยความตั้งใจของพวกเรา"
วิลเลี่ยมกล่าวพลางยิ้มอย่างอ่อนโยน นี่เป็นรอยยิ้มที่เขาให้อย่างจริงใจ...พวกเขาพยายามกันมาขนาดนี้...เหตุใดจะมิได้คะแนนดีๆล่ะ เขามิต้องการให้คนอื่นๆหมดกำลังใจเพราะคำพวกนั้นหรอกนะ
ฟรานซิสส์เบิกตาโพล่งเมื่อเห็นรอยยิ้มอันงดงามเจิดจรัสที่ส่งมาจากสตรีที่นางรักและเคารพ นางพยักหน้าแล้วส่งคำพูดของอีกฝ่ายต่อๆให้เพื่อนๆโดยการกระซิบ ทุกคนเริ่มมีกำลังใจขึ้นมามาก พวกเราจะลบคำพูดนั้นออกจากยัยอาจารย์ปากเสียนี่เอง! ทุกคนคิดอย่างมุ่งมั่น...
อาจารย์หญิงแจกกระดาษข้อสอบให้ทุกคนแล้วการสอบก็เริ่มขึ้น....ทุกคนทำข้อสอบอย่างตั้งใจ แม้จะมีบางข้อที่ทำไม่ได้แต่ส่วนใหญ่ก็ไม่เลว ผ่านไปวิชาแล้ววิชาเล่า ห้องFที่ได้เรียนน้อยกว่าห้องอื่นๆที่สมควรจะทำข้อสอบได้ช้าไม่ก็โยนข้อสอบทิ้งกลับทำข้อสอบกันอย่างรวดเร็ว แม้จะเป็นวิชาที่ตนเองไม่ได้เรียนแต่ก็ผ่านการสอนโดยวิลเลี่ยมมาแล้วถึงจะติดขัดบ้างแต่ก็ทำผ่านได้อย่างชิวๆ
อาจารย์หญิงมองนักเรียนห้องFทุกคนที่ทำข้อสอบกันอย่างรวดเร็ว นางรู้สึกใจสั่นแปลกๆเหตุใดห้องที่สมองกลวงที่สุดกลับทำข้อสอบได้อย่างเร็วไวด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความมั่นใจนั่นอีก แต่คิดอีกทีอาจจะแค่เดาก็ได้ หึ เดาแน่ๆ! แต่ถึงนางจะคิดอย่างนั้นก็อดใจสั่นไม่ได้อยู่ดี..กลัวว่าคำด่าพวกนั้นที่นางพ่นไปจะกลับมาทำร้ายนาง..สุดท้ายนางก็โยนเรื่องนี้ทิ้งไปจากสมองแล้วนั่งมองนักเรียนเขียนข้อสอบอย่างเบื่อฟน่าย
เมื่อสอบเสร็จแล้วทุกคนก็มารวมตัวกันในโรงอาหาร โดยที่วิลเลี่ยมนั้นโดนลากไปแบบงงๆ
"ข้าขอลงมติให้ไปฉลองกันดีไหมหลังจากที่ผลสอบวิชาการออกมาแล้วทุกคนผ่าน!"
ฟรานซิสส์ฟาดมือลงกับโต๊ะดังปั้งแล้วพูดขึ้นมา. ทุกคนเองก็คิดตามแล้วพยักหน้าหงึกๆ วิลเลี่ยมยังคงนั่งเอ๋อไม่รู้เรื่องว่าทุกคนพูดอะไรกันแน่
"แล้วพวกเราจะไปฉลองที่ไหนกันล่ะ..?"
มีคนหนึ่งถามคำถามนี้ขึ้นมา แล้วคนอื่นๆก็ครุ่นคิดกัน..
"ที่บ้านข้าไหม?!"
ฟรานซิสส์เสนอขึ้นมา
"ไม่เอาอ่ะบ้านเจ้าเป็นฟาร์มไม่ใช่หรอ? ข้าเคยไปแล้วเกือบโดนพวกดอกไม้มีพิษของเจ้าฆ่าตายแล้ว!"
