I'm a priest not a villian girl ข้าคือบาทหลวงนะ มิใช่นางร้าย

ตอนที่ 18 : งู..(มีกิจกรรมพิเศษ!)

วิลเลี่ยมมองเดธที่ลากเขาไปยังโรงอาหาร เขาพอจะเข้าใจ...โดยปกติแล้วเขาจะมาโรงอาหารกับอีกฝ่ายแทบจะทุกเช้านี่นา ก็ถือว่ามีนัดแล้วใช่ไหมล่ะ?

"ขอโทษที่ลากเจ้ามาโดยพลการนะลิซ"

"ไม่เป็นไร...."

จากนั้นทั้งสองก็หาที่นั่งกัน เดธเดินไปซื้อพวกขนมขบเคี้ยวมากินตามปกติ

"นี่เจ้าได้เรียนทุกวิชาเลยรึเปล่า? คือว่าห้องข้าเรียนไม่กี่วิชาเองเลยอยากจะให้เจ้าสอนน่--"

"ห๊ะ? เรียนคืออะไร?"

เดธหันมามองวิลเลี่ยมในขณะที่ยังเคี้ยวขนมปังแก้มตุ่ย....

"นี่...เจ้าคงจะมิได้โดดเรียนทุกคาบหรอกใช่ไหม?"

"ของมันแน่!"

เด็กหนุ่มตอบกลับมาทันทีพร้อมกับฉีกยิ้มกว้าง วิลเลี่ยมกุมขมับตัวเองพร้อมกับถอนหายใจอย่างหน่ายๆ เห็นแล้วก็เหนื่อยใจ ไม่คิดเลยว่าคนแบบนี้จะมาเป็นเทพได้ แต่ทุกคนมีพื้นฐานการเกิดไม่เหมือนกัน เหตุผลที่เขาได้เป็นเทพอาจเพราะความสามารถด้านอื่นไม่ก็เป็นเพราะสายเลือด...เฮ้อแต่ช่วยทำตัวให้เหมาะสมกับฐานะเทพบ้างเถอะ..

"เอาเถอะน่า สอบมันก็แค่การระบุความสามารถและความพยายามของเราเอง ซึ่งต่อให้ตกก็ไม่เป็นไรหรอก ข้าไม่สน"

เดธหัวเราะเบาๆ วิลเลี่ยมกรอกตาไปมาสองสามที วันนี้เขาคิดว่าจะไปห้องสมุดสักหน่อย สักพักหนึ่งทั้งวิลเลี่ยมและเดธก็เดินขึ้นห้องของตัวเอง...

"หืม?..."

เมื่อเขาไปถึงห้องเรียนก็พบว่าหลายๆคนดูตั้งใจเรียนขึ้นแปลกๆโดยเฉพาะฟรานซิสส์ นางเอาหนังสือเล่มหนามานั่งอ่านจนกองเต็มโต๊ะเรียนของนาง

"สวัสดีค่ะท่านอลิซ!"

ฟรานซิสส์ที่เงยหน้าขึ้นมาก็กล่าวทักทายสตรีที่รักและเคารพของนางทันที วิลเลี่ยมพยักหน้าแล้วนั่งที่ของตน

"สวัสดี"

เขาตอบสั้นๆแล้วมองคนอื่นๆที่อ่านหนังสือกันด้วยใบหน้าดำคล้ำ แลดูเครียดเป็นอย่างมาก 

"ทำไมเจ้าและคนอื่นๆถึงอ่านหนังสือมากมายเช่นนี้ล่ะ?"

"พวกเราไม่ต้องการให้ท่านอลิซผิดหวังน่ะเจ้าค่ะ! "

นางพูดขึ้นเสียงดัง ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นนักเรียนคนอื่นที่ได้ยินนางพูดก็ฉีกยิ้มให้กับวิลเลี่ยมแล้วก็ก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือ....จู่ๆวิลเลี่ยมก็รู้สึกอบอุ่นหัวใจอย่างบอกไม่ถูก...ทำขนาดนี้เพื่อไม่ให้เราผิดหวัง...งั้นหรือ?..ด้วยเหตุผลแค่นั้นเอง...

