Rose Bloom

ลำดับตอนที่ #2 : [KNB AU] ♥ 恋をした รักมั้ย? ไม่รู้หรอก - Chiyako Laelanie

The first day I met you .

I know you are my light.

Please Help me make my life brighter.

|·I Love You·|

|·You are my light·|

APPLICATION


"ทำไมคุณพูดอย่างนั้นล่ะคะ?”

“ถ้าคุณคิดอย่างนั้นฉันก็ไม่ขัดหรอกค่ะ...แต่จดจำไว้ว่าคุณเปลี่ยนความคิดฉันไม่ได้ง่ายๆแน่”

หมายเลข+ชื่อเซ็ตของคู่ลูกสาวท่านค่ะ :: 2nd Set [Kuroko Tetsuya] - Koi no Hikari (แสงสว่างของความรัก)

ชื่อ - นามสกุล :: จิยาโกะ เลลานี่ | Chiyako Laelanie

ชื่อเล่น :: เลล่า | Leala

ความหมายของชื่อ :: จิยะโกะ ดัดแปลงมาจากคำว่า มิยาโกะ ที่แปลว่าเด็กสาวผู้งดงาม ส่วนเลลานี่แปลว่ามืด ความหมายรวมๆก็คือ เด็กสาวงดงามผู้ดำมืด นั้นเอง

สัญชาติ :: อังกฤษ-ญี่ปุ่น

อายุ :: 23

หน้าที่การทำงาน :: พนักงานเสิร์ฟร้านเครื่องดื่ม

ลักษณะภายนอก :: จิยาโกะ เลลานี่ เป็นผู้หญิงอายุ23ที่ดูเหมือนเด็กอายุ20เสียมากกว่า แม้หลายคนจะชมว่าหน้าเด็กแต่เธอรู้ว่าจริงๆแล้วเธอเตี้ยต่างหาก แม้จะได้สายเลือกอังกฤษมาครึ่งหนึ่งก็ไม่ช่วยให้สูงขึ้นสักนิด เธอมีเส้นผมสีม่วงอ่อนเหมือนดอกเดซี่ม่วงยาวถึงกลางหลังและด้านหน้าตัดเป็นหน้าม้าไว้ ดวงตาสีม่วงอ่อนโทนเดียวกับสีผมกลมโตเหมือนลูกแก้วล้อมด้วยขนคิ้วสีดำเข้ากันได้ดีกับจมูกเล็กๆเหมือนจมูกตุ๊กตากระเบื้องและริมฝีปากบางสีชมพูซีด เธอมีใบหน้ารูปไข่ที่รับเครื่องหน้าทั้งหมดได้อย่างดี ผิวสีขาวเหมือนไม่เคยโดนแดด แขนขาเล็กบาง เอวคอดกิวสะโผกผายมีรูปทรงคล้ายนาฬิกาทราย ส่วนหน้าอกนั้น...เออ มันก็ไม่ได้แบนเป็นไม้กระดาน แต่ก็ไม่ได้ใหญ่แบบหลายๆคน...เลล่าจะคิกว่ามันเป็นทรงพอดีๆแล้วกัน เลลานี่ไม่ใช่คนชอบแต่งหน้าทาปากถึงจะเป็นงานสำคัญก็ตามเพราะเลล่าแพ้เครื่องสะอางค์ทุกชนิด ส่วนการแต่งตัวนั้น เลลานี่จะมัดผมแกละคู่และใส่ชุดเดรสยาวคลุมเข่าลายทางสีนํ้าเงินสลับขาว คอเสื้อคว้านลึกและแขนเสื้อสั้นกุด

