คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #34 : หน้า 34
หน้า 34
“อย่า!”
“...”
“ไม่!”
“เมล!”
ผมลืมาึ้นเพราะเสียเรียอสามี ุรูมีสีหน้าื่นระหน พอผมเห็นเาเ็มสอา ผม็สวมออัลฟ่าัวโไว้แน่น มือให่ลูบแผ่นหลัผมให้ผ่อนลายึ้น
“ผมฝันรับ ฝันร้าย...”
“ไม่เป็นไรที่รั มันแ่ฝัน ันอยู่นี่”
“ผมฝันเหมือนเิมเลยรับ” ฝันว่ามีเ็นหนึ่ถูทำร้ายแล้วเ็นนั้น็ือผม วามฝันเริ่มัเนึ้นเหมือนผมหลุเ้าไปในวามฝัน หัวใผมเ้นรัวนแทบะทะลุออมา
“เาะใ้ไม้ีผม แ่ผมื่นึ้นมาพอี” ในฝัน ผมลัวมา
“ัน็เยฝันร้ายแบบนี้ แ่รู้ไหม าแ่นั่นบอันว่ายัไ” เาพูถึุปู่อเา ผมลายอ้อมอออแล้วเยหน้ามอเา าสีเทาเ้มมอผมอย่าเป็นห่ว มือให่ลูบไล้ใบหน้าผมเพราะเหื่อเริ่มื้นึ้น
“เาบอให้ันนอน่อ แล้วลับไปสู้ับมัน”
“...”
“แม้แ่ในวามฝัน เา็สอนให้ันเอานะ”
“แ่ผมลัว...”
“ั้นให้ันไปอยู่ในวามฝันอเธอไ้ไหมหรือ่วยื่นมาไ้ไหม เพราะันอยู่รนี้” เาพูออมา
“ุ...” ผมรู้สึอบอุ่นหัวใอย่ามา แบบนี้ใ่ไหมที่เาเรียว่าู่ีวิ เาอยาะปป้อผมแม้แ่ในวามฝัน ไม่ว่าเอเรื่อร้ายอะไรเา็อยาะอยู่เีย้า ผมสวมอเาไว้อีรั้ อัลฟ่าัวโเอ็ออบผมเ่นัน
“นอน่อไหวไหม แ่มันเ้าแล้วนะ” เาถาม
“ไม่ีว่ารับ”
“ั้นไปออำลัายันไหม” เาวน ผมเห็นว่าไม่ไ้ออำลัายนานแล้วเลยิว่าะามเาไป
“ไป้วยรับ”
“ว่ายน้ำเป็นไ” ใบหน้าหล่อเหลาส่ยิ้มระรื่นให้ผม ถ้าว่ายน้ำเาไม่พ้นให้ผมใส่บิินี่
“อเป็นวิ่ีว่ารับ”
“ว้า เสียายนะ”
ผมหัวเราะออมาเสียั ผมและสามีลุึ้นเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นุออำลัาย ผมใส่าเายาวรัรูปและเสื้อยืสีาว เินามหลัเาลไปั้นล่า มีห้อออำลัายที่มีอุปร์รบรันอยู่ แถมมียิมแบบเปิ้วย
“ปิุอบวิ่้านนอไม่ใ่หรอรับ” ผมถามเาเพราะเาอบวิ่้านนอมาว่าในห้อ
“ใ่ แ่วันนี้วิ่ในห้อ่อน” เาบอ เริ่มพาผมวอร์มร่าายโยารเิน่อน
“รับ”
“าร์ิโอสั 15 นาทีนะ”
เาบอออมา ผมเหมือนมีเทรนเนอร์ส่วนัวเลย แ่เทรนเนอร์นนี้ทั้หล่อทั้รวย ถึะเ้ามาแ่็มีเมเริ่มทำานันแล้ว ผมเริ่มเินเบาๆเีย้าสามี
