ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : CHAPTER 01 } สึนะ แกต้องไปอิตาลี่
APPLE PIE★
เรื่องมันคงเริ่มมาจาก ...
เรื่องมันคงเริ่มมาจาก ...
คำว่า “ ซวย ” ที่เข้ามาในชีวิตของผม
แต่ยังไงผมก็ยังขอบคุณ
ที่ทำให้ผมรู้จักคำว่า “ รัก ”
... มาจนถึงทุกวันนี้ ☺
CHAPTER 01 }สึนะ แกต้องไปอิตาลี่
“ ตื่นได้แล้วสึนะ.. ” เสียงเล็กๆของทารกต้องสาปรีบอร์นดังขึ้นเบา ๆ เพื่อปลุกเด็กชายร่างบางที่กำลังนอนหลับอยู่ตรงหน้า
“ สึนะ ตื่น.. ” น้ำเสียงเริ่มแข็งขึ้น
“ อื้ออ ขออีก 5 นาทีนะรีบอร์น.. ” เสียงหวาน ๆ ดังขึ้นเบา ๆ ก่อนจะพลิกตัวไปอีกด้าน มือน้อยคว้าตุ๊กตาหมีตัวใหญ่เข้ามากอด ก่อนจะซุกหน้าลงไป
มันเป็นภาพที่น่ารักอยู่หรอก
หากแต่ว่า .....
“ นี้มันจะแปดโมงแล้วนะเฟ้ย ! เจ้าห่วยสึนะ !! ” แล้วลูกเตะน้อย ๆ ( แต่แรงไม่น้อยตาม ) ถูกส่งให้เจ้าลูกศิษย์จอมขี้เกียจทันที
“ โอ้ยยย มันเจ็บนะรีบอร์น! ” ใบหน้าหวานบูดบึ้งดวงตาสีน้ำตาลกลมโตตวัดค้อนมือเล็ก ๆ ลูบหัวปอย ๆ
“ ไปเรียนได้แล้วเจ้าห่วย ” พูดจบก็ชี้ไปที่นาฬิกา
เจ็ดโมงสี่สิบห้า....
เฮ้ยยยยยยยยยยยย !!!
สายแล้ววๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ !!!!!!!
ปัง !!! ตึงๆๆๆๆ !!! โครม !!!
“ ไปแล้วนะคร้าบบบ ” ร่างบางตะโกนก่อนจะรีบวิ่งออกจากบ้าน
“ เดี๋ยวก่อนสึนะ ! ” เสียงเล็กตะโกนเรียก
“ มีอะไรหรอรีบอร์น ”
“ เลิกเรียนแล้วรีบ ๆ กลับบ้านหละ มีเรื่องจะบอก ” ตบท้ายด้วยรอยยิ้มอันเป็นเอกลักษณ์ของเจ้าตัวที่สร้างความสยองให้กับร่างบางไม่น้อย
ไม่ต้องมีลางสังหรณ์สุดยอดก็รู้ว่าต้องมีเรื่องให้ปวดหัวแน่ ๆ !!
คิดได้แล้วก็รีบวิ่งออกจากบ้านเพื่อหนีครูสุดโหดก่อนที่เจ้าตัวจะทำอะไรแผลง ๆกับเขาแต่นั้นก็ไม่ใช่เหตุผลเดียวเพราะมีอีกอย่างที่เขากลัวยิ่งกว่าครูสอนพิเศษนั้นก็คือ...
“ ซาวาดะ สึนะโยชิ.. คุณมาสาย ” อึ๋ยยย นั้นไงมาแล้ววว สิ่งที่เขากลัวที่สุด
ร่างสูงที่อยู่ในชุดประจำของเจ้าตัว แขนเสื้อด้านขวามีป้ายกรรมการคุมกฎปักอยู่ เรือนผมสีดำสนิท นัยน์ตาสีนิล ใบหน้าหล่อเหลา และที่สำคัญก็คือ.. มือทั้งสองข้างที่ถืออาวุธคู่ใจของพี่ท่าน !!
บรรยายถึงขนาดนี้แล้วไม่รู้ว่าใครก็ให้มันรู้ไป !!
แต่เอาเถอะจะบอกให้ก็ได้
นามของพี่ท่านก็คือ ฮิบาริ เคียวยะ !! ประฐานกรรมการคุมกฎสุดโหด โฉด และ หื่น (?)!!
