ตอนที่ 13 : มันคงจะไม่สายไปใช่ไหม?
“ข้ายืมตังเจ้าก่อนได้ไหม? ลิซ เดี๋ยวข้าคืน”
เดธกล่าวขึ้นเมื่อเห็นร้านข้างทางที่ส่งกลิ่นหอมฉุยออกมาแต่ตัวเขาดันลืมเอาตังมาได้ซะนี่....วิลเลี่ยมคิดสักพัก เงินนี่หาใช่เงินของเขา เพราะมันคือเงินของบิดาของอลิซ อควาเรียส ถึงแม้อีกฝ่ายจะเป็นผู้ให้เขามาเองแต่กระนั้นเขาก็ยังมิกล้าใช้อยู่ดี.....
“นะๆ แม่จ๋า เดี๋ยวลูกจะคืนแม่พรุ่งนี้นะ”
เดธทำเสียงออดอ้อนและเรียกอีกฝ่ายว่าแม่ เหตุที่เขาเรียกอีกฝ่ายว่าแม่คือ ในหลายๆครั้งอีกฝ่ายชอบดุเขาว่าทำโน่นนั่นมันมิใช่เรื่องที่ดีราวกับแม่ของเขา ในบางครั้งเขาจึงเรียกอีกฝ่ายว่าแม่นั่นเอง วิลเลี่ยมถอนหายใจ เอาเถอะนะ อีกฝ่ายเป็นเทพ คงจะไม่ถอนคำพูดที่ตัวเองได้กล่าวไว้หรอก....ละมั้ง?
“ก็ได้....”
ทันทีที่สตรีร่างบางอนุญาตเทพแห่งความตายก็ยิ้มร่าราวกับเด็กตัวเล็กๆ
“ข้าอยากกินนั่น โน่น แล้วก็นี่!”
เขาชี้ไปที่ร้านขนมปังทอดกระเทียม และต่างๆ วิลเลี่ยมถอนหายใจแต่ก็มิได้ว่าอะไรเขาเดินไปซื้อให้เทพกินจุนี่ทันที.....และถ้าพรุ่งนี้ไม่ยอมคืนตังล่ะน่าดู
หลังจากที่เขาได้ซื้อขนมขบเคี้ยวต่างๆให้เด็กหนุ่มผมม่วงแล้ว เจ้าตัวเองก็ยิ้มหน้าบานในขณะที่เคี้ยวขนมปังทอดกระเทียมไปด้วย
“อร่อยจัง~”
สายตาคู่งามของวิลเลี่ยมไปสะดุดที่ร้านขายอาวุธและอุปกรณ์ฝึกฝนการต่อสู้ เขาสาวเท้าเข้าไปในร้านนั้นทันที....เพราะเขาต้องการฝึกฝีมือด้านการยิงธนูของตนเองที่ตกไปมาก....รวมถึงฝึกฝีมือดาบของตนเองเผื่อไว้ด้วย มันคงจะเสียหน้าน่าดูเลยที่คนที่ฝึกการต่อสู้ตั้งแต่เยาว์วัยแบบเขามีฝีมือแค่นั้น ถึงแม้จะถูกบังคับก็เถอะนะ
เดธเดินตามวิลเลี่ยมที่เดินเข้าไปในร้านอาวุธติดๆ
“ออกไป! ที่นี่ไม่มีของขายสำหรับลูกคุณหนูหรอกนะ!”
ชายชราที่นั่งอยู่ในร้านเอ่ยขึ้นมาเมื่อเห็นเด็กสาวและเด็กหนุ่มที่แค่มองก็รู้แล้วว่าเป็นลูกคุณหนูชาติตระกูลดี
“ข้าอยากจะมาซื้อ ธนู เป้ายิงธนู และก็ดาบเพียงเท่านั้นเอง...”
วิลเลี่ยมพูดแล้วก็ยังเดินเข้าไปดูอาวุธที่ถูกตั้งอยู่บนชั้น
“ลูกคุณหนุแบบพวกเจ้าน่ะจับดาบเป็นด้วยงั้นรึ? ข้าล่ะอยากจะขำ!”
