เรื่องบ้าๆ ของผม

ลำดับตอนที่ #13 : แผนการร้ายสุดยอดของผม

แผนการร้ายสุดยอดของผม

เนื่องจากผมไม่ใช่ตัวร้ายหน้าโง่ที่ต้อนพระเอกเสียจนมุม มีโอกาสจะฆ่าพระเอกให้ตายตั้งหลายต่อหลายครั้งแล้วแต่ยังไม่ยอมฆ่า กลับมัวเสียเวลาพล่ามแผนการร้ายสุดยอดให้พระเอกฟังจนหมดเปลือก เพราะคิดว่า ไหนๆ พระเอกก็จะตายอยู่แล้ว เล่าให้ฟังเสียหน่อยก็ไม่เห็นจะเป็นไร ศัตรูจะได้ตื้นตันในความเป็นอัจฉริยะของตนก่อนตาย แต่สุดท้ายพอตัวร้ายหน้าโง่นั่นจะลงมือฆ่าพระเอกจริงๆ ก็จะมีเพื่อนพระเอกมาช่วยเอาตัวเป็นเกราะเนื้อหุ้มกระดูกรับอาวุธแทน แล้วพระเอกก็จะระเบิดพลังพิเศษออกมาจัดการกับตัวร้าย ก่อนจะค่อยฟื้นคืนชีพให้เพื่อนในภายหลัง หรืออาจจะมีปาฎิหาริย์ใดๆ ก็แล้วแต่ตามท้องเรื่องช่วยพระเอกเอาไว้ หลังจากนั้นพระเอกที่ล่วงรู้แผนการของตัวร้ายหมดสิ้นแล้วก็สามารถทำลายแผนร้ายสุดยอดนั้นได้สำเร็จ... เนื่องจากผมไม่ใช่ตัวร้ายหน้าโง่ประเภทนั้น ดังนั้นผมจะเปิดเผยแผนการของผมให้คุณได้รับรู้เอาไว้ตั้งแต่ตอนนี้เลย

คุณกำลังแอบด่าผมว่า ถ้าผมเอาแผนการร้ายสุดยอดมาเปิดเผยเสียตั้งแต่ตอนนี้ ผมก็ปัญญาอ่อนยิ่งว่าตัวร้ายหน้าโง่เสียอีก เพราะคุณไม่ใช่พระเอกของเรื่อง และไม่ใช่กำลังจนมุมอยู่ด้วยใช่ไหม

ถ้าคุณคิดอย่างนั้น คุณก็ผิดแล้วล่ะ

พอทราบแผนการร้ายสุดยอดของผมแล้ว คุณจะเข้าใจเองว่าทำไม...

ต่อไปนี้เป็นแผนการร้ายสุดยอดของผม (สงวนลิขสิทธิ์แล้ว ห้ามลอกเลียนแบบเป็นอันขาด)

ผมใช้เครื่องมือล้ำลึกพิสดารที่หาซื้อได้ตามห้างสรรพสินค้าชั้นนำทั่วไปของโลกบ้าๆ ใบนี้นำความคิดของผมย้อนเวลากลับไปในอดีต และเข้าไปสิงในร่างทรงที่เหมาะสมตามคำแนะนำของเนฮีเดีย

ร่างทรงของผมนั้นเป็นมนุษย์ธรรมดาผู้มีชีวิตอยู่ในยุคสมัยที่ผมรู้จักเป็นอย่างดี เพราะต้นแบบแห่งความธรรมดาของผมก็มาจากคนในยุคสมัยนี้

