GHOST HUNTER

เนื้อเรื่อง

               แก๊กๆ ก..แกร็ก..แกร็ก! ตู้ดดดด.....  ปิ๊ด!  “ ขณะนี้ ไวรัสได้ถูกขจัดไปหมดแล้ว ขอบคุณที่ใช้บริการ ” “ โห ! นายนี่ ! แนวชิบเป๋งเลย เซียนคอมแนวหน้าเลยนะเนี่ย ” ไอ้เก่งพูดขึ้นหลังจากที่โปรแกรมของผมได้ขจัดไวรัสในโน๊ตบุ๊คของมันจนหมดสิ้นแล้ว “ ไม่เท่าไหร่หรอก บนโลกนี้ ยังมีแฮกเกอร์อีกเยอะ ” “ เออ ! ขอบใจว่ะ ฉันต้องรีบไปเรียนต่อ แล้วจะมาใช้บริการอีกนะเฟ้ย ”  “ เออ ” ผมตอบรับไอ้เก่ง ก่อนที่มันจะหอบโน๊ตบุ๊คกลับไปห้องเรียนของมัน ที่จริงแล้วผมเพิ่งจะรู้จักกับไอ้เก่งได้แค่เดือนเดียว แต่ถึงยังไง ไอ้เก่งก็เป็นลูกค้าคนสำคัญของผม  ติ๊งต่องงงง.....

เฮ้ย ! ลืมไป หมดเวลาพักเที่ยงแล้ว ตึกๆๆๆ ตึก ตึก.... แอ๊ดดดด... ปัง !

              หลังจากปิดประตูลงผมเริ่มได้ยินเสียงเจี๊ยวจ๊าว  ใช่แล้ว ที่นี่มักจะเป็นแบบนี้เสมอ เวลาอาจารย์ยังไม่มา  แอ๊ดดดด...  นั่นไง อาจารย์มาพอดี  ณ นาทีนั้น  ห้องทั้งห้องก็พลันสงบลง จนได้ยินแค่เพียงฝีเท้าของอาจารย์เท่านั้น  ตึก..ตึก  ตึก..ตึก  ปึ้ง! เสียงวางหนังสือของอาจารย์ยังคงหนักแน่นเหมือนเดิม   

“ นักเรียนทุกคนฟังทางนี้ !”  เสียงของเธอ ทำให้ผมสยองทุกวินาที   “ วันนี้  เราจะมารู้จักเพื่อนใหม่กัน ”  “ โฮยยยยยยยยย!!!!!”  เสียงเพื่อนทั้งห้องร้องด้วยความเบื่อหน่าย อาจารย์มองตาขวางแล้วพูดว่า “ พวกเธอเป็นอะไร!? ญาติเสียหรือไง!! ”  “ ฮึก!! ”  เพื่อนทั้งห้องปิดปากสนิท “ เอลินย่า ”  ครูตะโกนเรียกชื่อใครสักคนที่อยู่นอกห้อง  “ เข้ามาซิจ๊ะ! เพื่อนๆเค้าไม่กัดหรอก”  หึยยย.. อาจารย์นี่ปากร้ายจริงๆ  ตึกก..ตึกๆๆ  ผมได้ยินเสียงฝีเท้าของคนๆนั้นก้าวย่างเข้ามาในห้อง ตึกๆๆ  เขาหรือเธอก้าวผ่านประตูเข้ามา  ผมมองไปที่ใบหน้าของคนๆนั้น และพบว่า.. เธอเป็นผู้หญิง!! ผมถึงกับอึ้ง  ผมไม่เคยเจอผู้หญิงแบบนี้มาก่อน  ผมของเธอมีสีดำยาวสลวย  ตาของเธอเป็นสีฟ้า  เธอใส่ชุดสีดำทั้งชุดแถมยังห้อยสร้อยไม้กางเขนซึ่งมีพระเยซูตรึงอยู่  โอ้พระเจ้า! หลายคนอาจคิดว่าเธอห้อยไว้ตามแฟชั่น แต่สำหรับผม ผมไม่คิดอย่างนั้น  