เด็กสาวผมแดงที่วิลเลี่ยมจำชื่อไม่ได้พูดขึ้น
"ข้าก็เตือนแล้วว่าพวกนั้นมีพิษยังอยากไปเด็ดเล่น ความผิดเจ้าล้วนๆ!"
ฟรานซิสส์เริ่มทะเลาะกับสตรีผมแดง ในระหว่างนั้นทุกคนก็คอยเสนอความคิดต่างๆไปด้วย
"บ้านของท่านอลิซล่ะเจ้าคะ?"
"นั่นสิๆ บ้านของท่านอลิซดีไหม?"
มีคนเสนอความคิดนี้ขึ้นแล้วคนอื่นๆก็สนับสนุนอย่างเต็มที่...วิลเลี่ยมที่ปะติดปะต่อได้แล้วว่าจะฉลองกันเรื่องอะไรก็แข็งค้าง..จะมาฉลองที่บ้านเขา? แต่บิดาของอลิซจะยอมหรือไม่เนี่ยสิ..ยิ่งดวงตาที่มองมายังเขาด้วยความคาดหวังทำให้เขาปฏิเสธไม่ออกเสียด้วย..
"ข้าจะลองถามท่านพ่อดู..."
วิลเลี่ยมตอบกลับ เรื่องนี้สุดแล้วแต่บิดาของอลิซจะตัดสินใจว่าจะจัดที่คฤหาสต์ได้ไหม เขามิมีสิทธิ์ในเรื่องนี้หรอกนะ.. หลังจากนั้นทุกคนก็คุยเรื่องต่างๆอย่างสนุกสนาน มีถามเรื่องคำตอบของข้อสอบที่ว่าตอบกันข้อไหนบ้าง แล้วก็คุยเกี่ยวกับคะแนนสอบ พอเริ่มเย็นมากแล้วทุกคนก็แยกย้ายกันกลับบ้านของตนเองด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส ยกเว้นเสียแต่วิลเลี่ยนที่มีใบหน้าเรียบเฉยราวกับตุ๊กตาโดยเป็นปกติ เมื่อเขาถึงบ้านก็ไปอาบน้ำแต่งตัว วันนี้คงต้องยกเลิกซ้อมเวทมนตร์และดาบไปก่อนเพราะเมื่อถึงคฤหาสต์ก็ค่ำแล้วพอดี สักพักวิลเลี่ยมถูกเมดพาตัวไปทานอาหารค่ำกับดยุกวินเซ้นต์
"วันนี้ลูกกลับช้ากว่าปกตินะอลิซ เกิดอะไรขึ้นรึเปล่า?"
ผู้เป็นพ่อถามบุตรสาวของตนอย่างเป็นห่วง
"เปล่าค่ะท่านพ่อ ลูกสนทนากับมิตรสหายจึงกลับบ้านช้ากว่าปกติค่ะ"
"งั้นหรอ ดีจังเลยนะ แต่อย่ากลับช้ามากนะลูก พ่อเป็นห่วง..."
"ค่ะท่านพ่อ...คือลูกมีเรื่องจะขออนุญาตท่านพ่อได้ไหมคะ?"
"ว่ามาเลยลูก"
"คือ..สหายของลูกอยากจะมาจัดงานฉลองที่นี่ถ้าเกิด..คะแนนสอบของทุกคนผ่านหมดน่ะค่ะ ลูกจึงอยากจะมาขออนุญาตท่านพ่อเพื่อจัดงานที่นี่..."
วิลเลี่ยมพูดในขณะที่สังเกตไปด้วยว่าอีกฝ่ายจะว่าอย่างไร
"แน่นอนลูก พ่ออนุญาต! ถึงจะสอบไม่ผ่านแต่พ่อก็จะจัดงานฉลองให้ลูกนะ!"
"ขอบพระคุณค่ะท่านพ่อ..."
