>>Reborn to be D.G[r]ay-man Club<<

ลำดับตอนที่ #91 : Member's Contest :: Fiction คู่ G27 ! จากผู้เข้าร่วมการแข่งขัน arrivedeci

/> />

มีเนร์มาดำเนินการต่อแล้วนะจ๊ะ ^^~
คริๆ ส่งมาคนแรกเลย
อ่านแล้วช่วยให้คะแนนของฟิคเรื่องนี้หน่อยนะคะ
คะแนนเต็มสิบให้เท่าไหร่เม้นบอกมาได้เลยอิๆ
พวกแอดมินและโอนเนอร์ก็อ่านซะแล้วให้คะแนนด้วย [ชิ้ง...]
ไปอ่านกันได้เลยค่ะ

From :: arrivedeci

-----------------------------------------

HBD ย้อนหลังแด่ตัวเรา
สลักจารึกไว้ ณ แท่นหินสีขาว "วันที่ 26 มกราคม เป็นวันที่มารดาของข้าพเจ้าต้องพบกับความเจ็บปวดเหลือคณานับแสน"
(หยั่งกะป้ายหลุมศพ - -*)

Author : Grazia (ยังไม่แกะไหดอง)
Pairing: G27 (ดูไม่ผิดหรอก Giotto*27 จริงๆ ไม่ใช่ graia*27 แน่นอน!)
RATING : PG-13 (NCไว้ก่อน พอดีเด็กอ่านเยอะ)
คำเตือน: แต่งสดดดดดดด !!! สนองตัญหาตัวเองเนื่องจากไม่มีใครเลี้ยงวันเกิดครบรอบ 13ปี ให้ทั้งๆที่เด็กแก่กว่าเค้ายังมีเลี้ยงให้เลย!

ปล.สุขสันต์วันตรุษจีน และวันเกิดของผมย้อนหลังด้วยนะครับ
-------------




..คืนหนึ่งในบ้านหลังน้อยอันแสนอบอุ่นของครอบครัวซาวาดะ แสงไฟอ่อนๆจากหน้าต่างห้องนอนทอเป็นแสงสีเหลืองนวลตา
ภายนอกเป็นคืนจันทร์เดือนเสี้ยวแต่ก็ยังดูราวกับมีมนต์ขลังแฝงอยู่อย่างประหลาด


...ในคืนนั้น..



..ภายในบ้านที่มีบรรยากาศอบอุ่น ข้างๆเตียงของเด็กชายตัวเล็กที่นอนอยู่นั้นคือหญิงผู้เป็นแม่
น้ำเสียงอันอ่อนโยนของเธอกำลังอ่านนิทานให้ลูกชายตัวน้อยที่ฟังอย่างตั้งใจ..





" กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว.. ณ ดินแดนอันแสนไกลโพ้น~ ได้มีราชาผู้แสนอ่อนโยน ปกครองเมืองอันแสนกว้างใหญ่ไพศาล.. "

..เป็นนิทานเรื่องเดิมๆ ที่แม่ชอบเล่าให้เขาฟังตอนยังเล็กๆ..




"เมืองนั้นสงบสุขอยู่เรื่อยมา..จนกระทั่งมังกรตัวร้ายก็ปรากฏขึ้น"
..เป็นนิทานเรื่องเดิมๆ ที่เขาชอบที่สุด..ตลอดมา





"มังกรร้ายที่มาอาศัยนั้นทำให้ประชาชนของพระราชาที่แสนอ่อนโยนนั้นร้องขอให้ขับไล่มันออกไป.."
..เป็นนิทานเรื่องเดิมๆ ที่เขาเคยคิดว่ามันมีเหตุผลประกอบมากมายจนเคยคิดว่าเป็นเรื่องจริง






"และแล้ว.. อื้ออ.. ฮ้าววว~ แม่ง่วงแล้วจ้ะซือคุง.. ไว้วันหลังแม่จะเล่าให้อีกนะจ๊ะ"
คุณแม่ผู้แสนใจดี ซาวาดะ นานะ ลูบหัวฟูยุ่งสีน้ำตาลของลูกชายอย่างแผ่วเบาและอบอุ่น..


