คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #32 : [LuMiN] Love is not Allowed ... บทที่ 26 : ความลับของเสี่ยวลู่ฮาน [75%]
บทที่ 26 :
ผมค่อยๆ ลืมตาขึ้นก่อนจะลุกขึ้นนั่งบนกองใบไม้สีส้มที่ล่วงหล่นลงมากองกับพื้น เพราะฤดูกาลที่ผันเปลี่ยนไป ผมจำสถานที่นี้ได้ดี เพราะมันคือสถานที่ของความฝันอันโหดร้ายที่ผมพยายามหลีกหนีมันไปเท่าไหร่ก็หนีไม่พ้น
แต่มันดูแปลกไปกว่าทุกที เพราะรอบๆ ตัวผมมีเพียงแค่ต้นไม้ใหญ่ที่มีใบไม้คอยล่วงหล่นลงมาตลอดเวลา แต่กลับไม่มีใครเลยสักคนที่อยู่แถวนี้ ผมค่อยๆ เดินไปตามทางเดินที่ดูเหมือนไม่มีจุดสิ้นสุดนี้ไปเรื่อยๆ ก่อนที่ผมจะต้องหยุดชะงักลง
ผมเร่งฝีเท้าของตัวเองเข้าไปใกล้ร่างสูงที่แสนคุ้นเคยที่กำลังเดินชื่นชมบรรยากาศรอบๆ ตัวอยู่ ก่อนจะยื่นมาไปเพื่อจะแตะไหล่อีกคน แต่ยังไม่ทันที่ผมจะแตะต้องตัวเขาได้ เขาก็มักจะก้าวเดินออกไปไกลขึ้นเรื่อยๆ ทุกครั้ง
“ลู่ฮาน!”
ผมตะโกนเรียกชื่อร่างสูงที่กำลังเดินออกไปไกลขึ้นเรื่อยๆ โดยไม่คิดที่จะหันหลังกลับมามองตัวผมที่กำลังวิ่งตามตัวเขาไปเลยแม้แต่น้อย ก่อนที่ตัวผมจะล้มลงด้วยเรียวแรงที่อ่อนล้า
“ลู่ฮาน...”
ผมจ้องมองร่างสูงที่กำลังเดินออกไปจนลับสายตา ก่อนที่เปลือกตาของผมจะรู้สึกถึงความอ่อนล้าตามไปพร้อมๆ กับร่างกายของผม ผมค่อยๆ หลับตาลงช้าๆ และฟุบลงกับพื้น ก่อนที่ภาพทั้งหมดจะกลายเป็นสีดำพร้อมตัวผมที่เข้าสู่ห่วงนิทราของความฝัน...
-Luhan-
ผมเดินเปิดประตูเข้ามาในห้องนอนของตัวเองที่ยังคงมีคนตัวเล็กนอนหลับอยู่บนเตียงคนเดียว หลังจากที่ผมพึ่งอาบน้ำแต่งตัวเสร็จได้ไม่นานก่อนจะเดินไปเตรียมอาหารเช้าที่มีแค่ขนมปังปิ้งทาแยมสองคู่เท่านั้น ก่อนจะเดินกลับเข้ามาในห้องเพื่อปลุกคนตัวเล็กให้ไปจัดการตัวเองซะ
แต่เมื่อผมนั่งลงข้างตัวมินซอก ผมก็รู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่าง ทั้งตัวของเขาในตอนนี้ชุ่มไปด้วยเหงื่อทั้งๆ ที่เขาใส่เพียงเสื้อกล้ามตัวยาวกับกางเกงขาสั้น และผมก็ยังคงเปิดแอร์ทิ้งไว้ ผมค่อยๆ เอาหลังมือแตะที่หน้าผากของอีกคนเบาๆ ก่อนจะพบว่ามินซอกมีไข้อยู่เล็กน้อย
“มินซอก ตื่นสิมินซอก”
ผมพูดขึ้นพร้อมเขย่าตัวอีกคนเบาๆ ก่อนที่มินซอกจะค่อยๆ ลืมตาขึ้นพร้อมน้ำใสๆ ที่คลออยู่บริเวณดวงตาสวยของเขา
“ลู่ฮาน!”