ดยุกวินเซ้นต์ยิ้มกว้าง ต่อให้ผ่านหรือไม่ผ่านก็ไม่เป็นไร แค่ลูกสาวเขามีสังคม มีเพื่อนฝูงเขาก็ดีใจจนจะลางานมาฉลองแล้ว โดยปกตินางจะอยู่คนเดียวตลอดเวลา ในครานี้นางได้มีสหาย ช่างน่ายินดีอย่างบอกไม่ถูก...
แล้วมื้อค่ำก็ดำเนินไปเรื่อยๆ ทั้งพ่อและลูกต่างสนทนากันตลอดระยะเวลาที่ทานอาหาร เมื่อเสร็จแล้วจึงแยกย้ายไปยังห้องนอนของตน
"ฝันดีนะลูกรัก"
"เช่นกันค่ะท่านพ่อ"
ทั้งคู่บอกฝันดีให้กันแล้วเข้าห้องนอนไป วิลเลี่ยมทิ้งตัวลงนอนกับเตียง สักพักเดธก็โผล่เข้ามาในห้องนอนของเขา
"กลับช้าจังนะ รู้ไหมว่าพี่ข้าบ่นที่เจ้าหนีซ้อมจนข้าหูชาแล้วเนี่ย"
"ขอโทษที.."
"ไม่เป็นไรๆ คะแนนสอบประกาศเมื่อไหร่ ข้าก็หวังว่าเจ้าจะย้ายมาอยู่ห้องเดียวกับข้านะลิซ"
"ข้าก็หวังเช่นนั้น..."
เดธห่มผ้าห่มให้วิลเลี่ยมแล้วหายตัวไปอีกครั้ง วิลเลี่ยมถอนหายใจเขาลุกมาคุกเข่าลงกับพื้นแล้วสวดบทก่อนนอน
"ตื่นเต้นจังเลย..."
เขาพึมพำเบาๆแล้วเดินไปล้มตัวลงนอนกับเตียง
ในที่สุดแล้วก็มาถึงวันสอบ ทุกคนต่างมาโรงเรียนกันแต่เช้าเพื่อมาดูคะแนนของตนในแต่ละวิชาห้องFก็มิต่างกัน พวกเขาฝ่าฝูงชนเพื่อไปดูคะแนนของตนที่เด่นที่สุดคือวิลเลี่ยม...ที่สอบได้คะแนนสูงเกือบจะทุกวิชา วิชาที่เขาเป็นรองนั้นที่หนึ่งก็คือเดธ วิชาที่เขาได้ที่หนึ่งเดธก็ได้ที่สอง..ไหนว่าโดดทุกคาบกัน? เหตุใดคะแนนสอบถึงได้สูงลิ่วเกินกว่าจะเป็นคนที่โดดทุกวิชา.. วิลเลี่ยมคิดอย่างไม่เข้าใจ
คะแนนของคนอื่นๆในห้องFนั้นมิต่ำกว่าเจ็ดสิบเลยสักคนบางคนได้เกือบหนึ่งร้อยเต็มอีกด้วย สมาชิกจากห้องอื่นที่ได้มาเห็นคะแนนต่างตกใจและทำตาโตเป็นไข่ห่าน เกิดอะไรขึ้น?!!! อันดับของพวกเขาโดนแย่งโดยพวกสวะของชั้นปีเนี่ยนะ ได้ไงกัน?!!!
"ก-เกิดอะไรขึ้น?!"
หลายคนพูดขึ้นมาอย่างตกใจ เดธเองที่เดินมาดูบอร์ดคะแนนพร้อมกับวิลเลี่ยมได้แต่กรอกตา เพราะพวกมันประมาทไงล่ะ คิดแต่ว่าพวกตนน่ะยังไงก็ผ่านจึงมิหมั่นอ่านหนังสือเหมือนห้องF เขาได้ยินพวกห้องAพูดมาตลอดเวลาเลยว่าถึงตกก็ไม่เป็นไร ยังไงซะก็ไม่ได้อยู่ห้องโหล่ที่น่าสมเพชอย่างห้องFหรอก แต่มาครานี้ เขาเห็นได้ชัดว่า คะแนนสอบของห้องAต่ำกว่าห้องโหล่อย่างFอยู่หลายคนเลยทีเดียว เพราะไม่หมั่นพัฒนาตัวเองถึงได้เป็นแบบนี้ มัวแต่มั่นใจจนเกินไปถึงได้คะแนนต่ำกว่าห้องที่ตัวเองดูถูกนักหนาไงเล่า มนุษย์น่ารังเกียจก็ตรงเรื่องชอบดูถูกคนอื่นที่ต่ำกว่าเนี่ยล่ะนะ..
