คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : [LuMiN] Love is not Allowed ... บทที่ 19 100%
“ไม่ได้เจอกันจริงๆ จังๆ ซะนานเลยนะ สบายดีรึเปล่า?” ชายสูงอายุถามตัวผมที่นั่งอยู่ตรงหน้าเขา “ครับ ผมสบายดีครับ เข้าเรื่องเถอะครับคุณน้า” เมื่อผมพูดจบก็ต้องสูดอากาศหายใจเข้าเฮือกใหญ่ เพราะบรรยากาศชักจะดูอึดอัดขึ้นทุกที
“รีบจังเลยนะ แล้วฉันก็บอกไปแล้วนี่ว่าเรียกฉันว่าพ่อก็ได้ เพราะเธอก็เป็นเพื่อนของไอ้จุนมยอนไอ้ลูกไม่ได้เรื่องของฉัน…คิดแล้วก็น่าอับอายจริงๆ” ผมมองไปที่ชายสูงอายุผู้มีชื่อว่าเป็นคุณพ่อของจุนมยอนที่กำลังต่อว่าลูกชายของตัวเองลับหลังอยู่ ถ้าจุนมยอนผ่านมาได้ยินเขาต้องเสียใจมากแน่ๆ…
“งั้น…คุณพ่อก็พูดมาเถอะครับ” ผมพยายามพูดให้คนตรงหน้าเข้าเรื่องอีกครั้ง
“เฮ้อ งั้นฉันก็จะขอเข้าเรื่องเลยละกัน…”
“…”
“เธอน่าจะรู้เกี่ยวกับโครงการนักเรียนแลกเปลี่ยนของโรงเรียนเราใช่มั้ย?”
“ครับ ผมทราบดี เพราะมันจัดขึ้นทุกๆ ปี”
“งั้นก็ดี เจ้าลูกชายของฉันมันก็สอบผ่านเกณฑ์ทุกอย่าง อีกไม่กี่วันก็จะออกเดินทาง แต่ฉันรู้สึกไม่เห็นด้วย…”
“…”
“เพราะฉะนั้นครอบครัวของฉันจะสละสิทธิ์ให้กับเธอ เสี่ยว ลู่ฮาน … แน่นอนว่าครอบครัวของฉันจะออกค่าใช้จ่ายให้ทั้งหมด เธอคงไม่ปฏิเสธข้อเสนอดีๆ แบบนี้หรอกใช่มั้ย?”
ชายสูงอายุพูดขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ผมยอมรับเลยว่าข้อเสนอที่เขาให้มามันก็ดีไม่ใช่น้อย คนที่ไปต่อโครงการนั้นกลับมาก็มีสิทธิ์การเลือกงานและมหาลัยได้ตามต้องการ ผมก็อยากไปโครงการนี้มาตั้งแต่เกรดสิบแล้ว แต่ผมก็ไม่มีโอกาสได้ไปสักที แต่ตอนนี้โอกาสนั้นได้มาถึงตัวผมแล้ว…
“ว่าไงล่ะ?” ชายสูงอายุเร่งถามคำตอบจากตัวผมอีกครั้ง แน่นอนว่าผมต้องตอบว่า… “ผม…ผมขอปฏิเสธครับ”
-ต่อ-
ปัง! เสียงของชายแก่ที่ใช้มือของตัวเองทุบโต๊ะด้วยความโกรธดังขึ้น ทำให้ตัวผมสะดุ้งโหยงทันที เพราะไม่ได้ตั้งตัวที่จะรับมือกับเสียงโวยวายของชายแก่ที่เกิดขึ้น
“เพราะอะไร ทำไมเธอถึงปฏิเสธข้อเสนอดีๆ แบบนี้ละ?”