โอ้สึนะ... ชีวิตนายคงจบเพียงเท่านี้
“ หึ ” เสียงทุ้มหัวเราะขึ้นเบา ๆ ก่อนจะเอ่ยประโยคถัดไปที่ทำให้เจ้าตัวน้อยข้างหน้าเกือบเป็นลม
“ ซาวาดะ สึนะโยชิ ผมจะลงโทษคุณยังไงดี.. ”
เอ่อ.. ไม่ต้องลงโทษเลยก็ได้ครับ ผมเกรงใจ....
เอาเวลาอันแสนมีค่าของพี่ท่านไปทำอย่างอื่นเต๊อะ !!
อย่ามายุ่งกับเจ้าห่วยอย่างผมเลยยยย
“ โทษฐานที่คุณมาสาย.. ” พูดจบร่างสูงก็เข้ามาประชิดตัวกับร่างบางอย่างรวดเร็ว มือหนาคว้าเอวบางเข้ามาหาตัวก่อนจะโน้มหน้าลงไปข้าง ๆ หูแล้วกระซิบแผ่วเบา
“ คุณจะต้องถูกทำโทษ ”
ใบหน้าคมหล่อเหลาค่อย ๆ เลื่อนลงมาอย่างช้า ๆ ก่อนที่ริมฝีปากหนาจะทาบทับลงมาบนริมฝีปากบางเบา ๆ อย่างอ่อนโยน ก่อนจะเริ่มร้อนแรงขึ้นเรื่อย ๆ ลิ้นหนาสอดเข้าไปในโพรงปากหวานเกี่ยวกระหวัดกับลิ้นเล็ก ๆ มือน้อย ๆ ยกขึ้นมาทุบร่างสูงเบา ๆ เมื่อเจ้าตัวเริ่มขาดอากาศหายใจ ลิ้นหนาดูดดันเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะค่อย ๆ ถอนริมฝีปากออกมาช้า ๆ
“ แฮก ๆ ” ร่างบางหอบหายใจก่อนจะยกมือขึ้นมาถูริมฝีปาก ใบหน้าหวานแดงก่ำด้วยความอาย
“ หึ ไปเรียนได้แล้วเจ้าสัตว์กินพืช หรืออยากโดนอีก ? ” เสียงทุ้มถามก่อนที่ริมฝีปากจะกระตุกยิ้มเรียกใบหน้าหวานให้แดงขึ้นกว่าเก่ากับคำพูดนั้นก่อนจะรีบวิ่งออกมาทันทีที่ได้สติ แต่ยังฝากคำพูดทิ้งท้ายไว้ให้ร่างสูงยืนอึ้ง
“ คุณฮิบาริบ้า !!! ”
ฮืออ คุณฮิบาริบ้าที่สุดเลยอะ นั้นมันจูบแรกของผมเชียวนะ !!! ใจร้ายที่สุดดดดด ร่างบางบ่นพึมพำในใจจนมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องเรียนของตัวเองก่อนที่มือเรียวจะเอื้อมไปเปิดประตู แล้วเดินเข้าไปนั่งที่โต๊ะของตน
“ อรุณสวัสดิ์สึนะ วันนี้มาสายนะ ” เสียงทุ้มดังขึ้นข้าง ๆ อย่างร่าเริง มือหนายกขึ้นมาขยี้ผมร่างบางจนฟูฟ่อง
“ อื้อ ตื่นสายนิดหน่อยหนะ อรุณสวัสดิ์นะยามาโมโตะ ” พูดจบก็ส่งยิ้มน่ารักไปให้ ทำเอาร่างสูงหน้าแดง
“ รุ่นที่สิบ !! อรุณสวัสดิ์ครับ !!!! ”
“ อรุณสวัสดิ์โกคุเดระคุง ”
“ รุ่นที่สิบครับ วันนี้มีการบ้านภาษาอังกฤษต้องส่งรุ่นที่สิบทำเสร็จยังครับ ” ใบหน้าหวานซีดลงทันทีเมื่อได้ยินคำถามของผู้พิทักษ์วายุของตน ก่อนจะรีบส่งสายตาอ้อนทันที
“ ยังไม่ได้ทำเลย ! โกคุเดระคุง ขอยืมดูหน่อยได้มั้ยอ่ะ น้าาา ~ ” มือเล็กยกขึ้นมาพนมแล้วปิดตาข้างหนึ่ง
โฮกกกกก รังสีโมเอะกระแทกตา !!!!