"พ-พวกเจ้าโกงใช่ไหม?!"
มาเรียที่เห็นคะแนนสอบของตนพูดขึ้นมาอย่างตกใจ นางที่อยู่ห้องAยังได้แค่ 63 คะแนน เหตุใดพวกห้องโหล่ถึงคะแนนมากกว่านางกัน?!! คนอื่นๆก็สนับสนุนคำพูดของนางด้วย
"โกง?"
ฟรานซิสส์ทวนคำในขณะที่จ้องไปยังมาเรียด้วยสายตาดุร้าย ทำไมนางต้องโกรธขนาดนี้น่ะหรือ? นางและเพื่อนๆพยายามกันแทบตายเพื่อให้ได้คะแนนสอบดีๆ! ทั้งอ่าน ทำแบบฝึกหัด ทดลองถามปัญหา ทั้งท่อง แทบจะกินหนังสือเข้าไปเลยด้วยซ้ำ! แล้วดูซิว่าหล่อนทำอะไรบ้างนอกจากตามรังควานพวกเขาไปทั่ว สมาชิกห้องอื่นก็เอาแต่เที่ยวเล่นไปวันๆ มิได้มีความพยายามอะไรเลยสักนิด กลับหวังให้คะแนนตนออกมาดี พอเห็นคนที่พยายามแทบตายได้ดีกว่าก็มาพาล หึ! น่ารำคาญเสียจริง!
"โกงอะไรกัน มิสโดรานี่ เจ้ามิเห็นถึงความพยายามของลิซกับพวกเขาหรือไร?! พวกเขาอ่านหนังสือเลือดตาแทบกระเด็นในขณะที่เจ้าและสหายกลับนั่งแต่งหน้ากันอย่างสบายใจ! อีกอย่างเจ้าไม่มีสิทธิ์มากล่าวหาลิซนะ ข้าน่ะอยู่กับนางแทบจะตลอดเวลา ข้าเห็นนางพยายามอ่านหนังสือมากกว่าใครๆ! นางไม่ได้โกงข้อสอบ! ไม่มีวัน!"
เดธพูดขึ้นอย่างไม่พอใจ แต่ไหนแต่ไรเขาก็เบื่อสตรีน่ารำคาญนี่มาตั้งแต่ต้นแล้ว ยิ่งมากล่าวหาสหายเขาอีก สตรีผู้นี้น่าจับกดกองหนังสือให้ตายนัก
"ต-แต่ว่า มันเป็นไปไม่ได้หรอกที่จะคะแนนขึ้นแบบนี้กันทั้งห้อง! พวกเขาที่ได้คะแนนไม่เกินสิบมาตลอดเนี่ยนะจะได้เจ็ดสิบขึ้นไป?! มันเป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ!"
มาเรียสะอึกกับคำพูดของเดธแต่นางก็ยังเถียงแทบขาดใจเลยว่ามันเป็นไปไม่ได้
"เป็นเรื่องจริงที่ห้องFมิได้โกงข้อสอบขอรับ กระผมขอยืนยัน"
ลัซ เนาติลุชท์ผู้ที่เฝ้ามองเหตุการณ์มาตั้งแต่ต้นขัดขึ้นมา เขาตรวจข้อสอบของห้องนี้ทุกวิชา เขาย่อมรู้ดีว่าห้องนี้มิได้โกงแน่นอน เพราะเหตุใดน่ะหรือ เขาเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาของห้องS เขาได้รู้เรื่องที่หนึ่งในนักเรียนดีเด่นของเขาได้ให้ความช่วยเหลือด้านการศึกษากับห้องนี้ ไหนจะความพยายามที่เขาเห็นทุกครั้งในตอนที่เดินผ่านห้องFอีก มันมิใช่ของปลอมอย่างแน่นอน
"ร-รองผอ.คะ พ-พูดจริงหรือคะ?"
