Rose Bloom

ลำดับตอนที่ #3 : [KNB AU] ♥ 恋をした รักมั้ย? ไม่รู้หรอก - Synthear Mitena

Αυτά τα ρηχά νερά δεν συνάντησαν ποτέ αυτό που χρειαζόμουν

These shallow waters never met what I needed

Αιώνια σιωπή της θάλασσας

Eternal silence of the sea

Αναπνέω, ζωντανός

I’m breathing, alive

APPLICATION


"นายเนี่ย...เปล่งประกาย...ดีจังนะ"

“ถ้าเอานายมาวาดเป็นภาพคงสวยน่าดูเนอะ ฮี่ๆ”

“นะ น่ารักเวอร์!!”

หมายเลข+ชื่อเซ็ตของคู่ลูกสาวท่านค่ะ :: 3rd Set [Kise Ryouta] - Koi no Iro (สีของความรัก) || PILOT&ARTIST

ชื่อ - นามสกุล :: ซินเธีย ไมเทน่า | Synthear Mitena

ชื่อเล่น :: ซินเธีย  | Synthear เธียร์ | Thear (ตอนนี้ไม่ยอมให้ใครเรียก)

ความหมายของชื่อ :: ซินเธีย แปลว่า เทพเจ้าดวงจัทร์ ไทเทน่า แปลว่า จัทร์ดวงใหม่ รวมๆก็คือเทพเจ้าของดวงจัทร์ดวงใหม่

สัญชาติ :: กรีก - อเมริกัน

อายุ :: 25

หน้าที่การทำงาน :: จิตรกรมากชื่อ

ลักษณะภายนอก :: ซินเธีย ไมเทน่า เป็นหญิงสาวหน้าตางดงามคนหนึ่ง ตั้งแต่ผมสีนํ้าตาลอ่อนเงางามและนุ่มสลวยตัดสั้นแค่ต้นคอเป็นทรง...เออ เละ- เพราะแม่คุณเป็นคนตัดเองมันถึงได้ไร้ซึ่งความสมํ่าเสมอและดูเหมือนให้เด็กตัดให้- ผิวขาวนวลเนียนละเอียด จมูกเล็กทว่ารั้งเชิดขึ้น ริมฝีปากอิ่มเต็มสีชมพูอ่อนมักคลี่ยิ้มสวยเผยให้เห็นลักยิ้ม ทว่าที่โดดเด่นที่สุดคงไม่พ้นนัยน์ตาสองสีประหลาดมี่ข้างหนึ่งสีเขียวเข้มดั่งมรกต ส่วนอีกข้างสีนํ้าเงินเข้มเหมือนํ้ามหาสมุทรลํ้าลึก เธอมีรูปร่างดั่งนางแบบมากชื่อ หน้าอกหน้าใจขนาดค่อนข้างใหญ่ เอวบางคอดกิว สะโผกผายกลมกลึงดูแล้วเหมือนนาฬิกาทรายที่ปั้นแต่งมาอย่างดี เธียร์มักจะใส่ชุดเดรสดีไซน์สวยงามที่ค่อนข้างเปิดให้เห็นหน้าอก- อีกทั้งยังชอบแต่งหน้าอ่อนๆให้ดูเป็นธรรมชาติ อีกทั้งยังมีส่วนสูง168ซึ่งเป็นหญิงสาวรูปร่างสูงโปร่ง อีกทั้งยังมีนํ้าหนัก56พอดีตัว