มือคู่งามกุมหน้าอกของตนเอง..นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้รู้สึกแบบนี้กันนะ?....เอาล่ะ เขาจะไม่ยอมแพ้เช่นกัน! เขาจะอ่านหนังสือและฝึกให้มาก! ให้สมกับที่ทุกคนทำขนาดนี้เพื่อเขา

ไม่รอช้าวิลเลี่ยมเปิดตารางเรียนดูแล้วก็พบว่ามีคาบว่างถึงสองคาบติดเลยทีเดียว เขาลุกขึ้นแล้วเดินไปที่ห้องสมุด พอฟรานซิสส์เห็นดังนั้นจึงลุกขึ้น

"พวกเรา! ลุก!"

"รับทราบ!"

"ตามท่านอลิซไป!"

จากนั้นทุกคนก็เดินตามวิลเลี่ยมต้อยๆ เมื่อไปถึงห้องสมุดบรรณารักษ์เองก็รู้สึกแปลกใจที่เห็นสมาชิกห้องFมาที่ห้องสมุด วิลเลี่ยมไปเลือกหนังสือวิชาดาราศาสตร์มานั่งอ่านคนอื่นๆก็มานั่งโต๊ะเดียวกับเขาจากนั้นทุกคนก็นั่งอ่านหนังสือกันอย่างตั้งใจ  เวลาผ่านไป....พวกเขาก็ยังมิรู้เลยว่าได้โดดคาบเรียบไปแล้วหนึ่งคาบ เพราะจะมีคาบว่างสองคาบต่อด้วยคาบเรียนอีกหนึ่งคาบนั่นเอง 

เมื่อระฆังดังขึ้นทุกคนก็รู้ตัวแล้วว่าตัวเองได้โดดคาบเรียนไปแล้ว...แต่พวกเขาหาได้ใคร่ใส่ใจนัก. ยกเว้นวิลเลี่ยมที่ค่อนข้างกระวนกระวายพอสมควร. 

จะว่าอย่างไรดีล่ะ?มีไม่กี่ครั้งที่เขาทำผิดกฎ และตอนที่เขาทำผิดก็เป็นตอนเด็กๆ. เช่นโดดซ้อมดาบเพื่อไปเรียนสมุนไพรกับพวกหมอ เมื่อบิดาของเขาจับได้เขาจะโดนเฆี่ยนหลังจนหลังของเขามีแต่รอยแผลเป็นไปทั่ว. หลังจากที่เขาทำผิดราวๆห้าสิบรอบทั่วตัวเขาก็มีแต่รอยแส้ แล้วเขาก็กลับตัวกลับใจมาฝึกดาบอย่างจริงจัง. อันที่จริงเขาก็ยังแอบหาหนังสือเกี่ยวกับสมุนไพรมาอ่านอยู่โดยที่ไม่ให้บิดาของเขาจับได้นั่นแหละ. ด้วยความที่เขาผ่านการลงโทษอันโหดร้ายทารุณกรรมมานักต่อนักทำให้เขาอดเสียวสันหลังวาบไม่ได้ว่าเขาจะโดนลงโทษอะไรถ้าโดดเรียน....ถ้าไม่จับมัดกับเสาแล้วเฆี่ยนจนสลบ แล้วเมื่อสลบก็เอาน้ำมะนาวมาราดแผลหรอกนะ. หรือไม่ก็ฟาดมือจนเนื้อแตก...อ่าพวกอาจารย์จะลงโทษแบบใดกันนะ?  เขามิหวาดกลัวความเจ็บปวดเสียเท่าไหร่หรอก เขาแค่กลัวว่าตนเองจะเป็นตัวอย่างที่ไม่ดีให้กับคนอื่นๆเท่านั้น. และถ้าบทลงโทษจะโหดร้ายกว่าที่เขาคิดเขาก็ยินดีที่จะรับโทษ...

"ไงลิซ!"

เดธเดินมาทักทายเขาที่เพิ่งก้าวเท้าออกจากห้องสมุด. 