                “ เอาล่ะ! นักเรียนทุกคน  นี่คือ เอลินย่า นักเรียนที่จะย้ายเข้ามาอยูกับเราในปีนี้นะจ๊ะ ”  อาจารย์บอกกับพวกเรา  “ แค่ปีนี้ปีเดียวหรือเปล่าค่ะ อาจารย์  ”  “ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”  เสียงใครคนนึงเอ่ยขึ้น  พร้อมกับเสียงหัวเราะของเพื่อนในห้อง  นักเรียนที่นี่มักจะชอบล้อเล่นแบบนี้อยู่เสมอ  ตอนที่ผมเข้ามาอยู่ที่นี่ใหม่ๆผมก็โดน  “ มีอะไรจะพูดกับเพื่อนๆไหมจ๊ะ ” อาจารย์เอ่ยกับเอลินย่า  เธอส่ายหัว  “ เชิญเธอเลือกที่นั่งได้ตามสบายเลยนะ ”  อาจารย์บอกกับเธอพร้อมกับไปหยิบหนังสือเรียนเพื่อเริ่มบทเรียนต่อไป  ผมเห็นเธอหันไปมองรอบๆห้อง ซึ่งมีที่นั่งอยู่แค่ที่เดียวก็คือ..โต๊ะที่ติดอยู่กับโต๊ะของผม!!!  เธอเดินมาที่โต๊ะผมและถามผมว่า “โต๊ะนี้ว่างรึเปล่า? ” ผมพยักหน้าอย่างรวดเร็ว  เธอนั่งลงข้างๆผม ผมเพิ่งจะสังเกตว่าเธอยังทาปากสีดำอีกด้วย  ไม่ว่าจะเล็บมือหรือการแต่งหน้า เธอใช้สีแค่โทนเดียว นั่นก็คือ สีดำ!!  เมื่ออาจารย์เริ่มบทเรียน  ผมเห็นว่าเอลินย่าไม่มีหนังสือ  ผมจึงเขยิบเข้าไปใกล้ๆและถามว่า “ ดูของฉันก่อนไหม? ” เธอยิ้มและเอ่ยว่า “ ขอบใจ ”
                กริ๊งงงงงงงง.... เสียงออดเลิกเรียนดังขึ้น  “ เอาล่ะ วันนี้พอแค่นี้ก่อน ” “ เฮ้!!!!!!!”  เสียงทุกคนในห้องตะโกนโห่ร้องอย่างดีใจหลังจากที่อาจารย์บอกเลิกเรียน   ผมรีบเก็บของ ก่อนที่จะลุกออกจากโต๊ะ ผมหันไปเห็นเอลินย่านั่งเท้าคางมองออกไปนอกหน้าต่าง  ผมจึงถามเธอว่า “ เราเดินกลับด้วยกันไหม ” เธอหันมามองผมด้วยสีหน้าเรียบเฉย  “ นายไม่กลัวฉันหรอ ” เธอพูด

                “ ไม่นี่ ”  ผมตอบด้วยความงงงัน

                “ ฉันไม่ใช่มนุษย์ ”  เมื่อสิ้นเสียงของเธอ  สีหน้าของผมเริ่มซีดเผือด

                “ ฮ่ะๆ  นายเชื่อด้วยเหรอ ”  เธอเอ่ยแกมหัวเราะอย่างขำๆ  ผมถึงกับงง ที่จริงแล้วผู้หญิงคนนี้ต่างกับที่ผมคิดไว้เยอะเลย

                เอลินย่าและผมเดินออกมาจากอาคารพร้อมกัน  ระหว่างทางเดินผมสัมผัสได้ถึงสิ่งเร้นลับบางอย่าง  นั่นแหละเป้าหมายของผม เหตุผลที่ผมอยากมาเข้าโรงเรียนนี้  แต่แล้วสายตาของผมก็เหลือไปเห็นเอลินย่ากำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง  แต่ที่น่าแปลกก็คือ...ตาของเธอเป็นสีแดงกล่ำ!!  ระหวางที่ผมกำลังช็อกกับภาพที่เห็นนั้น โด๊ตบุ๊คของผมก็ดังขึ้น ติ้ดๆ..ติ๊ดๆ..ติ๊ดดดด....