นิสัย :: ซินเธีย ไมเทน่า เป็นหญิงสาวที่ค่อนข้างจะร่าเริงอาจจะไม่ถึงขั้นไฮเปอร์ดี๊ด๊าวิ่งไปวิ่งมาได้ทั้งวัน แต่เธอก็เป็นคนที่สดใสและร่าเริงคนหนึ่ง โดยสิ่งที่จะบอกเรื่องนี้ได้ดีที่สุดคือรอยยิ้มมีเสน่ห์ที่แสดงถึงความสุขเหลือล้นเวลายิ้มและเสียงหัวเราะใสดุจระฆังน่าฟัง และในบางครั้งแม้เธอจะไม่ได้ยิ้มแต่แววตาของเธียร์ก็เหมือนจะยิ้มแทนด้วยซํ้า อีกทั้งเธอยังเป็นมิตรมาก เข้าหาค่อนข้างง่ายหากคุณไม่ใช่คนน่ากลัวจนเกินไป และเอกลักษณ์ของเธียก็คงจะหนีไม่พ้นรอยยิ้มสวยจนคนเห็นเหมือนถูกร่ายเวทหยุดเวลาไว้ แต่ก็น่าเสียดายที่เธอไม่ยิ้มพรํ่าเพรื่อเธียจะยิ้มเวลาที่ดีใจจริงๆเท่านั้น และหากฝืนยิ้มจะเป็นรอยยิ้มฝืดๆที่ดูรู้เลยว่าไม่ได้มีความสุขจริงๆ คงเรียกได้ว่าเผลอแสดงออกทุกอย่างที่รู้สึกมาโดยไม่รู้ตัวมากกว่า 

     ซินเธียเป็นคนมั่นใจในตัวเองสูงมาก เธอเชื่อว่าสิ่งที่ตัวเธอตัดสินใจทำถูกต้อง และเชื่อในตัวเองมากกว่าคนอื่นๆด้วยเหตุนี้เธอจึงดื้อรั้นเอาการหากเป็นเรื่องที่ตนตัดสินใจแน่ชัดแล้ว และรวมไปถึงการไม่ฟังกฎหากกฏข้อนั้นเป็นการขัดกับการตัดสินใจของเธอ พูดง่ายๆก็คือซินเธียรักอิสระ ไม่ชอบการถูกบังคับนั้นเอง เพราะเธอมองว่าการถูกกักขังในกรอบความคิดของคนอื่นมันเป็นเรื่องที่ทรมานตัวเองเหลือทน ซินเธียมีฝีมือในการวาดภาพทุกชนิดตั้งแต่ภาพวิว ภาพเรียล ภาพการ์ตูน เป็นพรสวรรค์แต่กำเนิดและต่อยอดด้วยพรแสวงของตัวเธอเอง และหญิงสาวแอบเป็นคนขี้งก เรียกได้ว่าเงินทุกบาททุกสตางค์ไม่ยอมให้หลุดออกจากกระเป๋าง่ายๆแน่ อีกทั้งยังเป็นคนต่อราคาเก่งเรียกได้ว่าหากแม่ค้าหรือพ่อค้าคนใดเจอนางเป็นอันต้องลดราคาพรวดพราดด้วยฝีปากของเธียร์เองนั่นแหละ ซึ่งหญิงสาวค่อนข้างจะภูมิใจในเรื่องนี้ 

