เรื่องบ้าๆ ของผม

ลำดับตอนที่ #16 : ขอบเขตแห่งความกลัว

ขอบเขตแห่งความกลัว

เรื่องบางเรื่องแม้จะเป็นเพียงเรื่องปั่นแต่งหลอกลวง หากแต่เมื่อคนคนหนึ่งยึดถือเรื่องนั้นมากๆ เข้าแล้ว เรื่องพวกนั้นก็เป็นเรื่องจริงสำหรับคนคนนั้น

คำโกหกที่เคยพูดเอาไว้ อาจจะเป็นแค่ความเท็จในปัจจุบัน แต่ถ้าหากมีความเพียรพยายามจะทำให้มันเป็นจริงแล้ว สิ่งที่เคยโกหกไว้นั้นก็สามารถกลายเป็นความจริงขึ้นมาได้

เช่นเดียวกับความฝันยามตื่นที่อยากให้เป็นจริง...

ตอนนี้ผมกำลังพยายามจะเปลี่ยนแปลงตัวเอง จากที่เคยเป็นคนธรรมดามาเป็นตัวร้ายยอดนิยมในคราบของคนธรรมดา และก็เพิ่งรู้ซึ้งว่าการสลัดภาพลักษณ์เดิมๆ ที่เคยมีอยู่ออกมาจากใจคนมันยากขนาดไหน

ผมส่งข่าวไปบอกเพื่อนเก่าที่เคยรู้จักกันในชั้นเรียน บอกพวกเขาว่า ผมกำลังจะเปลี่ยนไปแล้วนะ จะไปเป็นสุดยอดตัวร้ายแล้ว แต่พวกเขากลับพากันขำ เห็นว่าเป็นเรื่องตลกที่ผมส่งมาให้คลายเครียดเล่น ไม่มีใครเชื่อว่าผมบ้าพอจะเปลี่ยนไปเป็นคนเลวเลยสักคน ถึงผมจะส่งภาพรอยยิ้มชั่วร้ายไปเป็นหลักฐานประกอบ พวกเขาก็แค่ชมว่า เท่ดี ดูดีขึ้น อะไรทำนองนั้น ไม่มีใครมองเห็นความชั่วช้าสามานย์และรังสีอำมหิตที่ผมแพร่ออกมาจากรอยยิ้มในภาพแม้แต่น้อย ไม่มีใครเห็นความตั้งใจจริงที่ซ่อนอยู่ในสิ่งที่ผมบอกไป

บางที...คนในโลกบ้าๆ นี้คงสามารถเลือกรับรู้ได้แต่ในสิ่งที่พวกเขาอยากให้เป็นเช่นเดียวกับที่มีระบบกรองเสียงให้เป็นไปอย่างที่อยากได้ยิน เพื่อนก่อนของผมตีตราว่าผมเป็นคนธรรมดาเอาไว้แล้ว จึงรับรู้แต่ความธรรมดาของผม ไม่เห็นความชั่วร้ายที่ผมมี

บางที...ผมน่าจะไปหาเพื่อนกลุ่มใหม่มารับรู้ความชั่วช้าของผม...

อย่างไรก็ตาม นั่นเป็นเพียงทางเลือกที่สอง ผมเชื่อว่า ถ้าหากผมพยายามมากพอ ผมก็สามารถทำให้ทุกคนเห็นตัวตนที่แท้จริงของผมและทราบถึงการมีอยู่ของผมได้

'ตื๊อเท่านั้นที่ครองโลก'

ผมนึกถึงคำคมยุคเก่าที่เข้ากับสถานการณ์ของผมในตอนนี้ได้ดีขึ้นมา 'ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่นั่น' ฟังสวยหรูเกินไปสำหรับตัวร้ายผู้ชั่วช้า

ถ้าผมย้ำซ้ำๆ ให้พวกเขาได้รู้หลายๆ ครั้ง สักวันพวกเขาก็ต้องประจักษ์ถึงยอดตัวร้ายผู้นี้ขึ้นมาบ้างแหละน่า และเพื่อการนั้น ผมต้องทำอะไรที่บ้าหลุดโลกเกินกว่าความบ้าพื้นฐานที่มีอยู่ในโลกบ้าๆ นี้หลายเท่า ต้องดึงให้ทุกคนที่ต่างก็มีความบ้าอยู่ในตัวในระดับหนึ่งหันมาสนใจตัวร้ายในคราบคนธรรมดาอย่างผมให้ได้ แต่ก่อนจะทำเช่นนั้นได้... ผมต้องก้าวออกไปจากเขตความปลอดภัยของผม ออกไปสู่พื้นที่แห่งความกลัวให้ได้เสียก่อน