พื้นเพเธอเป็นเพียงเด็กสาวช่างฝันผู้ชื่นชอบเขียนนิยาย ชอบคิดจินตนาการเพ้อฝันเป็นงานอดิเรก เธอมีทักษะการทางภาษาที่ดีพอตัว มีผลงานการเขียนออกสู่สายตาประชาชนมาบ้างแล้ว และมีผู้นิยมผลงานของเธออยู่บ้างเช่นกัน ซึ่งนั่นก็เป็นการดีสำหรับแผนการของผม หากร่างทรงนี้จะมีข้อเสียอยู่บ้างก็ตรงที่เธอเป็นผู้หญิงนี่แหละ แต่นั่นมันก็แค่เรื่องเล็กน้อยเท่านั้น

สิ่งสำคัญที่ทำให้เธอได้รับเกียรติอันสูงสุด...ได้รับเลือกให้เป็นเครื่องมือของผมในแผนการนี้ก็คือ เธอมีคลื่นความคิดที่ใกล้เคียงกับผมมาก แถมยังใช้ภาษาแม่ที่เป็นรากฐานของภาษาแม่ของผมอีกด้วย และนอกเหนือจากความสามารถในการสร้างสรรค์เชิงศิลปะผ่านตัวหนังสือแล้ว เธอยังมีทักษะในการคิดวิเคราะห์และความรู้ทางด้านวิทยาศาสตร์เทคโนโลยีที่ดีทีเดียว น่าจะช่วยในการถ่ายทอดภาพโลกอนาคตอันเหนือจินตนาการได้บ้าง

ตอนแรกๆ ที่ผมเพิ่งเริ่มดำเนินการตามแผน เธอยังไม่รู้ตัวหรอกว่า กำลังถูกผมควบคุมความคิดอยู่ เธอจะเข้าใจไปว่า จู่ๆ ก็จะมีความคิดอยากจะเขียนนิยายบ้าๆ เรื่องหนึ่งที่คิดอะไรขึ้นมาได้ก็จะใส่เข้าไปเต็มที่ ไม่ต้องห่วงหน้าพะวงหลัง ไม่ต้องคำนึงถึงพล็อต ฉาก โครงเรื่อง ตัวละคร และอะไรต่างๆ มากมายนัก เป็นเรื่องราวของตัวเอกที่คิดอยากจะเป็นตัวร้ายที่ร้ายกาจที่สุด เธอไม่ค่อยแน่ใจนักว่า จะนำไอเดียบ้าๆ นี้ไปเขียนเป็นนิยายได้อย่างไร แต่ก็ยังรู้สึกว่า เรื่องนี้มีความน่าสนใจและน่าลองเขียนเป็นอย่างยิ่ง เป็นเรื่องที่มีความสดใหม่ และผ่าขนบนิยายทั้งหลายที่เคยมีมา

หลังจากนั้นในยามว่าง เธอก็จะครุ่นคิดถึงเรื่องนี้ เธอเริ่มสร้างโลกในจินตนาการขึ้นมารองรับการคงอยู่ของตัวละครที่อยากเป็นตัวร้ายนั้น (ซึ่งที่จริงแล้วก็คือโลกปัจจุบันในยุคของผมที่ผมส่งข้อมูลผ่านคลื่นความคิดไปให้เธอนั่นแหละ) เธอคิดว่านี่คงเป็นเรื่องที่บ้าที่สุดเท่าที่เธอเคยคิดขึ้นมา แต่ก็สงสัยใคร่รู้เช่นกันว่า ถ้าลงมือเขียนจริงๆ แล้ว เรื่องนี้มันจะออกมาเป็นเช่นไร

ต่อมาเมื่อเธอมีเวลาว่างมากยิ่งขึ้น ก็เป็นเวลาที่ผมเริ่มคุ้นเคยกับเธอแล้วพอดี ผมก็สามารถเข้าถึงและควบคุมความคิดของเธอได้มากกว่าเดิม เธอเริ่มต้นลงมือเขียนนิยายเรื่องนี้ในตอนนั้นนั่นเอง เมื่อเขียนแล้วเธอก็ยิ่งถล้ำลึก รู้สึกว่า คิดเอง เขียนเอง อ่านเอง บ้าเอง เท่านี้ไม่พอ เธอต้องการให้คนอื่นมาอ่านแล้วร่วมบ้านิยายเรื่องนี้กับเธอไปด้วย