“ให้ลูหยุเรียนไป่อนนะวันนี้”
“ไ้รับ”
“ันแ้ไปทาโรเรียนแล้ว มีนัประุมผู้ปรอัน” ผมพยัหน้ารับ
ผมิว่านที่ทำเรื่อแบบนี้น่าลัวรที่พวเาเป็นนที่มีเินเหมือนัน มีหน้ามีาและอำนา แฝัวาผู้ปรอเหมือนผู้ปรอนอื่นเป็นใบเบิทาไ้เ้าใล้ิเ็
“เี๋ยวันพาแฝไปทำาน้วย”
“ผมะพาลู้าและมอร์แนไปที่ร้านรับ เี๋ยว่วบ่ายะลับ แฮ่” ผมเริ่มเหนื่อยเพราะสามีเร่วามเร็วให้ผมวิ่ ผมวิ่ไปหอบไปเล็น้อย ็ไม่ไ้ออำลัายมาหลายเือนแล้ว
“้นสวย” เาที่วิ่เสร็่อนผม เินไปยืนรอ้านหลัผม อัลฟ่าัวโยืนออมอบั้นท้ายผม ผมเห็นเาาเาที่สะท้อนในระ
“แฮ่ แฮ่” ผมวิ่เสร็ ลู่วิ่็เริ่มปรับวามเร็วมาเป็นเินและหยุล
“เมลลอนี่หน่อย” เาวนผมมาที่โนเวท อัลฟ่าสามีผมบอให้ผมนั่ลพิหลัับเ้าอี้ยาว ยาันพื้นไว้ไม่ให้สะโพโนพื้น แล้วเา็ยบาร์เบลมา
“อะไรรับ”
“ลอใ้สะโพยนะ ลอ้าละ 3 kg. ่อน” ้าละสาม็แปลว่าทั้หมหนั 6kg.
“อะไรนะรับ!”
ผมมอานเหล็ที่้าน้าทั้สอใส่ที่ถ่วน้ำหนัไว้้าละสามิโล อัลฟ่าัวโนำมันมาวาที่หน้าท้อผม ทันทีที่เาปล่อยมือ หลัผม็แนบับพื้นทันที
“เร็ัวยึ้น” เาบอ ผมเลยสูลมหายใเ้าปอ เร็หน้าท้อ ้น ันบาร์เบลึ้น แล้วผ่อนล ใ้สะโพและหน้าท้อันมันึ้นแล้ว่อยผ่อนลเป็นัหวะ เาเริ่มนับ
“ีมา อีแ่ห้ารั้” ผมเริ่มสั่นเทาเพราะัะยไม่ไหว เาอยให้ำลัใและผลัันให้ผมทำ่อไปเรื่อยๆ
“อื้อออ แฮ่ม อ๊าา” รั้สุท้ายบล เาเ้ามายบาร์เบลออให้
“ถ้าร้อแบบนี้อีันไ้รัเธอรนี้แน่ๆ” ผมหัวเราะออมา
“้านนอ มีมวย้วยหรอรับ” ผมหันไปมอที่ยิมเปิ้าห้อฟิเน็ มอเห็นบอี้าร์หลายนเริ่มมาออำลัายเ่นันแ่พวเาะเน้นวิ่้านนอรอบฤหาส์นและมวย
“ใ่ อยาลอไหม” ผมรีบพยัหน้าทันที แล้วเินามเาออมา้านนอ บอี้าร์หลายนพอเห็นผม็่าใอ้าปา้าันหม
“ใรมอูะหัเินเือนให้หม” เาบอออมา บอี้าร์หลายนเลยรีบหันหน้าไปอีทาันหม ผมหันไปมอรอบๆัว่อนที่ะมอที่มือัวเออีรั้ เาใส่นวมให้ผมเรียบร้อย
“ลอ่อนนะ” เาบอให้ผมที่เป้านวมที่เาถืออยู่
“แบบนี้หรอรับ” ผมลอปล่อยหมัออไป
