คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : แรกเริ่ม ควีนเค้กดั้นไป....ปริ้นส์กัมฟ์
1
"ให้ตายเถอะ แมร่ง! โรงเรียนใหม่ภาษาอะไรว่ะ เพื่อนไม่เป็นมิตรเอาซะเลย"
คำบ่นหยาบๆช่างไม่เหมาะกับปากสวยได้รูปเอาซะเลย
"คุณเค้กคร้าบ หัดพูดเพราะๆซะบ้างสิครับ"
"หุบปาก ไอ้จุ๊น แกไม่เป็นฉันไม่รู้สึกหรอก แกมีแต่สาวๆรุมล้อมนี่หวา"
"แหม... คนหน้าตาดีก็เงี้ย"
"แกจะหาว่าฉันหน้าตาทุเรศงั้นสิ"
"เปล่าๆ แต่แกทำนิสัยห่ามๆอย่างนี้ใครจะไปยุ่งกับแกล่ะ"
"ก็มันแกไม่ได้นี่หวา"
"งั้นก็ต้องแปลงโฉม"
"-_-;"
"อย่าทำหน้าอย่างนั้นดิ ฉันหมายถุงทำตัวให้เป็นผู้หญิงมากขึ้น"
"ชิ! ยากกว่าการที่ให้ฉันสอบได้ที่ 1 ซะอีก"
"เอาน่าแกจะได้มีเพื่อนเพิ่มนอกจากฉันไงเล่า สายแล้ว ฉันไปก่อนนะเว้ย บาย!"
"เออ"
เค้ก สาวใส กุ๊กกิ๊กน่ารัก(ซะที่ไหนเล่า!)สาวอภิมหาความห่ามต่างหาก เป็นเด็กนักเรียนใหม่ เพิ่งเข้าเรียนวันนี้เป็นวันแรก พร้อมๆกับจุ๊น หนุ่มหล่อเฟี้ยว สาวที่ไหนเห็นก็ต้องเหลียวหลังมามอง สองคนนี้ถูกเพื่อนๆในห้องพากันไม่คุยด้วย(รู้สึกจะเป็นแค่เค้กคนเดียวนะ) เค้กเดินออกจากโรงเรียนด้วยใจห่อเหี่ยว เดินเรื่อยเปื่อยกลับบ้าน แต่ดั้นมีฝูงชนของโรงเรียนเซนส์พาเบิลขวางอยู่
โรงเรียนคู่อรินี่หวา!
"เฮ้ย!พวกเร หัวหน้ามันอยู่คนเดียวด้วย พวกเรารุม"เสียงผู้ชายดังขึ้น
"ไอ้พวกหมาหมู่นี่หวา ไม่เป็นลูกผู้ชายเอาซะเลย"
เค้กมองเห็นผู้ชายที่รุมล้อมไว้ตรงกลาง ท่าทางที่ทะเล้นของเขา ช่างไม่เหมาะกับสถานการณ์เลยซักนิด
ถูกรุมแล้วยังยิ้มอีก บ้าเปล่าว่ะ-_-^
"เดี่ยวๆ เพรียวๆมาเลย"
ผูชายคนแรกวิ่งเข้าไปเหวี้ยงหมัดรัว แต่หนุ่มใจกล้าคนนั้นกลับหลบและสวนกลับอย่างรวดเร็วและแม่นยำ เร๊วจนแทบมองไม่เห็น ผูชายคนแรกล้มไปกองกับพื้น ผูชายคนต่อมาเรื่อยๆก็ล้มลงไปทีละคน
"ไอ้ไก่อ่อน อ่อนหัดชะมัด"ผู้ชายคนนั้นพูดออกมาเหมือนเมื่อกี้ไม่อะไรเกิดขึ้นอย่างนั้น ผมสีน้ำตาลที่พลิวไหวไปตามแรงลมโดนแสงแดดเป็นประกาย นัยน์ตาสีน้ำตาลที่ดูมุ่งทั่น จริงจัง แฝงไปด้วยความทะเล้น จมูกโด่งเป็นสัน ปากก็สวยเหมือนผู้หญิง ช่างเข้ากับใบหน้าอันหล่อเหลา ด้วยความสูงและรูปร่างเหมือนนายแบบ กลายเป็นหนุ่มหล่อสุดเฟอร์เฟ็กต์
อ๊ะ O_O! หนุ่มคนนั้นหลงกลเสียเหงื่อเสียแรงไปกับพวกคนก่อนๆ จนตอนนี้เขาถูรุมอีกครั้ง และจู่โจมทางด้านหลังด้วย ฉันจะเข้าไปช่วยดีรึเปล่านะ...