"อื้อ"

เขาตอบรับสั้นๆ. เด็กหนุ่มผมม่วงลากเขาไปโรงอาหารทันทีเมื่อไปถึงก็มีเสียงซุบซิบดังขึ้นมา โดยที่ทั้งคู่นั้นไม่ได้สนใจเลยว่าคนรอบข้างกำลังนินทาพวกเขาทั้งสองอยู่ ทั้งคู่นั่งทานอาหารด้วยกันตามปกติ แต่ที่ไม่ปกติคือเจ้าชายฟิลลิปส์นั้นได้ถือวิสาสะมานั่งโต๊ะเดียวกันกับทั้งสองโดยมิได้รับอนุญาต เดธมองวิลเลี่ยมที่มิได้มีปฏิกริยาอะไรเลยสักนิด ในเมื่อนางมิว่าอะไรข้าก็จะไม่สนแล้วกัน ทำตัวอย่างกับพวกขอทานไร้ที่อยู่ที่เร่ร่อนไปทั่วไปได้ ปกติไม่เคยนั่งนี่ไม่ใช่รึไง?

"มาเรียขอนั่งด้วยนะคะ"

เด็กสาวผมบลอนด์ที่จู่ๆก็เดินมาจากไหนก็ไม่รู้พูดแล้วนั่งโต๊ะเดียวกันกับพวกเขาทันที...

สักพักหนึ่งบรรยากาศก็เริ่มอึมครึมขึ้นอย่างมิมีสาเหตุ ทั้งเดธและวิลเลี่ยมต่างกินอาหารของตนแล้วเดินไปเก็บจานทันที ทิ้งให้ฟิลลิปส์กับมาเรียนั่งด้วยกัน แต่ไม่นานนักฟิลลิปส์ก็ลุกหนีไป...ทิ้งให้มาเรียนั่งอยู่อย่างเดียวดายและอ้างว้าง เดธคุยเรื่องสัพเพเหระกับวิลเลี่ยมสักพักก่อนจะแยกย้ายขึ้นห้องเรียน เมื่อวิลเลี่ยมไปถึงเวลาเรียนก็เริ่มต้นขึ้น

เวลานำเนินไปเรื่อยๆ คาบสุดท้ายเป็นคาบว่างวิลเลี่ยมจึงตัดสินใจเดินไปนั่งในสวนน้ำชาที่เริ่มมมีคนมานั่งดื่มน้ำชากัน...

ฟ่อ!!

มีงูเหลือมตัวใหญ่เท่าแขนโผล่มาข้างหลังของวิลเลี่ยม

กรี๊ดดด?!!!

มีเสียงกรีดร้องดังจากรอบๆมาจากทั้งผู้ชายและผู้หญิง. งูเหลือมตัวใหญ่พุ่งมาหวังจะงับคอของวิลเลี่ยม...

"ทำตัวแบบนี้มันไม่ดีนะ..."

วิลเลี่ยมที่รู้สึกตัวตั้งแต่มันเลื้อยมาแล้วจับลำตัวของมันเอาไว้แน่น แค่สัตว์เลื้อยคลานตัวใหญ่ตัวเดียวทำไมเขาจะไม่รู้ ต่อให้มาแบบที่เงียบกว่านี้เขาก็เคยผ่านมาแล้ว เขาหันมามองอสรพิษตัวใหญ่ในขณะที่เริ่มบีบมันแรงขึ้นเรื่อยๆ

"ข้าเสียใจนะที่ต้องกำจัดเจ้า...แต่ข้าเคยได้ยินมาว่าสัตว์เดรัจฉานส่วนใหญ่น่ะไม่มีความนึกคิดหรือจิตวิญญาณ ถ้าข้าไม่กำจัดเจ้า เจ้าก็กำจัดข้า..."

กร๊อบ!

