คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Game start!!
ยัยจอมโหด โฉบหัวใจนายเป๋อ©
©ตอนที่1©
Game start!!
ณ ตำบลบ้านดอน จังหวัดอุบลราชธานี ประเทศไทย สถานที่แห่งนี้มีแต่ความสงบสุข มีต้นไม้ใบหญ้า ท้องทุ่งนาที่เขียวชอุ่ม สายลมเย็นที่ปะทะใบหน้า เฮ้อ! ช่างมีความสุขเสียนี่กระไร...
“ จดหมายจ้า!! จดหมายมาส่งแล้วจ้า!!! ” มองไปนอกหน้าต่างเห็นบุรุษไปรษณีย์คนหนึ่งมาจอดรถจักรยานตรงหน้าบ้านของผม
“ ครับๆ ฟ่าวมาแล้วครับ!! ” ผมตะโกนบอก
ตึกๆๆๆๆ..ตึกๆๆ
“ ขอบคุณหลายเด้อ ลุงอ่ำ ” “ บ่ต้องเกรงใจไอ้หนุ่ม เฮาคนบ้านเดียวกัน” ว่าแล้วลุงแกก็ปั่นจักรยานไปส่งจดหมายต่อ
เอาล่ะ รีบไปเปิดจดหมายดูดีกว่า จดหมายที่เรารอมานาน ไม่ใช่จดหมายของคนรักหรือเพื่อนที่ไหนหรอก แต่เป็นผลสอบเข้าโรงเรียนในกรุงเทพต่างหาก
พั่บ..พั่บ..ฟึ่บ...
“ หยึย!! ” ผมถึงกับมือสั่น น้ำตาแทบร่วง อ๊ากกกกกกกกก!!! เป็นไปได้ยังไงฟ่ะ!? นี่เราสอบไม่ผ่านเหรอ อะไรกัน ไหนดูอีก 2 ฉบับซิ...หือ!?
“ ย๊ากกกกกก!! ” แควก!! ผมฉีกจดหมายทิ้งแล้วกระทืบซ้ำซัก 10 รอบ ย๊ากกกๆๆๆ
เฮ้อ! ชักถอดใจแล้วสิเรา...
“ นึกแล้ว ว่าเด็กบ้านนอกอย่างเราคงไปเรียนที่กรุงเทพไม่ได้แน่ ” ผมได้แต่รำพึงกับตัวเองอยู่เงียบๆ
“พรุ่งนี้ หนึ่งต้องเข้ากรุงเทพนะ”เคร้งๆ...เคร้ง ช้อนร่วงจากมือของผมทันทีเมื่ออีพ่อเว้าจบ
“อ้ายสิพามันไปเฮ็ดหยัง” อีแม่เว้านำ
“นานาชาติ” “นานาชาติ!!” ประโยคหลังเสียงผมเองแหละ
“สิให้ข่อยไปเรียนนานาชาติ”
“แม่น” แต่นั่นเป็นโรงเรียนเป็นโรงเรียนหลากภาษานี่ แล้วเราจะรอดเหรอ!?
“ อย่าคิดสิเว้าต่อเน้อ ” อีพ่อเว้าแทรกผมซึ่งกำลังหาข้อคัดค้าน
“ It’s order OK!! ” อีพ่อสั่งผม
ชะ! อีพ่อเว้าอังกฤษคือกะเขาคือกันเนาะ
....วันรุ่งขึ้น....
อีพ่อ อีแม่และไอ้สอง น้องชายของผมไปส่งผมที่ท่ารถเพื่อเข้ากรุงเทพฯ
“ ฟ่าวเรียนจบกลับมาเน้อลูก ” อีแม่เว้า
“ จ๊ะ ”
“ พี่หนึ่ง ” นี่เสียงน้องชายตัวดีของผมเอง
“ อีหยังฟ่ะ ” มันจ้องหน้าผม
“ จูบทีเด่ะ ” ง่ะ!! ไอ้สองมันพยายามจะลวนลามผม!!