     เธียร์มีความกล้าที่จะทำตามฝันหรืออีกนัยหนึ่งคือทะเยอทะยานมาก หากเธียร์ฝันว่าอยากจะเป็นอะไรแล้วอยากนักที่จะทำให้เธอตัดใจได้ง่ายๆ อีกทั้งยังกล้าแสดงออกเรียกได้ว่าสามารถพูดต่อหน้าคนหมู่มากได้อย่างไม่มีการเคอะเขินและบางครั้งยังพูกสิ่งที่ตนคิดในใจออกมาได้อีกด้วย แต่กระนั้นความจริงแล้วซินเธียแอบร้องไห้ง่ายเธอบ่อนํ้าตาตื้นกว่าที่ใครหลายๆคนคิดว่า และเมื่อมีอะไรมากระทบแรงๆนํ้าตาก็เริ่มคลอแล้ว แต่เธอมักซ่อนมันไว้ไม่ให้ใครรู้เพราะมองว่ามันน่าอาย เธอเป็นสาวที่มีไฟแรงสูง อีกทั้งยังค่อนข้างมีเสน่ห์แต่ถ้าจะให้อธิบายว่ามีเสน่ห์อย่างไร...ก็ตอบไม่ถูกเหมือนกัน อาจจะเป็นรอยยิ้ม นัยน์ตา เสียงหัวเราะ หรือทุกอย่างที่เป็นซินเธียเลยก็ได้มั้ง? หญิงสาวเป็นคนกล้าได้กล้าเสียเรียกได้ว่าอีกนิดจะเดินเข้าบ่อนไปวางพนันแล้ว(?) แต่เอาเป็นว่าเธอไม่กลัวที่จะเสียบางสิ่งเพื่อแลกกับบางสิ่งแล้วกัน  เธียร์ชอบนิยายและภาพต่างๆมากเพราะมันเพลินและทำให้รู้สึกผ่อนคลายลง และนั้นเป็นเหตุทำให้เธียกลายเป็นคนมีความคิดสร้างสรรค์เรียกได้ว่าผลงานของเธอไม่เหมือนใครและไม่มีใครเหมือนจริงๆ เธียร์แอบหลงใหลเรื่องความรักคงเป็นเพราะอ่านนิยายรักเยอะเลยเพ้อไปใกล้ถึงคู่ชีวิต(?)ในอนาคตอันไกล(?)ของตน เรียกได้ว่าเพ้อไปไกลสุดกู่เลยล่ะ- อีกทั้งยังแพ้ทางของน่ารักๆเรียกได้ว่าหากมีคนเอาของน่ารักๆมาเป็นข้อเสนอ(?)เธอก็คงเผลอรับไว้นั่นเอง

ประวัติ ::

»กลิ่นของความหวาน | 0-13«

     ตั้งแต่เกิดมา กลิ่นแรกที่ซินเธีย ไมเทน่า ได้กลิ่นก็คือกลิ่นหอมหวานของขนมเค้ก ใช่...ครอบครัวของเธียร์เป็นร้านขายขนมหวานเลื่องชื่อทึ่ดังมาก มีลูกค้าแวะเวียนมาไม่ขาดสาย ตัวซินเธียร์เองก็ทำหน้าที่เสิร์ฟของให้ลูกค้า และถูกพ่อแม่ปลูกฝังว่าเธอต้องดูแลร้านเป็นคนถัดไปต่อจากพวกท่าน เธอจึงต้องกินขนมเป็นว่าเล่นและเรียนทำขนมจากแม่อีกด้วย ถามว่ารู้สึกยังไงน่ะเหรอ...ก็คงตอบไม่ได้ เธอไม่ได้ถึงกับมีความสุข แต่ก็ไม่ได้เกลียด ทว่าแค่มองไม่เห็นเลยว่าในอนาคตจะดูแลร้านขายขนมหวานนี้ต่อไปได้…

     เพราะเวลาที่เธอกิน หรือทำขนมหวาน...เธอไม่รู้สึกว่ามันน่าประทับใจเลย แม้แต่ครั้งเดียว

     แต่นอกจากนั้นก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร พ่อของเธอเป็นคนกรีก เธียร์จึงติดนิสัยพูดภาษากรีกตอนอยากด่า เอ้ย! อยากพูดอะไรที่ไม่ควรพูด อีกทั้งเธอยังค่อนข้างชอบเสียงของภาษาญี่ปุ่น จึงมักฝึกพูดแบบไม่จริงจังนัก

»ความเปล่งประกายที่ไม่เคยสำผัส | 13-22«

     ที่โรงเรียนซินเธียมีเพื่อนค่อนข้างมาก ผลการเรียนกลางๆและกีฬาไม่ได้แย่มาก ที่บ้านซินเธียก็ยังต้องเรียนรู้เกี่ยวกับขนมหวานเกือบทุกวัน เธอคิดไปเองว่าสักวันเมื่อเธอเข้าใจมันอย่างถ่องแท้เธอคงรักมันเอง แต่สักวันที่ว่ากลับไม่มาถึงสักที…