เรื่องบ้าๆ ของผมที่เธอกำลังเขียนอยู่นี้แหวกแนวไปจากนิยายที่เธอเคยเขียนโดยสิ้นเชิง ปกติเธอจะถ่ายทอดเรื่องราวผ่านสรรพนามบุรุษที่สาม ผ่านมุมมองของพระเจ้า มีตัวละครดำเนินเรื่องเป็นเพศหญิงที่เธอเข้าถึงได้มากกว่า แต่เรื่องนี้เธอกลับเลือกบรรยายโดยใช้สรรพนามบุรุษที่หนึ่ง แถมตัวดำเนินเรื่องยังเป็นผมซึ่งเป็นผู้ชาย และเมื่อเขียนๆ ไปแล้วก็ยิ่งไม่เข้าใจว่า ตัวเธอเองกำลังเขียนเรื่องบ้าอะไรอยู่นี่ ขณะเดียวกันก็ยิ่งสงสัยว่าเรื่องนี้มันจะไปจบลงที่ตรงไหนกันแน่

เมื่อเขียนไปเรื่อยๆ เธอก็จะเริ่มรับรู้ถึงการมีตัวตนของผมขึ้นมา แต่สามัญสำนึกของเธอก็ยังคงตีความตัวตนของผมนี้ว่า เป็นเพียงการอินไปกับนิยายที่เขียนอยู่มากไปเท่านั้น พอเวลาผ่านไป เธอก็ยิ่งรู้สึกว่า จำเป็นต้องเขียนนิยายเรื่องนี้ให้จบโดยเร็วให้จงได้ มิฉะนั้นแล้ว เธอต้องบ้าไปก่อนแน่ๆ

ยามเธออยู่คนเดียวไม่มีใครคุยด้วยก็จะมีเสียงของผมดังอยู่ในหัวตลอด ยามจะนอนก็นอนหลับได้ไม่เต็มที่ เพราะความคิดล่องลอยไปอยู่ในโลกบ้าๆ ที่มีผม เชน และเนฮีเดียอยู่ ยามตื่นก็ต้องตั้งหน้าตั้งตาจดจ่อกับการเขียนนิยาย และถวิลหาคนมาร่วมอ่านร่วมแบ่งปันความบ้าจากนิยายเรื่องนี้

คนรอบข้างเริ่มสังเกตเห็นความผิดปกติของเธอ พวกเขาเห็นเธอซึ่งยามปกติเป็นคนยิ้มยากกลับยิ้มเริงร่าขึ้นมา ไม่ว่าจะทำอะไรก็ยิ้มเพราะสนุกกับความคิดของผม อยู่เฉยๆ ก็ยังยิ้มได้ไม่ต่างจากคนบ้าคนหนึ่ง

ตอนที่เธอเขียนถึงช่วงที่ผมกำลังตัน เธอก็รู้สึกตันและเขียนไม่ค่อยออกเช่นกัน และเมื่อเธอเขียนมาถึงย่อหน้านี้เธอก็ยิ่งประหลาดใจว่า ตัวเธอเองกลายมามีบทบาทในเรื่องบ้าๆ ของผมนี้ด้วยได้อย่างไรกัน แต่ถึงกระนั้นเธอก็ยังตีความตามหลักวิทยาศาสตร์ที่ได้เรียนมา นั่นคือ ไม่เชื่อถือในเรื่องเหนือธรรมชาติซึ่งไม่มีเหตุผลรองรับ จึงคิดว่า เป็นแค่อาการอินกับนิยายจัดเท่านั้นเอง