นิสัย :: เนื่องจากย้ายไปอยู่อังกฤษนานเลล่าจึงติดสำเนียงอังกฤษมาทำให้เธอออกเสียงได้แปลกๆ ไปเสียหน่อย เลล่าเป็นคนค่อนข้างที่จะเฉื่อยชาเป็นผลพวงจากความขี้เกียจทำให้เธอโปรดปรานการนั่งๆนอนๆและอยู่เฉยๆมากกว่าไปขยับตัววิ่งวุ่นไปมา เธอไม่ค่อยมีความกระตือรือร้นสักเท่าไหร่ อีกทั้งยังเป็นคนใจเย็นไม่รีบร้อน จนเรียกได้ว่าเป็นคนชิลล์ๆคนหนึ่ง เธอมีความอดทนสูงและจะไม่ระเบิดกับเรื่องเล็กๆน้อยๆ แต่ถ้าโกรธจริงๆล่ะก็น่ากลัวเกินจะบรรยายสังเกตได้ว่าแววตาเอื่อยๆเฉื่อยๆจะเปลี่ยนไปและริมฝีปากเล็กจะเริ่มเอ่ยเชือดเฉือนจนหลายๆคนผวา...เลล่าไม่ฟังเรื่องซุบซิบ เพราะเธอคิดว่ามันไม่น่าเชื่อถือ ดีไม่ดีจะเดินหนีด้วย เธอเป็นคนที่ประหยัดมาก จนเกือบจะเรียกได้ว่างก ข้าวของเครื่องใช้ของเลล่านานๆทีจะเปลี่ยนดังนั้นกว่าจะเห็นเธอยอมออกเงินซื้อของใหม่แต่ละทีก็ปีละครั้งเลยทีเดียว 

     อีกทั้งเลล่ายังเป็นคนสบายๆ ไม่ติดหรูหราหรืออะไรมากนัก ให้กินบะหมี่สำเร็จรูปสองมื้อต่อวัน แม้แต่จะให้เธอนอนบนพื้นก็ยังได้เลย อีกนัยหนึ่งก็คือปรับตัวง่ายนั่นแหละนะ เธอเป็นคนกินข้าวน้อยปกติจะเห็นเธอกินข้าวได้สองสามคำก็ดันจานออกแล้ว หากเธอไม่หิวหรือไม่อยากอาหารจริงๆ เลล่ามีความจำที่ค่อนข้างดีอาจจะไม่ได้เลิศเลอแบบพวกอัจฉริยะแต่เอาเป็นว่าถ้าเธอไม่ลืมอะไรง่ายๆ เธอไม่ใช่คนโลกสวย แต่ก็ไม่ได้เหมารวมว่าทุกอย่างในโลกช่างยํ่าแย่ ถ้าพูดให้ถูกคือเธอเป็นคนมองโลกเป็นสีเทา ที่ไม่บวกและลบ เธอเป็นคนตรงๆไม่เสแสร้ง และเลล่าเป็นคนร่างกายค่อนข้างแข็งแรง เธอเป็นคนที่จะป่วยทีก็ยากและเธอยังหายไข้ได้ง่ายอีกด้วย แต่นั้นก็มีข้อเสียก็คือ มันทำให้เธอชอบคิดว่าการป่วยเป็นเรื่องเล็กๆจนอาการหนักกว่าเดิมเนื่องจากไม่ได้ดูแลตัวเอง (อาธิเช่น ไปทำงานตามเดิมเป๊ะๆ อาบนํ้าเย็นเหมือนเดิม นอนดึกเหมือนเดิม...) แต่สิ่งที่เลล่าเอือมตัวเองสุดๆคือเธอเป็นคนดวงตกตลอดชีวิต เรียกได้ว่าเวลาไปจับของขวัญปีใหม่แต่เธอกลับไม่ได้แม้แต่ดินสอสักแท่งกลับบ้านเลยด้วยซํ้า 

     เธอเป็นคนที่ไม่มีเพื่อนสนิท...ก็ไม่ใช่ว่าโดนแบนเพื่อนทั้งห้องรุมเกลียดหรอกนะ เอาจริงๆเธอก็พอชวนคุยเรื่องทั่วๆไปได้อย่างดินฟ้าอากาศ หรือการบ้านข้อที่ทำไม่ได้ แต่แค่ไม่มีคนที่ตัวติดกันตลอดเวลาเท่านั้นเอง (ความจริงเคยมีตอนอยู่อังกฤษ แต่พอกลับญี่ปุ่นก็ไม่ได้เจอกันแล้ว) อีกทั้งยังติดนิสัยชอบจ้องสิ่งที่ขัดใจ เรียกได้ว่าจ้องเขม็งจนรู้ตัวเลยล่ะ เลล่าไม่ค่อยรู้เรื่องที่กำลังเป็นที่พูดถึงอยู่สักเท่าไหร่เรียกได้ว่าเป็นคนตามกระแสไม่ทัน อะไรมาใหม่ อะไรมาแรง เธอไม่รู้หรอก...และเลล่ายังมีเซ้นท์แฟชั่นที่ติดลบสุดกู่ ดังนั้นจึงขอแนะนำว่าอย่าให้เธอเป็นคนตัดสินใจว่าเสื้อผ้าชิ้นไหนสวยกว่ากันเลย เพราะเธออาจจะชี้สีเขียวนีออนด้วยซํ้า- 

