คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : The Beginning
อีโมชั่นหน่อยๆนะจ๊ะ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
The Beginning
วันนี้เป็นวันที่ผมรู้สึกเซ็งมากถึงมากที่สุดในรอบปีนี้เลยทีเดียว..
ผมเดินอย่างเหนื่อยล้าโซเซไปบนถนนซอยทางกลับบ้าน เดินแบบประมาณที่ว่ารถชนก็ช่างมันอย่างมากก็แค่กลายเป็นศพตายอนาถเท่านั้นเอง.. ( อย่างมากนะครับ อย่างมาก -_- ) ทุกคนคงกำลังคิดว่า ทำไมผมถึงรู้สึกเซ็งขนาดนั้น? คำตอบก็คือ มันมีหลายเรื่องอะครับ เล่าตั้งแต่แรกเลยละกัน วันนี้ไปรร.สายเนื่องจากตกคูน้ำระหว่างไปโรงเรียน เปียกไปหมด ต้องกลับไปเปลี่ยนกางเกงใหม่ แล้ววันนี้ไม่รู้เป็นอะไร ครูสุ่มเรียกเลขที่ถาม ก็ได้ผมทั้งหมด แม้แต่สุ่มเลขที่มาตอบคำถามหน้าเสาธง,,, ( ก็จู่ๆ รร. ดันมีกิจกรรมตอบคำถามบ้าอะไรไม่รู้ สุ่มเลขที่แล้วให้ไปตอบหน้าเสาธง ) แค่นี้ก็เซ็ง(และซวย)จะแย่แล้ว วันนี้ดันมีปัญหากับเพื่อน ผมทนไม่ไหวจึงชกมันไป ในขณะที่ครูเข้ามาในห้องพอดี แต่ผมไม่เห็น ก็ด่ามันต่อด้วยคำหยาบคาย สุดท้าย ครูก็พาผมไปห้องพัฒนาผู้เรียน เขียนใบสารภาพ และถูกอบรมต่างๆนานา แล้วก็ถูกอยู่จนหนึ่งทุ่มนี่แหละครับ
… ตึก..ตึก…
ในระแวกนี้ ไม่มีเสียงใครเลย เสียงรถไม่มี เสียงผู้คนไม่มี มีแต่เสียงแมลงที่ร้องกัน และเสียงสะท้อนฝีเท้าของผมเท่านั้น
มันแปลกๆแฮะ…
ดีไม่ดีอาจจะมีผีกระโดดมาหลอกผมก็ได้ โฮ้ย! จะบ้ารึไง เรามันคนไม่มีเซ้นส์ จะไปเห็นได้ไง หมาก็ไม่หอนสักหน่อย
ผมเดินเรื่อยเปื่อยไปเรื่อยๆ ก็เผลอหยุดกึก สะดุดสายตากับกล่องประหลาดข้างถังขยะขึ้นมา แปลกแฮะ อีแค่กล่องธรรมดาๆข้างถังขยะมันเด่นมากจนสะดุดสายตาเราเลยรึไง
….ตึก..ตึก…
ผมเลือกเดินเข้าไปดูที่กล่องนั้น กล่องนั้นกึ่งปิดกึ่งเปิด แต่มันทำให้ไม่เห็นสิ่งที่อยู่ในกล่องละกัน ผมเดินเข้าไปใกล้ๆ ก็ได้กลิ่นอะไรโชยมาแตะจมูก ทำให้ผมสะดุ้งถอยหลังไปตามสัญชาตญาณ
… กลิ่น… กลิ่นเลือด!!...
หรือว่าข้างในจะเป็นศพ! มีคนฆ่าคนแล้วทิ้งศพไว้ ม่ายยย ผมไม่เดินเข้าไปดีกว่า! ก่อนที่ผมจะพยายามเดินออกจากบริเวณนั้นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทำไม..ผมถึงรู้สึกอยากท้าทายเปิดมันซะล่ะ! ผมสังหรณ์ว่าข้างในมันต้องมีอะไรที่น่าประหลาดใจอยู่(?)แน่ๆเลย โอ๊ยยย จะเปิดมันดีไหมเนี่ย! ผมมองกล่องโสโครกนั่นอยู่สักพัก เมื่อทำใจได้ก็ลองเดินเข้าไปแล้วเลือกจะลองเปิดมันดู ถ้าเป็นศพก็ค่อยปิดมันแล้วทำเป็นไม่รู้เรื่อง เอ แต่ว่ามันแค่กลิ่นเลือด ไม่มีกลิ่นเหม็นซะหน่อย เอ้ย ไม่แน่สิ อาจจะเพิ่งถูกฆ่าตายเมื่อกี๊ก็ได้นี่
“จะลองเปิดดูล่ะนะ..”