หากแต่บางครั้งเมื่อเขียนมากๆ เข้า เธอก็รู้สึกทรมานและปวดหัว แทนที่จะรู้สึกสนุกสนานไปกับเรื่องราวดังเช่นที่เคยเป็นมา เนื่องจากการที่เธอกำหนดกับตัวเองว่าต้องเร่งเขียนเรื่องนี้ให้จบโดยเร็วกลายมาเป็นแรงกดดันภายใน และในบางครั้งที่เธออยากเขียน ความคิดผมก็ไม่ได้อยู่ตรงนั้นด้วย

ขณะที่คุณให้สงสัยอยู่ว่า เรื่องบ้าๆ นี้จะกลายเป็นนิยายจิตวิทยาสยองขวัญสั่นประสาทของเด็กสาวคนหนึ่งซึ่งถูกผีบ้าจากโลกอนาคตเข้าสิง ถูกใช้เป็นเครื่องมือในการเขียนนิยายบ้าๆ ให้จบโดยไม่ได้กินไม่ได้นอน และต้องดิ้นรนทำทุกวิถีทางเพื่อให้คนมาอ่านเรื่องบ้าๆ ที่เธอเขียนนี้เพื่อเผยแพร่ความบ้าให้กระจายไปทุกสารทิศ จนสุดท้ายทุกคนรอบตัวก็มองเธอว่าบ้าไปแล้ว เธอต้องไปหาหมอโรคจิต และก็จบชีวิตอย่างน่าอนาถด้วยการขโมยสว่านไฟฟ้าของพ่อมาเจาะหัวเพื่อไขเอาเชื้อผีบ้าออกไปจากความคิดของเธอ... ขณะที่คุณกำลังถูกผมยัดเยียดให้สงสัยว่าเรื่องบ้านี่จะกลายเป็นเช่นนั้นหรือไม่อยู่นั่นเอง ผมก็จะดึงความคิดคุณกลับมายังแผนการของผมเสียก่อน...

เล่ารายละเอียดมามากมายขนาดนี้แล้ว คุณก็คงเดาแผนการแสนร้ายกาจสุดล้ำเลิศของผมแล้วใช่ไหม...

ผมจะเผยแพร่ความบ้าในการเป็นตัวร้าย และทำให้บ้าและศรัทธาในตัวผมตั้งแต่ในอดีตอย่างไรล่ะ!

ที่จริงแล้ว ผมวางแผนเอาไว้หลายชั้น และคิดอะไรซับซ้อนมากกว่านี้อีก ตอนแรกผมคิดจะทำมากกว่านิยาย ตั้งใจจะผลิตสื่อต่างๆ ตั้งแต่การ์ตูน เกม ภาพวาด ภาพยนตร์ ทำสินค้าครบวงจร ทำให้โลกในอดีตคลั่งไคล้ในตัวผมที่เป็นสุดยอดตัวร้ายตั้งแต่ต้นเลยทีเดียว แต่พอถึงตอนที่ต้องลงมือจริงๆ แล้วก็ติดปัญหาขัดข้องหลายๆ ประการ ผมลืมไปว่า เครื่องมือต่างๆ ของคนในยุคก่อนยังรองรับพลังทางความคิดได้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก

ผมวาดรูปไม่ได้เรื่อง เล่นดนตรีก็ได้แค่พอถูไถ ต่อให้ไปอาศัยร่างของคนที่มีทักษะทางด้านนี้ดีอยู่แล้ว ก็อาจจะถ่ายทอดได้ไม่ดีเท่าที่ควร แต่ถ้าให้แค่คิดล่ะก็ ผมคิดได้ และเนื่องจากว่า มนุษย์ต่างก็ใช้ภาษาในการคิดด้วยกันทั้งนั้น ดังนั้นถ้าเรียบเรียงความคิดให้ดีก็สามารถเขียนเรื่องขึ้นมาได้ อีกทั้งในบรรดาสื่อต่างๆ ของยุคนี้ที่ผมเสพมา ผมก็อ่านนิยายมามากที่สุดด้วย การส่งต่อพลังความบ้าด้วยวิธีนี้จึงเป็นทางเลือกที่ยอดเยี่ยมที่สุดสำหรับผม

