ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 1: สู่เมืองแตรมาสเซล!!
ไม่ได้อัพนานเป็นปี โฮฮ T^T คงไม่ลืมกันนะ (น่าจะลืมกันไปแล้ว-_-^)
สรุปก็คือ มีมายด์จะแต่งแนวเดิมของจีฟูล์น้าาา แต่จะลดอีโมติค่อนกับบรรยายให้เข้าใจมากขึ้น! (แต่ไม่แต่งในเวิร์ด และแต่งแบบไม่เป็นทางการเท่าไหร่ เพราะคิดถึงตอนมือใหม่.. 55 เรื่องแมวแวมไพร์กับเรื่องนี้ การบรรยายช่างเหมือนคนละคน=w=;;)
>>> ^.Me_My_Shining_.^<<<
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
"แว๊กกกกกกกกกกกกก!!!!" โครม!! ผมวิ่งออกจากบ้านไปทั้งๆที่คาบขนมปังอยู่ สายแล้วเว้ยเฮ้ยยยยยยยยยยยย!!!!!
"เปิดประตูซะแทบประตูจะพัง!!! $%^&$%^&%^%**!!!!" ... แม่ผมด่าไล่หลัง แต่ผมไม่สนใจ วิ่งสุดใจขาดดิ้น ไปโรงเรียน
วันนี้เปิดเทอมแรกของ ม.4เทอม 2 ผม..ผม... ตื่นสายครับท่านนนนนน 7.45 น.แล้ว ตกรถบัสอีกแล้วเฮ้ยยยย
สวัสดีครับ... ผมมีชื่อว่า โฟโต้ เป็นหนุ่มอายุ 16 ปี ที่มักโดนชะตาเล่นตลกให้โชคร้ายอยู่บ่อยๆ .. มันร้ายยิ่งกว่าร้ายอีก
แต่บางครั้งมันก็ไม่ได้ร้ายอย่างที่คิดหรอกนะ..
"เฮ้ย!!!!!" ผมอุทาน
ลูกแมวกำลังเดินข้ามถนน.. และรถยนต์กำลังวิ่งเข้ามา!!!
ควับบ!!!
ปี๊ด!!! เอี๊ยดดดดดดดดดดด!
"เมี๊ยว..." ลูกแมวในอ้อมอกผมร้องขึ้นอย่างหวาดหวั่น.. เอิ่มมมม !! ผมต่างหากที่ใจหายแทบแย่ เกือบตายแล้วมั้ยล่ะ..
"เฮ้ยยยยย!! จู่ๆมาปาดหน้ารถคนอื่นเพื่อช่วยแมว!? ระวังชีวิตตนเองไว้ให้ดีก็ดีนะไอ้หนุ่ม!!" ผู้ชายแก่ในรถเปิดกระจกมาด่า .. เอิ่ม ไอ้คุณตาครับ แก่แบบนี้ยังมีอารมณ์คับซิ่งนะครับ..
ผมขอโทษขอโพย และหลีกทางให้ จากนั้นรถคันนั้นก็ไป
"เฮ้อ.. ทำไปได้ไงวะเรา.."
เสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยลูกแมว ... คนดีจังฟระ
"เมี๊ยว~~~~~" ลูกแมวคลอเคลียมือผม ผมยิ้มแล้วลูบตัวลูกแมวนั้น
เป็นแมวที่สวยดีนะ ตาสีฟ้า ขนสีขาวจั๊วะ น่ารักจริงๆเลยนะ
"ว่าแต่แม่แกอยู่ไหนซะล่ะ? อย่าบอกนะว่าพลัดกับแม่?" ลูกแมวตัวเล็กเพิ่งเกิดแบบนี้ แม่แมวน่าจะอยู่ไม่ห่างนี่นา..
"เมี๊ยวๆๆๆ" เออ ตรูฟังภาษาแมวไม่รู้เรื่องหรอก หยุดเหอะครับ=_=*
รู้สึกว่าลืมอะไรไปบางอย่าง...
...
...
"เฮ้ยยยยยยย!!!! จะ 8 โมงแล้วววววววว!!!" ผมวางแมวลง "แล้วเจอกันนะเจ้าแมวขาวจั๊วะะะ"
"เมี๊ยว.."
แมวตัวนั้นนั่งมองผมที่วิ่งจากไป.. ขอโทษนะเจ้าเหมียว
~ ณ เวลา พัก เที่ยงของโรงเรียน ~
"นายมาสายตั้งแต่วันแรกเลยนะ โฟโต้" เพื่อนชายที่มีชื่อว่า มิกซ์ เดินมาตบหลังผมในระหว่างยืนต่อแถวซื้ออาหาร
"ช่วยไม่ได้นี่วะ.. ทำไมนายไม่โทรมาปลุกฉันบ้าง -*-" ผมบ่น
"เหอะ แล้วใครมันจะไปรู้ว่าแกจะสายตั้งแต่วันแรกที่เปิดเรียนเล่า" เพื่อนชายผมอีกคนที่มีชื่อว่า เฟรม พูดแบบไม่พอใจนิดๆ
ตั้งแต่ผมเข้าโรงเรียนใหม่มา สองคนนี้คือเพื่อนสนิทของผม ซึ่งเฟรมเป็นคนที่เรียนที่นี่อยู่แล้ว และเป็นฝ่ายเข้ามาทักผม ต่อมาจึงสนิทกัน ส่วนมิกซ์ เคยคุยกันในปฐมนิเทศ เปิดเทอมมาเจออยู่ห้องเดียวกัน จึงเป็นเพื่อนสนิทกันต่ออีก
"พวกนายซื้อข้าวกันมาตอนไหน ไม่ชวนฉันเลย" ผมบ่นอีกครั้ง เมื่อเห็นไอ้สองคนนี้ ถือข้าวกันอยู่
"ฮะๆ ก็นายโดนครูดุอยู่ไม่ใช่รึไง" มิกซ์หัวเราะเบาๆ เออ ตอนที่ผมวิ่งมากินข้าวดันวิ่งชนครูที่ถือเอกสารอยู่ จึงโดนดุ และให้รับผิดถือกองเอกสารทั้งหมดไปไว้ที่โต๊ะครูเอง-*-
"มาสาย แถมโดนครูดุตั้งแต่วันแรกเลยน้า~ นายนี่" เฟรมว่า
"ทำไมมันเหมือนเป็นลางบอกว่าเทอมนี้ฉันจะซวยเลยฟะ T^T"
"ซวยอย่างแรกคือ แกน่ะโดนแซงแล้ว" เฟรมบอกเรียบๆ
"เฮ้ยย!! ตั้งแต่เมื่อไหร่ เพราะพวกแกนั่นแหละะ" ผมออกนอกแถวเมื่อไหร่เนี่ย!? ถ้าแทรกใหม่จะโดนถีบมั้ยวะ!?
"ฉันจะไปจองโต๊ะให้นะ บาย~" และไอ้มิกซ์กับเฟรมก็ชิ่งหนีหน้าตาเฉ๊ย... แถวมันยาวนะเฟ้ย ไอ้บ้าเอ๊ยย= ='
"เฮ้อ... กว่าจะได้ รู้งี้เอาข้าวกล่องมาเองดีกว่า" ผมเดินมาที่โต๊ะ ซึ่งมีมิกซ์กับเฟรมกินข้าวเสร็จไปเรียบร้อยแล้ว..
"ช้าชะมัดเลย นายเนี่ย" เฟรมพูดพลางกินขนม
"ฉันจะเอาจานไปเก็บก่อนนะ เดี๋ยวมา" มิกซ์บอก
"เอาจานฉันเก็บให้ด้วย" เฟรมเอาจานให้มิกซ์
"เออๆๆๆ"
"เมี๊ยว~~~~"
ผมผงะ เมื่อเห็นลูกแมวตัวสีขาวจั๊วะมาคลอเคลียที่เท้าผม
ลูกแมวเมื่อเช้านี่นา...