มีเสียงดังขึ้นมา วิลเลี่ยมใช้มือข้างขวาบิดหัวมันจนเป็นเกลียว เขาปล่อยมือทำให้ร่างของมันตกลงสู่พื้น ดวงตาคู่งามจ้องมองซากของอสรพิษที่ตนปลิดชีวิตไปเมื่อครู่อย่างเรียบเฉย...ถ้าสำหรับมนุษย์ด้วยกันอาจจะคุยกันได้หรือแค่ทำให้ต่อสู้ไม่ได้ แต่กับสัตว์มันต่างกันยิ่งเป็นสัตว์จำพวกนี้ยิ่งแล้วใหญ่ ฉะนั้นต้องตัดไฟทิ้งตั้งแต่ต้นลม..เจ้างูน้อยข้ามิได้มีความต้องการจะกำจัดเจ้าเลย ข้ารู้ว่ามีทางเลือกมากกว่านี้ แต่ในเวลานั้นข้าก็ยังเลือกที่จะฆ่าเจ้า...

วิลเลี่ยมเดินขึ้นห้องเรียนของตนเองเพื่อไปหยิบกระเป๋าแล้วเดินกลับคฤหาสต์ เขารู้สึกว่าอยากจะกลับบ้านของตนเอง ไม่สิไม่ใช่บ้านของเขา...ถึงแม้สัตว์จะมิได้มีจิตวิญญาณเหมือนมนุษย์ต่อให้ฆ่าไปก็มิทำให้บาปติดตัวเรา แต่เขาก็ยังรู้สึกผิดอยู่บ้าง ..

ดยุกวินเซ้นต์มองบุตรสาวของตนที่เดินเข้ามาในคฤหาสต์ นางควรจะกลับช้ากว่านี้ แต่ช่างเถอะนางคงเหนื่อยกระมั้ง...

เมื่อวิลเลี่ยมเดินเข้าไปในห้องนอนเขาก็ทิ้งตัวลงนอนกับเตียงทันที

ในฝั่งของคนที่เห็นเหตุการณ์อันน่าเหลือเชื่อ. พวกเขาต่างแข็งค้างอยู่อย่างนั้น. นี่พวกเขาตาฝาดไปรึเปล่า..อ-อลิซ ฆ่างูตัวนั้นด้วยมือเปล่า!? เกิดอะไรขึ้นกันแน่?!

"บ้าเอ๊ย...นางเป็นตัวอะไรกัน...ปกติแล้วนางมิเคยมีความสามารถขนาดนี้นี่? เกิดอะไรขึ้นกับนังสวะนั่น?"

คนที่แอบอยู่หลังต้นไม้พูดขึ้นมา มือของมันกำแน่นจนเล็บจิกเข้าไปในมือ...

-------------

แฮ่. ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์ของหลายๆคนเลยผมอ่านทุกคนเลย แฮ่ จริงๆคิดว่าจะเขียนตอนพิเศษด้วยนะ แต่จะให้อ่านทุกคนมันก็ไม่สนุกน่ะสิ//โดนรีดตบ. เอาล่ะๆ!ผมอาจจะทำตอนพิเศษให้อ่านเกี่ยวกับคู่จิ้น แต่ในตอนพิเศษนั้นมันจะมิเกี่ยวกับเนื้อเรื่อง และไม่มีเหตุผลใดๆทั้งนั้น. ฮาาา มีกติกาว่า เขียนอธิบายเกี่ยวกับคาร์ของตัวละครในเรื่องนี้ที่คุณชอบ! อธิบายว่าชอบเพราะอะไร สุดท้ายบอกมาว่าจะให้เขียนตอนพิเศษคู่ไหนพร้อมอีเมลล์อันไหนถูกใจไรท์ ไรท์จะเชียนและส่งให้คุณรีดนะครับ! ย้ำว่าไม่มีเหตุผลและไม่เกี่ยวกับเนื้อเรื่องนะ! 

แล้วก็ไรท์วาดตัวละครมาล่ะ! อาจจะยังไม่ครบนะแต่วาดแค่ตัวละครที่โผล่มาแล้วก่อน

ฟรานซิสส์ ฟาร์มเมอร์! 

ตัวประกอบ(มั้ง)

นางเอกของเรา มาเรีย!  ดอกไม้นั่นคือเซนเซอร์ฮะ เขียนผิดไว้แล้วลืมลบ :-;

นางร้ายของเรา อลิซ อควาเรียส หรือวิลเลี่ยมนั่นเองง

//อินี่ไม่เกี่ยวยังจะใส่มา...