     วันหนึ่งซินเธียเดินเที่ยวเตร่คนเดียวอยู่แถวร้านขายของเพื่อหานิยายอ่าน แต่เธอกลับไปเจอร้านขายรูปภาพแทน คงไม่มีอะไรเป็นพิเศษหากไม่ใช่เพราะว่าเธอเหลือบไปเห็นภาพของวิวยามพระอาทิตย์ใกล้ตกดินเข้า และเผลอเดินไปใกล้และมองมันด้วยความตื่นตะลึ้งปนอึ้ง ราวกับว่าไม่เคยเห็นสิ่งใดสวยงามขนาดนี้มาก่อน

     ทั้งที่แค่มองภาพ แต่เธอกลับรู้สึกเหมือนกำลังมองพระอาทิตย์ตกดินจริงๆ...ลายเส้นของสีนํ้าที่ตวัดนั้น ละเอียดละอ่อนมาก...แถมยังเงานั้นอีก สวยเหลือเกิน…

     เธียร์เผลอนาบใบหน้ากับกระจกอยู่นานจนเด็กสาวรู้สึกตัว เธอผละออกแต่กลับละสายตาจากภาพตรงหน้าไม่ได้

     ทั้งๆที่เป็นแค่ภาพแท้ๆ...แต่เปล่งประกายจัง…

     ความประทับใจที่เธอไม่เคยรู้สึกกับของหวานเกิดขึ้นกับสิ่งที่พึ่งพบแค่ครู่เดียว แต่มันกับเกาะกินและลุกลามในใจอย่างบ้าคลั่ง เย็นวันนั้นเธออ้างว่าการบ้านเยอะจึงงดฝึกทำขนม แต่กลับขึ้นไปทดลองวาดภาพลงกระดาษเสียอย่างนั้น…หลังจากวันนั้นซินเธียก็มักคลุกอยู่กับกระดาษและดินสอ หมกมุ่นกับการวาดภาพไปเรื่อยๆจนกระทั่งสมุดหมดเล่ม เธอยิ่งวาดยิ่งรู้สึกตกหลุมรักความรู้สึกยามได้ตวัดดินสอลงบนแผ่นกระดาษ ยิ่งมีคนชมยิ่งรู้สึกดี แต่กลับกัน...จากที่เฉยๆกับการทำขนม กลายเป็นว่าเธอเริ่มไม่ถูกกับของหวานไปเสียแล้ว เพราะเธอเริ่มถูกบังคับให้เลิกวาดภาพและมาศึกษาวิธีการทำขนมต่อ แต่แน่นอนว่า ณ จุดๆนั้นเธอไม่อยากเป็นผู้ดูแลร้านขนมแล้ว ที่เธออยากทำคือวาดภาพไปเรื่อยๆและนำไปขาย...ใช่ เธออยากเป็นจิตรกร แต่ความคิดนั้นโดนพ่อแม่ขัดค้านหัวชนฝา แม้โดนขัดความฝันเธียร์จึงเริ่มเบื่อ...เบื่อช่วงเวลาทำขนม ไม่ชอบ...ไม่ชอบความรู้สึกหวานๆเต็มปาก และเกลียด...เกลียดเวลาที่ถูกพรํ่าสอนเรื่องขนมยิ่งกว่าอะไรดี จนกระทั่งเธอเกลียดของหวานทุกชนิดในฐานะที่มันทำให้เธอทำตามฝันไม่ได้ไปเลย และเพราะความเกลียดนั้นเองทำให้เธอรู้ตัวว่า…

