ต้องการรักแมวอย่างผมมั้ยครับ? [Yaoi] 2

ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 2: จีฟูล์เปลี๋ยนไป๋!!?? (10%)

 
    สุขสันต์วันสงกรานต์จ้า

           ฮือออ  แต่งแล้ว คอมแฮ้ง งานหาย จึงต้องแต่งใหม่อีก.. คราวนี้จึงจะเซฟทุกๆ 10% น้อ ไม่ได้อัพหลอกแต่อย่างใด แต่กลัวงานหายอีกอ้ะ TOT ใจจะสลาย


--------------------------------------------------------------------

  Chapter 2



 

  



 
                "นายเป็นใคร?"


         
      จีฟูล์ทำหน้าสงสัย   เฟเรลกุมขมับ  ไอ้แมวขโมยงงแตก


        ส่วนผม... ช๊อก



          "จีฟูล์....ไม่จริงใช่มั้ย?"



        บรรยากาศตึงเครียด  ทุกคนเงียบกันหมด  เหลือเพียงเสียงลมพัดผ่าน.. เออ ใช่ ที่นี่หนาวจริงวุ้ย (พูผิดเวลารึเปล่า)



          เมื่อเป็นแบบนี้..


              ผมจึง....หัวเราะ



         "ก๊ากกกกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!"



    ทกคนทำหน้างง   


             "บ้าไปแล้ว?"  เฟเรล


       "จีฟูล์! นายกำลังหยอกฉันเล่นใช่มั้ย ทำซะใจหายเลย ฮ่าๆๆๆๆๆๆ  อย่ามาโกหกกันสิ ขำตายแหละ" ว่าแต่ถ้าผมไม่ขำ แล้วหัวเราะทำไมเนี่ย



        เห็นังนั้นจีฟูล์จึงปั้นหน้าจริงจัง  "ฉันพูดจริง ฉันไม่รู้จักนาย"


            "เลิกเล่นได้แล้ว!  จะทำรายการหลอกกันเล่นรึไง บอกสิ.." ผมเริ่มเสียงสั่น " บอกสิว่าไม่จริง!!"


      "คือ..ฉัน.."  จีฟูล์เริ่มไปไม่ถูก   "ฉันจำไม่ได้จริงๆว่า นายเป็นใคร" จีฟูล์ทำเสียงเด็ดขาด


       
           เมื่อจีฟูล์ยืนยันแบบนั้น


        ผมจึง...สติแตก


     "เฮ้ย!! เป็นไปไม่ได้!!! นายจำฉันไม่ได้รึไง ฉัน โฟโต้ ไงล่ะ!!! นี่นาย.. ไอ้แมวบ้าเอ๊ยยย!!!!"  ผมลุกขึ้นเข้าไปเขย่าตัวจีฟูล์


           "ไอ้แมวขี้ลืม!! ฉันอุตส่าห์เดินทางมาถึงนี่ เพื่อเจอนายนะเฟ้ย!!! นี่นาย..นี่นาย.. ฮึก.. นาย.. บ้า..บ้า ฮึก! ไอ้บ้าเอ๊ยย!! ฮือๆๆๆๆ"  ในที่สุดผมก็เผลอปล่อยโฮออกมา เหมือนไอ้ผู้ชายอ่อนแอจนได้

        "แกคิดว่า แกมาหาฉันให้ฉันเจอเรื่องซวยๆๆๆ และซวย ซวย ซวย ซวยแล้วซวยอีก แล้วกลับไปโดยไม่รู้เรื่องรึไง!! ฮึก! ปล่อยให้คนอื่นคิดถึงแทบตาย แต่ตัวเองดันลืมฉันไป.. แย่ที่สุด!! ฮือๆๆ"



          "สงบสติหน่อย ไอ้โฟโต้!!"  เฟเรลจับผมแยกจากจีฟูล์  "จีฟูล์จะตายอยู่แล้วเนี่ย!!"


        ...ผมว่าผมไม่เขย่าจีฟูล์จนจีฟูล์สามารถขาดใจตายได้นะ



       "ไม่!!! จีฟูล์!!! นายนี่มัน.. 3^$#%$%(&^)(&_) ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"  สติแตก


 
         "ที่จีฟูล์ลืมนายมันมีเหตุผลนะ! ช่วยสงบแล้วฟังได้มั้ย!?"  เฟเรลรั้งผมไม่ให้ผมไปหาจีฟูล์


          "เหตุผล.."


        "นี่นายรู้จักคนบ้าคนนี้ด้วยเหรอ"  ไอ้แมวขี้ขโมยกระซิบกับจีฟูล์ แต่ผมได้ยิน- -*

        "จำไม่ได้แฮะ...แต่ที่รู้ๆคือ นายน่าจะบ้ากว่าเขานะ" จีฟูล์เกาหัว

        "อ้าว เอาส่วนไหนมาตัดสินเนี่ย!"

        "แล้วคนปกติคนไหนเขาขโมยของจากพิพิธภัณฑ์มั่งเล่า!"


       "ดูท่าทาง...เท่าที่จับใจความได้ นายเคยเป็นเพื่อนคนสำคัญของนายอย่างนั้นเหรอ"  ..ไม่รู้ไปจับใจความจากไหนเหมือนกัน

                    
                                 ถ้าผมบอกว่า นาย เป็น มากกว่าเพื่อนได้มั้ย??