คุณอาจจะคิดว่าที่ผ่านมา ผมก็บ้าพออยู่แล้ว ผมสามารถแต่งชุดจอมยุทธออกไปเดินกลางถนนโดยไม่สะทกสะท้านต่อสายตาใคร ผมสามารถเสนอความคิดและจินตนาการหลุดโลกต่อเชนและเนฮีเดียได้ ผมสามารถเขียนเล่าถึงความบ้าของผมให้พวกคุณได้ทราบผ่านทางเรื่องบ้าๆ ของผมนี้ อีกทั้งยังสามารถเฉลยแผนการบ้าระห่ำทั้งมวล และโยนความผิดทั้งหมดไปให้คนอื่นได้โดยกระหยิ่มยิ้มย่องอยู่เบื้องหลัง แต่ทั้งหมดนั้น ล้วนเป็นเพียงเศษเสี้ยวของความกล้าเท่านั้น เป็นเพียงก้าวเล็กๆ ที่ผมก้าวออกไปจากเขตปลอดภัย

การแต่งชุดประหลาดๆ ออกไปเดินกลางถนนแทบจะถือเป็นเรื่องปรกติสามัญในโลกบ้าๆ นี้ การแสดงพฤติกรรมบ้าๆ ต่อหน้ากลุ่มเพื่อนที่ไว้ใจได้ก็ถือเป็นเรื่องธรรมดาที่มนุษย์กระทำในสังคม ส่วนการเผยแพร่เรื่องบ้าๆ ของผมให้พวกคุณรับรู้นั้นก็ยิ่งไม่มีผลต่อตัวผมโดยตรง ถึงคุณจะคิดว่าผมบ้าจริง แต่อย่างไรคุณก็ไม่สามารถเข้าถึงผมที่อยู่ในโลกอนาคตได้หรอก ดังนั้นจึงถือได้ว่า ผมไม่เคยเปิดเผยความบ้าแบบสุดๆ ออกไปต่อหน้าสาธารณชนเลย

ตอนที่ผมเป็นคนธรรมดาที่มีความบ้าอยู่เพียงน้อยนิด ถึงแม้ความธรรมดาที่ผมมีจะทำให้ผมรู้สึกแปลกหรือแตกต่างจากคนอื่นอยู่บ้าง แต่ผมก็เป็นคนธรรมดาเช่นนั้นมาโดยตลอด ผมยอมรับในสภาพนั้นได้ จะด้วยความยึดติด ผูกพันฝังลึกหรืออะไรก็แล้วแต่ ผมไม่เคยคิดว่าผมจำเป็นต้องเปลี่ยนแปลง...

คนบ้าที่แท้จริงย่อมไม่จำเป็นต้องคำนึงถึงสายตาที่คนอื่นกำลังมองตัวเอง คนบ้าสามารถทำอะไรก็ได้ที่อยากทำโดยไม่ต้องคิดถึงผลลัพธ์ คนส่วนใหญ่ในโลกนี้ที่มีความบ้าในตัวเองอยู่พอก็ย่อมสามารถทำอะไรระห่ำๆ แล้วหัวเราะอย่างพึงพอใจกับสิ่งที่กระทำไปได้เสมือนไม่มีใครมองตนอยู่ แต่ ณ ที่นี้ ผมยังไม่ได้เป็นคนบ้า อีกทั้งที่ผ่านมายังคิดมาตลอดว่าตนมีความบ้าในตัวน้อยกว่าเกณฑ์เฉลี่ยเสียด้วยซ้ำ ทว่าในขณะนี้ ผมต้องอาศัยความบ้าที่เกินกว่าคนทั่วไปในการทำให้คนรอบข้างหันมาสนใจ และสมองของผมก็ยังต้องคำนวณถึงผลที่ตามมาว่าจะออกมาประสบความสำเร็จมากน้อยเพียงใด

ถึงแม้ผมจะสามารถพูดหน้าชั้นได้ฉะฉานจนได้คะแนนดีกลับมาทุกครั้งที่ต้องออกไปรายงาน แต่นั่นก็เป็นแค่ทักษะพื้นฐานที่ถ้าฝึกฝนมาในระดับหนึ่งก็สามารถทำได้ที่ทั้งนั้น ผมรู้จักทุกคนที่อยู่ในชั้นเรียน ทราบว่าเกณฑ์การให้คะแนนของอาจารย์มีอะไรบ้าง แต่ถ้าจะให้เดาใจคนแปลกหน้าที่เพิ่งเคยพบกันครั้งแรกตั้งหลายร้อยคนว่าจะชอบอะไรคงเป็นไปไม่ได้

