คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ✿私は大好きです...(I love...)✿
-Monday- [Sarasent Marry]
8.41 A.M
ตุ้บ! เสียงทิ้งกระเป๋าลงบนโต๊ะของฉันทำให้เพื่อนทั้งสาม อันได้แก่ ลูกพลับ ลูกหมี และคัพเค้ก ที่กำลังจับกลุ่มเมาส์เรื่องชาวบ้านอยู่หันมามอง
"Hello! ไหงวันนี้มาช้าจังจ๊ะหนูบราวน์J
ลูกพลับร้องทักพลางขยับขยายที่นั่งให้ฉันร่วมวงด้วย เมื่อก่อนเวลายังไม่ถึงเวลาเข้าเรียนฉันกับพวกเพื่อนก็ชอบนั่งจับเมาส์เรื่องชาวบ้านเขานะ แต่พอมาวันนี้ฉันไม่มีอารมณ์เลยอ่ะ เมื่อวันเสาร์ตอนที่ล็อตเต้มาส่งฉันที่บ้าน เขาเงียบจนผิดปกติเลยล่ะ ตอนลงจากรถเขาก็ไม่พูดอะไรกับฉันสักคำ มีแต่ฝันดี แล้วก็ขับรถหนีไปเลย สงสัยจะโกรธมากที่ฉันไปตีหัวเขา ก็ใครมันจะไปรู้ว่าไม่ชอบอ่ะ=.=
เอ่อ แล้วหลังจากเข้าไปบ้าน ฉันก็ถูกพี่เมเปิ้ลลากคอไปด่าเนื่องจากฉันลืมซื้อของที่เจ๊แกฝากน่ะค่ะT_T
"พี่ไผ่หวานที่อยู่ม.6/1 อ่ะแก วันนี้ไม่มาโรงเรียนล่ะ"
เสียงคัพเค้กเล่าเรื่องของรุ่นพี่ม.6 นามว่าไผ่หวาน พี่แกไม่รู้จักพวกเราหรอกแต่เราชอบแอบนินทาพี่เขาน่ะ
"ทำไมล่ะ"
เสียงป๋องแป้งที่เดินผ่านมาได้ยินพูดขึ้น คัพเค้กสบตากับหล่อนแวบนึงก่อนจะเริ่มเล่าต่อ
"ก็จะอะร้าย ก็เจอพี่ท็อบทิ้งน่ะสิถามได้ เมื่อวานยังเห็นร้องไห้ตาบวมอยู่เลย=_="
"อะไรนะ ทิ้ง!?เหรอO_O ฉันเห็นพี่แกสองคนรักกันจะตาย"
นี่เป็นเสียงของฉันค่ะ ก็ตกใจน่ะสิคะ เมื่อก่อนเห็นสวีตกันจนออกหน้าออกตา แล้วไหงทิ้งกัน
อย่างนี้ล่ะ
"ไม่รู้อ่ะ เห็นพี่ท็อบบอกว่าพี่ไผ่น่าเบื่อล่ะมั้ง"
=[ ]=! เอิ่ม...ผู้ชายนี่นิสัยไม่ดีกันทุกคนรึเปล่า
"สงสารพี่ไผ่เนอะ....บลาๆๆ"
เนื่องจากฉันรู้เรื่องแล้วก็เลยไม่คิดจะฟังอะไรต่อไป ฉันเหม่อมองไปนอกหน้าต่าง นายจะหายโกรธฉันรึยังนะ หายโกรธทีเถอะ เพราะ...ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดอ้ะ โกรธทำไม=^=
ฉันนั่งทำหน้าอยู่สักพัก ก็นึกขึ้นได้ว่าต้องคิดบัญชีแค้นกับยัยเพื่องสองคน ที่เมื่อวันเสาร์ปล่อยให้ฉันรอเก้อ
"เค้ก หมี - -+++"
ฉันยังไม่พูดอะไรเพียงแต่ส่งสายตาอาฆาตไปให้สองคนนั่นที่ไม่พูดเพราะจะรอให้ยัยสองคนนั่นนึกว่าทำอะไรลงไปบ้างไง
"อะ...อะไรเหรอจ้ะ ทำไมมองหน้าเราอย่างงั้นน่ะ^ ^;"
ลูกหมีพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าฉันมอง อะไร นี่นึกไม่ออกกันจริงๆรึ
"วันเสาร์" ฉันพูดอย่างอารมณ์เย็น
"พวกแกบอกจะมาหาฉันที่เซ็นทรัลแล้วทำไมปล่อยให้ฉันรอเก้อยะL"
ฉันบอกพร้อมกอดอกเบ้ปาก
"อ๋า...ฉันขอโทษ คือแม่เพิ่งมาบอกว่าต้องไปเยี่ยมยายน่ะ ขอโทษจริงๆนะT^T"
