คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #31 : [LuMiN] Love is not Allowed ... บทที่ 25 : ความรู้สึกที่หวนกลับมา [100%]
บทที่ 25 : ความรู้สึกที่หวนกลับมา
“ฉันจะอาบน้ำก่อนนะ นายจะอาบด้วยกันมั้ย?”
เมื่อทั้งคู่เข้ามาข้างในห้อง ลู่ฮานก็กำลังจะไปอาบน้ำโดยที่ไม่ลืมชวนคนตัวเล็กที่ยืนหน้าแดงอยู่เมื่อเจอคำถามนั้นเข้าไป
“นะ นายจะบ้าหรอ! ไปๆ! เข้าไปอาบเลยไป!”
มินซอกพูดพร้อมดันหลังลู่ฮานให้เข้าไปในห้องน้ำ ในขณะที่ลู่ฮานได้แต่หัวเราะให้กับท่าทางที่แสนน่ารักของคนตัวเล็กคนนี้ ก่อนที่มินซอกจะผลักลู่ฮานเข้าไปในห้องน้ำแล้วรีบปิดประตูอย่างแรง
“เป็นไปได้ก็นอนในนั้นเลยนะเจ้าบ้า!”
มินซอกพูดส่งท้ายก่อนที่เขาจะได้ยินเสียงขานรับกลับมาพร้อมเสียงล็อคประตูห้องน้ำ มินซอกที่เห็นว่าลู่ฮานล็อคประตูเรียบร้อยแล้วจึงเดินไปยังโซฟาตัวเดิมก่อนจะเปิดทีวีจอแบนขนาดใหญ่ดูแล้วนอนราบไปกับโซฟา
“เฮ้อ...ฉันรู้สึกถึงเปลือกตาที่เริ่มหนักขึ้นอีกแล้วสิ ฉันนี่ขี้เซาจังเลยน๊า~”
เมื่อนอนได้สักพักมินซอกก็ต้องบ่นให้กับความขี้เซาของตัวเองที่มีมากจนเป็นนิสัย ก่อนที่เขาจะปิดทีวีเครื่องนั้น แล้วค่อยๆ เดินตรงไปยังห้องนอนของลู่ฮานเพื่อจะพักสายตาของเขาอีกครั้ง
-ต่อ- Luhan
ผมค่อยๆ เปิดประตูห้องน้ำออกมา พร้อมกับผ้าขนหนูตัวจิ๋วที่ปกปิดแค่ท่อนล่างของผมอยู่ ก่อนจะมองไปรอบๆ ห้องเพื่อหาว่าตอนนี้คนตัวเล็กอยู่ตรงส่วนไหน เพราะถ้าผมพุ่งออกไปจากในนี้โดยไม่ดูให้ดีๆ ก่อนมีหวังมินซอกไล่ทุบผมแน่ๆ
อยู่ที่ไหนของเขากันนะ?
ผมที่ไม่เห็นแม้แต่เงาของคนตัวเล็กจึงค่อยๆ เดินออกมาจากห้องน้ำ ก่อนจะเปิดประตูห้องนอนของตัวเอง เพื่อไปเอาเสื้อผ้าที่อยู่ในตู้ภายในห้องนอนของผมเอง
“งื้อ...”
แต่ยังไม่ทันที่ผมจะเปิดประตูไปได้มากเท่าไหร่นัก ผมก็ต้องชะงักมือของตัวเองเพราะเสียงที่ดังออกมาจากภายในห้อง ทำให้ตัวผมที่กำลังจะเข้าไปต้องค่อยๆ เปิดและปิดประตูให้เบามากที่สุด ก่อนจะเดินตรงไปที่เตียงกว้างที่มีมินซอกกำลังนอนฝันหวานอยู่
“ขี้เซาจริงๆ เลยนะนายเนี่ย”
ผมพูดขึ้นพร้อมรอยยิ้มบางๆ ก่อนจะก้มลงไปใช้นิ้วเรียวเกลี่ยผมที่มันลงมาปิดหน้าปิดตาของคนตัวเล็กที่กำลังนอนอยู่ แสงไฟจากข้างนอกที่เล็ดลอดเข้ามาจากทางหน้าต่างภายในห้องนอน ทำให้ผมเห็นใบหน้าที่น่ารักนั้นชัดมากขึ้น
ไม่ได้เห็นใบหน้าแบบนี้มานานแค่ไหนแล้วนะเรา...