“แรว่านี้หน่อย” เาบอออมาอีรั้ ผมเลยั้ใปล่อยหมัออไปอีรั้ แรหมัที่ระทบบนเป้านวมทำให้ผมรู้สึีึ้น เหมือนไ้ปลปล่อยออมา ร่าายรู้สึผ่อนลาย
“แรีมา อแบบนี้เป็นุเลยไ้ไหม หนึ่สอหนึ่สอ” เาแสให้ผมู ผมมอูแล้วไม่น่ายาอะไรเลยะลอทำาม
“มาม๊า” แฝ สอแฝลมา้านล่าทั้ที่ยัอยู่ในุนอน มีเมสามนวิ่ามลูมา้านหลั
“มาม๊ามวย” ลินท์
“มาม๊าสู้ๆรับ” เลัน
ผมเลยลอปล่อยหมัออไปเป็นุและไม่เร็วนั ุรูอยมอยู่ลอ ผมรู้สึสนุมาึ้นเหมือนว่าทุอย่าถูยลาอ มันรู้สึีแบบนี้นี่เอ
“เป้านี้ที่รั”
‘ผัวะ’
“ปาป๊าาา” แฝพูออมาพร้อมัน
ผมใมาเพราะันไปหน้าเา อัฟฟ่าสามีผมหันหน้าลับมามอผมนิ่ ผมรีบเ้าไปูเา พบว่า้าแ้มสีเ้มึ้นแนิหน่อย
“เ็บไหมรับ ผมอโทษ” ผมรีบบอเา ไม่ไ้ั้ใะเาริๆ
“หมัหนัใ้ไ้เลยนะ ัลัวแล้วว่าถ้าทำให้เธอโมโหึ้นมาเธอะันเ้า” เาบอออมา ผมไ้แ่หัวเราะเสียั อัลฟ่าัวโลูบแ้มัวเอ
“ุสอนผมเอนะ”
“ไม่น่าเลย”
…
“มอร์แนไม่เห็น พี่เห็นอนมาม๊าปาป๊าพอีเลย รู้ไหมปาป๊าล้มลไปนอนเลยนะ” ลินท์เล่าให้โอเม้าัวเล็ฟั ที่ผมเานั้นมันเรื่อริแ่รลไปนอน ผมว่ามันไม่น่าะใ่นะ
“ริหรอรับ ปาป๊าเ็บไหมับ” มอร์แนถามพ่อ อัลฟ่าัวโยิ้มให้ลูในมือยัมีลูแพ็ประบที่้าแ้มอยู่ ผมไ้แ่หัวเราะออมาแผ่วเบา
“เ็บรับ เนี่ยมาม๊าทำปาป๊าเพราะั้นมาม๊า้อรับผิอบ” เาบอออมาผมยิ่ำให่
“ปาป๊าแล้มาม๊าหรอรับ” ลู้าถาม ลูเ้าใว่าเาแล้ผม ผมเลยเาเ้า
“มาม๊า่าหาแล้ปาป๊า” เาฟ้อลู
“แ่เลันเห็นนะรับ ปาป๊าร้อโอ้ย้วย มาม๊าเ่ที่สุ” เ้าเลันอยู่้าผม
ว่ามื้อเ้าะผ่านพ้นไปไ้็ใ้เวลาพอสมวร พอผมบอับลูว่าวันนี้ไม่ไ้ไปโรเรียนเ็ทั้สี่น็มีใบหน้าเศร้าล ผมหันไปมอพ่ออลูเพราะอยาให้เาเปลี่ยนใแ่เา็ไม่มอาผมเลย เาใแ็
“วันนี้แฝไปทำานับปาป๊านะรับ” สอแฝ้อไปับพ่อ
ส่วนผม พาลู้าและมอร์แนมาที่ร้านนม้วย ่วบ่าย็ลับแล้ว เรานั่รถแยันันเพราะเา้อรีบไปบริษัท รถหรูพาผมและโอเม้าสอนมาที่ร้านนมอบ มอร์แนนั้นไม่เยมาเลยสัรั้ แ่ลู้าเยมาแล้วในวันหยุ
“สวัสี่ะุเมล” ผู้ัารร้านทัทายผม