ลูกหมีบอกพร้อมกับโค้งขอโทษ ฉันจึงหันไปทางคัพเค้ก
"คะ...คือ รถฉันเสียน่ะ แหะๆ^ ^;"
"เหตุผลนี้มันฟังไม่ขึ้นย่ะ รถเสียก็ขึ้นรถเมล์มาก็ได้นี่นา>O<"
"แต่ฉันเห็นแกก็มีเพื่อนนี่นา"
ยาหยี เพื่อนตัวร้ายในห้อง นิสัยยัยนี่ชอบยุให้คนอื่นเขาแตกคอกัน หรือไม่ก็ชอบเอาความลับของคนอื่นไปบอกให้อีกคนนึงฟัง แถมยัยนี่ยังไม่กลัวใครอีกด้วย
"รู้ได้ไง แกเห็นฉันรึไง" ฉันบอกพลางสะบัดหน้าไปทางอื่น
"โธ่ บราวน์นี่น้อย ไม่เห็นฉันก็ไม่พูดหรอก ฉันเห็นเธอยืนกับล็อตเต้ที่เซ็นทรัลน่ะ แถมยังมีป้อนเค้กให้กันอีกด้วย"
โว๊ะ!O_O;;; ยัยยาหยีเห็นฉันจริงๆรึนี่
ทันทีที่ยาหยีพูดจบเพื่อนทั้งสาม โอ้ ไม่สิ เพื่อนทั้งห้องก็หันมามองฉันตาเดียว ฉันก็ได้แต่หลบสายตาเพื่อนทั้งห้องล่ะเจ้าค่า ตายล่ะว้า แฟนคลับหมอนั่นยิ่งเยอะอยู่ด้วย เอ๊ะ!ว่าแต่ยาหยีเคยเห็นล็อตเต้ด้วยเหรอ เขาไม่ค่อยได้มาเรียนนี่นา
"ล็อตเต้? The most populars อันดับสี่น่ะเหรอ ล็อตเต้คนนั้นน่ะเหรอ*O*
กรี๊ดดดดดดดดด!!! ยัยบราวน์แกไปรู้จักเขาได้ไง บอกมานะๆๆๆ"
ยัยลูกพลับทำตาวาวพลางเดินมาเขย่าแขนฉัน แล้วก็ตามด้วยเพื่อนๆทั้งสามคน และ...ทั้งห้อง+_+
"บอกมานะๆๆๆๆ ไม่งั้นพวกเราฆ่าแกแน่! ยัยบราวน์แกตายแน่ๆ"
อ๊าก!ถึงกับฆ่าแกงกันเลยเหรอจ๊ะ ฮือๆT_T
"ปล่อยฉันก่อนเซ่ ไม่ปล่อยไม่เล่านะ-3-"
ฉันยื่นคำขาดจนยัยพวกนั้นสงบ แล้วยัยเพื่อนทั้งสามก็นั่งรอฟังตาแป๋ว ชิ!
"ก็คนที่พวกแกเห็นฉันจุ๊บกับเขานั่นแล่ะคือ ล็อตเต้"
ฉันเล่าไปเขินไป-////-
"โอ๊ย! อันนั้นพวกเรารู้แล้วว่าเขาคือล็อตเต้ พวกเรายังแอบอิจฉาแกลึกๆเลย แต่พวกเราอยากรู้ก็คือแกไปรู้จักแถมสนิทกับเขาได้ไง เล่ามา!"
คัพเค้กพูดพลางบีบแขนฉัน โอ๊ย!ยัยบ้า เล่าก็ได้
"ยัยบราวน์แกน่ะโชคดีมากๆๆๆเลยนะ ว่ามั้ยพวกเรา*O*"
ลูกหมีพูดขึ้นหลังจากที่ฉันเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ฟัง โชคดีกับผีน่ะสิ แต่ก็ดีนิดนึงตรงที่เขาเป็นหนุ่มฮอตนี่ล่ะ-.,- แต่แฟนคลับนี่สิปัญหาใหญ่=_=^
"รู้จักกันมาแค่สองวันเขาก็ตามแกไม่หยุดแล้วอ่ะ แกนี่มันเสน่ห์แรงจริงๆเพื่อน ทำให้หนุ่มฮอตมาหลงรักได้"
ลูกพลับว่าแล้วใช้มือหยิกแก้มฉัน ยัยบ้าเจ็บนะเฟ้ย!=_=^
"รักอะไร หมอนั่นมันแค่ประสาทกลับ"
ฉันบอกก่อนจะทำท่าเปิดหนังสืออ่าน
"ไม่รู้แล่ะ ฉันถือว่าเขาตามจีบแก แล้วแกล่ะชอบเขามั้ย"
ยาหยีพูดหลังจากที่เงียบไปนานแถมยังมาสะกิดแขนฉัน พอเล่าเรื่องแล้วมันก็เป็นงี้แล่ะ ตื๊อถามกันอยู่ได้
"เหอะๆ ในหนุ่มเดอะโมสนะ ฉันชอบฟรีซที่สุด=^=!"