"นี่แกตามฉันมาถึงโรงเรียนเลยเรอะ" ผมอุ้มลูกแมวขึ้นมา ลูบตัวมัน
"แกจะยกขึ้นมาทำไม ขนแมวร่วงลงอาหาร" เฟรมทำท่าหงุดหงิด เอ้อ มันแพ้ขนแมวด้วยนี่หว่า
"อะไรน่ะแมวตัวนั้น" มิกซ์ที่มาหลังเก็บจาน
"เมื่อเช้าฉันช่วยมันไว้ ตอนมันจะโดนรถชนน่ะ" ผมว่า
"คนดีเนอะ ถึงว่ามาสาย" เฟรม
"ฉัน..ชอบแมวน่ะนะ"
พูดถึง แมว ทีไร ต้องนึกถึงเจ้าบ้านั่นทุกที..
"เฮ้ย ทำไมทำหน้าเศร้าวะ" เฟรมทักผม ทำให้ผมหลุดจากภวังค์
"พอนายพูดถึง แมว ก็ทำหน้าเศร้าอยู่เรื่อย" มิกซ์เสริม
"แฮะๆ ฉันเคยมีแมวตัวนนึงที่รักมาก.. น่ะ แต่แมวตัวนั้นมันมีเจ้าของอยู่ มันจึงต้องกลับบ้านตนเองไปน่ะ และจากนั้นฉันก็ไม่ได้เจอมันอีกเลย.."
ผมเล่าอะไรไปฟะเนี่ย
"อ๋อ.. งั้นเหรอ" เฟรมกินขนมแบบไม่รู้สาต่อไป
"แต่มันก็ไม่ได้ตายนี่ ก็ยังมีโอกาสที่จะเจอมัน" มิกซ์บอก
ฮะฮะ นั่นสินะ.. ถ้าบ้านมันไม่ได้อยู่อีกโลกน่ะ
แต่ก็ยังมีโอกาสจะกลับอยู่นี่นา...
ว่าแล้วผมก็เอาเอลเมอร์รัลล์นาโนในรูปแบบกระดิ่งหูแมวออกมา กำไว้ ตลอดที่ผ่านมา.. ผมก็ได้แต่อธิษฐานกับสิ่งนี้
ก็มันทำอะไรไม่ได้นอกจากนี้นี่นา..
จุ๊บ!!
.....
ห๊ะ???
"อุ๊บส์!!" เพื่อนทั้งสองร้องอุทานออกมา ก่อนที่ผมจะรู้สึกตัวว่า...
ลูกแมวตัวสีขาวนั้นยื่นตัวมาจุ๊บปากผม!!!
อีกแล้วเรอะ?? จูบกับแมว!? อ้ะ... หรือว่า..
"เฮ้ยยยยยยยยยยยยยย!!!!"
"เมี๊ยว?.."
แมวตัวนั้นถอนริมฝีปากออก มันกลายเป็นเด็กผู้ชายร่างผอมบาง ผิวขาวละมุน มีผมและหู/หางแมว สีขาว ตาสีฟ้าสวยงาม..
และราวกับ..ตอนนี้ผมกำลังตกอยู่ในมนต์สะกดของดวงตาคมนั้น..
"เฮ้ยยย!!!??" เสียงนักเรียนในโรงอาหารพากันตกใจ ตะลึงกัน ทำให้ผมรู้สึกตัวไปด้วย
ไอ้แมวนั้น..ไม่ได้ใส่เสื้อผ้า!!!
"อะ..อะ" ผมมองเพื่อนทั้งสองคนที่ทำหน้าตกตะลึงอยู่อย่างสั่นๆ ไอ้คนต่างๆก็วิ่งมารุมดู บางก็เอากล้องถ่ายรูปมาถ่าย
เอ่อ... ถ่ายแมวที่ไม่ใส่เสื้อผ้ากำลังอยู่ในท่าที่ชวนคิดลึก (?) น่ะเรอะ!!!
โครม!!! ผมรีบลุกขึ้น(ลุกแรงไป เก้าอี้ล้ม) อุ้มแมวขาวนั่น วิ่งออกจากโรงอาหาร
"เผ่นโว๊ยยยยยยย =[ ]=!!! "
นี่ตรูโชคร้ายหรือโชคดีล่ะเนี่ยยยยยยยยยยยยยย!!!!????
ตอนนี้ผมแอบอยู่หลังโรงเรียน
โชคดีที่วันนี้ผมใส่เสื้อกันหนาวมา จึงเอาห่มให้แมวขาวนั่นได้
ซึ่งมันใหญ่พอจะคลุมแมวขาวได้ทั้งตัว.. เหมือนเด็กใส่กระโปรงเลยแฮะ ฮ่าๆๆๆ แขนเสื้อ อะไรหลวมโพรกพราก ดูน่ารักไปอีกแบบ (?)
"มี๊.." แมวตัวนั้นดึงชายเสื้อผม ด้วยใบหน้านิ่งๆ
จะว่าไป.. ไอ้แมวตัวนี้มันสูงแค่เอวผมเองแฮะ.. น่าจะยังเด็ก พูดภาษามนุษย์ได้มั้ยเนี่ย?
"นี่นาย... พูดได้รึเปล่า?"
".. กระดิ่ง" แมวขาวนั่นพูดออกมาเบาๆ ราวกับกลัวผมนิดๆ
"กระดิ่ง?"
"กระดิ่ง..เมื่อกี้..น่ะ" แมวขาวดึงชายเสื้อผมอีกที
"ทำตกไว้แฮะ... ทำไงดี.. จะไปตอนนี้ก็ไม่ได้
ถ้ามันหายล่ะจะทำไงดี? ..ของสำคัญเสียด้วย เวรเอ๊ย กรรมเอ๊ย~
"เอ่อ.. แล้วนายน่ะชื่ออะไร มาได้ยังไง" ผมถามมัน
"ดูนาย...ไม่ค่อยตกใจผม..เลย" แมวขาวไม่ตอบ แต่ดันยิงคำถามใส่
"ฉันเคยเจอพวกนายมาแล้วน่ะ จะตกใจทำไม" ผมบอก
"...." ผมขาวปล่อยมือจากชายเสื้อผม แล้วเงยมองผมอีกครั้ง
"ที่นายเล่า..คงหมายถึง..คนของโลกผมสินะ.." แมวขาวเอ่ย
"อืม.. ใช่' ผมเกาแก้ม
"นายคง..อยากไปโลกผมสินะ"
"เห?" ผม
"นายอยากไปพบคนนั้นสินะ... ผมพาไปมั้ยล่ะ..เพราะยังไงผมก็ต้องกลับอยู่แล้ว.." แมวขาวเอียงคอ
"จ..จริงเหรอ?!!" ผมร้องด้วยความดีใจ ห๊ะ!? ผมกำลังจะได้ไปหาจีฟูล์แล้วใช่มั้ย!?
"แต่ผมต้องขอยืมกระดิ่งนั่นนะ.. ได้มั้ยครับ.." คำพูดของแมวขาวนั่นเชิงขอร้องนะ..ผมว่า
"อืม" ผมเออออ "ว่าแต่นายชื่ออะไร เจ้าแมวขาว"
ผมลูบหัวเด็กแมวหัวขาว แมวขาวก็ทำท่าคลอเคลียแขนผมทั้งๆที่เป็นร่างมนุษย์
"ผมชื่อ เชเวนท์ ซัลคาเรน ครับ.."
ชื่อแมวแต่ละชื่อของโลกนั้น มันช่าง!! =[]=
น่าอิจฉาวุ้ย =_=
"อืม.. ฉันโฟโต้ นะ ยินดีที่ได้รู้จัก" ผมจับมือเชเวนท์ ยิ้มให้
"โฟโต้.. โฟร์" เชเวนท์พึมพำ
มีอีกคนแล้วรึไงฟระ....
"โฟร์ = 4 .." เชเวนท์พึมพำกับตนเองต่อ
เอาเข้าแล้ว!!! ฉันไม่ใช่ เลขสี่ โว๊ย!!!! เลขไม่ดีเลยนะ!!
หรือเพราะมีคำที่ออกเสียงเหมือนๆ โฟร์ (4) จึงโชคร้ายบ่อยๆหว่า... แต่วิธีเขียนมันไม่เหมือนกันสักนิดนะเฟ้ย!!
"โฟร์.. แล้ว กระดิ่ง จะเอาได้ตอนไหนล่ะ.."