“ แกจะบ้าหรือฟ่ะ ฉันไม่มักไม้ป่าเดียวกันฟ้อย!!! --+ ”
บรืนนนน....
อ๊ะ!! เสียงรถออกแล้ว ฟิ่บ!! ผมรีบกระโดดขึ้นรถทันที
“ไปแล้วเด้อ อีพ่อ อีแม่!!” ผมตะโกนกลับไป แต่ดูเหมือนพวกเขาจะยุ่งๆอยู่กับไอ้สอง
ฮะ ฮ่าๆๆๆ ตายห่าแน่ไอ้สอง 55 + + ( ตอนนี้อยู่ในอารมณ์สะใจสุดขีด )
ณ โรงเรียนนานาชาติเซนต์โรสเซ่น....
ตึกๆๆ...ตึกๆๆ...ตึกๆ
แซ่ดๆๆ...แซ่ด...
“ ต๊าย!! ดูหนุ่มคนนั้นสิ หล่อมากเลยล่ะเธอ กริ๊ด!! ”
“ กริ๊ด!! หล่อทั้ง 3 คนเลยล่ะเธอ ทั้งหล่อ ทั้งตี๋ ทั้งเข้ม อ๊าย!!”
“ เฮ้ย! นายดูผู้หญิงคนนั้นสิฟ่ะ ยังกะนางฟ้าแน่ะ ”
“ ไหนๆ โอ้ว แม่เจ้า ”
“ สาวน้อยญี่ปุ่นคนนั้นน่ารักจังเลย ”
โครมมมม!!!
“ โอ๊ย!! ไอ้บ้าที่ไหนมันขว้างโต๊ะมาใส่พวกข้าฟ่ะ ”
“ ............. ”
“ คุณน้ำ!! ”
ฟิ่บ!! “ อย่าสะเออะมาเรียกชื่อเล่นของฉันนะเฟ้ย ”
“ อ๊าก ขอโทษครับคุณเกศดา ปล่อยคอเสื้อผมเถอะครับ ”
“ หึย ~~~~ ” ฟึ่บ โครม!!!
“ จำใส่หัวสมองของพวกแกเอาไว้ว่าอย่ามายุ่งพวกฉันอีก ไม่งั้นพวกแกได้กลับไปเกิดใหม่แน่!! ”
ซุบซิบๆๆๆ....
“ พวกแกก็ด้วย!! ว่างกันนักใช่ไหม ย้ากกกก ”
“ น้ำ!! ใจเย็นๆดิ ”
“ ปล่อยฉันนะเฟ้ย หยาง นายก็เห็นไม่ใช่หรอว่าไอ้พวกนั้นมันประสาทกลับแค่ไหนน่ะ”
“ กริ๊ดคนหน้าตาดีน่ะ มันไม่ผิดหรอกนะน้ำ ”
“……………………… ” ( เถียงไม่ออกแบบฉับพลัน )
โห นี่นะหรอกรุงเทพฯ ดูใหญ่โตน่าดูเลยนะนี่ มีแต่ตึกสูงๆทั้งนั้นเลย อ้า...นั่นที่เคยเห็นในทีวีนี่นา ของจริงก็ไม่เท่าไรเลยเนอะ โอ้ นี่ทางเข้าโรงเรียนหรอนี่ ทำไมมันใหญ่โตจั่งซี้ล่ะ เอ๊ะ นานาชาติเซนต์โรสเซ่นหรอ ชื่อหรูจังแฮะ ว้าว... อาคารที่นี่ใหญโตจริงๆ ฟิ่บ!!
“ ถึงแล้ว ลงมาได้แล้ว ” ชายแก่ที่ไปรับผมที่สถานีเปิดประตูให้ผม
อ้า...ได้สูดอากาศซะที แต่ยังไงอากาศที่นี่ก็สู้ที่บ้านเราไม่ได้หรอก
“ นี่! มัวแต่ยืนบื้ออยูได้ เข้าไปข้างในกับฉัน เร็วๆ ”
เอ๊ะ! ไอ้ลุงคนนี้จะฟ่าวไปไหนฟ่ะ
ความคิดเห็น