YONGSEO SHORT FICTION BY SHINLEMON

ลำดับตอนที่ #14 : [SF] Robot

Robot

เงาหม่นสีเข้มพาดผ่านกระจกใสเข้ามาเหมือนทุกวัน
ทุกเช้าที่อาทิตย์สาดแสง .. ไม่เคยเลยที่จะส่องมากระทบสิ่งที่อยู่ย้อนทิศทาง
บางอย่างที่อยู่หลังกระจกใสยังคงถูกเงานั้นบดบังวันแล้ววันเล่า

ยงฮวา .. คือชื่อที่ระบุไว้กลางหน้าอกนับตั้งแต่เขาถูกออกแบบขึ้น
ร่างกายกำยำ พร้อมแววตาเด็ดเดี่ยว ถูกสร้างมาเพื่อเป็นหุ่นยนต์ผู้กล้าที่ทุกคนอยากได้มาครอง
แต่ทว่า .. เขากลับสูญสิ้นทุกสิ่งเพียงเพราะพลัดตกลงมาขณะเดินทาง

หุ่นยนต์รุ่นพิเศษ .. แปรเปลี่ยนเป็นสิ่งไร้ค่า เมื่อเจ้านายไม่ประสงค์จะซ่อมแซม
ถูกทิ้งให้อยู่สุดมุมตู้กระจก เป็นเพียงตัวอย่างจัดโชว์ที่ผู้คนจ้องมองแต่ไม่มีใครต้องการรับไปดูแล

Robot

ในความอลหม่านวุ่นวายของเด็กมากมายในร้าน เขาถูกจับโยนขึ้นลงครั้งแล้วครั้งเล่า ถูกบิดแขนขาไปมาจนนับครั้งไม่ถ้วน หล่นลงกับพื้นและถูกเหยียบจนถลอกไม่เหลือส่วนดี เขาภาวนาซ้ำๆขอให้เขาพังไปสักที ขอให้ตัวเขาถูกทิ้งลงถังขยะ ให้ได้อยู่อย่างสงบโดยไม่ต้องมีใครมาวุ่นวาย

วันเวลาผ่านไปเท่าไหร่เขาไม่เคยใส่ใจ นับตั้งแต่ความผิดพลาดในครั้งนั้น หุ่นยนต์ยงฮวาก็ไม่เคยภูมิใจในสิ่งที่ตัวเองเป็นอีกเลย ไม่เหลืออีกแล้วความแข็งแกร่งและเป็นที่หมายปอง เขารู้สึกอิจฉาหุ่นยนต์ตัวอื่นที่สามารถพังได้ เขาเสียใจที่ตัวเองถูกสร้างให้พิเศษกว่าใคร เป็นหุ่นยนต์รุ่นพิเศษที่มีเพียงหนึ่งเดียว เขาได้แต่หวังว่าสักวันเจ้านายจะเปลี่ยนใจหันมาสนใจซ่อมแซมเขา ขอให้เจ้านายสละเวลาจากการสร้างหุ่นยนต์รุ่นอื่นมาสร้างอะไหล่ให้เขาบ้าง .. สักนิดก็ยังดี ให้เขากลับมาเคลื่อนไหวได้อีกครั้ง ให้เขามีโอกาส่งเสียงให้ใครต่อใครได้ยินบ้าง แต่ก็ไม่เคยเลย .. เจ้านายไม่เคยเหลียวมองดูเขาที่สะบักสะบอมอยู่สุดมุมตู้กระจกนี้เลย

แต่แล้วมันก็เกิดขึ้น .. ในวินาทีหนึ่งที่เขารู้สึกเหมือนถูกจ้องมอง ครั้งนี้มันต่างไปจากเคย ไม่ใช่สายตาจากเด็กๆ ไม่ใช่สายตาจากผู้ใหญ่ที่อยากจะเอาเขาไปทดสอบก่อนจะตัดสินใจซื้อรุ่นอื่นที่คล้ายกันแต่สมบูรณ์กว่าบนชั้นด้านหลัง แต่กลับเป็นเธอ .. ตุ๊กตาเก่าๆที่อยู่ในร้านร้างฝั่งตรงข้าม

เขาเห็นเธออยู่ที่นั่นนับตั้งแต่เขาถูกย้ายมาไว้ที่ร้าน แววตาเศร้าสร้อยไม่เคยสดใสเลยสักวัน .. นัยน์ตากลมคู่นั้นจ้องผ่านหน้าต่างมาที่เขา เพียงวินาทีเดียวที่สบตา โลกที่บุบสลายไปแล้วก็กลับถูกเติมเต็มขึ้นอีกครั้ง

หุ่นยนต์ยงฮวาจำนนต่อแววตาคู่นั้นอย่างไม่อาจต่อต้าน ..