พอฉันพูดแล้วก็ต้องหุบปากไว้เพราะมันมียัยพวกหูแมวตาแมวจ้องอยู่
"ผู้ชายจืดชืดอย่างงั้นน่ะนะ=O= แกชอบ เหอะๆ" จืดชืดอะไร ยัยพลับนี่ตาถั่ว
"ล็อตเต้มาได้ยินคงจะจุกน่าดูเนอะ"
พอจบคำนั้นของยัยคัพเค้กทุกคนก็เลิกสนใจฉัน เพราะมีเรื่องใหม่มาเมาส์ต่อ ดีๆ เมาส์เรื่องใหม่ไปเลยปาย-O- อย่ามาสนใจฉัน
"ทุกคน วันนี้อาจารย์มีประชุมโดยมิได้นัดหมายอีกแล้ว(คุ้นๆแฮะ) ทุกคนเล่นตามอัธยาศัยได้ แต่ห้ามส่งเสียงดังล่ะ"
น้ำหวานผู้ซึ่งเป็นหัวหน้าห้องประกาศ เอาอีกแล้วเรอะ จะประชุมอะไรกันนักหนาเนี่ย
แต่ก็ดีล่ะ หึๆๆ
"วันนี้ฉันมีเรื่องเล่าเยอะเลย ใครอยากฟังมาหลังห้อง เร็วๆ"
ยาหยีบอกเพื่อนๆด้วยเสียงอันดังของหล่อนพร้อมเดินนำเพื่อนไปหลังห้อง เพื่อนๆต่างก็ทยอยไปฟังนิทานกล่อมเด็กของยัยนั่น จะเหลือก็แค่กลุ่มพวกฉันที่นั่งกันอยู่ข้างหน้า
"มีอะไรจะเล่าอีกมั้ยจ๊ะบราวน์"
ลูกพลับถามเสียงหวานเจี๊ยบ ฉันส่ายหัวก่อนจะฟุบลงที่โต๊ะ เพื่อหลีกหนีสายตาของทั้งสามที่จ้องมาทางฉัน สักพักฉันก็ได้ยินเสียงกรี๊ดกร๊าดของเพื่อนในห้องรวมไปถึงยัยสามคนนี้ด้วย มันมีอะไรมาฟะ
ฉันเงยหน้าจากโต๊ะก่อนจะหันไปมองหน้ายัยสามคนนั้น ทั้งสามคนก็มองมาทางฉันพร้อมส่งสายตาหวานเคลิ้มให้ อะ...อะไร นี่แกจะ=[ ]=! แต่ไม่นานฉันก็รู้สึกว่ายัยสามตัวนี้ไม่ได้มองฉันแน่ๆ
วืด! (_-)
โอ๊ะ!OoO
พลั่ก! ฉันตกใจจนแทบตกเก้าอี้ ดีที่มีมือของคนที่นั่งข้างๆคว้าตัวฉันเอาไว้ ฉันรีบกลับมานั่งท่าปกติ ก่อนจะเอ่ยทักเสียงเรียบ
"ไง-_- เอ๊ะ! นายเรียนห้องนี้เหรอo_O"
กะจะทักเสียงเรียบๆแล้วนะ แต่ว่ามีบางอย่างทำให้ฉันตกใจ ก็คือว่าล็อตเต้ เขาเรียนห้องนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมฉันไม่เคยเห็นเขาเลย
"ห้องนี้ศิลป์-ภาษาญี่ปุ่น รึเปล่าล่ะ ถ้าใช่ ฉันก็เรียนห้องนี้แหล่ะ^-^"
เขาตอบพลางยิ้มน่ารักให้ฉัน ฉันพยักหน้าหงึกๆก่อนจะเหลือบมองยัยสามตัวที่นั่งอยู่ข้างๆฉัน ฉันรีบหันกลับมาเพราะยัยสามตัวนั้นทำหน้าแบบนี้ -_-+
"แต่ฉันไม่เคยเห็นนายเรียนห้องนี้เลย"
ฉันตอบเขาพยายามไม่หันไปมองเพื่อนทั้งห้องที่จ้องฉันอย่างกินเลือดกินเนื้อ ทำไม อยากมีหนุ่มฮอตมานั่งใกล้ๆอย่างฉันใช่มั้ยล่ะ^O^
"ฉันมาเรียนไม่ได้เพราะถ้ากลุ่มเดอะโมสไม่มาโรงเรียนครบหกคนพวกเราก็ไม่สามารถมา
เรียนได้"
เขาตอบพร้อมทำเสียงเศร้าๆ เอ๊ะ!ทำไมเป็นงั้นอ่ะ ฉันนั่งคิดอยู่ในใจ เมื่อไม่สามารถหาคำตอบได้ ฉันจึงถามเขา
"ทำไมเหรอ*-*"
"ไม่ต้องรู้หรอก^O^" ไอ้นี่-_-^