เริ่มต้นด้วยงานเขียน แล้วบางทีผมอาจดำเนินแผนขั้นต่อไป ด้วยการเข้าไปควบคุมคนที่มีทักษะอื่นๆ ที่ผมต้องการต่อ โดยอ้างว่าได้แรงบันดาลใจมาจากเรื่องบ้าๆ ของผมฉบับนิยายนี่แหละ แต่ถ้าหากว่า งานของผมมีพลังความบ้าถ่ายทอดไปมากพอ ก็อาจจะมีสาวกผู้ได้รับอิทธิพลจากงานของผมช่วยผลิตผลงานต่อให้ โดยที่ผมไม่ต้องลงมือเองเลยก็ได้นะ

อย่างไรก็ตาม แผนการนี้ผมจำเป็นต้องลงมือเพียงคนเดียว จะอาศัยความร่วมมือจากเชนและเนฮีเดียในโลกอนาคตไม่ได้ เพราะว่าถ้าพวกเขารู้ว่าผมคิดอะไรอยู่ล่ะก็... ผมคงโดนเชนฆ่าไปรอบหลายก่อนแน่ๆ

และถึงแม้เนฮีเดียจะบอกว่า สิ่งที่ผมกำลังทำอยู่นี่อาจไม่ได้ส่งผลกระทบถึงตัวผมในโลกอนาคตก็ตาม แต่ถ้าอดีตที่ผมเข้าไปแทรกแซงก่อให้เกิดอนาคตเชิงเส้นรูปแบบใหม่ในอีกมิติหนึ่ง ผมก็ถือว่า ผมได้ช่วยตัวผมในอีกโลกหนึ่งให้ได้เป็นสุดยอดตัวร้ายที่ใครๆ ต่างก็คลั่งไคล้สมใจอยากแล้วล่ะ

สุดท้าย ผมต้องขอใช้พื้นที่ตรงนี้บอกเอาไว้เสียหน่อยว่า ถ้าคุณคิดว่าเรื่องบ้าๆ ของผมนี้ยังส่งต่อความบ้าได้ไม่ดีพอ เนื่องด้วยการใช้ภาษาที่ไม่ได้ความ การดำเนินเรื่องที่ยังไม่เหมาะสม การบรรยายฉากหลังของโลกอนาคตที่ไม่เห็นภาพ หรืออะไรทำนองนี้ล่ะก็... ความผิดพลาดเหล่านั้นมีสาเหตุมาจากเครื่องมือทั้งสิ้น อาจเป็นเพราะการแปลภาษาในยุคของผมเป็นภาษาในสมัยของพวกคุณผิดพลาด เป็นเพราะร่างทรงถ่ายทอดความคิดของผมได้ไม่หมด หรือเป็นเพราะสมองของเธอไม่อาจคิดจินตนาการภาพโลกอนาคตสุดพิสดารของผมได้ ไม่ว่าจะเป็นเพราะอะไรก็แล้วแต่ จุดบกพร่องต่างๆ เหล่านั้นล้วนไม่ใช่ความผิดของผมทั้งสิ้น และมันก็ไม่ใช่ประเด็นหลักของเรื่องที่ผมต้องการจะสื่ออยู่แล้ว

แต่ในส่วนของความบันเทิงเริงรมย์ ความสนุกสนาน ปรัญชา แง่คิด แรงบันดาลใจ หรือความบ้าใดๆ ก็แล้วแต่ที่คุณได้จากอ่านเรื่องบ้าๆ นี้ เป็นความดีความชอบของผมแต่เพียงผู้เดียว

การโยนความผิดให้คนอื่น แล้วรับเอาแต่ความดีความชอบไว้อย่างเดียวนี่...ช่างชั่วช้าสามานย์สุดยอดจริงๆ เชียว!