ชายแก่ที่รู้ตัวว่าตัวเองได้พลั่งมือไปเพราะเผลอคิดว่าตัวเองคุยอยู่กับเจ้าลูกชายจอมยุ่งอย่างจุนมยอนจึงพยายามควบคุมอารมณ์ให้เย็นลงครั้งแล้วครั้งเล่า
“ขอโทษทีนะ พอดีฉันคงเครียดมากไปหน่อย ทำไมเธอถึงไม่ยอมไปที่นั่นละ?”
“ผมเป็นห่วงครอบครัวของผมครับ”
รวมทั้งมินซอกด้วย…
“เธอไม่จำเป็นต้องเป็นห่วงก็ได้นี่ เพราะยังไงซะครอบครัวเราก็รู้จักกัน เดี๋ยวฉันจะส่งคนไปดูแลให้เอง” ชายแก่ยังยกข้อเสนอมาหลอกล่อตัวผมที่นั่งอยู่ไม่หยุด แต่ผมเป็นคนที่พูดคำไหนคำนั้น อีกอย่าง ผมก็สัญญากับมินซอกไว้แล้วว่าจะไม่ไปไหนอีก…
“หรือคนที่เธอห่วงจะไม่ใช่แค่ครอบครัวของเธอคนเดียว?” คำพูดที่ออกมาจากชายแก่ได้ทำให้ตัวผมที่นั่งนิ่งชะงักขึ้น เขากำลังหมายความว่ายังไงกันนะ?
“อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะ ข่าวคู่รักคลาสเอสน่ะดังจะตาย เพียงแค่ว่าฉันอยากจะทำอะไรพวกเธอตอนไหนแค่นั้นเอง”
“…”
“และตอนนี้มันก็ถึงเวลาแล้วล่ะ”
“คุณหมายความว่ายังไง?”
“ก็หมายความอย่างที่ฉันพูดไป เธอก็น่าจะรู้ว่าคลาสเอสของเราเป็นหน้าตาของโรงเรียน ยิ่งเธอที่อยู่หนึ่งในตัวหลักๆ ของคลาสด้วยแล้ว ก็ยิ่งต้องรักษาภาพพจน์ไว้ให้ถึงที่สุด”
“…”
“แล้วถ้าเธอคิดว่าบทลงโทษครั้งนี้จะเหมือนครั้งก่อนละก็ เธอก็คงคิดผิดแล้วล่ะ…เพราะคราวนี้ฉันจะไม่ปล่อยไปทั้งสองฝ่ายอย่างแน่นอน”
-Minseok-
ตอนนี้ก็เลิกเรียนแล้ว ผมจึงมายืนรอลู่ฮานเหมือนทุกๆ วัน แต่นี่ก็ปาไปเกือบหนึ่งชั่วโมงแล้ว ผมก็ยังไม่เห็นวี่แววของเขาเลยแม้แต่น้อย
ครืด ครืด เสียงข้อความในสมาทโฟนของผมดังขึ้น ทำให้ผมต้องรีบหยิบมันออกมาดู ก่อนจะพบว่านั้นคือข้อความของลู่ฮาน ผมสไลด์หน้าจอเพื่อเปิดอ่านข้อความของเขาที่ถูกส่งมาว่า
‘วันนี้ฉันไม่ว่างนะ พอดีมีธุระด่วน นายกลับบ้านก่อนได้เลย J’
ผมที่อ่านข้อความเสร็จก็ถอดหายใจออกมาทันที ก่อนจะเดินกลับบ้านไปเพียงคนเดียวทำให้สายตาทุกคู่ของคนที่อยู่แถวนั้นมองมาที่ผมอย่างเหยียดๆ พร้อมเสียงซุบซิบนินทา ผมจึงทำเหมือนคำพูดพวกนั้นเป็นเหมือนลมเท่านั้น แล้วเดินกลับมาของผม…ด้วยตัวคนเดียว…
-ต่อ-