ชายชราหัวเราะ วิลเลี่ยมเลิกคิ้วขึ้น.....เขาหยิบดาบมาเล่มหนึ่งแล้วแกว่งไปมา....อืม...ดาบนี้มีน้ำหนักเบาใช้ได้เลยทีเดียว เหมาะสมกับสตรีอย่างยิ่งยวด อีกทั้งน่าจะถูกตีมาดีเลย....แล้วเขาก็พุ่งไปหาชายชราแล้วเอาดาบจ่อคออีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว
“อืม ตีมาดีทีเดียว.....”
วิลเลี่ยมพึมพำเบาๆ เขาเอามันไปวางไว้ที่โต๊ะตรงหน้าชายชรา แล้วก็เดินไปดูธนู เขาเลิกธนูที่ใช้ได้ง่ายสำหรับเขารวมถึงหยิบลูกธนูมาวางไว้ที่โต๊ะ แล้ววิลเลี่ยมก็ไปหยิบเป้าธนู 2-3อันมาวางไว้อีก
“ข้าเอาเท่านี้”
“นี่เจ้า.....”
ชายชรามองเด็กสาวตรงหน้าอย่างอึ้งๆ อาวุธพวกนี้เขาตีขึ้นมาเองทั้งหมดทำให้เขารู้คุณสมบัติของมัน อีกทั้งคนตรงหน้ายังเป็นสตรี แต่เลือกอาวุธที่เหมาะสมกับตนได้อย่างรวดเร็ว อีกทั้งยังดูออกด้วยว่าดาบที่นางได้เลือกไปนั้นเขาพยายามตีมันมานานขนาดไหน...ดาบที่ถูกตีมาจากโลหะพิเศษ ที่มีความคมและเบา...
“เท่าไหร่หรือคะ?”
วิลเลี่ยมเอียงคอน้อยๆแล้วหยิบถุงเงินที่ดยุกวินเซ้นต์ให้เขามา
“ข-ข้า อ-เอ่อ....20เหรียญ!”
ในความเป็นจริงแล้วดาบพวกนี้นั้นคนที่ไม่รู้คุณค่าเขาจะมิขาย แต่เด็กสาวที่ดูจะมีพรสวรรค์ด้านการใช้อาวุธเช่นเด็กคนนี้...เขาจะลดราคาให้นาง และขายให้นาง วิลเลี่ยมพยักหน้าแล้วให้เดธเป็นคนหอบเป้ายิงธนูไปคฤหาสต์ ไหนๆอีกฝ่ายก็ใช้เงินของคนอื่นนี่นะใช้นิดๆหน่อยๆจะเป็นไรไป
"หนัก! ช่วยข้าถือบ้างมิได้หรือไรลิซ!"
เดธกล่าวในขณะที่หอบเป้าทั้งสามโดยใช้แขนหนีบไว้สองอันและอันสุดท้ายวิลเลี่ยมไปหาเชือกมามัดคล้องคอเขา
"ไม่"
วิลเลี่ยมตอบกลับอย่างไร้เยื่อใย พอมาถึงคฤหาสต์วิลเลี่ยมพาเขาไปตรงสวนหลังคฤหาสต์ เดธวางเป้ายิงธนูลงทั้งสามอันแล้วจัดให้เรียบร้อย
"โอ๊ยหนัก! คอจะหักแล้วมั้งเนี่ย!"
เทพแห่งความตายบ่นอุบอิบ วิลเลี่ยมถอนหายใจ แค่นี้มิถือว่าหนักหรอกนะ...เขาเดินไปวางดาบไว้แถวๆพุ่มไม้ ตอนนี้เขาต้องการฝึกฝีมือด้านธนูของตนเองก่อน เพราะดาบนั้นยังฝีมือตกไม่เท่าธนู วิลเลี่ยมเว้นระยะห่างจากเป้าอยู่มากเขาหยิบลูกธนูมาแล้วง้างคันธนู จากนั้นก็ยิง
ฟิ้ว!