เสียงเพื่อนๆในห้องที่กำลังซุบซิบกันทำให้ฉันต้องหันไปมอง
กระซิบอะไรกันน่ะฉันได้ยินนะ-_-+
"แล้วฟรีซอ่ะเขาอยู่ห้องไหนเหรอ*O*" ฉันถามพร้อมทำหน้าอยากรู้เต็มที่
"ไอ้ฟรีซเหรอ เธอจะอยากรู้ไปทำไมอ่ะ-O-"
ฮึ่ย! ไปหาเองก็ได้ฟะ ฉันกอดอกอย่างหมดอารมณ์
ซุบซิบๆๆๆ มาอีกล่ะเสียงนี้-_-+++++ ฉันเชื่อว่าพักเที่ยงฉันกลายเป็นคนดังแน่ๆ ปัง! เสียงประตูเลื่อนออกเรียกร้องความสนใจของเพื่อนทั้งห้อง แต่เมื่อรู้ว่าเป็นใครโผล่มา ทั้งห้องก็เงียบทันที ไม่มีแม้แต่เสียงหายใจ(เวอร์) ใช่แล้ว เขาคือ แคล[Young Sportsman] ผู้ชายที่ใครๆต่างก็โหวตให้เป็นคนที่โหดและน่ากลัวที่สุด
"ไอ้แคลมาแล้วเหรอวะ นั่งๆๆ^O^"
ล็อตเต้กวักมือให้แคลมานั่งข้างๆเขา ก็แหงล่ะพวกเขาเป็นเพื่อนกันนี่ ระหว่างเเคลกำลังเดินมานั่ง พวกผู้ชายที่นั่งอยู่แถวนั้นก็พากันขยับหลีกทางให้เขา คล้ายกับว่าถ้าถูกตัวเขาเมื่อไหร่'กูตายทันที' อะไรประมาณนั้น-_-;
"มองอะไร"
แคลเดินมานั่งที่ จากนั้นก็ส่งคำถามไปยังกลุ่มผู้โชคร้าย นั่นก็คือกลุ่มยาหยี ที่นั่งเมาส์กันอยู่หลังห้อง เมื่อถูกถามทุกคนต่างก็ก้มหน้ากันหมด ยกเว้นยาหยี เธอมองหน้าแคลอย่างท้าทาย ยัยยาหยี เดี๋ยวก็โดนเฉือนหัวหรอกT_T ส่วนกลุ่มฉัน ต่างก็กำลังทำท่าอ่านหนังสืออย่างขมักเขม้น เอิ่ม...ถ้าทำอย่างนี้ตอนพวกอาจารย์เข้ามาก็จะดีเนอะ-_-;
"บราวน์ เธอสนใจมาเล่นเกมกับฉันมั้ย^O^"
เมื่อเห็นว่าบรรยากาศในห้องอยู่ในภาวะตึงเครียด ล็อตเต้ก็พูดขึ้น คงมีแต่เขาเท่านั้นล่ะที่กล้าพูดน่ะ
"กะ...เกมอะไร=_=;;;"
ฉันพูดเสียงเบาๆและสั่น เพราะกลัวว่าคนที่นั่งข้างๆล้อตเต้จะเปลี่ยนจากฆ่ายาหยีมาฆ่าสับหัวฉันแทน
"เราอยู่ศิลป์-ภาษาญี่ปุ่นใช่มั้ย เรามาเล่นเกมแปลคำกัน ก็คือว่าฉันจะเขียนตัวหนังสือญี่ปุ่นแล้วให้เธอแปลเป็นภาษาไทย^_^"
ไอ้บ้าเอ๊ย!เวลานี้ยังจะมาเล่นอีก เกิดคนข้างๆนายเขาโมโหขึ้นมาจะทำไงหา! ไม่ฆ่าหั่นศพพวกฉัน(ยกเว้นนาย)ตายหมดเลย เรอะ ฉันส่ายหัวพลางเสมองไปทางอื่น แต่ชวนฉันเล่นเกม
หายโกรธฉันแล้วเหรอนั่น
"มองอะไรยัยตาเหลือก-_-"
เสียงแคลพูดกับยาหยี (คือยาหยีนี่เป็นคนตาโตแถมแบ๊วด้วยอ่ะ อยากมีมั่งจัง*_*)
"เรื่องของฉัน"
ยาหยีตอบแบบไม่กลัว ฉันเหลือบมองแคลเล็กน้อยก็พบว่าเขากำลังกำมือแน่น ตายล่ะ ฉันจะได้ไปงานศพก็วันนี้ล่ะ
"อยากตายมั้ย"
เอาแล้วไง มาละประโยคนี้ ยัยหยีเอ๋ย แกเตรียมตัวซะ ไม่ใช่ว่าฉันไม่ห่วงแกนะเว้ย แต่แกหาที่เองทำไม หาทำม้ายT_T ฉันเห็นยัยป๋องแป้งสะกิดยัยยาหยีให้เงียบ แต่ยาหยีไม่ฟังแถมยังโต้วาทีกับแคลต่อ
