คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [Infinite] Myungsoo
‘ซองมอล!’ เสียงตะโกนจากชั้นล่างเรียกเด็กหนุ่มที่อยู่ชั้นสองของบ้าน
ตึกๆๆๆ เด็กหนุ่มรีบวิ่งลงมาหาพ่อของเขาในห้องรับแขกอย่างรวดเร็ว
‘ครับคุณพ่อ’
‘เตรียมตัวเสร็จรึยังลูก พวกเราต้องรีบออกจากบ้านกันนะ สายแล้วรถมันจะติด’ พ่อของเด็กหนุ่มพูดขึ้น
‘ครับ เสร็จแล้วครับ ผมกำลังจะเอาของลงมาครับ’ เด็กหนุ่มดูกระตือรือร้นมากกับการที่จะได้ไปเที่ยวกับครอบครัวในครั้งนี้
‘งั้นเดี๋ยวพ่อช่วยนะ แม่เขานั่งรอนานละ นำพ่อไปเลยลูกรัก’ เด็กหนุ่มจับมือพ่อของเขาแล้วพาขึ้นไปห้องของเด็กหนุ่มเพื่อขนของขึ้นรถ
‘เอ้าๆ พ่อลูกคู่นี้ช้ากันจริงๆ นะ’ แม่ของเด็กหนุ่มพูดขึ้นเมื่อเห็นทั้งสองคนเดินขนของออกมาหน้าบ้าน
‘ขึ้นรถกันเถอะครับคุณแม่ ผมอยากไปเล่นน้ำทะเลเร็วๆ แล้ว’ เด็กหนุ่มเปิดประตูให้แม่ของเขา
‘จ้าๆ’ เมื่อแม่ของเด็กหนุ่มขึ้นรถแล้ว เด็กหนุ่มจึงปิดประตูแล้วเปิดประตูที่ถัดจากแม่ของเขาเพื่อขึ้นไปนั่งบ้าง พ่อของเด็กหนุ่มเห็นว่าขึ้นมากันครบหมดแล้วจึงออกรถไป
แอร๊ดดดดด...
เสียงเบรกของรถทั้งสองคันดังขึ้น พร้อมเสียงรถทั้งสองคันที่ปะทะกันหลังจากที่เด็กหนุ่มเดินทางมาได้สองชั่วโมง
‘พ่อครับ...แม่ครับ...’ เด็กหนุ่มที่นั่งอยู่หลังสุดเห็นภาพของพ่อและแม่ที่สลบไปพร้อมกับเลือดของทั้งสองที่เปื้อนไปทั่วทั้งตัว เด็กหนุ่มพยายามจะยื่นมือไปหาพ่อและแม่ของเขา แต่ก็ไม่เป็นผลเพราะเด็กหนุ่มกำลังจะหมดแรง...แล้วเด็กหนุ่มก็สลบไป...
เด็กหนุ่มลืมตาขึ้นมาเห็นเพดานสีขาวเป็นอย่างแรก
‘พ่อครับๆ ซองยอลฟื้นแล้ว!’ เสียงของเด็กหนุ่มอีกคนตะโกนเรียกพ่อของเขา เมื่อเขาเห็นว่าคนที่อยู่บนเตียงนั้นฟื้นแล้ว
‘ซองยอลนี่น้าเอง ไม่เป็นอะไรแล้วนะซองยอล’ ผู้ชายที่ได้ชื่อว่าเป็นน้าของเด็กหนุ่มที่นอนอยู่ตรงเข้ามากอดร่างของเด็กหนุ่มทันทีเมื่อเห็นว่าเด็กหนุ่มปลอดภัยดี...