มันตรงเข้าไปตรงกลางเป้าอย่างจัง วิลเลี่ยมเอียงคอน้อยๆ อืม พอได้.... เขาลองหยิบลูกธนูมายิงเป้าไปเรื่อยๆ ก็เข้าตรงกลางเป๊ะ ฝีมือเขาเริ่มกลับมาแล้ว...ช่างน่ายินดีเสียจริง เขาเดินไปเก็บลูกธนูที่ปักอยู่ตรงกลางเป้า
"เก่งจังเลย!"
เดธหัวเราะแล้วปรบมือแปะๆ วิลเลี่ยมไหวไหล่แล้วทำแบบเดิมซ้ำไปเรื่อยๆ พร้อมกับเว้นระยะห่างจากเป้ามากขึ้นๆ...เดธนั่งลงที่พื้นแล้วมองสตรีร่างบางที่ฝึกยิงธนูอย่างเอาจริงเอาจังพลางยิ้มไปด้วย... ระยะเวลาผ่านไปนานพอตัว วิลเลี่ยมก็เริ่มพอใจกับการฝึกแล้วจึงไปดึงลูกธนูมา..
"แล้วจะเก็บไว้ที่ไหนดีนะ...ที่ห้องนอนก็ได้ล่ะมั้ง?"
เขาพึมพำเบาๆแล้วเดินไปหยิบดาบ เขานำธนู ลูกธนู ดาบไปเก็บไว้ในห้องนอน แต่ระหว่างนั้นดยุกอควาเรียสก็แอบเกาะเสามองบุตรสาวของตนอยู่ห่างๆ
"นายท่านให้กระผมไปสืบเรื่องของเด็กนั่นดีไหมครับ?"
ชายวัยกลางคนที่มีใบหน้าหล่อเหลาแต่ก็เต็มไปด้วยร่องรอยเหี่ยวย่นตามวัยผมสีดำแซมขาว อีกทั้งรูปร่างของเขานั้นองอาจและสง่างามมาก...เขาคือพ่อบ้านและเพื่อนคนสนิทของวินเซ้น
"ไม่ต้องจาร์เวีย ไว้ทีหลัง"
ดยุกวินเซ้นต์พูดออกมาในขณะที่จับตามองเด็กสาวร่างบาง วิลเลี่ยมเดินออกมาจากห้องแล้วเดินไปที่สวนเพื่อที่จะไปหาเดธ
"เจ้ายังมิทันได้ซ้อมดาบเลยนะ ลิซ"
"ไว้ซ้อมทีหลัง...."
เขาตอบปัดๆไป เด็กหนุ่มผมม่วงเดินมาจับมือข้างที่มีสัญลักษณ์ทั้งสามธาตุ...
"รู้ไหม...โพชั่นที่เจ้ากินไปน่ะนอกจากจะทำให้เจ้ามีพลังธาตุและยังมีอะไรที่พิเศษกว่านั้นอีกนะ.."
จู่ๆเดธก็พูดแบบนี้ขึ้นมาวิลเลี่ยมจึงเอียงคอน้อยๆ เทพแห่งความตายหัวเราะในลำคอ
"จำได้ไหมว่ามันผสมมาจากเลือดของพวกเทพประจำธาตุ...และเพราะแบบนั้น มันทำให้เจ้ามีพลังเวทย์มากกว่าผู้อื่นหลายเท่า และทำให้เจ้าต้องถูกจับตาดูจากเทพแห่งธาตุทั้งสาม"
"หมายความว่าอย่างไรกัน?"
"เจ้ามีธาตุ แสง มืด และลมใช่ไหมลิซ? หมายความว่า ตอนนี้เจ้าอยู่ภายใต้การดูแลของเทพแห่งชีวิตเจ้าของธาตุแสง เทพแห่งความตายเจ้าของธาตุมืด และเทพแห่งสายลมและความรื่นเริงเจ้าของธาตุลม..."