"ถามมาได้ มีใครอยากตายมั่งล่ะแถวนี้น่ะ ฮึ"
ยิ่งกวนประสาทเขาเท่าไหร่ ชีวิตแกก็ยิ่งสั้นลงนะยาหยียอดรักY_Y ฉันทำหน้าจ๋อยมากจนล็อตเต้หันมาสะกิดฉันต่อ
"นี่ฉันจะเริ่มเกมแล้วนะ"
ไอ้บ้านี่ก็จะเล่นอยู่นั่นแล่ะ ไม่เห็นรึไงว่าเหตุการณ์กำลังถึงขึ้นวิกฤตหนักน่ะ ดีไม่ดี อีตาแคลนั่นโมโหมาก เกิดหั่นคอทั้งห้องนายจะทำไงฮะ
"ฉันบอกฉันไม่เล่นไง!"
ฉันลืมตัวเผลอพูดเสียงดังไปหน่อย นั่นเป็นสาเหตุทำให้แคลหันมาส่งสายตาแวววับให้ฉัน เอ่อ...ขอโทษค่ะ ทีหลังหนูจะไม่ทำอีกแล้วค่ะTT_TT ฉันรีบทำตัวลีบเพื่อไม่ให้แคลเห็นฉันทันที
"เฮ้ย! ฆ่าผู้หญิงของฉันไม่ได้นะเว้ย"
O[ ]o ล็อตเต้ นายไปพูดอย่างงั้นทำไม ฮือๆๆ วันนี้ฉันไม่รอดแน่เลย ไหนจะเพื่อนฉันทั้งห้องอีกพักเที่ยง(ถ้ารอด)พวกนั้นจะต้องรุมทึ้งฉันแน่ๆเลย ฮือๆๆU_U
"เธอไงยัยตาเหลือก! เธออยากตายนักใช่มั้ยหา! ถึงมากวนประสาทฉันเนี่ย"
เอาแล้วไง เขาระเบิดแล้ว ยาหยีเอ๋ย จะทำไงล่ะทีนี้
"โอ๊ะ! ฉันกวนนายเหรอO.O ถ้างั้นก็ขอโทษด้วยนะ ฉันไม่รู้ว่านายจะโกรธ ฉันนึกว่านายจะชอบซะอีกJ" ฮือๆๆๆTT_TT เมื่อไหร่แกจะหยุดอ่ะยาหยี
"彼女は私を愛している? นี่คำนี้แปลว่าอะไรเหรอ^O^"
ล็อตเต้ถามอย่างอารมณ์ดี-_-; เล่นไม่รู้จักเวล่ำเวลา ฉันไม่สนใจเขาแต่ไปสนใจแคลกับยาหยีที่กำลังส่งสายตาเชือดเฉือนกันอยู่ เมื่อไหร่เวลาจะหมดซักที โอ๊ะ! ไม่สิ เมื่อไหร่อาจารย์จะมาซักทีคะ พวกเราต้องการอาจารย์ ฮือๆ ฉันร้องเรียกอาจารย์ในใจ และฉันก็แน่ใจว่า พวกเพื่อนๆก็ต้องทำแบบนี้เหมือนกัน
"ว้า~ ไม่ตอบแสดงว่าโง่ภาษาญี่ปุ่น อยู่ศิลป์-ภาษาญี่ปุ่นแท้ๆ ทำไมโง่เงี้ยอ่ะ=.="
สิ้นประโยคนั้นฉันก็หันขวับมาทางเขาทันที หยามกันชัดๆ ฉันไม่ได้โง่เฟ้ย! แต่นี่มันเวลาอะไรดูซะก่อนสิ มันไม่ใช่เวลาที่จะมาเริงร่านะ=_=^
"ฮึ่ย! เธอรักฉันมั้ย พอใจยัง"
ฉันตอบเบาๆเนื่องจากเขามาหยามกันอย่างนี้ไม่ยอมค่ะ ถึงจะเป็นเวลาแห่งความตายก็เถอะ บราวน์นี่ไม่มีวันยอม>O<
"รักซี่ อิๆ^O^"
"อะไรนะ=O=" เมื่อกี้หมอนั่นว่าอะไรนะ รัก อะไร
"ก็เธอถามว่า เธอรักฉันมั้ย ฉันก็ตอบไปว่ารักไง^O^"
หา???=O= ฉันส่ายหัวให้กับความติ๊งต๊องของเขา ก่อนจะหันไปมองสองคนนั่น แต่ก็พบว่า สงบกันแล้ว ตอนไหนเนี่ย ฉันคิดว่ายาหยีจะตายซะอีก
"จะไปไหนว่ะไอ้แคล" ล็อตเต้ถามเมื่อเห็นว่าแคลลุกขึ้น
"ไปข้างนอกเว้ย อยู่ที่นี่น่าเบื่อชะมัด ทนไปได้ไงวะไอ้เต้!"