"ฉันไม่ได้ชื่อ โฟร์ นะ- -* กระดิ่ง..เอาไงดีหว่า ฉันไม่อยากเป็นไปผู้สัมภาษณ์บ้าบอคอแตกนั่นเสียด้วย =*= ค่อยเอาละกัน"
" ......( ' ')"
"ก็นายเล่นโผล่มาแบบสง่าผ่าเผย!!! จะบ้าเรอะ.. เกิดออกข่าวขึ้นมาซวย" ผมบ่น
"ไม่เป็นไร ผมใช้เวทลบความทรงจำได้" แล้วทำไมไม่บอกฟระ กังวลตั้งนาน
"ลบซะเร็วๆสิ -_-"
"ต้องมีกระดิ่งนั่น"
".........." เอะอะอะไรก็กระดิ่ง
"ผม..สัมผัส..ได้ว่า.. มีพลังมหาศาลในกระดิ่งนั่นครับ" เชเวนท์ว่า "ผมอยากขอกระดิ่งนั่นมาใช้พลังหน่อย"
คร้าบๆ ก็พลังของแมวจอมเวทกับจิ้งจอกจอมแส้(?)โลกแกนี่หว่า พลังคงมหาศาลอยู่หรอก
ผมมองนาฬิกาข้อมือ อีกเดี๋ยวจะเข้าเรียนแล้ว!!
"เดี๋ยวฉันจะไปเรียน นายน่ะ ซ่อนตัวดีๆห้ามให้ใครเห็นตัวนายเด็ดขาดนะ!"
"เด็ดขาด.." เชเวนท์ทำเสียงยานๆ ผมสังเกตมานานล่ะ ไอ้หมอนี่ มันเป็นพวก ทำหน้านิ่งๆตลอดเวลา แถมยังพูดเสียงยานๆ ตลอด .. ตัวขาวทั้งตัวแบบนี้ เป็นแมวผีรึเปล่าฟะ = =;
"ใช่ เด็ดขาดเว้ยยย แม้จะลบความจำได้ก็เหอะ บาย!"
"....."
ผมวิ่งไป โดยทิ้งมันไว้หลังโรงเรียน ผมแอบเหลือบมองกลับไป
อยากหาเสื้อผ้าดีๆใส่ให้มันเร็วๆจังฟระ..
~หลังเลิกเรียนคาบสุดท้าย~
"โฟโต้" มิกซ์กับเฟรมเดินมาหาผม (ที่นั่งไม่ใกล้กัน)
มันทำผมสะดุ้ง อย่าถามนะเว้ย ขอร้อง
"อะ..อะไร"
"อะ นี่" มิกซ์ยื่นสิ่งหนึ่งมาให้ผม.. มันคือเอมเมอร์รัลล์นาโน!!
"เห็นดูท่าจะเป็นของสำคัญอะดิ แต่เล่นทำตกไว้ซะงั้น มิกซ์มันใจดีจึงเก็บไว้ให้" เฟรมอธิบาย
"ขอบใจมาก ^__^" ผมดีใจจนอยากร้องไห้แล้วกอดมิกซ์จะแย่แล้วครับ โฮ นึกว่าจะหายจริงๆเสียแล้ว เพราะตอนพักน้อย ผมลงไปหาแล้วไม่เจอ
ว่าแต่ทำไมไม่เอามาให้คาบพักน้อยฟระ!! -_-*
".. ว่าแต่แมวตัวนั้นเป็นไงบ้าง" ยังอุตส่าห์จนได้นะแก!!= = มิกซ์
".........." จะบอกไงดีฟระ
"ครูมาแล้ว!!!" หัวหน้าห้องตะโกน ครูประจำชั้นที่จะมาโฮมรูมมาแล้ว รอดไป~~~~~~~
~สวนหลังบ้าน ผม~
ตอนนี้ผมให้เชเวนท์ใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว ผมเอาเสื้อผ้าตอนเด็กที่เก็บไว้ให้มัน
และตอนนี้เชเวนท์ก็กำลังร่ายเวทอะไรเสียอย่างอยู่.. เมื่อแสงที่มือเชเวนท์หายไป เขาก็หันกลับมาหาผม
"ลบความทรงจำทุกคนหมดแล้วครับ"
"ทำไมนายไม่พูดเสียงยานๆแล้วล่ะ.." ผมทัก
"พอใช้เวทแล้วทำให้ผมรู้สึกกระฉับกระเฉงน่ะครับ.."
ไม่น่าทักเลย เริ่มยานอีกแล้วนะเอ็ง= =
แต่แปลกแฮะ... ในเวทลบความทรงจำ ความจริงน่าจะต้องรู้ว่าใครเป็นคนรู้บ้างถึงทำได้นี่
ตอนนั้นมีคนเห็นเยอะมาก เกือบทั้งโรงเรียนเชียวนะ..(โรงอาหารนี่!! ผ่าเผย งามไส้ T^T)
ผมมองมัน มันก็ตีหน้านิ่งใส่ผม
หน้าตาน่ารักแท้ๆ ยิ้ม แสดงอารมณ์น่ารักๆมั่งก็ดีนะแก (แต่ก็น่ารักตอนที่มาคลอเคลียนั่นแหละ)
"เปิดประตูมิติ..." เชเวนท์ทำท่าเหมือนร่ายเวทอะไรเสียอย่าง
"เดี๋ยวดิ!?? ได้ยินว่าประตูมิตินี่มันอยู่ไม่เป็นที่ไม่ใช่รึไง" ผมตะโกน "ทางเชื่อมต่อมันจะไปอยู่ที่ไหนในโลกก็ได้ มันอาจไม่อยู่ตรงนี้ก็ได้นี่!?"
"ก็สร้างรอยแยกมิติเพื่อเปิดประตูเข้าไปอีกโลกซะเองสิครับ..." เจ้าแมวขาวตีหน้านิ่ง(เช่นเคย)ก่อนจะมีวงเวทออกมา
และก็มีหลุมแสงขนาดเท่าประตูบ้านเรา(?) เกิดขึ้น.. เหมือนหลุมมิติที่เคยเห็นก่อนหน้านี้ แต่เล็กกว่า
แม้จะเล็กกว่า.. แต่ผมรู้สึกว่าเจ้าแมวตัวนี้มันไม่ธรรมดา
พลังของเขามหาศาล หรือ เอมเมอร์รัลล์นาโนมีพลังมากกว่าที่คิดกันแน่?
...
ผมจะเครียดทำไมวะ ไหนๆก็ได้กลับแล้ว
"จับมือผมไว้" ผมเดินเข้าไปจับมือที่มีเอมเมอร์รัลล์นาโนของเชเวนท์ไว้
และเข้าไปในหลุมมิตินั้น...
หลังจากผมเข้าไป วงเวทและแสงนั้นก็หายไปอย่างไร้ล่องลอย
แว้บแรกที่เข้ามา ความรู้สึกคือ...
เหมือนโดนดูดอย่างแรง!!!
"อ๊าาาาาาาาาาาา^&^T%^&%^&%^&#E$#RUT&(UUIIJH*&*)*_P!!!!!!!"
"ไม่ต้องกลัวโฟร์..จับมือผมไว้...!!" เชเวนท์บอก
สถานที่ที่มีแต่แสง ไร้แรงโน้มถ่วง ไม่มีพื้น ไม่มีเพดาน ได้แต่ดูดเราไปข้างหน้า..
ทำให้ผมรู้สึกกลัวขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้... มันน่ากลัวจริงนะเว้ย!!!
"มือจะหลุดแล้ววววววว" ผมตะโกนโหวกเหวก
"นายจะไปที่ไหน.." เชเวนท์เอ่ย
ผมอยากร้องไห้มาก= = สติหลุดลอยล่ะครับ ผมเป็นพวกเกลียดอะไรหวาดเสียวเหมือนของเล่นสวนสนุกที่สุดเลยคร้าบบบบบบ
ไอ้เมืองนั่นชื่ออะไรนะ.. ชื่ออะไรนะ!!!!! สติมันไปหมด นึกไม่ออก
"ตั้งสติก่อน โฟร์ ถ้าไม่บอก นายจะหลงอยู่ที่นี่นะ..!"