ผมหลับตาแน่น เสี่ยงเปิดมันดู แล้วค่อยๆลืมตาขึ้นมา… ( >_< ) ( O_< ) ( O_O )
“หนะ..หนะ.. นี่…”
ผมแทบไม่เชื่อสายตา ลองขยี้ตาดู มันก็ไม่เป็นผล สิ่งที่ผมเห็นมันไม่ได้ตาฝาด ผมเห็นผู้ชายร่างเล็กนอนอยู่ในกล่อง ในสภาพ..เปลือยทั้งตัว…ไม่ใส่อะไรเลยสักนิดเดียว มีรอยบาดแผลเต็มไปหมด นั่นไม่ใช่สิ่งที่ผมตกใจ.. ที่น่าตกใจคือความผิดปกติของเขา! เขามีหูกับหางอยู่ด้วย ที่ผมดูมันน่าจะเป็นหูกับหางของแมว เอาล่ะ… คิดในแง่ดี มันคงหลงมาจากอีกโลกนึง เหมือนกับการ์ตูนแน่ๆ ( บ้าการ์ตูน ) เท่าที่ดูในการ์ตูนมา(นั่นคือประสบการณ์ที่ยิ่งใหญ่ในการดำเนินการในชีวิต )คนที่มีหูแมว จะไม่มีอะไรดุร้ายหรอก คงไม่ทำอะไรเราแน่ๆ ยิ่งเราช่วยมัน มันต้องไม่ทำร้ายเราแน่ๆ ดีไม่ดีอาจจะกลายเป็นสัตว์เลี้ยงของเรา และบางทีอาจจะได้ไปเที่ยวโลกคล้ายการ์ตูนนั่น และได้เงินตอบแทน ได้กินอาหารอร่อยๆ ได้สารพัด =w= โอว ดีเลย งั้นต้องหามันกลับบ้าน!
ผมค่อยๆ ดึงร่างออกมาจากกล่อง ตัวเย็นเฉียบเลยแฮะ แต่ยังไม่ตาย ยังหายใจอยู่นี่ จะตายได้ไง บาดแผลทั้งเลยบาดและช้ำเขียวเต็มไปหมด น่าสงสารจัง ผมนำเสื้อกันหนาวของตนเองหุ้มตัวร่างเล็กไว้ ถึงจะรู้ว่ามันปิดได้ไม่หมด แต่ก็ดีกว่าๆไม่ปิด ผมแบกร่างนั้นไว้ข้างหลัง พร้อมพยายามหยิบกระเป๋านักเรียน(ที่วันนี้ค่อนข้างเบา)มา รวมๆกนคือทั้งหนักทั้งเหนื่อย โครตๆ
“แฮ่ก แฮ่ก!”
ในที่สุดก็ถึงบ้านผม ผมเปิดไฟ วาง(ซัด)กระเป๋านักเรียนไว้ที่ประตูแล้วกัดฟันแบกร่างนั้นไปถึงห้องอาบน้ำข้างบน
“นายตัวสกปรกมาก ฉันจะช่วยอาน้ำล้างตัว(ที่มีแต่สิ่งโสโครก)ให้นะ”
ผมวางตัวเขาไว้แล้ววิ่งไปหยิบผ้าขนหนู มาชุบน้ำอุ่น เช็ดชำระร่างการให้เขา ในขณะที่ร่างนั้นยังสลบไม่ฟื้นอยู่ ผมมองแผลบาดของเขา .. ลึกเหมือนกันแฮะ โดนอะไรมาเนี่ย น่ากลัวชะมัด… ผมมองหน้าชายที่มีรูปร่างเล็กนั้น เขามีผมสีดำประกายสวยงาม หูแมวก็สีดำเช่นกัน หน้าตาดูน่ารักดี ดูท่าทางจะยังเด็กอยู่ รูปร่างเล็ก หน้าตาน่าเอ็นดูแบบนี้ คงเป็นเด็กอยู่แล้วแหละเนอะ แต่…เด็กหูแมวคนนี้ทำไมต้องถูกทำร้ายแผลลึกขนาดนี้ แถมถูกทิ้งไว้ข้างถังขยะอีก!?