     เธอชอบที่เงียบสงบเพราะมันทำให้รู้สึกผ่อนคลายมากกว่าที่ๆคนเยอะๆ แต่ก็ไม่ได้ถึงกับอยู่ที่ๆคนเยอะๆไม่ได้ แค่ชอบที่เงียบๆเฉยๆ...เลลานี่พูดสุภาพ เธอเรียกคนอื่นด้วยคำว่าคุณแล้วลงท้ายด้วยคะ,ค่ะ เสมอ เลลานี่เป็นคนไม่ชอบเที่ยว เธอชอบอยู่บ้านนอนเตียงดูโทรทัศน์ให้เวลาผ่านไปเสียมากกว่า ถ้าใครชวนเธอเที่ยวก็...มีความเป็นไปได้ที่เลล่าจะปฏิเสธแบบไม่คิดมาก ถึงจะเห็นเธอเป็นแบบนั้นแล้ว แต่เธอนั้นพยศเงียบหากเป็นสิ่งที่เลล่าอยากได้จริงๆเธอก็ดื้อได้อย่างไม่น่าเชื่อ (เรื่องทั่วๆไปอย่างวันนี้กินอะไร แบบนั้นเลล่าจะไม่เรื่องมาก แต่หากเรื่องสิ่งที่อยากได้จะส่วนลึกของใจ(?)เธอจะดื้อดึงขึ้นมาอย่างไม่น่าเชื่อ) จากข้างต้น ก็เพียงพอที่จะสามารถสรุปได้ว่าเลล่าเป็นคนที่ธรรมดามาก มากจนอาจเรียกได้อย่างเต็มปากเต็มคำว่าจืดชืดเลยด้วยซ้ำ ถึงขั้นว่าที่เธอหากถูกแจ๊กพ็อตแตกและโดนดูดขึ้นยานอวกาศแบบในนิยายแล้วล่ะก็ มนุษย์ต่างดาวแทบจะกรีดร้องเป็นภาษาของพวกมันว่า “เอาเธอมาทำไมเนี่ย! เจ้าพวกบ้า ผิดคนแล้วเฮ้ย!” ด้วยซํ้า

ประวัติ ::

»พรมแดนของญี่ปุ่นกับอังกฤษ | 0-13«

     จิยาโกะ เลลานี่ ลืมตาครั้งแรกขึ้นในวันที่ 3 เดือน 3 เธอเป็นลูกสาวคนเดียวของครอบครัวจิยาโกะ ด้วยความที่มีแม่เป็นคนญี่ปุ่นและพ่อเป็นคนอังกฤษ เธอจึงมีชื่ออย่างที่เป็นอยู่ตอนนี้ ถึงแม้จะน่าประหลาดใจที่เธอเลือกใช้นามสกุลญี่ปุ่นของแม่แทนที่จะเป็นของพ่อ แต่นั่นเป็นเรื่องที่ไม่ธรรมดาเรื่องแรกของเธอ...รายละเอียดอื่นๆน่ะเหรอ? เลล่าเป็นคนที่มีผลการเรียนที่ไม่ได้เรียกว่าดีเลิศแต่ก็ไม่ได้เรียกว่าแย่มากนัก อันที่จริงเธอสอบได้ 57 จากคะแนนเต็ม 100 เลยด้วยซ้ำ ส่วนกีฬานั้นเธอก็ทำมันได้แบบพอผ่าน ความประพฤติไม่มีปัญหาอะไร ไม่มีเพื่อนสนิทแต่ก็ไม่มีคนเกลียด เย้...เออ มันชักจะธรรมดาจนน่าเบื่อไปแล้ว...แต่มันคือความจริง ก็เธอไม่มีอะไรโดดเด่นหรือแย่สุดกู่เลยนี่น่า... 