มาเรียพูดอย่างไม่เชื่อหูของตนเอง นักเรียนคนอื่นๆก็เช่นกัน เมื่อลัซพยักหน้าเพื่อยืนยัน แทบทุกคนนั้นต่างรู้สึกละอายใจขึ้นมาทันที...พวกเขาแพ้ห้องโหล่ที่ตนดูถูกมาตลอด...นี่มันคือความอัปยศอย่างแท้จริง!
ห้องFที่ไม่ได้สนใจอะไรอีกแล้วเนื่องจากว่าดีใจที่ทุกคนสอบผ่านหมดนั่นเอง แม้จะไม่ได้อยู่ห้องเดียวกันหมด แต่แค่หลุดพ้นจากห้องเก่าของตนก็ดีใจนักหนาแล้ว พวกเขาเดินสะบัดก้นออกจากโรงเรียนทันทีเพราะวันนี้แค่มาดูคะแนนสอบ มิได้มีการเรียนเกิดขึ้น พวกเขาตัดสินใจว่าจะเดินไปคฤหาสต์ของวิลเลี่ยมกันเพื่อไปฉลองเพราะได้คำตอบจากวิลเลี่ยมตั้งแต่ตอนมาโรงเรียนแล้วว่าบิดาของอีกฝ่ายนั้นอนุญาต
"ตอนนี้เลยหรือ แต่ว่าพวกเราเพิ่งจะรู้คะแนนสอบเองนะ..ดังนั้นจึงไม่ได้เตรียมงานไว้เลย "
"ไม่เป็นไรค่ะท่านอลิซ พวกเราเตรียมพวกอาหาร และอุปกรณ์ไว้ตกแต่งแล้ว!"
ฟรานซิสส์ยิ้มแฉ่งคนอื่นๆก็เช่นกัน เมื่อไปถึงก็พบว่า คฤหาสน์นั้นถูกตกแต่งไว้เรียบร้อย
"คือ...พ่อคิดว่าถึงลูกจะผ่านหรือไม่ก็ไม่เป็นไร พ่อจึงจัดเตรียมงานฉลองไว้ตั้งแต่ตอนที่ลูกออกไปแล้วน่ะ"
ดยุกวินเซ้นต์กล่าวขึ้นมาเมื่อเห็นใบหน้าตะลึงเล็กน้อยของบุตรสาว
"ว้าว! ขอบคุณนะคะพ่อของท่านอลิซ!"
"ไม่เป็นไร พวกเจ้าเป็นสหายของอลิซใช่ไหม เชิญตามสบายเลยนะ"
ทันทีที่กล่าวจบทุกคนก็ไปฉลองกันอย่างสนุกสนาน...แต่ประตูคฤหาสต์ก็เปิดออกพร้อมกับเดธที่มองไปรอบๆ
"ข้าพลาดอะไรรึเปล่าลิซ? มีงานไม่ชวนกันเลยนะ"
เดธกล่าวยิ้มๆ วินเซ้นต์มองไปยังเดธในขณะนั้นสมองของเขาก็เริ่มประมวลผลข้อมูลทันที
"แกคือเด็กที่แอบมาหาอลิซบ่อยๆใช่ไหม?!"
ดยุกวินเซ้นต์ชี้นิ้วไปที่หน้าเดธ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
แต่เดี๋ยวนะ? เดธมันเป็นเทพนิหว่า
แต่เดี๋ยวนะ? เดธมันเป็นเทพนิหว่า
แต่เดี๋ยวนะ? เดธมันเป็รเทพนิหว่า