..ก่อนนัยน์ตาของเด็กชายจะค่อยๆปิดลง..







"ขอบคุณฮะ..แม่"




















ซ่าาา!! ปัง!!


"ละเมอรึไงแก! ไอ้เจ้าห่วย!"

..เขา..ฝันไปเหรอเนี่ย?..
ภาพที่ได้รับนั้นต่างจากในฝันโดยสิ้นเชิง เนื้อตัวของเขาเปียกปอนไปหมด เส้นผมฟูลู่ลงด้วยน้ำจากขวดในมือของเพื่อนร่วมชั้นคนหนึ่ง
ใบหน้าของเขานั้นดูจะสะใจเหลือเกินที่แกล้งไอ้ห่วยอย่างเขาสำเร็จ..

..แย่สุดๆคนเรามักว่าความจริงช่างโหดร้ายเสมอ แถมเสื้อสำรองของเขาเพิ่งถูกใครบางคนแกล้งเอาไปทำผ้าขี้ริ้วไปซะแล้ว..



ซาวาดะ สึนะโยชิ ไอ้ห่วยประจำห้อง 2-A


กิจวัตรประจำวัน: หลับในห้องเรียนเนื่องจากฝึกพิเศษอย่างหนัก(โค-ตะ-ระ) และ โดนแกล้ง



มือใหญ่ตบลงบนโต๊ะเรียนของเขาเรียกความสนใจ ก่อนนัยน์ตาหวานสีน้ำตาลจะสบมองผู้ที่เสียมารยาท..
"มีอะไรหรือปล่าวครับ?"



คำถามนั้นทำให้เกือบทั้งห้องพากันหัวเราะครืน ก่อนที่เจ้านักเรียนคนเมื่อกี้จะจับบังคับหัวของสึนะให้เงยขึ้นหมายจะให้สบตากับตัวเอง


แต่จู่ๆคนหวังจะแกล้งกลับหน้าแดงแล้วจับหัวฟูๆนั่นเขกลงกับโต๊ะ







ปึงง!!

"โอ๊ยย!"

ถ้ายามาโมโตะกับโกคุเทระอยู่ตอนนี้ก็ดีน่ะสิ..

สึนะกุมหัวตัวเองป้อยๆ ก่อนที่จะโดนอะไรมากไปกว่านี้..เสียงสวรรค์ก็ดังขึ้น!









ครืดดดด~



ปัง!






"แก! จะทำอะไรรุ่นที่10น่ะ!!"

เด็กนักเรียนชายผมสีเงินรี่พุ่งเข้ามาเสยหมัดใส่นักเรียนคนนั้นกระเด็นจนกระแทกกับพนังห้องด้านข้าง
ก่อนที่ยามาโมโตะจะกลับมาพร้อมชีทเอกสารแต่สุดท้ายชีทพวกนั้นก็ถูกกระแทกลงกับโต๊ะข้างๆเมื่อสายตาของเขาเห็นว่าสึนะอยู่ในสภาพเช่นไร

ปึง!!

"เมื่อกี้ใครมันบังอาจหัวเราะเยาะรุ่นที่10ฟะ!!"

"ชั้นไปแปปเดียวก็ทำกับเพื่อนฉันแบบนี้ล่ะสินะ.."

2หน่อผู้พิทักษ์แห่งวองโกเล่กำลังจะประกาศศักดา เสียแต่ว่าเจ้าตัวขัดขึ้นมาเสียก่อน..

"โกคุเทระคุง..ยามาโมโตะ ฉันไม่เป็นหรอก.. พอได้แล้วล่ะ"

"ผมขอโทษ..ผมขอโทษจริงๆครับรุ่นที่สิบ..ผมจะไม่ปล่อยคุณไว้นานๆคนเดียวแบบนี้อีก.."
"ไม่เป็นไรหรอก..โกคุเทระคุง.. อ้อ ช่วยฉันถูพื้นแทนทีสิ ต้องกลับไปแวะเปลี่ยนชุดก่อน บ้านฉันอยู่ใกล้แค่นี้เอง เดินไปก็ไม่เป็นไร"





..เพราะคงไม่มีใครคงให้เจ้าห่วยอย่างเขายืมเสื้อสำรองใส่แน่ๆ..