เด็กหนุ่มเอานิ้วโป้งลูบสัญลักษณืที่หลังมือของอีกฝ่ายอย่างเบามือ
"ข้าหาใช่เด็กตัวเล็กๆที่ต้องการพี่เลี้ยง...ข้าดูแลตัวเองได้"
วิลเลี่ยมพูดขึ้น เดธถอนหายใจ เอาเถอะๆ จนถึงตอนนี้นางก็ยังไม่ยอมรับการผูกมัดใดๆกับเทพองค์อื่นหรือข้า นางถึงได้พูดแบบนั้นออกไป โดยปกติแล้วมนุษย์คนอื่นคงจะดีใจมากแต่นางช่างแตกต่างมากจริงๆ....เพราะแบบนี้ไงล่ะเขาถึงได้สนใจนาง
"ข้าขอตัวไปอ่านหนังสือก่อนนะ"
วิลเลี่ยมเดินไปห้องสมุด เดธเดินไปมุดในพุ่มไม้แล้วหายตัวไปโผล่ในห้องสมุดตอนที่วิลเลี่ยมเปิดประตูเข้าไปในห้องพอดี
"เจ้านี่มันจริงๆเลย.."
วิลเลี่ยมส่ายหัวอย่างหน่ายใจ ตอนแรกก็นึกว่าอีกฝ่ายจะให้เวลาส่วนตัวกับเขา ที่ไหนได้...สุดท้ายก็ตามมาจับตามองเขาอยู่ดี...
จกานั้นวิลเลี่ยมก็นั่งอ่านหนังสือ พลางถามเรื่องต่างๆกับเดธที่นั่งจับตามองตนอยู่ข้างๆ เวลาล่วงเลยไปเนิ่นนาน ดยุกวินเซ้นต์ที่มองไปรอยๆคฤหาสต์ก็ไม่เจอเด็กผมม่วงที่อยู่กับบุตรสาวของตนแล้วจึงถอนหายใจ เขาล่ะกลัวว่าไอ้เด็กนั่นจะแอบซุ่มเงียบๆอยู่แถมนี้แล้วพอตกกลางคืนจะมาล่อล่วงบุตรสาวของเขาให้หนีออกจากบ้านไปเสียจริง เรื่องแนวนี้เองก็เกิดขึ้นบ่อยๆเสียด้วยสิ...ตอนนี้ก็ยังพอวางใจได้เปราะหนึ่งล่ะนะ สายตาคู่คมมองไปยังท้องฟ้าที่กลายเป็นสีแดง อ่านี่ก็เย็นแล้วนี่นะ? บางทีอลิซคงจะหิวแล้ว คิดได้ดังนั้นเขาจึงสั่งให้เมดไปตามอลิซมากินข้าวที่ห้องทานอาหาร ที่ถูกจัดเตรียมอาหารไว้เรียบร้อยแล้ว พอเสร็จแล้ววิลเลี่ยมก็ไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดแล้วเข้าห้องนอน
"ฝันดีนะ เจอกันพรุ่งนี้"
เดธโผล่เข้ามาในห้องแล้วยิ้มกว้างจนเห็นฟันครบทุกซี่ วิลเลี่ยมพยักหน้าแล้วล้มตัวลงนอนบนเตียง เทพแห่งความตายส่ายหน้า ให้ตายสิ ถึงเวลานอนทีไรนางไม่เคยห่มผ้าห่มทุกทีเลยสิน่า อยู่ๆก็ล้มตัวลงนอนบนเตียง ถ้าเป็นหวัดจะสมน้ำหน้าให้ แต่ถึงจะคิดแบบนั้นเขาก็จับผ้าห่มขึ้นมาห่มให้อีกฝ่าย...แล้วเขาก็หายตัวไป..
วันรุ่งขึ้นวิลเลี่ยมตื่นขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัว ทานอาหารแล้วไปโรงเรียนตามปกติ
เมื่อถึงโรงเรียนเดธเองก็วิ่งมาลากอีกฝ่ายไปโรงอาหารด้วยกัน
"....ทำไมเจ้าถึงชอบมาทานขนมที่นี่นัก?"
