เรื่องบ้าๆ ของผม

ลำดับตอนที่ #21 : หลักสูตรฝึกอบรมตัวร้าย (2)

“เอ่อ... ผมไม่ได้เข้ามารบกวนตอนคุณเนฮีเดียกำลังใช้ความคิดอยู่ใช่ไหมครับ” ผมเอ่ยถามตามมารยาทไป

หญิงสาวส่ายหน้าช้าๆ กล่าวตอบรวบรัดว่า

“ไม่ค่ะ”

“พอดีผมคิดหลักสูตรคร่าวๆ เสร็จแล้ว แล้วก็ลองช่วยคิดส่วนของตัวร้ายผู้หญิงเผื่อไว้ด้วย คุณเนฮีเดียสนใจจะฟังดูหน่อยไหมครับ”

เนฮีเดียผงกศีรษะใต้ฮู้ดคลุมสีเหลืองลงทีหนึ่งเป็นสัญญาณตอบรับ แล้วผมก็บอกสิ่งที่เพิ่งคิดมาได้แก่เธอ

หลังผมเล่าจบ ก็เว้นจังหวะไปครู่หนึ่ง เนฮีเดียกล่าวขึ้นมาลอยๆ ว่า

“ผู้หญิงนั้นมิต้องใช้เหตุผลในการพยายามทำความเข้าใจ แค่รักให้มากไว้ก็พอ... ส่วนผู้ชายนั้นมิต้องรัก แค่พยายามทำความเข้าใจด้วยเหตุผลให้มากไว้ก็พอ”

ผมนิ่วหน้า ขมวดคิ้วพยายามตีความคำพูดของเธออยู่พักหนึ่ง

“คงหมายถึง ผู้หญิงใช้สมองซีกขวาซึ่งเป็นด้านอารมณ์ความรู้สึกกว่า ส่วนผู้ชายให้สมองซีกซ้ายซึ่งเป็นความคิดที่เป็นเหตุเป็นผลกันใช่ไหมค่ะ”

“ค่ะ...” เนฮีเดียตอบ ก่อนเอ่ยด้วยเสียงที่เบาลงเสริมว่า “...ทำนองนั้น”

ทฤษฎีคิดนี้เก่าน่าดูทีเดียว และก็เป็นการตีความโดยอาศัยสัดส่วนโดยรวมเสียด้วย ผู้หญิงส่วนน้อยที่ถนัดในการใช้เหตุผลมากกว่าความรู้สึกก็มี ผู้ชายส่วนน้อยที่ถนัดในการใช้ความรู้สึกมากกว่าเหตุผลก็มี และในอดีตก็มีปัญหามากมายตามมาเพราะการตีความอย่างนี้นี่แหละ ในปัจจุบันแม้นักจิตวิทยาและกลุ่มเรียกร้องสิทธิความเท่าเทียมกันต่างๆ จะดำเนินการแก้ไขความเข้าใจไปมากแล้ว แต่ความเชื่อเก่าๆ บางอย่างก็ยากที่จะลบออกไปจากใจคนอยู่ดี

ในเมื่อผมเองก็อยู่ในกลุ่มคนส่วนใหญ่ที่โอนเอียงไปตามกระแสอยู่แล้ว เรื่องนี้จึงไม่ใช่ปัญหาของผม ดังนั้นก็ไม่ต้องไปสนใจให้มากนักหรอก

กลับมายังหัวข้อที่ผมตั้งใจจะคุยดีกว่า...

“ว่าแต่ คุณเนฮีเดียคิดอะไรไว้บ้างแล้วเหรอครับ” ผมถาม

“เป็นเรื่องของผู้หญิง...เป็นความลับน่ะค่ะ” รอยยิ้มบางลึกลับชวนมองปรากฏขึ้นบนใบหน้าของหญิงสาวแวบหนึ่ง

“อย่างไรก็ขอบคุณสำหรับแนวคิดที่เล่าให้ฟังนะคะ” เธอเสริม “เป็นมุมมองที่น่าสนใจทีเดียวค่ะ”

“อ่า...ครับ”

เห็นรอยยิ้มของเธอแล้ว ผมก็ไม่กล้าถามต่ออีกล่ะ

ถึงเนฮีเดียจะไม่อยากกล่าวถึงหลักสูตรฝึกอบรมที่เธอรับผิดชอบให้ผมรับรู้ แต่ผมก็ยินดีจะเปิดเผยส่วนของผมให้เธอทราบล่ะ หากจะว่าไป... เดี๋ยวคงต้องเล่าให้เชนฟังอีกรอบนี่นา ลองแวะไปดูทางฝั่งนั้นก่อนดีกว่าเป็นยังไงบ้าง จะคืบหน้าไปแค่ไหนแล้วนะ