     ซินเธีย ไมเทน่า ไม่มีทางและไม่สามารถรับช่วงต่อร้านขนมอย่างที่พ่อแม่ต้องการได้

     และ ซินเธีย ไมเทน่า ต้องการเป็นจิตรกรอย่างไม่มีทางกลับตัวทัน

»เมื่อความฝันถูกทำลาย | 22-25«

     เมื่อรู้ว่าตนไม่มีทางทำตามความฝันอย่างเปิดเผยได้ ซินเธียจึงต้องเปลี่ยนแผนแทน เธอเริ่มวาดภาพขายและนำเงินมาเก็บสะสมเอาไว้ในกระเป๋าโดยหวังว่าในวันที่มันเต็มจะเอาไปยืนยันได้ว่าเธอจะทำอาชีพนี้ ความคิดนี้ดำเนินไปเรื่อยๆจนกระทั่งตอนที่เธออายุ24คุณแม่บังเอิญมาเห็นสมุดวาดภาพที่เธอวาดไว้ตั้งแต่ตอนอายุ13จนถึงบัดนี้ มึทั้งหมด10เล่ม แทนที่จะภูมิใจที่ลูกตั้งใจทำในสิ่งที่ตนรักแต่หล่อนกลับโกรธมาก เธอเรียกเธียร์มาและเริ่มพรํ่าพูดต่างๆนาๆด้วยคำว่า “ลูกจะทำลายสิ่งที่พ่อและแม่เฝ้าสร้างมานับ10ปีไม่ได้นะ!”

     เธอพยายามอธิบาย เธออยากตะโกนบอกว่าเธอรักช่วงเวลาที่เธอได้วาดรูปมากแค่ไหน รักมากจนพร้อมทำไปตลอดชีวิต และในขณะเดียวกันเธอเกลียดกลิ่นและรสชาติของขนมหวานแค่ไหน เกลียดถึงขึ้นอยากหนีไปพ้นๆด้วยซํ้าแต่เธอทำไม่ได้ แต่เธียร์ไม่ทันได้เอ่ยปากอะไรแม่ก็ทำการหยิบสมุดทั้งสิบเล่มขึ้นมาแล้วลุกขึ้น

     “แม่จะทำอะไรคะ?!” ซินเธียถามด้วยความร้อนใจแต่อีกฝ่ายกลับไม่ตอบ ก่อนจะเดินไปโยนสมุดลงถังขยะอย่างไม่ใยดี “ต่อจากวันนี้ก็ทิ้งความฝันนั้นไว้ในถังขยะนั้นซะ” เธอเอ่ยแค่นี้ก่อนจะเดินไปที่ครัว ทิ้งให้ซินเธียยืนมองพยายามทั้ง13ปีของเธอที่โดนปาทิ้งในชั่วครู่อยู่คนเดียว

     “ฮึก…” หยดนํ้าตาหยดหนึ่งร่วงลงจากนัยน์ตาสองสี หยดที่สองค่อยๆไหลลงมาและเรื่อยๆจนกระทั่งแก้มทั้งสองอาบด้วยนํ้าตา เธียร์ฝืนปาดมันออกและเดินขึ้นไปหยิบถุงเงินและสมุดวาดภาพเล่มใหม่ข้างบน

     นั้นเป็นฟางเส้นสุดท้ายของเธอแล้ว เธียร์หนีออกจากบ้านตัวเปล่า ในมือมีถุงเงินที่มีเงินราวๆห้าหมื่นกว่าอยู่ เธอกำมันแน่นและตัดสินใจไปเช่าคอนโดเล็กๆอยู่