โอเม้าัวเล็สอนับมือผมแล้วมอไปรอบร้าน พนัานหลายน่าเ้ามาทัทายลู เพราะเป็นโอเม้า้วยันลูเลยรู้สึผ่อนลาย ผมพาลูมานั่ที่โ๊ะในสุ เปิระเป๋าาสมุวาเียนให้มอร์แน ส่วนลู้าลูเริ่มทำานฝีมือ ลูทัไหมพรม
“โอเ รอมาม๊ารนี้นะรับ มาม๊าอเ้าไปูในรัวหน่อย” ผมบอับลู โอเม้าสอน็พยัหน้ารับ ผมฝาพนัานวนูลูไว้้วยแล้วเินเ้ามาในรัว
Part ลู้า
วันนี้ปาป๊าบอว่าไม่ให้ผมไปโรเรียน ผมอยาไปเรียนมาแ่้อทำามที่ปาป๊าบอ มาม๊าพาผมมาที่ร้านนมที่ผมเยมาแล้ว ผมำลันั่ฝึถัไหมพรม ส่วนมอร์แน น้อำลัระบายสีอยู่
“พี่พี่รับ หนูินไ้ไหม” น้อี้ไปที่เ้ในู้โว์
“ินไ้นะ มอร์แนอยาินอันไหน” ผมถามน้อ ูมือน้อมาูเ้ในู้โว์ เ้ที่ร้านนมอมาม๊าอร่อยมา ผมเยลอิมหลายรั้ รสาิเหมือนับมาม๊าทำเลย
“มอร์แนอบแรอท” น้อี้ไปที่เ้สีส้ม ผมเลยบอับพี่พนัานให้น้อ
“รับโโ้้วยไหมะ” ผม็พยัหน้ารับ
“สวัสี่ะ ุเนวิล” ผมมอไป้านหลัมีลู้าเ้ามาในร้านอมาม๊า
“เ้าหนู” มอร์แนเินถอยหลัไปนเา แ่น้อไม่ล้มเพราะเาับไว้ ผมเลยเ้าไปหามอร์แน
“อบุับ” มอร์แนอโทษเา
“ุแม่ไปไหนรับ ทำไมให้หนูอยู่ในร้านสอน” เาถาม
“มาม๊าทำนม”
“หืม”
“มาม๊าอยู่ในรัวรับ” ผมอบ้วยอีน เาัวโมาเหมือนับปาป๊าเลย ผมูมือมอร์แนลับมานั่รอที่โ๊ะ ไม่นานเ้แรอท็มาเสิร์ฟ น้อเริ่มัเ้ทาน
“อน้าุย้วยไ้ไหมรับ” เาเินมานั่โ๊ะ้าเรา
“ปาป๊าบอว่าไม่ใหุ้ยับนแปลหน้า” ผมอบเาไป เพราะปาป๊าย้ำเสมอว่าไม่ใหุ้ยับนที่เรายัไม่รู้ั มอร์แนพอน้อไ้ยินผมบอ น้อ็พยัหน้าเห็น้วย
“ใ่ ปาป๊าบอว่านอื่นไม่น่าไว้ใ”
“ั้นน้าเลี้ยเ้หนูไ้ไหม แบบนี้เรา็รู้ัันแล้ว” เาบอออมา
“ปาป๊าเยบอว่าถ้ามีนะมาเลี้ยนมให้บอไปว่าปาป๊ามีเิน” ผมอบออไปามที่ปาป๊าสอน เาหัวเราะให่เลย
“โอเ แ่ถ้าน้ามีลูสาวสอนหน้าาน่ารัแบบนี้สอนไม่ใหุ้ยับนแปลหน้าเหมือนัน ว่าแ่น้าไม่เยเห็นหน้าเลย แม่ทำานอยู่ในร้านนี้หรอ” เาถาม
“ใ่” มอร์แนอบ
“ุเนวิล” มาม๊า
มาม๊าเินมาหาเรา ผมมอมาม๊าที่อยู่ในุผ้าันเปื้อน ัวมาม๊ามีแ่ลิ่นนม ผมไ้ลิ่นัเนเลย มอร์แนพอเห็นมาม๊าน้อ็อออ้อนให่บอว่าเ้อร่อย
“สวัสีรับุเมล”
“เ็ๆ วนรึเปล่ารับ”
“ไม่เลยรับ เ็สอนนี้...”