ฟุ่บ! ผมถึงกับต้องเบิกตากว้างกับการกระทำของมินซอก ที่อยู่ๆก็โผเข้ากอดตัวผมที่นั่งอยู่ข้างๆอย่างไม่ทันตั้งตัว
“คิดว่านายจะไม่อยู่แล้วซะอีก คิดว่านายจะไปแล้วซะอีก” มินซอกพูดขึ้นก่อนจะกระชับอ้อมกอดนั้นให้มากขึ้นพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบสองแก้มกลมๆนั้น ผมจึงค่อยๆกอดตอบและลูบหัวเพื่อเป็นการปลอบอีกฝ่ายเบาๆ
“ฉันอยู่นี่แล้วนะ ฉันอยู่นี่แล้ว...ไม่เป็นอะไรแล้วนะมินซอกอ่า”
“ฮึก...อื้อ”
“ไปอาบน้ำกินข้าวเถอะ วันนี้ฉันปิ้งขนมปังให้นายเลยนะ”
ผมผละอ้อมกอดออกพร้อมใช้นิ้วของตัวเองเช็ดร่องรอยน้ำตาของคนตัวเล็กออกอย่างทะนุถนอม ก่อนที่มินซอกจะพยักหน้าตอบเบาๆ แล้วเดินออกจากห้องไปโดยไม่ลืมที่จะหยิบผ้าเช็ดตัวและชุดยูนิฟอร์มของเมื่อวานติดมือไปด้วย
ผมที่เห็นว่ามินซอกออกจากห้องไปแล้วจึงล้มตัวลงนอนอย่างอ่อนล้า ก่อนจะหยิบสมาทโฟนที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงออกมาดูหลังจากที่มันสั่นมาได้สักพักใหญ่แล้ว ผมเลื่อนหน้าจอมาดูสายที่ไม่ได้รับของตัวเองยี่สิบกว่าสายพร้อมข้อความอีกนับไม่ถ้วน
น่ารำคาญ...
แต่ถึงผมจะคิดอย่างนั้นสมาทโฟนของผมก็ยังคงสั่นต่อไปเพราะข้อความที่ถูกส่งมาเรื่อยๆ อย่างไม่รู้จักหยุดหย่อน ผมจึงตัดสินใจเข้าไปกดปิดการแจ้งเตือนเบอร์โทรนี้พร้อมข้อความที่เด้งขึ้นมาเป็นข้อความสุดท้ายว่า... ‘ฉันคิดถึงคุณนะ ที่รักของฉัน’
-ต่อ-
-Minseok-
รถยนตร์คันหรูของลู่ฮานค่อยๆ ชะลอจอดลงที่หน้าหอพักของคณะบริหารที่ผมพักอยู่ ก่อนที่ประตูรถจะปลดล็อคอัตโนมัติเมื่อรถจอดนิ่งแล้ว
“นายแน่ใจนะว่าจะไม่พักต่ออีกสักหน่อย” ลู่ฮานหันมาถามผมด้วยสีหน้าที่ดูเป็นห่วงเป็นใย ทำให้ผมต้องยิ้มตอบกลับให้ผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างๆ ทั้งๆที่ร่างกายในตอนนี้รู้สึกสวนทางกลับการกระทำโดยสิ้นเชิง
“ไม่เป็นอะไรหรอก กินยาสองสามเม็ดเดี๋ยวฉันก็หายดีแล้ว”
“งั้นดูแลตัวเองดีๆนะ”
ผมพยักหน้าตอบเบาๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดประตูรถเพื่อจะขึ้นไปพักผ่อนต่อที่ห้องนอนของผม แต่ผมก็ต้องชะงักไปเพราะลู่ฮานฉุดข้อมือของผมไว้ ทำให้ตัวผมต้องหันหน้าไปหาเขาด้วยความสงสัย ก่อนที่เขาจะจูบผม
“ละ ลู่ฮาน!” ผมรีบผละออกทันทีเพราะกลัวว่าคนอื่นจะเห็นเข้า ไม่เหมือนลู่ฮานที่กำลังยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ให้กับสัมผัสเมื่อสักครู่นี้
“พักผ่อนเยอะๆนะครับที่รัก”
“ใครที่รักนายกันล่ะเจ้าบ้า!”
ปัง! เมื่อพูดจบผมก็ปิดประตูรถอย่างแรงด้วยความเจ็บใจที่ไม่ว่าผ่านมานานเท่าไหร่ผมก็ยังคงต้องแพ้ให้กับคนๆนี้เสมอ แม้กระทั่งหัวใจของผมที่ต้องแพ้ต่อตัวเขาคนนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า...
-Luhan-
ผมที่ขับรถไปส่งมินซอกเสร็จก็ขับรถกลับมาที่หอในของตัวเองด้วยความเหนื่อยล้าจากคืนที่แสนยาวนานนั้น ถึงแม้จะไม่ได้ทำเรื่องอย่างว่ากันก็เถอะ แต่คนตัวเล็กก็ทำผมป่วนไม่ใช่น้อยเลยล่ะ
ปัง! ผมปิดประตูรถสปอร์ตของผมที่ตอนนี้ถูกนำมาจอดไว้ที่ลานจอดรถนักศึกษาของคณะ แต่ยังไม่ทันที่ผมจะปิดประตูรถดีก็มีอ้อมแขนเล็กๆของใครสักคนเข้ามาสวมกอดผมจากทางด้านหลัง
“ลู่ฮาน! ไปไหนมา ทำไมนายถึงไม่รับโทรศัพท์ฉันล่ะหืม?”