ผมคิดไปยิ้มไปคนเดียวเหมือนคนบ้า แต่ใครจะมาเห็นผมได้ล่ะในเมื่อมีแค่ผมกับคนตัวเล็กที่หลับอยู่เท่านั้นที่อยู่ในห้องนี้ ผมที่มองใบหน้าของมินซอกพร้อมรอยยิ้มกลุ้มกลิ่มค่อยๆ เลื่อนใบหน้าของตัวเองเข้าไปใกล้ๆ กับใบหน้าของอีกคนเหมือนกับต้องมนต์สะกดอีกครั้ง เพราะไม่ว่าจะผ่านไปสักกี่ปีใบหน้าที่แสนน่ารักนี้ก็ไม่เคยเปลี่ยนไป
ริมฝีปากของผมค่อยๆ ทาบลงที่ริมฝีปากที่อวบอิ่มนั้นอย่างเชื่องช้าและเนิ่นนาน โดยไม่มีการล่วงเกินไปมากกว่านี้แต่อย่างใด ก่อนที่ผมจะค่อยๆ ผละออกมาและพบกับ...
“ย๊าก! ไอ้กวางโรคจิต!”
พลั่ก!
“โอ๊ย! ทำอะไรน่ะเปาจือ!”
ผมกุมท้องตัวเองไว้แน่นพร้อมตัวที่กำลังงอเหมือนกุ้งเพราะแรงกระแทกจากฝ่ามือเล็กๆ ของมินซอกที่ต่อยมาที่ท้องผมอย่างไม่ทันตั้งตัวเต็มๆ
“ฉันสิที่ต้องถาม มะ เมื่อกี๊นายคงไม่ได้จ...จู...จุ๊บฉันหรอกสินะ! แล้วสภาพเปลือยเปล่าแบบนั้นคืออะไรกัน!?”
มินซอกโวยวายขึ้นพร้อมลุกขึ้นนั่งแล้วเอาผ้าห่มมาพันตัวของตัวเองไว้จนเหมือนหนอนดักแด้
“ก็นายรีบดันฉันเข้าไปในห้องน้ำเองนี่ ฉันก็ยังไม่ได้เตรียมเสื้อผ้าเข้าไปเลยนะ”
“แล้วนายได้ทำอะไรฉันมั้ย!?”
“อ๋อ เมื่อกี๊อะหรอ ฉันก็แค่จู...”
พลั่ก!
“โอ๊ย!” ผมที่พูดยังไม่ทันจบก็ต้องโดนมินซอกรีบวิ่งมาเอาหมอนทุบใส่และตีตามร่างที่เปลือยเปล่านั้น
“ไอ้กวางโรคจิต นาย! ตายซะเถอะ!”
มินซอกพูดขึ้นพร้อมเตรียมฟาดหมอนเข้าที่ร่างของผมอย่างแรง แต่จู่ๆ ผ้าขนหนูตัวจิ๋วที่เคยเกาะสะโพกของผมอย่างแน่นหนาก็อยากจะไปเกาะเท้าผมแทน ทำให้ในตอนนี้ตัวผมไม่มีอะไรปกปิดร่างกายอยู่เลย
“ยะ อย่ามาโชว์หนอนชาเขียวแถวนี้นะเฟ้ย! >A<” เมื่อพูดจบมินซอกก็เอาหมอนใบที่กำลังจะใช้ฟาดผมไปปิดตาของเขาทันที
เห็นแบบนี้แล้วมันน่าแกล้งจริงๆ เลยแฮะ
ผมที่คิดได้อย่างนั้นจึงเดินเข้าไปใกล้ๆ มินซอกที่กอดหมอนแน่นแล้วเอาหน้าซุกลงไปอยู่ ก่อนจะกอดร่างนั้นหลวมๆ แล้วเลื่อนใบหน้าลงไปข้างๆ หูของคนตัวเล็กที่มีอาการสั่นอยู่เล็กน้อย
“ฉันเป็นมังกรตะหาก มาว่าเป็นหนอนชาเขียวแบบนี้อยากเจอดีรึไง”
“ย๊า! ออกไปนะ ออกไป! งื้อออ...”