“ลูายผมเอรับ” ผมมอหน้าเา าเาโมาเลย
“ลูายหรอรับ”
“ใ่รับ นโื่อลู้า 10 วบแล้วรับ ส่วนนเล็มอร์แน 5 วบ” มาม๊าบอับเา ผมนั่ถัไหมพรมไปมอเาไป้วย เาใส่สูทที่เหมือนับปาป๊า
“ือลูายหน้าาน่ารัมาเลยรับ ผมนึว่าเป็นเ็ผู้หิ” เาบอว่าลู้าเป็นเ็ผู้หิหรอ ลู้าเป็นเ็ผู้าย่าหา
“ใรๆ ็เ้าใแบบนั้นรับ”
ผมนั่ิบโโ้ไป้วย นั่ถัไหมพรมทีุ่รูสอนไป้วย มอร์แนให้ผม่วยระบายสีผม็่วยน้อ มาม๊าเ้าไปในรัวอีแล้ว มีลู้าเ้ามาในร้านอีหลายน มีนนึเป็นนแ่้วย เามอผมับมอร์แนแล้วยิ้มให้
“พี่พี่ับ มอร์แนปวี่” น้อบอ ผมรู้ว่าห้อน้ำอยู่ไหนเลยะพาน้อไป
“มารับ พี่พี่พาไป”
“ุหนูะไปไหนันะ” พี่ที่ใสุ่น่ารัถามเรา พอผมบอว่าะพาน้อไปเ้าห้อน้ำ พี่เาเลยพาเรามา้วย
มอร์แนำลัเ้าห้อน้ำ ผมยืนรอน้อ แ่ันไ้ยินเสียน้อะโนออมา
“พี่พี่ หนูไม่มีทิู่เปียเลย”
“รอพี่พี่แป๊บนึนะ” ผมเลยเินออมา้านนอหาระาษำระแบบเปีย หลัี่มาม๊าเยสอนว่า้อเ็ให้สะอาทุรั้
“หนูเป็นลูอเมลวินหรอ” ายสูอายุถามผม ท่าทาเาูใีมา เมลวินือื่อมาม๊า
“ใ่รับ มาม๊าหนูเอ”
“มีลูโนานี้แล้ว...”
เาบอออมาแ่ผมไม่เ้าใ เลยเินลับมาหามอร์แน
….
ลู้า (end.)
Part อัลฟ่า
วันนี้ผม้อพาแฝมาทำาน้วยัน อัลฟ่าลูายผม่าร่ำร้ออยาไปโรเรียนแ่วันนี้ผมให้หยุไป่อน ้อรอประุมับทาารโรเรียนเพราะเรื่อนี้ไม่ใ่เรื่อเล็อีแล้ว แฝพอมาถึบริษัท ลู็นั่เล่นในห้อ วันนี้ผมมีเ็นเอสารประุม่วเ้านิหน่อย
“รอปาป๊าที่นี่นะรับ” ผมบอับแฝเพราะะไ้เวลาเ้าประุมแล้ว
“ไ้รับ” เลัน
ผมบอให้อัมอยูแลแฝ้วย่อนะเริ่มเ้าไปประุม หลัประุมเสร็ออมาอีที ลูายไม่ไ้อยู่ในห้อแล้ว อัมแ้ว่าทั้สอนอให้พาลไปื้อนม ผมเลยเินามลไปเพราะมีนัับโรเอร์ที่โรแรมเปิใหม่อเพื่อน
“แฝ ไปหาลุโรเอร์ับปาป๊ารับ” สอแฝพอเห็นผมลู็เินเ้ามาใล้
โรแรมที่โรเอร์เปิใหม่เป็นที่นิยมอพวเศรษีเพราะมีั้นวีไอพีที่สามารถอไ้ทั้ั้น ไหนะลับ่าๆภายในโรแรมที่แสนสะวสบาย
“ลุโรเอร์” สอแฝพูออมาพร้อมัน ลูวิ่ไปอเพื่อนผม โรเอร์มันอบื้ออเล่นมาให้แฝเสมอ แ่นที่ะไ้เยอะหน่อยือลู้าับมอร์แนเพราะมันบอว่าลูผมน่ารั
“แฝ วันนี้ทำไมมาทำานับพ่อไ้” โรเอร์ถามแฝ
“เรื่อยาว” ผมอบแทน
“แล้วลู้าับมอร์แน?”