“ ได้เลยครับรุ่นที่สิบ !!! ” ร่างสูงรีบวิ่งไปเอาสมุดของตนให้ทันที
“ ขอบคุณนะ โกคุเดระคุง ” ว่าแล้วก็ยิ้มน่ารักไปให้อีกครั้ง ทำเอาว่าที่มือขวาถึงกับจมกองเลือดตาย .....
อาเมน.......
บ้าแล้ว !!!!!!
เรื่องมันไม่ได้จบง่าย ๆ แบบนั้นเฟ้ยยย
พระเอกยังมาไม่ครบ ทูน่ายังไม่โดนกด ไรต์เตอร์ยังไม่ให้จบหรอกเว้ยเฮ้ย !!!
เอาหละ... เรามาเข้าเรื่องกันต่อดีกว่า
“ ครูมาแล้วๆๆๆๆ ” เสียงของตัวประกอบไร้นามคนหนึ่งดังขึ้น ก่อนที่เหล่าฝูงลิง ( นักเรียน ) ทั้งหลายจะวิ่งกลับเข้าที่นั่งของตัวเองทันที
“ อรุณสวัสดิ์นักเรียนทุก ๆ คน ” คุณครูผู้ไร้นามเอ่ย ก่อนจะเริ่มพล่ามถึงบทเรียนของวันนี้ทันที แต่เด็กนักเรียนทั้งหลายก็ดีเหลือเกิ๊นนนน ยกหนังสือขึ้นมาบังหน้าแล้วหลับเป็นแถว
กาลเวลาผ่านไปเรื่อย ๆ จนถึงตอนเย็น
เด็กชายร่างบางลุกขึ้นก่อนจะเริ่มเก็บกระเป๋าเพื่อกลับบ้านก่อนจะหันไปชวนเพื่อนทั้งสอง
“ ยามาโมโตะ โกคุเดระคุง กลับบ้านกันเถอะ ” ว่าแล้วก็จูงมือร่างสูงทั้งสองออกมาทำเอาทั้งสองหน้าแดงอีกครั้ง
ทำบาปไม่รู้ตัวอีกแล้วหนูซือ....
ทั้งสามเดินมาเรื่อย ๆ จนมาถึงบ้านของร่างบางอันแสนโมเอะ
“ กลับมาแล้วคร้าบบ ” ร่างบางตะโกน
“ อ้าว กลับมาแล้วหรอซือคุง พวกเพื่อน ๆ ลูกรออยู่ที่ห้องนั่งเล่นหนะ ”
“ เพื่อน ? ” ใบหน้าหวานขมวดคิ้วก่อนจะเดินไปที่ห้องนั่งเล่นก่อนจะชะงักเมื่อเห็นว่าใคร มือน้อย ๆ ยกขึ้นชี้อย่างตกใจ
“ โอ้ ! ซาวาดะ ! สวัสดีสุดหูรูดดดด ”
“ มาสายนะ เจ้าสัตว์กินพืช ”
“ คึหึหึ สวัสดีครับวองโกเล่ ”
“ สวัสดีค่ะ บอส ”
น... นี่มันอะไรกันนนนนนนนนนน !!!!!
“ ฉันเป็นคนเรียกมาเองแหละ ” ร่างเล็ก ๆ กระโดดลงมานั่งบนหัวสีน้ำตาลฟูฟ่องดัง ปุ !
“ รีบอร์น !! ” ร่างบางอุทาน ก่อนจะตวัดใบหน้าหวาดขึ้นมามอง
“ เรียกพวกนี้มาทำไมหรอ ? ” ถามด้วยน้ำเสียงใสซื่อ
“ ก็เรื่องนายนั้นแหละ สึนะ ”
“ เรื่องฉัน ??? ”
“ ใช่แล้ว สึนะ แกต้องไปอิตาลี่ ! ”
หาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา ????
( ไม่ต้องหาหนูซือ ยังไม่มีอะไรหาย -..- )
TBC.
TBC.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น