โอ๊ยๆ เสี่ยวลู่ของแทบขึ้นเลยครับเจอแบบนี้ ยั่วกันรึเปล่าเนี่ย? ชักอยากจะฟัดขึ้นมาจริงๆ แล้วสิ
“ออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ ไม่งั้นฉันจะกลับจริงๆ ด้วย”
“ก็ได้ครับๆ งั้นฉันขอใส่เสื้อผ้าแปปนึงละกัน อย่าแอบดูนะ ไม่งั้นอย่ามาหาว่าฉันไม่เตือนนะ”
“ใครอยากดูนายแก้ผ้ากันไอ้โรคจิต!”
ผมค่อยๆ ปล่อยมินซอกให้เป็นอิสระ พร้อมรอยยิ้มของตัวเองที่ออกจะสะใจเป็นพิเศษ ก่อนจะเดินมาที่ตู้เสื้อผ้าที่อยู่ไม่ไกลมากนัก แล้วจัดการใส่เสื้อผ้าเพิ่มความอบอุ่นให้ตัวเองหลังจากที่เปลือยมาเกือบครึ่งชั่วโมง
-ต่อ-
Minseok
ผมที่เอาใบหน้าซุกหมอนที่กอดไว้แน่นค่อยๆ คลายหมอนออกเมื่อลู่ฮานค่อยๆ เดินมาแตะแขนผมแล้วค่อยๆ ลดมันลง ทำให้ผมต้องเงยหน้าขึ้นไปมองร่างที่สูงกว่าด้วยคิ้วที่กำลังขมวดเข้าหากัน
“ทำหน้าแบบนั้นมันไม่น่ารักเอาซะเลยนะ”
“เรื่องของฉันน่ะเจ้าโรคจิต!” พูดเสร็จผมก็ใช้หมอนใบเดิมฟาดเข้าที่ท้องของอีกคนที่ตอนนี้ใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว ก่อนจะเดินจ้ำออกจากห้องไป
“โอ๊ย นี่นายทำไมชอบใช้ความรุนแรงจังฮะ!?” เสียงของลู่ฮานตะโกนไล่หลังผมออกมาในขณะที่ผมกำลังจะเดินเข้าไปในห้องน้ำ
แต่เดี๋ยวก่อนนะ...ผมไม่มีเสื้อผ้าเลยนี่!
ผมที่คิดได้อย่างนั้นจึงเดินกลับไปหาลู่ฮานที่ตอนนี้กำลังเตรียมที่จะนอนเล่นสมาทโฟนอยู่บนเตียงของเขา
“นี่นาย! มีเสื้อผ้าที่ฉันพอจะใส่ได้บ้างม่ะ?”
“นี่...จะยืมของคนอื่นเขาพูดกันแบบนี้รึไง?”
“งั้นฉันกลับ!”
“อ๊ะ! เดี๋ยวๆๆ ฉันจำได้อยู่นะว่ามีเสื้อผ้าที่นายใส่ได้อยู่ เผลอๆ นายใส่มันได้ทั้งตู้เลยล่ะ เดี๋ยวฉันเลือกให้นะ”
พูดจบลู่ฮานก็รีบเด้งตัวออกจากเตียงกว้างแล้วตรงไปยังตู้เสื้อผ้าที่อยู่ไม่ไกลกันมากนัก ส่วนตัวผมก็ยืนกอดอกยิ้มรับให้กับชัยชนะในครั้งนี้อยู่หน้าประตูห้องคนเดียว แต่เมื่อผ่านไปสักพักผมก็อาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ทำให้ผมได้รู้ว่าชัยชนะนั้นมันเป็นของปลอม เพราะผมโดนเจ้ากวางเจ้าเล่ห์นั้นแกล้งเต็มๆ เลย
เสื้อผ้าที่ถูกจัดเตรียมมาให้ผมเป็นเพียงเสื้อกล้ามตัวยาวกับกางเกงนอนขาสั้นเหนือเข่าประมาณหนึ่งคืบได้ ทำให้ผมต้องได้แต่ใช้ผ้าเช็คตัวผืนเล็กๆ คลุมไหล่ผมเอาไว้ ก่อนจะเดินไปที่ห้องนอนที่มีเจ้ากวางโรคจิตนั้นนอนเล่นสมาทโฟนอยู่บนเตียงกว้าง
“นี่นายน่ะ! ออกไปจากเตียงเลยนะที่นอนของนายอยู่ตรงโซฟานู้นไม่ใช่ตรงนี้”
ผมพูดออกคำสั่งคนที่นอนอยู่ ก่อนจะเดินไปใกล้ๆ เตียงนั้น
“นี่ฉันเป็นเจ้าของห้องนะ ฉันมีสิทธิ์ที่จะทำอะไรในห้องของฉันก็ได้”
“โอเค งั้นเชิญอยู่ห้องของนายไปคนเดี-... จะทำอะไรน่ะ ปล่อยฉันนะ ปล่อย!”