“อยู่ับแม่เา”
เพื่อนพาผมเ้ามาในโนสระว่ายน้ำ ที่มีห้อระแบ่ัเน รลาะมีสระว่ายน้ำนาลา แในโรแรม่าเ้ามาใ้บริาร สอแฝพอเห็นสระว่ายน้ำลู็่าอล
“ปาป๊าแฝอล” ลินท์
“ลูไม่ไ้เอาาเว่ายน้ำมานะรับ” ผมบอับแฝ ลูะแ้ผ้าลไม่ไ้เพราะเป็นสระรวม
“ลุมีาย เี๋ยวให้พนัานไปเอามาให้” โรเอร์บอ ผมเลยพยัหน้ารับ
ผมนั่อยู่ในห้อระับเพื่อน า็มอลูเล่นน้ำไป้วย เราเริ่มุยธรุิันอีรั้ เพื่อนผมมันับทาธุริถูโรแรมพึ่เปิแ่ลับมานสนใเยอะมา ผมปรึษาับมันเรื่อที่มอร์แนเอนแปลหน้าที่โรเรียนัวน โรเอร์เอมัน็มีอิทธิพลพอสมวร
ธุริาสิโน่ที่มันทำเบื้อหลั็ยิ่ให่ไม่แพ้ผม ผมมอสาวๆอัลฟ่าหลายนที่นั่อยู่รอบสระ มีอีสอนเ้ามาบริารเสิร์ฟ็อเทลถึในห้อระ
“โมฮีโ้่ะ” พนัานเสิร์ฟพูึ้น อัลฟ่าสาวในุบิินี่่ามอทั้ผมและโรเอร์ พวเธอ้อยืนอยู่ภายในห้อเพื่อูแลเรา โรเอร์มันอบอสวยๆามๆอยู่แล้ว แ่ผมรู้ว่าเพื่อนหยุทุอย่าแล้วเพราะมันะอโรสแ่านในอีไม่ี่เือนนี้
“พอโรสแ่าน ูะให้เาลาออเลยนะ เรียมัวท้อเลย” มันบอ
“ูอให้โรสยอมลแ่ับมึ”
“้อแ่สิวะ ็เาเป็นอูแล้ว” วามสัมพันธ์อเพื่อนผมและเลาอผมพันาารึ้นมาถึะ้าไปหน่อย็าม
“มึยัไม่ทิ้เรื่อแบบนี้อีหรอโรเอร์” ผมถามเพื่อนเพราะมันยัมอสาวๆ ในุบิินี่อยู่เลย
“มอเยๆ”
“ูอยาให้โรสมาเห็นริๆ”
“ุพ่อรับ ูเห็นมึ็มอ สวยใ่ไหมล่ะ” มันพูออมา ผมส่ายหน้า ไม่มีใรร้อนแรเท่าเมียผมอีแล้ว รายนั้นไม่้อใส่บิินี่หรอ แ่ผ้านหนูผืนเียว็พอแล้ว