วิลเลี่ยมหรี่ตามองอีกฝ่าย คงเป็นเรพาะว่าเดธลากเขามาโรงอาหารได้ราวๆสองวันแล้วกระมั้งมันเลยทำให้เขาอดสงสัยมิได้ว่า อีกฝ่ายไม่ได้กินอาหารเช้ามาทุกวันหรือไร หรือตั้งแต่ตอนแรกๆที่เจอกัน บางครั้งเขาก็ต้องแอบเก็บขนมปังไว้สักชิ้นสองชิ้นเพื่อแบ่งอีกฝ่าย เพราะเจ้าตัวขอไว้
"ที่ที่ข้าอยู่น่ะ พวกเทพทำอาหารที่มีรสชาติแย่มาก ประมาณว่าสุนัขไม่เหลียวมองล่ะมั้ง? และข้าเองก็ทำอาหารไหม้ไปหลายหนแล้ว...อ๊ะจริงด้วย ข้าไม่มีเงินอ่ะ เอานี่ไปก่อนได้ไหม?"
เขาล้วงหาสิ่งของในกระเป๋า แล้วหยิบเพชรก้อนเท่าฝ่ามือขึ้นมา
"ข้ามีแต่ของแบบนี้เต็มบ้านข้าไปหมดเลย ถึงข้าจะไม่รู้ก็เถอะว่ามันเอาไปแลกเป็นค่าเงินของมนุษย์ได้เท่าไหร่ แต่ถ้าไม่พอใช้หนี้เมื่อวานข้าจะให้เจ้าอีกจนกว่าจะใช้หนี้ได้หมด"
เจ้าตัวพูดอย่างไม่แน่ใจแล้วหยิบกระเป๋ามาอ้าให้วิลเลี่ยมดู สิ่งที่เขาเห็นคือเพชรนิลจิลดามากมายและมีขนาดใหญ่เท่าฝ่ามือทุกอัน อัดอยู่ในกระเป๋า...
"แค่เศษก็น่าจะพอแล้วนะคะ.."
วิลเลี่ยมกล่าวขึ้นมา ดูก็น่าจะรู้ว่านี้เป็นเพชรน้ำดีแน่ๆ อีกอย่างเมื่อวานอีกฝ่ายแค่ขอให้เขาซื้อขนมเองนี่นาจะเอามาให้เขาเยอะแยะทำไมกัน...
"น้อยไปมั้ง? ไม่รู้สิแต่ข้าเองก็อยากจะยกให้เจ้าหมดเลยเพราะมันกองเต็มบ้านข้าไปหมดแล้ว เจ้ารู้ไหมมนุษย์เคยเขียนตำนานเกี่ยวกับข้าว่าข้าชอบอัญมณีเหนือสิ่งอื่นใด และมันก็เป็นความเชื่อต่อมาเรื่อยๆ ดังนั้นเวลาพวกครอบครัวคนรวยมีใครคนหนึ่งใกล้ตายก็จะส่งของพวกนี้มากำนัลข้าเพื่อที่จะยืดชีวิตของพวกนั้นข้าเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม แต่สุดท้ายข้าก็ต้องรับอ่ะนะ ไม่งั้นโดนเทพคนอื่นบ่นแย่เลย"
เดธบ่นอุบอิบ....ซึ่งวิลเลี่ยมก็ไหวไหล่อย่างไม่ใส่ใจ เขามิได้อยากรู้เรื่องนี้สักหน่อย แต่ก็ถือว่าเป็นข้อมูลอย่างหนึ่งล่ะนะ ว่าแต่ส่งของกำนัลเพื่อต่อชีวิตกันได้ด้วยหรือ?..
"แล้วเจ้าต่อชีวิตให้พวกเขาไหม"
"ไม่อ่ะ ถ้าจะต่อชีวิตก็ต้องส่งของกำนัลไปให้เทพแห่งชีวิตสิไม่รู้ว่าพวกนั้นเอาอะไรคิดถึงได้ส่งของกำนัลมาให้ข้า"
"แล้วเจ้ารับของกำนัลจากทางไหนหรอ?"