"แตรมาสเซล!!"
สิ้นเสียงผม เชเวนท์ก็ยิ้มให้เป็นครั้งแรก (ปกติจะตีหน้านิ่ง)
"งั้นไว้..เจอกันนะครับ.."
เชเวนท์ปล่อยมือผมพร้อมให้เอมเมอร์รัลล์นาโนไว้ที่่ผม
"เฮ้ย!!! ปล่อยมือทำไม ฉันกลัวนะ!!"
"ไม่เป็นไรหรอก.. เดี๋ยวก็ถึงปลายทางเอง.." เชเวนท์ปลอบผมที่กำลังกลัว (?)
"เฮ้ย แล้วนายจะไปไหน!!??"
ภาพลูกแมวน้อยสีขาวในอ้อมอกผมแว้บเข้ามาในสมอง.. นี่เรายังเจอกันไม่ถึงวันเลยนะ!!?? จะไปไหนของแก!??
"ขอบคุณนะ..วันนี้น่ะ... หวังว่าจะได้เจอกันอีก"
ผมห่างไกลจากเชเวนท์ไปเรื่อยๆ ก่อนจะถูกดูดไปคนละทางกับเขา
"ไอ้ลูกแมวขาววว!!" ผมเรียกมันเสียงดัง เมื่อมันหายไปจากสายตาผม
ว่าแต่มันเป็นลูกแมวจริงๆเหรอนะ... ผมแอบคิด
"ฮื้ม.."
ผมตื่นขึ้น ลูบหัวอย่างมึนๆ
ผมมองดูรอบๆ ผมเผลอสลบไปแล้วร่วงลงมาเรอะ เจ็บชะมัด
"นี่น่ะเหรอ โลกของจีฟูล์"
ดูท่าทางตอนนี้จะดึกมากแล้วนะ แต่ไม่มืดเสียเท่าไหร่ เพราะแสงจันทร์..
ดวงจันทร์ที่นี่ใหญ่ชะมัด ผมมองดวงจันทร์เต็มดวงนั้น
จีฟูล์อยู่ที่นี่..จริงๆสินะ
คิดถึงใจจะขาดแล้ววุ้ยยย!!! T^T เจอเมื่อไหร่จะไปกอดมันให้หายคิดถึง ดีไม่ดี มันอาจเป็นฝ่ายเข้ามากอดเสียเอง ก็ดี!
แต่ที่นี่มันที่ไหน??
"เชเวนท์!!??"
เชเวนท์ไม่อยู่... มองไปทางไหนก็มีแต่ต้นไม้กับหญ้า ดอกไม้ ทำไงดีวะ ทำไงดี ทำไงดี!!!!!
"เฮ้ ไม่มีใครอยู่เลยเรอะ~~"
ผมตะโกนพลางเดินไปเรื่อยๆ ชาตินี้จะเจอจีฟูล์มั้ยฟะ
"เหลือเชื่อ..."
มีเสียงหนึ่งแว่วเข้ามา ผมหันไปมา "ใครน่ะ!!??"
"ข้างบน"
ผมหันไปบนฟ้า ใครวะ?
"ต้นไม้เฟ้ยยย!! ซื่อเหมือนแบบเลยนะไอ้บ้า"
เสียงคุ้นๆ ไอ้ที่ขี้หงุดหงิดนี่ก็คุ้นๆนะ= =
"เฟเรล.." ผมมองจิ้กจอกที่กินเต้าหู้ทอดอยู่บนต้นไม้
เฟเรล เป็นสุนัขจิ้งจอกที่ขนสีทองสวยมาก ตาสีม่วง มีนิสัยใจร้อนขี้หงุดหงิดสุดๆ(มั้ง เพราะมันเกลียดขี้หน้าผมด้วยแหละ-*-) มันเคยคิดจะฆ่าผมด้วยนะ ตำรวจเอาไม่อยู่ - -*
มันมีนิสัยแปลกๆคือ เป็นหมาจิ้กจอกที่ชอบอยู่บนต้นไม้....
ถึงจะกลัวหลงทาง แต่มีคนนำทาง(?) เป็นหมอนี่เรอะ!!! แมร่ง= =..
"นายมาที่นี่ได้ยังไง???" เฟเรล
"นายมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง!!??" ผม
. . .
เออ ตรูจะถามมันทำไม นี่มันโลกมันนี่หว่า อยู่ไหนก็อยู่ไปเหอะ
".." ผมแบเอมเมอร์รัลล์นาโนให้ดูเชิงคำตอบ
"มาด้วยไอ้นี่..?" แน่ดิ คิดว่าอะไรอีกล่ะ = =
"เออ ทำหน้าต้อนรับแขกมั่งสิแก" ผมบ่น " จีฟูล์อยู่ไหน?"
ผมถามทันควัน
"เอ่อ..." เฟเรลทำท่าเหมือนสะอึก "นายอยากเจอจีฟูล์จริงๆ?"
"เออ สิ ไม่งั้นคงไม่มาหรอก"
"ถ้าจีฟูล์ล่ะก็..."
ควับ!!!!!
"เฮ้ย!!??" เฟเรลร้องเสียงหลง เมื่อมีคนมาขโมยเต้าหู้ทอดไป
"ขอล่ะคร้าบบ หิวอยู่พอดีเลย!"
ผมเห็น แมว(แน่นอนว่ากลายพันธุ์)ผมสีเหลืองทราย หู/หางสีน้ำตาล ตาสีเหลืองเข้ม วิ่งผ่านผมไป ทันใดนั้นเอมเมอร์รัลล์นาโนก็หายไปทันที..
ไอ้แมวตัวนั้นขโมยไป!!
"ไอ้แมวขี้ขโมยยยยยยยยยยย!!!!!!!" ผมไล่ตาม (แน่นอนว่าเฟเรลก็วิ่งไปด้วย พลางถือแส้..เอ่อ ไลน์โลป ไปด้วย[ไลน์โลป คือ อาวุธรูปแบบแส้ มีแสงสีชมพู ยืดไปจับอะไรก็ได้..])
"ไลน์โลป!!"
"แว้ก!!!"
เฟเรลใช้ไลน์โลปดึงขาแมวขี้ขโมยนั่นไว้ จนล้มคะมำ
"คืนของ(เต้าหู้ทอด- -*)ฉันมา.." เฟเรลพูดด้วยความหงุดหงิด และเดินไปหา
"ไม่มีทาง" แมวขี้ขโมยควักมีดออกมาทำท่าจะตัดไลน์โลปที่ขาตนเอง แต่..
"คิรัวร์!!!"
จากนั้นก็มีแมวอีกตัว(?) กระโดดเข้ามา ตรงหน้าแมวขี้ขโมยคนนั้น
แมวผมสีเทาตาสีเดียวกัน หู/หางสีเทา... (สีเทาทั้งตัว-*-) นี่มัน....
"จีฟูล์..." เฟเรลเอ่ย
"คิรัวร์ นายนี่มันขโมยของอยู่เรื่อย.."
'จีฟูล์' กอดอกพูดขึ้นอย่างหงุดหงิด
ผมรู้สึกเหมือนขอบตาตนเองร้อนผ่าว... ตัวสั่นไปหมด
"จ...จี...จีฟูล์!!!!!!"
ผมดีใจมาก รีบกระโดดเข้าไปหาจีฟูล์ทันที
"เฮ้ย!!??" จีฟูล์ร้อง ก่อนจะผลักผมออกไป
เอ๊ะ...??
"ไอ้แมว!?? จีฟูล์ ผลักฉันทำไม!!??"
เป็นแค่สัตว์เลี้ยงของฉันนะเว้ย!!!
"แล้วทำไม.." จีฟูล์พูดขึ้นอย่างเย็นชา "ก็นายมากอดฉันเอง"
ผมอึ้ง..
นี่น่ะเหรอ จีฟูล์? ในหัวผมตื่อไปหมด สับสนไปหมด
และประโยคต่อมาของจีฟูล์ทำให้ผมหยุดหายใจไปพักนึง..
"นาย เป็น ใคร?"