เค้กตัดสินใจได้ก็วิ่งเข้าไปกระโดถีบผู้ชายคนหนึ่งล้ม แล้วเค้กก็เข้าต่อสู้กับพวกผู้ชายที่เหลือ จนล้มระเนระนาดไปหมด ยกเว้น หนุ่มคนนั้น
"ชิ! ไอ้พวกสวะมาขวางทางฉันอยู่ได้"เค้กบ่นหน้าบู้
"เฮ้ย! นั่นมันยัยตัวร้าย ควีนเค้กนี่หวา"พวกผู้ชายพากันแตกตื่น พากันวิ่งหนีออกไป"เฮ้อ! ถนนปลอดขยะ"เค้กพูดแล้วเดินผ่านหนุ่มคนนั้นเหมือนไม่มีตัวตน เมื่อเค้กเดินลับตาไปไกลแล้ว หนุ่มคนนั้นยืนยิ้มอยู่คนเดียว
"หึ...หึ...ควีนเค้กย้ายมาอยู่โรงเรียนนี้ ก็แสดงว่าต้องมีเรื่องชกต่อยยุ่งๆน่ะสิ หึ....หึ....ยัยตัวร้ายนี่น่าสนใจดีแหะ"
"ตายแล้ว ประตูโรงเรียนจะปิดแล้ว"
เค้กรีบฝ่าประตูโรงเรียนอันตรายไปทันเวลาพอดี
ค่อยยังชั่ว...รอดตายแล้วเรา
เค้กวิ่งไปเข้าแถวเจอะกับนายจุ๊นพอดี
"เพิ่งมาเหมือนกันหรอ"เค้กถามแบบหอบ
"มาก่อนแกแล้วกัน"นายจุ๊นยิ้มแบบกวนๆ
"เดี๋ยวโดนซักป๊าบ"เค้กเริ่มขู่ฟ่อๆ
บรึ้น...บรึ้น...เสียงรถยนต์ขี่เข้ามาในโรงเรียนดังกระหึ่ม จนต้องหันไปมอง
แมร่ง...รถพึ่งถอยป้ายแดงมาใหม่ เครื่องเสียแล้วหรอเนี่ย
"รถใครว่ะ"เค้กกระซิบถาม
"ข้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่ะ"
รถเบนซ์ป้ายแดงคนหรู จอดท่ามกลางเหล่านักเรียนที่กำลังเข้าแถวกันอยู่ คนขับรถรีบวิ่งไปเปิดประตูหลัง เด็กผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่เหมือนนายแบบดูมีฐานะร่ำรวย ชุดนักเรียนใหม่เอี่ยมอ่องที่รีดเรียบกริบทุกกระเบียดนิ้ว ผมสีน้ำตาลโดนแดดเป็นประกาย นัยน์ตาสีน้ำตาล หน้าตาหล่อเหลา...