เช้าวันรุ่งขึ้นผมก็ยังไม่เจอหน้าลู่ฮานเลยแม้แต่นิดเดียว ทำให้ผมต้องเดินมาโรงเรียนโดยที่ไม่มีลู่ฮานมาด้วย และแน่นอนว่าสิ่งที่ตามมาหลังจากนั้นคือเสียงซุบซิบนินทาที่เริ่มดังและขยายวงกว้างมากขึ้น จากแค่ผผู้หญิงไม่กี่คน ตอนนี้ไม่ว่าผู้หญิงผู้ชายก็เห็นเป็นเรื่องสนุกไปซะหมด
“นั้นไงๆ ดูเหมือนข่าวลือจะจริงนะ เดินมาคนเดียวด้วยละ” เสียงซุบซิบดังขึ้นแบบนี้หลายต่อหลายครั้งระหว่างทางที่ผมกำลังเดินขึ้นห้องเรียนของตัวเอง
ลู่ฮาน…นายอยู่ที่ไหนกันนะ…
ครืด…เสียงประตูเลื่อนดังขึ้นก่อนมันจะค่อยๆ ปิดลง พร้อมกับความเงียบภายในห้องที่เริ่มปกคลุมได้อย่างเห็นได้ชัด ตั้งแต่ที่ตัวผมเดินเข้ามา แต่สิ่งที่ผิดแปลกไปจากที่อื่นคือ…ทุกคนต่างไม่นินทาตัวผม และคอยปลอบโยนผมที่ยืนอยู่ เพื่อนๆ ชายหญิงภายในห้องต่างเข้ามารุมล้อมและปลอบโยน
น้ำใสๆ ค่อยๆ ไหลลงมาอย่างเบาใจ เพราะอย่างน้อยผมก็รู้ว่าผมไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว ก่อนจะรู้สึกถึงมือหนาที่ยื่นมาปาดน้ำตาของผมที่ยืนอยู่ตรงประตู ผมค่อยๆ เงยหน้าขึ้น แอบหวังเล็กๆ ว่าคนตรงหน้าคือลู่ฮานทั้งๆที่มันไม่มีทางเป็นไปได้
“จง…แด…ฮึก…” ทันทีที่เห็นเจ้าของมือหนาที่ยื่นเข้ามาปาดน้ำตาให้ตัวเอง น้ำตาที่เคยไหลทีละน้อยกลับไหลลงมาไม่หยุด ทำให้ร่างสูงที่อยู่ตรงหน้าต้องเข้ามาโอบกอดตัวผมไว้ พร้อมคำพูดของเพื่อนๆ ในห้องที่คอยปลอบประโลมตัวผมในตอนนี้…
-Jongin-
ผมมองไปที่มินซอกที่ตอนนี้อยู่ในอ้อมกอดของจงแดอย่างไม่ละสายตา พร้อมกับกำหมัดแน่นเพื่อระงับอารมณ์ของตัวเองที่ยกเพื่อนสนิทอย่างมินซอกให้เสี่ยวลู่ฮานง่ายเกินไป ลู่ฮานถึงได้ทำกับมินซอกแบบนี้
“จงอิน…” เซฮุนที่ยืนอยู่ข้างๆ ผมเห็นท่าจะไม่ดีเลยกระตุกแขนเสื้อของเพื่อนรักเบาๆ เพื่อเรียกสติของผมให้กลับคืนมา
“ฉันขอไปเดินเล่นก่อนนะ” เมื่อพูดจบผมก็รีบสาวเท้าออกไปจากห้องทันที ก่อนจะเดินไปทางตึกของคลาสเอสที่มีนักเรียนของคลาสบางส่วนนั่งกันอยู่รอบๆ ตึก ผมที่เห็นอย่างนั้นจึงเดินตรงไปที่ผู้หญิงกลุ่มหนึ่งทันทีโดยไม่สนใจสายตาของพวกคลาสเอสที่มองมาเลยสักนิด
“นะ นาย…คิม จงอิน…” ผู้หญิงผมยาวสีน้ำตาลในกลุ่มนั้นพูดขึ้น ทำให้ผู้หญิงคนอื่นๆ ที่กำลังหัวเราะอย่างสนุกสนานอยู่ในตอนแรกต้องรีบหันมามอง ก่อนจะนั่งก้มหน้ากันเงียบๆ
“เห็นลู่ฮานมั้ย?”