หลังจากผมชำระร่างกายเขาให้เสร็จ ก็หาเสื้อผ้าที่คิดว่าเขาน่าจะใส่ได้ มาใส่ให้เขา ผมอุ้มเขาวางไว้บนเตียงก่อนที่จะนำกล่องปฐมพยาบาลมา ผมทายาฆ่าเชื้อให้ อึ๊ย… คงแสบน่าดู แต่เจ้าตัวหลับอยู่นี่ คงไม่รู้สึกละมั๊ง…
“ อึก!”
ฉับพลัน หลังจากผมคิด เจ้านี่มันก็เกิดกระตุกตัวด้วยความเจ็บขึ้นมามันที เฮ้อ… สลบอยู่ก็เจ็บได้นี่นะ แสดงว่าเส้นประสาทหลังไม่ขาด ก็ยังเจ็บอยู่นี่…โอ๊ย! เสียวแทนเว้ย! เมื่อผมทำแผล อะไรเสร็จเรียบร้อยแล้ว ผมก็ไปอาบน้ำบ้าง เมื่ออาบเสร็จ(ใน 5 นาที )ก็มานอนจ้องเจ้าเด็กหูแมวนี่อยู่ข้างๆเขา และมัวคิดว่า ถ้าเขาตื่นมาจะตกใจไหมนะ…??? แล้วจะพูดอะไร บลาๆๆๆๆๆๆๆๆ ผมคิดเรื่อยเปื่อยไปเรื่อยๆจนประมาณสามทุ่ม….( ได้ข่าวว่าแกนอนดูทีวีอยู่ไม่ใช่เรอะ)
Rrrrrrrrrr
เหมือนว่าจะมีเสียงโทรศัพท์เข้า ผมจึงรีบเอามือถือไปคุยข้างนอกห้องจะได้ไม่รบกวน^ ^
“ฮัลโหล”
[ ฮัลโหล หวัดดี ฉันไนท์เองนะ ]
“หวัดดีไนท์ สมกับชื่อไนท์จริงๆโทร.มาตอนค่ำๆเนี่ย”
[ ไม่ต้องมาปล่อยมุกฝืน ฉันอยากจะถามเรื่องวันนี้น่ะ ]
“เรื่องอะไรอีกล่ะ”
[ เรื่องที่นายไปชกไอ้กานต์น่ะ ]
“วางล่ะ ฉันขี้เกียจได้ยินเรื่องมัน”
[ เฮ้ยๆ อย่าเพิ่ง ก็ปกตินายจะไม่เคยไปชกใครแล้วด่าด้วยคำแรงๆแบบนั้นนี่นา เลยสงสัย ]
“ฉันแค่อารมณ์ร้อนไปหน่อย ไม่ต้องสนใจหรอก ฝันดีละกันบาย”
[ เฮ้ย หยะ..]
ผมตัดสายทิ้ง ขี้เกียจคุยแล้ว ไม่อยากนึกถึง เบื่อ เซ็งกับไอ้ตัวซวยนั่นชะมัด ก็เข้าอยู่หรอกว่าไนท์เป็นห่วงผมเรื่องนั้น แต่ไว้คุยวันหลังละกัน
แอ๊ด….
ผมเปิดประตูห้องมา ผมถึงกับผงะไป นัยต์ตาสีทองสว่างจับจ้องมาที่ผม เขาฟื้นขึ้นมาแล้วนี่นา เจ้ามีหูหางนั่นน่ะ เขานั่งอยู่บนเตียงอย่างงุนงงเอียงคอนิดๆ น่ารักแฮะ
“ ว่าไง สวัสดี ยินดีที่ได้รู้จัก พอดีฉันเห็นนา…”
เขาเดินมาใกล้ๆผม ด้วยส่วนสูงอันน้อยนิด(?)ของเขาทำให้เขาต้องเงยหน้าขึ้นมองหน้าผมอย่างลำบาก(เข็ดคอ)
“ หมะ… มีอะไรหรอ”
“ ..ขะ..ข้าหิว…”
เขากระโดดขึ้นมากอดคอผม ผมเห็นเขี้ยวของเขายาวขึ้น… ตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนว่าเขี้ยวแหลมๆนั่นกำลังฝังลงไปบนต้นคอผมพร้อมดูดเอาของเหลวอุ่นๆออกจากร่างของผม!
“ จะ...จะ...จ๊ากกกกกกกกกกกกกก!!!!!!”
++++++++
ปล. แก้คำผิดอีกครั้งจ้า T^T มือใหม่มักเขียนผิดเสมอเลย
จากวันที่ 21 / 1 / 55
ความคิดเห็น