ตัดสินใจเสร็จสรรพ ประตูทางเชื่อมไปยังพื้นที่อันเป็นถิ่นของเชนก็ปรากฏขึ้นที่ผนัง ผมเดินไปหมุนลูกบิดแล้วดึงบานประตูให้เปิดออก กำลังจะย่างเท้าก้าวเข้าไป แต่ก็ต้องชะงักเสียก่อน...

ภาพที่เห็นเบื้องหน้ามิใช่ห้องโล่งขาวสะอาดเหมือนกับห้องของผมและเนฮีเดีย หากแต่เป็นพื้นที่กว้างสุดลูกหูลูกตาอันเต็มไปด้วยซากปรักหักพังขนาดย่อของอารยธรรมยุคนี้ที่ถูกทำลาย เพลิงไฟโหมไหม้เผาผลาญไปทั่วอาณาบริเวณ ชายหนุ่มผมส้มยืนยั้งอยู่ตรงกลางทัศนวิสัยที่ผมเห็น ในมือถือลูกไฟดวงกลมโต เสมือนลูกโลกจำลองกำลังถูกหลอมละลายเป็นพลาสมาอยู่ในนั้น เชนที่ผมเห็นในขณะนี้เปรียบดั่งจอมมารร้ายขนาดยักษ์ซึ่งกำลังหัวเราะบ้าคลั่งสะใจกับการทำลายล้างโลกของเขา

อ้าปากกว้างยืนตะลึงสักพัก ความร้อนที่สัมผัสได้ก็ทำให้ผมต้องรีบงับประตูปิดโดยเร็วก่อนที่ไฟจะโลมเลียเข้ามาถึงตัว

ผมยืนเอาหลังพิงบานประตู สูดหายใจลึก ปลอบขวัญตัวเองอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงค่อยรวบรวมความกล้าเปิดประตูเข้าไปใหม่

“นั่นนายกำลังทำอะไรอยู่หรือ เชน” ผมยกมือขึ้นป้องปากตะโกนถามเขาไป เท้ายังคงหยุดอยู่ที่ขอบประตู

เมื่อได้ยินเสียงเรียก เชนก็หันมามอง แสยะยิ้มยิงฟัง แล้วกล่าว

“ก็ทำตามที่นายบอกยังไง ปรับปรุงแผนการยึดครองโลกให้ทันสมัย”

“อ้อ อย่างนั้นเองหรอกรึ” ผมพยายามทำใจเย็นๆ เอาไว้ เลียบเคียงถามต่อว่า “ถ้าอย่างนั้นตอนนี้นายอยู่ที่ข้อไหนแล้วล่ะ”

“ข้อสุดท้าย” เชนตอบ

ใช้เวลาย้อนนึกอยู่ชั่วอึดใจ ผมก็ได้คำตอบว่า ข้อสุดท้ายของแผนนั่นมันก็คือ... มีความสุขกับโลกที่ยึดครองได้... แสดงว่าความสุขของเชนคือการได้ทำลายล้างโลกที่ยึดครองมาน่ะสินะ

“แปลว่า นายผ่านขั้นตอนในข้ออื่นมาเรียบร้อยแล้วใช่ไหม” ผมพูดเผลไผลไปเรื่องอื่น ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลามาคิดว่า ควรจะปล่อยให้เชนยึดครองโลกดีหรือไม่ ต้องดูก่อนว่าแผนของเขาเป็นอย่างไร

“เปล่า” เชนยักไหล่ ขณะเดียวกันก็สลายลูกบอลเพลิงในมือทิ้งไป “เรื่องพวกนั้นไว้ให้นายคิด ฉันจะรับผิดชอบแค่ส่วนฝึกกองทัพ กับเรื่องภายหลังยึดครองโลกได้แล้ว”

ไฟตามที่ต่างๆ ค่อยๆ แผ่วกำลังลง ห้องประชุมอเนกประสงค์เริ่มกลับมามีลักษณะรูปร่างของห้องมากขึ้น ภาพเศษซากรกร้างจางหายไป ดูเหมือนเชนจะถือเอาว่าผมยอมทำตามที่เขากล่าวแล้ว จึงสงบสติอารมณ์ลง