     ถึงจะหนีออกจากบ้านแต่ชีวิตของเธียร์ก็ไม่ได้พลิกหน้ามือเป็นหลังมืออย่างที่หลายๆคนคิด หลังจากวันนั้นเธอแค่ไปซื้อเสื้อผ้าและข้าวของเครื่องใช้ใหม่ เธอตัดผมให้ตัวเองด้วย แม้มันจะออกมาไม่เป็นทรงแต่เอาเป็นว่ามันเป็นการเริ่มต้นชีวิตใหม่! ก่อนจะเริ่มวาดรูปและเอาไปขายจนกระทั่งเธอมีชื่อเสียงขึ้นมาในฐานะจิตรกรสาวฝีมือดี แต่เพราะฝีมือดีจนมีชื่อเสียงในระดับหนึ่งเนี่ยแหละพ่อแม่เลยตามตัวเธอเจอได้ไม่ยากเย็น เธียร์จึงเริ่ม ‘หนี’ อย่างจริงจัง แรกๆเธอก็ไปแค่ต่างจังหวัดแต่หลังๆเธอก็มีแผนจะตัดปัญหาโดยการไปต่างประเทศซะเลย แต่ในวันที่เธอกำลังจะหอบข้าวของไปประเทศญี่ปุ่นพ่อแม่ก็ตามเธอเจอซะก่อน ทั้งสองกุมมือเธอแน่นและขอร้องให้เธอกลับมา ‘ดูแลกิจการ’ แน่นอนว่าเธอทำไม่ได้...เธอยอมตายดีกว่าจะต้องมาทำเรื่องที่เธอไม่ได้รักตลอกชีวิต เธียร์พูดเสียงเข้มว่าให้ทั้งคู่ถอยออก และหลุดออกมาจากพ่อแม่ได้อย่างง่ายดาย แต่หลังจากเดินมาจนพ้นแล้วนํ้าตาก็เริ่มไหลรินอาบแก้มอีกครั้ง

     เหนื่อย...มากๆเลย…

»Θα λάμψει λάμψη | 25«

     เธอยื่นตั๋วไปประเทษญี่ปุ่นที่ซื้อไว้ล่วงหน้าและรอชั่วโมงกว่าๆก็ขึ้นเครื่องได้ทันที แต่เชื่อไหมว่าระหว่างที่อยู่บนเครื่องบินนํ้าตาเธอยังคลออยู่เกือบตลอด เวลาผ่านไป9ชั่วโมง40นาทีตามที่กำหนดเป๊ะๆ ในที่สุดเครื่องบินก็ลงจอด เธอลุกขึ้นและเตรียมตัวลงแต่บังเอิญชนกับนักบินคนหนึ่งเข้าก่อน

     “เป็นอะไรไหมฮะ?” เขาถามพลางส่งมือให้เธอจับและดึงขึ้น โชคดีที่ตัวเธอเองก็ศึกษาภาษาญี่ปุ่นขั้นพื้นฐานมาบ้างจึงพอสื่อสารรู้เรื่องหน่อย

     “ไม่เป็นไรค่ะ”

     ถึงสำเนียงจะไม่ได้ก็เหอะ เอาเป็นว่าระหว่างที่เธออยู่จะไปศึกษาเพิ่มแล้วกัน

     “ตาคุณแดงๆนะฮะ" คำพูดของอีกฝ่ายทำให้เธอหลุบตาลงเล็กน้อย อีกฝ่่ายก็เหมือนจะไม่ได้เซ้าซี้อะไรแค่ยื่นผ้าเช็ดหน้าให้และยิ้มกว้าง

     อ่า...ให้ตายสิ ผู้ชายคนนี้เปล่งประกายจัง…

     อย่างกับหลุดมาจากภาพวาดเลย…

     “Θα λάμψει λάμψη (คุณเนี่ย เปล่งประกายดีจัง)” ซินเธียชมออกมาด้วยภาษากรีก ก็...จะให้พูดตรงๆเป็นภาษาที่อีกฝ่ายเข้าใจมันน่าอายนี่น่า…

     “ฮะ?”