     เวลาเดินผ่านไปช้าๆ จนกระทั่งขึ้นมัธยมหนึ่ง คุณลุงได้มาบอกว่า “อีกหน่อยภาษาอังกฤษจะเป็นภาษาที่สำคัญมาก ผมว่าเราให้เลลานี่ไปเรียนต่างประเทศดีไหม?” ได้ยินเช่นนั้น พ่อกับแม่ก็ปรึกษาเรื่องนี้กันเพียงชั่วครู่ก่อนจะเดินมาคุยกับเลล่าให้เธอไปเรียกต่างประเทศประมาณ 6 ปี และพวกเขาก็เริ่มลงมือเก็บของโดยไม่ถามความเห็นลูกสาวเพียงคนเดียวของตนสักคำ แต่ต่อให้ถามขึ้นมาจริงๆ เลล่าก็คงตอบว่า “ยังไก็ได้ค่ะ” อยู่ดี และนั่นก็คือเรื่องไม่ธรรมดาเรื่องที่สอง

»Will you be my girlfriend? 13-16«

     ถึงย้ายมาแต่ชีวิตเลลานี่ก็คล้ายๆเดิมนั่นแหละ แค่ภาษาเปลี่ยนเท่านั้นเอง แต่ด้วยความปรับตัวเก่งสองปีกว่าๆชีวิตก็กลับมาธรรมดาจนน่าเบื่อแล้ว แต่หลังจากเลล่าเข้าเรียนชั้นมัธยมปี3 ก็ได้มีเด็กใหม่ย้ายเข้ามานั่งข้างๆ วันดีคืนดีเพื่อนหญิงคนนั้นก็หันมาทักว่า “Hi! (ไง!)”

     และแน่นอนว่าเมื่อมีคนมาทักเลล่า เธอก็ต้องตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “...hello (สวัสดี)”
     “You’re cute~ (เธอหน้าตาน่ารักจังเลยนะ~)” เพื่อนคนนั้นพูดต่อ
     “...thanks (ขอบใจ)”
     “Will you be my friend? (เธอจะมาเป็นเพื่อนของฉันได้ไหม?)”
     เลล่ากะพริบตาปริบราวกับไม่เชื่อหูของตนเองที่มีคนมาบอกว่า ‘มาเป็นแฟนกันไหม?’ และรีบตอบกลับว่า “...I like boys (ฉันชอบผู้ชาย)”
     “No, no! (ไม่ ไม่!)” เพื่อนหญิงคนนั้นรีบแก้ “A friend not girlfriend! (เพื่อนต่างหากล่ะ ไม่ใช่แฟน!)”

     “...” แม้ปากจะยังเหยียดตรงเช่นเดิม แต่แก้มนวลขึ้นสีเล็กน้อยตามความอาย...แต่จะโทษตัวเลล่าที่ฟังไม่ดีก็ไม่ได้ ในเมื่ออีกฝ่ายเล่นพูดรัวเร็วแถมสำเนียงไม่เหมือนชาวบ้านอีกต่างหาก…

     “Haha, you really are cute~ (ฮะๆ เธอน่ารักจริงๆ นั่นแหละนะ~)”
     “Please stop talking... (หยุดพูดสักทีเถอะ...)” 

     หลังจากเหตุการ์ณพิลึกครั้งนั้นทั้งสองก็เป็นเพื่อนกันแบบงงๆ และเด็กสาวแสนร่าเริงที่ว่าชื่อ ‘เอมิลี่ ครันน์’ ถึงแม้พวกเธอจะมีนิสัยที่ฉีกกันไปคนละทางแต่ก็ยังเป็นเพื่อนกันได้ดีและนั่นก็เป็นเหตุการณ์ไม่ธรรมดาครั้งที่ 3 ของเลล่า เอมิลี่เป็นคนที่ทำให้ชีวิตของเลล่ามีสีสันมากขึ้นจากเดิม เพราะมีเอมิลี่ที่เปรียบได้ดั่งแสงสว่างที่คอยส่องทางให้เลล่าเห็นว่าในชีวิตนี้ยังมีความสนุกรอคอยเธออยู่อีกมาก จนกระทั่งทั้งสองขึ้นมัธยม4 เอมิลี่มีเหตุจำเป็นต้องย้ายโรงเรียน เธอยัดอีเมลตัวเองใส่มือเลลานี่แล้วโบกมือลา...