“เอ่อ... ก็ได้” ผมจำต้องตอบตกลงไปก่อน เนื่องจากเกรงว่าขืนกล่าวเป็นอื่นไปแล้ว เชนคงสร้างพื้นที่จำลองขึ้นมาเผาอีกรอบ รวมทั้งย่างกรอบตัวผมให้วอดวายไปด้วยแน่ๆ

ถ้ามันช่วยให้เชนสบายใจได้ อะไรก็ดีทั้งนั้นล่ะ อย่างน้อยเขาก็ยังยอมรับงานไปทำบางส่วนแล้ว ส่วนเรื่องยึดครองโลก... เอาไว้ได้เป็นสุดยอดตัวร้ายสำเร็จเมื่อไหร่ ผมค่อยกลับมาคิดอีกทีล่ะกัน แล้วตอนนั้นก็ต้องเตือนตัวเองให้คิดให้หนักด้วยว่า สมควรให้เชนทำลายล้างโลกหลังจากยึดครองได้สำเร็จหรือเปล่า

เมื่อทุกอย่างกลับมาสู่ความสงบเรียบร้อย ผมก็จัดให้ทุกคนมารวมตัวกัน แล้วเล่าถึงหลักสูตรฝึกอบรมตัวร้ายของผมให้ฟัง

“คิดว่ายังไงกันบ้าง มีรูปแบบของตัวร้ายประเภทไหนที่อยากเสริมไหม” ผมลงมือสอบถามความคิดเห็นของผู้ฟังทันทีที่สาธยายจบ

เชนกอดอก ครุ่นคิดชั่วครู่ แล้วตอบ

“ไม่มี ขี้เกียจคิด เดี๋ยวนายทำๆ ไปก็คงคิดได้เองแหละ”

ช่างสมกับเป็นคำกล่าวของสหายร่วมอุดมการณ์ร้ายที่ล่วงรู้นิสัยผมถึงแก่นจริงๆ เชียว ผมไม่ทราบว่าควรต่อว่าเขาที่เกียจคร้าน หรือนึกชมเชยดีนี่

ผมได้แต่ยิ้มแหยๆ รับคำตอบของเชน แล้วเปลี่ยนไปดูปฏิกิริยาตอบรับจากทางเนฮีเดียแทน

“คุณเนฮีเดียล่ะครับ คิดว่าอย่างไร”

“ลิขิตฟ้ามิทราบผู้ใดเขียน ชะตามนุษย์ยากยิ่งจะหยั่งถึง เนื้อแท้ของความดีชั่ว...ใครกันกำหนด มนุษย์นั้นก็ได้แต่เพียรพยายาม”

ผมเข้าใจผิดไปเอง หรือเนฮีเดียกำลังพัฒนาตัวเองให้พูดอะไรที่ฟังยากขึ้นอีกขั้นกันนี่

แต่ดูเหมือนเธอก็ยังเดาใจผมได้ดังเดิม เพราะผมยังไม่ทันได้ถามไป เนฮีเดียก็ขยายความให้ฟังต่อว่า

“สิ่งที่ยากของการเป็นตัวร้ายในหลักสูตรของคุณอันเวสคือการหาฝ่ายดี ซึ่งในที่นี้ก็คือ พระเอก นางเอก มาเป็นหลักอ้างอิง เพราะในชีวิตจริงยากจะบอกได้ว่า ใครถูกกำหนดมาให้มีบทบาทอย่างไร มนุษย์ต่างก็ถือเอาตัวเองเป็นตัวเอกในชีวิตของตนด้วยกันทั้งสิ้น แต่แผนนี้ก็เป็นแผนที่ดี ดังนั้นลองพยายามดูก่อนก็ไม่เสียหายค่ะ”

“อ่า... ขอบคุณสำหรับคำแนะนำนะครับ” ผมรับอย่างเขินๆ เนฮีเดียชี้จุดอ่อนของหลักสูตรนี้ได้ตรงจริงๆ “แล้วผมจะลองไปคิดหาทางปรับปรุงดู”

“ค่ะ” หญิงสาวพยักหน้า

นั่นสินะ... เมื่อชีวิตเรากำหนดเองได้อยู่แล้ว การจะเป็นสุดยอดตัวร้ายก็ย่อมเป็นเรื่องที่เป็นไปได้เช่นกัน