คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ราพันเซล ราคะ บทที่ 3
บทที่ 3
ราพันเซล ผู้หลอกล่อ
~~Rapunzel use her mincing cod the prince.~~
~~ราพันเซลใช้มารยาของเธอหลอกล่อเจ้าชาย~~
ฮึ!! ในที่สุดก็เสร็จ แผนการที่ฉันอุตส่าห์คิดมาทั้งคืนอย่างเหน็ดเหนื่อย เพื่อกำจัดมัน แม่มดไรท์เนอร์เวล แล้วเราจะได้เจอดีกัน เธอรำพึงคิดในใจพร้อมแสยะยิ้ม ด้วยแววตาที่เป็นไปด้วยความอาฆาตแค้น
เอ๊ะ!! นั่น มาแล้วสินะ เจ้าชายแห่งเมือง ออฟฟอร์ด ได้เวลาล่ะ ทันใดนั้น เธอก็เริ่มร้องเพลงด้วยเสียงอันไพเราะจับใจที่ใครๆที่ได้ยินต้องหลงใหลในทันที ทันใดที่เจ้าชายได้ยินเสียงนั้นก็เกิดหลงใหลเสียงของเธอทันที เจ้าชายวิ่งตามหาเจ้าของเสียงมาทั่วป่า จนสุดท้ายเจ้าชายก็เดินมาหยุดอยู่ที่หน้าหอคอยต้นทางของเสียง
เจ้าชายพยายามหาทางขึ้นไปด้านบนของหอคอยแต่ก็ไม่พบ จนสุดท้ายเจ้าชายเห็นผมของราพันเซลที่ปล่อยลงมาจากด้านบนของหอคอยก็นึกว่าเป็นเชือกทางขึ้น และเจ้าชายก็ไต่ผมของเธอขึ้นไป ทันทีที่เจ้าชายขึ้นมาถึงระเบียงหอคอย ราพันเซลก็ทำตามแผนทันที เธอรีบผละหนีเจ้าชายไปยังมุมมืด และทำสีหน้าหวาดกลัว
"ท่านเป็นใครน่ะ!!!"
"อย่ากลัวข้าเลย ข้าคือเจ้าชายแห่งเมืองออฟฟอร์ด นามว่า แร็ปบินส์ ข้าได้ยินเสียงอันไพเราะดังมาจากหอคอยนี้ข้าเลยตามขึ้นมา" เจ้าชายกล่าวอย่างอ่อนโยน
"เจ้าชายแห่งเมืองออฟฟอร์ดงั้นหรือ... ข้าชื่อ ราพันเซล...."
"ชื่อของเจ้าช่างไพเราะนัก" เจ้าชายเริ่มหยอดคำหวาน "แล้วทำไมเจ้าถึงมาอยู่บนหอคอยที่ไม่มีทางขึ้นนี้ล่ะ เกิดเหตุใดงั้นหรือ"
"เอ่อ...คือ... เรื่องนี้ถ้าจะให้พูดมันก็ยากนะคะ" เธอเริ่มบีบน้ำตา ทันใดนั้นน้ำตาก็พรั่งพรูออกมาจากดวงตาที่แสร้งทำเป็นอ่อนแอของเธอ "คือว่าฉันถูกแม่มดของหอคอยนี้ลักพาตัวมาขังที่นี่ตั้งแต่ข้าเป็นเด็ก แล้วเลี้ยงดูและกักขังข้ามาบนหอคอยนี้มาเนิ่นนาน และข้าเองก็ยังไม่เคยแม้แต่จะออกไปยังโลกภายนอก" เธอพูดด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้นทำให้เจ้าชายรู้สึกสงสารเธอยิ่งนัก
เจ้าชายค่อยๆก้าวเข้าไปใกล้ๆเธอ ปลอบเธอพร้อมกับซับน้ำตาเธอและโอบกอดอย่างอ่อนโยน
"ไม่เป็นไรนะราพันเซล...ข้าจะช่วยเจ้าให้ได้ แล้วตอนนี้แม่มดตนนั้นอยู่ไหนล่ะ"
"คือว่าแม่มดไม่อยู่ที่นี่ค่ะ แม่มดจะออกไปข้างนอกและนำอาหารมาให้ข้าเท่านั้น"
"อืม... อย่างนั้นรึ งั้นเราสองคนมาหนีไปจากแม่มดตอนนี้เลยก็ได้ ไปกันเถอะ" เจ้าชายจับมือเธอ และจะพาเธอออกไป
"ไม่ได้นะคะ" เธอพูดขัด "แม่มดนั้นมีคาถาอาคมที่แกร่งกล้ามาก ข้าคิดว่าเราคงจะหนีไม่รอด และแม่มดก็คงต้องจับเราได้อยู่ดี แต่ท่านเป็นถึงกับเจ้าชาย อาจจะมีอำนาจสั่งการได้ แต่ยุคสมัยนี้เริ่มมีการยอมรับแม่มดมากขึ้น และแม่มดมีทั้งดีและร้าย ถ้าเกิดท่านจับแม่มดอย่างไม่มีหลักฐานความผิด และพยานมากกว่านี้ อาจจะทำให้ชาวเมืองคิดคัดค้าน และเกิดเหตุการณ์ใหญ่ขึ้นได้ อาจจะเป็นอันตรายแก่ท่าน"
"อืมนั่นสิ" เจ้าชายครุ่นคิดวิเคราะห์