ทุกวันเขาจะพยายามมองเธอจากตรงนี้ ดูเธอนั่งนิ่งๆเพียงลำพังอยู่ตรงนั้น .. เธอเองก็เหมือนกับเขา ถูกวันเวลาและเทคโนโลยีใหม่ๆของโลกใบนี้พรากทุกอย่างไป ร้านของเธอคงจะปิดตัวลงหลังจากที่เด็กๆเลิกสนใจตุ๊กตา เธอถึงได้ถูกทิ้งขว้างไม่มีใครสนใจ

ทุกคืนที่เจ้านายดึงประตูเหล็กปิดลง หุ่นยนต์ยงฮวาวาดฝันเสมอว่าเขาจะได้ออกไปยืนที่ข้างหน้าหน้าต่างนั้น ส่งยิ้มให้เธอแล้วบอกว่าเขาเข้าใจความรู้สึกของเธอดีแค่ไหน และเขารักเธอมากแค่ไหน

เขาได้แต่อ้อนวอนวันแล้ววันเล่า ขอพรจากทุกสิ่งในโลก ..
                ได้โปรดทำให้เขาเคลื่อนไหวได้ .. ได้โปรดดลใจให้เจ้านายซ่อมแซมเขา ..
                แต่ขอร้องอ้อนวอนเท่าไหร่ มันก็ไม่เคยเป็นจริง ..
                เจ้านายไม่เคยเปลี่ยนใจ .. และเขาไม่เคยมีโอกาสไปยืนตรงหน้าเธอ

แม้คำขอจะไม่เคยสำฤทธิ์ผลแต่ความหวังก็ยังคงอยู่ หุ่นยนต์ยงฮวาจะเลือกเฝ้ารอต่อไป เพราะแม้ในคืนอันมืดมิดเขาไม่อาจไปหาเธอได้ตามที่ใจหวัง แต่เมื่อถึงรุ่งเช้า .. เขารู้เสมอ ว่าเธอจะยังอยู่ตรงนั้น คอยเติมเต็มโลกที่ขาดหายไปของเขาให้สมบูรณ์ .. ไม่ว่าเธอจะรับรู้เรื่องนั้นหรือไม่ก็ตาม ไม่ว่าเธอจะสนใจร่างกายที่บุบสลายนี้ไหมก็ช่าง

ขอแค่ให้เขาได้เฝ้ามองเธอผ่านกระจกใสอย่างมีความหวังตลอดไป .. ก็เพียงพอแล้ว

แม้วันนี้เจ้านายจะยังไม่เปลี่ยนใจ .. แต่บางทีพรุ่งนี้เขาก็อาจจะเปลี่ยนใจ
อาจต้องรอมากกว่านี้ อาจต้องอดทนให้มากขึ้นอีกหน่อย
ยังไงซะเขาก็เชื่อว่าคำขอที่ร้องบอกออกมาจากความต้องการที่แท้จริง
มันจะเป็นไปได้เสมอหากมีความมุ่งมั่นและตั้งใจมากพอ ..

THE END

# เฝ้าหวังว่าในชีวิตจริงเจ้านายจะยอมใจอ่อนเหมือนกัน ฮึๆ (ไม่ใช่เจ้านายของหุ่นยนต์แต่เป็นเจ้านายของตุ๊กตาต่างหาก กรี๊ด พูดแบบนี้งานจะเข้าไหมเนี่ย ฮ่าฮ่า >.<)

# จริงๆเรื่องนี้มันลึกซึ้งนะคะ (เหรอยะ!) แรงบรรดาลใจมาจากเรื่องจริงที่ไรท์เตอร์(คิดไปเองว่า)สัมผัสได้
แค่สลับบทบาทนิดนึง ฮึฮึ *ยิ้มเจ้าเล่ห์* หุ่นยนต์เฝ้ามองและทำทุกอย่าง ส่วนตุ๊กตาอยากมาหาแต่ออกมาไม่ได้ กลัวเจ้านายสั่งใบแดง (ไรท์เตอร์เพ้อเจ้อค่ะ ^^)

# อย่าคอมเม้นเรื่องที่ไรท์เตอร์พูดโจ่งแจ้งนะคะ เดี๋ยวไรท์เตอร์โดนสอย คอมเม้นเนื้อเรื่องดีกว่า ฮี่ๆ