พอคำสั่งใหม่ถูกป้อนเข้ามา ทาส(?)ผู้ซื่อสัตย์ก็ตอบ ok อย่างแน่วแน่

..เราจะขัดถูให้เงาวาววับให้สมกับเป็นมือขวาของรุ่นที่สิบ!!..

ยามาโมโตะกลับมองเขาด้วยสายตาเป็นห่วงยิ่งกว่าโกคุเทระเสียอีก..






..เฮ้อ.. เหลืออีกคนสินะ






"ยามาโมโตะ..ชีทนั้นที่นายอุส่าห์ไปเอามาให้มันตกพื้นที่เปียกแล้วน่ะ..ขอโทษนะ.."
"โอ้ส! ไม่เป็นไรหรอก.. ฮะๆๆ แค่นี้เอง ชั้นไปเอาใหม่ให้ก็จบเรื่อง.."





เมื่อ2คนนั้นออกไป ทั้งห้องได้แต่มองตามหลังซาวาดะ สึนะโยชิ หรือว่าที่รุ่นที่10 แห่งวองโกเล่แฟมิลี่ที่เดินออกจากห้องไปท่ามกลาง
ความงุนงง..










.......











ทาง สายเล็กๆที่อยู่ไม่ไกลโรงเรียนนามิโมริเท่าใดนัก.. มีเด็กหนุ่มร่างบางผมสีน้ำตาลฟูเปียกปอนเต็มไปด้วยน้ำกำลังเดินช้าๆมุ่งหน้า ไปยังบ้านของตน

แต่ทำไม.. ทางที่เขาวิ่งไป-กลับได้ทุกวันสบายๆ..กลับยาวไกลเสียเหลือเกิน..




ขาก็เริ่มหนักๆลง.. ศรีษะก็เริ่มมึนจนเห็นภาพเอียงไปมา




...เขาคงจะไม่สบาย..น้ำกับอากาศเย็นข้างนอกคงจะเล่นงานเขาเข้าแล้ว...

ร่างบางตัวไถลลงไปกับพื้นพิงเสาไฟ เนื้อตัวสั่นเทาด้วยความหนาวเย็น..
ตาปรือเต็มที..






..หลับตรงนี้สักพักคงไม่เป็นไรนะ..








วินาทีที่ความมืดมิดที่ใกล้ปกคลุมคืบคลานเข้ามา..

แต่กลับได้ยินเสียงนกเข้ามาในหัว เสียงลมพัดโกรกใบไม้..เสียงย่ำฝีเท้าอย่างเร่งรีบพุ่งเข้ามาที่ตัวเขา..








"เจ้าจะหลับตรงนี้ไม่ได้นะ.."
เสียงนุ่มอ่อนโยนสบเข้ากับโสตประสาทของสึนะ ดวงตาฉ่ำด้วยพิษไข้พยายามเงยขึ้นสบแต่กลับเห็นเป็นเพียงภาพที่เรือนราง
ทันใดนั้นเองมืออุ่นๆของใครบางคนยื่นเข้าจับตัวเขาไว้..




"แย่จัง..เหตุใดเจ้าจึงไม่สบายหนักถึงเพียงนี้กันหือ?.."

..ฝัน..ภาพลวงตา?..






ด้วยดวงตาที่พร่ามัวมองเห็นเป็นเพียงบางอย่างสีทองกำลังรี่ใกล้เข้ามา น้ำเสียงอันอ่อนโยนนั่นราวกับพระราชาที่แสนอ่อนโยนในนิทานที่
แม่เล่าให้ฟัง..


รู้สึกตัวอีกทีพบว่าร่างบางถูกอุ้มขึ้นมานอนหนุนตักคนแปลกหน้าผู้นั้น

..ไม่มีแรงจนแม้แต่จะเปล่งเสียงออกมาก็ยังทำไม่ได้เลยด้วยซ้ำ..