-----------------------------------------------------------------------------
สรุปก็คือ มีมายด์จะแต่งแนวเดิมของจีฟูล์น้าาา แต่จะลดอีโมติค่อนกับบรรยายให้เข้าใจมากขึ้น! (แต่ไม่แต่งในเวิร์ด และแต่งแบบไม่เป็นทางการเท่าไหร่ เพราะคิดถึงตอนมือใหม่.. 55 เรื่องแมวแวมไพร์กับเรื่องนี้ การบรรยายช่างเหมือนคนละคน=w=;;)
>>> ^.Me_My_Shining_.^<<<
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Chapter 1
"แว๊กกกกกกกกกกกกก!!!!" โครม!! ผมวิ่งออกจากบ้านไปทั้งๆที่คาบขนมปังอยู่ สายแล้วเว้ยเฮ้ยยยยยยยยยยยย!!!!!
"เปิดประตูซะแทบประตูจะพัง!!! $%^&$%^&%^%**!!!!" ... แม่ผมด่าไล่หลัง แต่ผมไม่สนใจ วิ่งสุดใจขาดดิ้น ไปโรงเรียน
วันนี้เปิดเทอมแรกของ ม.4เทอม 2 ผม..ผม... ตื่นสายครับท่านนนนนน 7.45 น.แล้ว ตกรถบัสอีกแล้วเฮ้ยยยย
สวัสดีครับ... ผมมีชื่อว่า โฟโต้ เป็นหนุ่มอายุ 16 ปี ที่มักโดนชะตาเล่นตลกให้โชคร้ายอยู่บ่อยๆ .. มันร้ายยิ่งกว่าร้ายอีก
แต่บางครั้งมันก็ไม่ได้ร้ายอย่างที่คิดหรอกนะ..
"เฮ้ย!!!!!" ผมอุทาน
ลูกแมวกำลังเดินข้ามถนน.. และรถยนต์กำลังวิ่งเข้ามา!!!
ควับบ!!!
ปี๊ด!!! เอี๊ยดดดดดดดดดดด!
"เมี๊ยว..." ลูกแมวในอ้อมอกผมร้องขึ้นอย่างหวาดหวั่น.. เอิ่มมมม !! ผมต่างหากที่ใจหายแทบแย่ เกือบตายแล้วมั้ยล่ะ..
"เฮ้ยยยยย!! จู่ๆมาปาดหน้ารถคนอื่นเพื่อช่วยแมว!? ระวังชีวิตตนเองไว้ให้ดีก็ดีนะไอ้หนุ่ม!!" ผู้ชายแก่ในรถเปิดกระจกมาด่า .. เอิ่ม ไอ้คุณตาครับ แก่แบบนี้ยังมีอารมณ์คับซิ่งนะครับ..
ผมขอโทษขอโพย และหลีกทางให้ จากนั้นรถคันนั้นก็ไป
"เฮ้อ.. ทำไปได้ไงวะเรา.."
เสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยลูกแมว ... คนดีจังฟระ
"เมี๊ยว~~~~~" ลูกแมวคลอเคลียมือผม ผมยิ้มแล้วลูบตัวลูกแมวนั้น
เป็นแมวที่สวยดีนะ ตาสีฟ้า ขนสีขาวจั๊วะ น่ารักจริงๆเลยนะ
"ว่าแต่แม่แกอยู่ไหนซะล่ะ? อย่าบอกนะว่าพลัดกับแม่?" ลูกแมวตัวเล็กเพิ่งเกิดแบบนี้ แม่แมวน่าจะอยู่ไม่ห่างนี่นา..
"เมี๊ยวๆๆๆ" เออ ตรูฟังภาษาแมวไม่รู้เรื่องหรอก หยุดเหอะครับ=_=*
รู้สึกว่าลืมอะไรไปบางอย่าง...
...
...
"เฮ้ยยยยยยย!!!! จะ 8 โมงแล้วววววววว!!!" ผมวางแมวลง "แล้วเจอกันนะเจ้าแมวขาวจั๊วะะะ"
"เมี๊ยว.."
แมวตัวนั้นนั่งมองผมที่วิ่งจากไป.. ขอโทษนะเจ้าเหมียว
~ ณ เวลา พัก เที่ยงของโรงเรียน ~
"นายมาสายตั้งแต่วันแรกเลยนะ โฟโต้" เพื่อนชายที่มีชื่อว่า มิกซ์ เดินมาตบหลังผมในระหว่างยืนต่อแถวซื้ออาหาร
"ช่วยไม่ได้นี่วะ.. ทำไมนายไม่โทรมาปลุกฉันบ้าง -*-" ผมบ่น
"เหอะ แล้วใครมันจะไปรู้ว่าแกจะสายตั้งแต่วันแรกที่เปิดเรียนเล่า" เพื่อนชายผมอีกคนที่มีชื่อว่า เฟรม พูดแบบไม่พอใจนิดๆ
ตั้งแต่ผมเข้าโรงเรียนใหม่มา สองคนนี้คือเพื่อนสนิทของผม ซึ่งเฟรมเป็นคนที่เรียนที่นี่อยู่แล้ว และเป็นฝ่ายเข้ามาทักผม ต่อมาจึงสนิทกัน ส่วนมิกซ์ เคยคุยกันในปฐมนิเทศ เปิดเทอมมาเจออยู่ห้องเดียวกัน จึงเป็นเพื่อนสนิทกันต่ออีก
"พวกนายซื้อข้าวกันมาตอนไหน ไม่ชวนฉันเลย" ผมบ่นอีกครั้ง เมื่อเห็นไอ้สองคนนี้ ถือข้าวกันอยู่
"ฮะๆ ก็นายโดนครูดุอยู่ไม่ใช่รึไง" มิกซ์หัวเราะเบาๆ เออ ตอนที่ผมวิ่งมากินข้าวดันวิ่งชนครูที่ถือเอกสารอยู่ จึงโดนดุ และให้รับผิดถือกองเอกสารทั้งหมดไปไว้ที่โต๊ะครูเอง-*-
"มาสาย แถมโดนครูดุตั้งแต่วันแรกเลยน้า~ นายนี่" เฟรมว่า
"ทำไมมันเหมือนเป็นลางบอกว่าเทอมนี้ฉันจะซวยเลยฟะ T^T"
"ซวยอย่างแรกคือ แกน่ะโดนแซงแล้ว" เฟรมบอกเรียบๆ
"เฮ้ยย!! ตั้งแต่เมื่อไหร่ เพราะพวกแกนั่นแหละะ" ผมออกนอกแถวเมื่อไหร่เนี่ย!? ถ้าแทรกใหม่จะโดนถีบมั้ยวะ!?
"ฉันจะไปจองโต๊ะให้นะ บาย~" และไอ้มิกซ์กับเฟรมก็ชิ่งหนีหน้าตาเฉ๊ย... แถวมันยาวนะเฟ้ย ไอ้บ้าเอ๊ยย= ='
"เฮ้อ... กว่าจะได้ รู้งี้เอาข้าวกล่องมาเองดีกว่า" ผมเดินมาที่โต๊ะ ซึ่งมีมิกซ์กับเฟรมกินข้าวเสร็จไปเรียบร้อยแล้ว..
"ช้าชะมัดเลย นายเนี่ย" เฟรมพูดพลางกินขนม
"ฉันจะเอาจานไปเก็บก่อนนะ เดี๋ยวมา" มิกซ์บอก
"เอาจานฉันเก็บให้ด้วย" เฟรมเอาจานให้มิกซ์
"เออๆๆๆ"
"เมี๊ยว~~~~"
ผมผงะ เมื่อเห็นลูกแมวตัวสีขาวจั๊วะมาคลอเคลียที่เท้าผม
ลูกแมวเมื่อเช้านี่นา...
"นี่แกตามฉันมาถึงโรงเรียนเลยเรอะ" ผมอุ้มลูกแมวขึ้นมา ลูบตัวมัน
"แกจะยกขึ้นมาทำไม ขนแมวร่วงลงอาหาร" เฟรมทำท่าหงุดหงิด เอ้อ มันแพ้ขนแมวด้วยนี่หว่า
"อะไรน่ะแมวตัวนั้น" มิกซ์ที่มาหลังเก็บจาน
"เมื่อเช้าฉันช่วยมันไว้ ตอนมันจะโดนรถชนน่ะ" ผมว่า
"คนดีเนอะ ถึงว่ามาสาย" เฟรม
"ฉัน..ชอบแมวน่ะนะ"
พูดถึง แมว ทีไร ต้องนึกถึงเจ้าบ้านั่นทุกที..