OoO เฮ้ย! ผู้ชายเมื่อวานนี่หวา ชิ! ทำเป็นอวดรวย เข้าโรงเรียนสายยังไม่ถูกทำโทษอีก ทนไม่ไหวแล้วนะเว้ย - -^
"ไอ้เค้ก แกจะไปไหน"
"หมั่นไส้ คนบางคนว่ะ"
"เฮ้ย! อย่านะเว้ย"จุ๊นห้ามความเดือดของเค้กไม่ทัน เค้กก้าวอาดๆไปหาหนุ่มคนนั้น
"นายเป็นใคร"
"หึ...เธอน่าจะรู้นะว่าฉันเป็นใคร"เด็กในโรงรียนและอาจารย์พากันแตกตื่น แต่ก็ไม่มีใครกล้าเข้ามายุ่ง
"ที่นี่ คือ โรงเรียนไม่ใช่สถานที่อวดความรวย"
"^ ^"
นายนี่ยังยิ้มได้อีก - -^^^^
เค้กกระชากคอเสื้อของหนุ่มหล่อขึ้น
"กรุณานำเศษเงินของคุณออกไปด้วย"คนขับรถวิ่งมาจับเค้ก แต่ด้วยสายตาของเค้กเย็นชาจนน่ากลัว ส่วนสายตาของหนุ่มหล่อบอกว่า 'ไม่ต้องมายุ่งกับเรื่องนี้' ทำเอาคนขับรถชะงักฝีเท้าลง
"นายชื่ออะไรล่ะ"
"กัมฟ์ แล้วเธอล่ะสาวน้อย"
"เค้ก เอาล่ะ หมดธุระของฉันแล้ว ฉันคิดว่าคงไม่เกิดเหตุการณ์อย่างนี้เป็นครั้งที่สอง"เค้กดึงมือออกแล้วจัดเสื้อผ้าของนายกัมฟ์ให้เหมือนเดิม
" ^ ^ ได้สบายมากอยู่แล้ว"
"ดีมาก เด็กน้อย"เค้กขยี้หัวนายกัมฟ์เพราะนายกัมฟ์ผมสวยจนน่าอิจฉา เค้กเดินกลับไปเข้าแถวเหมือนเดิม รถของนายกัมฟ์ออกไปแล้ว มีแต่เสียงแตกตื่นเพราะว่าไม่เคยเห็นนายกัมฟ์ยิ้มมาก่อน สาวๆทั้งโรงเรียนพากันยกหัวใจให้นายกัมฟ์ อีกส่วนที่เหลือ(ย้ำส่วนเหลือ)เทใจให้นายจุ๊น เคารพธงชาติเช้านี้ผ่านไปอย่างระเบียบเรียบร้อย(มั้ง)
"เอาล่ะ นักเรียนเปิดหนังสือหน้า 123 เพ็ญพิชชาอ่าน"อาจารย์มนพรสอนวิชาภาษาอังกฤษเข้าสอน
พึมพำ...พึมพำ...พึมพำ...พึมพำ
มันอ่านอะไรของมันฟร่ะเนี่ย -_-;
อ๊อด...เสียงสวรรค์ดังขึ้นแล้ว
"นักเรียน อย่าลืมกลับไปอ่านทบทวนนะจ๊ะ"แล้วอาจารย์ก็เดินยิ้มแป้นออกจากห้อง
"เค้กเดี๋ยวข้ามานะเว้ย ไปหาอะไรรองท้องก่อน"นายจุ๊นรีบวิ่งออกจากห้องไปซื้อขนมปังกิน
"เออ"
"นี่เธอๆ"นักเรียนหญิงในห้องตะโกนเรียก
มันเรียกเราเปล่าว่ะ -.-
เค้กหันไปมองด้านหลังไม่มีใครอยู่เลย
"เธอนั่นแหล่ะ"
"ฉันน่ะหรอ"เค้กถามแบบงง แล้วก็ชี้มาที่ตัวเอง
"อือ"
"มีไร"
"เธอกล้าไปกระชากเสื้อปริ้นส์กัมฟ์ได้ไง"
"ทำไมล่ะ แปลกหรอ"
"ก็ใช่น่ะสิ ไม่มีใครกล้าทำหรอก"
ชิ! - -^ คิดว่ามีอำนาจบาตรใหญ่ซะแค่ไหนกันเชียว
"งั้นเหรอ มาบอกฉันทำไมล่ะ"
"ก็เธอคิดดูสิ เธอเดินไปกระชากคอเสื้อเขา แต่เขาหลับยิ้มให้เธอ ทั้งๆที่ร้อยวันพันปีไม่เคยยิ้มสักครั้งนึง"
"อือ"
"เฮ้! ว่าไงสาวน้อยเพื่อนฉันไปก่อปัญหาให้เธอใช่เปล่าล่ะ"นายจุ๊นโผล่มาจากไหไนไม่รู้ เลยโดนเค้กตบหัวไปทีนึง(เป็นพฤติกรรมที่ไม่ควรลอกเลียนแบบมากๆนะค่ะ) นักเรียนหญิงจึงหนีไป
"ไอ้บ้า"
"โอ๊ย ! เจ็บนะ >_< เดี๋ยวผมเสียทรงหมด"
"ชิ!ไอ้นี่วอนบทาทาซะแล้ว"เค้กบ่น
"นี่ รู้ไหมว่าผู้ชายที่แกหมั่นไส้เมื่อเช้า มันเป็น..."