"เด็กน้อย..เจ้าอาการไม่สู้ดีเอาเสียเลย..โลกโหดร้ายถึงขนาดนั้นเทียวหรือ?"



..คำพูดที่เขาสื่อไม่เข้าใจสักคำ..ทั้งๆที่พูดคุยภาษาเดียวกันแท้ๆ..




.

.อยากรู้เหลือเกินว่าคนที่ดูแสนอบอุ่นอ่อนโยนผู้นี้เป็นใครกัน?..




นี่เขาไว้ใจคนแปลกหน้าขนาดนี้เชียวหรือ? เพียงแค่เขาทำดีกับเรา..เพียงแค่นี้?..



"หลับตาลง..ทำใจให้สบาย..ลืมเรื่องร้ายๆที่เกิดขึ้นมาในชีวิตนั่นไปเสีย..เจ้ายังมีมิตรสหายอยู่มากมายมิใช่ฤา?"







มือหนาลูบลงเบาๆบนตาที่หลับพริ้มของสึนะ.. คำพูดที่ดูราวกับเข้าใจเขานั่นแทรกซึมลงไปช้าๆ..

ก่อนที่จะพบว่าร่างกายนั้นเบาสบายเหลือเกิน.. อาการปวดหัวหายเป็นปลิดทิ้ง นัยน์ตากลับมาใช้งานได้ตามปรกติ









.. ภาพที่เขาเห็นคือทิวทัศน์ของป่าไม้เขียวขจีใต้ต้นไม้ตรงหน้าบุคคลในเสื้อ คลุมสง่าสีดำที่มีหน้าตาคล้ายคลึงเขา เพียงแต่ดูน่าเกรงขามกว่า ดูสง่างามมากกว่า





นัยน์ตาสีฟ้าสดใสนั้นจ้องมองลงมาอย่างเอ็นดู..แต่มีบางอย่างบอกเขาว่าคนคนนี้กำลังเศร้าอย่างลึกซึ้งในจิตใจ
ผิวขาวราวหิมะ..เส้นผมราวกลุ่มไหมทองคำกำลังลู่ไปตามทิศทางลม ..เสียแต่ว่า..คนผู้นี้ยื่นหน้าเข้ามาใกล้เขาอย่างน่าตกใจ
มือของสึนะหวังจะยันตัวออก แต่ร่างกายกลับไม่ทำตามคำสั่ง..มันยังคงนิ่งเฉยเสียอย่างนั้น!
..คนตรงหน้านั้น เมื่อเห็นอาการตกใจของสึนะ ก็หลุดขำออกมาอย่างเอ็นดู..รอยยิ้มอ่อนโยนและเสียงใสปานระฆังแก้วก็ถูกส่งมาให้






"เด็กเอย..มิต้องกลัวไปดอก..เรามีนามว่าจ๊อตโต้ เราช่วยเจ้าเท่าที่ทำได้แล้ว"

กลิ่นหอมอ่อนๆของคนตรงหน้าลอยเข้ามาแตะจมูก สึนะอยากจะกอดคนๆนี้เอาไว้เสียให้ได้ ถึงแม้จะเป็นแค่ภาพลวงก็ตามที




"การมาของเจ้าในครานี้มิได้ปรกติดีดอกนะ..ที่นี่มิใช่โลกของเจ้า..เจ้าควรจะกลับไปให้เร็วที่สุด.."



มือที่ลูบผมของเขานั้นสั่นเทาเพียงชั่ววูบ







"การกลับไปนั้นเจ้าต้องทำใจให้สงบที่สุด เรื่องร้ายๆจงลืมมันไปเสีย อย่าคิดถึงนามของผู้ใดนอกจากเรา..แล้วจึงเข้าสู่นิทรา.."

จงจำอยู่เสมอว่าเราจะอยู่ข้างเจ้า ไม่ห่างจากไปไหน แม้ในวันที่เจ้าสิ้นเสียแล้วซึ่งทุกอย่าง..