                “ หลบไป!!! ” ตูมมมมมม  ปึกๆๆ ปึก.. เศษหินหล่นลงมาทับตัวผมเต็มไปหมด ผมรู้สึกว่ามีใครคนนึงมาบังผมเอาไว้ให้พ้นจากแรงกระแทกนั่น ผมค่อยๆลืมตา..ในภาพอันเลือนราง ผมเห็นร่างผู้หญิงคนหนึ่ง เอลินย่า!!!  เธอกำลังสู้กับตัวอะไรบางอย่าง  ตู้ดๆ..ตู้ดๆ  เสียงดังมาจากโน๊ตบุ๊คของผม  ผมเปิดมันออก “ ระบบค้นหาทำงาน ” ตรู๊ดดดด...ปิ๊ด!! “ เจ้าตัวที่เห็นอยู่นี่ เราเรียกว่า ไลแคน เป็นมนุษยหมาป่า ต้นกำเนิดจากประเทศทรานซิลเวเนีย ในประเทศไทยจะพบแถบชานเมืองหรือภูเขาสูง ”  เฮ้ย!! แต่ที่นี้มันในเมืองนี่หว่า? มันโผล่มาแบบนี้ก็แสดงว่าที่นี้กำลังแย่น่ะสิ  “ และอีกตัวนึง....”  เฮ้ย!! มันก็ไม่มีตัวอะไรแล้วนี่หว่าแล้วทำไมเครื่องมันยังทำงานอยู่ฟ่ะ?  “ เราเรียกพวกเขาว่า Ghost Hunter พวกเขาสามารถแปรงร่างเป็นตัวอะไรก็ได้ ต้นกำเนิดยังไม่สามารถระบุได้ ในประเทศไทยยังไม่เคยมีปรากฏมาก่อน ”  ฮ่ะ!! ยังไม่เคยมีปรากฏมาก่อน  แล้วไอ้ตัวที่อยู่ตรงหน้าฉันนี่มันอะไร?  ถ้าอย่างงั้นนอกจากจะมีฉันที่เป็นมนุษย์  เจ้าตัวประหลาดขนดกที่เรียกว่าไลแคนและ...เอลินย่า!! เธอ...เธอเป็น  Ghost Hunter งั้นเหรอ!?

                  ผมเห็นเจ้าไลแคนพยายามที่จะกัดเอลินย่า แต่ผมเห็นเธอแยกเขี้ยวใส่เจ้านั่น เอ๊ะ! นี่เธอมีเขี้ยวด้วยหรือเนี่ย!  แสดงว่าตลอดมา ผมคุยอยู่กับปีศาจงั้นเหรอ!? เมื่อคิดได้เช่นนั้น ผมเริ่มคิดที่จะออกวิ่ง แต่...มีสิ่งหนึ่งที่มาฉุดรั้งผมไว้ เอลินย่า!! ผมหันกลับไปหาเธอ  เธอถูกเจ้าไลแคนตรึงตัวเธอติดไว้กับผนัง  เธอกำลังเดือดร้อน ตอนนี้ผมกำลังสับสน คิดถึงตอนผมเจอเธอครั้งแรกและ..เธอช่วยผมจากปีศาจนั่น ผมต้องช่วยเธอ!!  ผมรีบเปิดโน๊ตบุ๊ค “ ระวัง!!! ” ปึกกกก  “ แฮ่ฮฮฮ!!! ”

อูยย คราวนี้อะไรอีกล่ะ นั่น!! เจ้าไลแคนนั่นอีกแล้ว มันต้องการที่จะตะครุบผม แต่ก็เป็นอีกครั้งที่เอลินย่ามาช่วยผมไว้   เธอใช้แขนของเธอล็อกตัวเจ้านั่นไว้  แทบไม่อยากจะเชื่อ เธอเอาแรงพวกนี้มาจากไหนกัน  “ แฮ่ฮฮฮ!!!! โฮกกกก!!! ” ไลแคนคำราม “ หนีไปซิ!!!! ” เอลินย่าตะโกนใส่ผม ผมมองเธอด้วยความสับสน “ แน่ะ!? ยังมามองอีกรีบหนีไปเซ่!! ”  เธอตะโกนออกมาอีก แต่ในเซี้ยววินาทีหนึ่งผมสัมผัสได้ถึงมิตรภาพและสิ่งดีๆที่เธอทำให้ผม  ผมตัดสินใจแล้ว ผมจะทำในสิ่งที่ผมอยากทำ  “ เราต้องทำยังไง เอลินย่า ”  ผมพูดกับเธอ “ ฮ่ะ! นายหมายความว่ายังไง ” เธอตะโกนถาม  “ หากเธอเป็น Ghost Hunter เธอก็ต้องรู้ว่าอาวุธอะไรที่จะสามารถฆ่าเจ้าไลแคนนี่ได้”  เธอมองผมด้วยสีหน้างงๆ และหลังจากนั้นผมก็เห็นเธอแสยะยิ้มจนเห็นเขี้ยว  อึ๋ย!!