     หลังจากวันนั้นชีวิตเธอก็กลับมาไร้แสงสว่างอีกครั้ง…จนกระทั่งวันหนึ่ง เลล่าที่ออกมายืนอยู่หน้าระเบียงของหอพักของเธอยืนเงยหน้ามองท้องฟ้ายามค่ำคืนและเห็นดาวตกกำลังผ่านหน้าเธออย่างพอดิบพอดีเห็นดังนั้นธอก็หลับตาลงและอธิษฐานในใจว่า ‘ขอให้ชีวิตของฉันกลับมามีแสงสว่างอีกครั้งหนึ่ง’

     ...I MISS YOU…

»สว่างอีกครั้ง | 16-23«

     หลังจากนั้นเมื่อจบมัธยม6 เลลานี่ก็ย้ายกลับประเทศญี่ปุ่น เธอเรียนจนจบมหาลัยแล้วก็จริงแต่ด้วยความขี้เกียจของเธอนี่เอง เลล่าจึงไม่อยากทำงานที่ต้องใช้ความจริงจังสูงนัก และตัดสินใจทำงานพาร์ทไทม์อย่างการเป็น ‘พนักงานเสิร์ฟในร้านเครื่องดื่ม’ แทน แม้เงินเดือนจะน้อยหน่อยและโดนพ่อคัดค้าน แต่เอาเป็นว่าหาประสบการณ์(?)แล้วกันนะ ชีวิตเธอก็ดำเนินอย่างสงบสุขและติดต่อเอมิลี่ทางอีเมลเป็นครั้งคราว กระทั่งวันหนึ่งเลลานี่ตื่นขึ้นมาด้วยอาการปวดหัวจี๊ด แต่เธอคิดว่ามันเป็นเพียงอาการเล็กๆที่เดี๋ยวสักพักก็หายจึงออกไปทำงานตามปกติ

     “เลล่า...เลล่า!!” เสียงใสทว่าดุของเจ้าของร้านทำของเธอสะดุ้งเฮือก

     "คะ-- คะ?”

     “เอาวานิลลามิลค์เชคไปเสิร์ฟที่โต๊ะ8ที” หญิงสาวว่าพลางดันเครื่องดื่มไปให้ ก่อนจะถามต่อว่า “เธอดูเหนื่อยๆนะ เป็นอะไรหรือเปล่า?”

     “เปล่าค่ะ…” เลลานี่ตอบสั้นๆโดยไม่อธิบายเพิ่มแล้วยกเครื่องเดิมไปเสิร์ฟตามหน้าที่ แต่ในระหว่างที่เธอกำลังเดินไปนั่นเอง ไอ้อาการปวดหัวจี๊ด ๆ ของเธอดันหนักขึ้นจนส่งผลให้เลล่าหน้ามืดและล้มลงอย่างกะทันหัน

     ตุบ!

     “อ๊ะ…” เลล่าอุทานเสียงแผ่วเมื่อเครื่องดื่มหกเลอะเสื้อผ้าของลูกค้าที่นั่งอยู่ เธอฝืนลุกขึ้นและเอ่ยขอโทษก่อนจะล้วงหาผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดให้ แต่ว่า…

     ฝุบ

     "คุณ ไหวไหมครับ?” เสียงนุ่มและสุภาพของอีกฝ่ายดังขึ้นพร้อมกับเอื้อมมือมาดึงเธอให้นั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆเขา มือขาวของอีกฝ่ายเลื่อนมาสัมผัสหน้าผากของเธออย่างอ่อนโยน

     “ลูกค้าคะ…ให้ฉันเช็ดก่อน…” เลล่าเอ่ยเสียงเบา แต่เขากลับส่ายหน้าและเรียกเจ้าของร้านมาหาได้อย่างหน้าตาเฉย

     “ยัยเลล่า!! เจ๊ก็ว่าแล้วว่าทำไมหน้าแดงๆ กลับไปพักเดี๋ยวนี้นะ!!” เจ๊คนสวยแว้ดพลางเดินมาพยุงเธอขึ้น แต่เธอกลับละสายตาออกจากชายหนุ่มอ่อนโยนเจ้าของเรือนผมสีฟ้านั้นไม่ได้เลย