ผมไม่เคยเข้าร่วมแสดงละครหรือบทบาทสมมติ ไม่เคยฝึกทักษะทางด้านนี้อย่างเป็นระบบ และไม่เคยทำอะไรที่ต้องออกมานอกเขตปลอดภัยของผมถึงเพียงนี้มาก่อน ประสบการณ์เดียวของผมที่ใกล้เคียงกับสิ่งที่ผมกำลังจะเผชิญที่สุดคือประสบการณ์เกือบตรงที่ผมรับรู้ผ่านทางร่างทรงในยุคก่อนของผมเท่านั้น

ระหว่างที่ผมเตรียมแผนการนี้ในโลกแห่งความจริงไป ในยามว่างผมก็ยังคงกลับไปเขียนเรื่องบ้าๆ ของผมโดยอาศัยร่างทรงอยู่ นอกจากเธอจะได้คลื่นความคิดของผมไปเขียนเรื่องแล้ว ผมยังได้เรียนรู้เกี่ยวกับตัวเธอและโลกในอดีตผ่านทางมุมมองของเธอไปด้วย

โลกในยุคก่อนนั้นมีกรอบอยู่มากเกินกว่าที่ผมเคยคิดเอาไว้ นักเขียนก็มีกรอบของนักเขียน ผมคิดว่า คนที่อยากเป็นนักเขียนย่อมต้องเขียนเรื่องขึ้นมาด้วยความภูมิใจ ด้วยความหวังว่าคนอ่านจะชอบมัน ต้องคิดว่าเรื่องที่เขียนขึ้นนั้นมีดีอยู่แล้ว แต่ถึงกระนั้น แม้พวกเขาจะอยากให้คนมาอ่านเรื่องที่เขียนขึ้นมามากมายแค่ไหน พวกเขาก็ทำได้เพียงเชิญชวนให้คนมาอ่านอย่างถ่อมตนเท่านั้น เพราะถ้างานนั้นไม่ดีจริงอย่างที่โอ้อวดไว้ ผลงานชิ้นนั้นก็มีสิทธิ์ถูกถล่มจนยับได้ ยิ่งโฆษณาเอาไว้มาก ผลลัพธ์ที่เกิดขึ้นก็สามารถกลายเป็นดีหรือร้ายสุดโต่งได้ตามตัว การลงทุนสูงย่อมมีความเสี่ยงสูงเป็นธรรมดา

กว่าที่นักเขียนซึ่งปรกติเป็นคนเงียบๆ และค่อนข้างเก็บตัวคนหนึ่งจะก้าวข้ามเส้นแบ่งเขตแดนออกไปโฆษณาเชิญชวนให้คนเข้ามาอ่านผลงานของตนนั้น ก็ย่อมต้องอาศัยความกล้าและความภูมิใจในงานนั้นมากทีเดียว ร่างทรงของผมก็ไม่ต่างกัน และเธอก็ได้รับบทเรียนจากประสบการณ์ในช่วงนั้น

แม้เธอจะคิดว่าเรื่องที่เธอแต่งนั้นมีอะไรดีกว่ามาตรฐานนิยายตามท้องตลาดทั่วไป แต่คนอ่านแต่ละคน ต่างคนก็ต่างรสนิยม เมื่อเธอลงพยายามชักจูงให้คนทั้งหลายมาอ่านมาวิจารณ์ในขณะที่กำลังภูมิใจในเรื่องที่ตนเขียนขึ้นด้วยวิธีการอันหลากหลาย ก็ย่อมมีทั้งคนที่ชื่นชอบ และคนไม่พอใจในงานและพฤติกรรมโอหังของเธอ

ดังนั้น แม้ผมจะพยายามเข้าไปควบคุมร่างของเธอ และพยายามบังคับให้เธอช่วยแพร่เผยเรื่องบ้าๆ ของผมออกไปในวงกว้างโดยไม่เลือกวิธีเพียงใด ผมก็ยังคงเอาชนะกำแพงแห่งความกลัวซึ่งถูกก่อให้สูงยิ่งขึ้นกว่ากาลก่อนของเธอไปไม่ได้ ผมเข้าไปโฆษณาได้แค่ในพื้นที่ส่วนตัวที่เธอมีสิทธิ์เต็มที่ซึ่งถือเป็นเขตปลอดภัยของเธอเท่านั้น