"เฮ้ย ทำไมทำหน้าเศร้าวะ" เฟรมทักผม ทำให้ผมหลุดจากภวังค์
"พอนายพูดถึง แมว ก็ทำหน้าเศร้าอยู่เรื่อย" มิกซ์เสริม
"แฮะๆ ฉันเคยมีแมวตัวนนึงที่รักมาก.. น่ะ แต่แมวตัวนั้นมันมีเจ้าของอยู่ มันจึงต้องกลับบ้านตนเองไปน่ะ และจากนั้นฉันก็ไม่ได้เจอมันอีกเลย.."
ผมเล่าอะไรไปฟะเนี่ย
"อ๋อ.. งั้นเหรอ" เฟรมกินขนมแบบไม่รู้สาต่อไป
"แต่มันก็ไม่ได้ตายนี่ ก็ยังมีโอกาสที่จะเจอมัน" มิกซ์บอก
ฮะฮะ นั่นสินะ.. ถ้าบ้านมันไม่ได้อยู่อีกโลกน่ะ
แต่ก็ยังมีโอกาสจะกลับอยู่นี่นา...
ว่าแล้วผมก็เอาเอลเมอร์รัลล์นาโนในรูปแบบกระดิ่งหูแมวออกมา กำไว้ ตลอดที่ผ่านมา.. ผมก็ได้แต่อธิษฐานกับสิ่งนี้
ก็มันทำอะไรไม่ได้นอกจากนี้นี่นา..
จุ๊บ!!
.....
ห๊ะ???
"อุ๊บส์!!" เพื่อนทั้งสองร้องอุทานออกมา ก่อนที่ผมจะรู้สึกตัวว่า...
ลูกแมวตัวสีขาวนั้นยื่นตัวมาจุ๊บปากผม!!!
อีกแล้วเรอะ?? จูบกับแมว!? อ้ะ... หรือว่า..
"เฮ้ยยยยยยยยยยยยยย!!!!"
ไอ้แมวตัวสีขาวนั้นกลายเป็นแมวกลายพันธุ์!!??
"เมี๊ยว?.."
แมวตัวนั้นถอนริมฝีปากออก มันกลายเป็นเด็กผู้ชายร่างผอมบาง ผิวขาวละมุน มีผมและหู/หางแมว สีขาว ตาสีฟ้าสวยงาม..
และราวกับ..ตอนนี้ผมกำลังตกอยู่ในมนต์สะกดของดวงตาคมนั้น..
"เฮ้ยยย!!!??" เสียงนักเรียนในโรงอาหารพากันตกใจ ตะลึงกัน ทำให้ผมรู้สึกตัวไปด้วย
ไอ้แมวนั้น..ไม่ได้ใส่เสื้อผ้า!!!
"อะ..อะ" ผมมองเพื่อนทั้งสองคนที่ทำหน้าตกตะลึงอยู่อย่างสั่นๆ ไอ้คนต่างๆก็วิ่งมารุมดู บางก็เอากล้องถ่ายรูปมาถ่าย
เอ่อ... ถ่ายแมวที่ไม่ใส่เสื้อผ้ากำลังอยู่ในท่าที่ชวนคิดลึก (?) น่ะเรอะ!!!
โครม!!! ผมรีบลุกขึ้น(ลุกแรงไป เก้าอี้ล้ม) อุ้มแมวขาวนั่น วิ่งออกจากโรงอาหาร
"เผ่นโว๊ยยยยยยย =[ ]=!!! "
นี่ตรูโชคร้ายหรือโชคดีล่ะเนี่ยยยยยยยยยยยยยย!!!!????
ตอนนี้ผมแอบอยู่หลังโรงเรียน
โชคดีที่วันนี้ผมใส่เสื้อกันหนาวมา จึงเอาห่มให้แมวขาวนั่นได้
ซึ่งมันใหญ่พอจะคลุมแมวขาวได้ทั้งตัว.. เหมือนเด็กใส่กระโปรงเลยแฮะ ฮ่าๆๆๆ แขนเสื้อ อะไรหลวมโพรกพราก ดูน่ารักไปอีกแบบ (?)
"มี๊.." แมวตัวนั้นดึงชายเสื้อผม ด้วยใบหน้านิ่งๆ
จะว่าไป.. ไอ้แมวตัวนี้มันสูงแค่เอวผมเองแฮะ.. น่าจะยังเด็ก พูดภาษามนุษย์ได้มั้ยเนี่ย?
"นี่นาย... พูดได้รึเปล่า?"
".. กระดิ่ง" แมวขาวนั่นพูดออกมาเบาๆ ราวกับกลัวผมนิดๆ
"กระดิ่ง?"
"กระดิ่ง..เมื่อกี้..น่ะ" แมวขาวดึงชายเสื้อผมอีกที
กระดิ่ง..กระดิ่ง.. เอมเมอร์รัลล์นาโน!?
"ทำตกไว้แฮะ... ทำไงดี.. จะไปตอนนี้ก็ไม่ได้
ถ้ามันหายล่ะจะทำไงดี? ..ของสำคัญเสียด้วย เวรเอ๊ย กรรมเอ๊ย~
"เอ่อ.. แล้วนายน่ะชื่ออะไร มาได้ยังไง" ผมถามมัน
"ดูนาย...ไม่ค่อยตกใจผม..เลย" แมวขาวไม่ตอบ แต่ดันยิงคำถามใส่
"ฉันเคยเจอพวกนายมาแล้วน่ะ จะตกใจทำไม" ผมบอก
"...." ผมขาวปล่อยมือจากชายเสื้อผม แล้วเงยมองผมอีกครั้ง
"ที่นายเล่า..คงหมายถึง..คนของโลกผมสินะ.." แมวขาวเอ่ย
"อืม.. ใช่' ผมเกาแก้ม
"นายคง..อยากไปโลกผมสินะ"
"เห?" ผม
"นายอยากไปพบคนนั้นสินะ... ผมพาไปมั้ยล่ะ..เพราะยังไงผมก็ต้องกลับอยู่แล้ว.." แมวขาวเอียงคอ
"จ..จริงเหรอ?!!" ผมร้องด้วยความดีใจ ห๊ะ!? ผมกำลังจะได้ไปหาจีฟูล์แล้วใช่มั้ย!?
"แต่ผมต้องขอยืมกระดิ่งนั่นนะ.. ได้มั้ยครับ.." คำพูดของแมวขาวนั่นเชิงขอร้องนะ..ผมว่า
"อืม" ผมเออออ "ว่าแต่นายชื่ออะไร เจ้าแมวขาว"
ผมลูบหัวเด็กแมวหัวขาว แมวขาวก็ทำท่าคลอเคลียแขนผมทั้งๆที่เป็นร่างมนุษย์
"ผมชื่อ เชเวนท์ ซัลคาเรน ครับ.."
ชื่อแมวแต่ละชื่อของโลกนั้น มันช่าง!! =[]=
น่าอิจฉาวุ้ย =_=
"อืม.. ฉันโฟโต้ นะ ยินดีที่ได้รู้จัก" ผมจับมือเชเวนท์ ยิ้มให้
"โฟโต้.. โฟร์" เชเวนท์พึมพำ
มีอีกคนแล้วรึไงฟระ....
"โฟร์ = 4 .." เชเวนท์พึมพำกับตนเองต่อ
เอาเข้าแล้ว!!! ฉันไม่ใช่ เลขสี่ โว๊ย!!!! เลขไม่ดีเลยนะ!!
หรือเพราะมีคำที่ออกเสียงเหมือนๆ โฟร์ (4) จึงโชคร้ายบ่อยๆหว่า... แต่วิธีเขียนมันไม่เหมือนกันสักนิดนะเฟ้ย!!
"โฟร์.. แล้ว กระดิ่ง จะเอาได้ตอนไหนล่ะ.."