     “คุณ...ชื่ออะไรเหรอคะ?” เลลานี่ถามก่อนจะส่งสายตาให้เจ๊หยุดลากเธอออกไปก่อนแม้ว่ามันจะไม่ได้ผลก็ตาม

     “ผม? คุโรโกะครับ คุโรโกะ เท็ตสึยะ"

     “ขอบคุณมากๆ เลยนะคะ” เลล่าเอ่ยได้เพียงเท่านี้ก่อนจะโดนเจ๊เจ้าของร้านลากเธอไปที่อื่น ทั้งๆ ที่เลล่าเองก็อยากคุยกับอีกฝ่ายมากกว่านี้แท้ๆ

     ...ดูเหมือนว่าคำอธิษฐานกับดวงตกของเธอจะสมหวังแล้วล่ะ...

     #เลขข้างหลังคืออายุค่า

ชอบ ::

- นอนอยู่บ้านเฉยๆ | มันสบายดี… | นอนดูทีวีสบายใจเฉิบ

- ที่ๆอากาศเย็นๆ | มันสบายดีเหมือนกัน | (1)[บ้านตัวเอง] ซุกเตียงแล้วหลับสนิท (2)[ข้างนอกบ้าน] หลับตาแล้วซุกแขนเสื้อตัวเอง

- ดาวตก | มันสวย...แล้วก็สามารถอธิษฐานได้ด้วย! | หลับตาอธิษฐาน

- คนที่มาเป็นแสงสว่างให้ตัวเองได้ | เพราะมันจะทำให้ชีวิตเธอกลับมามีสีสันอีกครั้งไงล่ะ! | ตามไม่ปล่อย(?)

เกลียด ::

- ภาษาญี่ปุ่นยากๆ | ก็มันยากไง- | ทำหน้ายู่แล้วพยายามพูดงูๆปลาๆ

- ที่ๆอากาศร้อนจัด | เธอเป็นคนขี้ร้อนไง… | เอามือพัดตัวเองแล้วหนีเข้าบ้าน-

- กลิ่นนํ้าหอมที่ฉุนจัด | มันฉุน...จบ- | เอามือปิดจมูก

กลัว / แพ้ ::

- แพ้เครื่องสำอางค์ | เลล่าไม่มียาแก้เพราะเธอไม่เคยคิดจะแต่งหน้าอยู่แล้ว

งานอดิเรก :: อ่านประวัติศาสตร์ญี่ปุ่น | ติดต่อหาเอมิลี่

ลักษณะคำพูด :: (คำพูด+บรรยายการกระทำนิดๆ หน่อยๆ)
    - เวลาดีใจ : “พูดจริงเหรอคะ?” นัยน์ตาวาววับพร้อมกับมือมาประสานกันตรงหน้าอก

    - เวลาผิดหวัง : “ฉันไม่คิดเลยว่าคุณจะเป็นคนแบบนี้…” เสียงสั่นแล้วเดินหนี
    - เวลาโกรธ : “คุณ!!” ขึ้นเสียงสูงและขบกราม พร้อมกับจ้องคนตรงหน้าอย่างเดือดดาล
    - เวลาช็อค : “...” นิ่งเงียบไป ดวงตากลมเบิกกว้างและสีเลือกถูกชะล้างไปจากใบหน้า
    - เวลาเขิน : “...ขอบคุณนะคะ…” หน้าขึ้นสีแดงระรื่นแล้วหันหนี

ความสามารถพิเศษ :: นอนง่าย(?)

ข้อดี :: ปรับตัวง่าย

ข้อเสีย :: หลับง่ายตื่นยาก- | ค่อนข้างขี้เกียจ | ดวงไม่ค่อยดี

เพิ่มเติม ::

- เล่นเปียโนเป็น แต่เล่นเป็นแค่เพลงโปรดเพลงเดียว

- เพลงโปรดที่ว่าก็คือ 'Can’t Help Falling in Love' (คลิ๊ก ดูความหมายเพลง)

- เอมิลี่เป็นคนเปิดเพลง 'Can’t Help Falling in Love' ให้ฟังครั้งแรก และคิดมาจนถึงตอนนี้