แคลบอกก่อนจะเดินออกจากห้องไป แล้วบรรยากาศแห่งความสุขก็กลับมาอีกครั้ง
เฮ้อ~-_-=3
"ยาหยีแกนี่สุดยอดไปเลย กล้าไปกวนประสาทแคลด้วยอ่ะT^T"
ป๋องแป้งรวมทั้งเพื่อนๆพากันมาชมยาหยีทั้งน้ำตา ฉันหันไปทางยัยสามคนก็พบว่าพวกนั้นยังนั่งอ่านหนังสือไม่เลิก
"เฮ้ย! นี่พวกแก นั่งอ่านหรือหลับในเนี่ย ตื่นๆๆ แคลไปแล้ว!"
ฉันบอกพวกนั้นเสียงดังพร้อมหยิบปากกาเคาะหัวแต่ละคน
"ยัยบราวน์แกอย่าดังไป เกิดแคลกลับมาล่ะได้ตายโหงแน่"
ลูกพลับบอก แต่ฉันควรจะดีใจดีมั้ย เมื่อบรรยากาศกลับสู่ปกติ คนทั้งห้องก็มาจ้องฉันเหมือนเดิม รวมถึงยัยเพื่อนทั้งสามด้วย=_=
"อันนี้ล่ะแปลว่าอะไร 私はそれを愛する."
ล็อตเต้ยื่นให้ฉันดู และยัยเพื่อนทั้งสามก็ชะโงกมาดูด้วย มันยังไม่เลิกอีกๆ-_-;
"ประโยคอะไรของนายเนี่ย ฉันไม่เล่นด้วยแล้ว" ฉันบอกพลางปัดกระดาษของเขาไป
"ใจร้ายT_T งั้นคำนี้ล่ะ 私は大好きです...ロッテを."
"เหอะๆ ไม่ล่ะ ไม่เล่นแล้ว"
ฉันส่ายหน้าเมื่อรู้ว่ามันแปลว่าอะไร ให้ตายยังไงฉันก็ไม่พูดหรอกย่ะ เมื่อเห็นฉันไม่เล่น ล็อตเต้ก็ทำหน้าหงอยๆ
"บราวน์ไม่เล่น ให้ฉันเล่นแทนก็ได้นะล็อตเต้*O*"
เสียงเพื่อนผู้หญิงพากันแย่งพูด "ฉันเล่นแทนเอง นะๆๆ" แซดๆๆๆ/=_=\
โธ่! หนวกหูจริง
"ฮะๆๆ ไว้วันหลังนะ^_^ บราวน์นี่ เธอแปลก่อนนะ ครั้งสุดท้ายแล้วจริงๆ แล้วฉันจะเลิกเล่นเลย นะๆๆ นะคร้าบบบบ"
ก็อยากจะแปลให้อยู่หรอก ถ้าประโยคนี้มันไม่...ใช่แล้วค่ะ มันแปละว่า'ฉันรักล็อตเต้'-_-^ ขืนฉันพูดไป คำนวณดูแล้วว่า ฉันไม่ตายก็พิการ
"ไว้ถ้ามีวันนั้นก่อนฉันจะพูดให้นายฟังทุกวันเลย"
"จริงเหรอ ฉันจะทำให้มีวันนั้น"
พักเที่ยง
ฉันถูกให้ใช้ไปเอาของที่โรงยิมเพราะคาบหลังจากพักเที่ยงจะเรียนพละ กรรม ฉันยังไม่ได้กินข้าวเลยนะ ฉันเดินผ่านโรงอาหารที่มีคนต่อแถวอย่างอัดแน่น
กลิ่นสปาเกตตี้ ลอยเข้ามาเตะจมูกฉัน มันชวนให้ท้องร้องจริงๆเลย แต่ว่าฉันต้องห้ามท้องตัวเองสุดขีด เพราะฉันต้องไปเอาของที่โรงยิมก่อน
ตึกๆๆ ฉันเดินเข้ามาในโรงยิมคนเดียวอย่างเงียบๆ ที่นี่ไม่มีใครอยู่เลยเพราะทุกคนไปโรงอาหารกันหมด ฉันมองไปรอบๆ ก่อนจะมุ่งตรงไปยังห้องเก็บอุปกรณ์กีฬา
ฮือๆ ถึงเป็นตอนกลางวัน แต่มันเงียบสงัดอย่างนี้ฉันก็กลัวเป็นนะคะ