ไม่ทันที่ตัวผมจะพูดจบ ผมก็ถูกลู่ฮานที่นอนอยู่บนเตียงดึงผมให้ขึ้นไปนอนด้วยกัน ทำให้ตัวผมเสียหลักล้มลงไปนอนอยู่ในอ้อมกอดของเขาพอดี ผมพยายามจะดิ้นให้หลุดออกจากอ้อมกอดนั้น แต่ดูเหมือนยิ่งดิ้นมันก็ยิ่งรัดแน่นขึ้นเรื่อยๆ
“ปล่อยนะ ปล่อย”
“ถ้าปล่อยฉันก็โดนนายกระทืบพอดี”
ผมที่ได้ยินอย่างนั้นจึงได้แค่ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนจะอยู่นิ่งๆ เป็นตุ๊กตาให้อีกคนกอดไปเล่นสมาทโฟนไป ต่อให้ตายผมก็จะไม่หลับเด็ดขาด ไม่มีทาง!
ใช่...ไม่มีทางที่ผมจะหลับอย่างแน่นอน...ไม่มีทาง...
Luhan
ผมมองเวลาในสมาโฟนของตัวเองที่บ่งบอกเวลาว่าตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงคืนกว่าๆ แล้ว ผมจึงจัดการล็อคหน้าจอสมาทโฟนของผมและวางมันไว้กับโต๊ะที่ตั้งโคมไฟข้างๆ จากนั้นผมจึงคลายอ้อมกอดออกช้าๆ เพื่อดูว่าคนตัวเล็กนอนหลับไปแล้วรึยัง
ภาพที่ผมเห็นทำให้ผมต้องคลี่รอยยิ้มออกมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า เพราะตอนนี้มินซอกกำลังหลับตาพริ้ม พร้อมกับมือของเขาที่จับเสื้อตรงแถวหน้าอกของผมไว้แน่น
โอ๊ย อย่างกับเด็กแน่ะ อยากฟัดแต่ต้องใจเย็น ทำแค่นี้ก่อนก็แล้วกัน
คิดได้อย่างนั้นผมจึงก้มหน้าลงไปใกล้ๆ ใบหน้าของมินซอก ก่อนจะกดจูบลงไปที่หน้าผากของคนตัวเล็กที่กำลังนอนหลับสนิทอยู่ แล้วค่อยๆ ผละออกมา
“ฝันดีนะครับเปาจือของผม ^^~”
update : 28/04/2557 : หยุดความฟินไว้แค่นี้ก่อนเพื่อสุขภาพลีดเอง ฮ่าๆๆ เพราะลีดต้องเก็บเลือดไว้เปอร์หน้าคะ
ก็ไม่มีอะไรมากก็แค่ร่างที่เปลือยปล่าว //กรรม สปอยทำไม? แต่มันไม่ใช่ NC หรอกนะคะ 555 =....,=
update : 30/04/2557 : เป็นยังไงกันบ้างค่ะสำหรับเปอร์นี้ ฟินกันรึเปล่า? ถ้าฟินก็ดีแล้วล่ะค่ะ แต่ถ้าไม่ก็ขอโทษด้วยนะค่ะ
บทนี้ยังอีกยาวไกล ถ้าลู่หมินยังไม่นอนหรือตื่นเช้ามาเราจะยังไม่จบบทคะ ฮ่าๆๆๆ //แต่มันก็อยู่ที่ไรท์อยู่ดีนี่นา - -;;;
update : 02/05/2557 : เฮ~ จบไปอีก 1 บทแล้วนะค่ะ ขอบคุณที่ติดตามกันมาจนถึงบทนี้นะค่ะ
มันอาจจะเริ่มน่าเบื่อไปบ้างก็ขอโทษด้วยนะค่ะ ไรท์ก็เข้าขั้นหมดมุขแล้วล่ะคะ แต่ก็อยากแต่งต่อไปเรื่อยๆ อยากอยู่กับลีดนานๆ
ไรท์จะพยายามหามุขใหม่ๆ มาเล่นให้ลีดฟินกันนะค่ะ ขอบคุณที่ติดตามนะค่ะ
ความคิดเห็น