"ฉันไม่ได้ชื่อ โฟร์ นะ- -* กระดิ่ง..เอาไงดีหว่า ฉันไม่อยากเป็นไปผู้สัมภาษณ์บ้าบอคอแตกนั่นเสียด้วย =*= ค่อยเอาละกัน"
" ......( ' ')"
"ก็นายเล่นโผล่มาแบบสง่าผ่าเผย!!! จะบ้าเรอะ.. เกิดออกข่าวขึ้นมาซวย" ผมบ่น
"ไม่เป็นไร ผมใช้เวทลบความทรงจำได้" แล้วทำไมไม่บอกฟระ กังวลตั้งนาน
"ลบซะเร็วๆสิ -_-"
"ต้องมีกระดิ่งนั่น"
".........." เอะอะอะไรก็กระดิ่ง
"ผม..สัมผัส..ได้ว่า.. มีพลังมหาศาลในกระดิ่งนั่นครับ" เชเวนท์ว่า "ผมอยากขอกระดิ่งนั่นมาใช้พลังหน่อย"
คร้าบๆ ก็พลังของแมวจอมเวทกับจิ้งจอกจอมแส้(?)โลกแกนี่หว่า พลังคงมหาศาลอยู่หรอก
ผมมองนาฬิกาข้อมือ อีกเดี๋ยวจะเข้าเรียนแล้ว!!
"เดี๋ยวฉันจะไปเรียน นายน่ะ ซ่อนตัวดีๆห้ามให้ใครเห็นตัวนายเด็ดขาดนะ!"
"เด็ดขาด.." เชเวนท์ทำเสียงยานๆ ผมสังเกตมานานล่ะ ไอ้หมอนี่ มันเป็นพวก ทำหน้านิ่งๆตลอดเวลา แถมยังพูดเสียงยานๆ ตลอด .. ตัวขาวทั้งตัวแบบนี้ เป็นแมวผีรึเปล่าฟะ = =;
"ใช่ เด็ดขาดเว้ยยย แม้จะลบความจำได้ก็เหอะ บาย!"
"....."
ผมวิ่งไป โดยทิ้งมันไว้หลังโรงเรียน ผมแอบเหลือบมองกลับไป
อยากหาเสื้อผ้าดีๆใส่ให้มันเร็วๆจังฟระ..
~หลังเลิกเรียนคาบสุดท้าย~
"โฟโต้" มิกซ์กับเฟรมเดินมาหาผม (ที่นั่งไม่ใกล้กัน)
มันทำผมสะดุ้ง อย่าถามนะเว้ย ขอร้อง
"อะ..อะไร"
"อะ นี่" มิกซ์ยื่นสิ่งหนึ่งมาให้ผม.. มันคือเอมเมอร์รัลล์นาโน!!
"เห็นดูท่าจะเป็นของสำคัญอะดิ แต่เล่นทำตกไว้ซะงั้น มิกซ์มันใจดีจึงเก็บไว้ให้" เฟรมอธิบาย
"ขอบใจมาก ^__^" ผมดีใจจนอยากร้องไห้แล้วกอดมิกซ์จะแย่แล้วครับ โฮ นึกว่าจะหายจริงๆเสียแล้ว เพราะตอนพักน้อย ผมลงไปหาแล้วไม่เจอ
ว่าแต่ทำไมไม่เอามาให้คาบพักน้อยฟระ!! -_-*
".. ว่าแต่แมวตัวนั้นเป็นไงบ้าง" ยังอุตส่าห์จนได้นะแก!!= = มิกซ์
".........." จะบอกไงดีฟระ
"ครูมาแล้ว!!!" หัวหน้าห้องตะโกน ครูประจำชั้นที่จะมาโฮมรูมมาแล้ว รอดไป~~~~~~~
~สวนหลังบ้าน ผม~
ตอนนี้ผมให้เชเวนท์ใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว ผมเอาเสื้อผ้าตอนเด็กที่เก็บไว้ให้มัน
และตอนนี้เชเวนท์ก็กำลังร่ายเวทอะไรเสียอย่างอยู่.. เมื่อแสงที่มือเชเวนท์หายไป เขาก็หันกลับมาหาผม
"ลบความทรงจำทุกคนหมดแล้วครับ"
"ทำไมนายไม่พูดเสียงยานๆแล้วล่ะ.." ผมทัก
"พอใช้เวทแล้วทำให้ผมรู้สึกกระฉับกระเฉงน่ะครับ.."
ไม่น่าทักเลย เริ่มยานอีกแล้วนะเอ็ง= =
แต่แปลกแฮะ... ในเวทลบความทรงจำ ความจริงน่าจะต้องรู้ว่าใครเป็นคนรู้บ้างถึงทำได้นี่
ตอนนั้นมีคนเห็นเยอะมาก เกือบทั้งโรงเรียนเชียวนะ..(โรงอาหารนี่!! ผ่าเผย งามไส้ T^T)
ผมมองมัน มันก็ตีหน้านิ่งใส่ผม
หน้าตาน่ารักแท้ๆ ยิ้ม แสดงอารมณ์น่ารักๆมั่งก็ดีนะแก (แต่ก็น่ารักตอนที่มาคลอเคลียนั่นแหละ)
"เปิดประตูมิติ..." เชเวนท์ทำท่าเหมือนร่ายเวทอะไรเสียอย่าง
"เดี๋ยวดิ!?? ได้ยินว่าประตูมิตินี่มันอยู่ไม่เป็นที่ไม่ใช่รึไง" ผมตะโกน "ทางเชื่อมต่อมันจะไปอยู่ที่ไหนในโลกก็ได้ มันอาจไม่อยู่ตรงนี้ก็ได้นี่!?"
"ก็สร้างรอยแยกมิติเพื่อเปิดประตูเข้าไปอีกโลกซะเองสิครับ..." เจ้าแมวขาวตีหน้านิ่ง(เช่นเคย)ก่อนจะมีวงเวทออกมา
และก็มีหลุมแสงขนาดเท่าประตูบ้านเรา(?) เกิดขึ้น.. เหมือนหลุมมิติที่เคยเห็นก่อนหน้านี้ แต่เล็กกว่า
แม้จะเล็กกว่า.. แต่ผมรู้สึกว่าเจ้าแมวตัวนี้มันไม่ธรรมดา
พลังของเขามหาศาล หรือ เอมเมอร์รัลล์นาโนมีพลังมากกว่าที่คิดกันแน่?
...
ผมจะเครียดทำไมวะ ไหนๆก็ได้กลับแล้ว
"จับมือผมไว้" ผมเดินเข้าไปจับมือที่มีเอมเมอร์รัลล์นาโนของเชเวนท์ไว้
และเข้าไปในหลุมมิตินั้น...
หลังจากผมเข้าไป วงเวทและแสงนั้นก็หายไปอย่างไร้ล่องลอย
แว้บแรกที่เข้ามา ความรู้สึกคือ...
เหมือนโดนดูดอย่างแรง!!!
"อ๊าาาาาาาาาาาา^&^T%^&%^&%^&#E$#RUT&(UUIIJH*&*)*_P!!!!!!!"
"ไม่ต้องกลัวโฟร์..จับมือผมไว้...!!" เชเวนท์บอก
สถานที่ที่มีแต่แสง ไร้แรงโน้มถ่วง ไม่มีพื้น ไม่มีเพดาน ได้แต่ดูดเราไปข้างหน้า..
ทำให้ผมรู้สึกกลัวขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้... มันน่ากลัวจริงนะเว้ย!!!
"มือจะหลุดแล้ววววววว" ผมตะโกนโหวกเหวก
"นายจะไปที่ไหน.." เชเวนท์เอ่ย
ผมอยากร้องไห้มาก= = สติหลุดลอยล่ะครับ ผมเป็นพวกเกลียดอะไรหวาดเสียวเหมือนของเล่นสวนสนุกที่สุดเลยคร้าบบบบบบ
ไอ้เมืองนั่นชื่ออะไรนะ.. ชื่ออะไรนะ!!!!! สติมันไปหมด นึกไม่ออก
"ตั้งสติก่อน โฟร์ ถ้าไม่บอก นายจะหลงอยู่ที่นี่นะ..!"