แอด!>.O ฉันเปิดประตูเข้าไปในห้องเก็บอุปกรณ์ ฉันปิดประตูไว้แล้วกำลังเดินไปเปิดไฟ แต่
แกร่ก! โอ้!พระเจ้า ไม่นะO_O;;; ฉันรีบวิ่งไปเปิดประตู แต่ปรากฎว่ามันเปิดไม่ได้ (คือประตูมันจะล็อคจากข้างนอก) เวร! แล้วฉันจะติดแหงก อยู่ในนี้น่ะเรอะ ฮือๆไม่เอานะ ป๊าจ๋า แม่จ๋า พี่จ๋า ช่วยบราวน์ด้วย ฮือๆๆ ล็อตเต้ช่วยฉันด้วยฮือๆ
"เฮ้ย! ใครเห็นไอ้วินซ์มั่ง"
เสียงแหบพร่าของแคล ถามล็อตเต้ที่กำลังนั่งกินขนมอยู่ และวินซ์ที่เขาถามหาก็คือ วินเซนต์ [Young Fighters] นั่นเอง
"เหอะๆ สงสัยไปห้องสมุด"
ล็อตเต้ตอบพลางกินขนมต่ออย่างไม่สนใจใคร อืม...ขนมพวกนี้บราวน์นี่จะชอบกินรึเปล่านะ วันหลังจะได้ซื้อไปฝาก เขาคิดพร้อมนั่งอมยิ้มอยู่คนเดียว
"เฮ้ย! ไอ้เต้มันเป็นไรวะ นั่งยิ้มอยู่คนเดียว"
เสียงเอมป์เมอร์[Young Playboy]ถามขึ้น นานแล้วนะที่พวกเขาทั้งหกไม่ได้มาเรียนพร้อมกันที่โรงเรียนแห่งนี้
"ฮ่าๆ อาการแบบนี้อินเลิฟชัวร์^O^" เจนัว[Young Prince] ตอบอย่างร่าเริง
"โธ่เว้ย! กะจะพามันไปซ้อมไอ้พวกนักเลงวันนั้นซะหน่อย หายหัวไปไหนของมันวะ"
แคลโวยวายอีกครั้งก่อนจะผละหนีไปเพื่อตามหาวินเซนต์
"แคลโมโหอีกและ- -" เอมป์เมอร์บอกอย่างหงุดหงิด
"ไปโรงอาหารแป๊บ"
ล็อตเต้บอกเพื่อนๆของเขาที่กำลังนั่งเซ็งๆอยู่ แล้วรีบวิ่งไปโรงอาหารทันที
เมื่อถึงโรงอาหาร ร่างสูงก็กวาดสายตามองหาบราวน์นี่ แต่มองเท่าไหร่ก็ไม่เห็นเธอซักที
เอ...รึว่าเธอจะกินเสร็จแล้วนะ
ระหว่างที่เขากำลังจะกลับ เขาก็เห็นกลุ่มผู้หญิงกลุ่มหนึ่งซึ่งนั่งกันอยู่สามคน เขาเดาว่าเป็นกลุ่มเพื่อนของบราวน์นี่ เพราะเห็นบราวน์นี่คุยกับพวกนี้บ่อย ว่าแล้วเขาก็ไปถามผู้หญิงคนหนึ่งที่ถักเปียสองข้าง
"สวัสดีครับ เอ่อ...บราวน์นี่ไปไหนอ่ะ"
ผู้หญิงคนนั้นสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงเขาก่อนจะตอบเสียงใสว่า
"อ๋อ...อาจารย์ใช้ยัยบราวน์ไปเอาของที่โรงยิมอ่ะ แต่ไม่รู้ว่าทำไมถึงไปนานจัง"
ผู้หญิงคนนั้นบอก พร้อมย่นจมูก
"มีธุระอะไรกับบราวน์รึเปล่า" เสียงผู้หญิงอีกคนที่ปล่อยผมหยิกสลวยถามเขา
"เอ่อ..." ทันทีที่ได้ยินคำถามเขาก็หน้าแดงขึ้นมา "ฝากนี่ให้บราวน์ด้วยนะ บอกว่าฉันฝากมา" พูดจบเขาก็รีบวิ่งออกไป ทิ้งให้สามสาวหัวเราะกันยกใหญ่