ใช่ว่าร่างทรงของผมจะอยากได้แต่คำชมในทางที่ดี ปิดกั้นไม่อยากรับคำติเพื่อก่อทั้งหลายหรอกนะ แต่เธอเคยเจ็บปวดจากคำวิจารณ์เสียๆ หายๆ ที่ไร้เหตุผลอันควร จึงสร้างกำแพงสูงขึ้นมาป้องกันตัวเองไม่ให้ออกไปนอกกรอบนี้อีก ถือคติว่า นักเขียนที่ดีพึงมุ่งมั่นสร้างสรรค์ผลงานอย่างเจียมตัว แล้วให้คุณภาพของงานที่แต่งขึ้นเป็นเครื่องพิสูจน์เอง

ผมอยากทำตัวเป็นพระเอก เอ๊ย ตัวร้ายที่ดี โดยการยืมปากกาเธอวิจารณ์พวกที่ชอบติเพื่อบั่นทอนกำลังใจเสียบ้าง เลยเขียนดักทางคำวิจารณ์ที่อาจมีต่อเรื่องนี้ได้ในแนวเสียดสีประชดประชันในตอนเฉลยแผนการร้ายสุดยอดอย่างไร

“พร้อมหรือยัง อันเวส”

เสียงเชนเรียกความคิดผมให้กลับมาอยู่กับตัว เขากำลังฉีกยิ้มโชว์ฟันเขี้ยวแหลมเฟี้ยวให้ ส่วนผมก็ได้แต่พยักหน้ารับเออออไปอย่างเสียมิได้ ทั้งที่ความจริงผมไม่พร้อมเลยสักนิด

“สู้ๆ นะคะ คุณอันเวส” เนฮีเดียกล่าวให้กำลังใจ เธอคงรู้ว่าคำคมใดๆ ก็ช่วยผมไม่ได้แล้วในตอนนี้ จึงเลือกกล่าวคำพื้นๆ เช่นนี้แทน อย่างนี้ก็ดีกว่าไม่พูดอะไรเลยล่ะนะ

ผมได้แต่ส่งยิ้มเฝือนๆ ให้เธอ จะให้ผมกล่าวอะไรออกไปได้อีกล่ะ ขืนเปิดปากพูดขึ้นมา ผมคงได้พรรณนาถึงความกลัวที่มีอยู่ในตอนนี้ออกไปจนหมดแน่ ในวารการสำคัญเช่นนี้ การเก็บความกลัวนี้ไว้กับตัวเองคงเป็นการดีที่สุด

เมื่อกี้ผมกำลังพูดถึงเรื่องอะไรอยู่นะ...

อ้อ... กำแพงแห่งความกลัวของร่างทรงของผม...

ถึงผมจะทำตัวเป็นตัวร้ายสุภาพบุรุษผู้ช่วยปกป้องเธอได้บ้างก็เถอะ ในโลกปัจจุบันนี้จะมีตัวร้ายที่ไหนที่ร้ายกาจกว่าผมมาช่วยผมได้อีกเล่า

แต่อย่างน้อยผมก็ยังมีหวังอยู่ล่ะว่า ในโลกบ้าๆ นี้คงไม่มีใครคิดเกลียดชังอยากทำลายผมเพราะว่า ผมแสดงความบ้าออกไปจนเกินควรหรอกนะ ถึงแม้คนในโลกนี้จะบ้าแค่ไหน พวกเขาก็ยังทำอะไรเป็นเหตุเป็นผลกันกว่าคนในยุคก่อน

สิ่งที่ผมทำได้ในตอนนี้คงมีเพียงสลัดความกลัดกลุ้ม ความกังวล และความคาดหวังทั้งหลายทิ้งไป แล้วความวิญญาณสุดยอดตัวร้ายปลอดปลดความบ้าที่มีในตัวออกมาให้โลกเห็นให้หมด...

ทำใจให้ว่างเอาไว้...

ผมบอกตัวเองแล้วจึงก้าวออกไปยืนอย่างกล้าหาญในดินแดนแห่งความกลัว...

ในวันนั้น ประชากรส่วนหนึ่งในโลกบ้าๆ ก็ได้ประจักษ์รับรู้ถึงตัวร้ายบ้าๆ คนหนึ่ง