ผมไม่ได้จะบอกว่า เรื่องบ้าๆ ของผมนี้เป็นผลงานการเขียนที่สมบูรณ์แบบที่สุดเท่าที่โลกนี้เคยมีมา จนไม่อาจแตะต้องได้หรอกนะ พวกคุณสามารถติชมเพื่อช่วยให้เรื่องนี้กลายเป็นสุดยอดชิ้นงานได้ ร่างทรงของผมก็ชอบให้คนมาวิจารณ์และแสดงความคิดเห็นต่องานเขียนของเธออยู่แล้ว ดังนั้นความผิดพลาดทั้งหลายที่ไปลงที่เธอ เดี๋ยวเธอก็คงแก้ไขมันให้ดีเองแหละ

แต่ถ้าคุณจะบอกว่าเรื่องนี้มันไม่ดี เพราะเป็นนิยายที่ยัดคำคมและคติสอนใจใส่ปากตัวละคร ผมก็คงได้แต่เอาเรื่องนี้ไปเล่าให้เนฮีเดียฟัง โดยแอบหัวเราะชั่วร้ายอยู่เบื้องหลัง แล้วจะเอาปฏิกิริยาตอบรับของเธอมาบอกพวกคุณล่ะกัน (เธอคงแค่พยักหน้ารับรู้ แล้วพูดทำนองว่า คำคมพวกนั้นมีมาก่อนแล้ว เธอแค่ยืมมาใช้เท่านั้น และไม่ทำอะไรต่อ)

หรือถ้าคุณจะบอกว่านิยายเรื่องนี้ไม่ดี เพราะตัวละครประพฤติตัวไม่เหมาะสม มีการใช้คำหยาบ และภาษาวิบัติอันจะเป็นตัวอย่างที่ไม่ดีให้แก่เด็กและเยาวชนเลียนแบบได้ ผมก็จะเอาเรื่องนี้ไปบอกเชน แล้วรอดูว่าเขาจะทำยังไง โดยที่ผมก็ยังคงแอบหัวเราะชั่วร้ายอยู่ในใจเช่นเดิม (เขาอาจจะโมโหจนต้องย้อนเวลากลับมาสั่งสอนคนพูด หรืออาจจะแค่ยักไหล่แล้วปล่อยผ่านไป เพราะเห็นว่ามันงี่เง่าเกินกว่าจะเอาเรื่อง)

หรือถ้าคุณสังเกตเห็นว่า ตัวละครในเรื่องนี้ลอกเลียนแบบมาจากเรื่องนั้นเรื่องโน้นแล้วไม่พอใจ ผมก็จะลองไปถามเชนกับเนฮีเดียให้แล้วกันว่า พวกเขากำลังแต่งคอสเพลย์เลียนแบบที่ตัวละครต้นแบบที่คุณว่ามาหรือเปล่า

อ่านมาถึงตรงนี้แล้ว คุณอาจกำลังคิดว่า คนเขียนเรื่องนี้ช่างมีเกาะสูงยิ่งนัก เอาความคิดตัวเองเข้ามาอยู่ในเรื่องเต็มที่ เขียนดักทางคนที่คิดจะวิจารณ์ไว้อย่างนี้ ช่างหน้าด้านไร้ยางอายจริงๆ คุณก็สามารถด่าร่างทรงของผมได้ตามสบาย ส่วนตัวผมนั้นไม่กระทบกระเทือนอะไรหรอก เพราะถึงแม้แผนการนี้จะล้มเหลว ผมก็ยังมีแผนการสำรองอื่นๆ อยู่เหมือนกัน