                 “ ในกระเป๋าของฉัน! มันมีดาบสั้นอยู่เล่มนึง ” ผมหันไปรอบๆเพื่อหากระเป๋า  นั่นไง!! กระเป๋าอยู่ตรงนั้น ผมเปิดกระเป๋า ในนั้นมี่ทั้งของที่ผมไม่เคยเห็นเต็มไปหมด ในที่สุดผมก็เจอดาบสั้นอยู่เล่มหนึ่ง  ดาบเล่มนี้มีลายแปลกๆอยู่ตรงด้ามของมันด้วย  ถึงผมจะเคยเห็นดาบอยู่บ้างแต่ผมก็รู้ได้ว่าดาบเล่มนี้ไม่เหมือนกับดาบเล่มไหนๆ  “ นี่นาย! จะจ้องดาบของฉันอีกนานมั้ยเนี่ย ” เสียงเอลินย่าตะโกนมา “ เออ! รับนะ!! ” ผมโยนดาบสั้นไปให้เธอ  ฟึ่บ!!  เอลินย่ารับดาบอย่างคล่องแคล่ว    

ผมไม่รู้ว่าเธอเอาแรงมาจากไหน!? หลังจากที่ผมโยนดาบไปให้เธอ  เธอก็ผลักเจ้าไลแคนจนไปติดข้างฝา!!  ในนาทีนั้นเอง เธอใช้มือของเธอลูบดาบสั้นจนกลายเป็นดาบยาว!! นี่เธอมีอาวุธที่วิเศษถึงเพียงนี้เชียวหรือ!? เจ้าไลแคนพยายามที่จะเข้าไปตะครุบเอลินย่า  แต่ทันทีที่ประชิดตัวไลแคนได้ เอลินย่าใช้ดาบนั่นแทงเข้าไปที่อกของไลแคน  ภาพที่ผมเห็น เลือดสาดกระเด็นเต็มใบหน้าของเอลินย่า เธอแสยะยิ้ม หึย!! เลือดเยอะขนาดนี้ยังยิ้มได้อีก!?...  เจ้าไลแคนล้มลงกับพื้น ส่วนเอลินย่า เธอยืนตระหง่านอยู่ตรงนั้น ใบหน้าที่เต็มไปด้วยเลือด บอกได้เลยว่า..โครตเท่!!  แต่ทันใดนั้น ผมก็เห็นเจ้าหล่อนก้มลงไปกัดตรงซอกคอของไลแคน!! นี่เธอเกิดพิสวาสอะไรเจ้านั่นเนี่ย!? พอเธอเงยหน้าขึ้นมา เธอหันมายิ้มให้ผม เลือดที่ฟันของเธอหยดตึ๋ง..ตึ๋ง  แว๊ก! จะช๊อกแล้วนะเนี่ย!!  เธอยืนขึ้นแล้วเดินเข้ามาหาผม ใกล้เข้ามา ใกล้เข้ามาแล้ว!! ฟึ่บ!!  อ๊า!! เธอเอาดาบมาจ่อตรงคอหอยผมง่ะ  เฟี้ยว!!..... อ้าว! ดาบมันหดลงเหมือนเดิมแล้วอ่ะ  “ เก็บดาบให้ฉันหน่อย ”  เอลินย่าพูดกับผม  ผมงง?? “ อ้าว! มัวเป็นบ้าอะไรอยู่ เก็บดาบให้ฉันซิ!! ”  เอลินย่าพูดเสียงดังใส่ผม

ผมสะดุ้ง! เมื่อได้สติ ผมก็รับดาบของเอลินย่ามาใส่ที่กระเป๋าของเธอ ทั้งๆที่หัวใจของผมยังเต้นตุบๆด้วยความกลัวกับสิ่งที่เห็น

                  “ นายตอบฉันทีได้ไหม ว่านายรู้จักฉันได้ยังไง ”  เสียงเอลินย่าพูดขึ้น 

                  ผมยังเงียบอยู่  ปากของผมมิอาจขยับได้

                  เอลินย่ายื่นมือมาหาผม ผมมองเห็นมือที่เปื้อนเลือดของเธอ

                  “ มาสิ! ไปหาที่สงบแล้วมานั่งคุยกัน ” เสียงของเธอยังคงสงบนิ่ง ดูเธอไม่มีท่าทีว่าจะเหนื่อยเลยซักนิด ทั้งๆที่ผมแทบจะอ้าปากพูดไม่ได้อยู่แล้ว แต่ถึงยังผมก็ยื่นมือไปที่เธอ เอลินย่าดึงมือของผมขึ้นมาให้ผมสามารถลุกขึ้นยืนได้  เธอยิ้ม “ ไปกันเถอะ ”  เอลินย่าชวนผม “ อืม ” ผมตอบรับ หลังจากจัดการกับศพของไลแคนแล้ว เราก็ไปหาที่สงบคุยกัน อ้อ! เธอใช้วิธีไหนจัดการกับศพน่ะเหรอ? โถดูดวิญญาณไง! แบบที่เห็นกันในหนังอ่ะนะ โอ๊ย! ผมล่ะปวดเฮดกับผู้หญิงคนนี้จริงๆ  