“ปาป๊า” แฝวิ่เ้ามาหาผมในห้อระ ลูเล่นน้ำนเริ่มหิว ผมสั่อาหารว่ามาเรียมไว้แล้ว สอแฝมาถึ็เริ่มินัน
“แฝ สระว่ายน้ำโรแรมลุเป็นยัไบ้า” โรเอร์ถามแฝ
“ผมไม่อบสระเ็เลย มันื้นไป” เลัน
“เาไว้ให้เ็เล่นไ” โรเอร์
“ผมอบนะ ลุโรเอร์รับไหนอเล่นแฝ ลุบอะให้” ลินท์เริ่มทวอเล่น
โรเอร์และผมมอหน้าัน่อนะหัวเราะออมา เพราะเมลเอเป็นนบอับโรเอร์ว่าอย่านื้ออะไรมาอีเพราะอเล่นะล้นบ้าน เพื่อนผมมันเลยไม่ไ้ื้อออะไรไว้ในหลาน
“ไว้ไปื้อันไหม ลุพาไปูโาสเอาไหมแฝ” ถ้าื้อไปเมลเห็นบ่นไปหลายวัน ็เพราะว่าันนึไม่ใ่ถูๆ
“เย้” สอแฝ่าร้อีใ
“น้ำ่ะ” พนัานอัลฟ่าสาวเสิร์ฟน้ำผลไม้ให้แฝ เธอ้มลนหน้าออวบแทบะทะลัออมาาเศษผ้าบนัว ผมและโรเอร์่าทำเป็นไม่เห็น รู้ีว่าเธอพยายามทำเพื่อให้เราสนใ
“อบุรับพี่นสวย” ลินท์
“รับน้ำเพิ่มไหมะ” พนัานะมาเสิร์ฟเรา
“ไม่รับ” โรเอร์
“ไม่รับรับ” ผม
“ถามไรหน่อยิ หน้ามึไปโนอะไรมาวะ” โรเอร์ถามผม มันเห็นรอย้ำ้าแ้ม
“เมีย” ผมบอับมัน
“อะไรนะ ฮ่าๆๆ” มันำออมา แ่ผมไม่ำ้วย
“...”
“ั้นูว่าเรารีบไปันเถอะ ถ้าเมียมึมาเห็นมึอยู่ท่ามลาสาวๆแบบนี้ไ้อีแผล” มันบอ ผมเลยนึึ้นไ้ ผมมอแฝแล้ว็แอบัวล ลูะเอาไปฟ้อแม่ไหม
“แฝ ห้ามบอมาม๊านะลู เี๋ยวปาป๊าพาไปื้อโาส” แฝ็่าพยัหน้ารับ
ผมและโรเอร์พาแฝมาูอเล่นที่ห้าอนิ เรานัันอีรั้แ่เ้านิมันยุ่ เลยมาเอเราไม่ไ้ สุท้ายแฝไ้โาสลับบ้านนละัน อฟรีรับานนี้ เมียน่าะไม่บ่นเพราะโรเอร์มัน่ายเอทั้หม
…
รู (end.)