"ก็แบบ จะอธิบายยังไงดีล่ะ เทพแห่งสายลมจะวาบไปเอาของกำนัลมาส่งให้ข้าเสมอน่ะเพราะเจ้านั่นน่ะว่างงานมากเลย"
จากนั้นทั้งสองก็คุยกันเรื่องสัมเพเหระทั่วไป แต่ส่วนมากเดธจะเป็นผู้พูดเสียมากกว่า เจ้าชายฟิลลิปส์ที่เดินมาโรงอาหารพร้อมกับช่อดอกไม้ เขาเห็นทั้งสองนั่งคุยกันอย่างสนิทสนมจึงกำหมัดแน่น...มันคงจะไม่สายไปใช่ไหมถ้าจะเอานางคืนมา?
"สวัสดีอลิซ"
เด็กหนุ่มผมทองสะท้อนแสงเดินมาทักวิลเลี่ยม
"สวัสดีค่ะ"
วิลเลี่ยมตอบกลับตามมารยาท เจ้าชายยื่นช่อดอกไม้ช่อใหญ่ให้กับเขา
"อลิซคือ...กลับมาหาข้าได้ไหม?"
เขาพูดอย่างแผ่วเบา....เดธถอนหายใจ จะอะไรกันนักกันหนา นี่ยังผ่านไปไม่ถึงสามวันเลยนะ รีบกลับมาขอคืนดีจริงๆ
"ขอปฏิเสธค่ะ ท่านมิได้รักข้า ข้าก็มิได้รักท่าน และท่านก็มีคนรักแล้ว ทำแบบนี้คือการนอกใจคนรักท่านมิใช่หรือคะ?"
วิลเลี่ยมตอบกลับไป พร้อมกับถอนหายใจเล็กน้อย เขาเริ่มจะรำคาญแล้วสิ ปกติเขามิได้รำคาญง่ายเช่นนี้นี่นา...ถึงจะไม่รู้ว่าทำไมก็เถอะนะ
"ต-แต่ว่า"
ก่อนที่ฟิลลิปส์จะพูดอะไรไปมากกว่านี้เดธก็ลุกขึ้นพร้อมกับจับมือของวิลเลี่ยม
"ผู้หญิงเขาไล่แล้วก็ไปสิ หน้าด้านอยู่ทำไมล่ะขอรับ?"
เทพแห่งความตายกล่าวยิ้มๆแล้วพาวิลเลี่ยมไปที่อื่น... เจ้าชายฟิลลิปส์มองอดีตคู่หมั้นของตนที่จากไปอย่างเสียดาย เขายังมีโอกาส...ใช่ไหม? เขามิมีทางปล่อยสตรีที่เลอค่าเช่นนั้นไปได้หรอก
ในขณะเดียวกันเดธนั้นได้กลิ่นคาวเลือดออกมาจากตัวของสตีร่างบาง ถึงจะไม่รู้ว่าทำไมก็เถอะนะ แต่เขาสังหรได้ว่ามันต้องมิใช่เรื่องดีแน่ๆ...
เมื่อมาถึงสวนดอกไม้เขาก็หยุด...วิลเลี่ยมยืนนิ่งๆสักพัก..เขารู้สึกถึงอะไรเปียกๆตรงหว่างขาจึงขอตัวไปห้องน้ำ...พอเข้าไปในห้องน้ำเขาก็พบว่า..มีเลือดไหลอกมาจากหว่างขาของเขา..
"หืม?...."
-------------------------------
สวัสดีครับรีดเดอร์ที่น่ารักทุกท่าน ขอแจ้งว่าช่วงนี้ไรท์มีเรียนครับ แล้วมือถือของไรท์ก็ทัชหน้าจอพังจึงต้องใช้ปากกาจิ้มเวลาเขียนนิยาย ดังนั้นแล้วไรท์อาจจะมีผิดพลาดไปบ้างเวลาตรวจคำผิด ก็ขออภัยอย่างสูงด้วยครับ ^^
วันนี้มี FA ด้วยหล่ะฮะ!
จากคุณ Natchaya Punkhum ครับผม!
จากคุณ Sirakarn Chaisit ครับผม
ขอบคุณรีดทุกคนมา ณ ที่นี้ด้วยครับ//โค้ง
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
กลับมาอ่านใหมภาพหายซะงั้น