‘ที่นี่ที่ไหน...แล้วพ่อกับแม่ของผมล่ะ...’ เด็กหนุ่มที่ได้สติกลับคืนมาพยายามถามหาคำตอบจากน้าของเขา น้าของเด็กหนุ่มปล่อยเด็กหนุ่มออกจากอ้อมกอดแล้วก็เงียบไปเมื่อได้ยินคำถามที่เด็กหนุ่มถามขึ้น
‘ว่าไงครับ? ที่นี่ที่ไหน แล้วพ่อแม่ผมล่ะ?’ เด็กหนุ่มเริ่มรนมากขึ้น เมื่อเห็นคนตรงหน้าเงียบไป
‘ที่นี่คือโรงพยาบาล...ส่วนพ่อแม่ของเธอ...พวกเขาจากเราไปแล้ว...’ เมื่อผู้เป็นน้าพูดจบ เด็กหนุ่มก็เงียบไปพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมา มือของเด็กหนุ่มสั่นระริก
‘พะ...พวกเขา พวกเขาไปไหน พ่อแม่ของผมจากไปไหน!!?’ เด็กหนุ่มเริ่มเสียสติไปและโวยวายขึ้น
‘พวกเขาตายแล้วซองยอล พ่อแม่ของเธอตายแล้ว’ น้าของเด็กหนุ่มพูดย้ำอีกครั้ง ทำให้เด็กหนุ่มแน่ใจในคำตอบมากขึ้น เด็กหนุ่มกอดน้าของเขาแน่นและปล่อยน้ำตาพร้อมกับเสียงร้องไห้ออกมาอย่างบ้าคลั่ง น้าของเด็กหนุ่มทำได้เพียงแค่ลูบหัวเด็กหนุ่มเท่านั้น
‘อย่าร้องเลยซองยอล เธอยังมีน้าอยู่นะ น้าจะเลี้ยงดูเธอเอง ใช่มั้ยมยองซู’ น้าของเด็กหนุ่มหันไปถามลูกของตัวเองที่อายุเท่าๆกับเด็กหนุ่มที่ตนกอดอยู่
‘ครับ! ซองยอลยังมีผมอีกคนนะ’ มยองซูเดินเข้าไปแล้วกุมมือของซองยอลไว้แล้วยิ้มให้อย่างอ่อนโยน
‘ขอบคุณ...ฮึก...มากครับ…ฮือ’ ซองยอลซุกหน้าของตัวเองในอกของผู้เป็นน้าแล้วร้องไห้อยู่อย่างนั้น
ตกเย็นซองยอลอาการดีขึ้นมาก เพราะได้มยองซูคอยเป็นเพื่อนเล่นด้วย ทำให้ซองยอลเลิกคิดถึงเรื่องพ่อและแม่ของเขาได้
แอร๊ดด... เสียงเปิดประตูดังขึ้นพร้อมกับเสียงฝีเท้าที่กำลังเดินเข้ามาทำให้คิมซองกยูหรือผู้เป็นน้าของเด็กหนุ่มหันไป
‘เป็นไงบ้าง...อาการดีขึ้นรึยัง?’ นัมอูฮยองหรือภรรยาของคิมซองกยู เข้ามาถามอาการของเด็กหนุ่ม
‘ดีขึ้นมากแล้วล่ะคุณ เป็นเพราะคุณช่วยไว้แท้ๆ’ คิมซองกยูจับมือภรรยาของเขาพร้อมยิ้มหวานให้
‘ฉันช่วยได้แค่เด็กคนนี้น่ะสิ...แต่พ่อแม่ของเขาฉันช่วยไม่ได้จริงๆ เพราะการกระแทกที่รุนแรงนั้น ทำให้พวกเขาจากไปก่อนที่จะถึงมือฉัน…’ นัมอูฮยองพูดพร้อมมองไปทางเด็กหนุ่มทั้งสองคนที่กำลังเล่นด้วยกันอย่างสนุกสนาน
‘เอาน่า...ยังไงซองยอลก็ปลอดภัยดีแล้ว คุณไม่ต้องคิดมากหรอก แล้วผมก็ได้ทำตามคำขอที่พี่สาวของผมพูดไว้ก่อนจากไปด้วย...’ คิมซองกยูปลอบใจภรรยาของตัวเองแล้วยืนขึ้นโอบไหล่นัมอูฮยอง...
‘พี่ครับ...ผมทำตามที่พี่ขอไว้แล้วนะ...’ คิมซองกยูพูดขึ้นแล้วมองไปที่เด็กหนุ่มทั้งสองคน
หายห่วงซะเถอะครับ...
_______________________________________________________________________________________________________
ต้องขอโทษด้วยนะค่ะ ดองไว้ซะนานเลยกว่าจะได้บทนำ
เพราะมีธุระแบบกระทันหันเลยน่ะค่ะ แล้วก็ขอบคุณมากนะค่ะที่เข้ามาอ่านกัน >_________<
ความคิดเห็น