     “เปล่าค่ะ ไม่มีอะไร” เธอตีหน้าซื่อ(?)พลางส่ายหน้านิดๆก่อนจะเหลือบมองป้ายชื่อที่ติดอยู่บนอกเสื้ออีกฝ่าย และพูดต่อว่า “คิเสะ เรียวตะ สินะคะ? ขอบคุณสำหรับผ้าเช็ดหน้าค่ะ” เธียร์ว่าก่อนจะส่งมันคืนให้เจ้าของ เขารับมาพร้อมรอยยิ้มกว้างเหมือนเดิมก่อนจะเดินออกไป

     “ให้ตายสิ…” เธอพึมพัมพลางทาบนิ้วลงกับริมฝีปากตัวเอง

     “Ελπίζω να σας ξαναδώ (หวังว่าจะได้เจอกันอีกนะ)”

     ดูเหมือนว่าเธอต้องหาเรื่องไปเที่ยวทั่วญี่ปุ่นเพื่อให้ได้ขึ้นเครื่องบินบ่อยๆแล้วล่ะ ฮะๆ

ชอบ ::

- ภาพสวยๆงามๆ | มันดูเปล่งประกาย- | มองค้างอยู่นานสองนาน(?)

- ของที่ดูเปล่งประกาย | มันดูน่าดึงดูดน่ะนะ | จ้องด้วยนัยน์ตาวาววับ

- เรื่องรักๆ(?) | แค่อ่านนิยายรักมากไปเอง- | นัยน์ตาวาวด้วยความอยากรู้อยากเห็น(?)

- ของน่ารักๆ | ชอบตั้งแต่กำเนิดแล้วค่า!! | อุทานว่า “นะ น่ารักเวอร์!!” แล้ววิ่งไปกอด(?)

เกลียด ::

- แมลงสาบ | มันน่าขยะแขยง ฮืออ | กรี๊ดลั่นแล้วหนีไปอีกฟากโลก ไม่ก็เกาะแขนคนใกล้ๆตัวแน่น

กลัว / แพ้ ::

- ของหวาน | มันทำให้เธอทำตามฝันไม่ได้ (ก็ไม่ได้มีเหตุผลหรอก แต่เธอไม่ได้บอกว่าเธอเป็นคนมีเหตุผลนี่?) | ทำสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกแล้วหนีไปไกลๆ

- กลิ่นของหวาน | เพราะไม่ชอบของหวานด้วย | เอามือไปจมูก

งานอดิเรก :: วาดภาพ | ดูภาพ

ลักษณะคำพูด :: (คำพูด+บรรยายการกระทำนิดๆ หน่อยๆ)

    - เวลาดีใจ : [ดีใจแบบปกติ] “สำเร็จ!!” พูดเสียงดัง [ดีใจมากๆ] “Ω !! (เย้!!) ยิ้มกว้างแล้วกระโดดโลดเต้น

    - เวลาผิดหวัง : [ผิดหวังปกติ] “งั้นเหรอ…” พึมพัมเบาๆแล้วยิ้มฝืดๆ [ผิดหวังมาก] “Καταλαβαίνω (เข้าใจแล้ว…)” ตอบอึนๆแล้วเบือนหนีหนี

    - เวลาโกรธ : [เวลาโกรธปกติ] “จะบ้าหรือไง!!” ตะโกนเสียงดัง [โกรธมาก] “Τρομερό! (แย่!)” ขึ้นเสียงสูงแล้วขบกราม

    - เวลาช็อค : [ช็อกปกติ] “ห่ะ…” ชะงักค้างไป [ช็อกมาก] “...” นิ่งเงียบแบบพูดไม่ถูก

    - เวลาเขิน : [เวลาเขินปกติ] “อะไรเล่า…” หน้าขึ้นสีนิดๆ [เขินมาก] “Πραγματικά (พูดจริงเหรอ…)” หน้าแดงกํ่าทั้งหน

ความสามารถพิเศษ :: จมูกดี | วาดรูปเก่ง

ข้อดี :: กล้าแสดงออก | กล้าที่จะทำ..!