"ข้าว่าเราน่าจะจับตาดูแม่มดและหาหลักฐานที่จับได้ และหาพยานรู้เห็นให้มากกว่านี้ เพราะข้าคนเดียวไม่อาจเป็นพยานให้ทุกคนเชื่อได้"
"ตกลงราพันเซล เดี๋ยวข้าจะกลับไปที่ราชวังและส่งสายสืบมาสืบเรื่องให้"
"ขอบคุณมากค่ะ ขอบพระคุณมาก ท่านดีต่อข้าเหลือเกิน"
ราพันเซลโผวิ่งเข้าไปซุกในอ้อมกอดของเจ้าชาย สองสายตาสอดประสานกัน และยิ่งเจ้าชายเข้าใกล้ราพันเซลมากยิ่งเท่าใด ใจของเขาก็ผูกมัดกับเธอมากเท่านั้น มือเรียวยาวของราพันเซลเอื้อมไปลูบใบหน้าของเจ้าชายช้าๆ และแตะที่ใบหูของเขาเบาๆ เจ้าชายค่อยๆโน้มใบหน้าเข้าใกล้ราพันเซล เรื่อยๆ แล้วบรรจงจูบด้วยพลังแห่งรักอันร้อนเร่า จนกลายเป็นไฟแห่งราคะที่กำลังปะทุและลุกโชติช่วง และแล้วเจ้าชายก็ผลักราพันเซลลงบนเตียง ทั้งสองลิ้มรสจูบอันร้อนเร่า และเจ้าชายค่อยๆโน้มลงจูบ ไซ้ บริเวณซอกคอยของเธอ ราพันเซลก็รับบททำเป็นหญิงสาวบริสุทธิ์ผู้ที่ไม่เคยผ่านมือชายได้อย่างแนบเนียน หน้าตาที่ไหลไปกับอารมณ์ และเธอก็ค่อยยกมือขึ้นมาโอบคอของเขา เขาสบตาเธอและกระซิบเบาๆข้างหูของเธอ
"ฉันรักเธอ ราพันเซล"
เขาค่อยเลือนจากซอกคอมาจูบ และขบบริเวณใบหูเบาๆ ส่วนราพันเซลก็นำมือทั้งสองของเธอค่อยๆปลดกระดุมของเขาช้าๆ ทั้งสองค่อยปลดอาภรณ์ของฝ่ายตรงข้าม ทั้งสองได้จุดไฟแห่งราคะที่จะเป็นต้นกำเนิดของเรื่องราวที่ไม่อาจคาดถึง....
...............................................................................
"ฮ้าววววว เช้าแล้วหรือนี่ เอ๊ะ!!! แล้วเจ้าชายหายไปไหน"
ราพันเซลตกใจมาก เธอลุกขึ้นแต่งตัวให้เรียบร้อย และวิ่งหาเจ้าชายทั่ว และเธอก็เจอกระดาษแผ่นหนึ่งวางอยู่ที่โต๊ะเครื่องแป้ง เนื้อความในกระดาษนั้นเขียนว่า....
'ราพันเซล ฉันจะขอตัวไปก่อนนะ ถ้าเธอตื่นมาไม่เจอฉันอย่าตกใจล่ะ ฉันจะไปเตรียมการ และวางแผน เพื่อให้เธอเป็นอิสระ และเราจะอยู่ด้วยกัน ฉันรักเธอนะราพันเซล
P.S. ฉันจะส่งสายสืบมาที่นี่ให้มาอยู่กับเธอเพื่อจับตาดูแม่มด เธออย่าระแวงเขาล่ะ เขาไว้ใจได้ เขาเป็นสายสืบที่ฉันไว้ใจมาก'
"ราพันเซล!!!!!"
มีเสียงตะโกนดังมาจากนอกหอคอย เธอชะโงกหน้าลงไปดูก็พบกับชายหนุ่มรูปงามคนหนึ่ง
"ท่านเป็นใครน่ะ"
"ข้าคือสายสืบที่เจ้าชายส่งมาครับ"
"งั้นก็ขึ้นมาเลยค่ะ"
เธอโยนผมของเธอลงไป และคิดในใจ 'มีอะไรน่าสนใจมาอีกแล้วสินะ หึ' พร้อมกับยิ้มมุมปาก
...............................................................................
ซักนิดกับไรท์เตอร์
เย้!!!! ในที่สุดบทนี้ก็จบ อัฟอืดมาก555 แต่ก็ขอให้ติดตามต่อไปนะคะ ^^ ในบทนี้จะบอกว่าราพันเซล she ร่าน+ตอแหลมากค่ะ ไรท์เตอร์อ่านเองยังหมั่นไส้เองเลย 5555 แต่คนแต่งไม่ได้เป็นแบบราพันเซลนะ คนแต่งออกนะนิสัยดี น่ารัก 55555
แต่บางคนอาจจะคิดว่ายังราพันเซลก็ยังแรงไม่พอ เป็นมหาบาปน่าจะแรงกว่านี้สิ อยากจะบอกว่า she ไม่แรงตั้งแต่เริ่มค่ะ แต่ she จะค่อยอัฟความแรงเป็นเลเวลๆไป ยังไงก็ขอให้ติดตามต่อไปนะคะ // โค้งงามๆ
cinna mon
ความคิดเห็น