"เป็นคน"
"เออ อันนี้ข้าก็รู้"
"เป็นผู้ชาย"
"เออ ฟังข้าพูดให้จบก่อนดิว่ะ คือ โรงเรียนนี้มีแก็งค์ เป็นแก็งค์ที่สืบทอดต่อจากรุ่นต่อรุ่น แก็งค์นี้มีอิทธิพลต่อโรงเรียนมากขนาดอาจารย์เห็นว่าทำผิดแล้วยังไม่ทำโทษเลย"
"อืม แล้วไงต่อ"
"แก็งค์นี้หัวหน้าก็จะเปลี่ยนทุกปี จะมียศเป็นปริ้นส์ ถ้าเป็นคนใหม่ คนเก่าก้จะมียศเป็นไฮคิงทันที คนในแก็งค์นี้แต่ละคนบ้านรวย หน้าตาก็ต้องดูดีมีชาติตระกูลนิดนึง ที่สำคูญการต่อสู้ก็ต้องไม่เป็นรองใคร"
"เอาเนื้อๆดิอย่าเอาน้ำ"
"ไอ้หมอนั่นมันเป้นหัวหน้าแก็งค์"
"อือ หา! OoO แกว่านายกัมฟ์เป็นหัวหน้าแก็งค์งั้นหรอ"
"ทำไมต้องตกใจขนาดด้วยว่ะ"
"ฉันกลัวโดนกระทืบว่ะ"
"ฉันหวังว่าคงไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับแกนะเว้ย"
"สาธุ! สมพรปาก"
หลังจากที่เค้กและนายจุ๊นกินข้าวเที่ยงจนอิ่มหมีพีมันแล้วก็เจอะกับการแข่งขันบาสเก็ตบอลที่ดุเดือดมาก
"กรี๊ด......กรี๊ด"เสียงสาวๆกรี๊ดกันสนั่นโรงยิมส์ การแข่งขันอันดุเดือดระหว่างห้อง 8 กับห้อง 10 กำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว ฝั่งห้อง 8 มีนายกัมฟ์เป็นหัวหน้าทีมและมีลูกทีมที่รูปร่างเหมาะเป็นนักกีฬา(แถมน่าตาดีด้วย) การแข่งขันเริ่มต้นขึ้น คะแนนของห้อง 8 นำขึ้นเรื่อยๆ แต่ตรงกันข้ามห้อง 8 ก็ถูกห้อง 10 ตัดกำลังโดยการแกล้งเตะ แกล้งผลักให้ล้ม นักกีฬาจึงค่อยๆหายไปทีละคน จนตอนนี้นายกัมฟ์ก็แทบจะยืนไม่ไหวแล้ว
นายนี่ไม่ไหวแล้วยังฝืนเล่นอีก -.-^ กรรมก็ไม่ยอมปรับฟราวด์ฝั่งนู้นบ้าง กรรมการไม่มีความยุตะรรมเอาซะเลย คะแนนก็นำอยู่แล้วยังฝืนสังขารเล่นต่อไป-.-;
นักกีฬาห้อง 8 ล้มลงไปนอนเหนื่อยหอบอยู่กับพื้น แต่นายกัมฟ์ยังทนยืนอยู่ได้
ปรี๊ด....ความโกรธพุ่งขึ้นสูงปรี๊ด ไอ้เค้กทนไม่ไหวแล้วนะเว้ย! -_-^^^^
เค้กเดินไปประท้วงกรรมการแต่กรรมการก็หาว่าห้อง 8 สำออย