“…”
“ฉันถามว่าเห็นเสี่ยวลู่ฮานมั้ย!?”
ผมที่อารมณ์เสียอยู่ตะคอกขึ้นใส่พวกเธอที่ไม่ตอบคำถามของตัวผมซะที ทำให้นักเรียนที่อยู่รอบๆ เริ่มมามุงดูว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างผมกับพวกเธอ
“ละ ลู่ฮานตอนนี้ยังไม่มาโรงเรียนเลยค่ะ” ผู้หญิงผมซอยสั้นสีดำพูดขึ้นด้วยเสียงที่สั่นเล็กน้อย ก่อนจะก้มหน้าลงไปอย่างเดิมเมื่อตอบคำถามผมเสร็จ
“นายมีธุระอะไรกับฉัน…” เสียงที่ดูเรียบเฉยแต่ดูคุ่นเคยดังขึ้นมาจากทางด้านหลังของผม ทำให้ตัวผมและคนอื่นๆ ต้องหันไปอย่างรวดเร็ว
“ถ้านายคิดจะมาสร้างความวุ่นวายละก็ออกไปได้…”
พลั่ก!! กรี๊ด!! ไม่รอให้พูดจบผมก็ตรงดิ่งเข้าไปปล่อยหมัดหนักๆ ใส่หน้าลู่ฮานทันที ก่อนที่ผู้หญิงรอบๆ จะส่งเสียงกรี๊ดขึ้นมาเพราะความตกใจ ลู่ฮานที่โดนผมชกเข้าที่แก้มล้มลงกับพื้น แล้วจึงค่อยๆ ปาดเลือดที่ไหลออกมาจากมุมปาก
“ไอ้เพื่อนชั่ว! แกทำแบบนี้กับมินซอกได้ยังไง แกรู้มั้ยว่าเขาต้องทรมาณมากแค่ไหน! ห๊า!” ผมตะคอกใส่ลู่ฮานที่ค่อยๆ ลุกขึ้นมาอย่างบ้าคลั่ง
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน? ในเมื่อคนที่ผิดคือมินซอกที่เชื่อคนง่ายเอง และคนที่ผิดอีกคนก็คือนาย…ที่ยกเขาให้ฉันง่ายไปไงเจ้าโง่…”
“หน๊อย อย่าอยู่เลยไอ้เพื่อนชั่ว!”
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!!!!”
ผมที่กำลังจะวิ่งเข้าไปชกลู่ฮานอีกสักหมัดสองหมัดชะงักขึ้นเมื่อจู่ๆ ก็มีเสียงๆ หนึ่งดังขึ้นมา ทำให้ผมต้องหันไปหาต้นเสียงทันที แล้วคนคนนั้นก็คือผู้อำนวยการของโรงเรียนนี้
“กลับไปซะ! ก่อนที่ฉันจะลงโทษนาย คิม จงอิน!!” เมื่อชายแก่พูดจบผมจึงทำได้แค่กัดริมฝีปากของตัวเองเพื่อระงับความโกรธ ก่อนจะเดินออกไปจากตรงนั้นทันทีโดยทิ้งไว้เพียงความเจ็บปวดของหมัดหนักๆ ของผมที่ลู่ฮานได้รับไปเต็มๆ เท่านั้น
อ๊ากกก! จะจบ(ของคู่นี้)แล้วอะค่ะ T^T ฮือๆ เศร้าใจจัง อีกแค่ไม่กี่บทเท่านั้นนนนน~
บทนี้อาจจะดราม่าไปสักหน่อยจากที่หวานมานานแล้ว
ไรท์จึงขอฉากเรียกน้ำตาและความหมั่นไส้สักเล็กน้อย ก่อนจะจบนะค่ะ ฮือๆ //สูดน้ำมูก T^T
ความคิดเห็น