ผมพาลูลับมาที่บ้านให่ หลัาทานมื้อลาวันเรียบร้อย โอเม้าสอนนอนูาร์ูนในห้อนั่เล่นแล้วหลับไป ผมปล่อยให้ลูนอน ัวเอออมาเริ่มทำอว่าไว้ให้แฝ พ่ออลูบอว่าเาะพาลูลับมาแล้วเพราะไม่มีานอะไรอีแล้ว ผมแอบเินมาูสวน้าฤหาสน์ พอเห็นโรสร้าบ้านอเล่นอมอร์แนแล้ว็ไ้แ่าโ ือมันให่โมาริๆ
ผมเินลับเ้ามาในบ้านอีรั้ ปราว่าสามีผมลับมาแล้ว มีรถันให่ับามมาส่อ อีแล้ว …
“ื้ออะไรันมาอีรับ” ผมถามเา รับเสื้อสูทมาถือไว้
“โาสน่ะ โรเอร์มันื้อให้แฝ”
“แพไหมรับ” ผมรีบถาม่อน
“แพรับ” สามีอบ ผมเลยเินออมาู้วย
ลินท์และเลันเอลู็ยืนรออยู่เหมือนัน พอผมเห็นรถันเล็็ไ้แ่าโ มันสวยมา แถมุรูทลอับแล้วมันวิ่ไ้ีมา แพริๆ
“แฝรับ ไปอ้อนลุโรเอร์อีแล้วหรอลู รั้นี้มันแพไปนะลู” ผมถามแฝเพราะมันแพริๆ นเรใ
“มาม๊า ลุบอะื้อให้นะรับ” เลัน
“ใ่รับ แถมปาป๊าบอว่าห้ามบอมาม๊า ปาป๊าะพาไปื้อ” หืม ห้ามบออะไร
“ห้ามบออะไรรับ” ผมถามลับ สอแฝมอหน้าัน ลูเียบไป
“ลินท์เห็นปาป๊ามอพี่นสวย้วยรับ พี่เาใีมาเลยรินน้ำให้ผมและปาป๊า้วย” ลินท์เล่า ผมไ้ยิน็เริ่มรู้สึแปลๆ
“ใ่รับ มาม๊ารู้ไหมพี่นสวยนะยิ้มหวานมา พี่เาหน้าอบวมมา้วยรับ ผมเห็นปาป๊ามอ” เลัน
ผมไ้ยิน็พยายามระับลมหายใ พาลูไปที่แบบนั้นไ้ยัไันนะ ไม่รู้ว่าอัลฟ่าิอะไรอยู่แ่ที่ลูมาเล่าแบบนี้ทำเอาผมโรธ ะไปูสาวัน็ไม่วรพาลูไป้วยรึเปล่า
“ุรู!” ผมเรียเา อัลฟ่าัวโ็ับโาสันเล็เ้ามาใล้
“๋า”
“พาลูไปไหนมารับ อยามีแผลที่แ้มอี้าหรอ”
“แฝ!” เาร้อออมา สอแฝพาันวิ่หนีไปแล้ว
…
หลัมื้อเย็นผม็ส่ลูเ้านอน ยัไม่ไุ้ยับสามีสัำ มีแ่เาที่พยายาม้อ พยายามอธิบาย ผมนั่ฟัเียบๆ ริๆ ไม่ไ้หึหวอะไรเามานั เพราะรู้ีว่ายัไเา็รัผมนเียวและไม่มีทาทำเรื่อไม่ีแน่นอน แ่ที่โรธือลูพึ่ 7 วบ แ่เาันพาลูไปที่แบบนั้น ถึะเป็นโรแรมอโรเอร์็เถอะนะ
“ัน็ไม่รู้ว่าโรเอร์มันะให้เ็เสิร์ฟทุนใส่บิินี่ันหม”
“...”
“แ่ันไม่ไ้ใล้ิใรเลยนะรับ สาบานไ้” เาบอออมา ผมมออัลฟ่าัวโที่ยาผมไปอ เานั่อยู่ปลายเียะที่ผมนอนอ่านหนัสือบนเีย
“...”
“เมล เธอโรธหรอันอโทษ ให้เธออี้า็ไ้ แ่อย่าทรมานสามีแบบนี้ไ้ไหม ่วยพูอะไรหน่อย” เาูบลที่หัวเ่าผม ผมละสายาาหนัสือที่อ่านแล้วมอเานิ่
“อย่าพาลูไปอีนะรับ แพึ่ 7 วบ” ผมบอเา
“๊ะ แ่วันนี้ือันไม่รู้ริๆ ะไม่ทำแล้วรับ รัเธอ หลเธอนเียวเธอ็รู้”
“ั้นมารับ ผมะอี้า” ผมบอเา อัลฟ่าัวโมอผมแล้วอ้าปา้า แ่็ยอมเ้ามาใล้
-cut-
…
เมลวิน
ความคิดเห็น