- ปัจจุบันก็ยังพูดคำฉะเพราะทางไม่ได้ (ราชาศัพท์ คำโบราณ)

- ช่วงนี้อ่านประวัติศาสตร์ญี่ปุ่นเพื่อฝึกศัพท์โบราณ

- เคยไปสุ่มกาชาแล้วเครื่องเสียตอนหยอดเหรีญ

- ไม่เคยมีแฟนแม้แต่คนเดียว

- ชอบของหวานรสมินต์

- ติดต่อกับเอมิลี่ทางอีเมลอยู่พักๆ และมักจะเล่าทุกเรื่องที่เกิดขึ้นในชีวิตให้ฟัง

“I miss you,my friend”

เอมิลี่ ครันน์ | Emily Klein

[เพื่อนสนิทเลล่า]

เด็กสาวเพื่อนรักเพื่อนซี้ของเลล่าสุดไฮเปอร์ เป็นคนร่าเริงและดี๋ด๊า เอาการ เป็นแสงแรกในชีวิตของเลล่า

“พ่อว่า…”

ลีโอ โอเซน | Leo Ochsen

[พ่อของเลล่า]

ชายหนุ่มผู้มีสีผมและสีตาเหมือนลูกสาวทุกอย่าง นอกนั้นยังนิสัยเหมือนกันเป๊ะๆอีกต่างหาก

“โฮ่~ คิดอย่างนั้นเหรอลูก?”

จิยาโกะ มานามิ | Chiyako manami

[แม่ของเลล่า]

หญิงสาวญี่ปุ่น100%แต่ไปย้อมผมไปเหมือนฝรั่งเฉยๆ-- เป็นคนร่าเริงและสนุกสนาน(?)คล้ายเอมิลี่ตอนโต-

“เออ...นี้ที่ทำงานจ๊ะ ไม่ใช่ที่หาแฟน!”

ฮันนี่ ควิกซ์ | Honey Quivx

[เจ๊ | เจ๊คนสวย | เจ้าของร้านเครื่องดื่ม]

หญิงสาวเจ้าของร้าน ‘ฮันนี่ซอฟท์' หรือร้านเครื่องดื่มที่เลล่าทำงาน เป็นคนตรงๆแรงๆแต่ยังครองคาน(?)มาอย่างยาวนาน

CHARACTER'S ROLE

(*หมายเหตุ :: ให้ลูกสาวเป็นคนตอบจ้า)
(***มีปฏิกิริยาคร่าวๆ ด้วยเนอะ)

คิดว่าเราจะสมหวังในความรักมั้ยจ๊ะ?
: “...ไม่รู้สิคะ?” เอียงคอนิดๆแล้วตอบเสียงอ่อน

แล้วอยากสมหวังรึเปล่าล่ะ?
: “ก็...ถ้าตอบไม่ก็คงโกหกล่ะค่ะ…” ตอบเสียงแห้ง

ถ้าขอพรได้ 1 ข้อ จะขออะไรจ๊ะ?
: “ก็...ขอให้ชีวิตกลับมามีสีสันอีกครั้งค่ะ" พยักหน้าหงึกๆ

ถ้าไรท์แต่งหนูหลุดคาร์ หนูจะถีบไรท์มั้ยลูก
: “ไม่หรอกค่ะ" ยิ้มจางๆ

PARENT'S ROLE

(*ผปค ตอบเลยจ้า)

เอาเบสิคเลย(?) ทำไมถึงมาสมัครคะ?
: เพราะน่าสนใจค่ะ~

งั้นๆๆๆ ได้แรงบันดาลใจในการคิดลูกสาวมาจากอะไรเอ่ย?
: ตัวละครตัวหนึ่งในนิยายค่ะ=^=

กว่าจะคิดลูกสาวได้เนี่ย นานมั้ยคะ?
: ไม่นานมากนะคะ-

คิดว่าลูกสาวจะติดมั้ยคะ!!?
: นั้นสินะ…แล้วแต่ไรท์เลยคนดี

เราดองเก่งนะ...//หลบมุม
: เราทวงเก่ง-- แค่กๆ! เรารอได้ค่ะ

อ่ะๆ หมดแล้วๆ นอนรอประกาศผลได้เลยเน้อ
: คร้าบ

   

        T
B