                   “ นายจะตอบรึยังว่านายรู้ได้ยังไงว่าฉันเป็น Ghost hunter ? ”  เสียงของเอลินย่าดังอยู่ข้างๆหูผม แต่ผมก็ยังเงียบ.... “ นี่! ถึงขั้นนี้แล้วนายยังกลัวฉันอยู่รึไง ”

                   โยก...เยก

                    ณ ตอนนี้มีแค่เสียงโยกของชิงช้าและเสียงลมเท่านั้น ก็...ตอนนี้เราอยู่ในสวนสาธารณะไงครับ

                   “ เปล่า ”

                   “ เปล่าก็ตอบมา! ” เอลินย่าตวาด  ผมไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงอยากรู้นัก

                   “ คอมพิวเตอร์ของฉันมันบอก! ”

                   “ อะไรของนาย? ”  เอลินย่าทำสีหน้างงๆ

                   “ โปรแกรมไง! ฉันสร้างโปรแกรมสำหรับตรวจจับพวกภูตผีปีศาจโดยเฉพาะ ”

                   “ อย่างงั้นหรอ?? สมัยนี้มันก้าวไกลขนาดนี้เลยรึ ” เธอทำหน้าครุ่นคิด

                   “ ที่ฉันสร้างโปรแกรมนี้อ่ะนะ เพราะฉันอยากหาอะไรมันส์ๆทำบ้างน่ะ ” ผมอธิบาย

                   “ ที่ว่ามันส์น่ะ ใช้ไอ้ที่ฉันทำเมื่อตะกี้รึเปล่า ”  อึก! ไม่อยากนึกถึงฉากนั้น!!

                   “ ที่จริงแล้ว  ก็ไม่เชิงหรอกนะ แฮะๆ ”  ผมยิ้มเจื่อนๆ

                   “ แล้วนาย...ชื่ออะไรล่ะ ”  เอลินย่ามองหน้าผมอย่างจริงจัง  ( มันเขินง่ะ )

                   “ ฉัน เทเลอร์  แฮกเกอร์มือฉมัง ”  ผมแนะนำตัว

                   “ ส่วนฉัน เอลินย่า Ghost hunter ผู้น่าเกรงขาม 555+ ”

                   “ เธอไม่จำเป็นต้องแนะนำตัวก็ได้นะ ” ผมพูด

                   เธอเงียบ...แล้วหันมาทางผม

                  “ จริงๆแล้ว ฉันก็อยากจะมันส์กับนายเหมือนกันนะ ”  เธอบอกกับผม

                  ผมอึ้ง....

                  “ ฮ่ะๆๆ ฮ่าๆๆ ”  เราหัวเราะพร้อมกัน

                   เช้าวันรุ่งขึ้น......

                   “ เอาล่ะนักเรียนทุกคน นี่คือใบสมัครเข้าชมรมนะ  พวกเธอจะต้องเข้าชมรมให้ได้ภายใน 1 สัปดาห์ ไม่งั้นพวกเธอจะไม่จบมัธยมปลาย เข้าใจนะ เลิกเรียนได้ ”  อาจารย์เตือนพวกเรา ก่อนสั่งเลิกเรียน 
                   “ เฮ้ย! เทเลอร์ นายจะเข้าชมรมคอมพิวเตอร์กับฉันม่ะ ” เพื่อนในห้องคนหนึ่งถามผม

                   “ ไม่เอาล่ะ ฉันอยากเป็นอิสระมากกว่า ”  แล้วผมก็หันไปถามเอลินย่า

                   “ เธอล่ะ เอลินย่า จะเข้าชมรมไหน ”  เอลินย่านั่งนิ่งไม่พูดไม่จา...

                   “ นี่… เทเลอร์ ”  เธอหันมาทางผม

                   “ นายอยากตั้งชมรมเองรึเปล่า ”  เธอถามผม

                   “ เธอจะตั้งชมรมเองงั้นหรอ ” 

                   “  อือ ”

                   ผมล่ะสงสัยในความคิดของผู้หญิงคนนี้จริงๆ ว่าเธออยากจะทำชมรมอะไร

                   “ อือ... แล้วชมรมอะไรล่ะ ”  ผมถาม

                   “ ชมรม GHOST HUNTER ”

                                                 THE END