สึนะหลับตาลง ไม่แม้แต่ขยับตัวไม่ได้เพียงเท่านั้น แม้แต่ปากก็ยังเปล่งเสียงไม่ออกอีกด้วย



..เขาไม่อยากจะกลับไป.. แต่ ทว่า ราวกับคนตรงหน้านี้อ่านใจเขาออก บุรุษที่ราวกับพระราชาในนิทานก็พูดกับเขาราวกับจะโต้ตอบทีเดียว..




" เจ้าผู้เป็นที่รักยิ่งของเราเอ๋ย..หากมิใช่จากความปราถนาอันหยั่งลึกแท้จริง เพื่อแสวงหาเราแล้ว เจ้ากับเราจะได้พบปะกันหรือปล่าวก็ยังมิรู้ดอก.."


เสียงนุ่มนวลกล่าวเอ่ย แม้จะเป็นเพียงประโยคธรรมดา แต่สึนะก็เข้าใจได้ว่าจ็อตโต้ต้องการจะสื่ออะไร..ไม่เหมือนครั้งแรก



" เจ้ายังมีเพื่อน ยังมีครอบครัว..อย่าปิดกั้นใจของเจ้า..จงเปิดรับพวกเขา อย่าแบกสิ่งเหล่านั้นไว้อยู่คนเดียว..ที่ผ่านมาเจ้าปิดกั้นมาตลอดมิใช่หรือ"

สึนะเงยขึ้นสบตา ตาสีน้ำตาลปะทะกับดวงตาสีฟ้า




"ตอนนั้น..เพื่อนของเจ้านั้นน่ะ เจ้าน่าจะขอความช่วยเหลือให้พวกเขาช่วยเจ้าเสียบ้างนะ.."




คิดถึงคุณแม่ของเขา.. ที่มักจะเล่านิทานให้เขาฟังก่อนนอนตอนยังเล็ก..

เห็นสึนะตาสว่างถึงขนาดนั้น ดวงตาสีฟ้าใสก็หรี่ลงเล็กน้อย ก่อน--








" เฮ้อ..เอาล่ะๆ..งั้นเราจะเล่านิทานให้ฟัง" เสียงถอนหายใจกับสายหน้าเบาๆก็ถูกส่งมายังสึนะที่หน้าแดงแปร๊ดเพราะความอาย ที่ถูกเขารู้ใจอีกครั้ง







"กาลครั้งหนึ่งนาน มาแล้ว.. ณ ดินแดนอันแสนไกลโพ้น ได้มีราชาผู้แสนอ่อนโยน ปกครองเมืองอันแสนกว้างใหญ่ไพศาล.. เมืองนั้นสงบสุขอยู่เรื่อยมา.."


..นี่มัน..?





"จนกระทั่งมังกรตัวร้ายก็ปรากฏขึ้นมังกรร้ายที่มาอาศัยนั้นทำให้ประชาชนของพระราชาที่แสนอ่อนโยนนั้นร้องขอให้ขับไล่มันออกไป.."



จ็อตโต้พยายามโบกไม้โบกมือเป็นท่าประกอบฉากไปด้วย รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของสึนะ ก่อนเจ้าตัวจะหลับตาพริ้มไว้เฉยๆ





"และแล้ว..พระราชาที่แสนนุ่มนวลก็ได้เดินทางไปพบกับมังกร แต่มังกรที่แสนสง่างามมิได้น่ากลัวอย่างที่คิดกล่าวว่าตนนั้นมาดี.."




มือของบุรุษใกล้ตัวไล้มือขึ้นมากุมมือของสึนะเบาๆ




" พระราชาที่แสนอ่อนโยนกับมังกรที่แสนสง่างามนั้นจึงเป็นเพื่อนกัน..เพราะ มังกรที่น่าเกรงขามของเมืองอื่น เมืองแห่งนี้จึงปลอดภัย และ สงบสุข..ราวนิรันดร.."

เมื่อจบตอน การหายใจอย่างสม่ำเสมอของสึนะบอกว่าเจ้าตัวกำลังเข้าสู่นิทราแล้ว
นัยน์ตา สีฟ้าสดใสมองลงมาอย่างเจ็บปวดอย่างที่สุด สีหน้าของเขาราวกับเก็บซ่อนอะไรเอาไว้ จ็อตโต้โค้งตัวลงมา แล้วเล่านิทานนั้นต่อไปอีก..