เค้กก็เลยเดินไปกลางสนาม ทำให้ผู้เล่นห้อง 10 ตกใจกันใหญ่
"เป็นนักกีฬาเอาซะเปล่า ไม่มีน้ำใจนักกีฬากันเลย พวกนายเล่นขี้โกง กรรมการเห็นแต่ก็ยังไม่ปรับฟราวด์อีก โอ๊ย.....เซ็งโว้ย การแข่งขันอะไรกันว่ะเนี่ย ไอ้พวกสวะแน่จริงมาแข่งสู้กันเปล่า เอาแบบแฟร์ๆเลย ฉันคนเดียวกับพวกนายทั้งหมด"
เค้กระเบิดออกมาเป็นชุด กรรมการเห็นสายตาเค้กยังสะดุ้งโย้ง เพราะสายตาแห่งความเย็นชามันแพร่กระจายไปรอบๆ สุดท้ายนายกัมฟ์ก็ล้มลงไปนอนกับพื้น พร้อมกับลูกบาสมันอยู่ใกล้กับเค้กพอดี เค้กก็เลยทุ้มลูกบาสโด่งขึ้นไปแล้วรับลูกชู้ตจากครึ่งสนาม
สวบ...ลูกบาสเข้าห่วงพอดีเป๊ะ
"เอาไงไอ้พวกสวะ ชิ! เหม็นขี้หน้าชะมัด ฉันจะใจดีปล่อยพวกนายไปก่อน ถ้านับถึงสามเมื่อไหร่ พวกนายได้สลบขาเท้าฉันแน่ หนึ่ง......สอง.....สาม....."พวกนักกีฬาวิ่งหายไปกันหมด ก่อนที่เค้กจะนับถึงสามซะอีก
"นี่พวกนายพาพวกที่อยู่เกลื่อนสนามไปปฐมพยาบาลสิ ไอ้จุ๊นไป" เค้กบอกกับพวกนักกีฬาสำรอง แล้วก็เดินออกจากโรงยิมส์ ดันมีคนมาขวางซะก่อน พอเค้กเดินไปอีกทางหนึ่ง คนนั้นก็มาขวางอีก ขวางไปขวางมาจนเค้กโมโห
"ไอ้บ้ามาขวางทางฉันทำไม"
"เสียงเพราะจังเลย"ผู้ชายที่มาขวางทำตาเป็นประกาย
"ไอ้จุ๊นมามองดูตาไอ้บ้านี่ดิ ตาเป็นอะไรว่ะ ตามีดาวกระพริบเต็มไปหมดเลย"
"เป็นห่วงผมหรอครับ"ผู้ชายคนนั้นบิดไปมาด้วยความขวยเขิน
ชิ! ทำอย่างนี้น่ารักตายแหล่ะ
"ไอ้จุ๊นไปเถอะ นายนี่สงสัยจะประสาท"เค้กเดินผ่านอย่างไม่ใยดี
"ผมชื่อเอ้กนะคร้าบ..."ผู้ชายคนนั้นตะโกนดังลั่น
ก๊าก...คนอะไรว่ะ ชื่อเหมือนเสียงร้องไก่ ตั้งชื่อว่านายไก้ดีกว่า ก๊ากว่ะ ^O^ 555+
"กลับบ้าน กลับบ้าน"นายจุ๊นร้องโวยวายเหมือนเด็ก
"เออ ไปกลับกัน"เค้กกับจุ๊นเดินมาเรื่อยๆจึงผ่านสนามบาสพอดี
โป๊ก...ลูกบาสกระแทกเข้าโดนหัวของเค้กพอดี
"โอ๊ยใครเขวี้ยงมาว่ะ"เค้กบ่นแบอารมณ์เสียแต่ก็เอามือลูบๆคลำๆหัวด้วยความเจ็บ
"ฉันเอง"นายกัมฟ์เดินก้าวเข้ามาอย่างกล้าหาญชาญชัย