“ฉันไม่มีอารมณ์มาเล่นกับเธอตอนนี้หรอกนะซูจี”
“ทำไมล่ะ ที่นี่ก็ไม่มีคนซะหน่อย อีกอย่างฉันคิดถึงนายมากเลยนะลู่ฮาน” เมื่อพูดเสร็จซูจีก็พยายามซุกไซร้คอของผมเหมือนแมวที่กำลังอ้อนเจ้านายของมัน
“อย่ามายั่วฉันตอนนี้นะ กลับหอเธอไปซะ” ผมหันไปมองหน้าหญิงสาวที่ตัวเล็กกว่าผมพร้อมดันตัวเธอออกไปอย่างไม่แยแสอะไร แต่ดูเหมือนยิ่งห้ามจะเหมือนยิ่งยุ เมื่อซูจีไม่ยอมที่จะผละออกไปง่ายๆ
“แล้วถ้าฉันไม่กลับล่ะ” เมื่อพูดจบซูจีก็โอบรอบคอของผม ก่อนจะเขย่งปลายเท้าของเธอขึ้นมาและจูบมาที่ริมฝีปากของผมอย่างยั่วยวน ทำให้ผมต้องตอบสนองความต้องการของเธออย่างช่วยไม่ได้ก่อนจะเปิดประตูหลังและดันร่างเล็กของเธอเข้าไปช้าๆ ผมค่อยๆผละริมฝีปากออก แล้วจากนั้นก็ค่อยๆ ถอดเสื้อผ้าของซูจีออกจนเหลือเพียงชั้นใน
เมื่อเห็นอย่างนั้นผมจึงดันตัวเองออกมาจากในรถ ทำให้ร่างบางที่นอนรอตัวผมอยู่ต้องมองหน้าผมด้วยอาการงุนงง
“นายจะไปไหน?”
“ก็ขึ้นหอพักฉันน่ะสิ”
“แต่เรายังไม่ได้ทำอะไรกันเลยนะ!”
“แล้วใครว่าฉันจะทำอะไรกับเธอ”
ผมตอบด้วยเสียงที่ดูเรียบเฉยพร้อมกระตุกยิ้มใส่เจ้าของร่างกายที่เกือบเปลือยเปล่านั้น ก่อนที่ผมจะปิดประตูใส่เธอ และเดินขึ้นหอพักของตัวเองอย่างสบายใจโดยไม่สนเสียงด่าทอและเสียงกรี๊ดที่ตามหลังมาสักนิดเดียว
update : 05/05/2557 : ขอโทษด้วยนะค่ะลีดที่อัพช้า เริ่มมามินซอกของเราก็ลางไม่ดีแล้วนะค่ะ
บทนี้มีไว้ให้ลีดหมั่นไส้เสี่ยวลู่นะค่ะ //กรรม แอบสปอยอีกละ - -;; อ่านจบลีดต้องไม่ยกหมินให้เสี่ยวลู่แน่เลย 555
update : 15/05/2557 : ไรท์กลับมาแล้วคร้า~ ฮิ้วๆ เย่ๆ //เป็นอะไรของแก?
ตอนแรกนึกว่าธรุะที่ต้องทำจะแค่ 4-5 วันนี่เล่นซะ 10วันเลย ขอโทษจริงๆ นะค่ะลีด
ว่าแต่ใครกันนะที่เป็นเจ้าของข้อความนั้น? ไรท์ก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ //อ้าว...
update : 09/08/2557 : หลังจากหายหน้าหายตากันมาเป็นเดือนๆ ก็กลับมาอีกครั้งกับฉากพาฟิน //ถึงแม้จะมีแค่ฉากเดียว
ต้องขอโทษด้วยนะค่ะที่หายไปนานมากๆ เพราะช่วงนี้หลายๆ มหา'ลัยก็เริ่มเปิดสอบกันแล้ว
ฟิคอะไรเลยไม่ค่อยได้แตะเลย แตะแต่หนังสืออย่างเดียว แต่ที่เล่นยามว่างมากที่สุดก็เป็นทวิตเตอร์นี่ละค่ะ
ลีดคนไหนฟอลไรท์ไว้ก็จะเห็นไรท์รีทวิตลู่หมินแทบทุกวันเลย 555555
ไรท์คิดว่าต้องมีลีดบางคนลืมฟิคไรท์แล้วแหงๆ T^T แต่ก็ยังมีบางคนที่ยังไม่ลืมกันไปไรท์ก็ต้องขอขอบคุณด้วยนะค่ะ
ถ้ามีเวลาไรท์ก็จะมาอัพต่อให้เรื่อยๆ นะค่ะ ขอโทษและขอบคุณมากนะค่ะ รักลีดทุกคนที่สู๊ดด~ <3
ความคิดเห็น