"หลังจากนั้น..เวลา ผ่านไปราวหลายสิบปี พระราชาผู้นั้นได้หายตัวไป ผู้คนสงสัยว่าเป็นฝีมือมังกร นานวันเข้า ความโกรธคับแค้นในอกยิ่งทวี.."



รอยยืมฝืนปรากฏขึ้นก่อนหลังของเขาจะพิงต้นไม้ตามเดิม แล้วเล่าด้วยเสียงแผ่วเบา






"มังกรที่มิได้มีความผิด ยอมถูกทำร้าย เป็นที่ระบายอารมณ์..จนสุดท้าย.."

















ที่กระสุนปืนนั่น... พุ่งทะลุเข้าที่หัวใจ..
















ก่อนที่ภาพของสึนะโยชิจะค่อยๆเลือนลางออกไป
มือใหญ่ที่กุมมือบางนั้น ยกขึ้นมาไว้ที่บริเวณหน้าอก สัมผัสกับหัวใจที่หยุดการทำงานไปเมื่อนานมาแล้ว ริมฝีปากพูดเบาๆ








"เมื่อพระราชาผู้นั้นกลับมา พบว่ามังกรได้สิ้นชีพเสียแล้ว ก็ฆ่าตัวตายตามไป เมืองแห่งนั้นที่ไม่มีผู้คุ้มครองก็ได้พบกับจุดจบ.."





..เจ้าเข้าใจหรือยังเล่า.. เด็กเอ๋ย?..

































"Ti a..mo,Vongola decimo."

..นภาที่เรารัก ขอมอบมันต่อแด่เจ้า..































-------------------------

"ตื่นแล้วเหรอจ๊ะ? ซือคุง"

เสียงใสเปล่งออกมาด้วยความดีใจ

ซาวาดะ สึนะโยชิที่ตอนนี้กลับมาที่ห้องนอนของตนเองในชุดนอนเรียบร้อยจนเขาสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น

"เพื่อนๆเขาช่วยกันอุ้มซ้อนมอเตอร์ไซด์พาซือคุงที่ไม่สบายหนักมาส่งแน่ะจ้ะ"

ร่างบางเงยหน้าขึ้น..

เขาคิดถึง..คนคนนั้นในฝัน




..นิทานเรื่องนั้น ที่ถูกต่อเติมมา..




..กับหัวใจที่หยุดเต้นแล้ว และบุรุษแห่งนภาผู้นั้น..






..คำพูดครั้งสุดท้ายนั้น แม้จะฟังไม่ออก แม้จะไม่ได้ยินชัด..


แต่รู้สึกอิ่มเอิบใจและเขินเล็กน้อยอย่างบอกไม่ถูก



"แล้วจู่ๆขณะที่แม่กำลังจะเรียกรถพยาบาล ซือคุงก็หายสนิทเลย แปลกจังเลยนะจ๊ะ.. ซือคุง?"


"ฮะ..ครับ"

ไม่ได้! เขาจะต้องทำตามที่คนคนนั้นบอก เขาจะต้องเปิดใจให้กับเพื่อนของเขา..







ชีวิตมันไม่ได้มีแค่นี้เสียหน่อย! สู้ๆ!!

จากหน้านิ่งเฉยนั้นก็พลันยิ้มแย้มแจ่มใสในบัดดล สึนะวิ่งออกไปพร้อมกับความสดใส..















..และประกายแสงของแหวนแห่งนภา..

------------

รูปประกอบ...ท่านปู่จี
อย่าลืมให้คะแนนนะจ๊ะ คนที่เข้ามาอ่านทุกๆโคนนนน 
ไม่ว่าจะเป็นสมาชิกหรือไม่ก็ตาม เม้นให้คะแนนในหน้านี้เลยเอ้อ !!
คะแนนภาพกะฟิครวมกันนะจ๊ะ อย่าลืมน้า 10 คะแนน นะจ๊ะ ~
ให้เท่าไหร่ก็ได้แต่ห้ามเกิน 10 จ่ะ
Bye Bye .

t em