ปรี๊ด......เลือดสูบฉีดอย่างรวดเร็ว เพราะเค้กไม่เจอคนประเภทนี้มานานแล้วที่ยอมรับผิดแบบหน้าให้อภัย
"ชิ!" เค้กเดินผ่านไปอย่างไม่ใส่ใจ
"นี่ วันเสาร์นี้เธอว่างรึเปล่า"นายกัมฟ์มารูปแบบใหม่ไฉไลกว่าเดิม
นายนี่ ชอบทำหน้าเย็นชาไร้ความรู้สึกอยู่ได้ - -^^ พูดกับคนอื่นก็ต้องมองหน้าคนอื่นด้วยสิ หยิ่งชะมัด
"ทำไม จะชวนไปเดทรึไง"เค้กประชดตอบ
"จะว่างั้นก็ได้"
เฮ้ย! -o- เอาจริงหรือว่ะเนี่ย
"นายอย่ามาล้อเล่นกับฉันอย่างนี้นะ ฉันไม่ตลกด้วย"
"ใครว่าฉันล้อเล่นล่ะ ฉันพูดจริงนะ"
"- -^"เค้กคิดหนัก
"ว่าไงพูดมาเร็ว"
"เออ...อืม ก็ได้"
ลองสักตั้ง ^O^ ให้โลกได้รู้ว่ามีคนชวนฉันเดทด้วย
"เจอกันตอน 10 โมงเช้า หน้าร้านเบเกอรี่หน้าโรงเรียน"
"อือ"
เจรจาสัมพันธมิตรเสร็จก็แยกย้าย
วันศุกร์ก่อนหน้าวันเดท 1 วัน
"ไอ้จุ๊นแกว่าชุดนี้ดีป่าวว่ะ"เสียงของเค้กดังมาร้านเสื้อผ้าชื่อดังแห่งหนึ่ง
"ดูแกเลือกชุดแต่ละชุดดิ โคตรแมนเลย เดี๋ยวข้าโทรหาข้าวฟ่าง ให้มาช่วยเลือกดีกว่า"ว่าแล้วจุ๊นก็โทรตามข้าวฟ่าง
"เออ ดีๆ"
10 นาทีต่อมา
ข้าวฟ่างได้มาช่วยเค้กเลือกชุด
"พี่ไม่เอาชุดนี้นะ ข้าว แหว๋วไป"
"ชุดนี้แล้วกันค่ะ"
"เอาชุดนี้ก็ได้ ไม่โป๊ดี"
ข้าวฟางเลือกชุดเดรสสีขาวมีผ้าสีฟ้าคาดเอว ดูเรียบๆแต่ก็ทันสมัย
"ที่รัก เลือกชุดได้ยอดเยี่ยมที่สุดเลย"นายจุ๊นกล่าวชมข้าวฟ่าง
"ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ พี่จุ๊น"ข้าวฟ่างเขินอาย
"พวกแกอย่ามาหวานแถวนี้ดิว่ะ มดกัดเต็มตัวแล้วโว้ย"แล้วทั้งสองคนก็หายวับไปกับตา
เค้กก็เลยเอาเข้าไปลอง
OoO แหม...ฉันก็สวยเป็นเหมือนกันนะเนี่ย ^^ อ๊าก.....-o- ตายแล้วฉัน ฉันตื่นเต้นกับการไปเดทกับอีตาบ้านั่นนะหรอ
เค้กรีบเปลี่ยนชุดแล้วรีบกลับบ้าน
จบบทเเรกแล้ว เย้! ยังก็ขอคอเมนท์จากท่านผู้อ่านทั้งหลาย
จะได้เอาไปปรับปรุงกับเรื่องเน้อ
ไอติมราดช็อกโกแล็ต
ความคิดเห็น