"แตรมาสเซล!!"
สิ้นเสียงผม เชเวนท์ก็ยิ้มให้เป็นครั้งแรก (ปกติจะตีหน้านิ่ง)
"งั้นไว้..เจอกันนะครับ.."
เชเวนท์ปล่อยมือผมพร้อมให้เอมเมอร์รัลล์นาโนไว้ที่่ผม
"เฮ้ย!!! ปล่อยมือทำไม ฉันกลัวนะ!!"
"ไม่เป็นไรหรอก.. เดี๋ยวก็ถึงปลายทางเอง.." เชเวนท์ปลอบผมที่กำลังกลัว (?)
"เฮ้ย แล้วนายจะไปไหน!!??"
ภาพลูกแมวน้อยสีขาวในอ้อมอกผมแว้บเข้ามาในสมอง.. นี่เรายังเจอกันไม่ถึงวันเลยนะ!!?? จะไปไหนของแก!??
"ขอบคุณนะ..วันนี้น่ะ... หวังว่าจะได้เจอกันอีก"
ผมห่างไกลจากเชเวนท์ไปเรื่อยๆ ก่อนจะถูกดูดไปคนละทางกับเขา
"ไอ้ลูกแมวขาววว!!" ผมเรียกมันเสียงดัง เมื่อมันหายไปจากสายตาผม
ว่าแต่มันเป็นลูกแมวจริงๆเหรอนะ... ผมแอบคิด
"ฮื้ม.."
ผมตื่นขึ้น ลูบหัวอย่างมึนๆ
ผมมองดูรอบๆ ผมเผลอสลบไปแล้วร่วงลงมาเรอะ เจ็บชะมัด
"นี่น่ะเหรอ โลกของจีฟูล์"
ดูท่าทางตอนนี้จะดึกมากแล้วนะ แต่ไม่มืดเสียเท่าไหร่ เพราะแสงจันทร์..
ดวงจันทร์ที่นี่ใหญ่ชะมัด ผมมองดวงจันทร์เต็มดวงนั้น
จีฟูล์อยู่ที่นี่..จริงๆสินะ
คิดถึงใจจะขาดแล้ววุ้ยยย!!! T^T เจอเมื่อไหร่จะไปกอดมันให้หายคิดถึง ดีไม่ดี มันอาจเป็นฝ่ายเข้ามากอดเสียเอง ก็ดี!
แต่ที่นี่มันที่ไหน??
"เชเวนท์!!??"
เชเวนท์ไม่อยู่... มองไปทางไหนก็มีแต่ต้นไม้กับหญ้า ดอกไม้ ทำไงดีวะ ทำไงดี ทำไงดี!!!!!
"เฮ้ ไม่มีใครอยู่เลยเรอะ~~"
ผมตะโกนพลางเดินไปเรื่อยๆ ชาตินี้จะเจอจีฟูล์มั้ยฟะ
"เหลือเชื่อ..."
มีเสียงหนึ่งแว่วเข้ามา ผมหันไปมา "ใครน่ะ!!??"
"ข้างบน"
ผมหันไปบนฟ้า ใครวะ?
"ต้นไม้เฟ้ยยย!! ซื่อเหมือนแบบเลยนะไอ้บ้า"
เสียงคุ้นๆ ไอ้ที่ขี้หงุดหงิดนี่ก็คุ้นๆนะ= =
"เฟเรล.." ผมมองจิ้กจอกที่กินเต้าหู้ทอดอยู่บนต้นไม้
เฟเรล เป็นสุนัขจิ้งจอกที่ขนสีทองสวยมาก ตาสีม่วง มีนิสัยใจร้อนขี้หงุดหงิดสุดๆ(มั้ง เพราะมันเกลียดขี้หน้าผมด้วยแหละ-*-) มันเคยคิดจะฆ่าผมด้วยนะ ตำรวจเอาไม่อยู่ - -*
มันมีนิสัยแปลกๆคือ เป็นหมาจิ้กจอกที่ชอบอยู่บนต้นไม้....
ถึงจะกลัวหลงทาง แต่มีคนนำทาง(?) เป็นหมอนี่เรอะ!!! แมร่ง= =..
"นายมาที่นี่ได้ยังไง???" เฟเรล
"นายมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง!!??" ผม
. . .
เออ ตรูจะถามมันทำไม นี่มันโลกมันนี่หว่า อยู่ไหนก็อยู่ไปเหอะ
".." ผมแบเอมเมอร์รัลล์นาโนให้ดูเชิงคำตอบ
"มาด้วยไอ้นี่..?" แน่ดิ คิดว่าอะไรอีกล่ะ = =
"เออ ทำหน้าต้อนรับแขกมั่งสิแก" ผมบ่น " จีฟูล์อยู่ไหน?"
ผมถามทันควัน
"เอ่อ..." เฟเรลทำท่าเหมือนสะอึก "นายอยากเจอจีฟูล์จริงๆ?"
"เออ สิ ไม่งั้นคงไม่มาหรอก"
"ถ้าจีฟูล์ล่ะก็..."
ควับ!!!!!
"เฮ้ย!!??" เฟเรลร้องเสียงหลง เมื่อมีคนมาขโมยเต้าหู้ทอดไป
"ขอล่ะคร้าบบ หิวอยู่พอดีเลย!"
ผมเห็น แมว(แน่นอนว่ากลายพันธุ์)ผมสีเหลืองทราย หู/หางสีน้ำตาล ตาสีเหลืองเข้ม วิ่งผ่านผมไป ทันใดนั้นเอมเมอร์รัลล์นาโนก็หายไปทันที..
ไอ้แมวตัวนั้นขโมยไป!!
"ไอ้แมวขี้ขโมยยยยยยยยยยย!!!!!!!" ผมไล่ตาม (แน่นอนว่าเฟเรลก็วิ่งไปด้วย พลางถือแส้..เอ่อ ไลน์โลป ไปด้วย[ไลน์โลป คือ อาวุธรูปแบบแส้ มีแสงสีชมพู ยืดไปจับอะไรก็ได้..])
"ไลน์โลป!!"
"แว้ก!!!"
เฟเรลใช้ไลน์โลปดึงขาแมวขี้ขโมยนั่นไว้ จนล้มคะมำ
"คืนของ(เต้าหู้ทอด- -*)ฉันมา.." เฟเรลพูดด้วยความหงุดหงิด และเดินไปหา
"ไม่มีทาง" แมวขี้ขโมยควักมีดออกมาทำท่าจะตัดไลน์โลปที่ขาตนเอง แต่..
"คิรัวร์!!!"
จากนั้นก็มีแมวอีกตัว(?) กระโดดเข้ามา ตรงหน้าแมวขี้ขโมยคนนั้น
แมวผมสีเทาตาสีเดียวกัน หู/หางสีเทา... (สีเทาทั้งตัว-*-) นี่มัน....
"จีฟูล์..." เฟเรลเอ่ย
"คิรัวร์ นายนี่มันขโมยของอยู่เรื่อย.."
'จีฟูล์' กอดอกพูดขึ้นอย่างหงุดหงิด
ผมรู้สึกเหมือนขอบตาตนเองร้อนผ่าว... ตัวสั่นไปหมด
"จ...จี...จีฟูล์!!!!!!"
ผมดีใจมาก รีบกระโดดเข้าไปหาจีฟูล์ทันที
"เฮ้ย!!??" จีฟูล์ร้อง ก่อนจะผลักผมออกไป
เอ๊ะ...??
"ไอ้แมว!?? จีฟูล์ ผลักฉันทำไม!!??"
เป็นแค่สัตว์เลี้ยงของฉันนะเว้ย!!!
"แล้วทำไม.." จีฟูล์พูดขึ้นอย่างเย็นชา "ก็นายมากอดฉันเอง"
ผมอึ้ง..
นี่น่ะเหรอ จีฟูล์? ในหัวผมตื่อไปหมด สับสนไปหมด
และประโยคต่อมาของจีฟูล์ทำให้ผมหยุดหายใจไปพักนึง..
"นาย เป็น ใคร?"
-----------------------------------------------------------------------------
100% แล้ว บันไซ!!!!
>>> ^.Me_My_Shining_.^<<<
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น