                         ผะ! ผมหมายถึง สัตว์เลี้ยง - เจ้าของ น่ะครับ!!!




             ผมเช็ดน้ำตา เริ่มสงบสติแล้วถามจีฟูล์อีกครั้ง "นี่นายจำฉันไมได้รึไง?"


        จีฟูล์ทำหน้าลำบากใจ "นายไม่ได้จำคนผิดแน่นะ?"

          
           "แน่สิ! นายคือ จีฟูล์ เทมัสเทิร์น   เป็นแมวของฉัน!...อะ"



      พะ...พรวดดดดดดดดดดดด!!!!!!     มัวคิดเรื่องนี้อยู่ จึงเผลอพูดไปเลย!!





                "............"




                  เงียบ





   
        ".............ห๊ะ?"


        จีฟูล์เอ๋อกิน    



         "ไอ้โฟโต้เอ๊ย.." เฟเรล

      "เห๊???" ไอ้แมวขี้ขโมย




-------------------------------------------------------------------------------------10%

วาดแบบขี้เกียจๆ 555 เซอร์วิสแบบขี้เกียจๆ ยามสงกรานต์ละกันเนอะ  

 
    

 

-----------------------------------------------------







       

       "นี่ฉัน..เคยไปเป็นแมวของนายงั้นเหรอ?" จีฟูล์

       
        "อะ...อือ มันก็ใช่"


     ผมตอบความจริงไป เผื่อจีฟูล์จะนึกขึ้นได้



        

       ...

       .......

       ...............




                "เป็นไปไม่ได้หรอก ฉันนี่นะ ไปเป็นแมวของนาย เสียศักดิ์ศรีแย่"



      สะ...สะ..สระน้ำ?  เอ้ย ไม่ใช่! ลืมว่าตนเองจะพูดอะไร  




                       สะ...สะ... ศักดิ์ศรีแมว!!??


      ไอ้จีฟูล์มีนิสัยแบบนี้ด้วยเรอะ!?

     

                     ..จะว่าไป พ่อของจีฟูล์ ...




  "จีฟูล์..."



           "พอเถอะ"  เฟเรลกุมขมับอีกรอบ

    
          "นายโฟโต้ แกมากับฉัน" เฟเรลดึง(กระชาก)แขนผมไป เฮ้ย!  "จีฟูล์ นายกลับไปกับคิรัวร์ละกัน"


      "งั่ม งั่ม"   ไอ้แมวขี้โมย คือ คิรัวร์ กินเต้าหู้ทอดอย่างเอร็ดอร่อย จนหมด



              "เฮ้ยย!!"   เฟเรลปล่อย(โยน)ผมลง แล้วไปกระชากคอคิรัวร์ "ซื้อคืน..ด้วยนะ ไม่งั้น..."  ...และขู่ด้วยเสียงเหี้ยม ต่างกับเรื่องที่คุย(แต่ก็คล้ายๆเจ้าหนี้ขู่ลูกหนี้มั้ง)



     "..คืนจ้า คืน.."  คิรัวร์ยิ้มพลางเหงื่อแตกพลั่กๆ


        "เออ จริงสิ เอมเมอร์รัลล์นาโน ฉันล่ะ.."  ผมทวงคิรัวร์


    "เออ.ใช่  ฉันมีเรื่องอยากจะถามนายมานานแล้วล่ะ แต่ไม่มีจังหวะ" คิรัวร์เปลี่ยนเรื่อง


           "เอามาๆๆ - -*" อย่ามาเปลี่ยนเรื่อง


       "นายเป็นมนุษย์สินะ... ไม่มีหูกับหาง"  คิรัวร์แสยะยิ้ม

            


          "อะ..อา.. ก็ใช่"


  "ฮึๆๆๆ  ถ้านายไม่ซ่อนตัว นายต้องถูกจับแน่ ฮิๆๆ"  คิรัวร์หัวเราะในลำคอ

  
       "ห๊ะ!?"


  "อืม..ใช่  โลกนี้ ถ้ามีมนุษย์เข้ามา ตั้งถูกจับ และจับประหารทันที" จีฟูล์กล่าว


          "จะ..จับประหาร!! โหดร้ายไปมั้ยยยยย!!!??"


    
       "..มันเป็นความแค้นส่วนตัวน่ะ"  จีฟูล์ยักไหล่ไม่คิดอะไรมาก


  "แค้นอะไรจะขนาดดดด"



          "โฟโต้ ไปๆ อย่าให้เสียเวลา"  เฟเรลเริ่มกระชากผมไปอีกครั้ง




        "เฮ้ยย!  เอมเมอร์รัลล์นาโนล่ะ!!!"  


 

     ...........ผมโดนเฟเรลลากไปโดยไม่เห็นใจ

       
 
       "เดิมทีมันเป็นของจีฟูล์" เฟเรลกล่าวเรียบๆ





 .......



             "ได้ของดีมาแหละ เย้" คิรัวร์กระโดดโลดเต้น

           
             "..มนุษย์ งั้นเหรอ"


                   จีฟูล์เอ่ยกับตนเองเบาๆ พลางมองท้องฟ้ายามค่ำคืนที่เต็มไปด้วยดาวเปล่งประกาย