และถ้าหากว่า คุณยึดถือว่าผมไม่มีตัวตนอยู่จริง แล้วไปวิจารณ์เรื่องบ้าๆ ของผมนี้เสียๆ หายๆ โดยไม่มีเหตุผลที่ดีรองรับ หวังให้ร่างทรงของผมเจ็บช้ำ ด้วยความไม่ชอบนิยายเรื่องนี้ เพราะมันแหวกขนบอย่างยิ่งจนคุณรับไม่ได้ หรืออาจจะด้วยความอิจฉาในความสามารถของเธอ (ที่จริงคุณควรกำลังอิจฉาว่าทำไมเธอถึงได้รับเลือกเป็นเครื่องมือของผม ไม่ใช่คุณ) อย่างน้อย เมื่อคุณอ่านมาถึงตรงนี้แล้ว คุณก็ต้องอัศจรรย์ใจอยู่บ้างล่ะว่า เธอเขียนเรื่องบ้านี่โดยเอาตัวผม ตัวเธอเอง และตัวคุณมากเป็นตัวละครในเรื่องนี้ได้อย่างไร และทำไมถึงได้สร้างเกาะป้องกันตัวเองเอาไว้กลางเรื่องได้แยบคายอย่างนี้

กลับมาที่ความสงสัยของคุณได้แล้วล่ะ...

ขณะที่คุณกำลังสงสัยอยู่นั้นเองว่า ชะตากรรมของร่างทรงของผมซึ่งถูกผมใช้งานหนักหนาสาหัสเยี่ยสทาสนี้จะเป็นอย่างไรต่อไป ผมขอบอกให้คุณสบายใจได้เลย ถึงผมจะเป็นตัวร้ายที่ชั่วช้าที่หลอกพวกคุณให้อ่านเรื่องบ้าๆ ของผมมาจนถึงจุดนี้ได้ วัตถุประสงค์ในการเป็นตัวร้ายของผมก็ยังคงเป็นเพื่อพิชิตใจสาวๆ ทั้งหลายอยู่ดี ดังนั้นผมจะไม่ทำอันตรายใดๆ ร่างทรงของผมซึ่งเป็นผู้หญิงหรอก พอผมใช้งานเธอเสร็จแล้ว ยังจะอนุญาตให้เธอเอาผลงานชิ้นยอดนี้ไปใช้ประโยชน์ได้ตามต้องการด้วยซ้ำ

หลักฐานสนับสนุนคำพูดของผมก็คือ ผมไม่ได้เข้ามาควบคุมเธอตลอดเวลา เนื่องจากเกรงว่าถ้าใช้งานเธอหนักไป เธอจะพังเสียก่อน เพราะถึงอย่างไร เธอก็ยังอยู่ในยุคที่มนุษย์จำเป็นต้องกิน ต้องพักผ่อน ต้องดูแลตัวเองอยู่ ไม่ได้อยู่ในยุคบ้าๆ ของผมที่มนุษย์ทำเรื่องเหล่านั้นเพียงเพราะอยากทำ แต่ไม่ได้มีความจำเป็นต้องทำจริงๆ

ถึงแม้ผมจะโยนความผิดพลาดต่างๆ ที่คนอื่นจะกล่าวโทษไปให้เธอทั้งหมดก็ตาม ผมก็มั่นใจว่า เธอจะไม่เป็นไร ต่อให้เธอจะแสดงออกว่าเจ็บปวดอยู่บ้าง แต่ที่ภายในนั้น เธอก็จะยิ้มรับ และหัวเราะไปกับมัน เพราะเธอเป็นคนเช่นนี้เอง... เป็นคนที่ล้มแล้วก็ลุกขึ้นสู้ต่อไป และเมื่อได้รับพลังความบ้าของผมเพิ่มเข้าไปในตัวร้าย ไม่ว่าเรื่องใดๆ จะผ่านเข้ามาในชีวิต เธอก็จะผ่านมันไปได้อย่างสวยงามแน่นอน

แล้วแผนการการร้ายกาจสุดยอดของผมก็จบลงด้วยประการฉะนี้...

.

.

.

ปรบมือ!