เข้าเรียน(วิชาพละ)
"กันธิชา กันธิชา..." เสียงอาจารย์เรียกบราวน์นี่อยู่นานแต่ก็ไม่มีเสียงตอบกลับมา นั่นยิ่งทำให้เขากังวลขึ้นไปอีก ป่านนี้แล้วทำไมยังไม่มาเรียนอีกนะ
"สุภัชชา กันธิชาไปไหน" อาจารย์หันไปถามผู้หญิงที่ถักเปียสองข้าง
"ก็ตั้งแต่อาจารย์บอกให้บราวน์ไปเอาของที่โรงยิม ยังไม่มาเลยค่ะ" ผู้หญิงคนนั้นตอบด้วยสีหน้ากังวล รวมไปถึงเขาด้วยเช่นกัน
"ไปตามเธอมาซิ" เสียงอาจารย์บอก
"เดี๋ยวผมไปเองครับ" เขาอาสาพร้อมวิ่งไปอย่างรวดเร็ว
[Brownie]
แกร่กๆๆ!!! เสียงไขกุญแจหน้าห้องเก็บอุปกรณ์กีฬาดังขึ้น ทำให้ฉันปรือตาขึ้นมา นี่ฉันหลับไปเหรอเนี่ย อย่างนี้ก็ไม่ทันเรียนพละน่ะสิ ฉันลุกขึ้นปัดฝุ่นที่ติดกระโปรง ก่อนจะเดินไปเคาะประตู
"ช่วยด้วยค่ะ ฉันอยู่ในนี้!!" ปังๆๆ ฉันทุบประตูรัวๆๆอย่างต่อเนื่อง เพื่อให้เสียงคนที่ไขกุญแจอยู่ ตอบกลับมา อย่าให้รู้นะว่าใครแกล้งขังฉันไว้น่ะ-_-*
"รอก่อนนะ รอแป๊บนึง" เมื่อสิ้นเสียงนั้นฉันก็หยุดทุบ พร้อมอุ่นใจขึ้นมาหน่อย ฉันคิดว่าจะต้องติดแหงกจนถึงเย็นซะแล้วสิ โชคดีนะที่ในห้องนี้ยังพอมีอากาศหายใจอยู่บ้าง
แอด! ประตูเปิดออกพร้อมกับร่างสูงที่เดินเข้ามา เขาดึงฉันให้ลุกขึ้นก่อนจะบอกด้วยเสียงอ่อนโยนว่า"ปลอดภัยแล้ว" ฉันส่งยิ้มขอบคุณเขา ผู้ชายคนนี้ถ้าฉันจำไม่ผิดเขาคือ วินเซนต์ The most populars อันดับสอง ยิ่งใกล้ยิ่งหล่อแฮะ-.,-
"มองอะไรของเธอ ไปเรียนได้แล้ว-_-" เขาบอกก่อนจะผายมือให้ฉันออกจากห้องนี้ไป
"ขอบคุณนะ" ฉันกล่าวขอบคุณเขาก่อนจะรีบเดินออกจากห้องไป แต่ฉันก็ดันซุ่มซ่ามไปสะดุดกับก้อนกลมๆ เป็นเหตุให้ฉันล้มลงมา
"OoO!!!" แต่ยังไม่ทันล้มถึงพื้น ท่อนแขนแข็งแรงของวินเซนต์ก็มาโอบฉันไว้ก่อน ก็เลยคล้ายกับว่าฉันกับเขากอดกันอยู่ อ๋า...ฉันไม่มีโรคคุ้มกันความหล่อซะด้วยสิ-.,-
"เป็นอะไรรึเปล่า-_-" เขาจ้องหน้าฉันนิ่งๆกอดจะคลายอ้อมกอดออกไป ฉันส่ายหัวก่อนจะก้าวขาเดินออกไป
O_O ฉันชะงักทันทีเมื่อเห็นร่างสูงของใครคนนึงอยู่หน้าประตูโรงยิม ถ้าจะให้เดาเขาคงเห็นตอนที่ฉันกับวินเซนต์กอดกันอยู่ล่ะสิ(ไม่ใช่กอดแบบนั้นนะ เป็นพยานให้ฉันด้วยT^T)เขาถึงได้ทำหน้าอยากจะฆ่าคนแบบนั้น
Won Der.
ความคิดเห็น