ข้อเสีย :: ร้องไห้เก่ง-

เพิ่มเติม ::

- เคยวาดภาพคิเสะไว้ แต่ไม่มีทางเอาไปให้อีกฝ่ายดู-

- ปัจจุบันเช่าคอนโดราคาปานกลางอยู่

- เคยลังเลว่าจะติดต่อกับครอบครัวดีไหม แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ติดต่อไป

- ความจริงจมูกเธียร์ค่อนข้างดีนะคะ-

- จริงๆแล้วเธียร์ทำขนมเก่งมากค่ะ แต่เธอไม่มีวันทำอีก-

- ร้านของเธออยู่นิวยอร์กค่ะ-

- ชอบอ่านนิยายรัก(?) และกำลังติดเรื่อง บุพเพ-- แค่ก! หมายถึง กำลังติดเรื่องเสน่ห์รักต้องมนต์ อยู่-

- กำลังศึกษาภาษาญี่ปุ่นเพิ่มอย่างจริงจัง

- เธอจะพูดภาษากรีกตอนที่อยากพูดแต่ไม่กล้าบอก(?) หรือไม่ก็ตอนที่ตกใจหรือดีใจจนเผลอพูดภาษาอื่น 

“คิดว่าตัดสินใจถูกต้องแล้วใช่ไหมล่ะ?”

เฮเลน่า ไมเทน่า | Helena Mitena

[แม่ของเธียร์]

หญิงสาวที่มีนิสัยค่อนข้างระเบียบจัดและเจ้ากี้เจ้าการ เป็นคนเด็ดขาดและยึดติดกับสิ่งที่คิดว่าถูก

“Συγνώμη…”

ฮอว์คินส์ ไมเทน่า | Hawkins Mitena
[พ่อของเธียร์]

เป็นผู้ชายนิ่งๆเงียบๆและมักพูดคำตอบคำ แต่มีความสามารถในการคำนวนค่อนข้างมาก

CHARACTER'S ROLE

(*หมายเหตุ :: ให้ลูกสาวเป็นคนตอบจ้า)
(***มีปฏิกิริยาคร่าวๆ ด้วยเนอะ)

คิดว่าเราจะสมหวังในความรักมั้ยจ๊ะ?
: “เห~ ก็...ไม่รู้สินะ??” เอียงคอนิดๆ

แล้วอยากสมหวังรึเปล่าล่ะ?
: “ใครจะไม่อยากล่ะ~” พูดเสียงสดใส

ถ้าขอพรได้ 1 ข้อ จะขออะไรจ๊ะ?
: “ก็…” นิ่งไปครู่หนึ่ง “Θέλω να λάμψει (ฉันอยากเปล่งประกายบ้าง…)” ตอบเป็นภาษากรีกเบาๆ

ถ้าไรท์แต่งหนูหลุดคาร์ หนูจะถีบไรท์มั้ยลูก
: “ฮ่ะๆๆๆ ไม่หรอกๆ" หัวเราะออกมาเสียงดัง

PARENT'S ROLE

(*ผปค ตอบเลยจ้า)

เอาเบสิคเลย(?) ทำไมถึงมาสมัครคะ?
: ความจริงมาสมัครรอบสองแล้วล่ะค่ะ-- สมัครเพราะชอบภาษาเลยอยากอ่านเพิ่ม(?)

งั้นๆๆๆ ได้แรงบันดาลใจในการคิดลูกสาวมาจากอะไรเอ่ย?
: ถ้าบอกว่าจากหนังเรื่องCocoจะโดนตบไหมคะ---

กว่าจะคิดลูกสาวได้เนี่ย นานมั้ยคะ?
: ไม่นานค่ะ แต่เปลี่ยนประวัติบ่อยมาก-

คิดว่าลูกสาวจะติดมั้ยคะ!!?
: แล้วแต่ไรท์จะกรุณาเลยค่ะ--

เราดองเก่งนะ...//หลบมุม
: เรารู้ไรท์แค่ล้อเล่น------- ใช่ม่ะ-?

อ่ะๆ หมดแล้วๆ นอนรอประกาศผลได้เลยเน้อ
: คร้าบบ   

   

                                                      

  

    B
E
R
L
I
N
❀